++ วิหารจันทรา ++ ----6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“วันมงคล สมควรดื่มให้เต็มที่” กรินทร์ นั่นเองที่เดินเข้ามาหา รพีพันธ์ พลางรินเหล้าน้ำผึ้งจากไหใบย่อมลงไปในถ้วยในมือชายหนุ่ม
“ท่านอย่ารินให้มากนัก เขายังต้องดื่มอีกมาก” จันทริพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม กรินทร์จึงต้องหยุดรินเหล้าทั้งๆที่เพิ่งจะรินลงไปได้เพียงครึ่งชาม
“ดื่มให้หมด ดื่มให้แก่ท่าน ดื่มให้แก่จันทริ ฮ่าๆ” พูดจบ กรินท์ก็เอาชามเหล้าในมือมาชนกับชามเหล้าของ รพีพันธ์แล้วยกขึ้นดื่มจนหมดชาม
... ต้องหมดถ้วยสินี่ เอาก็เอาวะ ... รพีพันธ์ คิดพลางยกถ้วยขึ้นดื่มบ้างจนหมดถ้วย ทั้งๆที่ยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่
ต่อจากนั้น ผู้เฒ่าทั้งสี่ก็เข้ามารินสุราดื่มกับเขาทีละคน จนเขาเริ่มมึนศรีษะนิดๆ
“แรงเหมือนกันนี่ เห็นหวานๆแบบนี้” รพีพันธ์ บ่นพึมพำ
“ข้าขอดื่มให้แก่ท่าน” อัสสะ เข้ามารินเหล้าให้ รพีพันธ์ จนเต็มถ้วย
“ดื่ม” อัสสะ ชนถ้วยแล้วยกถ้วยขึ้นดื่ม รพีพันธ์ จึงต้องดื่มบ้าง
“ความจริงคนที่บนนั่งบนเก้าอี้นี้ ควรเป็นข้า” อัสสะ พึมพำเบาๆ
“อะไรนะ” รพีพันธ์ ได้ยินแว่วๆแต่จับใจความไม่ค่อยได้ เพราะเริ่มจะเมาได้ที่
“อัสสะ ท่านมาหาข้า” จันทริ เรียกเบาๆ อัสสะ จึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า
จันทริ เอื้อมมือหยิบไหจากมือของ อัสสะ แล้วรินเหล้าลงไปในถ้วยของชายหนุ่ม
“ข้าดื่มให้ท่าน” จันทริ พูดยิ้มๆ
“ดื่มให้ข้าหรือ” อัสสะ พูดด้วยสีหน้างุนงง
“ดื่มให้แก่อิสระของท่าน นับแต่นี้ท่านมิต้องเป็นตัวแทนของผู้ใดอีกต่อไป” แสงสีทองเปล่งประกายแวววับออกมาจากจันทร์เสี้ยว ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและสำรวม ดูน่าเกรงขาม “จันทริ ต้องการให้ท่านมีความสุข” เสียงนั้นเยือกเย็นและสุขุม “แม้แต่จันทรายังมีขึ้นแรม ตัวข้าก็ยังเป็นเช่นนี้ เจ้าก็อย่าได้หลงติดกับภาพลวง”
“แต่ข้า ... ข้า” อัสสะ เหมือนจะแย้ง
“ข้ารู้ ... จันทริ ก็รู้ในสิ่งที่ท่านจะพูด แต่ท่านต้องทำใจยอมรับ มันเป็นชะตาที่มิอาจเปลี่ยนแปลง ตอนนี้พวกข้าขอดื่มให้ท่าน ต่อแต่นี้ขอให้ท่านคิดในสิ่งที่จะเป็นอนาคตของตัวท่าน” พูดจบ จันทริ ก็เอาชามในมือชนกับชามในมือของ อัสสะ แล้วดื่มเหล้าในชามจนหมด อัสสะ เองก็ดื่มเหล้าในถ้วยของตนเองจนหมดเหมือนกัน
“อัสสะ สหายรักของข้า ขอให้ท่านจงมีแต่ความสุข และต่อไป ท่านจงอย่าได้เปลี่ยนคำเรียกหาระหว่างเราท่าน มิว่าอย่างไร ท่านนับเป็นสหายที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวของข้า ” น้ำเสียงของ จันทริ เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน สีหน้าแย้มยิ้ม แสงสีทองเรืองรองตอนนี้หายไปแล้ว เหลือไว้เพียงดวงจันทร์เสี้ยวสีขาวนวล
รพีพันธ์ มองภาพตรงหน้าด้วยความงุนงง เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นกิริยาที่แตกต่างกันเช่นนี้จาก จันทริ เหมือนกับว่ามีบุคคล ๒ คน ที่มีกิริยาอาการแตกต่างกัน ๒ แบบ อยู่ในตัวของ จันทริ ซึ่งจะสลับกันออกมาปรากฏตัว
จันทริ ที่เขารู้จักนั้น มักจะดูเฉยเมยเหมือนไม่ค่อยยินดียินร้าย หรือให้ความสนใจต่อสิ่งรอบข้าง แต่มักมีรอยยิ้มและท่าทีที่อ่อนโยนให้กับผู้อื่นที่เข้ามาหาเสมอ
จันทริ ที่เขาเห็นในวันนี้ มีท่าทางน่าเกรงขาม สีหน้าที่เคร่งขรึม และน้ำเสียงที่เอาการเอางาน เปี่ยมไปด้วยอำนาจ และพลังบางอย่างที่เขาไม่อาจบอกได้
๑๔
รพีพันธ์ หันกลับไปมอง ‘เตียง’ ที่เขานอนอยู่เมื่อคืนนี้ แท่นหินสี่เหลี่ยมพื้นผิวด้านบนราบเรียบ กว้างพอที่จะนอนได้ ๒ คนอย่างสบาย ปูไว้ด้วยผ้านวมผืนใหญ่และหนา ผนังที่อยู่ด้านนั้นเป็นลอนเหมือนผ้าม่านที่ถูกรวบมัดไว้ แล้วมองไปที่ก้อนหินที่เป็นเหมือนโต๊ะตัวใหญ่ซึ่งอยู่กลางถ้ำ มีก้อนหินที่เป็นเก้าอี้รายรอบอยู่ ๔ ตัว ตำแหน่งนั้นสว่างไสว เพราะแสงที่อาทิตย์ลอดผ่านโพรงขนาดใหญ่บริเวณเพดานถ้ำ ชายหนุ่มมองขึ้นไป ก็มองเห็นบริเวณปากโพรงนั้นมีต้นไม้เล็กๆขึ้นอยู่โดยรอบ
“ล้างหน้าที่ตรงนี้”ชายหนุ่มหันกลับมามอง ก็เห็นก้อนหินขนาดย่อม ๒ ก้อน ก้อนหนึ่งสูงระดับเอว ด้านบนวางอ่างขนาดย่อม บรรจุน้ำสะอาดไว้เกือบเต็ม มีกิ่งข่อยและถ้วยเล็กๆวางอยู่ข้างๆ หินอีกก้อนหนึ่งเตี้ยกว่าก้อนแรกที่อยู่ติดกันเกือบครึ่ง สามารถใช้แทนเก้าอี้ได้
“ล้างหน้าที่นี่เหรอ แล้วจะบ้วนน้ำตรงไหนล่ะ” รพีพันธ์ ถามอย่างสงสัย เพระปรกติแล้วจะมีอ่างเปล่าไว้สำหรับน้ำทิ้งด้วย
“ที่ร่องน้ำด้านนี้” จันทริ ชี้ไปด้านใน ชายหนุ่มเดินเข้าไปดู ก็เห็นเป็นร่องน้ำเล็กๆมีน้ำไหลอยู่ มองไปทางต้นน้ำก็เป็นแอ่งน้ำเล็กๆขนาดใหญ่กว่าอ่างอาบน้ำเล็กน้อย มีน้ำไหลมาจากร่องน้ำที่อยู่ถัดขึ้นไปอีก เขาสังเกตเห็นไอน้ำบางเบาลอยกรุ่นอยู่เหนือน้ำในแอ่งน้ำนั้น เขาจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆด้วยความสงสัย พลางจุ่มมือลงไปในน้ำ
“บ่อน้ำร้อนนี่” ชายหนุ่มอุทาน เมื่อสัมผัสถึงอุณหภูมิของน้ำ และมองเห็นพรายน้ำผุดขึ้นมาจากหลุมเล็กๆ ๒-๓ หลุมจากก้นแอ่ง
“ท่านจะอาบน้ำที่นี่เลยก็ได้ ปรกติข้าก็อาบที่นี่”
“ดีเหมือนกัน งั้นผมแปรงฟันก่อน”
ชายหนุ่มเดินกลับมาแปรงฟัน เมื่อเสร็จแล้วก็ถอดเสื้อออก วางลงไปบนก้อนหิน แล้วเตรียมจะถอดกางเกงออก แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักลงเหมือนคิดอะไรได้
“จันทริ ขอผ้าให้ผมหน่อย ผมจะนุ่งอาบน้ำ” เขาตะโกนบอก จันทริ ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะหิน
จันทริ หันมามองด้วยใบหน้าแสดงความสงสัย แล้วลุกขึ้นไปหยิบผ้ามาจากบริเวณปลายเตียง เดินมายื่นให้เขา
“มิเห็นจำเป็นต้องผลัดผ้า ที่นี้ไม่มีใครเข้ามาดอก มิเหมือนที่แม่น้ำ” จันทริ พูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“ก็มีคุณอีกคนนี่ จะให้ผมแก้ผ้าต่อหน้าคุณได้ยังไง” ชายหนุ่มพูดพลางเอาผ้าพันร่างท่อนล่างไว้ แล้วเริ่มถอดกางเกงออก แต่ก็เอะใจในความเงียบ จึงเงยหน้าขึ้นมามอง ก็เห็น จันทริ ขมวดคิ้ว
“หรือคุณจะให้ผมแก้ผ้าให้คุณดู” ชายหนุ่มถามยิ้มๆ
“มีอันใดมิได้” จันทริ พูดอย่างสงสัย
“ร่างกายส่วนใดของท่านที่ข้ามิเคยเห็น”
“เฮ๊ย...” ชายหนุ่มร้องอย่างตกใจ พลางเอามือกุมผ้าไว้อย่างไม่รู้ตัว
“คุณว่าอะไรนะ คุณเห็นอะไรผม แล้วเห็นได้ยังไง”
“ข้าบอกว่า ข้าเห็นร่างกายของท่านหมดทุกส่วนแล้ว มีอันใดประหลาด” จันทริ ยังคงทำหน้าสงสัยอยู่
“ตอนที่ข้านำท่านขึ้นมาจากสายน้ำ ข้าเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ท่าน เป็นคนทำความสะอาดร่างกายท่าน และตลอดเวลาที่ท่านนอนป่วยอยู่ ข้าก็คอยเช็ดตัวให้ท่านทุกวัน”
ขณะที่พูดนั้น น้ำเสียงของ จันทริ นั้นบริสุทธิ์จริงใจ และแววตาใสซื่อ ทำให้ รพีพันธ์ หน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วจู่ๆ จันทริ ก็ก้มหน้าหัวเราะด้วยความขบขัน
“คุณหัวเราะอะไร”
“ข้าเข้าใจแล้ว” จันทริ มองหน้าชายหนุ่ม พลางยิ้มให้ แล้วเอามือปิดปากหัวเราะเบาๆอีกครั้ง
“ท่านกำลังเขินอายข้านั่นเอง ถ้าเช่นนั้นท่านอาบน้ำให้สบายเถิด ข้าจะไปอยู่ทางด้านนั้น” พูดจบ จันทริ ก็เดินกลับไปที่โต๊ะหิน แล้วหยิบกรอบผ้าบนโต๊ะขึ้นมา แล้วหันมาหัวเราะให้ รพีพันธ์ อีกครั้ง ก่อนจะนั่งหันหลังให้
“ฮึ ... หัวเราะเข้า ไม่โดนมั่งให้มันรู้ไปสิ” ชายหนุ่มบ่นพึมพำ แล้วก็เดินไปแช่ตัวในแอ่งน้ำ
“อุ่นกำลังดีเลยนะเนี่ย”
รพีพันธ์ แช่น้ำอุ่นอย่างสบายใจ พลางขัดถูร่างกายไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นก็เริ่มคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อคืนนี้
หลังจากที่ดื่มเหล้ากันไปอีกสักพักหนึ่ง จนเขารู้สึกว่าเมาพอสมควร จันทริ ก็ลุกขึ้นประคองให้เดินไปทางผนังผา จึงได้เห็นว่า มีปากถ้ำอยู่แห่งหนึ่ง เมื่อเดินเข้าไป ก็พบกับถ้ำกว้าง สว่างไสวเพราะแสงจันทรท์ที่ส่องผ่านโพรงขนาดใหญ่ด้านบน สะท้อนกับผนังที่เป็นประกายแวววาว จันทริ ประคองเขาไปนอนที่เตียงหิน ถอดรองเท้าให้อย่างเรียบร้อย แล้วถอดรองเท้าตนเองก่อนจะขึ้นมานั่งลงบนตียง
“ที่นี่ที่ไหน” เขาถามออกไป
“วิหารจันทรา ที่อยู่ของข้า ตอนนี้จักเป็นที่อยู่ของท่านด้วย” จันทริ ตอบมาเบาๆ
“วิหารจันทรา เหรอ ... เหมือนผมเคยได้ยินมาก่อนนี้นะ”
“ข้าเคยพูดให้ท่านฟังครั้งหนึ่ง เมื่อท่านมาถึงที่นี้ใหม่ๆ”
“ไม่ใช่ ก่อนหน้านั้นอีก แต่ผมนึกไม่ออก”
“มิเป็นไรดอก เมื่อถึงเวลาท่านคงคิดขึ้นได้ ดึกแล้วท่านพักผ่อนเถอะ”
“คุณบอกว่าพวกเราแต่งงานกันแล้วเหรอ”
“ใช่” เสียงตอบอย่างแผ่วเบา
“ฮ่าๆ... อย่างนั้นคุณรู้มั๊ยคู่แต่งงานเค้าทำอะไรกันบ้าง” เขาถามด้วยความคะนองจากความเมา
“ทำอะไรหรือ”
แทนคำตอบ เขารวบร่าง จันทริ ลงมากอดแนบอก แล้วพลิกตัวขึ้นทาบทับ พลางซุกจมูกไปที่ซอกคอ ที่กระจายกลิ่นหอมอ่อนๆ แล้วลากไล้จมูกไปตามลำคอ
“หอมจัง” เขาพึมพัม
... แล้วเขาก็หลับไป ในขณะที่ซบใบหน้าอยู่กับซอกคอของ จันทริ แบบนั้น ...
“เฮ้ย ... เวรแล้ว” รพีพันธ์ อุทานเบาๆเมื่อคิดมาถึงตอนนี้ เพราะร่างกายบางส่วนเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง
“เอาไงดีวะ” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ พลางหันหน้าไปมอง จันทริ ซึ่งกำลังนั่งปักผ้าอยู่ที่โต๊ะหิน
๑๕
รพีพันธ์ กวาดสายตามองไปรอบๆถ้ำกว้างใหญ่แห่งนั้น แสงสว่างที่ลอดผ่านมาจากโพรงขนาดใหญ่ด้านบน สะท้อนกับฝาผนังบางส่วนที่เป็นประกายแวววาว ทำให้ถ้าแห่งนี้สว่างไสวกว่าที่ควรจะเป็น มิหนำซ้ำยังไม่มีความอับชื้น หรือความร้อนเลย บรรยากาศกลับเย็นฉ่ำน่าสบาย ทั้งๆที่ด้านหนึ่งของถ้ำเป็นบ่อน้ำร้อน ชายหนุ่มหันหน้ากลับไปหา จันทริ ที่นั่งอยู่ตรงข้ามบนโต๊ะหิน
“นี่น่ะเหรอ วิหารจันทรา ที่คุณเคยพูดถึง”
จันทริ ไม่ตอบอะไร แต่ยังยิ้มให้ รพีพันธ์ อย่างอ่อนโยนเหมือนปรกติ
“จันทริ” ชายหนุ่มหยุดคิดชั่วครู่ในสิ่งที่จะถาม
“หมู่บ้านนี้ผู้ชายแต่งงานกันได้เป็นเรื่องปรกติเหรอ”
“มิใช่ บุรุษย่อมแต่งงานกับสตรี นั่นจึงเป็นเรื่องปรกติ”
“แล้วทำไม ...” รพีพันธ์ หยุดคำถามไว้แค่นั้น
จันทริ ได้ยินก็หัวเราะน้อยๆ แล้วลุกขึ้นเอื้อมมือไปจับมือชายหนุ่ม
“ท่านมาดูทางนี้กับข้า” จันทริ พูดพลางดึงมือให้ รพีพันธ์ ลุกขึ้น แล้วจูงเดินไปที่ผนังถ้ำด้านหนึ่ง
เมื่อเดินไปถึง รพีพันธ์ ก็มองเห็นรูป ๒ รูป และลายเส้นที่คล้ายตัวอักษร สลักอยู่เต็มผนังถ้ำด้านนั้น รูปนั้นเป็นรูปของคนสองคน ขนาดประมาณสองในสามของคนจริง คนทางด้านซ้ายเป็นชาย นุ่งผ้ายาวถึงหัวเข่า มีสัดส่วนของร่างกายที่งดงาม ที่สะดุดตา คือมีรอยแต้มสีแดงเป็นรูปทรงกลม อยู่กลางหน้าอก อีกรูปหนึ่งเป็นรูปคนนุ่งผ้ายาวถึงหัวเข่าเช่นกัน แต่ครึ่งร่างทางซีกซ้าย เป็นครึ่งร่างของบุรษรูปร่างบอบบาง ซีกขวา กลับเป็นครึ่งร่างของสตรี ที่ค่อนข้างอวบอัด กลางหน้าผากมีรอยแต้มสีขาวเป็นรูปจันทร์เสี้ยว ยิ่งกว่านั้น ยังมีรูปคนตัวเล็กๆ นั่งชันเข่าอยู่บนศรีษะ ชายหนุ่มมองรูปทั้งสองด้วยความงุนงง พลางยกมือขึ้น ลูบบริเวณหน้าอกของตนเองโดยไม่รู้ตัว
“นี่คือรูปของตัวแทนแห่งเทพ ที่หมู่บ้านของเรานับถือ” จันทริ พูดออกมา
“จันทราเทพ และสุริยะเทพ”
“นี่คงเป็นสุริยะเทพ” รพีพันธ์ พูดพลางชี้ไปที่รูปผู้ชาย ที่มีรอยแต้มสีแดงกลางหน้าอก
“แล้วจันทราเทพทำไมถึงเป็นแบบนี้ อีกอย่าง รูปคนเล็กๆบนหัวนี่มันอะไรกัน”
“ไปนั่งก่อนเถิดข้าจะค่อยๆบอกเล่าให้ท่านฟัง” จันทริ มองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาอ่อนโยนแล้วพากันเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอีกครั้ง
“ตัวอักษรบนผนังที่ท่านเห็น เป็นเรื่องของตัวแทนแห่งเทพที่จะมายังหมู่บ้านของเรา เมื่อจันทร์เพ็ญแรกแห่งฤดูหนาว เวียนครบ ๑๒ รอบเป็นครั้งที่ ๑๒” จันทริ เริ่มพูดขึ้น
... ๑๔๔ ปี... รพีพันธ์ คิดด้วยความรวดเร็ว

maimuang777

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับพี่หนึ่ง

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

manza555

ขอบคุณครับ

diablo2

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

game6969

ขอบคุณมากมายคัฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

boonlam

ขอบคุนครับ

x2_man

ขอบคุณมั๊กๆครับผม

nota

ขอบคุณมากครับ