++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “น้ำ ไหนๆก็ถามแล้ว เราถามอีกอย่างนะ”
   “เราตอบนายล่วงหน้าก่อนนายถามเลยก็ได้นะ” น้ำหยดมองหน้าหมูนิ่ง
   “ใช่ ...เราเป็นเกย์”
ตอนที่ ๖
   ... เมื่อกลางวัน เขาเสียมารยาทไปหรือเปล่านะ ...
   น้ำหยดกึ่งนั่งกึ่งนอน หลังพิงผนังด้านหัวเตียง คิดพลางหยิบที่คั่นหนังสือมาคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้ ก่อนที่จะปิดหนังสือลง แล้ววางลงข้างๆตัว คิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน
   “ใช่ ... เราเป็นเกย์” น้ำหยดพูดกับหมูที่ทำหน้างงๆ
   พอเห็นสีหน้าคล้ายคนตกใจแบบนั้น น้ำหยดก็หยิบกองหนังสือนิยาย ที่วางอยู่ข้างๆตัวบนเก้าอี้ยาวมาถือไว้ ลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะ ออกไปจากโรงอาหาร
   “เป็นไรไปวะ จู่ๆก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมาซะงั้น” หมูพึมพำพลางยักไหล่ “ไว้เจออีกทีค่อยเคลียร์ก็ได้”
   แต่คำพูดของหมูนั้นน้ำหยดไม่ได้ยิน ในใจกลับคิดไปอีกอย่างหนึ่ง
   ... ดูทำหน้าเข้า รังเกียจนักก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรือความผิดซะหน่อย ที่เป็นแบบนี้ ถ้าปิดบังหรือปฏิเสธ แล้วให้คนอื่นจับได้ที่หลังนี่สิ ถึงจะน่าอาย ... น้ำหยดคิดในใจขณะที่เดินออกไปจากโรงอาหาร
   “นอนดีกว่า” พูดกับตัวเองแล้วก็ลุกขึ้น เอาหนังสือไปวางไว้บนโต๊ะปลายเตียง เดินไปลอคประตูห้องแล้วปิดไฟ จากนั้นก็เดินกลับไปล้มตัวนอนบนเตียง คว้าผ้าแพรมาคลุมตัว สักพักก็หลับไป
   น้ำหยดรู้สึกตัวอีกครั้ง ตกใจอยู่บ้างกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่ด้วยความรู้สึกที่เริ่มจะคุ้นเคย กับสัมผัสที่เคยเกิดขึ้นหลายครั้ง ทำให้ไม่คิดว่าคนที่ทาบทับร่างของตนอยู่เป็นคนอื่น นอกจากบุคลคนคนเดิม ความตกใจในตอนแรกเริ่มลดน้อยลง ร่างกายเกิดความรู้สึกที่เสียวซ่านขึ้นมาแทน จนต้องโอบแขนรอบร่างหนา ที่ทาบทับอยู่ด้านบนไว้ พลางซอกซอนจมูกและริมฝีปาก ไปบนไหล่กว้างของผู้มาเยือนในยามวิกาลผู้นี้
   “อืม...” เสียงครางเบาๆในลำคอของคนที่ไม่เคยเห็นใบหน้า มือแข็งแรงประคองใบหน้าของน้ำหยดไว้ แล้วริมฝีปากก็ประกบลงไปบนริมฝีปากสีแดงคล้ำอย่างแนบแน่น ริมฝีปากของน้ำหยดถูกขมเม้มเบาๆ ก่อนจะถูกดูดดุนด้วยริมฝีปากและปลายลิ้นของอีกฝ่าย จูบนั้นทำเอาน้ำหยดครางด้วยความพึงใจ
   มือใหญ่เปลี่ยนมาลูบไล้ที่โคนขาอวบแน่น แล้วจับแยกออก ร่างแข็งแรงขยับตัวลงต่ำ แล้วน้ำหยดก็รู้สึกได้ถึงสิ่งที่ชำแรกเข้ามาในร่างกาย ครั้งนี้ความเจ็บปวดน้อยลงไปมาก แต่ก็ยังทำให้น้ำหยดขยับตัวหนีตามสัญชาติญาณ ร่างหนายันตัวขึ้นสูง มือหยาบใหญ่เปลี่ยนมาจับไหล่ของน้ำหยดไว้ไม่ให้ขยับ แล้วค่อยๆดันร่างกายอย่างช้าๆจนสุดตัว จากนั้นจึงทาบทับร่างกายลงไปบนร่างของน้ำหยดอีกครั้ง แล้วประทับจูบลงไปบนริมฝีปาก ก่อนที่จะขยับร่างกายท่อนล่างเป็นจังหวะ
   น้ำหยดรับรู้ความรู้สึกจากสัมผัสของริมฝีปาก ที่คลอเคลียไปตามใบหน้าและซอกคอ รวมทั้งสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในร่างกายท่อนล่าง ด้วยความรู้สึกวาบหวิว น้ำหยดยกมือลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง ที่สัมผัสได้ถึงความตึงแน่น แข็งแรง และความเรียบลื่นของผิวกายที่เริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ เริ่มเรียนรู้ที่จะเคลื่อนไหวร่างกายของตัวเอง ให้สอดคล้องกับการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย ที่เริ่มเคลื่อนไหวเป็นจังหวะรุนแรงขึ้น และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดที่ความรู้สึกของคนทั้งสอง เดินทางไปถึงจุดหมายเกือบจะพร้อมเพรียงกัน
   เสียงหอบหายใจดังแผ่วเบาอยู่ริมหู น้ำหยดยกมือขึ้นลูบเบาๆไปบนต้นแขน ที่แกร่งไปด้วยกล้ามเนื้อ จมูกของอีกฝ่ายคลอเคลียอยู่ที่แก้ม และมือใหญ่ลูบเบาๆที่ศรีษะของน้ำหยด
   “คุณชื่ออะไรครับ” น้ำหยดถามออกไปเบาๆ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ
   “ผมชื่อธารานะครับ เรียกผมน้ำหยดหรือน้ำเฉยๆก็ได้” น้ำหยดจึงบอกชื่อของตัวเองไป
   “น้ำเหรอ” เสียงทุ้มห้าวทวนชื่อของน้ำหยดเบาๆ
   “ครับ แล้วคุณจะไม่บอกชื่อให้ผมรู้หน่อยเหรอครับ”
   ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา แต่มือนั้นยังคงลูบศรีษะของน้ำหยดอย่างแผ่วเบา น้ำหยดถอนหายใจ หลับตาลง สัมผัสอันอ่อนโยนทำให้น้ำหยดผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
   “น้ำ ...จะไปไหน” เสียงเรียกดังขึ้นขณะที่น้ำหยดนั่งอยู่บนขั้นบันไดทางเข้าหอพัก กำลังผูกเชือกรองเท้าผ้าใบอยู่ พอเงยหน้าขี้นมอง ก็เห็นหมูในชุดนักศึกษาเช่นกัน นั่งอยู่บนรถจักรยาน
   “กินข้าวที่โรงอาหาร” น้ำหยดพูดพลางผูกเชือกรองเท้าไปด้วย
   “ไปด้วยกันดิ๊”
   “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเดินไปได้”
น้ำหยดหยิบกระเป๋าเป้สะพายไว้บนไหล่ แล้วลุกขึ้นยืน หมูลงจากรถจักรยาน เตะขาตั้งจอดรถจักรยานไว้ เดินเข้าไปจูงมือน้ำหยดมาที่รถจักรยาน
“มาเหอะน่า ไปด้วยกัน กินเสร็จแล้วจะได้ไปเรียนพร้อมกัน” หมูปล่อยมือน้ำหยด เก็บขาตั้งรถจักรยานแล้วนั่งลงบนเบาะหน้า
“แล้วเช้านี้นายเรียนตึกไหน” น้ำหยดพูดพลางนั่งลงบนเบาะหลัง
“เรียนวิชาเดียวกันกับนายน่ะแหล่ะ จับดีๆนะ เราซิ่งแล้ว” พูดไม่ทันจบก็ถีบจักรยานออกตัวด้วยความรวดเร็ว จนน้ำหยดตกใจ ยกแขนโอบรอบเอวหมูไว้
“จับดีๆนะ เดี๋ยวหล่นลงไป” หมูพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“โหย ... ขืนหล่นลงไปก็เสียชื่อแย่ดิ” น้ำหยดตะโกนตอบพลางหัวเราะเสียงใส
ตอนที่ ๗
   ๑๓.๐๐ น. วันพฤหัสบดี สัปดาห์ที่สามของการเปิดภาคเรียน
หลังจากเสร็จสิ้นพิธีไหว้ครูประจำปีของมหาวิทยาลัยไปแล้วในช่วงเช้า เสียงของบรรดาฉิ่ง ฉาบ กลอง ดังไปทั่วบริเวณสนามหน้าคณะต่างๆ ภายในมหาวิทยาลัย รวมทั้งบางส่วนของสนามกีฬา นักศึกษาชั้นปีที่๑ของคณะต่างๆ จับฉลากแบ่งเป็นกลุ่มย่อยตามหมายเลข แล้วไปรวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่กับเพื่อนๆจากคณะอื่น เพื่อการ ‘รับน้อง’ ใหญ่ของมหาวิทยาลัย ในช่วงบ่ายของวันพฤหัสบดี ซึ่งตามปรกติแล้วจะไม่มีการเรียนการสอน เพราะเป็นช่วงเวลาที่ทางมหาวิทยาลัย จัดไว้เป็นช่วงเวลาหรับหรับการจัดกิจกรรมต่างๆของนักศึกษา
รุ่นน้องปี ๑ ต้องวนไปตาม ‘ฐาน’ ในคณะต่างๆ เพื่อให้รุ่นพี่ได้ทำการ ‘รับน้อง’ ตามแต่ว่า 'ฐาน' ไหนจะจัดให้มีการจัดกิจกรรมอย่างไร ซึ่งได้มีการประชุมกันก่อนล่วงหน้า เพื่อไม่ให้มีกิจกรรมที่ซ้ำซ้อนกัน น้ำหยดมองดูกิจกรรมนั้นอยู่ข้างๆสนามหญ้า ที่อยู่ด้านข้างของสนามกีฬา เพราะตึกคณะมนุษยศาสตร์ แยกตัวออกไปอยู่อีกด้านหนึ่งของมหาวิทยาลัย จึงต้องย้ายมาสถานที่นี้ เพื่อให้ ‘ฐาน’ ของคณะมนุษยศาสตร์อยู่ไม่ไกลกับ ‘ฐาน’ อื่นมากนัก  ด้วยความตื่นเต้นและสนุกสนาน ที่เห็นน้องปี ๑ ถูกเรียกออกมาเต้นแร้งแต้นกา ท่าทางตลกๆ ตามที่รุ่นพี่บอก แล้วยังมีอะไรที่อยู่ในข่าย ‘พิเรน’ อีกหลายอย่าง ที่น้ำหยดไม่เคยเจอในการรับน้องของวิทยาเขตที่ย้ายมา เมื่อหมดเวลาครึ่งชั่วโมงตามที่กำหนดไว้ น้องปี ๑ ก็จะถูกกวาดต้อนไปยังฐานใหม่ และไม่นานน้องปี ๑ กลุ่มใหม่ก็จะเข้ามาแทนที่ แล้วกิจกรรมแบบเดิมก็จะวนมาเริ่มต้นขึ้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง
   “ไอ้คนนั้นไง ที่มันรับส่งไอ้น้ำอยู่” ไก่บอกกับเพื่อนๆที่เป็นว๊ากเกอร์ เมื่อกิจกรรมดำเนินไปได้ครู่ใหญ่
   “ไหนๆ” ชูถามพลางยืดคอมองไปในกลุ่มน้องปี๑
   “นั่นไง ไอ้ตี๋เสื้อดำนั่นน่ะ” ไก่ชี้ให้เพื่อนๆดู
   “เดี๋ยวเราจัดการเอง” แขก หัวหน้าว๊ากเกอร์หญิง พูดแล้วยิ้มกวนๆ เดินเข้าหาน้องกลุ่มนั้นที่เพิ่งทำกิจกรรมเสร็จก่อนเวลาที่กำหนด
จึงไห้นั่งพักกันก่อนที่จะถึงเวลาย้าย ‘ฐาน’
   “เฮ๊ย! ไอ้ตี๋โย่งเสื้อดำนั่นน่ะ ออกมานี่เด๊ะ” แขกชี้ไปที่รุ่นน้องคนนั้น ซึ่งก็เดินออกมาตามที่ถูกเรียก
   “เห็นพี่คนนั้นมั๊ย ที่ใส่กางเกงยีนส์ซีดๆ เสื้อเชิตสีโกโก้ แขนยาวพับแขนเสื้อนั่นน่ะ” แขกชี้ไปทางกลุ่มรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างสนามหญ้า
คนที่แขกชี้ไปนั้นยืนหันหลังคุยกับเพื่อนอยู่ จึงไม่เห็นว่าทางนี้ทำอะไรกัน
“ไปจูงมือมา” แขกสั่งห้วนๆ
   น้องปี ๑ คนนั้น วิ่งออกจากกลุ่ม เพื่อทำตามคำสั่ง
   “พี่ครับ พี่ที่ใส่เสื้อสีโกโก้อะครับ” เสียงเรียกอย่างสุภาพ ทำให้น้ำหยดหันตัวไปหา
   “อ้าว! หมู ... มีไรเหรอ” น้ำหยดถามเมื่อมองเห็นว่าคนที่เรียกตัวเองเป็นใคร
   “อ้าว! น้ำ” หมูอุทานด้วยความงุนงง
   “มายืนทำไรอยู่ตรงนี้ ไม่ไปรับน้อง”
   “เราอยู่ปี ๒” น้ำทำหน้างงไม่แพ้กัน แล้วก็ยิ้มออกมา
   “จริงดิ๊ ไม่เคยถามกันเลยนี่เน๊อะ”
   “เฮ๊ย! นานไปแล้ว ไม่ได้ให้ไปยืนคุยกันนะ” แขกตะโกนมา
   “แขกเค้าให้หมูทำอะไรเหรอ” น้ำถามพลางมองไปทางแขก
   “เค้าให้เรามาเรียกน้ำไปหา”
   “เหรอ ... งั้นป่ะ” น้ำหยดพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินตามหมูไป
   “ใครให้เดินมาเฉยๆแบบนั้น บอกให้จูงมือมาไง” แขกตะโกนสำทับอีกครั้ง
   หมูหันมายิ้มแหยๆให้น้ำหยด แล้วจับมือพาเดินเข้าไปบริเวณที่น้องปี ๑ นั่งกันอยู่
   “จะไปไหน มานี่ก่อน” แขกตะคอกเสียงดัง เมื่อหมูทำท่าจะเดินกลับไปนั่ง หมูเลยต้องยืนอยู่ข้างๆน้ำหยดแบบนั้น พวกน้องปี ๑
เริ่มซุบซิบกัน โดยเฉพาะน้องผู้หญิง
   “ชั้นว่าสูสีหว่ะ ไม่แพ้กัน หล่อกันคนละแบบ” สาวน้อยกระซิบบอกเพื่อน
   “เป็นชั้นนะ ชั้นจะกินรวบแบบฉลากกินแบ่ง” สาวน้อยอีกคนหัวเราะคิกคัก พลางมองไปที่สองหนุ่มสองมุมมอง ที่มีรูปร่างสูงหนาพอๆกัน เพียงแต่คนหนึ่งผิวขาวเหลืองแบบคนจีน หน้ารูปยาวรี ผมเส้นเล็กละเอียดยาวระต้นคอ คิ้วหนาเข้ม เปลือกตาชั้นเดียว ดวงตาเรียวยาวเป็นประกาย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่ค่อนข้างหนานั้นแดงจัดเหมือนลูกเชอรี่ ในขณะที่อีกคนหนึ่งผิวสีน้ำตาลอ่อนแบบคนไทย ใบหน้ารูปไข่ คิ้วเข้มแต่เรียวยาว เปลือกตาสองชั้น ดวงตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อย ริมฝีปากบางเป็นสีแดงคล้ำ แต่ดูชุ่มฉ่ำแบบคนสุขภาพดี ผมหยักศกเส้นหนา ตัดสั้นจนแลเห็นหน้าผากโหนกกว้าง ทำให้ใบหน้ายิ่งดูสะอาดสะอ้านมากขึ้น
   “ไปจูงมือพี่เค้ามาแบบนี้ ต้องรับผิดชอบ” แขกพูดดังๆพอจะได้ยินกันทั่ว
   ... รับผิดชอบอะไรวะ ก็สั่งให้กูทำ ... หมูเถียงอยู่ในใจ
   “เลือกเอาว่าจะเป็นสะใภ้หรือเป็นเขยคณะนี้” พอแขกพูดจบก็มีเสียงเฮ ปนกับเสียงหัวเราะทั้งจากกลุ่มน้องที่นั่งกันอยู่ และรุ่นพี่ดูกิจกรรมกันอยู่รอบๆสนาม
   “เป็นเขยดีกว่าครับ” หมูตอบแล้วหันไปยิ้มกวนๆให้น้ำหยด ซึ่งกำลังทำหน้าเหว๋อสนิท
   “งั้นก่อนอื่นนะ ไอ้น้องเขยในอนาคต” ไก่พูดพลางเดินไปตบไหล่หมู
   “เอ็งต้องขอความรักก่อน”
   “เฮ๊ย! เล่นอะไรกันวะ” น้ำหยดโวยวายเมื่อตั้งสติได้
   “เอาน่า ... น้องเค้าจะขอความรักแล้ว เดี๋ยวพวกเราเป็นพยานให้” ชูเดินมาพูดกับน้ำหยด แล้วหันหน้าไปทางน้องปี๑ที่นั่งรวมกันอยู่           “เอ้า พวกเรา ปรบมือให้กำลังใจเพื่อนหน่อยเร็ว”
   “เฮ ...” น้องปี ๑ ส่งเสียงและปรบมือกันเกรียวกราว พวกรุ่นพี่ก็ตบมือส่งเสียงกับเขาด้วย
   “น้ำ เราชอบนายมานานแล้ว ขอความรักนายให้เราได้ป่ะ” หมูเดินเข้าไปพูดกับน้ำหยดเบาๆ
   “ไม่ได้ยิน พูดดังๆ” แขกตะคอก
   “น้ำ เราชอบนายมานานแล้ว ขอความรักนายให้เราได้ป่ะ” คราวนี้หมูตะโกนลั่นจนหน้าแดง
   “เออ” น้ำหยดตะโกนเสียงดังไม่แพ้กัน พลางกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงไปอีกคน

ตอนที่ ๘
   “โอ๊ย ไม่เอา ไม่เอาขอความรักทั้งทีแค่นี้เองเหรอ” แขกหัวหน้าว๊ากเกอร์หญิงประจำคณะโวยวาย
   “เอาใหม่ดีๆหน่อย แล้วดูดิ๊ ขอความรักนี่เค้ายืนทื่อกันแบบนี้เหรอไงไม่เคยขอความรักสาวเหรอ ไอ้น้อง”
   “ไม่เคยครับเพ่” หมูทำเสียงกวนๆ

akeins

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบตุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

arzugima

ขอบคุณครับผม

GAMOVA

น่ารักมากครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

kiwwy

ขออ่านต่อละ  อ่านก่อเข้านอน หุหุๆๆ{:sm-38:}

dung

ขอบคุณนะครับ

harain15

ขอบคุณครับ

sugaritc

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

yyutuytuytuyhtgutguhyguyjhyjhjhj