ห่วงลูก

MACK_ZAA

'เฟิน' เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากเมืองสองแคว เรื่องผีๆ สางๆ หรือวิญญาณจะมีจริงหรือไม่ หนูเคยสงสัยมาตั้งนานแล้วค่ะเพราะเกิดมายังไม่เคยโดนผีหลอกซักครั้งเดียว แต่แล้วในที่สุดหนูก็ได้คำตอบอันแสนจะน่าอกสั่นขวัญหาย จนหนูคิดว่าตัวเองคงขาดใจตายไปแล้วน่ะซีคะ บ้านเกิดเมืองนอนที่หนูอาศัยมาจนทุกวันนี้ก็คือพิษณุโลก หรือเมืองสองแควแต่เดิม มีหลวงพ่อพระพุทธชินราชเป็นมิ่งขวัญของพวกเราและคนไทยทั้งชาติค่ะ สาเหตุของเรื่องน่าขนลุกเกิดขึ้นที่บ้านติดๆ กันนั่นเอง! คุณยายแฉล้มเป็นม่ายมาเกือบสิบปี มีลูกชายกับลูกสะใภ้ชื่อพิชัยกับนัยนา เพิ่งจะมีหลานย่าคนแรกเป็นผู้หญิงน่ารักมากๆ ผิวขาว ผมหยิก แก้มยุ้ย ชื่อน้องอุ้ย อายุราวขวบเศษ พ่อแม่รักเหมือนดวงตาดวงใจ ส่วนคุณยายแฉล้มน่ะถึงกับหลงหลานสาว ไม่ยอมให้ใครคว้าไปอุ้มเล่นง่ายๆ หรอกค่ะ ยกเว้นหนูกับแม่ที่สนิทสนมกันมานานแล้ว เรื่องเศร้าเกิดขึ้นเมื่อตอนสงกรานต์ที่ผ่านมาเมื่อปีก่อนนี่เองค่ะ... หนูลืมเล่าไปว่าพี่นัยนาเป็นคนเชียงราย มาเป็นข้าราชการที่นี่และได้พบรักกับพี่พิชัยที่เมืองสองแคว จนกระทั่งแต่งงานอยู่กินด้วยกันและมีน้องอุ้ยผู้แสนจะน่ารักคนนี้ พี่นัยนาชักชวนสามีไปรดน้ำดำหัวพ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ที่เชียงรายทุกปี ไม่นับยามมีโอกาสอื่นๆ ที่วันหยุดยาวอีกด้วย มาระยะหลังนี่แหละที่ไม่ได้ไปเพราะห่วงน้องอุ้ย พ่อแม่และญาติๆ ของเธอก็ลงมาเยี่ยม แหม! เห่อหลานไม่แพ้กันหรอกค่ะ เคยออกปากทีเล่นทีจริงว่าจะขอน้องอุ้ยไปเลี้ยงให้ที่โน่น แต่คุณยายแฉล้มรีบขวางทันที พ่อแม่น้องอุ้ยก็ไม่ยอม รับปากว่าอีกหน่อยโตกว่านี้จะพาขึ้นไปเยี่ยมบ่อยๆ มาปีนี้เห็นว่าลูกหย่านมแล้วก็เลยขอไปกับสามีเพื่อเยี่ยมพ่อแม่อย่างที่เคยทำมาแบบปีก่อนๆ บอกว่าไปค้างคืนเดียวก็จะรีบกลับเพราะคิดถึงน้องอุ้ยเหมือนกัน ระยะทางก็ไม่ถึงกับไกลเกินไป พี่นัยนาคงห่วงลูกจริงๆ เพราะถึงกับฝากฝังกับแม่หนูให้ช่วยดูแลลูกอีกคน...ขนาดซื้อข้าวมันไก่ตอนจากร้านพังกี่มาฝากบ้านเรา เพราะรู้ว่าแม่ชอบกินเป็นพิเศษ ที่หนูว่าเป็นเรื่องเศร้าก็เพราะสองผัวเมียเกิดอุบัติเหตุรถชนกันตอนบึ่งกลับใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว...พี่นัยนาตายคาที่ พี่พิชัยบาดเจ็บสาหัส คุณยายแฉล้มรู้ข่าวก็กอดหลานร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ อุ้มน้องอุ้ยไปเยี่ยมลูกชายที่โรงพยาบาล... พ่อแม่พี่นัยนาก็มารับศพลูกสาวไปบำเพ็ญกุศลที่เชียงราย แม่พร่ำแต่ว่าทำใจไม่ได้! ส่วนพ่อบอกว่ามีโอกาสจะลงมาหาหลานอุ้ยที่นี่ให้ได้ เพื่อนบ้านก็ทยอยกันไปเยี่ยม พี่พิชัยยังมีสติกับเบลอเป็นพักๆ สลับกัน...คุณยายแฉล้มกลับมาเล่าหน้าซีดหน้าเซียวว่าลูกชายถามถึงเมียบ่อยๆ ว่าหายไปไหน? ต้องบอกไปว่านอนรักษาตัวอยู่ที่นี่ แต่พี่พิชัยกลับบอกว่าพี่นัยนาไม่ได้เป็นอะไรมาก เมื่อสักครู่ยังมาเยี่ยมถึงเตียงเขานี่นา! หนูเองได้ยินแล้วยังขนลุกซ่าไปทั้งตัวเลยค่ะ! แม่สงสารคุณยายแฉล้มก็เข้าไปเป็นเพื่อนพูดคุยให้หายเหงา กลับมาเล่าว่าในบ้านนั้นเย็นยะเยือกชอบกล มองดูรูปถ่ายของพ่อแม่น้องอุ้ยก็เห็นพี่นัยนาน้ำตาไหล จ้องมองอย่างวิงวอนคล้ายจะเอ่ยปากฝากฝังให้ช่วยดูแลลูกน้อยของเธอตามที่เคยขอร้องเอาไว้ น้องอุ้ยก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับใครที่มองไม่เห็น สองมือไขว่คว้า ส่งเสียงอ้อๆ แอ้ๆ ประสาเด็กสอนพูด...แม่มาแย้ว...แม่มาแย้ว! เล่นเอาแม่หนูเข่าอ่อน หูอื้อตาลายไปเลย คืนหนึ่ง หนูก็ประสบกับภาพน่าสยดสยองพองขนโดยไม่นึกไม่ฝัน! คืนนั้นหนูเคลิ้มหลับไปไม่นานก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงหมาเห่าหอนไปทั้งซอยโดยเฉพาะแถวหน้าบ้าน กำลังจะพลิกตัวนอนต่อเพราะรู้สึกหวาดๆ ก็พอดีได้กลิ่นหอมกรุ่นที่คุ้นเคย...หันขวับไปทางประตูโดยไม่ตั้งใจ คุณพระช่วย! ในแสงเลือนรางจากโคมถนน หนูเห็นพี่นัยนายืนสะอึกสะอื้นอยู่ข้างเตียง มีเสียงวู่หวิวดังออกมาว่า...เฟินจ๋า...พี่ฝากลูกด้วย ช่วยดูแลน้องอุ้ยให้พี่ด้วยนะ... แทบจะช็อกคาที่ หัวใจคล้ายจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ เย็นยะเยือกไปทั้งแผ่นหลังราวกับถูกนาบด้วยก้อนน้ำแข็ง น้ำตาหนูไหลพรากอาบหน้า เนื้อตัวแข็งทื่อเหมือนกลายเป็นหิน ได้แต่นึกอยู่ว่า...ค่ะๆ หนูรับปาก...หนูกลัวแล้ว! ร่างของพี่นัยนาจึงค่อยๆ เลือนรางจางหายไป ท่าม กลางเสียงหมาเห่าหอนโหยหวนไม่หยุดหย่อน... นึกถึงแล้วหนูยังขนหัวลุกมาถึงทุกวันนี้เลยค่ะ! ขอบคุณ แหล่งที่มาหนังสือพิมพ์ ข่าวสด