++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...4

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ตอนที่ ๘
   “โอ๊ย ไม่เอา ไม่เอาขอความรักทั้งทีแค่นี้เองเหรอ” แขกหัวหน้าว๊ากเกอร์หญิงประจำคณะโวยวาย
   “เอาใหม่ดีๆหน่อย แล้วดูดิ๊ ขอความรักนี่เค้ายืนทื่อกันแบบนี้เหรอไงไม่เคยขอความรักสาวเหรอ ไอ้น้อง”
   “ไม่เคยครับเพ่” หมูทำเสียงกวนๆ
“ปรกติมีแต่สาวๆมาขอความรักผม มีหนุ่มๆหลงมาบ้างประปราย” คำพูดของหมูเรียกเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย
   “งั้นเวลาหนุ่มๆเค้ามาขอความรักเอ็งเค้าทำยังไง ก็ทำอย่างนั้นแหละ เร็วๆ เดี๋ยวหมดเวลาแล้วยังขอความรักไม่สำเร็จ จะโดนซ่อมเดี่ยว” ไก่ส่งเสียงขู่
   หมูหันไปยิ้มกริ่มให้น้ำหยด ซึ่งกำลังทำหน้าแหยๆ แล้วเดินไปกุมมือทั้งสองข้างของน้ำหยดไว้ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้อีกรอบหนึ่ง
   “น้ำครับ น้ำหยดเข้ามาในใจผมทุกวัน จนหัวใจผมเริ่มกร่อนแล้ว ด้วยความรักที่มีต่อน้ำ”
   สารพัดเสียงดังขึ้น ทั้งเสียงกรี๊ด เสียงเป่าปาก เสียงโห่ฮา
   “น้ำรับรักผมนะ ไม่อย่างนั้นหัวใจผมคงต้องพังทลาย เพราะความรักที่มีต่อน้ำ ที่หยดมาในใจผมทุกวัน น้ำคิดดูนะหินยังกร่อนได้เพราะน้ำหยด แล้วหัวใจผมแค่นี้จะเหลืออะไร” หมูขยับตัวเข้าไปใกล้น้ำหยดจนเกือบชิด
   “นะครับน้ำของผม”
   น้ำหยดรู้สึกร้อนๆบนใบหน้า จนต้องก้มหน้าลงมองพื้นอย่างไม่รู้ตัว หมูเองก็จ้องใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำของน้ำหยด อย่างไม่วางตา พลางยิ้มกริ่ม
   “เอ้าว่าไง หนุ่มเค้าบอกรักซะหวานจ๋อยขนาดนี้แล้ว ยังใจแข็งได้อยู่อีกเหรอ” ชูตะโกนแซว
   น้ำหยดขยับตัวเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของหมู จากนั้นก็ดึงมือออกจากการเกาะกุม แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากกลางสนามด้วยความรวดเร็ว
   “พี่เค้าเขินน่ะครับ แต่เค้ารับรักผมแล้ว” หมูหันไปตะโกนบอกพรรคพวก พลางกำมือทำท่ากระทุ้งศอกไปข้างหลัง แล้วชูมือทำสัญลักษณ์ตัววี
   เสียงเป่าปากและเสียงปรบมือดังลั่น จนแขกต้องหยิบโทรโข่งขึ้นมาใช้
   “เอ้าพอกันได้แล้ว นายกลับไปนั่งได้”
   หมูวิ่งกลับเข้าไปนั่งอมยิ้ม นึกถึงคำพูดที่น้ำหยดกระซิบที่ข้างหูเมื่อสักครู่นี้
   ... เลี่ยนหว่ะ คิดได้ไงวะ ไอ้หมูบ้า ...
   “ยังงอนอยู่อีกเหรอ แค่เล่นกันหนุกๆน่ะ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย” เก๋พูดขึ้น เมื่อเห็นน้ำหยดเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าว ไม่พูดกับใคร ท่าทางไม่สนใจทำให้เก๋นึกหมั่นไส้ จนต้องเอื้อมมือไปตีไหล่น้ำหยดที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างแรง
   “โอ๊ย ... เจ็บซะที่ไหนกันล่ะนี่” น้ำหยดหันมาโวยวาย
   “ร้องอย่างนี้เจ็บหรือไม่เจ็บแน่ย่ะ” เก๋ทำตาโต
   “อยากรู้ลองตีตัวเองดูดิ” น้ำหยดตอบแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
   “นี่โกรธจริงๆเหรอไง” เก๋ยังไม่หยุดถามเรื่องเดิม
   “เปล่า” น้ำหยดตอบ “เราแค่ไม่ชอบเอาเรื่องอย่างนี้มาล้อเล่นกัน”
   “ทำไม หวั่นไหวเหรอไง” นุชชะโงกหน้าจากฝั่งตรงข้ามมาถาม พลางหันไปหัวเราะกับแขกที่นั่งอยู่ข้างๆ
   “ถ้าเป็นเธอล่ะ สูงยาวขาวตี๋หล่อล่ำ มาทำแบบนี้ จะหวั่นไหวบ้างมะ” น้ำหยดพูดแล้วยิ้มกวนๆ
   “มีหลงมาบ้างก็ดีน่ะสิ ที่มีหลงมา ทั้งดำทั้งเตี้ย” แขกพูดแล้วคิดไปถึงหนุ่มตัวเล็กๆที่มาตามจีบเธออยู่ เพราะชอบใจในความห้าวหาญของเธอ เมื่อภาคเรียนที่แล้ว
   “นี่ๆ น้ำ” น้ำหยดหันหน้าไปหาเก๋ ตามเสียงเรียก
   “อยู่ที่หอน่ะ เจออะไรประหลาดๆมั่งมะ”
   “อะไรเหรอ” น้ำหยดขมวดคิ้ว
   “ก็ห้อง ๓๑๕ ที่นายอยู่น่ะ มันว่างมาตั้งแต่ปีที่แล้ว เห็นว่าว่างมาก่อนหน้านั้นอีก” เก๋พูดเบาๆ
   “อ้าว! ทำไมมันเป็นอย่างนั้นล่ะ”
   ทั้ง ๓ คนมองหน้ากันไปมา เหมือนจะลงความเห็นกันว่าใครควรจะเป็นคนเล่าดี
   “เอ้า สาวๆกินข้าวกันเสร็จรึยัง” เสียงไก่ทักขึ้น พลางนั่งลงข้างๆน้ำหยด พร้อมกับเพื่อนๆอีกหลายคน ที่ทยอยนั่งลงบนเก้าอี้ยาว
   “แล้วพวกนายล่ะ” น้ำหยดหันไปถาม
   “เรียบร้อยแล้ว ไปกินกันข้างนอก นี่ว่าจะไปกินขนมตรงแยกสาธิต ไปมะ กินเสร็จแล้วค่อยไปงานที่หอประชุม ตอนนั้นงานคงเริ่มพอดี”
   ไก่หมายถึงงานรับน้องประจำปีของมหาวิทยาลัย ในช่วงกลางคืน เป็นงานรื่นเริงจัดขึ้นภายในหอประชุมใหญ่ มีขนมและเครื่องดื่มบริการตลอดงาน มีการแสดงของนักศึกษาแต่ละชั้นปีในคณะต่างๆ สลับกันขึ้นไปแสดงบนเวที เพื่อเพิ่มบรรยากาศให้น้องปี ๑
ได้สนุกสนานกัน หลังจากผ่านการรับน้องที่ ‘หฤโหด’ มาในช่วงบ่าย
   “ว่าแต่เมื่อตอนบ่ายได้ใจจริงๆเลยหว่ะ ไอ้น้ำหยด” โดม เพื่อนอีกคนหนึ่งหันมาหัวเราะ
   “เรื่องไร” น้ำหยดถามพลางรวบช้อน เพราะกินข้าวหมดจานพอดี แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
   “แฟนเอ็งไง น้ำหยดลงมาในใจผม โอ๊ย...” โดมยกมือกุมหน้าอก แหงนหน้าร้องโอดโอย ทำเอาเพื่อนๆหัวเราะกันครืน
   “แฟนเฟินอะไรวะ พวกนายหาเรื่อง” น้ำหยดโวยวาย
   “อ้าว! ถึงตอนนี้ไม่ใช่ก็คงอีกไม่นานหรอก” นุชพูดแล้วยกมือขึ้นหิดปาก หัวเราะคิกคัก
   “นั่นดิ เทียวรับเทียวส่งกันทุกวันแบบนั้น” เก๋พูดพลางยักคิ้ว ตามแบบสาวห้าวไม่แพ้แขก
   “โหย ... แค่คนเค้ามีน้ำใจ อยู่หอเดียวกัน เห็นเราไม่มีรถจักรยาน อีกอย่าง” น้ำหยดเว้นจังหวะหายใจ
   “อีกอย่างอะไรวะ” ชูถามบ้าง
   “เค้าคิดว่าเราเป็นพวกปี๑เหมือนกัน เลยเข้ามาสนิทสนมด้วย ไม่ได้คิดอะไรอย่างพวกนายหรอก” น้ำหยดพยายามอธิบาย แต่ดูจากสีหน้าที่ออกสีแดงเรื่อแล้ว คงไม่มีใครเชื่อ
ตอนที่ ๙
หมูมองเห็นน้ำหยดเดินเข้ามาในห้องประชุม พร้อมกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ ทางประตูด้านหลังของหอประชุม บางคนถือแก้วน้ำกับจานกระดาษบรรจุขนมหลายชนิด จากนั้นก็แยกเป็นกลุ่มเล็กๆ เข้าไปนั่งปนกับน้องปี๑ ที่นั่งล้อมกันเป็นวงอยู่บนพื้น กระจัดกระจายกันอยู่ทั่วพื้นที่ภายในห้องประชุม ซึ่งส่วนใหญ่จะจับกลุ่มกันอยู่กับเพื่อนในคณะของตัวเอง บนเวทีกำลังมีการแสดงให้ชมกันอยู่อย่างสนุกสนาน หมูมองดูน้ำหยดที่ยิ้มบ้าง หัวเราะบ้าง บางทีก็พูดโต้ตอบกับคนที่อยู่รอบข้าง รอยยิ้มกว้าง และดวงตาที่หยีเล็กลงปรากฏอยู่บนใบหน้า ในยามที่อยู่กับกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน และเพื่อนต่างรุ่นในยามนี้ ช่างน่าดูจนเขาอดจ้องมองไม่ได้
   “มองอะไรค้างอยู่วะ” มิตรถามแล้วมองตามไป คนในกลุ่มอีก๒-๓คนก็มองตามไปบ้าง
   “โธ่! นึกว่ามองใคร” ต้อยหันกลับมาพูดกลั้วหัวเราะ
   “หมูมันมองสาวคณะไหนอยู่” ชมพู่ เด็กสาวที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของหมูหันไปถามมิตร
   “พี่น้ำไง คณะมนุษย์ฯ” อ้วนเป็นคนตอบคำถามของชมพู่
   “น้ำไหน” ชมพู่ถามอีก
   “น้ำที่หยดลงมาในใจผม จนหัวใจผมกร่อน เพราะความรักที่มีต่อน้ำ” มิตรพูดจบก็หัวเราะขึ้น พร้อมกับคนในวงอีกหลายคน ที่เห็นเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย
   “โหยยี่เกหว่ะ นายคิดได้ไง” ชมพู่เบ้หน้า
   “ไอ้นี่ตะหากที่คิด” มิตรชี้ไปที่หมู ซึ่งนั่งอมยิ้มไม่พูดอะไร
   “หมูมันเป็นเขยมนุษย์ไปแล้วนะเว๊ย เอ็งหมดสิทธิ์” ต้อยหันไปพูดกับชมพู่
   “นั่นดิ มันบอกรักเค้าต่อหน้าพยานหลายสิบ” มิตรพูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง ชมพู่หันไปมองหน้าหมู
   “จริงอะ หมูชอบคนชื่อน้ำนั่นเหรอ” ชมพู่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ จ้องมองวงหน้าที่ดูสะอาดสะอ้านของหมูแน่วนิ่ง
   “ถ้าใช่แล้วทำไมล่ะ”
หมูตอบด้วยท่าทางไม่ค่อยสนใจนัก ตายังเหลือบมองไปทางน้ำหยดบ่อยๆ ทำให้ชมพู่ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ พลางพยายามมองตามสายตาของหมูไป
“คนไหนน่ะ” ชมพูถามพรรคพวก
   “เฮ๊ย! กูว่าดูคนที่เต้นอยู่บนเวทีดีกว่า เซกซี่หว่ะ” ต้อยพูดจบ ทุกคนก็เปลี่ยนไปสนใจการแสดงบนเวทีแทน ยกเว้นชมพู่ ที่ส่งสายตาขุ่นเขียวไปให้ต้อย
   การแสดงหลายชุด ผลัดเปลี่ยนเวียนกันขึ้นไปแสดงบนเวที จนใกล้ถึงเวลาที่งานจะเลิก หมูหันไปมองดูน้ำหยดอยู่บ่อยๆ แต่ไม่รู้จะปลีกตัวเข้าไปหาได้อย่างไร แล้วหมูก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง คงจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของน้ำหยดนั่นเอง มาเรียกให้น้ำหยดไปนั่งรวมกับกลุ่มผู้ชายกลุ่มเล็กๆราวๆ ๕-๖ คน หมูเห็นหนึ่งในนั้นยื่นแก้วน้ำให้น้ำหยด ซึ่งรับไว้แล้วยกขึ้นดม ทำหน้าเบ้ ทำท่าเหมือนปฏิเสธที่จะดื่มเครื่องดื่มแก้วนั้น
   “นี่มันเหล้านี่หว่า” น้ำหยดยกแก้วขึ้นดม แล้วขมวดคิ้ว “เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ว่าหรอก”
   “มันก็มีปนๆอยู่ทั้งงานนี่แหละ นิดหน่อยเอง อาจารย์ไม่ว่าหรอก อย่าให้เมาจนเป็นเรื่องแล้วกัน” โดมพูดพลางยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม น้ำหยดยังลังเลที่จะดื่มเครื่องดื่มในแก้วของตัวเองลงไป
   “ไมวะน้ำ รังเกียจที่จะดื่มกับเพื่อนเหรอไง” ไก่หันมาถาม
   “เปล่า” น้ำหยดร้องเสียงดัง ทำหน้ายุ่งๆ “เรากินเหล้าไม่เป็นหว่ะ เดี๋ยวเมาแล้วเป็นเรื่อง จะโดนกันหมดอะดิ”
   “งั้นยิ่งต้องกินให้เมา เมาแล้วหลับไปเลย หลับแล้วจะได้ไม่กลัวเกิดเรื่อง เดี๋ยวพวกเราพากลับเอง” ชูบอก
   “เอางั้นเลยเหรอ งั้นส่งเราให้ถึงห้องนะเว๊ย ไม่ใช่เอาไปโยนไว้ข้างทาง”
   “เออ ไว้ใจดิ๊วะ เดี๋ยวเราส่งถึงเตียงเลย” โดมพูดยิ้มๆ น้ำหยดฟังแล้วก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะโดมพูดจาหยอกล้อแบบนี้มาตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการหยอกล้อแบบเพื่อนเท่านั้น
   น้ำหยดยังลังเลนิดหน่อย ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบ
   “แหวะ” น้ำหยดทำหน้าเหย “ขมปี๋เลยหว่ะ”
   “ฮ่าๆ จิบแบบนั้นก็ขมซิวะ เทลงคอไปเลย มันจะได้ไม่รู้สึกขม” ไก่บอกแล้วหัวเราะ
   “เอางั้นเลยเหรอ” น้ำหยดถาม แล้วมองหน้าเพื่อนๆที่กำลังยิ้มให้ สักพักก็ตัดสินใจกรอกเครื่องดื่มในแก้ว เข้าปากตัวเองแล้วกลืนลงคอด้วยความรวดเร็ว
   “อย่างงั้นซิวะ ไอ้น้ำ” ไก่หัวเราะชอบใจ
   “อี๋ ...” น้ำหยดหลับตาปี๋ ทำหน้าเบ้ “ขมฉิบ ไม่เห็นเหมือนที่บอกเลย”
   “ฮ่าๆ” เพื่อนๆพากันหัวเราะ
   “แก้วแรกก็อย่างนี้แหละ” โดมบอก พลางยื่น ‘เครื่องดื่ม’ อีกแก้วให้น้ำหยด
   “อีกเหรอ” น้ำหยดคราง พลางมองแก้วใบใหม่ที่อยู่ในมือ
   “ไม่เมาไม่เลิกเว๊ย” โดมบอกแล้วชนแก้วกับน้ำหยด “ชนแก้วเว๊ย กรอกให้หมด”
   เวลาผ่านไปนานพอสมควร พร้อมกับ ‘เครื่องดื่ม’ ที่ดื่มหมดไปสามแก้ว น้ำหยดก็เริ่มรู้สึกมึนหัว
   “เราพอก่อนนะ มันมึนๆ” น้ำหยดบอกเพื่อนๆ
   “ถ้าจะอ๊วกก็บอกกันก่อนนะเฟร้ย จะได้พาออกไปข้างนอก” ไก่หันมาบอกน้ำหยด
   “คงไม่ถึงกับอ๊วกหว่ะ แต่ตอนนี้ตาจะปิดแล้ว” น้ำหยดพูดเสียงยืด
   “อย่าเพิ่งพับนะเว๊ย งานกำลังจะเลิก เดี๋ยวเราพาไปส่งเอง” โดมขยับตัวเข้ามาบอกใกล้ๆ
ตอนที่ ๑๐
   “เฮ๊ย น้ำ ลุกขึ้นเร็ว งานเลิกแล้วเดี๋ยวเราไปส่งที่หอ” โดมพยุงน้ำหยดให้ลุกขึ้นน้ำหยดพอจะรู้สึกตัวอยู่บ้าง แต่ใกล้จะหมดสภาพเต็มที
   “ไม่ไหวเลยหว่ะ แค่สามแก้วก็จอดซะแล้ว” ไก่เท้าสะเอวส่ายหน้าดิ๊กๆ
“เราช่วยมะ”

akeins

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบตุนคราฟ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับพี่

manza555

สนุกมากๆเลย

arzugima

ขอบคุณครับผม

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อ่านต่อขร๊{:sm-52:}

dung

ขอบคุณนะครับ

harain15

ขอบคุณครับ

sugaritc

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

vcbzvngdzhdghnsgjhnfgbnmshngfbzfbvb

bhakawat

ขอบคุณครับมากมาย

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ