++ วิหารจันทรา ++ ----15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

จันทริ ลุกขึ้นยืน ถอดสายสร้อยบนลำคอ เดินเข้าไปสวมลงบนลำคอของรพีพันธ์
“ขอให้ท่านถือว่ามันคือตัวแทนของข้า” จันทริยิ้มบางๆให้ชายหนุ่ม
“ข้าหวังว่ามันคงจะไม่เสียหาย เมื่อท่านเดินทางถึงถิ่นอันเป็นบ้านของท่าน”
“เดินทาง ... หมายความว่ายังไง” รพีพันธ์ถามด้วยความงุนงง
ยังไม่ทันที่ จันทริ จะตอบอะไร สองในสี่ผู้เม่านำถ้วยบรรจุสุราที่หมักจากน้ำผึ้ง ยื่นให้คนทั้งสอง
“พวกข้าขอดื่มให้แก่ท่านทั้งสอง พวกเราจะจดจำและระลึกถึงท่าน” กรินทร์ พูดเสียงกังวาน
“ดื่มเถิด ดื่มเสียให้หมด” จันทริ หันไปบอก รพีพันธ์ แล้วยกถ้วยขึ้นดื่ม ชายหนุ่มก็ทำตาม แต่ยังคงมึนงงไม่หาย ผู้เม่าสองคนมารับถ้วยจากมือชายหนุ่มและ จันทริ แล้วส่งต่อให้คนด้านหลังนำไปเก็บ
“มาเถิด รพีพันธ์ อาทิตย์ของข้า ถึงเวลาแล้วที่ข้าและท่าน จักต้องกลับคืนสู่ที่มาแห่งตน”
จันทริ จับมือ รพีพันธ์ แล้วพาเดินเข้าไปในถ้ำ ชายหนุ่มเดินตามไปด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่า จันทริ จะทำอะไร มีกรินทร์ อัสสะ และผู้เฒ่าทั้งสี่ เดินตามเข้าไป จนถึงโต๊ะหินกลางถ้ำ จันทริ นำ ชายหนุ่มให้ก้าวขาเหยียบเก้าอี้หิน แล้วขึ้นไปหยุดยืนอยู่บนโต๊ะหิน ผู้เฒ่าทั้งสี่พากันแยกย้ายยืนอยู่รอบโต๊ะหินตามทิศทั้งสี่ กรินทร์ และอัสสะ ยืนอยู่ห่างไปเล็กน้อย
“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ” รพีพันธ์ ขมวดคิ้วแนบแน่น
“ท่านรู้หรือไม่ ยามที่ท่านมาถึงที่แห่งนี้ ข้ามิได้ช่วยท่านขึ้นมาจากลำน้ำ ดังที่ท่านเข้าใจ แต่ท่านปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าข้า ณ วิหารจันทราแห่งนี้”
“ที่นี่น่ะเหรอ” รพีพันธ์ อุทานเบาๆ แล้วมองไปรอบๆ “เป็นไปได้ยังไง ตอนนั้นผมจมน้ำนะ น้ำในทะเลสาบใหญ่ด้วย”
“ในกาลเบื้องหน้า ผู้คนจักสร้างกำแพงใหญ่กั้นลำน้ำไว้ สายน้ำที่ถูกกักจนกลายเป็นบ่อน้ำมหึมา หมู่บ้านของข้าจักจมอยู่ใต้น้ำ รวมทั้งวิหารจันทราแห่งนี้ และในคืนนี้ เวลานี้ ข้าจักส่งท่านกลับคืนสู่ที่ที่ท่านมา เพียงแต่ช่วงเวลาที่ท่านกลับไปถึง อาจผิดเพี้ยนไปบ้าง แต่คงมิทำให้ท่านลำบากนัก” จันทร์เสี้ยวกลางหน้าผากของ จันทริ ส่องแสงสีขาวนวล สลับกับสีทองแวววาว
“อะไรกัน คุณจะให้ผมไปไหน” รพีพันธ์ ถามด้วยความสงสัย
“ที่มาอะไร”
“ข้าจะส่งท่านกลับคืนสู่บ้าน ... บ้านที่ท่านถวิลหา บ้านที่ท่านต้องการจักกลับคืนไปสู่”
“เดี๋ยว ... คุณจะทำอะไรกันแน่ คุณอย่าบอกนะว่าคุณจะทำให้ผมกลับบ้านในตอนนี้น่ะนะ” รพีพันธ์ พูดแล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ
“คุณอย่าล้อผมเล่นแบบนี้สิ มันไม่สนุกเลยนะ”
จันทริ ไม่ตอบคำ ได้แต่ยิ้มเศร้าๆ รพีพันธ์ สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เงียบผิดปรกติ ไม่ได้ยินแม่แต่เสียงลมพัดใบไม้ยามต้องลม ที่มักดังลอดเข้ามาทางโพรงเหนือถ้ำ ชายหนุ่มจึงละสายตาจากใบหน้าของ จันทริ มองไปรอบตัว แล้วก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น
๓๓
ราวกับว่าเขาและจันทริ อยู่ภายในกึ่งกลางของลูกบอลขนาดใหญ่ อากาศรอบๆจับตัวกันจนเห็นรูปร่างเป็นริ้วสีขาว วิ่งวนอยู่รอบกาย และจับตัวกันหนาขึ้น จนกลายเป็นเหมือนเปลือกสีขาวขุ่นของลูกบอลขนาดยักษ์ ที่มีคนทั้งสองอยู่ภายใน ขณะที่เขากำลังตกใจกับสิ่งที่เห็น จันทริ กอดชายหนุ่มไว้แนบแน่น ยื่นใบหน้าเข้าไปแนบริมฝีปากจูบอย่างแผ่วเบา แล้วคลายอ้อมกอด ค่อยๆเดินถอยหลัง
ห่างออกไปจากชายหนุ่ม
“ข้ารักท่าน รพีพันธ์ อาทิตย์ของข้า ข้าจักระลึกถึงท่านตราบสิ้นลมหายใจสุดท้าย” จันทริ พูดพลางเดินถอยหลัง จนออกไปจากลูกกลมนั้น ไปอยู่บนพื้น ยืนอยู่เบื้องหน้า กรินทร์ และ อัสสะ
“ไม่นะ จันทริ ทำไมคุณทำแบบนี้ ... คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ จันทริ ... ไม่” รพีพันธ์ เริ่มเข้าใจแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น ชายหนุ่มตะโกนก้อง พยายามจะเดินตาม จันทริ ออกไปจากลูกกลม แต่ก็ไม่สามารถเดินผ่านกำแพงสีขาวขุ่นออกไปได้
ภาพรอบตัวของชายหนุ่มเริ่มมืดสลัวลงจนมืดมิด ภาพสุดท้ายที่เขาเห็น คือร่างของ จันทริ ที่ค่อยๆทรุดลงกับพื้น อัสสะ ตรงเข้าไปกอดร่างนั้นไว้อย่างแนบแน่น พลางตะโกนอะไรบางอย่างออกมา อัสสะ แนบใบหน้าลงกับใบหน้าของ จันทริ ไหล่บึกบึนแข็งแรงสั่นสะท้าน ราวกับกำลังร้องไห้ จากนั้นเขาก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลย
“ไม่” อัสสะ ตะโกนก้อง พุ่งตัวเข้าไปกอด จันทริ ที่ค่อยๆทรุดร่างลงกับพื้น “จันทริ ... ดวงใจของข้า” อัสสะ พึมพำเบาๆ ไหล่สั่นสะท้านจากการกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดน้ำตาที่เริ่มคลออยู่ในเบ้าตาได้ ชายหนุ่มแนบใบหน้า ลงบนแก้มนุ่มของร่างบอบบาง
“อัสสะ สหายรักผู้เปรียบดังพี่ชาย ถึงเวลาแล้วที่ข้าต้องกลับไป” เสียงของ จันทริ แผ่วเบาลง “อย่าลืมที่ข้าเคยบอกต่อท่าน ข้าปรารถนาจะให้ท่านใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข อย่าได้คิดถึงข้าจนละเลยต่อตนเอง” จบคำพูด จันทริ ก็หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่ผุดขึ้นมุมปาก
“จันทริ” อัสสะ เรียกด้วยเสียงสั่นสะท้านกอดร่างที่แน่นิ่งไว้แนบแน่น สักพักก็เบือนหน้ามองไปยังลูกกลมขนาดใหญ่สีขาวขุ่น ที่ค่อยๆลอยตัวสูงขึ้น จนสูงขึ้นไปถึงโพรงใหญ่เหนือถ้ำ แล้วค่อยๆเลือนหายไปในอากาศ
“ไปเถิด อัสสะ พวกเราควรนำ จันทริ ไปส่ง” กรินทร์ พูดพลางจับไหล่ของ อัสสะ พลางบีบเบาๆ ราวกับจะปลอบโยน
อัสสะ ค่อยๆโอบอุ้มร่างบางไว้ แล้วยืนขึ้น เดินช้าๆออกจากถ้ำ เมื่อมาถึงลานกว้างก็นำร่างของ จันทริ วางราบไปบนแคร่ที่เตรียมไว้
ผู้เฒ่าทั้งสี่พากันแยกย้ายอยู่ที่มุมทั้งสี่ของแคร่ แล้วค่อยๆยกขึ้น พากันเดินลงจากเขา โดยมี กรินทร์ และ อัสสะ เดินนำไปยังแม่น้ำ ติดตามด้วยขบวนของคนในหมู่บ้าน
ริมแม่น้ำ มีแพขนาดเล็กวางอยู่บนริมฝั่ง หลังจากที่แคร่ถูกวางลงกับพื้น อัสสะ ก็โอบอุ้มร่างของ จันทริ วางลงบนแพนั้น จัดท่าทางให้เหมือนกับนอนอยู่ในสภาพที่สบายที่สุด แล้วนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ
“จันทริ ดวงใจของข้า หากการกำเนิดใหม่มีจริง ข้าจักขอติดตามไปกำเนิดพร้อมกับเจ้า ข้าจักขอดูแลปกป้องเจ้าให้มีความสุข ตราบจนข้าหมดสิ้นลมหายใจ” พูดจบก็ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน เมื่อผละริมฝีปากออกมา อัสสะยังคงจ้องมองใบหน้าที่เหมือนคนหลับไหลอยู่นั้นอย่างแน่วนิ่ง พลางเอื้อมมือลูบเรือนผมอ่อนนุ่มอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าร่างนั้นจะตกใจตื่นขึ้นจากนิทราอันเปี่ยมสุข
“สมควรแก่เวลาแล้ว อัสสะ” เสียง กรินทร์ บอกเบาๆ
อัสสะเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อ แล้วมองไปยังจันทร์เพ็ญที่ลอยเด่นอยู่กลางฟ้า พลางยกมือขึ้นปาดหยดน้ำตาที่เริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มค่อยๆดันแพไม้ลงสู่ลำน้ำ พลางเดินตามแพไม้ที่ลอยอยู่ในสายน้ำไป มือข้างหนึ่งจับตัวแพไว้แน่น อีกมือหนึ่งเอื้อมไปกุมมือของร่างบางบนแพไว้ไม่ยอมปล่อย จนร่างอันล่ำสันของชายหนุ่มจมอยู่ในลำน้ำถึงหน้าอก
“อัสสะ” กรินทร์ ตะโกนเรียกเสียงดัง “เจ้าลืมที่ จันทริ กล่าวแก่เจ้าครั้งสุดท้ายแล้วหรือ”
เหมือนสติจะกลับมาสู่ชายหนุ่มอีกครั้ง ร่างของ อัสสะ หยุดนิ่งอยู่กับที่ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“อัสสะ หากเจ้ายังมิอาจตัดใจ จันทริ ก็มิอาจกลับคืนไปได้ ดวงวิญญาณคงจักต้องวนเวียนมิมีที่ไป” กรินทร์ ตะโกนบอกหลังจากเวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่ พลางยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ด้วยความสงสารบุตรชาย
“จันทริ ดวงใจของข้า ... ไปเถิด ข้าขอส่งเจ้าแค่นี้ แล้วข้าจักติดตามเจ้าไปเมื่อถึงเวลาของข้า”
อัสสะ พูดเบาๆแล้วปล่อยมือทั้งสองออกสิ่งที่ยึดจับไว้ ปล่อยให้แพไม้ลอยช้าๆไปตามกระแสน้ำ จนลับหายไปกับสายตา
“โฮก ...”
เสียงคำรามดังก้องมาจากภูเขาอันเป็นที่ตั้งของวิหารจันทรา เสียงนั้นโหยหวนน้ำเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า เสียงนั้นยิ่งทำให้หัวใจของ อัสสะ แทบแหลกสลาย
๓๔
รพีพันธ์ รู้สึกปวดหูคล้ายกับตอนที่เขาขึ้นเครื่องบิน แล้วเครื่องบินกำลังจะบินขึ้นสู่อากาศ แล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงเหมือนกระจกแตก ความมืดมิดรอบๆตัวเปลี่ยนเป็นสว่างวูบขี้นมา ทั่วทั้งตัวเปียกโชก จากภาพที่สายตาเห็นอย่างเลือนลาง เนื่องจากความสว่างที่เกิดขึ้นโดยฉับพลัน ทำให้พอจะรู้ได้ว่าเขาอยู่ท่ามกลางกระแสน้ำที่ไหนสักแห่ง ชายหนุ่มพยายามตะเกียดตะกาย พยุงตัวในสายน้ำ แต่คล้ายกับว่าร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทำให้ร่างของเขาค่อยๆจมลงไปในสายน้ำ
“เฮ้ยๆ ... คนจมน้ำ ช่วยกันเร็ว” รพีพันธ์ ได้ยินคล้ายเสียงคนตะโกนอยู่ไม่ห่างนัก ตามด้วยเสียงเหมือนของชิ้นใหญ่หล่นลงน้ำหลายหน สักพักก็รู้สึกเหมือนถูกคนจับตัวไว้จากทางด้านหลัง แขนแข็งแรงลอคคอเขาไว้ แล้วพาว่ายน้ำไปไม่ไกลนัก จากนั้นก็เหมือนมีคนหลายคนดึงตัวเขาขึ้นจากน้ำ หลังจากนั้นเขาก็หมดสติไป
“หนาว ... จันทริ ผมหนาว”
รพีพันธ์ ส่งเสียงครางเบาๆ สักพักรู้สึกเหมือนมีของหนาหนักมาคลุมตัวเขาไว้จนถึงคอ แล้วเขาก็หมดสติไปอีกครั้ง
“น้ำ จันทริ .... น้ำ ผมหิวน้ำ”
รพีพันธ์ รู้สึกตัวอีกครั้ง พร้อมกับลำคอที่แห้งผาก
“นี่จ๊ะหลอด ค่อยๆนะลูก เดี๋ยวสำลัก”
หลอดถูกวางลงบนริมฝีปาก ชายหนุ่มดูดน้ำผ่านหลอดด้วยความกระหาย
“เอาอีกมั๊ย ลูก” เสียงคนพูดสั่นเครือ พร้อมกับสัมผัสที่อ่อนโยนลูบไปทั่วเรือนผม
“แม่” ชายหนุ่มส่งเสียงเรียก เมื่อเห็นคนตรงหน้าอย่างเลือนราง แต่ยังพอจดจำได้ แล้วหลับตาลงไปสักพักก็ลืมตาขึ้นมาใหม่ มองผู้หญิงกลางคนตรงหน้าได้ชัดเจนขึ้น
“แม่จริงๆด้วย นี่ผมอยู่ที่ไหน แล้ว จันทริ ล่ะ ... จันทริ” ชายหนุ่มพยายามดันตัวลุกขึ้น แต่ก็รู้สึกปวดไปทั่วตัว
ไม่มีเสียงตอบจากผู้บังเกิดเกล้า มืออวบนุ่มลูบไปบนแก้มของชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน น้ำตาของผู้เป็นแม่หลั่งไหลพร้อมกับรอยยิ้ม
“โถ ลูก ... ไปอยู่ไหนมา รู้มั๊ยพ่อกับแม่เป็นห่วงแค่ไหน หายไปตั้ง ๓ ปี กลับมานี่แม่ดีใจแค่ไหนรู้มั๊ยลูก”
พูดจบผู้เป็นแม่ก็กอด รพีพันธ์ ไว้แน่น พลางร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้
... ๓ ปี นี่เขาฟังผิดไปหรือเปล่า ... รพีพันธ์ นิ่งคิดอย่างงุนงง
น้ำตาของผู้เป็นพ่อไหลอาบแก้ม ขณะที่กอดลูกชายไว้แน่น ไม่มีคำถาม ไม่มีคำปลอบประโลม มีเพียงคำพูดสั้นๆ
“กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว หมดทุกข์หมดโศกกันซะที”
รพีพันธ์ ได้แต่ตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก ตั้งแต่มองเห็นร่างกายที่เคยอุดมสมบูรณ์ เต็มไปดวยมัดกล้าม กลับผ่ายผอมลงไปอย่างน่าใจหาย
จากคำบอกเล่าของบิดามารดา หลังจากที่เขาเกิดอุบัติเหตุตกลงไปในน้ำวันนั้น ไม่มีใครพบศพของเขา จึงไม่มีใครยอมเชื่อว่าเขาเสียชีวิตไปแล้ว บุพการีทั้งสองรอคอยการกลับมาของเขา จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จากเดือนล่วงไปเป็นปี จนผ่านพ้นปีที่สอง จึงพากันตัดใจ เพราะไม่มีแม้แต่การติดต่อจากเขา จนกระทั่งเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ทั้งสองคนได้รับการติดต่อจากโรงพยาบาลประจำจังหวัดลำปาง ว่าได้ชีวิตเขาขึ้นมาจากทะเลสาปของเขื่อนกิ่วลม พ่อกับแม่ของเขาจึงได้เดินทางไปรับตัวมารักษาในโรงพยาบาลในกรุงเทพฯ รวมเวลาแล้วเขาหายสาปสูญไปถึง ๓ ปีกว่า
“แม่ครับ แล้วข้าวของของผมล่ะ” รพีพันธ์ ถามขึ้นเมื่อมารดามาเยี่ยมในตอนเช้าก่อนไปทำงาน
“ก็ไม่มีอะไรนอกจากเสื้อผ้ากับกระเป๋าสตางค์ แม่เชคดูแล้ว บัตรสำคัญทุกใบของลูกอยู่ครบ พวกบัตรเครดิต ก็เป็นบัตรหมดอายุไปแล้ว ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีการนำมาใช้ ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอกลูก”
รพีพันธ์ อมยิ้มเมื่อได้ฟังคำตอบของผู้เป็นแม่
“เอ้อ ... แล้วสร้อยคอของผมล่ะครับ”
“สร้อยอะไรเหรอลูก” แม่เขาถามอย่างสงสัย
“สายสร้อยที่ถักจากเชือกสีแดงน่ะครับ มีจี้รูปจันทร์เสี้ยวร้อยอยู่กับสร้อย” รพีพันธ์ถามพลางจ้องมองหน้ามารดานิ่ง
“อ๋อ สร้อยนั่นน่ะเหรอ” แม่ของเขาตอบยิ้มๆ
“แม่เก็บไว้กับกระเป๋าสตางค์ของลูกนั่นแหละ”
“งั้นแม่ช่วยเอามาให้ผมด้วยนะครับ ตอนที่แม่แวะมาอีกตอนเย็น” ชายหนุ่มส่งสายตาวิงวอน
“อะไรกัน ตาทิตย์ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว แม่ค่อยหยิบให้พรุ่งนี้ก็ได้นี่นา” แม่เขาพูดเสียงดุๆ แต่สีหน้ายิ้มแย้ม
“น่าแม่” ชายหนุ่มส่งเสียงออดอ้อน “จริงๆผมอยากได้ตอนนี้ซะด้วยซ้ำไป”
“อะไรจะเป็นของสำคัญขนาดนั้นเชียว สายสร้อยก็เชือกธรรมดา จี้ก็เปลือกหอยราคาไม่เท่าไหร่”
“แต่มันเป็นของสำคัญสำหรับผม ราคาของมันอาจจะไม่เท่าไหร่ แต่มันมีค่ามากสำหรับคนที่ให้ผมมา”
“นั่นแน่ะ หายตัวไปนี่ไปอยู่กับสาวมาหรือไง สงสัยสาวคนนั้นให้มาล่ะสิ” แม่เขาหัวเราะเบาๆ

“ไม่ใช่หรอกแม่ คนที่ให้ผมมาน่ะเป็นคนที่ช่วยผมไว้ แล้วดูแลผมมาตลอด แล้วยังส่งผมกลับมาด้วย”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนล่ะ แม่อยากจะขอบคุณเค้าซะหน่อย”
“คงไม่ได้พบเค้าอีกแล้วหล่ะแม่ ไม่ได้พบอีกตลอดไป” ชายหนุ่มก้มหน้าลงพูดเสียงเบา ผู้เป็นแม่จึงไม่เห็นแววตาที่เศร้าสลดของเขา
“แม่ไปทำงานก่อนนะลูก เดี๋ยวจะสาย” พูดแล้วแม่เขาก็เก็บของออกไปจากห้องพยาบาล

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ทำไมยิ่งอ่านยิ่งเศร้าจัง

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

hottha

ขอบคุนมากมายคัฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

boonlam

ขอบคุนคนับ

4_NAY

ใครจะมาเป็นจันทริในปัจจุบัน

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ

kridty75

ขอบคุณครับ

tazman

ขอบคุณคับ

krittamm

ขอบคุณครับ

supawa

ขอบคุณคับ

pasit.sisaket

ขอบคุณครับผม