++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ตอนที่ ๑๐
   “เฮ๊ย น้ำ ลุกขึ้นเร็ว งานเลิกแล้วเดี๋ยวเราไปส่งที่หอ” โดมพยุงน้ำหยดให้ลุกขึ้นน้ำหยดพอจะรู้สึกตัวอยู่บ้าง แต่ใกล้จะหมดสภาพเต็มที
   “ไม่ไหวเลยหว่ะ แค่สามแก้วก็จอดซะแล้ว” ไก่เท้าสะเอวส่ายหน้าดิ๊กๆ
“เราช่วยมะ”
“พอไหวหว่ะ แต่ท่าทางไอ้น้ำใหล้หมดสภาพแล้ว” โดมพูดแล้วกลั้วหัวเราะ
   “พวกแกส่งมันดีๆนะ อย่าทำอะไรมันล่ะ พวกชั้นเคืองจริงๆด้วย” นุชพูดจบก็ปิดปากหัวเราะคิกคัก
   “ทำไมยะ จะหวงไว้คั่วเองเหรอไง” ไก่ทำหน้าตาล้อเลียน
   “บ้าดิ เป็นห่วงเฉยๆเว๊ย น้ำมันไม่ใช่พวกแบบนั้น แกก็อย่าทำอะไรมันแล้วกัน” เก๋สำทับ
   “พวกแกนี่ มองพวกเราเป็นไอ้เสือไปได้ ยังไงกับเพื่อนกับฝูงก็ไม่ทำแบบนั้นหรอกเว๊ย” โดมพูดด้วยหน้าตาจริงจัง
   “ถ้าเพื่อนไม่โอเค” ชูต่อคำแล้วหัวเราะเสียงดัง แล้วก็ต้องเงียบลงเมื่อมือของโดมตบลงมาบนศรีษะเสียงดังเพี๊ยะ ทำเอาเพื่อนๆพากันหัวเราะไปด้วย
   งานรับน้องช่วงกลางคืนภายในหอประชุมจบลง นักศึกษาพากันทยอยเดินออกจากหอประชุม โดมเดินกอดเอวน้ำหยดไว้ ดึงแขนข้างหนึ่งของน้ำหยดมาโอบรอบคอตัวเอง ค่อยๆเดินออกไปจากหอประชุม
   “น้ำเป็นอะไรไปน่ะ” หมูเดินมาขวางไว้ เมื่อโดมพยุงน้ำหยดออกมาได้ระยะหนึ่ง “พี่เอาอะไรให้น้ำกิน ถึงได้เป็นแบบนี้” หมูถามด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
   “ดื่มกันนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก น้ำมันไม่เคยก็เลยพับ เดี๋ยวพวกพี่พาไปส่งให้ถึงห้องเลย” ไก่ตอบยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าคนที่มาขวางไว้เป็นใคร
   “น้ำเป็นไงบ้าง กลับกับเรานะ เราพากลับห้องเอง” หมูเดินเข้าไปพยุงน้ำหยดไว้ โดมเองพอเห็นแบบนั้น ก็ปล่อยมือออก ส่งตัวน้ำหยดให้หมู
   “งั้นฝากด้วยนะ หอ ๙ ห้อง ๓๑๕ ” โดมบอกหมู
   “ห้องอะไรนะ” หมูถามอีกครั้งเหมือนไม่แน่ใจว่าได้ยินหมายเลขห้องถูกต้อง
   “๓๑๕ ห้องนั้นแหละ” โดมบอกอีกครั้ง
   หมูทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ หันไปมองหน้าน้ำหยดแน่วนิ่ง ใบหน้าของน้ำหยดแดงเรื่อ ตาหรี่ปรือมีรอยยิ้มน้อยๆอยู่ที่ริมฝีปาก
   “ไปกันได้แล้ว” ไก่ตบไหล่โดม แล้วหันไปพูดกับน้ำหยด
   “น้ำ ... พรุ่งนี้ตื่นไปเรียนด้วยนะ”
   “อื้อ” น้ำหยดรับคำ เพราะยังรู้สึกตัวอยู่บ้าง
   หมูกอดเอวน้ำหยดไว้ พยุงให้เดินไปด้วยกันช้าๆ น้ำหยดก็พอจะรู้สึกตัวอยู่บ้าง แต่ความมึนจากฤทธิ์เหล้า ทำให้รู้สึกเหมือนขาลอยๆ เดินไม่ค่อยมั่นคงนัก
   “น้ำยืนรอเราเดี๋ยวนึงไหวม๊ะ เราไปเอาจักรยานก่อน” หมูถามด้วยความเป็นห่วง
   “ไหวๆ” น้ำหยดตอบไม่ค่อยเต็มเสียง
   หมูปล่อยมือออกจากเอวน้ำหยด รีบเดินไปไขกุญแจที่คล้องโซ่ลอคล้อรถจักรยาน แล้วจูงรถจักรยานมาใกล้ๆน้ำหยด
   “ขึ้นรถดิ๊” พอน้ำหยดได้ยิน ก็ขยับตัวเดินไปนั่งคร่อมบนเบาะหลังของรถจักรยาน พอหมูเห็นว่านั่งเรียบร้อยดีแล้ว ก็ขึ้นนั่งบนเบาะหน้า
   “กอดเราไว้ด้วย เดี๋ยวตก” หมูหันไปบอก
   “งั้นเราขอจับเอวไว้หน่อยนะ” พูดแล้วน้ำหยดก็ยกมือขึ้นขับเอวหมูไว้หลวมๆ
   หมูขยับมือน้ำหยดให้รวบเข้ามากอดเอวกอดเอวตัวเองแน่นขึ้น ทำให้ศรีษะของน้ำหยดแทบจะซบลงบนหลังของหมู
   “กอดแน่นๆ เราจะไปแล้ว” หมูหันหน้ามาบอก แล้วใช้เท้าถีบไปที่พี้น ให้รถจักรยานออกตัว แล่นออกไปจากบริเวณหอประชุม
   “นั่นหมูมันไปเอาใครมาซ้อนท้ายมันน่ะ” ชมพู่หันไปถามเพื่อนๆ
   “อ๋อ ... นั่นแหละพี่น้ำ ที่หมูมันรับส่งอยู่ทุกวันไง” อ้วนหันมาบอก
   “ผู้ชายนี่นา” ชมพู่พูดเหมือนจะถามทุกคน แต่ไม่มีใครตอบ
   หมูพยุงน้ำหยดเดินมาถึงห้อง ๓๑๕ ยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ขมวดคิ้วคิดว่าจะทำอย่างไรดี
   “น้ำ ... กุญแจห้องล่ะ”
        หมูหันหน้าไปถาม น้ำหยดไม่ตอบ เพราะมึนหัวเต็มที่ หมูจึงจับตัวน้ำหยดให้ยืนพิงฝาผนังไว้ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้านขวา พบแต่โทรศัพท์มือถือ กับเหรียญอีกจำนวนหนึ่ง จึงเปลี่ยนไปล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงด้านซ้าย ก็เจอกับกระเป๋าสตางค์และพวงกุญแจ หมูเก็บกระเป๋าสตางค์ลงไปที่เดิม หันไปใช้ลูกกุญแจไขลอคประตูออก แล้วเลื่อนบานประตูให้เปิดไปด้านข้าง ผลักประตูมุ้งลวดเข้าไป ควานมือหาปุ่มสิวตช์แล้วกดเปิดไฟ จากนั้นก็ออกมาพยุงตัวน้ำหยดเข้าไปในห้อง พาไปนอนลงบนเตียงนอน เสร็จแล้วก็เดินมาปิดประตูห้อง กดตัวลอค แล้วปิดประตูมุ้งลวดอีกทีหนึ่ง
   หมูเดินไปนั่งลงบนเตียง มองดูน้ำหยดที่นอนอยู่ข้างๆ พลางคิดถึงเรื่องที่เขาได้ฟังมาจากรุ่นพี่บางคนในหอ
   ... ห้อง ๓๑๕ มันแปลกหว่ะ ใครมาอยู่ได้ไม่กี่วันก็เผ่นหมด อย่างมากเดือนนึง อยู่คนเดียวออกคนเดียว อยู่สองคนทยอยกันออกทีละคน แล้วไม่มีใครยอมบอกด้วยนะ ว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นอย่างนี้มา ๓ เทอมแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่มาอยู่คราวนี้ จะอยู่ได้กี่วัน ...
   หมูหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของน้ำหยดอีกครั้ง กดปุ่มเปิดเครื่อง รอจนเข้าสู่ระบบพร้อมใช้งาน นิ้วมือไล่กดหมายเลขที่จำได้ขึ้นใจ แล้วกดปุ่มส่งสัญญาณโทรออก แนบโทรศัพท์กับหู ได้ยินเสียงสัญญาณโทรติดดังขึ้น ๒-๓ ครั้ง พร้อมกับอาการสั่นของมือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง แล้วจึงกดปุ่มวางสาย พลางยิ้มกริ่ม
ตอนที่ ๑๑
   หมูหันกลับไปมองใบหน้าที่หลับพริ้มอยู่บนเตียงของน้ำหยด ใบหน้าที่แดงเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้า เหมือนจะมีรอยยิ้มน้อยๆอยู่ที่มุมปาก หมูเอื้อมมือไปปัดปอยผมบนหน้าผาก ค่อยๆก้มหน้าลงไปใช้ริมฝีปากสัมผัสแก้มของน้ำหยดอย่างแผ่วเบา
“อื้อ” น้ำหยดส่งเสียงออกมา แล้วขยับใบหน้าเล็กน้อย เหมือนคนที่ถูกก่อกวนนิทราอันแสนสุข
หมูถอดเสื้อยืดของน้ำหยดออกทางศรีษะ น้ำหยดที่เหมือนจะหลับไปแล้ว ไม่ได้แสดงอาการขัดขืน ตามด้วยกางเกงและกางเกงใน โยนไปกองรวมกับอยู่บนพื้นข้างเตียง ลุกขึ้นยืนถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว โยนไปกองรวมกันกับเสื้อผ้าของน้ำหยด แล้วกลับไปนั่งลงบนเตียง หมูมองดูผิวสีน้ำตาลอ่อนของน้ำหยดที่นอนอยู่บนเตียง ด้วยสายตาชื่นชม หายใจแรงขึ้นด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้ร่างกายของหมู ‘ตื่น’ไปทุกส่วนสัด หมูเอื้อมมือไปประคองศรีษะของน้ำหยดไว้ แล้วโน้มตัวไปประทับจูบลงบนริมฝีปากสีแดงคล้ำของน้ำหยดเบาๆ ก่อนจะค่อยๆบดเบียดริมฝีปากแรงขึ้น
   “อืม” เสียงครางเบาๆออกมาจากปากของน้ำหยด ที่เริ่มจะรู้สึกตัวขึ้นมา แต่ฤทธิ์เหล้าที่กระจายอยู่ในร่างกาย ทำให้ลืมตาไม่ขึ้น แขนขาไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับขัดขืน
   หมูขยับตัวลงไปนอนทาบทับลงบนตัวน้ำหยด ปากเลื่อนจากริมฝีปากมาซอกซอนไปตามลำคอ แล้วไล่ลงมาที่แผงอก ผลัดจูบไล้ดูดดุนติ่งเนื้อน้อยๆทั้งสองข้างสลับกันไปมา จนมันขยายตัวขึ้นและแข็งเป็นตุ่มตูม น้ำหยดครวญครางเบาๆ ยกแขนขึ้นอย่างยากเย็น หวังจะผลักร่างของหมูออกไป แต่กลับถูกดึงให้เข้าไปโอบรอบตัวหมูไว้หลวมๆ หมูเลื่อนตัวขึ้นไปจูบปากน้ำหยดอีกครั้งอย่างดูดดื่ม พลางขยับร่างกายท่อนล่าง ให้ ‘ร่างกาย’ เสียดสีกันไปมา จนเริ่มจะทนไม่ไหว หมูจึงลุกขึ้นนั่ง แยกขาน้ำหยดออก แล้วแทรกตัวไปนั่งอยู่ระหว่างกลาง บ้วนน้ำบ่อน้อยใส่นิ้วมือ แล้วป้ายไปที่ช่องทางของน้ำหยด บ้วนน้ำบ่อน้อยออกจากปากอีกครั้ง ป้ายไปที่สัดส่วนอันแข็งแกร่งของตัวเอง แล้วค่อยๆสอดใส่มันเข้าไปในร่างของน้ำหยด ความรู้สึกของหมูนั้น ทั้งคับแคบ ตึงแน่น และบีบรัดจนหมูต้องสูดปากด้วยความเสียวซ่าน
   “โอ๊ย ...” น้ำหยดร้องเบาๆ ใบหน้าเหยเก แต่ก็ไม่มีสติพอที่จะขัดขืน หมูถอนตัวออกมาเมื่อรู้สึกว่า การลุกล้ำคงทำไม่สำเร็จ ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้าของน้ำหยด แล้วมองหาว่าพอจะมีอะไร ‘ช่วยเหลือ’ เขาได้บ้าง แล้วก็พบกับขวดเบบี้โลชั่น หมูยิ้มอย่างพอใจ หยิบขวดเบบี้โลชั่นออกมา เดินกลับไปที่เตียง เปิดฝาแล้วเทโลชั่นลงบนมือ ทาไปที่ช่องทางของน้ำหยด และ ‘ส่วนนั้น’ ของตัวเองจนชุ่ม แล้วปิดฝาขวดโยนไปที่หัวเตียง  หมูเริ่มการรุกรานอีกครั้งหนึ่ง มันง่ายดายกว่าครั้งแรกเพระความชุ่มฉ่ำจากโลชั่น คราวนี้หมูสามารถล่วงล้ำเข้าไปได้จนสุดตัว หมูเริ่มขยับตัวช้าๆ หายใจแรงขึ้น สักพักก็ขยับตัวแรงขึ้น เร็วขึ้น
   น้ำหยดรู้สึกได้ถึงสัดส่วนอันแข็งแรง ที่ล่วงล้ำเข้ามาในร่างกายอย่าง พยายามลืมตาขึ้นมอง แต่ก็หรี่เปลือกตาขึ้นได้เพียงเล็กน้อย จึงเห็นเพียงเลือนลางเท่านั้น ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงพอจะขยับตัวหนีจากความคับแน่น และความเจ็บปวดจากการเสียดสี เมื่อผ่านไปนานพอสมควร มันกลับกลายเป็นความเสียวซ่าน น้ำหยดเริ่มบิดตัวไปมา พลางส่งเสียงครางเบาๆ
   หมูเหลือบมองเห็นใบหน้าแดงเรื่อของน้ำหยด ดวงตาหรี่ปรือ ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย เสียงครวญครางแผ่วๆ จึงหยุดการเคลื่อนไหว โน้มตัวลงไปซอกซอนริมฝีปากไปตามลำคอ แล้วเลื่อนมาจูบเคลียที่ไหล่ น้ำหยดรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดทับลงมา ก็ถอนหายใจแรงๆ ยกแขนโอบกอดหมูไว้อย่างลืมตัว ร่างกายท่อนล่างของหมูเริ่มขยับอีกครั้ง เริ่มจากจังหวะที่เนิบช้า แล้วค่อยๆเร่งเร็วขึ้น เร็วขึ้น เสียงหอบหายใจของคนทั้งสอง ดังประสานกันจนแทบจะแยกไม่ออก
   “อ๊า...” หมูส่งเสียงครางหนักๆ เมื่อถึงจุดสุดท้ายของความอดทน ร่างกายเกร็งแน่นไปทุกส่วนสัดด้วยความเสียวซ่าน ความสุขสมถูกสูบฉีดออกจากร่างกายของหมู ถ่ายทอดเข้าไปสู่ภายในร่างกายของน้ำหยดจนหยาดสุดท้าย ความสุขสมของน้ำหยดเองก็ทะลักทลายออกมาจากร่างกาย ทั้งสองรู้สึกและสัมผัสได้ถึงความชุ่มฉ่ำของความสุขภายในร่างกาย และบางส่วนบนร่างกายภายนอก หมูซบร่างหอบหายใจอยู่สักพัก ก็พลิกร่างลงมานอนหงายอยู่ข้างๆน้ำหยด มองฝ้าเพดานแล้วยิ้มอย่างสุขสม สักครู่ใหญ่ๆก็ลุกขึ้นจากที่นอน เดินไปปิดไฟ  กลับมาล้มตัวนอนลงข้างๆน้ำหยด ซักพักก็หลับไป
   “น้ำ ... น้ำ” น้ำหยดได้ยินเสียงเรียกอยู่ข้างๆตัว “ตื่นเหอะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ”
   น้ำหยดยกมือขยี้ตา  หรี่ตาขึ้นมอง ก็มองเห็นหมูนั่งอยู่บนเตียง กำลังจ้องมองเขาอยู่
   “ตื่นไหวรึเปล่า”
   “อื้อ” น้ำหยดรู้สึกเย็นๆ พอเลื่อนมือไปตามลำตัว ก็พบว่าร่างกายเปลือยเปล่า มีผ้าแพรคลุมตัวไว้
   “งั้นเดี๋ยวเราไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน น้ำเองก็รีบลุกมาอาบน้ำได้แล้ว” หมูพูดยิ้มๆ ไม่ได้ใส่ใจกับสีหน้าที่แสดงความประหลาดใจของน้ำหยด “เดี๋ยวน้ำรอเราอยู่หน้าหอนะ ไปกินข้าวด้วยกัน แล้วเราจะไปส่งที่คณะ”
   พูดจบ หมูก็โน้มใบหน้าลงมาจูบที่ปากน้ำหยดเบาๆ แล้วยิ้มให้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป โดยไม่ลืมปิดประตูไว้อย่างเรียบร้อย ปล่อยให้น้ำหยดกุมขมับเพราะความปวดหัว พลางคิดทบทวนว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างเมื่อคืนนี้
ตอนที่ ๑๒
   “น้ำ” หมูคว้าแขนน้ำหยดไว้ ค่อยๆเลื่อนมาจับที่มือแล้วบีบเบาๆ  
   “เช้านี้เรียนถึงกี่โมง แล้วเดี๋ยวเปลี่ยนตึกเรียนรึเปล่า”
   “วันนี้เราเรียนที่คณะทั้งวันแหละ ตอนเช้ามีสองวิชา” น้ำหยดตอบด้วยสีหน้างงๆว่าหมูถามทำไม ทำท่าจะดึงมือออก แต่หมูจับเอาไว้จนแน่น
   “งั้นเที่ยงเรามารับไปกินข้าวด้วยกันนะ” หมูยิ้มให้ บีบมือน้ำหยดเบาๆอีกครั้ง แล้วปล่อยมือ ถีบจักรยานออกไปจากบริเวณหน้าคณะมนุษยศาสตร์
   น้ำหยดมองตามหมูแล้วถอนหายใจยาว สักพักก็ค่อยๆเดินช้าๆไปหาเพื่อนๆ ซึ่งนั่งกันอยู่ที่โต๊ะหิน ใต้ต้นกระถินณรงค์ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง ในหมู่กฐินณรงค์ที่เรียงรายกันอยู่รอบๆตึกคณะ
   “เป็นไงวะ เดินอ่อนระโหยโรยแรงมาเชียว” ไก่ทักพลางขยับตัวให้น้ำหยดนั่งลงข้างๆ
   “มึนๆแบบนี้ เรียกว่าแฮงค์รึเปล่าวะ” น้ำหยดตอบพลางยกมือขยี้ตรงขมับ  พยายามนั่งอย่างไม่ให้ใครจับได้ ว่าเขามีอาการเจ็บในบางส่วนของร่างกาย
   “แค่มึนเองเหรอ” เก๋ถามยิ้มๆ “เห็นเดินขาขวิดมาเชียว”
   “แก ... ขาขวิดมันใช้กันคนเดินเร็วๆเฟร้ย” น้ำหยดตอบ “จะว่าไปมันปวดๆไปทั้งตัวเลย”
   “โดนไปกี่ยกล่ะวะ เมื่อคืนน่ะ” โดมยื่นหน้าเข้ามาถาม
   “อะไรของนาย ... กี่ยก” น้ำหยดทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“อย่าทำไก๋น่า พวกเราเห็นกันทุกคนแหละนายนั่นน่ะหิ้วปีกนายกลับหอไปด้วยกัน ชื่ออะไรนะ” ไก่ถาม
   “หมูน่ะเหรอ” น้ำหยดหันไปตอบ   “อาจารย์มาโน่นแล้ว ไปกันเหอะ”น้ำหยดรีบเปลี่ยนเรื่อง เมื่อเห็นรถของอาจารย์ผู้สอนวิชาแรกในคาบเช้าค่อยๆแล่นเข้ามาจอดในบริเวณตึกคณะ

akeins

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนคราฟ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

arzugima

ขอบคุณครับผม

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊ ขออ่านต่อละ{:sm-17:}

dung

ขอบคุณนะครับ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

gdhgdhnghnzgdjhzsgjgvzjvcnvcnvcxhvghcbghxfgjhf

bhakawat

ขอบคุณครับมากมาย

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

rine_chan

Thanksssssssssssssssssssssssssssssss