++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   เอกเหลือบมองหมูที่นั่งเคาะปากกากับสมุดงานอยู่นานแล้วสักพักหมูก็ลุกจากเก้าอี้ลงไปนอนบนเตียง เอามือประสานกันรองศรีษะไว้หน้านิ่วคิ้วขมวด มองฝ้าเพดานนิ่ง แล้วยังถอนหายใจเป็นระยะ
“ทะเลาะกับแฟนมาเหรอไง ทำหน้าบูดเชียวพี่เห็นเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ” เอกหันไปถามรูมเมทรุ่นน้องที่นอนมองฝ้าเพดานอยู่ ด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง
   “ว่าไงหมู ทะเลาะกับแฟนเหรอไง” เอกลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปถามใกล้ๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ
“แฟนเฟินอะไรกันพี่” หมูแค่นเสียงตอบ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
   “ยังมีหน้ามาเถียงอีก เสียงแบบนี้ ...แหงๆ” เอกหัวเราะ “หงุดหงิดนัก ทำไมไม่ไปเคลียร์ซะให้รู้เรื่องล่ะ” หยุดพูดแล้วหันไปมองดูนาฬิกา เข็มของมันบอกเวลา ๓ ทุ่ม ๕๕
   “สงสัยไปไม่ทันแล้วมั๊ง หอหญิงปิด ๔ ทุ่มนี่นา” เอกหันกลับมาพูดกับหมู
   “หอหญิงปิดแล้วเกี่ยวไรอะพี่” หมูถามด้วยใบหน้าหงุดหงิดเช่นเคย
   “อ้าว! แฟนไม่ได้อยู่หอหญิงเหรอ หรือว่าอยู่หอนอก” คราวนี้สีหน้าของเอกแสดงความสงสัยบ้าง
   “ไม่ใช่ทั้งหอในหอนอกแหละพี่” หมูตอบพลางลุกจากที่นอน เดินไปหยิบพวกกุญแจบนโต๊ะ
   “ผมไปห้องเพื่อนนะพี่ ถ้าพี่ง่วงก็ลอคห้องนอนไปเลยก็ได้ ผมกลับมาก็เอากุญแจไขเข้ามาเอง” หมูเดินไปที่ประตู
   “รีบจนลืมรองเท้าเหรอไงหมู”
   “ไม่ได้ลืมหรอกพี่ เพื่อนผมอยู่ชั้น ๓ นี่เอง ไปนะพี่”
   พูดจบ หมูก็เดินออกจากห้อง ๒๐๗ ไม่ลืมที่จะปิดประตูมุ้งลวดให้เรียบร้อย เดินขึ้นบันไดจากชั้น ๒ไปยังชั้น ๓ แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าห้อง ๓๑๕ ประตูห้องปิดอยู่ แต่ไฟในห้อง ที่ส่องผ่านช่องลมด้านบนออกมานั้นสว่างไสว หมูยกมือเคาะประตูห้องเบาๆ แต่ไม่มีคนเปิดประตู หมูจึงยกมือเคาะประตูอีกครั้งให้แรงขึ้น ไม่นานนักก็มีเสียงเปิดประตูมุ้งลวดด้านใน ตามมาด้วยบานประตูทีเลื่อนเปิดออกไปทางด้านข้าง
   “หมูเองเหรอ ว่าไง” น้ำหยดทักทาย ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย
   “ขอเข้าไปหน่อยได้ป่ะ”
   น้ำหยดขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเบี่ยงตัวให้หมูเดินเข้ามาในห้อง พลางพึมพำเบาๆ ก่อนจะเลื่อนปิดบานประตู
   “ถามประหลาด”   หมูเองก็ได้ยินแว่วๆ แต่ไม่ได้สนใจ เดินไปนั่งลงบนเตียง ส่วนน้ำหยดก็เดินไปนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ ที่อยู่ปลายเตียง แล้วหยิบปากกาขีดเขียนอะไรลงในสมุดงานที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งดูเหมือนจะเขียนอะไรค้างเอาไว้ เพราะน้ำหยดเขียนด้วยความรวดเร็ว ปากก็ขยับเหมือนพึมพำอะไรไปด้วย ขณะที่เขียนอยู่
ตอนที่ ๑๕
   ผ่านไปกว่า ๑๐ นาที งานวิเคราะห์เรื่องสั้นที่จะต้องส่งในวันพรุ่งนี้จึงได้เสร็จลง น้ำหยดจึงปิดโคมไฟบนโต๊ะ เก็บสมุดและเครื่องเขียนลงในกระเป๋าเป้ แล้วชูแขนทั้งสองขึ้นสูง พลางบิดขี้เกียจไปมา พอมองไปที่เตียง ก็เห็นหมูล้มตัวลงนอนหลับตาอยู่บนเตียงของเขา น้ำหยดอมยิ้ม ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปหยิบผ้าแพรจากปลายเตียงคลี่ออก คลุมลงไปบนตัวหมู แล้วหันหลังกำลังจะเดินไปปิดไฟ แต่ก็ต้องชะงัก เพราะข้อมือถูกจับไว้
   “น้ำ” หมูลุกขึ้นนั่ง จับข้อมือน้ำหยดไว้หลวมๆ พลางดึงตัวน้ำหยดให้นั่งลงบนเตียง
   น้ำหยดมองหน้าหมู ที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ยอมพูดอะไร
   “เป็นไรน่ะ ปวดอึเหรอ” น้ำหยดเลิกคิ้ว ทำตาโต แต่หมูยิ่งขมวดคิ้วแนบแน่นมากขึ้น
   เมื่อหมูไม่ยอมพูดอะไร น้ำหยดก็เลยเงียบบ้าง แต่เหลือบสายตาไปมองที่พื้นแทน
   “เมื่อวันอาทิตย์กลับมากี่โมง” ในที่สุดหมูก็เริ่มพูดก่อน น้ำหยดจึงเงยหน้าขึ้นมาตอบ
   “ไม่รู้ดิ๊ จำไม่ได้ แต่มันมืดแล้ว คงสามทุ่มมั๊ง เพราะเราหิวพอดี เลยออกไปกินขนมกับพวกไก่กับชู”
   “แล้วปิดโทรศัพท์ทำไม”
   “โทรศัพท์เหรอ” น้ำหยดทำท่าคิด
   “แบตหมดมั๊ง เรายังไม่ได้ดูเลย จริงดิ๊ ชาร์จแบตเลยดีกว่า ทิ้งไว้หลายวันแล้ว”
   พูดจบ น้ำหยดก็ดึงมือออกมาจากมือของหมู เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบสายชาร์จออกมา แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเป้ จัดการต่อสายชาร์จ แล้ววางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ
   “ขอบใจนะที่เตือน” น้ำหยดหันไปยิ้มให้หมู แล้วนั่งลงบนเก้าอี้
   “แล้วเมื่อเช้าวันจันทร์ ทำไมไม่รอเรา” หมูถามอีก
   “รอ” น้ำหยดทวนคำงงๆ “รอทำไมอ๊ะ”
   “ก็รอออกไปกินข้าวพร้อมกันไง” หมูทำเสียงไม่พอใจ
   “อ๋อ” น้ำหยดทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดได้ “ก็เราเห็นฝนมันตก ก็เลยออกไปเร็วหน่อย แต่ปรกติเราก็ไม่ได้นัดกันว่าจะรอนายนี่ ทำไมนายมาว่าเราว่าไม่รอนายล่ะ”
   หมูอ้าปากค้าง จริงอย่างที่น้ำหยดพูด เขาไม่เคยนัดหมายอะไรน้ำหยดเลย ทุกครั้งเขาทำให้มันเหมือนเรื่อง ‘บังเอิญ’ มากกว่าความจงใจ
   “ห้าทุ่มแล้ว เราจะนอน ... ง่วง” น้ำหยดพูดตาปรือ
   “นายไล่เราเหรอ” หมูพูดเสียงอ่อย
   “วันนี้นายเป็นอะไรน่ะหมู” น้ำหยดทำหน้าเบื่อหน่าย “ไม่เจอกันตั้งหลายวัน พอเห็นหน้า ก็สอบสวนเราซะละเอียดยิบ เมื่อตอนจะเข้ามาในห้อง ไม่เห็นต้องถามเลยว่าได้ ... ไม่ได้ แล้วนี่เรายังไม่ได้ไล่นายเลยซักคำ”
   “ก็บอกไล่อยู่นี่ไง” หมูไม่ยอมแพ้
   “ที่เราบอกว่าเราง่วงแล้วน่ะ หมายความว่าให้นายขยับที่ให้เรานอนหน่อย อยู่แบบนั้นเราจะนอนได้ไง ถ้านายจะนอนไปนอนเตียงโน้น หรือถ้านายจะนอนเตียงนี้เดี๋ยวเราไปนอนเตียงโน้นเอง” หน้าของน้ำหยดเหมือนคนที่ง่วงนอนเต็มที่
   “งั้นเดี๋ยวเราปิดไฟให้ น้ำมานอนเหอะ” หมูพูดพลางลุกขึ้นจากเตียงด้วยสีหน้าระรื่น
   น้ำหยดไม่พูดอะไร โผจากเก้าอี้ที่อยู่ปลายเตียงดึงผ้าแพรขึ้นมาคลุมตัวถึงหน้าอก หมูกดลอคประตูห้อง ปิดประตุมุ้งลวด แล้วปิดไฟ เดินไปหยิบหมอนจากเตียงอีกหลังหนึ่ง มาวางลงบนเตียงแล้วลงไปนอนเบียดกับน้ำหยด
   “อื้ม ...” น้ำหยดส่งเสียงเหมือนรำคาญ รู้ว่าคงห้ามไม่ได้ ก็ขยับตัวให้หมูนอนด้วยอีกคนหนึ่ง
   หมูนอนตะแคง มองดูใบหน้าของน้ำหยดที่นอนหงายอยู่ในความมืด ยกแขนพาดไปบนตัวน้ำหยดวางมือไว้บนตะโพก แล้วลูบเบาๆ ดูเหมือนน้ำหยดจะสะดุ้งเล็กน้อย สักพักหมูก็ขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วจูบเบาๆที่ไหล่ เริ่มรู้สึกว่าอดใจไว้ไม่ไหวอีกแล้ว จึงยันตัวขึ้น โน้มตัวลงจูบที่ปาก น้ำหยดเบี่ยงหน้าหลบเมื่อริมฝีปากถูกสัมผัส หายใจแรงขึ้นเล็กน้อย หมูเปลี่ยนเป็นไล้ริมฝีปากไปตามแก้มเบาๆ ร่างของน้ำหยดสั่นเทา หมูคิดว่าน้ำหยดคงตื่นเต้น เพราะร่างกายที่ขืนเกร็ง และริมฝีปากเม้มแน่น เมื่อเขาจูบลงไปอีกครั้ง
   แต่น้ำหยดกำลังกลัว ... ความเจ็บปวดเพราะการขัดขืน ยังคงอยู่ในความทรงจำของน้ำหยด ถึงแม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว ใครจะรู้ท่าทีที่อ่อนโยนของหมู เมื่อยามไม่พอใจจะกลายเป็นความดุดันป่าเถื่อน แล้วความรุนแรงทั้งหลายจะมาลงที่ตัวเขา เหมือนที่คนเหล่านั้นทำหรือเปล่า
“น้ำไม่ต้องกลัวนะ” มือของหมูลูบเบาๆที่ไหล่ จูบเบาๆที่หน้าผาก รั้งศรีษะของน้ำหยดให้แนบกับอกเขา จมูกของหมูคลอเคลียอยู่ที่ขมับและกกหู มือก็วนเวียนลูบแผ่วๆอยู่บนไหล่ที่สั่นเทาของน้ำหยด
หมูคิดว่าเขาควรรออีกสักนิด แล้วไม่นานนักร่างของน้ำหยดก็เริ่มผ่อนคลาย หมูจูบลงไปเบาๆอีกครั้งบนหน้าผาก แล้วไล่ริมฝีปากลงมาตามสันจมูก จนสัมผัสกับริมฝีปากของน้ำหยด เขาประทับจูบลงไปเบาๆ ไม่รีบเร่ง ... นิ่งนาน ... จนมั่นใจว่า น้ำหยด ‘พร้อม’ สำหรับเขา
เมื่อไม่มีอาการต่อต้านขัดขืนอีก หมูก็บดริมฝีปากแรงขึ้น พลางแทรกลิ้นซอกซอนเข้าไปในปาก โลมเลียริมฝีปากด้านใน แล้วดูดดุนชิ้นเนื้อในปากเบาๆ จนตัวของน้ำหยดสั่นสะท้าน หมูถอนริมฝีปาก ค่อยๆเลื่อนไล้ไปตามซอกคอ มือก็ไม่หยุดนิ่ง ดึงผ้าแพรที่ห่มตัวน้ำหยดออก ปลดกระดุมเสื้อนอนของน้ำหยดออกทีละเม็ดจนหมด ริมฝีปากก็เลื่อนมาซอกซอนไล้เลียไปทั่วแผ่นอก อ้าปากงับติ่งเนื้อเล็กๆ ดูดดุนจนร่างของน้ำหยดบิดไปมา พลางส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ หมูเลื่อนผีปากต่ำลงอีก ไล้เลียไปเรื่อยๆ ถึงแพรไหมนุ่ม ถึงแก่นกาย หมูไล้เล็มช้าๆ จนตะโพกของน้ำหยดไม่อาจอยู่นิ่งได้ หมูลองครอบครองมันไว้ แล้วดูดดุนเบาๆ น้ำหยดถึงกับร้องคราง บิดตัวเร่า
อาการของน้ำหยดทำให้อารมณ์ของหมูยิ่งกระเจิดกระเจิง จึงลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าของตัวเอง โยนออกไปโดยไม่สนใจว่ามันจะไปอยู่ตรงไหน แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดตู้ออก สายตามองฝ่าความมืดที่พอจะมองเห็นอะไรได้เลือนลาง แล้วก็พบกับสิ่งที่ต้องการ หมูหยิบขวดโลชั่นออกมาแล้วเดินกลับมาที่เตียง บีบโลชั่นป้ายไปที่ส่วนนั้นของน้ำหยดจนชุ่ม ปิดขวดโลชั่นหันไปวางขวดลงบนโต๊ะ แล้วหันกลับมาเริ่มการบุกรุกอย่างช้าๆ จนสามารถเข้าไปได้จนสุดตัว หมูเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอย่างรุนแรงตั้งแต่เริ่มต้น เพราะหักห้ามใจไม่อยู่ และความสะดวกจากความชุ่มชื้นของโลชั่น แต่มันก็สร้างความเจ็บปวดให้น้ำหยดไม่น้อย แต่เมื่อผ่านไปสักพัก ร่างกายภายในของน้ำหยดก็เริ่มตอบรับต่อการเคลื่อนไหวของหมู
“อ๊ะ...โอ๊ะ...น้ำ...น้ำ...เราไม่ไหวแล้ว”หมูครางเสียงกระเส่า แล้วร่างก็เกร็งกระตุก ชั่วครู่ก็ฟุบตัวลงไปบนร่าง แนบแก้มไว้กับใบหน้าของน้ำหยด สักพักก็ ‘ถอนตัว’ ลงมานอนอยู่ข้างๆแล้วผล็อยหลับไปในที่สุด
ตอนที่ ๑๖
กริ๊ง~~~~
   เสียงนาฬิกาปลุก ทำงานของมันอย่างตรงเวลาเหมือนกับทุกวัน น้ำหยดเอื้อมมือไปกดปุ่มหยุดเสียงกริ่ง งัวเงียอยู่ครุ่หนึ่ง จึงลุกขึ้นนั่งห้อยขาลงมาจากขอบเตียง มองดูเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น เอื้อมมือไปหยิบกางเกงนอนมาสวมไว้ แล้วหันหน้ากลับไปที่เตียง
   ร่างขาวของหมูนอนทอดกายเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง สัดส่วนบางส่วนมีอาการตามธรรมชาติ ของผู้ชายที่มีสุขภาพดีในยามเช้า น้ำหยดมองดูแล้วส่ายหน้าเบาๆ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดนัก ยามที่ส่วนนั้นเคลื่อนไหวอยู่ภายในร่างกายของเขา เหลือบมองขึ้นไปตามผิวขาวสะอาดอมชมพู จากหน้าท้องเนียนราบ มีลอนกล้ามอยู่เล็กน้อย แผงอกกว้าง ไปจนถึงใบหน้าที่หลับตาพริ้มอยู่ คิดถึงความอ่อนโยนที่ผ่านมาเมื่อคืนนี้ อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
   “หมู ... ตื่นเหอะ” น้ำหยดเรียก ใช้มือบีบจมูกคนที่นอนหลับเบาๆ
   “หมู” น้ำหยดเรียกอีกครั้ง เพราะคนที่ถูกเรียกยังหลับตานิ่ง ไม่ยอมขยับ
   แล้วจู่ๆข้อมมือของน้ำหยดก็ถูกรวบไว้ พร้อมกับร่างที่ถูกโอบรั้งเข้าไปโอบกอดไว้ในอ้อมแขนของหมู ที่ทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็ว
   “ตื่นแล้วจ้า” หมูพูดกลั้วหัวเราะ
   น้ำหยดปล่อยให้หมูกอดไว้แบบนั้น โดยไม่ขัดขืน รู้สึกได้ถึงจมูกและริมฝีปาก ที่คลอเคลียอยู่บริเวณใบหู
   “ไปอาบน้ำแต่งตัวเหอะ เดี๋ยวไปเรียนสายนะ” น้ำหยดพูดเบาๆ
   “อื้อ” หมูตอบ แต่ไม่ยอมปล่อยน้ำหยดออกจากวงแขน
   น้ำหยดรีบผละตัวออกจากอ้อมกอดของหมูอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้สึกว่าวงแขนที่โอบอยู่ผ่อนแรงกอดรัดลง ลุกขึ้นจากเตียง หยิบเสื้อผ้าบนพื้นโยนไปให้หมู ซึ่งรับไว้แล้วลุกจากเตียงมาแต่งตัวอย่างช้าๆ มองดูน้ำหยดเปลี่ยนมานุ่งผ้าขนหนู แล้วหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมไหล่ไว้ ท่าทางเหมือนไม่สนใจของน้ำหยด ทำให้หมูอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที เดินขมวดคิ้วตรงไปที่ประตู
“จะให้รอออกไปพร้อมกันรึเปล่า” น้ำหยดถามขึ้นมาขณะที่หมูกำลังเปิดประตู
“อื้อ” หมูอารมณ์ดีขึ้นมาทันที “รอเราหน้าหอนะ”
น้ำหยดมองดูหมูเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี ก็อมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ
   “ไอ้หมู กินอะไรวะ” มิตรเดินเข้ามาตบไหล่หมู แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ยาวข้างๆหมู ส่วนต้อย อ้วน และชมพู่ เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะยาว
   “คนนี้รึเปล่า ที่ชื่อน้ำ” ชมพู่ถาม มองดูใบหน้าของน้ำหยดที่มีรอยยิ้มน้อยๆ กำลังเคี้ยวข้าวอยู่อย่างช้าๆ พลางพิจารณารูปหน้านั้นอย่างละเอียด นึกเปรียบเทียบกับหมู ที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้อยเองก็มองหน้าน้ำหยดนิ่งไปเหมือนกัน
   “เรียกพี่น้ำดิ๊วะ พี่เค้าอยู่ปี ๒” อ้วนติง
   “แล้วไหงมาสนิทกับหมูได้ล่ะ คนละชั้นปีกันไม่ใช่เหรอ คนละคณะกันด้วย ถ้าคณะเดียวกันยังว่าไปอย่าง” ชมพู่ไม่สนใจคำของอ้วน ทั้งท่าทางและน้ำเสียงบอกชัดเจนว่าไม่เป็นมิตรกับน้ำหยด
   “หมู ... เราไปนั่งกับเพื่อนทางโน้นนะ” พูดจบน้ำหยดก็หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายไหล่ ลุกออกจากเก้าอี้ แล้วยกจานข้าวกับแก้วน้ำ ถือเดินไปยังโต๊ะที่อยู่ถัดไปหลายตัว ที่โต๊ะนั้นมีเพื่อนของน้ำหยดนั่งกันอยู่หลายคน
   “ไม่มีมารยาทเลยถามก็ไม่ยอมตอบ แล้วยังลุกหนีอีก” ชมพู่เบ้หน้า
   “แต่เราว่านะ …” ต้อยหันไปมองหน้าหมูซึ่งมีสีหน้าไม่พอใจ แล้วหันไปพูดกับชมพู่ “พี่เค้าทำอย่างนี้น่ะสุภาพกว่าตอบแกอีกหว่ะ”
   “เอ็งรู้เหรอ ว่าน้ำเค้าจะตอบว่าอะไร” หมูมองหน้าต้อย ถามยิ้มๆ

akeins

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขแบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่ออีกนะครับ

manza555

ใครกันแน่ ผีรึป่าว น่ากลัวจัง

arzugima

ขอบคุณครับผม

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อ่านๆๆต่อ{:sm-32:}

dung

ขอบคุณนะครับ

harain15

ขอบคุณครับ

porxv

ขอบคุณมากคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

djhfjhjdhfujhfjydujdyjhgjkeukutdkytswtkstuktwyuti

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

rine_chan

Thanksssssssssssssssssssssssssss {:4_112:}