++ วิหารจันทรา ++ ----19 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แล้วไอ้ที่เรียกว่าร่างทรงแห่งจันทราเทพเนี่ยมันเหมือนพวกทรงเจ้าเข้าผีที่เห็นๆกันมั๊ยพี่” ปอมถามอีกคราวนี้ รพีพันธ์ หัวเราะเบาๆ
“ไม่เหมือนเลยครับ ที่เข้าใจว่าเป็นร่างทรงนี่ถ้าจะเปรียบคงคล้ายๆพระรามที่เป็นอวตารของพระนารายณ์ เป็นร่างที่แบ่งภาคมาเกิดเพียงแต่ร่างจันทรทาเทพที่ว่านี่ จะมีสองวิญญาณ สองสภาวะในตัวคนเดียวสภาวะของคนธรรมดา กับสภาวะของจันทราเทพที่มีพลังวิเศษแต่บางครั้งสองสภาวะก็ปะปนกันจนแยกไม่ออก”

“วุ่นตายเลย จะรู้มั๊ยว่าตอนไหน ใครเป็นใคร” ติก แสดงความคิดเห็น
“ก็คงจะพอแบ่งแยกได้ เพราะบุคลิคมันแตกต่างกัน คิดซะว่าเป็นฝาแฝดที่นิสัยต่างกัน การแสดงออกต่างกัน คงจะพอได้” รพีพันธ์ ตอบยิ้มๆ
“แต่ตอนจบมันน่ากลัวเกินไปหน่อยมั๊งพี่ บูชายัญเนี่ย” ติกท้วง
“ไม่ใช่บูชายัญหรอกครับ แต่การกลับสู่ที่มา มันคือการกลับจริงๆ” ใบหน้าของ รพีพันธ์ เศร้าลง
“สำหรับร่างของจันทราเทพนั่น คงเป็นการรู้ล่วงหน้าถึงความตายของตัวเอง ส่วนบุรุษแห่งสุริยะเทพ ก็จะถูกส่งกลับไปยังที่ที่เขาเดินทางมา เรียกว่าถูกส่งกลับคืนสู่บ้านจะดีกว่า”
“โห ... แบบนี้ก็น่าสงสารพระจันทร์สิครับ ที่ต้องตายน่ะ เหลือแต่พระอาทิตย์” ปอม ทำท่าไม่เห็นด้วย
“แล้วไม่คิดว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่เสียใจบ้างเลยหรือครับ ที่ต้องพรากจากคนอันเป็นที่รัก” พูดแล้ว รพีพันธ์ ก็หันไปมองหน้า จันทิรักษ์
ที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาพอดี
เหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดเข้าหากัน ทั้งสองคนสบตากันแน่วนิ่ง คนหนึ่งมีแววตาแสดงออกถึงความถวิลหา  ในดวงตาอีกคู่หนึ่งทอแววอ่อนโยนและเขินอายอยู่ในที
“ความคิดเห็นของพี่นี่เข้าท่านะครับ” อัศวิน พูดยิ้มๆ
“เพราะจริงๆแล้ว เรื่องนี้ก็ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ หลักฐานต่างๆก็หายากเหลือเกิน ตัวหมู่บ้าน รวมทั้งวิหารจันทราเองก็จมอยู่ใต้ทะเลสาบหมดแล้ว ส่วนเอกสารต่างๆที่ได้มา ก็มาจากชนเผ่าอื่นทั้งนั้น ไม่ใช่เอกสารที่ได้มาจากหมู่บ้านนั้นโดยตรง”
“เอ๊ะ ... ทำไม อัศ ถึงรู้ล่ะครับ” รพีพันธ์ ถามด้วยความสงสัย
“ทิ” อัศวิน ไม่ตอบ แต่หันหน้าไปหาคู่แฝด
“ทิ จำได้มั๊ย เมื่อหลายปีก่อน วันที่ตามพ่อขึ้นมาลำปางน่ะ ทิยังชี้ให้พี่ดูเลย คนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วหน้าอกเค้ามีแสงวูบๆทะลุเสื้อออกมาน่ะ”
“อื้อ ทิ พอจำได้ แต่จำหน้าคนนั้นไม่ได้หรอกนะ เพราะตอนนั้นมองแต่แสงวูบๆนั่น ยังนึกว่าของเล่นเลย” จันทิรักษ์ พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“ยังงอแงให้ พี่อัศ หามาให้เล่น”
อัศวิน ยกมือขยี้ผมตรงท้ายทอยน้องชายเบาๆ
“แต่พี่จำได้แล้ว พี่อาทิตย์ คนนี้แหละ ที่ ทิ เห็นตอนนั้น” อัศวิน หันหน้าจ้องหน้า รพีพันธ์ พูดด้วยคำพูดที่มีความหมาย
“ผมเพิ่งระลึกได้เมื่อคืนนี้เอง ว่าพวกเราเคยเจอกันมาก่อน ... ในอดีต”
รพีพันธ์ สะดุดใจในคำพูดนั้นอยู่เหมือนกัน เขาสะดุดใจมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น อัศวิน แล้ว แต่ยังสงสัยว่าเมื่อหลายปีก่อน เขาเคยเจอคนทั้งสองด้วยหรือ
“อัศ กับ ทิ เคยเจอพี่เหรอครับ” ชายหนุ่มถามอย่างแปลกใจ
“คืองี้นะพี่ เมื่อ ๕ ปีก่อน คุณพ่อพวกเราขึ้นมาร่วมสัมมนาที่ลำปาง เรื่องหมู่บ้านจันทรานี่แหละ พ่อผมเป็นคนหนึ่งในทีมงานค้นคว้าวิจัยเรื่องนี้ พวกผมก็ตามขึ้นมาด้วย มาเที่ยวน่ะพี่ กะว่าพอพ่อเสร็จงานก็จะได้เที่ยวกันต่อ”
“เรื่องที่พี่เล่าเมื่อกี้น่ะ พวกเราฟังมาจากพ่อจนเบื่อแล้ว พ่อยังเอาเรื่องนี้มาล้อผมบ่อยๆเลย เรื่องปานเนี่ย” จันทิรักษ์ พูดยิ้มๆ ยกมือขึ้นมาลูบปานบนหน้าผากของตัวเอง อัศวินมองหน้าน้องชายฝาแฝด แล้วเอื้อมแขนไปโอบไหล่ จันทิรักษ์
“แต่อย่างว่าแหละพี่ งานสัมมนาน่ะ มันน่าเบื่อจะตาย พวกเราเลยออกมาเดินเล่น ดูโน่นดูนี่กัน แล้วจู่ๆ ปานของ เจ้าทิ มันกลายเป็นสีเหลืองทอง ก็นึกว่าเปื้อนอะไร ผมเลยจะพาไปล้างหน้า ก็พอดีนั่นแหละ พี่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี แล้วมีอะไรวูบๆตรงหน้าอก เจ้าทิ มันเห็นเข้าก็เลยชี้ให้ดู แล้วพอพี่เดินหายลับตาไป ปานของ เจ้าทิ ก็เป็นเหมือนเดิม ตอนนั้นผมยัง งงๆ อยู่เลย”
รพีพันธ์ ตกตะลึงกับคำบอกเล่าของ อัศวิน ... นี่เขาเคยเจอกับทั้งสองคนนี้มาก่อนแล้วหรือ แต่ทำไมตอนนั้น อัสสะ หรือ อัศวิน ในตอนนี้ถึงจำเขาไม่ได้ล่ะ ...
เหมือนว่า อัศวิน จะรู้ความคิดของชายหนุ่ม
“ตอนนั้นพวกเราเพิ่งจะ ๑๕ กันเอง แล้วเรื่องบางเรื่องมันยังไม่เกิดขึ้น ผมก็เลยยังจำอะไรไม่ได้หรอก หลังจากวันนั้นแล้ว ผมก็เริ่มจำอะไรขึ้นมาได้บ้างอย่างเลือนลาง แล้วตอนที่เข้าไปคุยกับพี่ครั้งแรกเมื่อวานนี้ ผมก็ยังนึกถึง ‘เรื่องที่เราเคยเจอกัน’ ไม่ออก เพียงแต่รู้สึกคุ้นเคยกับพี่มากๆเท่านั้นเอง แต่เมื่อคืนนี้ ตอนที่ผมออกมาตามพี่กับ เจ้าทิ ตอนที่ผมเห็นพวกพี่ไกลๆนั้นแหละ ผมถึงได้จำ ‘ทุกอย่าง’
ได้หมด” อัศวินเน้นคำว่า ... ทุกอย่าง ... เป็นพิเศษ
“ทุกอย่าง เหรอครับ” รพีพันธ์ ทวนคำ
“ ครับ ... ทุกอย่าง” อัศวิน ยิ้มอย่างมีความหมาย
“ทุกอย่าง ... ที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งอดีต”
... ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งอดีต ... รพีพันธ์ ทบทวนคำนั้นอีกครั้งในหัว เบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ คงไม่ใช่อย่างที่เขาคิดหรอกนะ
“พี่เข้าใจถูกแล้วหล่ะครับ ผมจำได้ทุกอย่างจริงๆ” อัศวินยิ้มอีกครั้ง พลางหันไปมอง จันทิรักษ์ ที่มองหน้าเขาด้วยความงุนงง แล้วหันไปมอง ติก ที่ขมวดคิ้วทำหน้ายุ่ง เพราะสงสัยในท่าทางแปลกๆในระหว่างคุยกันของคนทั้งสอง
๔๑
ห้าปีก่อน ... รพีพันธ์ เดินทางมาที่จังหวัดนี้ นั่งฟังการบรรยายในการสัมมนา เรื่องหมู่บ้านจันทรา
ห้าปีก่อน ... ในเวลา และสถานที่เดียวกัน จันทิรักษ์ ได้เห็นชายหนุ่ม เห็นการเปลี่ยนแปลงของ ‘สัญลักษณ์’ กลางหน้าอกของเขา พร้อมกันนั้น ‘สัญลักษณ์’ กลางหน้าผากของเด็กหนุ่ม ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นกัน
ห้าปีก่อน .. สัญลักษณ์ทั้งสอง อาจจะส่งสัญญาณร้องเรียกหากัน เมื่อรู้ว่าได้มาอยู่ใกล้กัน
นั่นคงเป็นแรงผลักดันให้กงล้อแห่งชะตากรรม ที่หยุดนิ่งอยู่ ให้เริ่มทำงานตามหน้าที่ของมัน
กงล้อแห่งชะตากรรม ที่นำพาให้ชายหนุ่มถูกส่งตัว ... หรืออาจจะถูกดึงตัว กลับไป ... สู่อดีต
... อดีตอันมีผลให้เกิดปัจจุบัน
อดีต ที่เขามักจะถูกมองด้วยสายตาอันอ่อนโยน  เปี่ยมไปด้วยความรัก
ปัจจุบัน เขาปรารถนาจะใช้ดวงตาของเขามองคนตรงหน้า เหมือนอย่างที่เขาเคยเห็นและรู้สึกได้จากแววตานั้น
อดีต ที่เขาถูกห่อหุ้มด้วยความรู้สึกอันอันอบอุ่น และถูกโอบกอดด้วยวงแขนที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยในยามค่ำคืน
ปัจจุบัน เขาปรารถนาจะใช้วงแขนของเขา โอบกอดคนตรงหน้านี้ ให้ได้รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เหมือนที่เขาเคยได้รับ
“ไอ้ติก มึงเป็นอะไรวะ เอาแต่จ้องพี่เค้าแล้วหน้าบูดเป็นหมาเน่าแบบเนี๊ย” ปอน กระซิบถาม
ตอนนี้พวกเขาอยู่บนเรือแพ ที่กำลังล่องช้าๆอยู่ในทะเลสาบ รพีพันธ์ กำลังชี้ชวนให้ จันทิรักษ์ ดูสภาพอันสวยงามในมุมต่างๆ
“กูไม่ค่อยสบายใจหว่ะ” ติก ตอบกลับเบาๆ
“ทำไมวะ มึงยังไม่เลิกหึงอีกเหรอไง” ปอนพูดแล้วก็อดขำไม่ได้
ผั๊วะ ... ติก ตบลงไปบนศรีษะของ ปอน แรงพอดู แต่ ปอน ไม่กล้าโวยวาย ได้แต่เบ้หน้า แล้วคลำศรีษะบริเวณที่ถูกตบป้อยๆ
“ไม่ใช่เว๊ย เอ็งทำเป็นลืมรึไงวะ ไอ้ทิ น่ะ มันมีปานที่หน้าผาก”
“แล้วไงวะ”
“เชี๊ยะนี่ ... ต้องให้บอกละเอียดทุกเรื่องเลยหรือไงวะ คิดต่อเองมั่งดิ๊”
“มึงก็บอกๆมาให้หมดสิวะ ขยักไว้ทำไม ต้องให้กูคิดอีก ... เสียเวลา” ปอม ไม่ลดละ
“ปานของ ไอ้ทิ มันเป็นรูปจันทร์เสี้ยว มันเกิดวันพระจันทร์เต็มดวง ตรงกับวันลอยกระทงพอดี ก็เป็นเพ็ญแรกของฤดูหนาว แล้วตอนนี้มันอายุ ๒๐ ... มึงต้องให้กูบอกอีกมะ ว่ากูกลัวอะไร”
“กร๊าก ...” ปอม หัวเราะเสียงดัง
“นั่นมันตำนานนะเว๊ย เหมือนพวกตำนานท้าวผาแดงกับนางไอ่ ตอนนี้มึงลองไปจับกระรอกมากิน บ้านมึงจะโดนน้ำถล่มมะ”
“แล้วไง ... ยังไงกูก็กลัวหว่ะ แล้วที่กูหงุดหงิดเนี่ย เพราะกูไม่เข้าใจทำไมกูถึงกลัว ทั้งๆที่กูก็คิดว่ามันเป็นแค่ตำนาน”
“ใช่มันเป็นแค่ตำนาน” อัศวิน เดินเข้ามากอดคอเพื่อนทั้งสองคนไว้ ลากตัวไปใกล้ รพีพันธ์ กับ จันทริ
“ใช่ป่ะพี่ ตำนานมันก็เรื่องเก่า มันผ่านไปแล้ว แล้วก็คงไม่เกิดซ้ำอีก ไม่งั้นมันก็ไม่เรียกว่าตำนาน ปัจจุบันก็อีกเรื่อง จันทราในตำนานน่ะ ตายเพราะใช้พลังไปกับการช่วยเหลือหมู่บ้าน จนหมดพลังชีวิต ในเวลาที่สมควร แต่นี่ ไอ้ทิ”
อัศวิน คลายวงแขนจากเพื่อนทั้งสอง เดินมาโอบไหล่ฝาแฝดแทน จันทิรักษ์ เองก็โอบเอว อัศวิน เอาไว้ ด้วยรอยยิ้ม
“แต่ไอ้นี่น่ะ” อัศวินชี้หน้าน้องชาย
“ไอ้ม๋ากะทิ ไม่เห็นมันทำอะไรได้เลย นอกจากกินกับนอน มันไม่เป็นอะไรหรอก ยังอยู่ให้เอ็งปกป้องไปอีกหลายปี ไม่ต้องห่วงหรอกเว๊ย ไอ้เสือ” คำสุดท้าย อัศวิน ยื่นหน้าเข้าไปหา ติก พลางทำตาโตใส่ ทำเอา ติก ถึงกับหน้าแดงขึ้นมา
“ไอ้นี่น่ะ ไอ้เสือไงพี่” อัศวิน หันไปยิ้มให้ รพีพันธ์
“ชื่อจริงมันชื่อ  พยัคฆินทร์ บางทีพวกเราเลยเรียกมัน ไอ้เสือ”
“ไอ้เสือ !” ชายหนุ่มทวนคำ พลางขมวดคิ้ว ยังไม่ค่อยแน่ใจในความหมายที่ อัศวิน บอก
“ใช่พี่ ไอ้เสือตัวนั้นน่ะแหละ” พูดแล้ว อัศวิน ก็หัวเราะในลำคอเบาๆ
รพีพันธ์ แทบไม่เชื่อว่ามันจะเป็นไปได้ ... ติก คือ พยัคฆา เสือโคร่งตัวมหึมา ที่รักและปกป้อง จันทริ ราวกับเป็นลูก ...
ชายหนุ่มหันไปมอง ติก ซึ่งกำลังงงว่าสองคนนี้พูดถึงอะไรกันแน่ เช่นเดียวกับสายตาของ จันทิรักษ์ ที่หันไปมองหน้าพี่ชาย เพราะสงสัยในสิ่งเดียวกันกับ ติก
“พี่ทิตย์ ครับ พรุ่งนี้เช้าพี่ก็กลับแล้ว ผมคืนสร้อยให้พี่นะครับ” จันทิรักษ์ ทำท่าจะถอดสายสร้อยสีแดงออกจากลำคอ
“ไม่ต้องหรอกครับ” รพีพันธ์ ห้ามแล้วยกมือจับจี้ที่ร้อยอยู่กับสายสร้อย ลูบคลำอย่างแผ่วเบา
จันทิรักษ์ นั่งพิงหลังอยู่แนบอกของ รพีพันธ์ เหมือนเมื่อคืนนี้ ในบริเวณสนามหญ้าแห่งเดิม ช่วงเวลาเดิม
“พี่อยากให้ น้องทิใส่ไว้” รพีพันธ์ บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“แต่มันเป็นของสำคัญของพี่ไม่ใช่เหรอครับ”
“ใช่ครับ เป็นของสำคัญมาก แต่ น้องทิ คงจำไม่ได้ มันเป็นของสำคัญของ น้องทิ ก่อนที่จะมาอยู่กับพี่”
“เอ๊ะ...จริงเหรอครับ ทำไม ทิ จำไม่ได้” จันทิรักษ์ขมวดคิ้ว หันหน้ามาถามชายหนุ่ม
“จำ ‘เรื่องในอดีต’ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ ถือซะว่าพี่เอามาคืนให้แล้วกัน น้องทิ ต้องรักษามันไว้ดีๆ สัญญากับพี่นะครับ” รพีพันธ์ มองตาเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน
“ครับ” จันทิรักษ์ พูดได้แค่นั้น รู้สึกเขินอายจนต้องก้มหน้าลง เมื่อสบตากับชายหนุ่ม
รพีพันธ์ เบี่ยงตัวให้นั่งอยู่ด้านข้างของ จันทิรักษ์ แล้วเอื้อมมือไปเชยคางของเด็กหนุ่มให้เงยขึ้น วงหน้าที่แดงเรื่อ ดวงตาของ จันทิรักษ์ หลุบต่ำ ชายหนุ่มค่อยๆเคลื่อนใบหน้าลงไป
จันทิรักษ์ หลับตาพริ้ม เรือนร่างสั่นน้อยๆ ด้วยความอุทัจ ริมฝีปากของชายหนุ่มประทับลงไปบนริมฝีปากบาง สัมผัสได้ถึงความสั่นไหว
ชายหนุ่มประทับจูบไว้ นิ่ง นาน เมื่อถอนริมฝีปากออก ก็รวบร่างบางเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก
“น้องทิครับ พรุ่งนี้พี่กลับไปก่อน แล้วอีก ๒-๓ วันเราเจอกันนะครับ”
“ครับ”
“พี่จะไปรับออกมาเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ พี่จะดูแล น้องทิ ให้ดีที่สุด พี่สัญญา”
“ครับ”
“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะครับ”
คราวนี้ไม่มีเสียงตอบ แต่แขนบอบบางยกขึ้นกอดเอวของร่างหนาไว้หลวมๆ  รพีพันธ์ รู้สึกได้ว่าบริเวณหน้าอก ถูกสัมผัสด้วยริมฝีปากนุ่ม ชายหนุ่มจึงกระชับอ้อมแขน กอดร่างบางไว้แนบแน่น แล้วจูบลงไปบนจันทร์เสี้ยวกึ่งกลางหน้าผากของ จันทิรักษ์ อย่างแผ่วเบา
                                                                       จบบริบูรณ์

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับพี่หนึ่งที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่าน

akeins

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

jibona

ขอบคุณครับ{:6_187:}

jibona

ขอบคุณครับ{:6_187:}

adan

ขอบคุณครับ

Teera1991

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับผม

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

bluelove

ขอบคุนมากมายคัฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

x2_man

ขอบคุณมั๊กๆครับผม

0966

ขอบคุณมากคับ

4_NAY

จบด้วยดี

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ