++ วิหารจันทรา ++ ----14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
๓๐
ภาพความฝันที่ผ่านมาเมื่อคืนติดตามอยู่ในความคิดของชายหนุ่มมาตั้งแต่เช้า จนกระทั่งเขาได้เห็นการตัดไม้ท่อนใหญ่นำมาใช้เชือกมันให้ติดกันเป็นแผ่น
“นั่นเขาทำอะไรกันน่ะ” รพีพันธ์ ถามออกไป
“แพ” จันทริ ตอบ
“แพ ... เอาไว้ทำอะไร” ชายหนุ่มถามด้วยความไม่สบายใจคำพูดในความฝันผ่านเข้ามาในความคิด
... บูชายัญ ด้วยการทำให้เสียชีวิต แล้วทิ้งร่างลงในน้ำ ...
“หมู่บ้านแห่งนี้ เมื่อมีผู้หมดลมหายใจ จักนำร่างของผู้นั้นวางลงบนแพ ปล่อยให้ล่องไปตามกระแสน้ำ ถือเป็นการส่งวิญญาณของผู้นั้น กลับไปยังที่ที่ส่งให้มากำเนิดบนผืนดิน”
รพีพันธ์ รู้สึกว่า มีเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผาก
“ใคร จะมีใครตายเหรอไง” เขาถามออกไป สายตาจับจ้องอยู่ที่แพ ซึ่งกำลังถูกผูกให้เป็นรูปร่างชัดเจนขึ้น
“ท่านหวาดกลัวสิ่งใดหรือ” มือของ จันทริ ลูบเบาๆบริเวณหลังมือของชายหนุ่ม
“พวกคุณจะทำอะไรผม พรุ่งนี้เป็นคืนวันเพ็ญ พวกคุณจะจับผมบูชายัญใช่มั๊ย” รพีพันธ์ ถามด้วยความหวาดหวั่น
“การบูชายัญด้วยสิ่งมีชีวิต เป็นเรื่องโหดร้าย พวกเรามิเคยคิดจะกระทำ” จันทริ ตอบด้วยเสียงอ่อนโยน จันทร์เสี้ยวสีขาวปรากฏขึ้น ส่องแสงนวลตา “ท่านกำลังหวาดวิตก ท่านกำลังคิดในสิ่งเหลวไหล ท่านควรพักสักนิด”
จันทริ กวาดมือผ่านใบหน้าของชายหนุ่ม ฉับพลันสติของชายหนุ่มก็ดับวูบลง จันทริ โอบร่างหนาของ รพีพันธ์ ไว้ ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น
รพีพันธ์ ค่อยๆลืมตาขึ้น ก็พบว่าเขากำลังนอนอยู่บนเตียงหินภายในถ้ำ ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบใคร เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปบนโพรงเหนือถ้ำ ก็เห็นว่าฟ้าเริ่มมืดสลัว คงเป็นเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน เขาค่อยๆนึกถึงสิ่งต่างๆในความทรงจำ
ที่เพิ่งจะระลึกขึ้นได้ กับความเป็นจริงที่เขาเห็น พลางคิดว่าเขาควรจะทำอย่างไรดี
... หนี ... ถ้าสิ่งที่อยู่ในความทรงจำของเขาเป็นความจริง แต่จะหนีไปที่ไหน ถ้าหนีไปจากที่นี่แล้ว จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร
แล้วถ้ามันไม่ใช่ความจริง ... แพนั้นถูกสร้างขึ้นมาทำไม
จันทริ คงเป็นคนเดียวที่จะให้คำตอบกับเขาได้ ช่วงเวลาที่ผ่านมา เขารู้สึกได้ว่า จันทริ ไม่เคยคิดร้ายต่อเขา มิหนำซ้ำยังมีแต่ความอ่อนโยน ความอบอุ่น โอนอ่อนผ่อนตามเขาทุกอย่าง คงเป็นไม่ได้เด็ดขาดที่จะคิดร้ายต่อเขา คิดแล้ว รพีพันธ์ ก็ลุกขึ้นจากเตียงหิน
เดินไปยังช่องทางที่จะออกไปจากถ้ำ และเมื่อเขาก้าวเท้าออกมาสู่ลานกว้าง เขาก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น
จันทริ นั่งคุกเข่ากอดคออยู่กับ พยัคฆา ที่ยื่นขาหน้าข้างหนึ่งออกมาโอบไหล่ของ จันทริ ไว้ ราวกับจะโอบกอดร่างบางไว้
“ฮึ่ม....” พยัคฆา คำรามเบาๆในลำคอ พลางลดขาหน้าที่โอบ จันทริ ไว้ลงบนพื้น
จันทริ ลุกขึ้นยืน หันหน้ายิ้มน้อยๆให้ รพีพันธ์ พลางกวักมือเรียก ชายหนุ่มเห็นแล้วก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ เพราะยังนึกหวาดกลัวเสือโคร่งตัวมหึมานั้นอยู่บ้าง
“ฮึ่ม...” พยัคฆา คำรามเบาๆในลำคออีกครั้ง
“พยัคฆา บอกให้ท่านคุกเข่าลง” จันทริ พูดยิ้มๆ
รพีพันธ์ มอง จันทริ สลับกับมอง พยัคฆา
“กระทำเถิด หาไม่หาก พยัคฆา มิพอใจ อาจวิ่งชนใส่ท่านสักครั้ง” พูดจบ จันทริ ก็หัวเราะด้วยความขบขัน
... เอาวะ ทำอะไรก็ทำ แค่คุกเข่าคงไม่เป็นไรน่า ... คิดแล้ว รพีพันธ์ ก็คุกเข่าลง โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ปานแดงที่กลางหน้าอก ส่องแสงทะลุเนื้อผ้าของเสี้อที่สวมอยู่ ออกมาเป็นแสงเรือง
พยัคฆา เดินเข้าหาชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ จนศรีษะใหญ่โตปกคลุมด้วยขนละเอียดอันอ่อนนุ่ม แนบเข้ากับศรีษะของชายหนุ่ม ขาหน้าข้างหนึ่งยกขึ้นมาโอบร่างชายหนุ่มไว้ เหมือนกับที่ทำกับ จันทริ
“รพีพันธ์ อาทิตย์ที่สถิตอยู่ในใจของ จันทริ ผู้เปรียบดังบุตรของข้า ข้าขอขอบคุณท่านที่ทำให้ จันทริ มีความสุข ขอให้ท่านเดินทางโดยสวัสดี ขอความเจริญจงมีแก่ท่านต่อไปเทอญ”
เสียงที่เปี่ยมอำนาจ ราวเสียงของชายผู้`ตัวเงินตัวทอง`มหาญ ดังอยู่ในหัวของชายหนุ่ม และระหว่างที่ รพีพันธ์ กำลังตกตะลึง พยัคฆา ก็ถอยตัวห่างออกไป แล้วหันหลังเดินเข้าไปในหมู่ไม้ หายลับจากสายตาไปในที่สุด
๓๑
“คำล่ำลือ มักผิดไปจากความเป็นจริง ข้าเคยบอกต่อท่านหลายครั้งแล้ว ว่าท่านจักปลอดภัย มิมีผู้ใดคิดทำอันตรายต่อท่าน” จันทริ
พูดช้าๆ
“แต่ แพนั่น ... คุณบอกผมเองว่าทำไว้ลอยศพคนตาย”
“แต่มิใช่ท่าน ท่านเป็นผู้มีชีวิต ข้ามิเข้าใจว่าท่านกำลังวิตกในเรื่องใด”
“พรุ่งนี้เป็นคืนเพ็ญแรกของฤดูหนาว ร่างทรงแห่งจันทราเทพ และบุรุษแห่งสุริยะเทพ จะต้องกลับคืนสู่ที่มา โดยการนำพาของวารีเทพ” รพีพันธ์ พูดออกมาราวกับคำท่องจำ
“ท่านทราบได้อย่างไร” สีหน้าของ จันทริ เต็มไปด้วยความสงสัย
“เคยมีคนพูดให้ผมฟัง มันเป็นความจริงใช่มั๊ย” รพีพันธ์ ถามพลางจับไหล่ทั้งสองข้างของ จันทริ ไว้
“ท่านเข้าใจข้อความเหล่านั้นมากน้อยเพียงใด ผู้ที่บอกต่อท่าน บอกถึงความหมายของข้อความนั้นว่าอย่างไร”
“คุณและผมจะถูกบูชายัญ ด้วยการถ่วงลงแม่น้ำ”
จันทริ ได้ฟังก็ต้องหัวเราะด้วยความขบขัน
“ถ่วงน้ำ ... ช่างแปลความไปได้ถึงเพียงนั้น คนผู้นั้นคิดว่าข้าเป็นใครกัน” สีหน้าของ จันทริ เหมือนจะเย้ยหยัน รอยยิ้มอย่างเหยียดหยามผุดขึ้นมาที่มุมปาก
... จันทรา นี่เป็นบุคลิคของ จันทรา ไม่ใช่ จันทริ ... รพีพันธ์ คิดเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น
“ข้าคือร่างแห่งจันทราเทพ ข้าคือผู้มีพลังของจันทราเทพสถิตอยู่ ผู้ใดทำอันตรายต่อข้า มันผู้นั้นย่อมพบกับความวิบัติ สำหรับท่าน”
สายตาของ จันทริ เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน แม้กระทั่งรอยยิ้ม ก็เป็นยิ้มน้อยๆเหมือนที่เคยเป็น ในยามที่มองชายหนุ่ม
“รพีพันธ์ บุรุษผู้เป็นดั่งสัญลักษณ์แห่งสุริยาเทพ บุรุษผู้เป็นดวงใจแห่งข้า ผู้ใดคิดร้ายต่อท่าน ย่อมหมายถึงมันผู้นั้นคิดร้ายต่อข้า มันผู้นั้นย่อมพบกับความวิบัติเฉกเช่นเดียวกัน”
พูดจบ จันทริ ก็เข้าไปกอด รพีพันธ์ ไว้ ซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง
“เช่นนี้แล้ว ท่านยังเกรงว่า จักมีผู้ใดทำร้ายท่านอีกหรือ”
“แต่ว่า แพนั่น” หากเป็นเวลาปรกติ ชายหนุ่มคงโอบกอดร่างบางไว้แนบอก
“ยังไงผมก็เป็นคนต่างถิ่น ผมอดกลัวไม่ได้”
“ข้าเข้าใจ” จันทริ คลายวงแขน เลื่อนตัวออกมามองหน้าชายหนุ่ม
“ถ้าเช่นนั้น ท่านก็รอดูในคืนพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
พูดจบ จันทริ ก็หันหลังเดินไปยังทางออกจากถ้ำ
“คุณจะไปไหน” รพีพันธ์  คว้าข้อมือ จันทริ ไว้
“ท่านมิไว้ใจข้า ท่านหวาดกลัวข้า ข้าจะไปอยู่เบื้องนอก”
แล้ว จันทริ ก็ดึงมือออกจากมือของชายหนุ่ม เดินออกไปยังภายนอกถ้ำ ปล่อยให้ รพีพันธ์ อยู่ภายในถ้ำเพียงลำพัง
ดวงจันทร์กลางฟ้า ที่เขามองเห็นผ่านโพรงใหญ่เหนือถ้ำ คงเป็นเวลาราวๆเที่ยงคืน รพีพันธ์ เดินออกมาภายนอกถ้ำ ก็มองเห็น จันทริ
นั่งอยู่กลางลานกว้าง เขาจึงเดินเข้าไปหา
“ดึกมาแล้ว ทำไมท่านมิพักผ่อน” เสียง จันทริ พูดเบาๆเมื่อ รพีพันธ์ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“แล้วคุณล่ะ ไม่ง่วงเหรอ”
“ข้าพักผ่อนพอแล้ว ข้าอยากฟังเสียงลม เสียงสัตว์ป่า ข้าอยากฟังทุกสรรพสำเนียง ในขณะที่ยังมีเวลา”
รพีพันธ์ ได้ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ ราวกับคนตรงหน้ากำลังจะลับหายไป อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับมืออ่อนนุ่ม มาเกาะกุมไว้แนบแน่น
“ความจริง ข้าอยากใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับท่านมากกว่า” พูดจบ จันทริ ก็เอนตัว ซบศรีษะลงบนไหล่ของชายหนุ่ม
รพีพันธ์ รับรู้ได้ถึงความรักที่ จันทริ มีต่อเขา รู้สึกเสียใจไม่น้อย ในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่ายและตอนหัวค่ำ ชายหนุ่มจึงยกแขนขึ้น
โอบไหล่ของร่างบางไว้หลวมๆ
“รพีพันธ์ อาทิตย์ของข้า วันเวลาเบื้องหน้า ท่านจักจดจำข้าไว้ในใจบ้างหรือไม่” จันทริ ถามเบาๆ
“พูดอย่างกับว่าคุณจะไม่อยู่กับผมแล้ว”
“มิมีผู้ใดรู้ว่า วันเวลาข้างหน้าจักเป็นเช่นไร ต่อให้รู้ ก็มิอาจเปลี่ยนแปลงชะตา ข้าเคยบอกต่อท่านแล้ว สักวันหนึ่งท่านจักได้กลับคืนสู่ถิ่นของท่าน เมื่อถึงเวลานั้น ท่านจักระลึกถึงข้าบ้างหรือไม่”
“แล้วคุณล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับ แทนที่จะให้คำตอบ
“รพีพันธ์ อาทิตย์ที่สถิตอยู่กลางใจข้า ท่านจักอยู่ในใจข้า ตราบจนสิ้นลมหายใจสุดท้าย”
“ผมก็เหมือนกัน”
รพีพันธ์ จับร่างของ จันทริ ให้นั่งตรง แล้วสบตาแน่วนิ่ง
“จันทริ ผมรักคุณ”
๓๒
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว จันทร์เพ็ญลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า จันทริ และ รพีพันธ์ กำลังแต่งตัวอยู่หลังจากที่อาบน้ำชำระกายอีกครั้งในยามดึก เสื้อผ้าของ จันทริ ยังคงเป็นชุดกางเกงสีขาวขายาวกรอมข้อเท้า เสื้อแขนยาวสีขาว ชายเสื้อยาวลงมาถึงเข่า เครื่องประดับชิ้นเดียวบนร่างกาย คือสายสร้อยที่ถักจากเส้นเชือกสีแดงสด ร้อยไว้ด้วยจี้สีน้ำเงินเข้มรูปจันทร์เสี้ยว
“ทำไมต้องให้ผมแต่งชุดนี้ด้วย” รพีพันธ์ ถามขึ้น เมื่อ จันทริ ยื่นเสื้อผ้าชุดที่เขาสวมใส่ในวันแรกเมื่อเขามาถึงที่แห่งนี้ เสื้อโปโลแขนสั้นสีแดงสด กางเกงขาสั้นสีเทา รองเท้าสานอย่างดี
จันทริ ไม่ตอบมีแต่เพียงรอยยิ้มเช่นเคย ชายหนุ่มจึงแต่งตัวจนเสร็จ
“ของสิ่งนี้คงเป็นของสำคัญสำหรับท่าน” จันทริ ยื่นกระเป๋าสตางค์ใบย่อม ที่ทำจากหนังอย่างดีให้ชายหนุ่ม
รพีพันธ์ รับมาด้วยความงุนงง เมื่อเปิดดูภายในก็พบว่า มีทั้งธนบัตร เครดิตการ์ด บัตรประชาชน และบัตรสำคัญอื่นๆที่เขาจำได้ ทุกอย่างยังคงอยู่อย่างครบถ้วน และยังอยู่ในสภาพดี
“ไปกันเถิด ทุกคนกำลังรอพวกเราอยู่”
จันทริ เดินนำไป ในขณะที่ รพีพันธ์ เก็บกระเป๋าสตางค์ของเขาไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินตามออกไปทั้งๆที่ยังรู้สึกงงอยู่ไม่หาย
หน้าวิหารจันทรา อันเป็นถ้ำศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้าน จัดวางไว้ด้วยเก้าอี้ไม้สองตัวเหมือนเช่นเคย ลานกว้างที่โรยไว้ด้วยทรายสีขาวสะอาดตา อาบไว้ด้วยแสงสว่างของแสงจันทร์ในคืนเพ็ญ และแสงจากคบไฟบนเสาที่ปักไว้รอบๆ ภายในลานกว้างยืนไว้ด้วยผู้คนภายในหมู่บ้าน ยืนนำด้วย กรินทร์ ผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ยืนเคียงคู่ด้วย อัสสะ โดยมีผู้เฒ่าทั้งสี่ยืนอยู่ด้านหลังของคนทั้งสอง
เมื่อ จันทริ และ รพีพันธ์ นั่งลงบนเก้าอี้ กรินทร์ ก็เริ่มต้นการสนทนา ด้วยคำพูดของภาษาที่ รพีพันธ์ ฟังไม่ออกเลยแม้แต่น้อย กรินทร์ และ จันทริ พูดโต้ตอบกันไปมาหลายประโยค ช่วงเวลานั้น อัสสะ คอยมองดู รพีพันธ์ ที่มีสีหน้างุนงงอยู่ตลอดเวลา จึงพูดอะไรออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก ซึ่ง จันทริ ก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เศร้าสร้อย อีกสิ่งหนึ่งที่ ชายหนุ่มเริ่มสัมผัสได้ ก็คือบรรยากาศที่เกิดขึ้นภายในลานกว้างนั้น เหมือนจะเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมที่แฝงไว้ด้วยความโศกเศร้า ของผู้คนที่อยู่ในลานกว้าง
ตอนนั้นเอง ที่ รพีพันธ์ คิดถึงเรื่องบางอย่างที่ อัสสะ เคยอธิบายให้เขาฟัง
“นี่คุณทำให้ผมไม่เข้าใจว่าพวกคุณกำลังคุยอะไรกันอยู่ อย่างนั้นเหรอ” ชายหนุ่มหันหน้าไปถาม จันทริ
“เพื่อตัวของท่านเอง” จันทริ หันมาตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “สิ่งที่พวกเราพูดกัน อาจทำให้ท่านไม่สบายใจได้ แต่ข้าขอรับรอง มิมีเรื่องใดที่เป็นการทำร้ายต่อท่าน” จันทร์เสี้ยวกลางหน้าผากของ จันทริ ส่องแสงนวลตา
“อัสสะ” จันทริ หันหน้าไปถาม “ของที่ท่านมอบให้แก่ข้านี้ ข้าขอมอบให้แก่ รพีพันธ์ ได้หรือไม่”
อัสสะ ไม่ตอบคำ แต่พยักหน้าช้าๆ แล้วหันหลังให้คนทั้งสอง แว่บหนึ่งที่ รพีพันธ์ คล้ายจะเห็นว่ามีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ อยู่ในเบ้าตาของชายหนุ่มผู้เข้มเข็ง
จันทริ ลุกขึ้นยืน ถอดสายสร้อยบนลำคอ เดินเข้าไปสวมลงบนลำคอของรพีพันธ์
“ขอให้ท่านถือว่ามันคือตัวแทนของข้า” จันทริยิ้มบางๆให้ชายหนุ่ม “ข้าหวังว่ามันคงจะไม่เสียหาย เมื่อท่านเดินทางถึงถิ่นอันเป็นบ้านของท่าน”
“เดินทาง ... หมายความว่ายังไง” รพีพันธ์ถามด้วยความงุนงง
ยังไม่ทันที่ จันทริ จะตอบอะไร สองในสี่ผู้เม่านำถ้วยบรรจุสุราที่หมักจากน้ำผึ้ง ยื่นให้คนทั้งสอง

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

hottha

ขอบคูนมากมายคัฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

boonlam

ขอบคุนคนับ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ

khunnobi

ขอบคุณครับ

kridty75

ขอบคุณครับ

tazman

ขอบคุณคับ

krittamm

ขอบคุณครับ