++ วิหารจันทรา ++ ----11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“หากเป็นท่านท่านจะกระทำเช่นข้าหรือไม่ ทารกน้อย อายุเพียง ๑๐ หนาว ต้องไปอยู่เพียงลำพังผู้เดียวในสถานที่เช่นนั้นมีเพียงผู้ที่นำอาหารและเครื่องใช้ขึ้นไปให้ วันละ ๓ มื้อแล้วกลับลงมาเมื่อหมดหน้าที่ ในตอนนั้นข้ายังมิเข้าใจ ว่า จันทริทนอยู่เพียงผู้เดียวได้อย่างไร และใยจึงมิกลัวอันตรายจากสัตว์ร้ายบ้าง”
“นั่นสิ ดูง่ายๆ ผมยังทนไม่ได้เลย ต้องลงมาบ่อยๆ”
“แล้ววันหนึ่ง ข้าก็ได้รู้คำตอบ ว่า จันทริ มิได้อยู่เพียงลำพังผู้เดียว ทั้งยังมิมีสัตว์ร้ายใด หรือกระทั่งผู้ใด สามารถทำอันตรายต่อ จันทริ ได้ ตราบเท่าที่ ผู้พิทักษ์ ยังอยู่ข้างกาย จันทริ”
“ผู้พิทักษ์ ... องครักษ์เหรอ” รพีพันธ์ หัวเราะในลำคอ “ใครกันน่ะ ผมอยู่มาตั้งนานยังไม่เห็นมีใครซักคนเลย”
“มิใช่คน ... แต่เป็นพยัคฆ์” อัสสะ พูดด้วยเสียงหวาดๆ “พยัคฆ์ตัวมหึมา ทั้งแข็งแรง และแข็งแกร่ง ข้าเคยเห็นมาแล้วกับตาข้าเอง แม้แต่อาวุธปืนไฟของผู้บุกรุก ก็ยังมิอาจทำอันตรายแก่พยัคฆ์ตัวนั้น”
“คุณหมายถึง พยัคฆา น่ะเหรอ” รพีพันธ์ ถามด้วยความสงสัย
“ท่านเคยเห็น” อัสสะ หันมามอง รพีพันธ์ ด้วยความสงสัย
“อื้อ ครั้งนึง หลังพิธีแต่งงาน ๒-๓ วัน แต่ พยัคฆา มาหา จันทริ บ่อยๆ ผมเองไม่ค่อยได้พบหรอก บอกตรงๆว่าผมกลัว ต่อให้ดูเหมือนจะรู้ภาษาคนยังไงก็เถอะ ก็ยังน่ากลัวอยู่ดี”
“หึ หึ ... ท่านมิต้องกลัวสิ่งใด หากพยัคฆ์นั้นจะทำร้ายท่าน คงทำตั้งแต่พบท่านครั้งแรก แต่ จันทริ คงมิยอมให้เกิดเรื่องเช่นนั้น จันทริ จักใช้พลังปกป้องท่าน”
“บอบบางขนาดนั้นน่ะนะ จะปกป้องอะไรผมได้ แค่ พยัคฆา เขี่ยเบาๆ เนื้อคงหลุดเป็นแถบๆแล้ว”
“นั่นเพราะท่านยังมิรู้ถึงพลังที่แท้จริงของ จันทริ”
๒๓
หมู่บ้านแห่งนี้ ได้รับการเรียกขานจากชาวหมู่บ้านอื่นว่า หมู่บ้านจันทรา มีการเล่าขานกันในหมู่ผู้ทำการค้าขาย แลกเปลี่ยนสินค้ากับหมู่บ้านนี้ รวมทั้งผู้มาเยี่ยมเยือน ถึงสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ อันเป็นที่มาแห่งนามของหมู่บ้านนี้ ... วิหารจันทรา
วิหารจันทรา ... ถ้ำหินขนาดใหญ่ บนภูเขามิห่างจากหมู่บ้าน สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยทรัพย์สมบัติอันมีค่า ทั้งทองคำและอัญมณี วิหารจันทรา อันเป็นที่อยู่ของจันทราเทพผู้ศักดิ์สิทธิ์ เทพผู้คุ้มครองดูแลหมู่บ้าน ผู้มีพลังวิเศษ ควบคุมได้แม้แต่วายุในอากาศ ควบคุมได้แม้แต่สายน้ำในห้วงนที
จันทราเทพ ผู้มีอำนาจหยังรู้ถึงความเป็นไปของสรรพสิ่งในแผ่นฟ้า และทุกสรรพสิ่งบนแผ่นดิน
“โห ... อะไรจะเวอร์ขนาดนั้น” รพีพันธ์ พูดพลางส่ายหน้าไปมา แล้วก็ต้องหัวเราะ เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของ อัสสะ “ผมหมายถึง พูดอะไรเกินความจริงน่ะ สมบัติอะไรกัน แค่แก้วซักชิ้น ผมยังไม่เห็นเลย แล้ว จันทริ ก็แค่คนธรรมดา ที่มีอาจจะมีพลังหยั่งรู้ ... ผมหมายถึงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้านิดหน่อย แล้วก็มีอะไรแปลกๆบ้างเท่านั้นเอง”
“คำล่ำลือในหมู่ผู้เดินทาง มักกล่าวขานจนเกินจริง แต่พลังของ จันทริ ท่านยังมิเคยเห็น” อัสสะ พูดยิ้มๆ “หมู่บ้านในหุบเขา มีแม่น้ำอยู่ใกล้ และรายล้อมไปด้วยป่าใหญ่ ท่านสงสัยบ้างหรือไม่ ว่าทำไมจึงสงบสุขเช่นนี้”
“ทำไมล่ะ ผมก็ว่าปรกตินี่นา”
“ภัยธรรมชาติ และการบุกรุกของสัตว์ป่าอันดุร้าย ไฉนจึงไม่เคยมีปรากฏ” อัสสะ ถามยิ้มๆ
... นั่นสินะ จะว่าไปก็น่าแปลกเหมือนกัน อย่างน้อยน่าจะมีสัตว์ป่าหลงเข้ามาให้เห็นบ้าง ... รพีพันธ์ มองหน้า อัสสะ เหมือนจะถามว่า ... ทำไม
“เพราะ จันทริ” อัสสะ ตอบด้วยเสียงที่หนักแน่น “เมื่อก่อนนี้ บิดาข้าเคยบอกต่อข้าเช่นนี้ แต่ก็ก็มิได้เชื่อ ... ดังเช่นท่านในตอนนี้ ข้ามิเคยเชื่อเลยว่า จันทริ สามารถทำให้พายุพัดผ่านหมู่บ้าไป โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้ามิเคยเชื่อว่า สายน้ำเชี่ยวกราก ที่ไหลมาจากต้นแม่น้ำ
จะอ่อนแรงลงได้เพราะ จันทริ ไม่สิ ... ต้องบอกว่า ด้วยพลังของ จันทรา ดวงวิญญาณแห่งเทพ ภายในร่างของ จันทริ” สายตาของ อัสสะ ทอดไปไกล เหมือนคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต
“ข้ามิเคยเชื่อมาก่อน จนกระทั่งข้าได้เห็นพลังของ จันทรา ด้วยตาของข้าอง เมื่อตอนที่ข้าอายุได้ ๑๗ หนาว ตอนนั้นข้ากำลังคึกคะนอง
มิหวาดกลัวต่อสิ่งใดทั้งสิ้น”
“ท่านจาง คือหัวหน้าขบวนพ่อค้าในครั้งนี้”
หม่า ผู้เป็นล่าม บอกกับ กรินทร์ เมื่อนำขบวนผู้คนราวๆ ๓๐ คน เข้ามายังลานกว้างกลางหมู่บ้าน โดยจอดรถม้าทั้ง ๑๐ คันไว้ภายนอกหมู่บ้าน กรินทร์ เดินเข้าไปทักทายกับ ท่านจาง หัวหน้าขบวนของผู้เดินทางมาจากดินแดนทางเหนือ ที่จะเข้ามายังหมู่บ้านแห่งนี้ปีละประมาณ ๒ ครั้ง เพราะเป็นทางผ่านเพื่อเดินทางไปยังหมู่บ้านทางใต้ เพื่อทำการค้าขาย การแวะมายังหมู่บ้านแห่งนี้ เป็นเพียงการเข้ามาขอพำนักชั่วคราว ๒-๓ วัน เพื่อบรรเทาความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไกล เนื่องเพราะหมู่บ้านนี้ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ด้วยอาหาร
อยู่ติดแม่น้ำ และที่สำคัญ ชาวหมู่บ้านยินดีให้การต้อนรับแต่ผู้เดินทาง ด้วยไมตรีจิต
ในครั้งนี้ก็เช่นกัน ชาวหมู่บ้านต่างก็ให้การต้อนรับผู้มาเยือน ด้วยอาหารและที่พักตามสมควร จะผิดไปก็คือตามปรกติพวกพ่อค้าจะก่อกองไฟนอนกัน ณ ลานกว้างกลางหมู่บ้าน แต่ครั้งนี้กลับก่อกระโจมที่พักกันอยู่ที่ริมแม่น้ำ กรินทร์ เองก็กำชับชาวหมู่บ้านไว้ว่า ไม่ให้เข้าไปใกล้ที่พักของเหล่าพ่อค้า หากไม่จำเป็น
“ทำไมล่ะท่านพ่อ ทุกครั้งท่านมิเคยห้าม” อัสสะ ถามบิดาด้วยความสงสัย
“จันทริ สั่งไว้แต่เมื่อหลายวันก่อน ข้าเองก็รู้สึกว่า ผู้มาครั้งนี้ต่างจากพ่อค้าทั่วไป มิแน่นัก ท่านจาง ที่เป็นหัวหน้าขบวนในครั้งนี้ อาจมิใช่พ่อค้าธรรมดาสามัญ”
“อย่างไรหรือ”
“ข้าเดินทางมาก็มาก เห็นผู้คนมาก็เยอะ ท่านจาง ผู้นี้ดูมีสง่าราศีผิดไปจากคนธรรมดา อาจจะเป็นบุคคลสำคัญของหมู่บ้านในดินแดนทางเหนือ อีกประการหนึ่ง” กรินทร์ หยุดพูด พลางไตร่ตรองว่า ควรจะบอกผู้เป็นบุตรหรือไม่
“มีอะไรอีกหรือท่านพ่อ” อัสสะ ถามอย่างกระตือรือร้น ตามวิสัยอยากรู้อยากเห็นของคนหนุ่ม
“รถม้าเหล่านั้น รอยล้อตื้นเขิน ราวกับมิได้บรรทุกสินค้ามากมาย ดังที่เห็นภายนอก”
“ถ้าเช่นนั้น ทำไมเราไม่ไปดูให้เห็นชัด”
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่า จันทริ ห้ามไว้ มิหนำซ้ำยังกำชับอย่างหนักแน่น ข้าว่าพวกเราคอยดูไปก่อนจักดีกว่า”
กรินทร์ พูดเหมือนกับอึดอัดอยู่บ้าง เพราะในใจก็อยากทำอย่างที่บุตรชายบอกเหมือนกัน แต่ไม่อาจขัด ‘คำสั่ง’ ของ จันทริ ได้
๒๔
“บิดา ... จันทริ ให้ข้านำความมาบอก”
“นี่เจ้าแอบขึ้นไปบนเขาอีกแล้วรึ” กรินทร์ พูดด้วยน้ำเสียงตำหนิผู้เป็นบุตร
“ก็ข้าเป็นห่วง จันทริ” อัสสะ พูดอย่างไม่ยินยอม “คนพวกนั้นพากันขึ้นไปเดินวนเวียนอยู่บนภูเขา เหมือนจะค้นหาสิ่งใด ทำเช่นนั้นมา ๓ วันแล้ว ข้าจึงขึ้นไปดูว่า จันทริ ปลอดภัยดีหรือไม่”
“เจ้ามิต้องเป็นห่วงไป มิมีผู้ใดทำอันตรายต่อ จันทริได้” กรินทร์ พูดพลางลูบศรีษะบุตรชายด้วยความเอ็นดู “ว่าแต่ จันทริ ฝากความใดมา”
“จันทริ บอกว่า วันพรุ่ง คนเหล่านั้นจักบังคับให้บิดาพาขึ้นไปยังวิหารจันทรา ให้ท่านจงปฏิบัติตาม อย่าได้ขัดขืน อาจจะมีอันตรายได้ ทุกสิ่งต่อจากนั้น จันทริ จะเป็นผู้จัดการ”
เช้าวันรุ่งขึ้น หม่า พา ท่านจาง พร้อมทั้งคนประมาณ ๒๐ คนล้วนถืออาวุธครบมือ เข้ามาในหมู่บ้าน และขอพบ กรินทร์
“ท่านจาง ต้องการให้ท่านพาพวกเขาไปยัง วิหารจันทรา” หม่า บอกกับ กรินทร์
“นั่นเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้านเรา พวกท่านเป็นคนนอก มิอาจเข้าไปได้” กรินทร์ ตอบอย่างไม่พอใจ
หม่า หันไปแปลคำพูดนั้นให้ ท่านจาง ฟัง และหันกลับมาเมื่อ ท่านจาง พูดจบ
“ถ้าเช่นนั้นท่านจงเลือกเอา ระหว่างการพาพวกเราไป กับชีวิตของท่านและชาวหมู่บ้าน” จบคำพูด พลปืนราว ๑๐ คนของ ท่านจาง ก็หันกระบอกปืนไฟไปที่ กรินทร์
“ได้ ข้าจักพาพวกท่านไป แต่หาใช่เพราะคำข่มขู่ของพวกท่านไม่” กรินทร์ พูดพลางมองด้วยสายตาเหมือนจะเย้ยหยัน ราวกับรู้ชะตา
ของคนเหล่านี้ “ข้าจักพาพวกท่านไป เพราะเป็นประกาศิตของ จันทริ”
อัสสะ แอบเดินตามหลังคนเหล่านั้นไปห่างๆ
แกร๊ก ... แกร๊ก ...
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงบางอย่าง ย่ำอยู่บนใบไม้ที่ร่วงอยู่เต็มพื้นทางด้านหลัง จึงหยุดเดิน เสียงนั้นก็เงียบหายไป เด็กหนุ่มจึงก้าวเท้าเดินอีกครั้ง
แกร๊ก ... แกร็ก ...
เสียงเดิมดังขึ้นอีก จน อัสสะ แปลกใจ จึงหยุดเดินอีกครั้ง เสียงนั้นก็เงียบไปอีก เป็นอย่างนี้อยู่อีก ๒-๓ ครั้ง อัสสะ จึงตัดสินใจหยุดเดินและหันตัวกลับไปทางด้านหลัง แล้วก็ต้องตกตลึงอ้าปากค้างเมื่อเห็นสิ่งที่เดินตามมา
เสือโคร่งตัวมหึมา ... กำลังจ้องมองเขาอยู่ และแยกริมฝีปากราวจะยิ้มให้ แต่เป็นยิ้มที่เกือบจะทำให้หัวใจของ อัสสะ หยุดเต้น
“อัสสะ มิต้องกลัว พยัคฆา เป็นมิตรกับข้า และเป็นมิตรกับท่านเช่นกัน พยัคฆา เกรงว่าจะมีคนทำร้ายท่านทางด้านหลัง จึงคอยคุ้มครองให้แก่ท่าน ตอนนี้ท่านจงรีบมาหาข้าเถิด”  เสียงดังขึ้นราวกับคนพูดยืนอยู่ข้างๆเขา อัสสะ หันหน้าไปมามองดูรอบๆตัว แต่ไม่มีใครอยู่เลย
“จันทริ” เด็กหนุ่มครางเบาๆ เพราะนั่นเป็นเสียงที่เขาจำได้ดี มองไปอีกครั้ง เสือโคร่งตัวนั้นก็หายไปเสียแล้ว อัสสะ ตัดสินใจหันหลังกลับ แล้วรีบเดินต่อไปด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
มิใช่เป็นความหวาดกลัว แต่เป็นความเชื่อมั่นบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจ ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นผู้กล้า เป็นผู้พิทักษ์ ที่จะไปคุ้มครองบุคคลอันเป็นที่รัก
... จันทริ ดวงใจของข้า ข้าจะปกป้องเจ้าด้วยชีวิต ด้วยดวงวิญญาณของข้า ...
๒๕
บนลานกว้าง ซึ่งปูไว้ด้วยทรายสีขาวละเอียด ด้านในเป็นหินผาขนาดใหญ่ หน้าปากถ้ำ จันทริ ในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวสะอาด ชายเสื้อยาวคลุมลงมาถึงเข่า กางเกงสีเดียวกัน ขากางเกงยาวลงมาถึงข้อเท้า ใบหน้ายังประดับไว้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน จันทร์เสี้ยวส่องประกายสีขาวนวลตา อยู่ ณ กึ่งกลางหน้าผาก ทำให้เหล่าผู้มาเยือนต่างตลึงมองด้วยความแปลกใจ และประกายตาของบางคน ที่ส่อถึงความต้องการเป็นเจ้าของ
“กรินทร์ อัสสะ พวกท่านมาอยู่กับข้าทางนี้” จันทริ ขยับปากพูด ถึงแม้ อัสสะ จะซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ห่างออกมาไกล ก็ยังได้ยินเสียงเรียกอย่างแจ่มชัด เขาจึงออกจากที่ซ่อนวิ่งไปยืนอยู่เคียงข้าง จันทริ ทางด้านซ้าย ด้วยความรวดเร็ว
“อัสสะ จับมือข้าไว้” จันทริ ยื่นมือซ้ายให้ "จับมือบิดาท่านไว้ด้วย มิว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้น ท่านห้ามปล่อยมือผู้ใดโดยเด็ดขาด”
อัสสะ ได้ยินก็ใช้มือขวาจับมือของ จันทร แล้วเอื้อมมือซ้ายออกไปจับมือขวาของ กรินทร์ ไว้
“เมื่อสักครู่ ท่านถามข้าว่า ทำไมตลอด ๓ วันที่ผ่านมา พวกท่านจึงไม่สามารถมาถึงที่นี้ได้ ทั้งที่พวกท่านพยายามค้นหาจนทั่วทั้งภูเขาลูกนี้” จันทริ หันไปพูดกับเหล่าผู้มาเยือน
อัสสะ นึกแปลกใจ เมื่อเห็นคนเหล่านั้นเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ จันทริ พูด
“ท่านพูดภาษาของพวกเราได้” ท่านจาง พูดด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่ กรินทร์ และ อัสสะ กลับแปลกใจยิ่งกว่า
... ทำไมถึงได้เข้าใจในสิ่งที่คนต่างถิ่นพูด หรือว่า นี่เป็นเพราะพลังอำนาจของ จันทริ พลังอำนาจแห่งจันทราเทพ ...
“นั่นเพราะพวกท่านมาที่นี่ด้วยเจตนาที่มิชอบ พวกท่านมาเพราะความโลภ ป่าจึงมิยินยอมให้พวกท่านมาถึงที่แห่งนี้”
“แต่ตอนนี้ พวกข้าก็มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว” ท่านหม่า พูดพลางหัวเราะในลำคอ
“นั่นเพราะพวกท่านคิดทำร้ายคนในหมู่บ้าน ข้าจึงยินยอมให้พวกท่านได้มาเห็น”
“เจ้าคือ จันทราเทพ งั้นหรือ”
“ข้าคือ จันทริ ผู้ที่ท่านต้องการพบ”จันทริ ยังคงยิ้มน้อยๆในใบหน้า “ข้าขอให้ท่านพาคนของท่านกลับไปเสียต่อไปภายหน้า หมู่บ้านแห่งนี้ยังคงต้อนรับพวกท่านเหล่าผู้ผ่านทางเหมือนเช่นที่เคยเป็น”
“หึ หึ ... กลับไปอย่างนั้นหรือ” ท่านจางยิ้มที่มุมปาก อัสสะ คิดว่านั่นช่างเป็นรอยยิ้มที่น่าชังยิ่งนัก “ข้าย่อมกลับแน่ แต่ต้องกลับไปพร้อมกับสิ่งที่ข้าต้องการ”

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะคร้าบบ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากนะคับ

Klong

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

hottha

ขอบคุณมากมายคัฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุยคราฟ

boonlam

ขอบคุนครับ

boonlam

ขอบคุนครับ

nota

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

จันทราจะจัดการยังไงนะ