++ วิหารจันทรา ++ ----13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อัสสะ” เสียงเรียกแผ่วเบาร่างนั้นยันตัวลุกขึ้นนั่ง พลางเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามา ดวงตาแดงช้ำใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ทำให้เด็กหนุ่มคิดไปถึงเด็กน้อยที่รำไห้ด้วยความเสียใจเมื่อรู้ถึงการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของบิดามารดา เมื่อหลายปีก่อนจนอดไม่ได้ที่จะนั่งลงไปข้างๆ แล้วรวบร่างบางเข้ามาแนบอก มือหนึ่งลูบเบาๆที่ไหล่อีกมือลูบศรีษะ ที่ปกคลุมด้วยเส้นผมอันอ่อนนุ่มอย่างเบามือ ดุจจะปลอบโยนเหมือนที่เขาเคยทำบ่อยๆเมื่อหลายปีก่อน
“มิต้องเสียใจไป หากเป็นข้า ก็คงทำเช่นนั้นเช่นกัน”
“ข้ามิได้เสียใจในสิ่งที่กระทำลงไป แต่ข้าเสียใจเมื่อคิดไปถึงเหล่าญาติพี่น้องของคนเหล่านั้น ว่าจักเสียใจสักเพียงใด เมื่อรู้ว่าคนที่พวกเขารอคอย มิอาจกลับไปอยู่ร่วมกันเช่นเดิมได้อีกแล้ว”
๒๘
“นั่นสินะ จันทริ ต้องเสียพ่อแม่ไป ตอนนั้นคงเสียใจมาก” รพีพันธ์ พูดพลางถอนหายใจ
“แล้วท่านเล่า เสียใจหรือไม่ที่ต้องจากบิดามารดามาอยู่ ณ ดินแดนแห่งนี้”
“ก็ ... แรกๆน่ะนะ มันก็ต้องมีบ้าง” รพีพันธ์ หันไปยิ้มให้คู่สนทนา
“จะให้บอกว่าตอนนี้ไม่คิดแล้วก็คงเหมือนโกหก เอาเป็นว่ารู้สึกคิดถึงบ้านน้อยลงกว่าเมื่อก่อน ผมคุ้นเคยกับชีวิตที่นี่ ผมมีเพื่อนอย่างคุณ แล้วก็มี ... จันทริ” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง
“แต่ท่านก็คงอยากกลับคืนสู่ถิ่นเดิมของท่าน ใช่หรือไม่” อัสสะ ถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ก็...” ชายหนุ่มก้มหน้าลง “มีใครบ้างที่ไม่อยากกลับบ้าน” รพีพันธ์ เงยหน้าขึ้นมามองคู่สนทนาอีกครั้ง
“แต่หากได้กลับไปจริงๆ ผมคงคิดถึงที่นี่น่าดู”
“พวกข้าก็คงคิดถึงท่านเช่นกัน เมื่อเวลานั้นมาถึง” อัสสะ พูดแล้วเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าอย่างเศร้าสร้อย
“แต่ข้าคงคิดถึง จันทริ มากกว่า”
รพีพันธ์ ได้ฟังแล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ไม่ได้ถามอะไรต่อไป เพราะ อัสสะ ชิงลุกหนีไปเสียก่อน
“หมู่นี้คุณแทบจะไม่กินอะไรเลยนะ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า” รพีพันธ์ ถามพลางใช้มือลูบเรือนผมนุ่ม ของศรีษะที่นอนแอบอิงอยู่บนอกเขา อย่างแผ่วเบา
“ข้ามิเป็นไรดอก เพียงแต่ไม่อยากกินอะไรเท่านั้นเอง” จันทริ ตอบไปเบาๆ พลางเลื่อนตัวขึ้นแนบหน้าผาก ไว้กับคางของชายหนุ่ม
“รพีพันธ์ ... ดวงอาทิตย์ของข้า วันข้างหน้าท่านจักคิดถึงข้าบ้างหรือไม่”
“ถามอะไรอย่างนั้นล่ะ” รพีพันธ์ จูบเบาๆที่หน้าผากของ จันทริ
“ถามยังกับว่าจะแยกจากกันอย่างนั้นแหละ”
“ข้าหมายความว่า เมื่อท่านได้กลับคืนไปสู่ถิ่นของท่าน ท่านจักคิดถึงข้าบ้างหรือไม่”
“กลับบ้านเหรอ” รพีพันธ์ ถอนหายใจยาว ภาพใบหน้าของพ่อแม่ วูบผ่านเข้ามาในความคิด
“ถ้าได้กลับนะ”
“อีกมินานดอก อาทิตย์ ของข้า” จันทริ ยันตัวขึ้นมาจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม จ้องมองใบหน้า รพีพันธ์ แน่วนิ่ง
“ข้าเคยบอกต่อท่านแล้ว ว่าท่านจักได้กลับคืนสู่ที่ที่ท่านมา และอีกมินานดอก ... ที่เวลานั้นจักมาถึง”
“กลับยังไงล่ะ ... หรือว่าผมจะกลับบ้านได้ด้วยพลังของคุณ” รพีพันธ์ ถามยิ้มๆ
จันทริ ไม่ตอบได้แต่ยิ้มน้อยๆ
“อัสสะ เล่าอะไรให้ผมฟังหลายอย่าง” พูดแล้วก็ดึงตัว จันทริ ให้ลงมานอนแนบอกเขาเหมือนเดิม
“แต่ตอนนี้ ผมอยากให้คุณเห็นพลังของผมก่อน ท่าจะดี”
พูดจบ ชายหนุ่มก็จับร่าง จันทริ ให้พลิกลงนอนหงาย แล้วทาบทับตัวลงไปบนร่างบาง ประกบริมฝีปากลงจูบอย่างดูดดื่มและยาวนาน
“ผมว่ามันต้องมีอะไรผิดปรกติแน่ๆ” รพีพันธ์ พูดแล้วก็ขมวดคิ้ว
“หลายวันนี้ จันทริ นอนหลับตั้งแต่ตอนสายๆ ไปจนกระทั่งตะวันตกดิน” พูดจบก็หันหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เหมือนจะขอคำปรึกษา
“คงมิเป็นไร เพียงแต่เวลานั้นใกล้เข้ามาแล้ว” อัสสะ ตอบช้าๆ
“เวลา” รพีพันธ์ ทวนคำ
“เวลาอะไร”
“นี่ก็เข้าสู่เหมันต์แล้ว อีกมิกี่ราตรีก็จะถึงคืนวันเพ็ญแรกแห่งฤดู”
“วันที่ จันทรา จะตื่นขึ้นมาอีกครั้งน่ะเหรอ” รพีพันธ์ ขมวดคิ้ว
“ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”
“จันทรา ยังคงตื่นอยู่เสมอ พลังของนางยังคงอยู่รอบๆกายท่านตลอดเวลา เพียงแต่ท่านมิรู้ตัว เพราะเหตุนี้ ร่างกายของ จันทริ จึงต้องการการพักผ่อนมากกว่าเดิม”
“ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้งงนะเนี่ย” รพีพันธ์ ยกมือขึ้นเกาศรีษะ
“พลังแห่งการรับรู้ พลังที่ทำให้ท่านเข้าใจในสิ่งที่พวกข้าพูด และทำให้พวกข้าเข้าใจในสิ่งที่ท่านพูด”
“คุณพูดอะไรของคุณ พวกเราก็คุยกันรู้เรื่องดีนี่นา” พูดจบ รพีพันธ์ ก็หัวเราะอย่างขบขัน
“หึ หึ” อัสสะ หัวเราะในลำคอ “ท่านคิดว่าข้าพูดกับท่านด้วยภาษาของท่าน หรือท่านกำลังพูดกับข้าด้วยภาษาของข้า”
“หมายความว่ายังไง”
รพีพันธ์ ถามด้วยความงุนงง มองดูอีกฝ่ายยกมือขึ้นมาชึ้ที่ปากของตัวเอง
“ท่านจงดูให้ชัด” อัสสะ พูดช้าๆ รพีพันธ์ จึงเริ่มสังเกตริมฝีปากของผู้พูด
“ท่านคิดว่าตอนนี้ข้ากำลังพูดด้วยภาษาของข้า หรือ ของท่าน”
รพีพันธ์ เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ถึงแม้เขาจะไม่รู้เรื่องการอ่านริมฝีปาก แต่ที่เขาเห็นในตอนนี้ ริมฝีปากของ อัสสะ ขยับอย่างไม่สัมพันธ์กับเสียงของคำพูดที่เปล่งออกมา เหมือนเขาได้ดูภาพยนต์ต่างประเทศที่กำลังพากย์ไทยอยู่ไม่มีผิด
๒๙
“เอาสร้อยนี่มาใส่ทำไม” รพีพันธ์ ถามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เมื่อมองเห็นสายสร้อยที่ถักจากเชือกสีแดง ร้อยไว้ด้วยจี้รูปจันทร์เสี้ยว ที่ทำจากเปลือกหอยมุก ส่งประกายสีน้ำเงิน อยู่บนลำคอของ จันทริ
“ข้าขอสวมไว้จนสิ้นคืนเพ็ญที่จะมาถึงนี้ได้หรือไม่” จันทริ พูดเสียงอ่อนๆพลางใช้มือลูบจี้เบาๆ
“แต่ผมไม่ชอบ” น้ำเสียงและสีหน้าของชายหนุ่ม แสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
“ถือเสียว่าข้าวิงวอนต่อท่านได้หรือไม่” สายตาของ จันทริ เต็มไปด้วยความอ้อนวอน
“อีกเพียงแค่สองราตรีเท่านั้น หลังจากนั้น ข้าจะไม่สวมมันอีกต่อไป”
“แหม ...” รพีพันธ์ ลากเสียงยาว
“ทำเป็นน้อยใจไปได้ คุณอยากใส่ก็ใส่เถอะ แต่อย่าบ่อยนักแล้วกัน” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับตัวจี้ พลิกไปมาอย่างสนใจ
“ว่าไปก็สวยดีนะ อัสสะ นี่เข้าใจหาของมาให้คุณ ไว้ถ้ามีโอกาสนะ ผมจะหาอะไรให้คุณใส่เล่นบ้าง”
จันทริ ฟังแล้วก็ยิ้มน้อยๆ พลางส่งสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก สบกับสายตาของอีกคนหนึ่ง ที่มองมาด้วยความขบขัน แฝงไว้ด้วยความรักและเอ็นดู
“ข้าอยากออกไปเดินเล่น” จันทริ พูดเบาๆ
“ก็ดีสิ คุณไม่ได้ออกไปข้างนอกมานานเลยนะ ว่าแต่ว่า ...” รพีพันธ์ ยกมือขึ้นลูบที่แก้มเนียนเบาๆ
“อย่าไปหลับตอนอยู่ข้างนอกล่ะ หลับไม่รู้สึกตัวแบบนั้น ผมไม่อุ้มคุณกลับมาหรอกนะ” พูดจบก็หัวเราะด้วยความขบขัน
“มิเป็นเช่นนั้นดอก ข้าพักผ่อนพอแล้ว ข้าอยากออกไปดูทุกสิ่งทุกอย่างอีกครั้ง ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่”
รพีพันธ์ ได้ยินแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว มอง จันทริ ด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสัย
“ข้าหมายถึง เวลาที่เหลืออยู่ ก่อนคืนเพ็ญจักมาถึง” จันทริ ยิ้มน้อยๆ แต่ รพีพันธ์ รู้สึกเหมือนรอยยิ้มนั้น แฝงไว้ด้วยความเศร้า
“ลงไปยังหมู่บ้านกันเถิด ข้าอยากพบทุกคนเต็มทีแล้ว”
พูดจบก็เอื้อมมือไปจูงมือ รพีพันธ์ พาเดินออกจากถ้ำไป
เมื่อผ่านพ้นฤดูหนาวปีที่ ๒๐ เข้าสู่ฤดูร้อน ชาวหมู่บ้านต่างก็ตั้งใจรอคอยบุรุษผู้จะมาเยือน
บุรุษผู้ถูกส่งมาจากองค์สุริยาเทพ
บุรุษผู้มีปานแดงรูปวงกลมสถิตย์อยู่กลางแผ่นอก รอยปานอันเป็นสัญลักษณ์แห่งองค์สุริยะเทพ
บุรุษผู้ถูกส่งมาเพื่อทำหน้าที่ร่วมกัน กับร่างทรงแห่งจันทราเทพ
แต่หากว่าสิ้นสุดฤดูร้อนเข้าสู่ฤดูฝน บุรุษผู้นั้นมิได้มาเยือน ชายหนุ่มผู้ถูกคัดเลือกไว้เป็นตัวแทนแห่งองค์สุริยะเทพ จะเป็นผู้ทำการนั้นแทน
ตัวแทนแห่งเทพทั้งสอง ร่างทรงแห่งจันทราเทพ และบุรุษแห่งสุริยะเทพ จะหล่อหลอมรวมกันเป็นหนึ่ง และอาศัยอยู่ร่วมกันภายในวิหารจันทรา จวบจนสิ้นสุดฤดูฝนอันชุ่มฉ่ำ เมื่อถึงคืนเพ็ญแรกแห่งฤดูหนาว ทั้งสองจะต้องกลับคืนสู่ที่มา โดยการนำพาของวารีเทพ
ภาพของห้องโถงใหญ่ในโรงแรม ภายในห้องมีการสัมมนาเชิงวิชาการ ผู้บรรยายหลายคนนั่งอยู่ที่โต๊ะยาวด้านหน้า ปรากฏอยู่ในสายตาของชายหนุ่ม ตัวเขาเองนั่งอยู่บริเวณที่นั่งสำหรับผู้เข้าฟังในแถวหลังๆ การบรรยายผ่านไปจนจบ ต่อจากนั้นก็มีคนลุกขึ้นถามปัญหาต่างๆที่สงสัย หลายๆคำถามผ่านไป บางคำถามทำให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความครื้นเครง แต่ผู้บรรยายก็สามารถควบคุมสภาพในห้อง ให้กลับมาสู่ความเป็นการสัมมนาเชิงวิชาการเช่นเดิม
“แล้วที่บอกว่า ตัวแทนของเทพทั้งสองจะกลับคืนสู่ที่มา โดยการนำพาของวารีเทพ หมายความว่าอย่างไรครับ”
“สำหรับคำว่า กลับคืนสู่ที่มา คงจะหมายถึงดวงวิญญาณของทั้งสองกลับคืนสู่องค์เทพ อันหมายถึงความตายนั่นเอง แต่เนื่องจากมีการระบุช่วงเวลาเอาไว้ด้วย ว่าเป็นคืนจันทร์เพ็ญครั้งแรกของฤดูหนาว จึงอาจจะหมายถึงพิธีการรมของการสังเวย หรือการบูชายันด้วยชีวิตของคนทั้งสอง” มีเสียงอุทานมาจากผู้ฟังบางคน
“ส่วนคำว่า การนำพาของวารีเทพ อาจจะหมายถึง การทำให้ถึงแก่ชีวิตด้วยสายน้ำ เช่นการถ่วงน้ำ หรืออาจจะหมายถึงการนำร่างซึ่งเสียชีวิตแล้วของคนทั้งสอง ทิ้งลงไปในแม่น้ำแทนการกลบฝังก็เป็นไปได้”
รพีพันธ์ สะดุ้งขึ้นสุดตัว ทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พลางเหลียวมองไปรอบๆตัว
... ไม่ใช่นี่ ที่นี่ไม่ใช่ห้องสัมมนา ... ชายหนุ่มคิด พลางหอบหายใจ เขาฝันไป แต่ความฝันนั้นเหมือนจริงเหลือเกิน
“เป็นอะไรไปหรือ ถึงได้ตกใจขนาดนี้” จันทริ ลุกขึ้นนั่ง พลางลูบต้นแขนของชายหนุ่มเบาๆ
“ผมฝัน” ขณะที่พูด สายตาของชายหนุ่ม มองไปยังโพรงเหนือถ้ำ มองเห็นพระจันทร์ลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า
“ความฝัน คือการเห็นถึงความปรารถนาที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจท่าน เป็นภาพมายา ท่านอย่าได้กังวลเลย”
รพีพันธ์ หันหน้ามามอง จันทริ ที่อยู่ข้างๆ
“จันทริ ... ผมกลัว”
“มิต้องกลัวสิ่งใด” จันทริ พูดพลางเอื้อมมือไปจับมือแข็งแรงของชายหนุ่ม มากุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“ข้าเคยบอกต่อท่าน ที่นี่ไม่มีผู้ใดคิดร้ายต่อท่าน มิมีสิ่งใดทำอันตรายต่อท่านได้”
“จันทริ” รพีพันธ์ เรียกด้วยเสียงแผ่วเบา “กอดผมหน่อยนะ กอดผมไว้เหมือนตอนที่ผมมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ”
ไม่มีคำตอบ นอกจากการรั้งตัวชายหนุ่มให้นอนลงไปแนบอกของร่างบาง วงแขนอ่อนนุ่มโอบกระหวัดร่างแกร่งไว้อย่างนุ่มนวล
ชายหนุ่มโอบเอวของร่างบางไว้หลวมๆ แนบใบหน้าไว้กับอกอุ่น พลางหลับตาลง ดื่มซับกับความอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาทั้งร่างกาย
และหัวใจ จนหลับใหลไปในที่สุด
๓๐
ภาพความฝันที่ผ่านมาเมื่อคืนติดตามอยู่ในความคิดของชายหนุ่มมาตั้งแต่เช้า จนกระทั่งเขาได้เห็นการตัดไม้ท่อนใหญ่นำมาใช้เชือกมันให้ติดกันเป็นแผ่น
“นั่นเขาทำอะไรกันน่ะ” รพีพันธ์ ถามออกไป
“แพ” จันทริ ตอบ
“แพ ... เอาไว้ทำอะไร” ชายหนุ่มถามด้วยความไม่สบายใจคำพูดในความฝันผ่านเข้ามาในความคิด

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากนะคับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

hottha

ขอบคุณมากมายคัฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

boonlam

ขอบตุนตนับ

nota

ขอบคุณมากครับ

watkrub

ขอบคุณครับ

4_NAY

หรือจันทริจะหมดอายุขัย

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ

tazman

ขอบคุณคับ

krittamm

ขอบคุณครับ