อย่าหวังว่าจะได้ทำร้ายกูอีก

minn

ขอดูฟีดแบ็กหน่อยนะครับ ถ้าชอบกัน ผมจะมาต่อให้เรื่อยๆครับ

minn

ตอนที่ 2
ไม่นานพวกไอ้สามก็มาถึงที่ห้องStudy พร้อมทำแผลที่ปากให้ผม
ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่ช้ำๆ แล้วก็มีแผลที่ริบฝีปาก

ไม่นานทุกคนก็ถูกเรียกรวมตัวเพื่อสวดมนต์

“ก่อนที่จะสวดมนต์ ครูขอเปลี่ยนแปลงเรื่องห้องพักของพวกเราก่อนนะ”ครูประจำหอพูด
คือที่หอที่ผมอยู่ จะแบ่งออกเป็นห้องๆ แต่ล่ะห้องก็จะมีเตียงสองชั้นอยู่ 2 เตียง ก็นอนได้สี่คนนั้นแหละครับ
เมื่อคืนผมนอนกับพวกเด็กๆประถมนะครับ ไม่ได้นอนห้องจริง เพราะครูประจำหอบอกว่า ไว้รอคนเข้ามาครบแล้วจะจัดห้องใหม่

“นอนห้องเดิมไม่ได้หรอ”รุ่นพี่ที่นั้นด้านหลังตะโกนถามครู

“ไม่ได้หรอ เพราะปัญหาจากปีที่แล้ว พวกนายนอนด้วยกัน พากันไม่หลับไม่นอน เล่นกันทั้งคืน”พอครูอธิบายเหตุผลจบ
ก็ตามมาด้วยเสียงฮือฮา ของพวกเด็กๆ

“แล้วจะแบ่งยังงัย”เสียงปริศนาดังขึ้น ตอนนั้นผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องหันไปมองเจ้าของเสียงนี้
ไอ้พี่เสือนั้นเองครับ เสียงมันนั้นเอง ตอนนี้หน้ามันเหมือนไม่พอใจครูประจำหออย่างมาก

“เด๋ยวนายก็ได้รู้”ครูประจำหอตอบกลับไป
แล้วครูประจำหอก็ชี้แจงเรื่องห้องนอน


สรุปเลยนะครับ
เค้าแบ่งให้คนที่อยู่ห้องเดียวกัน เป็นคนละชั้นปีกัน
โดยให้คนที่อยู่ชั้นสูงสุดในห้องเป็นคนดูแลความเรียบร้อยในห้อง
โดยสรุป แต่ละห้องจะมีสี่คน
ผมก็เฝ้าภาวนาให้ได้นอนกับเพื่อนสักคนก็ยังดี

“ตอนนี้ ครูติดชื่อได้แต่ละห้องแล้วนะ ใครนอนกับใคร สวดมนต์เสร็จก็ไปดูกันเอาเอง”ครูประจำหอชี้แจงเสร็จก็บอกให้รุ่นพี่คนนึงนำสวดมนต์

“กูหวังว่ามึงคงได้นอนกับกูนะ”ไอ้สามกระซิบ

“กูก็หวังอย่างนั้นแหละ”ผมตอบไอ้สามไป

หลังจากสวดมนต์เสร็จไอ้สามก็ชวนผมกับเพื่อนไปเข้าห้องน้ำ
แล้วค่อยขึ้นไปห้องนอน
ผมเดินผ่านแต่ล่ะห้องนอนเช็คดูชื่อผม
เป็นไปอย่างที่ผมคิดไว้ครับ ผมไม่ได้นอนกับเพื่อนผมเลย
แต่ที่น่าแปลกใจคือ ห้องผมนอนกันแค่สามคน
กับน้อง ม.1 คนนึงที่ชื่อ เทพ
กับอีกคนที่ได้สามเห็นชื่อแล้วร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ฉิบหายแล้วมึงไอ้โซ่”ไอ้สามพูดออกมา

“ทำไมว่ะ”ผมยังงงกับอาการของมัน

“มึงอยู่ห้องเดี่ยวกับไอ้พี่เสือ”ไอ้สามพูดพร้อมส่ายหัวไปมา

“มึงซวยแน่ๆไอ้โซ่”ขอบใจที่ให้กำลังใจกูนะไอ้สาม

“ทำไงดีว่ะ”ผมถามมันอย่างร้อนรน

“ทำใจว่ะ”ไอ้สามตบลงที่บ่าผมเบาๆ

“เห่ย พวกมึงมาเกะกะอะไรแถวนี่ว่ะ”จะเป็นใครไม่ได้ครับ ไอ้พี่เสือนั้นแหละครับ
มันเดินชนพวกผมแล้วก็แทรกตัวเข้าไปในห้องนอน

“โชคดีนะมึง”ไอ้สามพูดเสร็จแล้วก็เดินหนีผมไปเลยครับ มึงห่วงกูมากเลยนะ

“เห่ย มึงนะ จะเปิดประตูให้ยุงเข้ารึงัย เด๋ยวถ้าคืนนี้กูโดนยุงกัดนะ มึงตายแน่”เสียงตวาดมาจากไอ้พี่เสือ
ผมจะทำงัยได้ล่ะครับ รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว แล้วก็มองสภาพห้อง
ตอนนี้ที่นอนฝังขวาของห้องโดนพี่เสือเอาไปเรียบร้อยแล้ว
ส่วนไอ้น้องเทพก็ขึ้นไปนอนบนชั้นสองของเตียงฝั่งซ้าย

ทางเลือกมีสองทาง
หนึ่ง นอนชั้นล่างของเตียงฝั่งซ้าย
สอง นอนชั้นสองของเตียงพี่เสือ

เหอะๆผมคงไม่โง่ไปนอนเตียงเดียวับมันหรอกครับ
กลัวตายครับ
ว่าแล้วผมก็เดินตรงไปที่เตียงฝั่งซ้ายทันที

“เห่ย”เสียงไอ้พี่เสือพูดออกมา
ผมพยายามทำเป็นไม่ได้ยิน แกล้งเสมือนว่ากำลังยุ่งกับการจัดของใช้ส่วนตัวเข้าตู้หัวเตียง

“เห่ย”ไอ้พี่เสือพูดเสียงดังขึ้นจนผมสะดุ้ง แต่ผมก็ใจดีสู้ไอ้พี่เสือ ทำเป็นไม่ได้ยิน

“ครับพี่”ไอ้น้องเทพขานรับ

“กูไม่ได้เรียกมึง ไอ้เทพอย่าเสือก”ถ้ามันไม่ได้เรียกเทพ แล้วมันจะเรียกใครได้ นอกจากผม

“ผมเรียกให้เอามั้ยพี่”ไอ้เทพเสนอ

“ไม่ต้องเสือก กูจัดการเอง”พอสิ้นเสียงไอ้พี่เสือ ไม่ทันที่ผมจะระวังตัว
มันก็กระชากคอเสือผมจากด้านหลัง

“ไอ้เทพมึงออกไปก่อน”พี่เสือมันออกคำสั่ง ไอ้เทพก็รีบปีนลงจากเตียงแล้วออกไปจากห้องทันที

“พี่จะทำอะไรผม”กลัวครับ กลัวมาก

“เมื่อกี้กูเรียก ทำไมไม่ตอบรับกู”

“ผมคิดว่าพี่เรียนเทพมัน”

“งั้นหรอ”น้ำเสียงมันดูแปลกๆชอบกล

“ครับพี่”

“มึงชื่ออะไร”พี่เสือมันถามต่อ

“โซ่ครับ”

“งั้นหรอ” ผมชักไม่ชอบคำนี้มันแล้วสิ  
ตอนนั้นผมคิดว่าเรื่องมันคงจะจบลงเช่นนี้
แต่ผิดคาดครับ พี่เสือมันลากผมมาที่เตียงแล้วผลักผมลงกับเตียงของมัน


“พี่จะทำอะไรผม”.....................

minn

ต้นฉบับโพสต์โดย Rolls-Royce เมื่อ 2012-6-17 03:10
เหมือนจะมีต่อ

ต่อให้แล้วครับ

minn

3

“พี่จะทำอะไรผม”ผมพูดอย่างลนลาน
“มึงบอกใครเรื่องวันนี้รึยัง”มันพูดออกมา อย่างเอาเรื่อง
“ยังครับ”โกหกทันควัน พรุ่งนี้ถ้ารอดไปได้ต้องไปปิดปากไอ้สามและเพื่อนๆ
“อย่าให้กูรู้นะว่า มึงไปเล่าให้ใครฟัง”มันพูดพร้อมจ้องตาผมเขม่ง
“มึงรู้มั้ย...”มันพูดขึ้นมา แล้วก็เงียบไปเหมือนกำลังใช่ความคิด
“มึงรู้มั้ย ..ว่าวันนี้มึงขัดจังหวะกู”มันพูดออกมาเรียบๆ
“ผมขอโทษ”
“มึงอยากไถ่โทษมั้ยล่ะ”ไอ้พี่เสือมันพูดต่อ
“อยากครับ”เผื่อจะทำให้มันหายโกรธ
มันยิ้มที่มุมปากอยากพอใจ แต่เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวที่สุด
“มึงแน่ใจนะ”มันถามย้ำอีกครั้ง
ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิ อาการพี่เสือตอนนี้มันชักแปลกๆ
“มั้งครับ”ชักไม่แน่ใจ
“มึงรู้มั้ย ว่ากูค้างแค่ไหน”อะไรของมันว่ะ อะไรค้าง
อย่าบอกนะว่า....
“มึงช่วยกูหน่อยสิ”มันพูดออกมาที่สุด
“ช่วยยังงัยพี่”ใจดีสู้ไอ้พี่เสือครับ
“อมให้กู”มันพูดพร้อมเลื่อนตัวเข้ามา
“บ้าหรอพี่”ผมพูดออกไปอย่างตกใจ พร้อมขยับหนีมัน
แต่มันคว้าตัวผมไว้ทัน พร้อมกดผมให้ลงกับเตียง
“มึงคิดจะเบี้ยวกูหรอ เมื่อกี้มันบอกว่าจะช่วยกูเองนะ”มันขู่
“ก็ใช่ แต่ไม่ใช่แบบนี้”
“กูชักหมดความอดทนกับมึงแล้วนะ”พอสิ้นคำพูดมัน
พี่เสือก็กดไหล่ผมลง พร้อมขึ้นมานั่งค่อมผม
ตอนนี้มันนั่งที่หน้าอกผม แล้วมันก็เอาเข่าทั้งสองข้างของมันกดทับแขนผมไว้ทั้งสองข้าง
“พี่อย่าทำผมแบบนี้เลยนะ”
“มึงไม่มีสิทธิเลือก ต่อไปนี้กูจะเลือกให้มึงเอง”ตอนนี้มันดึงกางเกงนอนมันออก

“อ้าว นายเทพ ทำไมเธอไม่เข้าห้องนอนล่ะ”เสียงครูประจำหอดุน้องเทพที่หน้าห้อง
ตอนนี้พี่เสือดูผงะเล็กน้อย
“มันไม่จบลงแค่นี้แน่ๆ”มันพูดพร้อมลุกขึ้น แล้วดึงกางเกงตัวเองให้เข้าที่
แล้วเดินไปเปิดประตู

“อ้าวครูเอส มาโวยวายอะไรแถวนี้”ดูมันพูดกับครูสิครับ
ครูเอส(ชื่อครูประจำหอ)หันเข้ามามองผมที่นั้งอยู่บนเตียงในห้อง
“โซ่ แม่นายโทรมา ไปรับโทรศัพท์ที่ห้องครู”ครูเอสบอกกับผม
“จริงหรอครับ”ตอนนั้นผมดีใจสุดๆเลยครับ ลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ไปเลย
“จริงสิ รีบลงไปรับไป เด๋ยวแม่นายรอนาน”ครูเอสพูดต่อ
“ครับ”ผมรีบดีดตัว แล้วตรงไปที่ห้องพักครู

ผมได้คุยกับแม่ได้สามนาทีเห็นจะได้
ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ถามว่าผมเป็นไงบ้าง
สบายดีมั้ย แล้วก็วางสายไป
ผมพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด ไม่อยากให้ที่บ้านเป็นห่วงครับ
เพราะว่าตอนนี้ทั้งพ่อและแม่ก็คงมีปัญหาพออยู่แล้ว ผมไม่ควรสร้างปัญหาให้ท่านอีก….

ผมไม่อยากสร้างปัญหาให้ครอบครัว
แต่มีตัวที่จะสร้างปัญหาให้ผม ผมจะทำยังงัยดีล่ะครับ

ระหว่างทางเดินกลับห้อง ผมต้องผ่านห้องไอ้สามก่อน
เลยแวะบอกมันเรื่องพี่เสือ
“สาม”ผมเคาะประตูเรียกมัน
ไม่นานมันก็ออกมาเปิดประตู
“อ้าว โซ่ยังไม่นอนอีกหรอ”
“มึงนอนแล้วหรอ”ดูจากสารรูปมันตอนนี้ เส้นผมที่หัว ไปทุกทิศทางที่จะไปได้
“มึงมีอะไร”
“กูมีเรื่องจะคุยด้วย เรื่องพี่เสือ”
“เรื่องพี่เสือ”ไอ้สามตาโต พร้อมสลัดคราบสลึมสลือทันที
“มึงมีอะไรว่ะ มันทำอะไรมึง”ไอ้สามพูดอย่างตื่นเต้น พร้อมลากผมออกมาที่ประตูหนีไฟของหอ

“มึงว่ามา”ไอ้สามเปิดประเด็น
“มันขู่กู ว่าไม่ให้บอกใครเรื่องวันนี้”ผมบอกสามมันไป
ไอ้สามพยักหน้าตอบ
“มึงอย่าไปบอกใครนะเว้ย เด๋ยวกูซวย”ผมบอกไอ้สามไป
“ได้ๆๆ”ไอ้สามรับปาก
“แล้วคนอื่นๆ กูหมายถึงเพื่อนเรา มึงก็ช่วยบอกพวกมันด้วยนะว่าอย่าบอกคนอื่น”
“ได้ๆๆ”ไอ้สามรับปากต่อ
“แต่กูว่ามันแปลกๆ”ไอ้สามพูดอย่างใช้ความคิด
“แปลกยังงัยว่ะ”ชักสงสัย
“ก็ทุกคนเค้าก็รู้ดีอยู่แล้ว ว่าพี่เสือมันน่ะหื่นแค่ไหน ไม่ใช่มันคนเดียวนะรวมทั้งกลุ่มมันนั้นแหละ”ไอ้สามสาธยาย
“หมายความว่างัยว่ะ สาม”เอาให้เคลียร์
“ก็ทุกคนเค้าก็รู้ดี ว่าพวกพี่เสือมันชอบพาผู้หญิงมามีอะไรกันที่ห้องน้ำบ่อยๆ”มันเล่าต่อ
“แล้วมันแปลกยังงัย”ผมยังงงอยู่ดี
“โง่จริงๆ มึงนิ  ก็ในเมื่อทุกคนก็รู้ดี แล้วมันจะให้มึงปิดเพื่ออะไร ถูกมั้ย”ก็ถูก
“แสดงว่ามันต้องการอะไรจากมึงมากกว่านั้น”ไอ้สามเสนอความคิดต่อ
“แล้วมันจะต้องการอะไรจากกู”
“กูยังไม่แน่ใจ แต่กูมีเรื่องจะเตือนมึงไว้อย่างนะโซ่”ไอ้สามพูดอย่างเคร่งเครียด
ผมชักไม่สบายใจแล้วสิ
“พี่เสือรวมทั้งเพื่อนมัน กับผู้ชายมันก็ไม่เว้นนะเว้ย”คำที่หลุดออกมาจากปากไอ้สามทำเอาภาพที่เพิ่งเกิดขึ้นกับผม
“มึงหมายความว่ายังงัย”
“อันนี้กูก็ไม่แน่ใจนะ แต่เทอมที่แล้ว มีเด็กย้ายเข้ามาใหม่เหมือนมึงนี่แหละ น้องเค้าชื่อแดน แดกมันก็ลักษณะคล้ายๆมึงนี่แหละแดนมันได้นอนห้องเด๋ยวกับพวกมัน เทอมที่แล้วเค้าให้พวกชั้นปีเด๋ยวกันนอนด้วยกันได้ แต่แดนมันซวยเอง
เสือกเป็นเศษคนเดียวเลยต้องไปนอนกับพี่เสือ พี่หนุ่มและพี่พี”
“แล้วงัยต่อว่ะ”
“ให้กูกลืนน้ำลายก่อนได้มั้ย”มันพูดอย่างเคืองๆ
“โทษที ต่อๆ”
“นั้นแหละ แรกๆแดนมันก็ดูมีความสุขดี ร่าเริ่งแจ๋มใสตามภาษามัน แต่หลังจากสอบบมิดเทอม มันก็ดูเศร้าๆลง
ชอบปลีกตัวอยู่คนเดียวและตอนนั้นข่าวที่ว่าพวกพี่เสือมันชอบเอาเด็กนร.หญิงมาเอากันที่ห้องน้ำก็เริ่มดังพวกกูก็เลยสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอ้แดนมัน ก็เลยพยายามสืบได้ความมาว่า แดนมันเป็นเด็กของพี่เสือมัน”
“เด๋ยวๆๆๆ มึงสืบยังงัยว่ะ”ผมสงสัย กลัวมันจะโม้ครับ
“เรื่องนั้นไม่ยากหรอก กูก็ไปถามกับเพื่อนสนิทมันงาย”อืมๆ อย่างงี้นี่เอง
“อีกอย่าง กูก็ไปถามกับคนที่ห้องนอนติดกับพวกมัน”น่ากลัวจริงๆเลยมึงเนี้ย
“แต่ๆหลังๆพวกมันทะเลาะกันเพราะพี่เสือมันหันไปเอาผู้หญิงแทน”ไอ้สามเล่าต่อ แต่ผมสิครับ ตอนนั้นอึ้ง อึ้ง กับอึ้งครับ
เด็กม.สามทำไมมันคิดเรื่องนี้กันแล้วหรอ เพราะตอนนั้นพูดตรงๆนะครับ
ผมยังไม่ประสาเลยเรื่องพวกนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้นะ อิอิ

“แดนมันก็เลยทะเลาะกับพี่เสือ แล้วก็เลิกกัน แถมพี่เสือยังยกแดนให้พวกเพื่อนๆต่อ แดนมันก็เลยเสียใจมาก
จนย้ายรร.หนีไปเลย”ไอ้สามเล่าจนจบ เรื่องที่ออกมาจากปากไอ้สามทำเอาผมไม่เชื่อหูตัวเองเลยครับ
ทำไมพวกพี่เสือมัน`ตัวเงินตัวทอง`ได้ขนาดนี้ พวกมันทำลายคนได้ทั้งคน
“กูถามอะไรหน่อยสิสาม ทำไมพวกคนในหอต้องกลัวพวกมันด้วยว่ะ”ผมถามออกไป
“นี่มึงโง่รึงัยว่ะ พวกมันไม่น่ากลัวตรงไหนว่ะ ดูแต่ล่ะคนสิ แมร่งตัวยังกะควาย ถ้าไม่บอกว่าอยู่ม.สาม กูนึกว่าเด็กม.หกรร.ข้างๆ”
“แล้วไม่มีใครคิดจะล้มพวกมันเลยหรอ”ผมยังสงสัยต่อ
“ไม่มีอ่ะ แต่กูจะบอกมึงไว้นะโซ่ เลี่ยงๆได้ก็เลี่ยงนะมึง แล้วมึงเลี่ยงไม่ได้ มันให้มึงทำอะไร ก็ทำไปเถอะ แล้วมึงจะอยู่ที่ได้อย่างสบายสบาย”ไอ้สามพูดต่อ
“ไปนอนได้แล้วมึง กูง่วงเด๋ยวครูเอสมาเห็นซวยอีกกู”ไอ้สามพูด
“อืมๆ”
แล้วผมกับไอ้สามก็เดินกลับห้อง
“โซ่ กูเตือนอีกเรื่องนะ ระวังด้านหลังมึงดีๆนะ”ไอ้สามพูดก่อนเดินเข้าห้องมันไป
พร้อมกับเตือนที่น่ากลัวที่สุด
แล้วชีวิตกูจะเป็นยังงัยต่อไปว่ะเนี้ย

minn

ต้นฉบับโพสต์โดย somkaite เมื่อ 2012-6-17 16:20
ขอบคุณครับผมจะรออ่านต่อครับกำลังสนุกครับผม ...

ต่อให้แล้วนะครับ

yellow2550

ขอบคุณมากครับ

minn

4

เมื่อผมกลับมาถึงห้อง ห้องผมก็ปิดไฟมืดแล้วครับ
สงสัยคงนอนกันหมดแล้ว
ผมพยายามเปิดและปิดประตูให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
ไม่อยากปลุกเสือครับ
เด๋ยวเสือตื่นแล้วผมจะตาย
ผมยืนอยู่ที่ประตูอยู่นานเลยครับ
พยายามให้ตาปรับให้เข้ากับความมืด แล้วค่อยเดินไปที่เตียงตัวเอง
หลังจากผมล้มลงที่เตียง ผมก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
มีคนนอนอยู่ที่เตียงผมอยู่แล้ว
และคนๆนั้นก็พยายามที่จะจับผมกดลง และมันก็ทำได้สำเร็จ ด้วยประโยคเดี่ยวเท่านั้น

“หยุดดิ้นเด๋ยวนี้”

“พี่เสือ”

“อย่าส่งเสียงด้วย”พี่เสือขู่ต่อ


“พี่อย่าทำอะไรผมนะ”ผมขอร้อง ยิ่งนึกถึงเรื่องที่ไอ้สามเล่า ผมยิ่งกลัว

“.....”ไม่มีการตอบรับจากพี่เสือ มันยังคงจ้องหน้าผม

“พี่ปล่อยผมเถอะ ผมกลัวพี่แล้ว ผมกลัวพี่จริง ผมจะไม่เล่าเรื่องที่ผมเห็นวันนี้ให้ใครฟังเด็ดขาด”ผมพยายามขอร้องมัน เผื่อว่ามันจะเห็นใจผม

“นี่มึงกลัวกูขนาดนี้เลยหรอ”พี่เสือพูด

“.....”ผมพูดอะไรไม่ออก พูดตามตรงตอนนั้นผมกลัวมาก

กลัวว่ามันจะทำอะไรบ้าๆกับผม
และก็กลัวว่ามันจะทำกับผมเหมือนกับแดน
ตอนนั้นตัวผมสั่นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ
ผมยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี
เสียงหัวใจผมเต้นดัง จนผมได้ยินได้เลย

“นี่มึงกลัวกูขนาดนี้เลยหรอ”พี่เสือคำเดิม แต่น้ำเสียงไม่แข็งกร้าวเหมือนเดิม

“..........”ยังคงไม่มีคำตอบรับจากผม

พี่เสือดูนิ่งไปสักพัก
แล้วก็เริ่มคลายมือสองข้างผมที่กดไว้อยู่ จนมือผมทั้งสองข้างหลุดเป็นอิสระ
แล้วมันก็ลุกจากตัวผม
จากนั้นก็นั่งลงข้างๆผม

“กูถามมึงจริงๆ ทำไมมึงถึงกลัวกู”ยังมีน่าจะมาถามกูอีก
ที่มึงทำเนี้ย มันไม่น่ากลัวตรงไหนว่ะ
ผมพยายามหาคำตอบที่ดีที่สุดจากหัวผมตอนนี้ แต่มันก็เปล่าประโยชน์ผมหาแม้กระทั้งคำแก้ตัวดีๆไม่ได้เลยครับ

“มึงจะตอบกูได้ยัง ว่าทำไมมึงถึงกลัวกู”พี่เสือถามผมอีกครั้ง

“ก็ ก็ใครๆก็เตือนผมว่า พี่น่ากลัว อย่าไปยุ่งกับพี่”นั้นเป็นคำตอบที่ดีที่สุดในความคิดผมตอนนั้น

“มึงว่างัยนะ”พี่เสือมันพูดพร้อมหันมาจ้องหน้าผมเขม่ง

“แค่คนอื่นบอกมึงว่ากูเลว กูก็เลวในสายตามึงเลยหรอ”พี่เสือพูดต่อ

“ใครเค้าบอกอะไรมึง มึงก็เชื่อเค้าหมดหรอ”

“มึงไม่คิดจะศึกษากูก่อนหรอ ถึงตัดสินว่ากูเป็นยังงัย”น้ำเสียงมันตอนนี้เต็มไปด้วยความน้อยใจ

“กูผิดหวังกับมึงจริงๆ กูไม่คิดว่า มึงจะเป็นคนแบบนี้ กูคิดว่ามึงจะต่างจากคนอื่นๆ กูคิดผิดเอง”พี่เสือพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทันที

คำพูดของพี่เสือทำให้ผมสับสนมาก
ตอนนี้ผมงงไปหมดเลย
คำพูดของพี่เสือเมื่อกี้นี้ มันช่างต่างจากการกระทำมันมาก
ยิ่งคิด ผมก็ยิ่งสับสน
สรุปแล้วพี่เสือมันเป็นคนยังงัยกันแน่
แต่ไม่ว่าจะยังงัย
ผมว่าผมก็มีส่วนผิดอยู่บ้างในเรื่องนี้
ผมคิดไว้ว่าถ้าพี่เสือกลับเข้ามาในห้องผมจะขอโทษมัน

ผมนอนจ้องที่ประตูห้องอยู่นานแต่ประตูก็ไม่ถูกเปิดออกสักที
ผมนอนจ้องอยู่อย่างนั้นจนหลับไป....................

ผมตื่นขึ้นมาอีก หลังจากได้ยินเสียงนกหวีดปลุกจากครูเอส
หลังจากที่ผมลืมตาตื่นผมก็หันไปทางเตียงพี่เสือทันที
แต่สภาพเตียงว่างเปล่า
แสดงว่าพี่เสือไม่ได้มานอนที่ห้องเมื่อคืน
ผมชักเป็นห่วงพี่เค้าแล้วสิ
ในห้วงความคิด ตอนนั้นผมรู้สึกผิดกับตัวเองมาก

“โซ่ ตื่นยังว่ะ”เสียงไอ้สามตะโกนเรียกผมอยู่หน้าห้อง

“ตื่นแล้ว”ผมตอบมันไป

“มึงมาโวยวายอะไรหน้าห้องกูว่ะ ไอ้สาม”เสียงคนที่ผมอยากคุยด้วยมากที่สุดตอนนี้
แล้วพี่เสือก็เปิดประตูห้อง
เชื่อมั้ยครับพี่เค้าไม่มองหน้าผมแม้แต่นิดเดียว
พี่เค้าเข้ามาหยิบของแล้วก็เดินออกไปเลย
การกระทำของพี่เสือยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปอีก……แล้วผมจะทำยังงัยต่อไปดีเนี้ย

minn

ตอนที่ 4 สั้นไปนิดนะครับ

minn

ต้นฉบับโพสต์โดย somkaite เมื่อ 2012-6-19 19:46
ขอบคุณครับผม

มาแล้วครับ

minn

5

วันนี้ทั้งวัน ผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยครับ
ก็นั่งคิดเรื่องพี่เสือมันแหละครับ ผมงงกับมันจริงๆ
นี่มันเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ นี่ผมเพิ่งมาอยู่รร.นี้ได้สามวัน
ทำไมมันมีเรื่องที่ทำให้ผมไม่สบายใจยังงัยก็ไม่รู้
ไหนจะเรื่องทางบ้านอีก ตอนนี้ผมห่วงพ่อกับแม่มาก
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ที่บ้านเป็นยังงัยบ้าง
โอ้ยยย คิดแล้วเครียด

เวลากินข้าวเที่ยงผมกับเพื่อนก็ต้องมากินข้าวในหอ
ผมพยายามมองหาพี่เสือเท่าไหร่ ก็หาไม่เจอครับ
สงสัยพี่เค้าไม่ได้กลับมากินข้าวที่หอ
ตอนนี้ผมล่ะอยากเจอพี่เค้าจริงๆ อยากจะขอโทษพี่เค้า ไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกผิดขนาดนี้ ผมนี่โง่จริงๆเลยใช่มั้ยครับ

ตลอดทั้งบ่ายผมก็คิดแต่เรื่องพี่เสือ
ถ้าเจอพี่เค้าแล้วจะพูดกับพี่เค้ายังงัย
แต่ยังงัยก็ต้องเจอพี่เค้าอยู่ดี เพราะนอนห้องเดียวกัน

มีอยู่ช่วงนึงครับ
มันเป็นช่วงพักสิบนาทีก่อนเรียนคาบสุดท้าย
พวกกลุ่มพี่เสือมันเดินผ่านห้องเรียนผม
ผมเห็นพี่เสือหันมามองผม แล้วก็หันหน้ากลับไป
มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ลงไปอีก
เฮ้อ!!! แล้วผมจะทำยังงัยดีเนี้ย

เลิกเรียนผมกับเพื่อนๆก็รีบกลับหอกัน
เพราะว่าไอ้สามมันชวนไปเล่นบาส
หลังเล่นบาสเสร็จพวกผมก็มาอาบน้ำกัน
แต่วันนี้พลาดครับ เพราะเล่นบาสจนเพลิน จนคนในห้องอาบน้ำเยอะมาก
ซองฟักบัวเต็มทุกซองเลย
ผมกับเพื่อนเลยต้อง ไปจ้วงอาบน้ำกันกลางห้องน้ำที่มีอ่างใส่น้ำ
พวกผมอาบน้ำไปเล่นกันไปครับ
เสียงดังลั่นห้องอาบน้ำ ตอนแรกก็เกรงๆอยู่ครับ
แต่มองไปรอบๆมีแต่พวกเด็กประถม ก็เลยไม่ใส่ใจพวกนั้นเท่าไหร่ เพราะพวกมันคงไม่กล้ากับพวกผมเท่าไหร่ เหอะๆ

“เห้ย พวกมึงจะแหกปากกันทำไมว่ะ”เสียงตะคอกดังมาจากหน้าห้องน้ำ คงไม่ต้องบอกนะครับว่าเสียงพี่เสือนั้นเอง

เชื่อมั้ยครับ ห้องน้ำงี้เงียบลงทันตา
ขนาดเสียงน้ำยังเงียบลงด้วยเลยครับ

ตอนนี้พวกพี่สามเดินตรงเข้ามาหากลุ่มผม
หน้าตาพวกพี่เสือดูเอาเรื่องมาก
ผมงี้โคตรกลัวเลย
พี่เสือเอื้อมมือไปดึงขันมาจากมือไอ้บอล

“ห้องอาบน้ำ ไม่ใช่สวนสนุก มึงเข้าใจมั้ยไอ้บอล ไอ้สาม ไอ้เบน ไอ้ตี๋ ไอ้ชัย”พูดเสร็จ พี่เสือมันก็เอาขันฟาดลงบนหัวไอ้บอล ไอ้สาม ไอ้เบน ไอ้ตี๋ ไอ้ชัย ผมกะว่ายังงัยผมก็ต้องโดนซักดอก
แต่ผิดถนัดครับ ขันมันมาหยุดที่หัวผม มันทำให้ผมแปลกใจจนต้องเงยหน้าไปมองหน้าพี่เสือ
พี่เสือกลับโยนขันทิ้งไปแล้วหันหลังกลับ

“กูอาบน้ำเสร็จหวังว่าคงไม่เห็นพวกมึงที่นี่นะ”พี่เสือพูดทิ้งไว้แล้วก็เดินไปอาบน้ำกับเพื่อนๆพี่เค้า

ผมงี้ยืนอึ้งเลยครับ
ทำไมมันไม่ฟาดขันลงที่หัวผม
หรือว่ามันโกรธผมจนไม่อยากจะยุ่งด้วย
ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีเนี้ย

“มึงจะยืนรอให้พวกมันมาหาเรื่องอีกรึงัย ไปได้แล้ว”ไอ้บอลสะกิดบอกผม

หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำเอาไอ้สามมันจ้องหน้าผมใหญ่เลยครับ

“มองอะไรกูนักว่ะสาม”ผมถามมัน เพราะเห็นมันจ้องหน้าผมตั้งแต่กินข้าวเย็นแล้ว

“กูสงสัย”มันพูดออกมา

“สงสัยอะไร”

“มึงไม่รู้จริงหรอ”

“อ้าว กูจะไปรู้ได้งั้ยล่ะ”

“เรื่องพี่เสือ”

“ทำไมว่ะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกู”

“ทำไมมึงไม่โดนฟาดกระโหลกว่ะ”ไอ้สามพูดออกมาในที่สุด

“กูจะไปรู้หรอว่ะ”ก็ผมไม่รู้จริงๆ

“โอ้ย ขัดใจกูจริงๆ”ไอ้สามโวยวาย

“กูไม่คุยกับมึงล่ะ ไปเยี่ยวดีกว่า”ไม่อยากจะคุยกับมันครับ ซอกแซกจริงๆ

ว่าแล้วผมก็เดินไปฉี่ดีกว่า





ระหว่างทางเดินกลับเข้ามาหอผมกับพี่เสือบังเอิญเดินผ่านกัน
แต่พี่เสือกลับเดินผ่านผมไปเฉยๆ
ผมจะปล่อยให้เป็นอย่างงี้ต่อไปไม่ได้ มันอึดอัดใจ

“พี่เสือ”ผมหันไปเรียกพี่เค้า
แต่เหมือนเค้าไม่ได้ยิน หรือแกล้งไม่ได้ยินก็ไม่รู้
เป็นงัยเป็นกันเว้ย
ผมวิ่งไปตัดหน้าพี่เสือ

“พี่เสือ”ผมเรียกพี่เค้าอีกครั้ง
ตอนนี้พี่เสือหยุดเดินแล้วยืนมองหน้าผม
ผมก็มองหน้าพี่เค้าเหมือนกัน

“มึงมีอะไร”พี่เสือพูดออกมาในที่สุด

“ไม่มีอะไรครับ”   พี่เสือถอนหายในหนึ่งครั้งแล้วก็จะเดินหนีผมต่อ

“พี่เสือ ผมขอโทษ”ผมพูดออกไปที่สุด
ตอนนี้พี่เสือหยุดเดินพร้อมกับหันกลับมามองหน้าผมอย่างข้องใจ

“พี่ ผมขอโทษ”ผมพูดออกไปอีกครั้ง
พี่เสือเดินเข้ามาพร้อมกับมองหน้าผมอย่างสงสัย

“มึงมาขอโทษกูเรื่องอะไร”พี่เสือพูดพร้อมจ้องหน้าผม

“ก็เรื่องที่ผมตัดสินตัวพี่จากคำพูดของคนอื่น ผมเสียใจครับ ผมขอโทษจริงๆ”ผมย้ำความรู้สึกผมให้พี่เค้าเข้าใจอีกครั้ง

“มึงเสียใจจริงๆหรอ”พี่เสือถามย้ำอีกครั้ง

“จริงครับ”ผมตอบไปตามความรู้สึกตอนนั้น

“ขอบใจมึงนะ”พี่เสือพูดพร้อมดึงผมเข้าไปกอด

ตอนนั้นผมตกใจและก็งงมากครับ ไม่คิดว่าพี่เสือจะดึงผมเข้าไปกอด
ความรู้สึกตอนนี้มันทำเอาผมสับสนมากเลยครับ
แต่ในความสับสนมันก็มีความรู้สึกดีอยู่เช่นกัน

“เด๋ยวกูไปเยี่ยวก่อนนะ แล้วเด๋ยวตอนนอนเจอกัน”พี่เสือพูดเส็จพร้อมคลายกอดผมแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
เชื่อมั้ยครับ ตอนนั้นมันเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย สบายใจไปเรื่องนึงครับ..........................ผมทำถูกใช่มั้ยครับ

minn

ต่อตอนที่ 5 ให้แล้วนะครับ

minn

“มึง ยิ้มอะไร”ไอ้สามทัก ระหว่างผมกำลังจัดตารางเรียน
“ยิ้มไรว่ะ ไม่ได้ยิ้ม”ยุ่งจริงๆกับกูเนี้ย
“มึงไปมีเรื่องดีใจอะไรมาว่ะ”ไอ้สามขยับเข้ามากระซิบ
“ไม่มีนิ”ผมยังตั้งหน้าตั้งตาจัดตารางเรียนต่อ
ไอ้สามเงียบไป แต่ผมยังรู้สึกว่าไอ้สามยังจ้องหน้าผมอยู่

“ไอ้สาม เด็กมึงมาหา อยู่หน้าโรงอาหารหอ”ไอ้บอลวิ่งมาบอกไอ้สาม
“จริงดิ กูนึกว่ามันจะทิ้งกูแล้วซะอีก”ไอ้สามพูดอย่างดีใจแล้วก็วิ่งหายไปพร้อมไอ้บอล

หลังจากผมจัดตารางเรียนเสร็จ ผมก็นั่งจัดตู้ล็อกเกอร์เก็บหนังสือผมต่อ
“ทำไรอยู่”

“พี่เสือ”ตอนนี้พี่เสือยื่นพิงตู้ล๊อคเกอร์ข้างๆมองผมอยู่

“อืมกูเอง ทำไรอยู่ล่ะ”

“จัดตู้ครับ”ผมตอบไป ทำไมผมรู้สึกตื่นเต้นอยู่งี้นะ
ไม่เข้าใจ

“กูช่วยเอามั้ย”พี่เสือพูดพร้อมนั่งลงข้างๆ
“ไม่เป็นไรพี่ จะเสร็จแล้วครับ”

“เอาน่า เด๋ยวกูช่วย”แล้วพี่เสือมันก็ช่วยจัดตู้ครับ แปลกใจใช่มั้ยครับ จะบอกว่าผมก็แปลกใจเหมือนกันครับ

“การบ้านเสร็จแล้วหรอ”พี่เสือถามผมต่อ

“วันนี้ไม่มีพี่  พี่ล่ะครับทำเสร็จรึยัง”ผมถามพี่เค้ากลับ

“เสร็จแล้ว”

“จัดตู้เสร็จแล้ว จะทำไรต่อ”พี่เสือถาม

“ไม่รู้ดิ คงไปเล่นกับพวกไอ้สาม แล้วก็รอขึ้นนอนมั้งพี่”ผมตอบพี่เค้าไป
“อย่าเล่นจนเหงือออกล่ะ เด๋ยวนอนไม่สบาย”พี่เสือพูด

“พี่เสือ เมื่อคืนพี่ไปนอนที่ไหนครับ”ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมกล้าหาญถามพี่เค้าไปอย่างนั้น

“ห้องไอ้หนุ่ม”เพื่อนพี่เค้านะครับ

“สนใจด้วยหรอว่ากูไม่ได้นอนที่ห้อง”มันถามเรียบๆ

“ก็ไม่รู้สิพี่”ผมตอบไปแบบเขิลๆ จะเขิลทำไมว่ะ

“มึงนี่ จริงๆเลย”พี่เสือพูดพร้อมขยี่หัวผมไปหนึ่งที
ตอนแรกผมก็นึกว่าพี่เค้าจะตบกระโหลกผมซะอีก
แต่รู้สึกดีชมัด

“พี่เสือ ผมถามรายพี่อย่างสิ”สิ่งที่ผมสงสัยมากที่สุด

“มึงนี่ปัญหาเยอะจริงๆ มาๆๆ ถามมา”พี่เสือพูดขำๆ

“เมื่อเย็น ทำไมพี่ไม่เอาขันฟาดหัวผมล่ะ ทั้งๆที่ผมก็เล่นกับพวกนั้นเหมือนกัน”พี่เสือยังไม่ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มที่มุมปาก

“มึงไม่รู้หรอ”

“ไม่รู้ครับ”

“ก็ ... กูไม่อยากทำร้ายมึงงัย”พี่เสือพูดพร้อมเก็บหนังเสือเล่มสุดท้ายในมือเข้าล็อกเกอร์ แล้วก็ลุกขึ้น

“แล้วเจอกันตอนนอนนะ กูไปล่ะ”พูดเสร็จพี่เสือก็เดินไป
ทิ้งผมไว้กับคำพูดที่ทำให้ผมหัวใจพองโตมากที่สุด
ในตอนนั้นมุมมองของผมที่มีต่อพี่เสือ เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ไม่เห็นจะจริงอย่างที่ไอ้สามพูดเลย
ไม่เห็นจะจริงอย่างที่คนอื่นบอกผมเลย

ที่จริง พี่เสือเค้าก็ออกจะดี..................

minn

6

ตอนนี้ผมนั่งอยู่บันไดใต้อยู่หอ
นั่งคิดเรื่องที่ผมกังวลใจมากที่สุด
เรื่องที่บ้าน ผมอยากรู้เหตุผลที่พ่อกับแม่ส่งผมมาอยู่ที่นี้
ผมอยากรู้ว่าท่านเป็นยังงัยบ้าง
ผมอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในครอบครัวผม
ที่จริงผมอายุแค่14 ทำไมต้องมานั่งปวดหัวกับเรื่องพวกนี้ด้วยว่ะ
ผมน่าจะร่าเริงสดใส คิดแต่เรื่องเรียนด้วยซ้ำ เซ็งๆๆ

“คิดไรอยู่”
“พี่เสือ”ใช่พี่เสือนั้นเองครับ
ผมไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มให้พี่เค้าแทน
“คิดถึงบ้านหรอ”ช่างรู้ใจผมจริงๆ
ผมพยักหน้าแทนการตอบ
พี่เสือไม่พูดอะไร แต่กลับยื่นนมกล่องนึงให้ผม
“กินซะ กูเอามาให้”
“พี่ให้ผมหรอ”
“ก็เออสิ”
“ขอบคุณครับ”
“มานี่ม่ะกูเจาะให้”แล้วพี่เสือก็แกะหลอดที่อยู่ข้างกล่องแล้วก็เจาะกล่องนมให้ผมกิน
“ขอบคุณครับ”ผมรับนมมากิน แล้วก็ยิ้มให้พี่เค้าไปทีนึง
“ยิ้มอย่างงี้ค่อยสบายใจหน่อย ยิ้มบ่อยล่ะแล้วก็อย่าคิดมากล่ะ”พี่เสือยิ้มให้แล้วก็เดินขึ้นหอไป
ความรู้สึกผมตอนนั้นหรอครับ
สุดๆไปเลยครับ ตอนนั้นมันใจสุดๆว่าพี่เค้านิสัยดีมาก
อย่างน้อยพี่เค้าก็ดีกับเรา รู้สึกเหมือนมีสิทธิพิเศษยังงัยก็ไม่รู้ครับ


ผมนั่งดูดนมไปสักพัก ก็เห็นพวกเพื่อนๆเดินหน้าเศร้ามากันทั้งกลุ่ม และหนึ่งในนั้น
ผมก็เห็นไอ้สามเดินเช็ดน้ำตา

“สาม มึงเป็นอะไรว่ะ”ผมรีบเดินเข้าไปหาพวกมัน

“มึงเป็นอะไรไอ้สาม”ไอ้สามยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

“แฟนมันบอกเลิก”ไอ้เบนตอบกลับมา
ตอนนี้ไอ้สามปล่อยโห แล้วก็นั่งทรุดลงกับพื้น

“บอลมึงช่วยกูหน่อยสิ ช่วยไปบอกกับทรายว่าอย่าเลิกกับกูเลย”ไอ้สามฟูมฟายต่อ
แต่เด๋ยวก่อน แฟนไอ้สามชื่อทรายหรอ ทำไมชื่อมันคล้ายผู้หญิงที่พี่เสือมันพามามีอะไรด้วยพี่ห้องน้ำ

“บอล เรื่องมันยังงัยว่ะ เล่าให้กูฟังหน่อย”

“ก็ทรายแฟนไอ้สามมันบอกเลิกไอ้สามเมื่อกี้”ไอ้บอลเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“แล้วเค้าบอกเหตุผลมันมั้ยว่าทำไม”ผมถามไอ้บอลต่อ

“ทรายมันมีแฟนใหม่”ไอ้บอลบอกเหตุผลที่ทรายให้กับไอ้สามก่อนเลิก

“มีแฟนใหม่หรอ”ไม่อยากจะเชื่อ

“ใครว่ะ มึงรู้มั้ย แฟนใหม่ทราย”ผมถามไป

“จะใครซะอีกล่ะ ก็พี่เสืองัย”ไอ้บอลตอบอย่างเซ็งๆ

พี่เสือหรอ พี่เสือที่ดีกับเรานะหรอ คนเดียวกันหรอ
ผมแทบไม่เชื่อสิ่งที่ไอ้บอลพูดว่า พี่เสือเป็นคนแย่งทรายแฟนไอ้สามไป
ตอนนี้ความรู้สึกผมแย่สุดๆเลยครับ สับสนมากครับ
พี่เสือแย่งแฟนไอ้สามไปหรอเนี้ย
ใจนึงก็โกรธพี่เสือมาก อีกใจก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เค้าทำจริงๆ
แต่ที่สำคัญตอนนี้ หัวใจผมเป็นอะไร ทำไมมันสั่นขนาดนี้
กล่องนมที่พี่เสือเพิ่งให้ผมเมื่อกี้ ผมกินมันไม่ลงแล้วล่ะครับ
ผมเดินเอานมไปทิ้งที่ถังขยะข้างๆ แล้วก็เดินกลับมานั่งลงข้างๆไอ้สาม

“สาม มึงอย่าเสียใจไปเลย คนอย่างมึงอ่ะ ไม่นานก็หาใหม่ได้ ได้ดีกว่าทรายด้วยซ้ำ”ผมก็ได้แต่ปลอบไอ้สามไปพร้อมกับกุมมือมันไว้

“แต่กูรักมัน”ไอ้สามพูดออกมา

“แล้วมึงไม่รักตัวเองหรอ”ผมถามมันออกไปทันที
มันหันมามองหน้าผม แล้วก็เช็ดน้ำตาตัว

“ขอบใจนะ ที่เตือนสติกู”ไอ้สามพูดพร้อมยิ้มที่มุมปาก

“กูไม่เป็นไรแล้ว อย่างน้อยกูก็มีพวกมึง”ไอ้สามพูดอย่างร่าเริง

เออไอ้นี่ บทจะง่ายมันจะง่ายอะไรขนาดนั้น
มึงสบายใจ แต่กูกลับเครียดว่ะ เฮ้อ พี่เสือทำไมพี่ต้องทำให้ผมสับสนด้วยเนี้ย
แล้วทำไมมึงต้องไปใส่ใจอะไรเค้านักว่ะไอ้โซ่

“ไปมึง ไปเยี่ยวกัน เด๋ยวจะได้เวลาสวดมนต์นอนล่ะ”ไอ้บอลพูดขึ้น
พวกผมกับเพื่อนเลยไปทำธุระส่วนตัวกันก่อนจะได้เวลาขึ้นนอน

หลังสวดมนต์เสร็จก็ถึงเวลาขึ้นนอน
แต่ผมก็ยังไม่ได้เข้าไปห้องนอนตัวเองหรอกครับ
ก็ยังเป็นห่วงไอ้สามมันอยู่ก็เลยไปนั่งคุยกับมันที่ห้อง
แล้วมันก็เล่าเรื่องทรายให้ฟัง
ทรายเป็นเด็กม.สองที่อยู่อีกห้องและก็อยู่หอเหมือนกัน
มันคบกันตั้งแต่ตอนเทอมหนึ่ง แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆเปลี่ยนตั้งแต่ตอนปิดเทอม
และตั้งแต่เปิดเทอมมาทรายก็หลบหน้ามันตลอด จนมาวันนี้ทรายก็บอกเลิกมัน

“สาม ทรายมันไปคบกับพี่เสือจริงๆหรอว่ะ”ผมถามคำถามที่อยากได้ยินคำตอบอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ

“อืม มันบอกกูอย่างนั้น”สามพูด

“สาม มึงจำวันเมื่อวานที่กูเห็นผู้หญิงที่พี่เสือจะเอาที่ห้องน้ำได้มั้ยว่ะ”

“จำได้ ... มึงอย่าบอกกูนะว่าเป็นทราย”

“กูก็ไม่แน่ใจว่าเป็นทรายคนเดียวกับแฟนมึงรึป่าว แต่กูได้ยินเค้าแทนตัวเองว่าทราย”ผมบอกสิ่งที่ผมได้ยินให้มันฟัง

“กูว่าใช่”ไอ้สามพูดเสียงเศร้า

“มึงอย่าเศร้าไปเลย อย่างน้อยมึงก็ได้เรียนรู้มากขึ้น”ผมปลอบมันไปไม่ให้มันเศร้า แต่ในใจผมกลับรู้สึกแปลกๆ เหมือนมันไม่ค่อยปกติ ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน

“พี่โซ่ พี่เสือให้มาตามกลับห้อง”ไอ้เทพมันมาเรียกผมที่ห้องไอ้สาม

“เออเด๋ยวพี่ไป”ผมบอกไอ้เทพไป

“สาม มึงโกรธพี่เสือมั้ยว่ะ”คำถามที่โง่ที่สุด แต่ผมเองก็อยากรู้

“ตอนแรกนะโคตรแค้นเลย แต่ทำงัยได้ว่ะ ถ้ากูไปหาเรื่องมันก็เท่ากับหาเรื่องตาย อีกอย่างมันก็ทำให้กูรู้ไม่ใช่หรอว่าทรายมันไม่ได้จริงใจกับกู”ไอ้สามพูดเหมือนทำใจขึ้นมาได้บ้าง

“มึงรีบกลับห้องเถอะ มันให้เทพมาตามมึงอย่างงี้ แสดงว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ มึงระวังตัวหน่อยนะ”ไอ้สามบอกผม....

ตอนนี้ผมสับสนจัง............................

minn

7

“ไปไหนมา”พี่เสือถามทันทีที่ผมเดินเข้าห้อง

“ไปคุยกับไอ้สามมา”ผมตอบพี่เสือไปพร้อมเดินไปนั่งที่เตียงตัวเอง
ตอนนี้พี่เสือมันนอนคว่ำและก็มีไอ้น้องเทพนวดขาให้มันอยู่

“คุยทำไม อยู่ด้วยกันทั้งวันยังไม่พอใจอีกหรอ”พี่เสือมันหันมาตะคอกใส่ผม

“ก็เปล่าพี่ พอดีสามมันเพิ่งเลิกกับแฟนมัน”ผมพูดออกไปเพื่อดูท่าทีของพี่เสือ
ผมคิดว่ามันคงต้องตกใจบ้าง
แต่ผิดครับ มันแค่มองหน้าผมเฉยๆแล้วก็หันกลับไป

ผมก็เลยล้มตัวลงนอน
ผมพยายามจะหลับ แต่เรื่องที่ค้างคาใจมันก็ทำให้ผมต้องคิดทบทวนไปมา
ผมเหลือบหันไปมองทางพี่เสือหลายรอบ แต่พี่เค้าก็ยังคงนอนให้ไอ้เทพนวดอยู่
ผมควรจะถามมันเพื่อเอาคำตอบดีมั้ย

“เทพ วันนี้มึงจะไปนอนห้องเพื่อนมึงใช่มั้ย”พี่เสือพูดกับไอ้เทพ

“ครับพี่”ไอ้เทพรีบตอบ

“งั้นมึงก็ไปเถอะ ระวังอย่าให้ครูเอสเห็นนะมึง เด๋ยวจะเป็นเรื่อง”พี่เสือบอกไอ้เทพไป ไอ้เทพก็รีบลุกออกจากเตียงแล้วรีบออกจากห้องไปเลย

ตอนนี้ก็เหลือผมกับพี่เสือสองคนเองสิ
คืนนี้ผมก็ต้องนอนกับมันสองคนเองน่ะสิ
แต่ทันทีที่ประตูห้องปิดลงพี่เสือมันก็ลุกขึ้นเดินมานั่งลงที่เตียงผม

“โซ่”เป็นครั้งแรกที่พี่เสือเรียกชื่อ

“ครับพี่”

“มึงมีอะไรจะถามกูรึป่าว”มันเปิดประเด็นได้ตรงใจผมมาก

“....................”ผมยังคงเงียบไม่พูดอะไร เพราะไม่รู้ว่าจะถามพี่เค้าดีรึป่าว

“ถามกูมาเถอะ กูรู้มึงมีเรื่องอยากถามกู”พี่เสือพูดย้ำอีกรอบ
ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง

“พี่เสือแย่งทรายมาจากสามหรอ”ผมกลั้นใจถามไป
พี่เสือยังไม่ตอบอะไร สีหน้าพี่เสือก็ไม่ได้สื่อคำตอบด้วย
เหมือนเวลาหยุดกับที่ พี่เสือมองหน้าผม ผมมองหน้าพี่เสือ

“ใช่”พี่เสือตอบออกมาที่สุด

“ทำไมล่ะพี่ พี่ชอบทรายหรอ”

“ใช่”พี่เสือตอบเรียบๆ

“ตอนนี้พี่เสือก็เป็นแฟนกับทรายนะดิ”สมองยังอยากรู้คำตอบ
แต่ใจมันกลับไม่อยากได้ยิน

“ใช่”พี่เสือตอบเรียบๆเช่นเคย

“งั้นผมก็ไม่มีอะไรจะถามพี่แล้ว”ไม่มีอะไรจะถามแล้วจริงๆ

“แต่กูมีเรื่องจะถามมึง”พี่เสือพูด

“กูอยากรู้ว่ามึงรู้สึกยังงัย”พี่เสือพูดต่อ

“รู้สึกอะไร เรื่องอะไร”สงสัยกับมัน

“ก็เรื่องที่กูเป็นแฟนกับทราย แล้วก็เรื่องที่กูแย่งแฟนเพื่อนเรามา”

“พี่อยากรู้จริงๆหรอ”

“.............”พี่เสือไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้าเป็นการตอบ

“ผมคิดว่าพี่เป็นแฟนกับทรายนะมันไม่ใช่เรื่องผิด แต่เรื่องที่พี่ไปแย่งมาจากสามน่ะ มันผิด”ผมตอบไป

“แล้วความรู้สึกของมึงล่ะ ความรู้สึกของมึงจริงๆที่รู้ว่ากูมีแฟน”พี่เสือถามต่อ

“รู้สึกอะไร ผมไม่เข้าใจ”

“ก็มึงเสียใจมั้ย เศร้ามั้ย ดีใจรึป่าว ที่กูมีแฟน”
ผมเองก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าจะดีใจ เสียใจ เศร้า หรืออะไรกันแน่
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เคยเป็นกันมั้ยครับ ผมแค่รู้สึกใจสั่นๆ ไม่ปกติเหมือนเดิม
ผมก็ไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกยังงัยกันแน่
“ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษ”ผมตอบไป
ตอนนี้พี่เสือมองหน้าผมใหญ่เลย
มองจนผมเริ่มกลัวพี่เค้า
ตอนนี้พี่เสือเริ่มเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผมช้าแล้วก็เอื้อมมือทั้งสองข้างของพี่เสือ
มาจับหน้าผมไว้ แล้วก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ทุกที ภาพทุกอย่างดูเหมือนจะเกิดขึ้นเร็วมาก
จนผมรู้ตัวอีก ปากพี่เสือก็จูบลงที่ปากผมแล้ว
“แล้วนี่ล่ะ มึงรู้สึกยังงัย”พี่เสือถาม
“................”ตอนนั้นไม่รู้จะตอบยังงัย
มันสับสนไปหมด เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น
นี่ผมกับพี่เสือจูบกันหรอเนี้ย
นั้นมันจูบแรกผมเลยนะ แถมยังเป็นจูบกับพี่เสือและเป็นจูบกับผู้ชายด้วยกัน
ทำไม ทำไมผมไม่รู้สึกรังเกียจอะไร
มีแต่ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันมีอะไรหลายๆอย่างวิ่งเข้ามาในความรู้สึก
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้หัวใจผมเต้นดังมาก

“นี่ บอกกูได้ยังว่า เมื่อกี้มึงรู้สึกยังงัย”พี่เสือถามต่อ

“ไม่รู้ครับ ผมตอบไม่ถูก”ผมตอบไป
พี่เสือไม่พูดอะไรต่อ มีแต่เพียงรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้น

“นอนเถอะ”พี่เสือพูดออกมา

“ครับ”ผมก็ว่าง่ายล้มตัวลงนอน แล้วพี่เสือก็เดินไปนั่งลงที่เตียงพี่เค้าเอง
แล้วก็หันมามองทางผม

“มึงจะว่าอะไรมั้ย ถ้าคืนนี้กูไปนอนเตียงเดียวกับโซ่”พี่เสือถามผม แต่การกระทำของพี่เค้าไม่เห็นจะรอคำตอบของผมเลย
เพราะพี่เค้าหยิบหมอนแล้วก็เดินตรงกลับมาที่เตียงผม

“กูขอนอนด้วยนะ”พี่เสือพูดพร้อมปิดไฟแล้วก็แทรกตัวลงนอนข้างๆผม....................................

minn

8


ชีวิตผมเป็นแบบนี้ได้เกือบๆเดือนครับ
พี่เสือมักจะมานอนที่เตียงกับผม
ตื่นเช้ามาก็จะมีนมอยู่ที่ล๊อคเกอร์ผม
และก่อนนอนพี่เสือก็มักจะเอานมมาให้ผมกินเสมอ
แต่มันก็มีเรื่องแปลกอยู่ที่ว่า ทำไมเวลาผมเจอพี่เสือที่รร.พี่เสือไม่เคยเข้ามาคุยกับผม
มันจะมองมาแล้วก็เดินไป
หรือแม้กระทั้งเวลาที่อยู่หอ ถ้าผมไม่ได้อยู่กับพี่เค้าสองต่อสอง
พี่เสือก็ไม่เคยคุยกับผมเลย
พี่เค้ามักจะมองมาที่ผมแล้วก็เดินผ่านไป
ซึ่งมันก็ทำให้ผมแปลกใจทุกครั้ง

สภาพจิตใจไอ้สามคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
เพราะมันบอกผมว่า มันไม่ได้คิดเรื่องทรายแล้ว แต่ก็มีบ้างที่คิดเวลาที่เห็นพี่เสือเดินกับทราย
ซึ่งผมเองก็เวลาที่เห็นเค้าเดินด้วยกัน ผมก็รู้สึกอึดอัดใจเหมือน ไม่เค้าใจเหมือนกันว่าทำไม

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจกับพฤติกรรมของพี่เสือเหมือนกัน
อยากจะถามแต่ก็ดูเหมือนไม่ใช่ธุระอะไรของผม

วันนี้เป็นวันศุกร์ คนในหอส่วนใหญ่ได้กลับบ้านกัน
ผมนั่งมองพ่อแม่ของเพื่อนๆในหอมารับลูกกลับบ้านกัน
มันทำให้ผมอิจฉาพวกเค้ามากที่สุด
ทั้งๆที่ผมก็รู้ว่าอาทิตย์คงเป็นอีกอาทิตย์ที่ผมไม่ได้กลับบ้าน
เพราะแม่บอกว่ามารับไม่ได้เพราะติดธุระ
“แม่ไม่มารับอีกหรอ”ไอ้บอลเดินเข้ามาถาม
“อืม แม่กูไม่มา อาทิตย์กูต้องอยู่หอว่ะ”ผมบอกไอ้บอลไป
“อืม เด๋ยวกูซื้อขนมมาฝากล่ะกันนะมึง กูไปก่อนนะ”
“ขอบใจ”ผมบอลไปไอ้บอลไป แล้วก็บอลก็เดินขึ้นรถกับครอบครัวมันไปแล้ว
ส่วนไอ้สามมันกลับบ้านไปตั้งแต่ รร.ยังไม่เลิกเลย เพราะแม่มันต้องรีบไปธุระเลยต้องมารับมันก่อน

ภาพทุกภาพที่เกิดขึ้นมันทำผมจนน้ำตาใหลจริงๆ
เหมือนเด็กที่ถูกทิ้งนั้นแหละครับ
มันทั้งน้อยใจ เสียใจ ทำไมแม่ต้องมาทิ้งผมไว้ที่นี้ด้วย
ผมต้องมองพ่อแม่ทุกคนมารับลูกกลับบ้าน
แต่ผมกลับไม่
“เป็นอะไร”
“ป่าวพี่”ผมตอบเจ้าของเสียงกลับไปพร้อมเช็ดน้ำตา
“แล้ววันนี้พ่อแม่นายไม่มารับหรอ”พี่คนเดิมยังพูดต่อ
“ไม่”ผมตอบไป
“ร้องไห้เรื่องนี้สินะ”พี่คนเดิมพูดอย่างเยาะเย้ย
“อย่ามายุ่งกับผมได้มั้ย ไปไกลๆเลยไป”มันทนไม่ไหวแล้วครับ สุดจะทนกับมัน
ผมเดินหนีมันออกมา
“คุยด้วยก็ไม่ได้ ทำไมกูต้องเป็นไอ้เสือรึงัย มึงถึงจะยอมคุยด้วย”ไอ้พี่คนเดิมยังกวนผมต่อ
“แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับพี่เสือด้วย”ผมถามมันกลับไป
“มึงแน่ใจหรอ ว่าไม่เกี่ยว”ไอ้พี่คนเดิมพูดพร้อมเดินเข้ามาหาผม
“พี่ต้องการอะไรจากผม พี่พูดมาเลย”ชักทนกับมันไม่ไหว จะมายุ่งอะไรกับผมตอนนี้ ตอนที่อารมณ์ไม่พร้อมที่จะคุยกับใคร
“พี่จะไปต้องการอะไรจากนาย พี่ก็แค่ต้องการจะคุยกับนาย ทำหน้าที่รุ่นพี่ที่ดี
เห็นรุ่นน้องร้องไห้ ก็อยากเค้ามาปลอบ แล้วงัย นายก็มาพาลใส่พี่”พี่คนนั้นยังพร่ำต่อ
“โอเค ผมเข้าใจแล้ว ผมขอโทษ พอใจรึยัง”พูดตามตรงผมไม่ชอบขี้หน้าไอ้รุ่นพี่คนนี้เลย
ผมรู้ว่าไอ้พี่คนนี้อยู่ในกลุ่มพี่เสือ แต่ไม่รู้ว่ามันชื่ออะไร แล้วมันต้องการอะไรจากผมตอนนี้
“สรุปคงต้องพี่เสือของนายมาปลอบสินะ ถึงจะหายเศร้า แต่คงยากหน่อยนะตอนนี้ เพราะพี่เสือของนาย
อยู่กับแฟนเค้า สงสัยกำลังจู่จี๋กันอยู่ที่เดิม”ไอ้พี่คนนั้นพูดเสร็จแล้วก็เดินหนีไป ทิ้งไว้กับคำพูดที่เจ็บแสบที่สุดในความรู้สึกของผมตอนนั้น  


เวลาอาหารเย็น ปกติแล้วทางหอจะให้นั่งกินข้าวกันประจำชั้นปี
แต่เนื่องจากเด็กในหอกลับกันไปเยอะ ทางหอก็เลยให้ทุกคนมานั่งรวมๆกัน
ผมมองไปรอบๆห้องอาหาร จากการคาดคะเนด้วยสายตา
เหลือกันอยู่ไม่กี่สิบคน
ผมนังกินข้าวกับพวกเด็กม.หนึ่งและก็เพื่อนบางส่วน
มีหลายครั้งที่ผมมองไปทางโต๊ะเด็กม.สาม
แต่ก็เหมือนเดิม พี่เสือไม่ได้มองมาทางผม
แต่มีคนนึงที่ผมมองไปก็จะเจอกับสายตามันตลอดก็คือพี่คนนั้นที่มาคุยกับผมเมื่อเย็น
มันทำให้ผมละสายตาออกมาจากที่นั้นทันที ผมเบื่อสายตาคู่นั้นมาก

วันนี้ห้องอาบน้ำก็โล่งอย่างเหลือเชื่อครับ
มีคนอาบแค่สามสี่คนเองรวมทั้งผม เพราะคนอื่นๆยังคงเล่นกันอยู่ด้านนอก
ผมรีบอาบน้ำแล้วก็มานั่งคลุกตัวเองอยู่ที่ห้องแต่งตัว นั่งจัดของตัวเองไปเรื่อย
“มานั่งเศร้าอยู่นี่เอง”ไอ้พี่คนเดิมอีกแล้วครับ
“...........”ไม่อยากจะคุยกับมัน รีบๆจัดของแล้วไปดีกว่า
“พี่ช่วยเอามั้ย”มันพูดต่อ
“ไม่ต้อง”ผมบอกปัดไป
“สงสัยต้องให้พี่เสือของนายมาช่วยสินะ ถึงจะยอม”เอาอีกล่ะ มันพูดแบบนี้อีกแล้ว
“พี่จะเอายังงัยกับผมเนี้ย พี่พูดมาเลยดีกว่า”ชักทนไม่ไหว ตอนนี้ผมยัดของเข้าตู้ให้หมดปิดตู้แล้ว ยืนมองหน้ามัน
“โกรธหรอ อารมณ์ร้อนเหมือนกันนะเนี้ย”มันยังกวนผมต่อ
ผมล่ะเอือมกับมันจริงๆ
มันน่าจะดีกว่าถ้าผมเดินหนีมันซะ
“จะหนีไปไหนอีก”ไอ้พี่คนนั้นพูดพร้อมเดินมาขวางผมไว้”
“ไปทำการบ้าน”บอกมันไป
“จริงหรอ ไม่ใช่ ไปหาพี่เสือของนายหรอ”
“นี่ผมถามพี่จริงๆเหอะ พี่เสือมาเกี่ยวอะไรด้วย แล้วผมก็ไม่ได้ไปหาพี่เสือ ผมจะไปทำการบ้าน”
“ไม่ได้หรอก นายต้องอยู่คุยกับพี่ก่อน”ไอ้พี่นี่ มันไม่พูดเปล่า มันจับที่ข้อมือผมไว้แล้วก็ดึงผมให้เข้าไปหามัน
“มึงจะทำอะไรไอ้หนุ่ม”พี่เสือตะคอกใส่พี่คนนั้น ใช่มันชื่อพี่หนุ่ม
“มึงปล่อยไอ้โซ่เด๋ยวนี้”พี่เสือพูดต่อ
“ได้ เด็กมึงนิ”แล้วไอ้พี่หนุ่มก็ปล่อยมือผม
“หวงจริงนะมึง คนเนี้ย”ไอ้พี่หนุ่มพูดใส่พี่เสือก่อนเดินออกจากห้องแต่งตัวไป
“มันจะทำอะไรมึง”พี่เสือพูดขึ้นหลังจากที่พี่หนุ่มเดินออกไป
“ไม่รู้เหมือนกัน ผมไปก่อนนะ”ผมบอกพี่เสือไป ไม่รู้สิ ไม่ค่อยอยากจะคุยกับพี่เสือเท่าไหร่
“จะไปไหน”มันถามต่อ
“ทำการบ้าน”ผมตอบไป พร้อมเดินออกมาจากตรงนั้น
ไม่รู้สิครับ ตั้งแต่เมื่อเย็นที่พี่หนุ่มพูดว่า พี่เสือคงกำลังมีอะไรอยู่กับทราย
มันทำให้ผมไม่อยากจะคุยกับพี่เสือเท่าไหร่
มันเหมือนจะโกรธพี่เค้า แต่ทำไมผมต้องไปโกรธเค้าด้วย
ไม่เข้าใจตัวเอง..........................................เมื่อไหร่ผมจะรู้ว่าผมเป็นอะไรกันแน่

minn

มาต่อให้สามตอนเลยครับ

minn

9

ทุกคืนวันศุกร์และเสาร์ที่หอจะเปิดทีวีให้ดูหลังอาหารเย็น
ผมก็นั่งดูไปเรื่อยๆกับพวกเพื่อนๆกับน้องๆ ก็ดูละครนั้นแหละครับ
แต่ผมไม่ได้ดูละครหรอกครับ
แต่ผมกลับมองไปที่ทราย
ผมนั่งมองผู้หญิงคนนั้นอยู่นาน
ผมไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เลยให้ตายสิ
คงเป็นเพราะว่าทรายทิ้งสามไปมั้งผมเลยพาลใส่ทราย ใช่เหตุผลนั้นแหละที่ทำให้ผมไม่ชอบทราย

ผมนั่งดูละครไปสักพัก อาหารเมื่อเย็นก็ทำพิษครับ
ผมงี้ละอยากทำการระบายพิษนั้นออกจากร่างกายมาก
ผมรีบตรงไปที่ระบายพิษทันที

ผ่านไปเกือบสิบนาที เห็นทีว่าพิษในร่างกายออกไปจนหมดร่าง
แต่ก่อนที่ผมจะออกจากห้องน้ำผมก็ได้ยินคนสองคนคุยกันไม่สิ เหมือนทะเลาะกันมากกว่า
และน้ำเสียงหนึ่งในนั้นผมจำได้ดี
“กูขอได้มั้ย”เสียงอีกคนที่ฟังดูคุ้นมาก

“กูบอกมึงแล้วงัย ว่าคนนี้กูขอ”น้ำเสียงที่ผมจำได้ดี

“เสือ ไหนมึงบอกกูว่า มึงไม่ได้คิดอะไรกับมันงัย”

“หนุ่ม กูบอกแล้วงัย ว่าคนนี้กูขอ”พี่เสือพูดอย่างมีอารมณ์ และใช่อีกเสียง มันเป็นเสียงของพี่หนุ่ม

“เสือ มึงชอบมันหรอ”พี่หนุ่มถาม

“..............”ไม่มีเสียงตอบจากพี่เสือ

“ไหนมึงบอกกูว่า ที่มึงทำดีกับโซ่มัน เพราะมึงรู้สึกผิดกับแดนมัน หรือว่าตอนนี้มึงชอบมัน
แล้วทรายล่ะ มึงจะเอาทั้งสองคนไม่ได้นะเว้ย” ประโยคนั้นจากคำพูดพี่หนุ่ม มันทำเอาหัวใจผมแทบจะหยุดเต้น
ความจริงทั้งหมดที่ผมสงสัยมันมาเฉลยวันนี้
สิ่งที่พี่เสือทำดีกับผมมาตลอด คือแค่อยากไถ่บาปที่เคยทำไว้กับแดน
มันไม่มีความจริงใจอยู่ในนั้นเลย

“เสือ มึงตอบกูมาดิ ว่ามึงไม่ได้ชอบโซ่”พี่หนุ่มคาดคั้นพี่เสือต่อ

“............”ยังคงไม่มีคำตอบจากพี่เสือ

“กูจะบอกมึงไว้นะ ว่ามึงไม่ได้ชอบโซ่มันหรอก มึงแค่หวั่นไหวเพราะโซ่มันคล้ายแดนมาก มึงอ่ะชอบแดนไม่ใช่ไอ้โซ่”

“...............”ยังคงไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากพี่เสือ

“ใช่มั้ยเสือ กูพูดถูกมั้ย”พี่พนุ่มยังคงถามต่อ
แต่ตอนนี้ผม ไม่อยากได้ยินได้ฟังอะไรอีกต่อไปแล้ว
มันทนไม่ไหวแล้ว
ที่ผ่านมามันคือการหลอกลวง แค่มันมาทำดีกับผม ผมก็คิดว่ามันเป็นคนดีซะแล้ว
ทั้งๆที่การกระทำของมันไม่ได้ดีเท่าไหร่
ผมน่าจะเชื่อเพื่อนผมว่าพี่เสือมันเลวแค่ไหน
ผมมันโง่เอง ผมมันโง่เอง
แต่ผมจะปล่อยให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ไม่ได้
ผมต้องทำอะไรสักอย่าง อย่างน้องก็เพื่อแสดงว่าผมไม่ได้โง่ให้พวกมันมาหลอกผมได้ต่อไป โดยเฉพาะมัน ไอ้เสือ

ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาเผชิญหน้ากับมันทั้งสอง

“โซ่”มันทั้งสองพูดออกมาอย่างตกใจ

“ก็ใช่นะสิ กูเอง กูที่พวกมึงเพิ่งพูดไป”ผมเดินเข้าไปหาพวกมัน

“กูบอกพวกมึงไว้ตรงนี้เลยนะ ว่ากูไม่ใช่ของ ของใครที่พวกมึงจะมาขอกันไปกันมาอย่างนี้”ผมพูดใส่หน้าพี่หนุ่มไป

“และนี่ สำหรับมึง....”พอสิ้นประโยคที่ผมพูด หน้าพี่เสือก็หันไปตามแรงหมัดผม

“กูไม่ใช่ตัวแทนใคร มึงจะมาทำอย่างนี้กับกูไม่ได้”แล้วผมก็ปล่อยหมัดออกไปแบบไม่ยั้ง

“นี่ หยุดนะ ทำอะไรกัน”พอสิ้นเสียงนั้น ผมก็ถูกดึงจนตัวลอยออกมา

“นี่นายทำอะไร นายโซ่”ครูเอสนั้นเอง

“นายด้วย นายเสือ”ครูเอสพูดต่อ

“นี่พวกนายต่อยกันเรื่องอะไร ทะเลาะกันเรื่องอะไร พวกนายอยู่ที่เดียวกัน กินข้าวหม้อเดียวกัน ทำไมไม่รักกันไว้.....”แล้วครูเอสก็เทศน์ต่อไปเรื่อยๆ มันไม่ได้เข้าหูผมสักเท่าไหร่หรอกครับ ผมยังคงมองหน้ามัน มองหน้ามันอยู่อย่างนั้น
มันก็ยังคงมองหน้าผมกลับมาเช่นกัน

“ครูต้องทำอะไรกันนายทั้งสองคน หนุ่มนายกลับเข้าหอไปก่อน”ครูเอสพูดเสร็จพี่หนุ่มมันก็รีบออกไปทันที

“ไหนบอกมาสิว่าเรื่องอะไร”ครูเอสเรื่องถามหาเหตุผล

“บอกครูมาสิโซ่มันเรื่องอะไร”ครูเอสหันมาถามผม

“ครูจะรู้ไปทำไมว่าเรื่องอะไร ผมต่อยมันไปก่อน ผมผิด ครูจะลงโทษผมอะไรก็รีบเลย ผมจะไปๆจากตรงนี้ซะที”นี่แหละครับด้านมืดของผม ถ้าผมได้โมโห ผมสามารถพาลได้ทุกคน
“นี่นายโซ่ พูดจาให้มันดีๆหน่อย ผมเป็นครูคุณนะ”ครูเอสขึ้นเสียง

“จะลงโทษอะไรก็ทำมาเลย”ตอนนั้นใครมาฉุดผมก็ไม่อยู่แล้วครับ ตายเป็นตาย ดับเครื่องชนแมร่งทุกคนแหละ

“นายนี่มันอันธพาลชัดๆ ครูไม่มีข้อสงสัยแล้วว่าใครเป็นเรื่องเริ่มนี้”ครูเอสพูดพร้อมลุกขึ้นไปหยิบไม้อันนึงที่อยู่ใกล้ๆแถวนั้น
แล้วครูเอสก็พาดลงที่ก้นของผม
มันไม่เจ็บแม้แต่นิดเลยครับตอนนั้น เพราะมันมีสิ่งที่เจ็บมากกว่าอยู่ มันคือหัวใจผม ใจผมมันเจ็บมาก
ผมเองก็ไม่ได้นับหรอกว่า ผมโดนตีไปกี่ที

“พอได้แล้วครูเอส”ไอ้พี่เสือมันห้ามครูเอสไม่ให้ตีผมต่อ
มึงจะมาห้ามทำไม มึงไม่ต้องมาแสดงภาพว่ามึงเป็นคนดีตรงนี้หรอ
เพราะภาพที่กูเห็นมึงตอนนี้ มันมีแต่ความเลวเท่านั้น

“ความเจ็บที่ได้รับจากไม้เรียวครู ครูขอให้นายคิดให้ได้นะโซ่ ว่านิสัยอย่างนี้มันไม่ดี ไม่ควรเอากำลังมาตัดสินปัญหา  นายไปได้แล้ว”ทันทีที่ครูเอสพูดจบ ผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที

น้ำตามันเริ่มใหลออกมา

นี่ผมจะบ้ารึงัย ผมจะร้องไห้ทำไม

ทั้งๆที่เมื่อกี้ก็กลั้นเอาไว้ได้แล้วแท้

ผมจะเสียใจทำไม

ทำไมผมต้องเสียน้ำตากับเรื่องนี้ด้วย

ผมเลี่ยงที่จะไปนั่งที่สนามเด็กเล่นข้างหอเช่นเดิม
ที่ประจำของผม
ที่ ที่ผมสามารถมองออกไปนอกรั้วหอได้
ทำไม ทำไมมันต้องมาเกิดเรื่องบ้าๆนี่ด้วย
พ่ออยู่ไหน….
แม่อยู่ไหน….
ทำไมต้องมาทิ้งผมไว้ที่นี่ด้วย
ผมไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว...............................

minn

ทำไมมีคนอ่านน้อยจัง

mark287

มาต่อนะคับ