++ วิหารจันทรา ++ ----10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
รพีพันธ์ คิดถึงบ้านน้อยลงคิดถึงการที่จะได้กลับไปยังโลกเดิมของเขาน้อยลง เคยคิดแม้แต่การสร้างบ้านอาศัยอยู่ที่นี่อย่างถาวร ภายในหมู่บ้านแห่งนี้ เขาคงมีความสุขกับชีวิตอันเรียบง่ายเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่จริงใจของผู้คนในหมู่บ้าน โดยเฉพาะ ‘ภรรยา’ ของเขา ... จันทริ ...
เพียงเรื่องเดียวที่เขากังวลคือ ... ลูกชายหนุ่มเคยลองพูดถึงเรื่องนี้กับ จันทริ เหมือนกัน
“ถ้าผมอยากมีลูกจะทำยังไงดีล่ะ”
“ท่านก็แต่งงานกับสตรีที่ท่านรัก ท่านจักมีบุตรดังที่ท่านต้องการ” จันทริ ตอบด้วยรอยยิ้ม
“คุณยอมเหรอ”
จันทริ ยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนมากกว่าเดิม
“เป็นเรื่องธรรมดา ภายภาคหน้า ท่านย่อมได้แต่งงานกับสตรีอันเป็นที่รักของท่าน และสตรีนั้นก็รักท่านเยี่ยงชีวิต ท่านจะมีบุตร มีครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุขมากยิ่งกว่าอยู่กับข้าเพียงลำพัง ณ ที่นี้”
๒๐
ตามปรกติ รพีพันธ์ จะกลับขึ้นไปบนเขาในช่วงเวลาเย็น พร้อมกับคนที่จะนำอาหาร และเครื่องใช้บางอย่าง ขึ้นไปให้ตัวขาและ จันทริ แต่วันนี้ เขามองเห็นเมฆฝนมืดครึ้มตั้งเค้ามาแต่ไกล
... อาจจะมีฝนตกหนักหลังจากที่ไม่มีฝนมา ๓-๔ วัน ...
ชายหนุ่มตัดสินใจกลับขึ้นเขา หลังจากที่กินอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี ฝนเริ่มลงเม็ดเมื่อเขาเดินมาได้เพียงครึ่งทาง และหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มจึงเร่งฝีเท้าจนกลายเป็นวิ่ง จนไปถึงถ้ำที่เป็นที่พักอาศัย ด้วยร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน
“มิน่า เมื่อวาน จันทริ ถึงได้บอกให้คนเอาเสื้อผ้ามาสามชุด เมื่อตอนเช้า”
รพีพันธ์ พูดเบาๆกับตัวเอง เขาเลิกสงสัยกับคำพูดแปลกๆของ จันทริ เสียแล้ว เพราะเขารู้แล้วว่า มันคือคำเตือนของ จันทรา ที่บอกผ่านมาทาง จันทริ ชายหนุ่มยิ้มกับตัวเอง พลางคิดว่า ภายในถ้ำคงเปียกไปด้วยน้ำฝน ที่เข้ามาทางโพรงเหนือเพดานถ้ำ แต่เมื่อเข้าเดินเข้าไปภายใน ก็ต้องพบกับความประหลาดใจ
ภายในถ้ำยังคงแห้งสนิท อากาศยังคงเย็นสบาย เหมือนมีสายลมอ่อนๆพัดวนอยู่ภายใน ไม่มีน้ำฝนผ่านเข้ามาทางโพรงเหนือเพดานถ้ำ แม้แต่หยดเดียว มีเพียงแสงอ่อนๆของดวงอาทิตย์ ที่ส่องผ่านเข้ามากระทบกับผนังถ้ำ ที่เหมือนมีผลึกแก้วเล็กๆกระจายอยู่ทั่ว คอยสะท้อนทั้งแสงอาทิตยื และแสงจันทร์ ทำให้ภายในถ้ำมีแสงสว่างตามสมควร รพีพันธ์ เดินเข้าไปกลางถ้ำ พลางจ้องมองโพรงตรงเพดานถ้ำ ที่เขาไม่เคยให้ความสนใจเลยอย่างไม่วางตา จนสามารถมองเห็นภาพท้องฟ้าที่อยู่เหนือโพรงแห่งนั้นอย่างชัดเจน
เมฆฝนก้อนใหญ่สีเทาเข้ม แต่กลับแหวกเป็นช่องใหญ่เป็นวงกลม ใจกลางนั้นมองเห็นดวงอาทิตย์ลอยเด่น แสงอาทิตย์ส่องผ่านช่องของก้อนเมฆ ส่องเข้าทาทางโพรงเหนือถ้ำ เพื่อให้ความสว่างแก่ถ้ำแห่งนี้ ถ้ำอันเป็นเหมือนสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้าน ... วิหารจันทรา
รพีพันธ์ รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
“จันทริ” ชายหนุ่มคิดถึง จันทริ ขึ้นมาทันที เพราะทุกครั้งเพียงแค่เขาก้าวเท้าเข้ามาในถ้ำแห่งนี้ รอยยิ้มอันอบอุ่นก็จะปรากฏให้เขาเห็นทันที
“จันทริ” เขาเรียกอีกครั้งหนึ่งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม พลางกวาดสายตาไปทั้ว แล้วเขาก็มองเห็นร่างหนึ่งนอนอยู่บนเตียงหิน
รพีพันธ์ เดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็น จันทริ นอนนิ่งอยู่บนเตียงหิน
“จันทริ” เขาเรียกพลางลูบเบาๆที่ไหล่ของร่างที่นอนอยู่
“จันทริ” ชายหนุ่มเรียกอีกครั้ง แต่ร่างนั้นนิ่งสนิท ไม่มีแม้แต่การขยับของหน้าอกที่แสดงถึงอาการหายใจ เขาจึงค่อยๆเอานิ้วชี้จ่อที่จมูก ด้วยใจระทึก
“เฮ้อ ...” รพีพันธ์ ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อพบว่ามีลมจากจมูก กระทบกับนิ้วของเขาอย่างแผ่วเบา
“จันทริ” เขาเรียกอีกครั้ง พลางเขย่าไหล่ของ จันทริ แรงขึ้น
แต่ยังคงเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาใดเกิดขึ้น ชายหนุ่มนิ่งคิดสักครู่ ก็ตัดสินใจหันหลัง เตรียมจะออกจากถ้ำลงไปยังหมู่บ้าน
“มิเป็นไรดอก เพียงแต่หลับไปเท่านั้น ถึงตอนเย็นก็จะตื่นขึ้นเอง” เสียงของ จันทริ ดังขึ้นข้างหลัง
ชายหนุ่มหันกลับไปทันที แต่ก็ยังเห็น จันทริ นอนนิ่งอยู่ แต่สิ่งหนึ่งที่ผิดไป
จันทร์เสี้ยวสีทอง ส่องประกายแวววาวอยู่กลางหน้าผากของ จันทริ ชายหนุ่มค่อยๆเดินไปนั่งลงบนเตียง
“จันทรา คุณเหรอ” รพีพันธ์ ถามออกไปเบาๆ
ไม่มีเสียงตอบ นอกจากประกายสีทองที่กระพริบวิบวับ เหมือนตอบคำถามของเขา
“งั้นผมจะเชื่อคุณ” พูดแล้วก็จับมือของ จันทริ ขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา
“จันทริ คุณอย่าเป็นอะไรนะ”
ไม่มีคำตอบใดๆออกมาเช่นเดิม จันทร์เสี้ยวสีทอง เปลี่ยนเป็นสีขาวนวลตา แล้วค่อยๆจางหายไป
๒๑
“ข้าไม่เห็นท่านลงมาเสียหลายวัน” อัสสะ เดินเข้ามาทักทาย “ดูท่านไม่ค่อยสบายใจ”
พูดจบก็นั่งลงข้างๆ รพีพันธ์ ที่นั่งพักอยู่บนขอนไม้ ในไร่ซึ่งปลูกผลไม้ไว้หลายชนิด
“คงมิใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ จันทริ ใช่หรือไม่” อัสสะ ถามอีกเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบ
รพีพันธ์ ได้ยินก็หันไปมองด้วยความแปลกใจ
“คุณรู้ได้ยังไง” เขาถามอย่างอดไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้นบ้าง”
… ปรึกษาใครบ้างก็ดี ท่าทาง อัสสะ คงรู้อะไรมากเหมือนกัน ... รพีพันธ์ นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“จันทริ กินน้อยลง แล้วช่วงบ่ายก็นอนหลับตลอด หลับสนิทเลย” พูดจบก็ถอนหายใจยาว ... หลับขนาดว่าเรียกยังไงก็ไม่ตื่น มันผิดปรกติ ...
“มีอย่างอื่นอีกหรือไม่”
“ไม่มี นอกนั้นปรกติทุกอย่าง”
“แม้กระทั่งความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา ของพวกท่านด้วยหรือ” อัสสะ พูดยิ้มๆ
“ก็ ... อื้อ ปรกติ” รพีพันธ์ ตอบไม่ค่อยถนัดนัก อยากจะบอกไปเหมือนกันว่า ดียิ่งกว่าดีเสียอีก คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
“ฮ่าๆ” อัสสะ หัวเราะพลางยิ้มกว้าง
“ถ้าเช่นนั้นคงมิมีสิ่งใดดอก”
รพีพันธ์ หันไปมองพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ท่านคงรู้ มีดวงวิญญาณสองดวงในร่างของ จันทริ” อัสสะ เปลี่ยนมาพูดด้วยเสียงเป็นงานเป็นการ
“ในเมื่อพลังของวิญญาณดวงหนึ่งอ่อนแอลง ร่างกายย่อมมิอาจเป็นปรกติเช่นที่เคยเป็น”
รพีพันธ์ นิ่งคิด ... นั่นสินะ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ แต่ว่า ถ้าหากว่า ...
“แล้วถ้าวิญญาณนั้นมันหมดพลังล่ะ จันทริ จะเป็นยังไง” เขาหันหน้าไปถามด้วยสีหน้ากังวล
“ท่านรัก จันทริ หรือไม่” อัสสะ ถามแทนที่จะตอบคำถาม
“บอกตรงๆนะ ตอนแรกที่ผมมาถึงที่นี่ ผมคิดแค่ว่า จันทริ น่ารักดี แล้วก็เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้ว รู้สึกอบอุ่นใจ” รพีพันธ์ ตอบยิ้มๆ
“แต่ตอนนี้ ผมคิดว่ารักเค้าไม่น้อยกว่าคนที่ผมรัก ก่อนที่ผมจะมาที่นี่”
“ท่านมีคนรักอยู่แล้ว” อัสสะ ถามพลางขมวดคิ้วแนบแน่น
“อื้อ ... แต่ตอนนี้มันคงไม่มีความหมายอะไรแล้ว” รพีพันธ์ มองท้องฟ้า ทอดสายตาไปไกล “ตอนนี้ผมอยู่กับ จันทริ”
“หากท่านได้กลับไปยังที่ของท่าน ได้กลับคืนสู่คนรักของท่าน ท่านจะคิดถึง จันทริ หรือไม่”
“กลับไปเหรอ ... ถ้ากลับไปได้จริงๆก็ดีน่ะสิ” พูดแล้วก็หัวเราะในลำคอ “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ผมจะพา จันทริ กลับไปด้วยกัน แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง” ประโยคสุดท้าย เขาลดเสียงลงพูดเพียงแผ่วเบา ก้มหน้านิ่งไป สักครู่ก็เงยหน้าหันไปมอง อัสสะ
“คุณยังไม่บอกผมเลย ที่ผมถามว่า จะเป็นยังไง ถ้าวิญญาณอีกดวงของ จันทริ หมดพลังลง”
“ท่านมิต้องกังวล ท่านจะมิได้เห็นวันนั้น” พูดจบ อัสสะ ก็ถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นไปทำงานต่อ ทิ้งให้ รพีพันธ์ นั่งอยู่คนเดียว พลางมองตาม อัสสะ ไปด้วยความงุนงง
“อารายวะ จู่ๆก็ลุกหนีไปซะเฉยๆอย่างงั้นแหละ” รพีพันธ์ พูดพลางเกาหัวด้วยความเคยชิน
“ข้ารู้มาว่าท่านกินอะไรไม่ใคร่ได้ และได้แต่นอนหลับในยามบ่าย” อัสสะ ถามพลางมองคนตรงหน้าด้วยความห่วงใย
“เป็นเรื่องปรกติ เวลาใกล้มาถึงแล้ว ผ่านคืนเพ็ญนี้ไป ก็จักเข้าสู่ฤดูหนาว”
“มันจักเป็นดังนั้น จริงหรือ” อัสสะ พูดด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ย่อมต้องเป็นไปตามนั้น” จันทริ ตอบพลางยิ้มน้อยๆ “ท่านมิควรโศกเศร้า ทุกอย่างล้วนกำหนดไว้แล้ว ท่านควรจะยินดี ที่มิต้องมาร่วมชะตากรรมนี้กับข้า”
“แต่ข้ายังคงปรารถนาเช่นนั้น จันทริ” อัสสะ คว้ามือนุ่มมาจับไว้อย่างลืมตัว
“ข้าเติบโตมาพร้อมกับเจ้า ข้ายินดีกลับคืนไปพร้อมกับเจ้า”
อัสสะ ยกมือข้างนั้นขั้นมาแนบไว้กับแก้ม
“จันทริ ข้ารักเจ้า จันทริ ดวงใจของข้า”
๒๒
“คุยอะไรกันตั้งนาน” รพีพันธ์ ถามขึ้นทันทีที่ จันทริ กลับเข้ามาในถ้ำ และเดินไปนั่งลงบนเตียงหิน
“สหายที่ไม่พบกันนานวัน ย่อมมีเรื่องมากมายสนทนากัน เป็นธรรมดา” จันทริ ตอบยิ้มๆ
“ผมเห็นนะ” รพีพันธ์ พูดพลางเดินจากโต๊ะหินที่นั่งอยู่ มานั่งลงข้างๆ จันทริ
“จับไม้จับมือ แล้วยังเอามือไปแนบแก้มอีก” ชายหนุ่มพูดด้วยความไม่พอใจ
“ข้าและ อัสสะ เติบโตมาด้วยกัน ย่อมสนิทสนมกันมากเป็นธรรมดา”
“ผมไม่ชอบ ทำแบบนี้ต้องลงโทษกันหน่อยแล้ว” พูดแล้วก็จ้องมอง จันทริ ด้วยสายตาแวววาว
จันทริ เห็นก็รู้ว่า รพีพันธ์ คิดอะไรอยู่ ต้องหน้าแดงขึ้น แล้วหลบสายตาด้วยความเขินอาย รพีพันธ์ ขยับตัวเข้าไปชิด ฝังจมูกลงไปบนแก้ม แล้วไล้ช้าๆลงมาประกบริมฝีปาก มือก็เริ่มเคลื่อนไหวไปตามร่างที่สั่นน้อยๆ แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามอารมณ์ปรารถนาของชายหนุ่ม
ศรีษะเล็กบอบบาง ซบอยู่บนแผ่นอกกว้าง มือใหญ่แข็งแรงลูบปอยผมเส้นบางนุ่ม ด้วยความทะนุถนอม
“ผมว่าจะถามคุณนานแล้ว พ่อกับแม่คุณล่ะ”
“หาชิวิตไม่ตั้งแต่ข้ายังเล็ก”
“จันทริ” ชายหนุ่มครางเบาๆ
“ผม ... ผมขอโทษ”
“หาเป็นไรไม่ ชีวิต ... มีกำเนิดย่อมมีดับ ถึงแม้นตอนนั้นข้ามีพลังของจันทรา ข้าก็คงมิอาจยับยั้งชะตาของมนุษย์ได้”
“เอาอีกแล้ว พูดเป็นพวกปรัชญาแก่ๆเชียว” รพีพันธ์ พูดพลางลูบผมของ จันทริ เล่น “อัสสะ ดูสนิทกับคุณมาก”
“เมื่อบิดามารดาข้าเสียชีวิต กรินทร์ และภรรยา ก็เลี้ยงดูข้ามาพรัอมกับ อัสสะ ผู้เป็นบุตรชาย จนกระทั่งข้าขึ้นมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้”
“มิน่าล่ะ ... แล้วกับคนอื่นล่ะ ผมหมายถึงเด็กคนอื่นๆ ที่อายุพอๆกับคุณในตอนนั้น”
“ข้ามิใช่ทารกธรรมดา ข้าแตกต่างกับทารกอื่น เกือบทุกคนหวาดเกรงข้า มีเพียงอัสสะ ที่เอ็นดูข้าราวพี่น้อง ถึงแม้ข้าจะมาอยู่ยังที่นี้ อัสสะ ยังลอบขึ้นมาหาข้าบ่อยๆ ด้วยความห่วงใย”
“คุณก็เลยแอบขึ้นไปหา จันทริ บนเขาเหรอ”
“หากเป็นท่านท่านจะกระทำเช่นข้าหรือไม่ ทารกน้อย อายุเพียง ๑๐ หนาวต้องไปอยู่เพียงลำพังผู้เดียวในสถานที่เช่นนั้นมีเพียงผู้ที่นำอาหารและเครื่องใช้ขึ้นไปให้ วันละ ๓ มื้อแล้วกลับลงมาเมื่อหมดหน้าที่ ในตอนนั้นข้ายังมิเข้าใจ ว่า จันทริทนอยู่เพียงผู้เดียวได้อย่างไร และใยจึงมิกลัวอันตรายจากสัตว์ร้ายบ้าง”

maimuang777

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะขอรับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

hottha

ขอบคุณมากมายคัฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

boonlam

ขอบคุนครับ

x2_man

ขอบคุณมั๊กๆครับผม

nota

ขอบคุณมากครับ

sosarin

ขอบคุณครับ

4_NAY

สงสารอัสสะ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ