++ วิหารจันทรา ++ ----5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
สักพักเขาก็เห็นชายหนุ่มคนนั้น ยื่นอะไรบางอย่างให้จันทริ แต่เหมือนว่า จันทริ ปฏิเสธที่จะรับไว้ ชายหนุ่มต้องพูดอยู่นาน จน จันทริพยักหน้ายอมรับ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน สวมของนั้นลงบนลำคอของ จันทริ ...สายสร้อยนั่นเอง และดูเหมือนจะมีจี้ร้อยอยู่กับสายสร้อยเส้นนั้นด้วยชายหนุ่มโน้มตัวลงพูดอะไรกับ จันทริ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินจากไปคงจะกลับลงไปยังหมู่บ้าน พอชายหนุ่มคนนั้นเดินหายไปแล้ว รพีพันธ์ ก็เดินไปยืนข้างๆจันทริ
“แหมปลื้มใหญ่เลยสิท่า” รพีพันธ์ พูดล้อเลียนเมื่อเห็นว่า จันทริ ลูบคลำจี้ที่ห้อยคออยู่ไปมา พลางยิ้มเหมือนมีความสุข
“ไหนดูหน่อยสิว่าอะไร”
รพีพันธ์ โน้มตัวลงไปจับดูจี้ ที่ร้อยอยู่กับสายสร้อยที่ถักจากเชือกสีแดงขึ้นมาดู
“โธ่ นีกว่าอะไร ที่แท้ก็เปลือกหอยมุก” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ เพราะเขาคิดว่า น่าจะเป็นอะไรที่เป็นของมีค่า มากกว่าแค่เปลือกหอยธรมมดา
“ท่านรู้จักของสิ่งนี้”
“อื้อ ... ก็แค่เปลือกหอยทะเล เอามาขัดให้ขึ้นเงาแค่นั้นเอง”
“สำหรับที่ที่ท่านมา มันคงเป็นของที่หาได้โดยง่าย”
“แน่นอน มีขายเยอะไป ราคาก็ไม่เท่าไหร่หรอก”
“แต่สำหรับที่นี่ ของที่มาจากทะเลจักมีราคาสูงมาก” จันทริ พูดพลางมองเขาเหมือนจะเยาะเย้ย  แต่ รพีพันธ์ ไม่ทันได้เห็น เพราะมัวแต่ให้ความสนใจกับสายสร้อยสีแดง ที่ถักจากการนำเชือกสีแดงเส้นเล็กๆ ๓-๔ เส้นมาถักร้อยเข้าด้วยกัน และจี้สีฟ้าครามที่ถูกตัดเป็นรูปจันทร์เสี้ยวด้วยฝีมือประณีต  “ของสิ่งนี้จึงมีราคาสูงยิ่ง แต่สำหรับข้า การที่ อัสสะ มีความตั้งใจนำมันมามอบให้นั้น มีค่ามากยิ่งกว่าราคาของมันเสียอีก”
“อ้อ ... ชื่อ อัสสะ” รพีพันธ์ พูดยิ้มๆ “คงดีใจสิ ที่แฟนเอาของมาฝาก”
จันทริ ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ฮ่าๆ...” ชายหนุ่มนึกขันในท่าทางที่เต็มไปด้วยความสงสัยของ จันทริ “แฟนก็คนรักไง อัสสะ น่ะ ... คนรักของคุณใช่มั๊ยล่ะ ผมว่าแล้วเชียว เมื่อกลางวันมองผมตาเขียว”
สีหน้าของ จันทริ หม่นหมองลง แล้วถอนหายใจแรง
“อัสสะ เป็นสหายที่ดีของข้า เป็นบุตรที่ดีของบิดามารดา ข้าหวังว่าต่อไปภายหน้าเมื่อข้าจากไป อัสสะ จะได้ภรรยาที่ดี และบุตรที่ดี”
“คุณจะไปไหน” รพีพันธ์ ถามอย่างแปลกใจในคำพูดของ จันทริ
จันทริ ไม่ตอบคำ ได้แต่ยิ้มด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย
อากาศในคืนนี้เย็นกว่าที่เคย คงเป็นเพราะสายฝนที่พร่างพรมอยู่ปรอยๆ
... ยังมิต้องนำข้าวสารอาหารแห้งออกมา คืนนี้จะมีฝน ... ชายหนุ่มได้ยิน จันทริ บอกกับ กรินทร์ ผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านเมื่อตอนบ่าย
“จันทริ” รพีพันธ์ เรียกคนที่นอนอยู่ข้างๆ
“จันทริ” ชายหนุ่มเรียกอีกครั้ง พลางตะแคงตัวหันไปหา จากแสงจันทร์ที่ส่องสว่างในคืนข้างขึ้น เขามองเห็น จันทริ ลืมตาหันหน้ามาหา
“คุณรู้ได้ยังไงว่าคืนนี้จะมีฝนตก”
“มิใช่ข้าที่รู้”
“ก็ผมได้ยินคุณพูดเมื่อตอนบ่ายนี่นา” จันทริ ขยับปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ รพีพันธ์ ก็ถามต่อทันที
“อย่างกับพวกผู้หยั่งรู้ พวกนักพยากรณ์แน่ะ  ผมอยากรู้จังว่าตอนนี้คุณรู้แจ้งอะไรอีก” รพีพันธ์ พูดขำๆ
“ท่านอยากรู้อะไรเล่า”
“ผมเหรอ” รพีพันธ์ นิ่งเงียบไปสักครู่ “เฮ้อ...” ชายหนุ่มถอนหายใจ พลางพลิกตัวนอนหงายเหมือนเดิม
“ท่านกำลังกังวล ท่านคิดถึงบ้าน” จันทริ พูดช้าๆ
“ใช่ ผมคิดถึงบ้าน” ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ “พ่อกับแม่จะเป็นยังไงบ้างไม่รู้ ผมหายมาแบบนี้ตั้งหลายวัน แล้วยัง...” รพีพันธ์ ถอนหายใจยาวอีก
“จันทริ” รพีพันธ์ ตะแคงตัวเหมือนเมื่อสักครู่
“จันทริ” เขาเรียกคนข้างๆอีกครั้ง เมื่อไม่ได้ยินเสียงขานตอบ
“อะไรหรือ”
“ผม ... เอ้อ ... คุณ” รพีพันธ์ ตะกุกตะกัก
“บอกข้ามาเถิด” เสียงของ จันทริ อ่อนโยน
“กอดผมหน่อยได้มั๊ย เหมือนตอนที่ผมไม่สบาย”
ไม่มีคำตอบ แต่แขนของ จันทริ สอดเข้ามาใต้ศรีษะของชายหนุ่ม พร้อมกับดึงศรีษะเข้าไปแนบอก ชายหนุ่มกอดร่างบางๆแนบแน่น พลางสูดความหอมอ่อนๆที่เขาได้กลิ่นเข้าไปเต็มปอด
“หลับเสียเถิด มิต้องกังวลใดๆ มินานดอกท่านจักได้กลับบ้าน ข้าสัญญา” เสียงพูดปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน พร้อมกับมือที่ลูบเบาๆไปตามปอยผม ทำให้รพีพันธ์รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
๑๒
“อืม...”
รพีพันธ์ งัวเงียตื่นขึ้นมากลางดึก อากาศค่อนข้างเย็นเนื่องจากเป็นช่วงต้นฤดูฝน และมีฝนตกต่อเนื่องกันมาหลายวัน ชายหนุ่มพลิกตัวนอนตะแคง เอื้อมมือหวังจะกอดก่ายคนที่นอนอยู่ด้านข้าง เหมือนที่เคยทำมา แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบกับความว่างเปล่า
“จันทริ” ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง แล้วเรียกหาพลางมองไปรอบๆ จากแสงจันทร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวง ทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆได้ค่อนข้างชัดเจน
“จันทริ” รพีพันธ์ เรียกอีกครั้ง รู้สึกกังวลใจขึ้นมา เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา จันทริ จะอยู่ข้างๆเขาเสมอเมื่อเขาตื่นขึ้นมาในเวลาดึก อย่างเช่นตอนนี้ ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียง สวมรองเท้าแล้วเดินออกไปนอกเพิงที่พัก มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของ จันทริ
แล้วคิ้วของชายหนุ่มก็ต้องขมวดเข้าหากัน เพราะได้ยินเสียงบางอย่างแว่วมาแต่ไกล
เสียงขลุ่ย ผสานกับเสียงของเครื่องสาย กับเครื่องเคาะจังหวะ ดังแผ่วเบาอยู่ในอากาศ รพีพันธ์ มองขึ้นไปบนภูเขาที่เป็นที่มาของต้นเสียง ด้วยความสงสัยเขาก้าวขาเดินขึ้นเขาไปตามทางเดิน
... หากมิมีความจำเป็น อย่าได้ขึ้นไปบนเขา หากพลัดหลงไปจักลำบาก ... จันทริ เคยบอกเขาไว้ และเขาก็ปฏิบัติตามมาตลอด
รพีพันธ์เดินขึ้นไปตามทางเดิน เสียงดนตรีเริ่มดังชัดเจนขึ้น และเริ่มมองเห็นแสงไฟเป็นจุดๆอยู่เบื้องหน้า แต่อยู่ๆเสียงดนตรีก็เงียบลงไป แต่ชายหนุ่มก็พบจุดหมายที่เขาต้องการแล้ว เมื่อเดินไปถึงที่นั้น เขาจึงมองเห็นลานกว้างที่เหมือนกับปูไว้ด้วยทรายสีขาวสะอาดตา ลึกเข้าไปข้างในเป็นผนังหินขนาดใหญ่ มีคบไฟอยู่บนเสาไม้ ที่ตั้งอยู่รอบๆลานแห่งนั้น จากแสงจันทร์เพ็ญและแสงสว่างจากคบไฟ ทำให้เขาเห็นคนเป็นจำนวนมากนั่งอยู่ที่ลานกว้างนั้น ที่ด้านหน้า มีเก้าอี้วางอยู่สองตัว ตัวทางขวามือของเขาว่างเปล่า ส่วนเก้าอี้ทางด้านซ้ายนั้น นั่งไว้ด้วย จันทริ ที่มีใบหน้าเคร่งขรึมแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน จันทริ ก้มหน้าลงพูดอะไรอยู่กับ กรินทร์ ซึ่งนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า ส่วน อัสสะ ที่ยืนอยู่ข้างๆ จันทริ และผู้เฒ่าทั้งสี่ที่ยืนเป็นแถวอยู่หลังเก้าอี้ มีทีท่าสำรวม และนิ่งฟังในสิ่งที่ จันทริ พูดอยู่เช่นกัน สักพักหนึ่ง กรินทร์ ก็ลุกขึ้นยืนหันหน้ากลับมาหากลุ่มคน ทำมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนลุกขึ้นยืน และแบ่งเป็น ๒ ฟาก เว้นที่ตรงกลางไว้เหมือนเป็นทางเดิน จันทริ เงยหน้าขึ้นมา ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงมาที่เขา
ชายหนุ่มขยี้ตาเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ทั่วตัวของ จันทริ เหมือนมีแสงเรืองรองออกมารอบๆ รอยจันทร์เสี้ยวที่เขาเคยเห็น ปรากฏขึ้นมาอีกครั้งที่กึ่งกลางหน้าผาก และเปล่งแสงสีทองอยู่เรืองรอง ท่าเดินที่เหมือนลอยละลิ่วเคลื่อนมาตามพี้น คล้ายเดินด้วยความรวดเร็ว แต่เสื้อแขนยาวสีขาว ที่ชายเสื้อยาวลงมาถึงเข่านั้น กลับไม่ไหวสั่นเลยแม้แต่น้อย แล้วยังมีสีหน้าที่เคร่งขรึมแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน จนเขาคิดว่านี่ไม่ใช่ จันทริ ที่เขารู้จัก
จันทริ หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่ม สายตามองนิ่งอยู่กับปานแดง ที่ปรากฏพ้นออกมาจากเสื้อคอลึกที่เขาสวมอยู่ สักครู่ก็เปลี่ยนมามองที่ใบหน้าของชายหนุ่ม ด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนเหมือนที่เคยเป็น
“มาแล้วหรือ รพีพันธ์ พวกข้ากำลังรอท่านอยู่”
แสงสว่างที่อยู่รอบๆตัวของ จันทริ หายไปแล้ว จันทร์เสี้ยวกลางหน้าผาก เหลือไว้เพียงรอยสีขาวเหมือนรอยปาน
จันทริ ยื่นมือซ้ายออกมาจับมือขวาของชายหนุ่มไว้ แล้วพาเดินไปยังด้านหน้าของกลุ่มคน รพีพันธ์ กวาดสายตามองดูรอบข้าง เห็นทุกคนมีสีหน้าเคร่งขรึมและสำรวมอย่างยิ่ง ราวกับว่ากำลังประกอบพิธีสำคัญอยู่ จันทริ หยุดยืนเมื่อเดินมาถึงที่หมาย ด้านหน้าของเก้าอี้
ทั้งสองตัว ชายหนุ่มเห็นผู้เฒ่าสองคนถือชามขนาดย่อมอยู่คนละใบ ยืนอยู่ข้างเก้าอี้ทั้งสองตัวนั้น
“รพีพันธ์ ...  ดวงอาทิตย์ของข้า” จันทริ หันมาพูดกับเขา
“นับแต่นี้ข้าจักเป็นจันทราของท่าน”
พูดจบ จันทริ ก้มหน้าลงจูบที่รอยปานสีแดงกลางหน้าอกของ รพีพันธ์ อย่างแผ่วเบา ตอนนั้นเอง รอยปานนั้นก็ส่องแสงสีแดงเรืองรองออกมา แล้วค่อยๆหรี่ลง จนดับแสงไป
“นี่...นี่....” รพีพันธ์ รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก
“มิต้องตกใจ” จันทริ พูดเบาๆ “เชื่อใจข้าสิ”
รพีพันธ์ มองตาของ จันทริ แล้วรู้สึกไว้วางใจขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
“จูบข้าสิ จูบลงที่ดวงจันทรา” จันทริ พูดเบาๆพลางยื่นศรีษะเข้ามา รพีพันธ์ มองจันทร์เสี้ยวดวงนั้นอย่างลังเล
“มิเป็นไรดอก มันเป็นเพียงพิธีกรรม ไม่มีอันตรายใดๆทั้งสิ้น” จันทริ พูดจบก็หลับตาพริ้ม
รพีพันธ์ ค่อยๆก้มหน้าลง จูบลงไปเบาๆที่ดวงจันทร์เสี้ยวนั้น แสงนวลสีขาวเปลี่ยนเป็นแสงสีทอง เรืองรองออกมาเป็นประกายอีกครั้ง แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาวนวล และหายไปในที่สุด
๑๓
“เฮ...” เสียงชาวหมู่บ้าน โห่ร้องอย่างยินดี แล้วเสียงดนตรีก็เริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ เป็นท่วงทำนองที่ค่อนข้างครื้นเครงสนุกสนาน
“นั่งลงเถิด” จันทริ พูดแล้วจูงมือพา รพีพันธ์ ไปนั่งที่เก้าอี้ เมื่อนั่งลงแล้ว ผู้เฒ่าทั้งสองก็ยื่นชามที่ถืออยู่นั้น ให้เขาและ จันทริ ชายหนุ่มมองดูของเหลวสีเหลืองใส มีกลิ่นหอมๆของน้ำผึ้งอยู่จางๆ ปนกับกลิ่นฉุนๆคล้ายกลิ่นเหล้า
“เป็นสุราที่หมักจากน้ำผึ้ง” จันทริ หันมาบอก แล้วยกชามเหล้าขึ้นจิบ
รพีพันธ์ เห็นอย่างนั้นก็ยกขึ้นจิบบ้าง สุรารสหวานหอม  ผสมด้วยรสที่คล้ายเบียร์เล็กน้อย เมื่อรู้ถึงรสชาดแล้ว เขาจึงดื่มอย่างวางใจ และเริ่มรู้สึกถึงความอร่อยของมันแล้ว ก็ยกชามดื่มเข้าไปจนเกือบหมด เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปยังหมู่ชาวบ้าน ก็เห็นทุกคนกำลังยกชามสุราชวนกันดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“ยังกับมีพิธีฉลอง”
“ปาร์ตี้”
รพีพันธ์ หันไปมองคนพูดด้วยความสงสัย
“ท่านเคยบอกข้ามิใช่หรือ ว่างานฉลองเรียกว่าปาร์ตี้” จันทริ พูดยิ้มๆ
“ฮ่าๆ” ชายหนุ่มหัวเราะ
“อื้อ ใช่ ... ว่าแต่พวกคุณฉลองอะไรกันน่ะ”
“วิวาหะ”
“วิวาหะ ... แต่งงานน่ะเหรอ” รพีพันธ์ ทวนคำอย่างสงสัย แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโตด้วยความตกใจ มอง จันทริ ที่กำลังยิ้มอย่างขบขัน
ด้วยความตกตะลึง
“อย่าบอกนะว่า ... เอ้อ...”
“อย่างที่ท่านคิด” จันทริ สีหน้า จันทริ เหมือนกลั้นหัวเราะไว้อย่างเต็มที่ “วิวาหะของท่านกับข้า”
“อะไรนะ” รพีพันธ์ พูดเสียงดัง เบิกตาค้างด้วยความตกใจ จน จันทริ ก้มหน้าลงไปหัวเราะเบาๆ
“วันมงคล สมควรดื่มให้เต็มที่” กรินทร์ นั่นเองที่เดินเข้ามาหา รพีพันธ์ พลางรินเหล้าน้ำผึ้งจากไหใบย่อมลงไปในถ้วยในมือชายหนุ่ม
“ท่านอย่ารินให้มากนัก เขายังต้องดื่มอีกมาก” จันทริพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม กรินทร์จึงต้องหยุดรินเหล้าทั้งๆที่เพิ่งจะรินลงไปได้เพียงครึ่งชาม
“ดื่มให้หมด ดื่มให้แก่ท่าน ดื่มให้แก่จันทริ ฮ่าๆ” พูดจบ กรินท์ก็เอาชามเหล้าในมือมาชนกับชามเหล้าของ รพีพันธ์แล้วยกขึ้นดื่มจนหมดชาม

maimuang777

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่ออีกนะครับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

diablo2

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

game6969

ขอบคุณมากมายคัฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

boonlam

ขอบตุนครับ

x2_man

ขอบคุณมั๊กๆครับผม

nota

ขอบคุณมากครับ