++ วิหารจันทรา ++ ----12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ข้าคือ จันทริ ผู้ที่ท่านต้องการพบ”จันทริ ยังคงยิ้มน้อยๆในใบหน้า “ข้าขอให้ท่านพาคนของท่านกลับไปเสียต่อไปภายหน้า หมู่บ้านแห่งนี้ยังคงต้อนรับพวกท่านเหล่าผู้ผ่านทางเหมือนเช่นที่เคยเป็น”
“หึ หึ ... กลับไปอย่างนั้นหรือ” ท่านจางยิ้มที่มุมปาก อัสสะ คิดว่านั่นช่างเป็นรอยยิ้มที่น่าชังยิ่งนัก “ข้าย่อมกลับแน่ แต่ต้องกลับไปพร้อมกับสิ่งที่ข้าต้องการ”
“สมบัติอย่างนั้นหรือ” จันทริ ถามพลางยิ้มมากขึ้นกว่าเดิม “หรือว่าตัวข้า”
“ทั้งสองอย่าง ข้าจะนำเจ้ากลับไปพร้อมกับข้า รวมทั้งสมบัติทั้งหมดภายในถ้ำนั้น” ท่านจาง พูดพลางมอง จันทริ ตลอดทั้งตัว
“เจ้างดงามกว่าที่ข้าคิด”
“ความโลภจักนำมาซึ่งความวิบัติ สมบัติอันมิใช่ของตน ย่อมมิอาจครอบครองไว้ได้อย่างยั่งยืน ข้าขอเตือนท่านอีกครั้ง ... จงกลับไปเสีย”
ท่านจางหัวเราะเสียงดัง จ้องมอง จันทริ ด้วยสายตาแวววาว แล้วก้าวเท้าเข้าไปหา จันทริ
โฮก........
เสียงคำรามดังกระหึ่มก้อง เงาร่างใหญ่โตกระโจนออกมาจากหมู่ไม้ ยืนขวางหน้า จันทริ ไว้ หันหน้าไปทางผู้บุกรุก
เสือโคร่งตัวมหึมา สีส้ม เหลือง ลายสีดำ ส่งประกายมันขลับ แววตาดุร้าย ส่งเสียงคำราเบาๆอยู่ในลำคอ กลุ่มคนในลานกว้าง ต่างอุทานด้วยความตกใจ ไม่เว้นแม้แต่ กรินทร์ และ อัสสะ
“ปืนไฟ”
ท่านจาง ร้องสั่งเมื่อตั้งสติได้ คนราว ๑๐ คนที่ถือปืนไฟ วิ่งออกมาตั้งแถวหน้ากระดานหน้า ท่านจาง แล้วนั่งคุกเข่าข้างหนึ่ง ประทับปืนไฟด้ามยาวไว้บนบ่า เล็งไปที่เสือโคร่งตัวนั้น
โฮก .....
พยัคฆา คำรามเสียงดังอีกครั้ง พลางเดินเข้าไปหาพลปืนอย่างช้าๆ
“ยิง”
ปัง ... ปัง ... ปัง
สิ้นเสียงสั่ง ปืนทุกกระบอกต่างพากันยิงไปยังเสือโคร่งยักษ์ เห็นได้ชัดว่า กระสุนทุกนัดยิงโดนเป้าหมายอย่างแม่นยำ แต่กระสุนแหล็ก หมือนกับกระทบเข้ากับวัตถุที่แข็งแกร่ง ล้วนกระดอนร่วงหล่นลงสู่พื้นน
ไม่มีแม้แต่การชะงักงัน พยัคฆา เดินเข้าไปหาหมู่ศัตรูเร็วขึ้น ท่านจาง ถอยหลังกรูดไปหลายก้าว พร้อมกับพลปืน คนที่ถือดาบ ๑๐ กว่าคน ขึ้นมาเป็นกองหน้าแทน ดาบยาวถูกยกขึ้น ต่อต้านเสือร้าย แต่คมดาบกลับไม่อาจทำอันตรายต่อมันได้แม้แต่ขนสักเส้น แต่ยามที่อุ้งเท้าของ พยัคฆา กวาดไปที่ใด คนก็ล้มลง แต่เหมือนไม่มีเจตนาทำร้ายให้ถึงแก่ชีวิต กงเล็บอันแหลมคมจึงไม่ได้กางออกมา แต่เพียงแค่แรงตบของอุ้งเท้ามหึมา ก็ทำให้หลายคนถึงกับสลบไป
“เล็งเป้า จันทริ” ท่านจาง สั่งด้วยเสียงอันดัง และสั่นน้อยๆด้วยความหวาดกลัว พลปืนต่างประทับปืนบนบ่า เล็งไปที่ จันทริ
“ยิง”
ปัง ... ปัง ... ปัง
อัสสะ ตกใจตั้งแต่ตอนที่ได้ยินให้พลปืนเล็งปืนไฟมาที่ จันทริ ทันทีที่สิ้นเสียงสั่งยิง มือทั้งสองข้างสะบัดมือที่จับไว้อยู่อย่างแรง อัสสะ ก้าวเท้าด้วยความรวดเร็วไปข้างหน้า เอาตัวบัง จันทริ ไว้
โฮก......
พยัคฆา คำรามก้องด้วยความโกรธแค้น กงเล็บแหลมคมถูกกางออกจากอุ้งเท้า พลางพุ่งตัวเข้าหาพลปืนและ ท่านจาง ด้วยความดุร้าย
๒๖
เสียงร้องโหยหวนด้วยความจ็บปวด หยดเลือดสาดกระจายไปบนลานสีขาวสะอาด แต่สิ่งที่ทำให้ อัสสะ ตกตะลึง ไม่ใช่ภาพของการไล่โจมตีใส่เหล่าพลปืน อย่างโหดร้ายของ พยัคฆา และไม่ใช่ภาพของโลหิตจากร่างของเขา ที่ควรจะถูกกระสุนจากปืนไฟยิงเข้าใส่
... ไม่มีแม้แต่ความเจ็บปวดอย่างที่เขาคิด
ภาพของกระสุนเหล็กนับสิบลูก หยุดค้างอยู่กลางอากาศ ห่างจากตัวเขาเพียงแค่เอื้อมมือถึง ราวกับว่าตรงนั้นมีกำแพงแก้วกั้นขวางอยู่
ทำให้ลูกกระสุนเหล็กไม่สามารถพุ่งผ่านได้ จากนั้น ลูกกระสุนเหล็กค่อยๆร่วงลงสู่พี้นอย่างช้าๆ ราวกับมีคนค่อยๆจับวางลงทีละลูก ตามมาด้วยภาพของคน ๕-๖ คนเงื้อดาบยาวในมือขึ้นสูง วิ่งตรงเข้ามาพร้อมกับเสียงตะโกนอย่างโกรธแค้น แต่ก็ต้องหยุดชะงัก แขนที่ถือดาบเงื้อง่าค้างอยู่ในอากาศ ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นจับแขนของคนเหล่านั้นไว้ สีหน้าที่มองมาเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกและหวาดกลัว ตอนนั้นเองที่ อัสสะ สังเกตว่าทางด้านขวาของเขา มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากด้านหลัง
มือขาวสะอาด นิ้วเรียวยาว กำอยู่กลางอากาศ เหมือนกับรวบกำบางอย่างไว้ในมือ เมื่อมือนั้นเคลื่อนไหวเหมือนโยนของในมือออกไป เหล่าคนที่ถือดาบเงื้อง่าอยู่ในอากาศ ก็กระเด็นออกไปคนละทาง ราวกับโดนจับเหวี่ยงไปด้วยกำลังแรง จนถึงกับสลบไสลไป อัสสะ
หันหน้ากลับไปทางด้านหลัง สายตาของเขา ก็กระทบเข้ากับประกายสีทอง
ประกายสีทองของจันทร์เสี้ยว กลางหน้าผากของจันทริ และประกายตาที่กราดเกรี้ยว อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“พยัคฆา อย่าได้เข่นฆ่าจนเป็นบาปติดตัวเจ้าไป พอแต่เพียงเท่านี้เทอญ”
เสียงพูดเบาๆ แต่ดังก้องอยู่ในอณูของอากาศ พัยคฆา คำรามก้อง แล้วกระโจนเข้าไปในหมู่ไม้หายลับไป บนลานกว้างเหลือเพียงร่าง
ของคนที่บาดเจ็บ และสลบไสล  เหมือนจะมีเพียง หม่า เท่านั้นที่ไม่ได้รับอันตรายใดๆเลย แต่ก็นั่งกองอยู่กับพื้น ร่างสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว จันทริ พูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ อัสสะ ไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะนั่นเป็นภาษาของเหล่าผู้มาเยือน ขณะที่กำลังงุนงง ก็รู้สึกว่ามือขวาถูกมือข้างหนึ่งกุมไว้ เมื่อก้มลงมองดู ก็พบว่าเป็นมือของ จันทริ ตอนนั้นประกายสีทองของจันทร์เสี้ยวนั้น เปลี่ยนเป็นสีขาวนวลตา
“บอกแก่ ท่านจาง ผู้นำของท่าน หากยังมิสามารถเดินทางได้ ก็จงพักรักษาตัวเสียก่อน พวกเรายังคงยินดีให้การดูแลพวกท่าน จนกว่า
จะสามารถเดินทางได้”
อัสสะ เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้เขาฟังออกว่า จันทริ พูดอะไรบ้าง
“แต่อย่าได้กระทำเช่นนี้อีก” จันทริ พูดต่อ “หาก จันทรา พิโรธมากกว่านี้ ข้าเองก็คงมิอาจห้ามได้เช่นครั้งนี้”
พูดจบก็เบือนหน้ามาทาง อัสสะ พูดเบาๆพอได้ยินกันเพียงสองคน
“ชะตาชีวิตของคน ข้าคงได้แต่เตือนสติไว้ แต่หากยังดื้อรั้น มิฟังคำ” จันทริ ถอนหายใจยาว ปล่อยมือ อัสสะ แล้วหันหน้าไปทาง กรินทร์
“จงดูแลรักษาผู้บาดเจ็บให้ดี และจัดหาอาหารให้การต้อนรับเช่นที่เคยทำมา”
“คนพวกนั้นคงกลับไปแต่โดยดีล่ะสิ”
“มิใช่” อัสสะ ตอบด้วยสีหน้าหวาดหวั่น “คนเหล่านั้นถูกสายน้ำคร่าชีวิตไปเกือบหมดสิ้น ข้ายังจำได้ติดตา ความพิโรธของ วารีเทพ ต่อผู้มุ่งร้ายต่อ จันทราเทพ และชาวหมู่บ้าน ความโกรธของ จันทรา และความโศกเศร้าราวจะขาดใจของ จันทริ”
สิบกว่าวันที่เหล่าผู้มาเยือนด้วยความโลภในทรัพย์ พักรักษาตัวจนอาการดีขึ้น และพากันเก็บกระโจมที่พัก รวามทั้งข้าวของต่างๆ
เพื่อเดินทางกลับ จันทริ ผู้เฒ่าทั้งสี่ กรินทร์ อัสสะ และชาวหมู่บ้านราวสิบกว่าคน พากันมาส่งผู้เดินทาง ณ ริมแม่น้ำ
“ท่านจาง ขอขอบคุณในความมีน้ำใจของท่าน และจะขอเป็นมิตรกับพวกท่านตลอดไป” หม่า บอกกับชาวหมู่บ้านหลังคำพูดอันยืดยาวของ ท่านจาง
“ขอพวกท่านจงเดินทางคืนสู่ถิ่นฐานโดยสวัสดิภาพ พวกเรายินดีต้อนรับการมาเยือนฉันมิตรของพวกท่านทุกเมื่อ” กรินทร์ พูดในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน
หลังการกล่าวอำลา เหล่าผู้เดินทางต่างพากันทยอยขึ้นรถม้า ซึ่งจอดเรียงรายอยู่ริมแม่น้ำ เตรียมจะเดินทาง ทันใด อัสสะ ก็รู้สึกว่ามือของตนถูกกุมไว้ ด้วยมือของ จันทริ
“กุมมือบิดาท่านไว้ และให้บิดาท่านกุมมือเหล่าผู้เฒ่าและชาวบ้าน ต่อๆกันไป”
ทุกคนทำตามที่ จันทริ สั่งด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ต้องหายแปลกใจ เมื่อได้ยินเสียงพูดที่แผ่วเบา แต่แฝงไว้ด้วยความเคียดแค้น ออกมาจากปากของ ท่านจาง
“เฮ๊อะ ...ข้าจะจดจำความอัปยศในครั้งนี้ และครั้งหน้า ข้าจะกลับมาพร้อมกับกองทัพ เพื่อบดขยี้หมู่บ้านนี้ให้ราบ ดูสิว่า เมื่อเวลานั้นมาถึง มันจะปกป้องหมู่บ้านของมันไว้ได้อย่างไร”
๒๗
สายน้ำที่ไหลเอื่อยอยู่ในลำน้ำ พลันก็ส่งเสียงซ่าดังกระหึ่ม และหมุนวนเป็นเกลียวดุจวังน้ำวน แต่แทนที่จะเป็นวังวนที่ดิ่งแกนลึกลงไปใต้น้ำ กลับม้วนตัวสูงขึ้นสู่ท้องฟ้า กลายเป็นเป็นเสาน้ำมหึมา ขณะที่ทุกคนต่างตกตลึงกับเสียงดังสนั่น และภาพของเสาน้ำนั้น ปลายยอดของเสาน้ำพลันแยกออกจนมองดูคล้ายนิ้วของมือมหึมา และโดยที่ไม่คาดคิด มือนั้นก็กวาดลงมายังขบวนรถม้า ที่จอดเรียงรายอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ ทั้งรถม้าและเหล่าผู้ที่เตรียมจะเดินทางไกล ต่างถูกกวาดลงสู่กระแสน้ำจนหมดสิ้น แต่ยังไม่ทันที่คนที่เหลืออยู่จะหายตกตลึง
หม่า และคนอีก ๕ คน ถูกกระแสน้ำช้อนตัวกลับขึ้นมาอยู่บนฝั่งอีกครั้ง แต่คนที่เหลือนั้นหายไปพร้อมกับมือยักษ์ และกระแสน้ำ
ที่กลับมาไหลเอื่อยๆเช่นเดิม
“หม่า” จันทริ พูดกับเหล่าคนที่ต่างทรุดตัวลงนั่งอยู่บนพื้นด้วยความหวาดหวั่น
“ท่านต้องพาคนเหล่านี้มา เพราะท่านมิอาจขัดต่อคำสั่งของ ท่านจาง ได้ ส่วนพวกท่านทั้ง ๕ ล้วนมีจิตใจดีงาม ตอนที่มีคำสั่งให้ทำร้ายข้า พวกท่านล้วนไม่ลงมือ จันทริ มิปรารถนาให้พวกท่านต้องรับเคราะห์ เพราะความโลภและความแค้นในครั้งนี้ กรินท์ จักจัดหาสิ่งของจำเป็นในการเดินทางให้แก่พวกท่าน รวมทั้งพาหนะ หากว่าพวกท่านต้องการ เมื่อกลับไปถึงถิ่นของพวกท่านแล้ว ก็แล้วแต่ว่าพวกท่านจักจัดการต่อเรื่องนี้เช่นไร”
ประกายสีทองของจันทร์เสี้ยวส่องประกายแวววาว จันทริ พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
“หากพวกท่านต้องการทำลายล้างหมู่บ้านแห่งนี้ ข้าอาจปกป้องไว้มิได้ แต่ข้าให้คำสัญญาต่อพวกท่าน ต่อคนของข้า ต่อวารี ต่อแผ่นฟ้า ต่อผืนแผ่นดิน ข้าจักทำลายผู้รุกราญให้สิ้น มิเว้นแม้แต่ชีวิตเดียว และจะติดตามไปทำลายถิ่นของมันผู้นั้น ให้พินาศสิ้นทั้งเผ่าพัันธ์  เช่นเดียวกับที่มันผู้นั้น คิดจะกระทำต่อหมู่บ้านของข้า”
เมื่อพูดจบ จันทริ ก็ปล่อยมือจาก อัสสะ แล้วหมุนตัวเดินจากไป ปล่อยให้ กรินทร ์เป็นผู้จัดการเรื่องต่างๆที่ค้างคาอยู่ อัสสะ ได้แต่ยืนงุนงงอยู่สักครู่ ก็หมุนตัววิ่งตาม จันทริไป แต่ไม่ว่าเขาจะวิ่งด้วยความรวดเร็วเพียงใด ก็ไม่สามารถติดตาม จันทริ ที่เดินอยู่เบื้องหน้าได้ทัน แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้สะกิดใจ ยังคงวิ่งตามหลังไป จนร่างเบื้องหน้าเดินหายเข้าไปในถ้ำศักดิ์สิทธิ์
... วิหารจันทรา ... สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งหมู่บ้าน นอกจากผู้มีหน้าที่ต้องกระทำ มิว่าผู้ใดก็มิอาจล่วงล้ำเข้าไป นั่นคือ ‘กฎ’ แห่งหมู่บ้าน
หากเป็นเมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจใน ‘กฎ’ นี้เลย แต่หลังจากที่เขาได้เห็นถึง ‘พลัง’ ของ จันทริ ทำให้เขาลังเลที่จะเข้าไปอย่างที่เคยกระทำ
“ฮึ่ม ....”
เสียงเบาๆดังขึ้นทางด้านหลัง เมื่อ อัสสะ หันไปมองก็พบกับเสือโคร่งตัวมหึมา ยืนห่างจากเขาไปไม่ไกลนัก
“พยัคฆา” เด็กหนุ่มเรียกเบาๆ ถึงจะรู้ว่าเป็นมิตร แต่ก็ยังอดรู้สึกกลัวจนต้องกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
“ฮึ่ม ...” พยัคฆา คำรามเบาๆในลำคอ พลางส่ายหัวขึ้นลง เหมือนเป็นสัญญาณบอกให้เขาเข้าไปในถ้ำ
“เจ้าต้องการให้ข้าเข้าไปหรือ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
พยัคฆา ทำท่าเหมือนพยักหน้าแทนคำตอบ
อัสสะ หันหน้ามองเข้าไปภายในถ้ำสักครู่ แล้วหันหน้ากลับมาอีกครั้ง แต่เสือโคร่งตัวนั้นหายไปเสียแล้ว เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเดินเข้าไปภายในถ้ำ
“เสียงสะอื้นไห้ดังอยู่แผ่วเบา เมื่อข้าเดินเข้าไปภายในถ้ำ ที่ข้าเห็นคือ จันทริ นอนฟุบหน้าอยู่บนเตียงหิน ร่างกายสั่นสะท้าน กำลังร่ำไห้ราวจะขาดใจ”
“คงเสียใจที่มีคนต้องตาย” รพีพันธ์ พูดขัดขึ้น
“จันทริ เป็นคนอ่อนโยน ถึงแม้คนพวกนั้นสมควรตาย แต่ จันทริ ก็คงเสียใจมากที่ทำแบบนั้นลงไป”
“มันมิใช่เพียงแค่นั้น” อัสสะ หันมาบอกยิ้มๆ
อัสสะ เดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงหิน เอื้อมมือไปจับไหล่ที่สั่นสะท้านของร่างบอบบาง ที่กำลังฟุบหน้าร้องไห้อยู่บนเตียงหิน
“จันทริ เจ้าร้องไห้ทำไม”
“อัสสะ” เสียงเรียกแผ่วเบาร่างนั้นยันตัวลุกขึ้นนั่ง พลางเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามา ดวงตาแดงช้ำใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ทำให้เด็กหนุ่มคิดไปถึงเด็กน้อยที่รำไห้ด้วยความเสียใจเมื่อรู้ถึงการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของบิดามารดา เมื่อหลายปีก่อนจนอดไม่ได้ที่จะนั่งลงไปข้างๆ แล้วรวบร่างบางเข้ามาแนบอก มือหนึ่งลูบเบาๆที่ไหล่อีกมือลูบศรีษะ ที่ปกคลุมด้วยเส้นผมอันอ่อนนุ่มอย่างเบามือ ดุจจะปลอบโยนเหมือนที่เขาเคยทำบ่อยๆเมื่อหลายปีก่อน

maimuang777

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

hottha

ขอบคุณมากมายคัฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุยคราฟ

boonlam

ขอบคุนครับ

nota

ขอบคุณมากครับ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ

tazman

ขอบคุณคับ

krittamm

ขอบคุณครับ