++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “ไม่มีมารยาทเลยถามก็ไม่ยอมตอบ แล้วยังลุกหนีอีก” ชมพู่เบ้หน้า
   “แต่เราว่านะ …” ต้อยหันไปมองหน้าหมูซึ่งมีสีหน้าไม่พอใจ แล้วหันไปพูดกับชมพู่ “พี่เค้าทำอย่างนี้น่ะสุภาพกว่าตอบแกอีกหว่ะ”
   “เอ็งรู้เหรอ ว่าน้ำเค้าจะตอบว่าอะไร” หมูมองหน้าต้อย ถามยิ้มๆ

“เออดิ มึงก็รู้เหมือนกันช่ายมะ” ต้อยถามกลับ
   “กูก็พอจะรู้หว่ะ” อ้วนพูดขึ้นบ้าง แล้วทั้งสามคนรวมทั้งมิตรก็หัวเราะออกมา
   ชมพู่ คงเป็นคนเดียวที่ไม่เข้าใจ เพราะทั้งสี่คนเข้าใจตรงกันว่า คำตอบของน้ำหยด ถ้าจะตอบอย่างสุภาพ คงจะประมาณว่า ชมพู่เกี่ยวอะไรด้วย หรือถ้าภาษาชาวบ้านก็คงเป็นคำว่า ... เสือก
   “โดนไล่มาล่ะสิ พรรคพวกเค้ามาเต็มโต๊ะ” นุชทักขึ้น แต่ดูจากสีหน้าท่าทางแล้ว เหมือนจะเป็นการหยอกล้อ มากกว่าการเยาะเย้ย
   “อื้อ” น้ำหยดวางจานข้าวกับแก้วน้ำลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงกินข้าวต่อ
   “เฮ๊ย! คนไหนวะ มันบังอาจ เดี๋ยวแม่จับซ่อมซะนี่” เก๋พูดด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
   “ช่างเหอะ เสียงนกเสียงกา” น้ำหยดพูดพลางกินข้าวด้วยความรวดเร็ว
   “แล้วทำไมนายนั่นถึงมาติดแกซะแน่นหนึบขนาดนี้ล่ะวะ” แขกถามด้วยสายตามีเลศนัย
   “นั่นดิ ว่างๆช่วยไปถามให้เราหน่อย เราก็อยากรู้เหมือนกัน แต่ไม่อยากถาม” น้ำหยดตอบเหมือนไม่สนใจ แต่ใครจะรู้ว่าในใจน้ำหยดคิดอะไรอยู่ เพราะน้ำหยดมองดูกลุ่มนักศึกษาหนุ่มรุ่นพี่ ตัวสูงใหญ่ที่เดินผ่านโต๊ะไป แล้วถอนหายใจยาว
   “เป็นอะไร ถอนใจซะดัง” นุชถาม
   “เปล่า สงสัยไม่สบายมั๊ง มันครั่นเนื้อครั่นตัว เหมือนจะเป็นไข้”
   “งั้นกินข้าวเสร็จไปซื้อยากกินซะ” แขกพูดเหมือนสั่ง
   “เมื่อคืนโดนกวนจนไข้ขึ้นเลยเหรอ” นุชพูดแล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับแก๋
   น้ำหยดไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ โดยไม่ได้สนใจว่าเพื่อนๆเงียบเสียงลงราวกับสับสวิชต์  เพราะมองเห็นหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มของน้ำหยด
ตอนที่ ๑๗
   “แล้ววันนี้ มึงไม่ไปขลุกอยู่กับพี่น้ำเค้าเหรอวะ” ต้อยถามระหว่างที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานกันอยู่ ที่โต๊ะหิน ใต้ต้นหูกวางบริเวณตึกคณะวิทยาศาสตร์
   “เค้าไปรับน้องคณะที่ต่างจังหวัด” หมูตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากสมุดงานที่กำลังเขียนอยู่
   “แล้วนี่ถ้าเค้าไม่ได้ไปรับน้อง เอ็งจะไปอยู่กับเค้ามั๊ยวะ” ต้อยยังไม่เลิกถาม
   “วันหยุดแบบนี้ น้ำเค้ากลับบ้าน รายนี้กลับบ้านทุกอาทิตย์แหละ”
   “เหรอ” ต้อยทำท่านเหมือนคิดอะไรอยู่
   “แต่ถึงไม่ได้กลับบ้าน ก็คงไม่ค่อยอยากให้กูไปเกาะอยู่กับเค้าตลอดเวลาหรอก”
“แล้วพี่น้ำ นิสัยเค้าเป็นไงมั่งวะ” ต้อยถามพลางเคาะปากกาในมือเล่น
   “มึงถามทำไม”
   “กูก็แค่อยากรู้ ว่าเพื่อนกูไปคบอยู่กับคนแบบไหน มึงเล่นไม่พามาให้เพื่อนฝูงรู้จักคุ้นเคยกันมั่งเลยนี่หว่า ตัวมึงเองก็เหอะ ไม่เข้าไปทำความรู้จักกับเพื่อนๆพี่เค้ามั่งเหรอวะ”
   “ตกลงมึงจะให้กูตอบอะไรก่อน เล่นถามซะหลายคำถาม กูเลือกตอบไม่ถูก”
   “งั้นเอาคำถามแรกก่อน พี่น้ำเค้าเป็นคนยังไงวะ” ถามแล้วต้อยก็นั่งนิ่ง ทำท่าเหมือนตั้งอกตั้งใจรอฟังคำตอบของหมู
   “ไม่รู้หว่ะ”
   “เชี๊ยะนี่” ต้อยโวยวาย
   “ทำลูกเล่นนะเมิง”
   “ก็กูบอกไม่ถูกจริงๆนี่หว่า” หมูเลิกทำงาน เงยหน้าขึ้นมาจับปากกาหมุนไปหมุนมา
   “ดูๆก็เป็นคนร่าเริงดี ไม่ค่อยคิดอะไรมาก ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ไม่ค่อยโวยวายเวลามีเรื่อง ไม่เซ้าซี้ถามไม่หยุด บางทีเหมือนจะสนใจอะไรรอบตัวไปหมด แล้วจู่ๆก็นิ่งเหมือนไร้สภาพ บางทีทำท่าเหมือนรำคาญเวลากูไปหา แต่กูว่าอะไรก็ว่าตาม บางทีเหมือนไม่สนใจกูเลย แต่เวลากูขยับก็รู้ว่ากูจะทำอะไร บางทีกูก็สงสัยเหมือนกันว่าเค้าคิดอะไรอยู่กันแน่ เพราะบางครั้งกูเห็นเค้าเหมือนเหม่อลอยยังไงพิกล หลังๆนี่กูมองว่าเค้าเป็นคนเก็บความรู้สึกอะไรไว้มากพอดู เห็นยิ้มๆแบบนั้น บางทีเหมือนมีอะไรในใจเต็มไปหมด”
   “น่าค้นหาว่าในใจเป็นยังไง ... น่าขุดคุ้ยว่างั้นเหอะ”
   “มั๊ง”
   “แล้วมึงขุดบ่อยแค่ไหนวะ” ต้อยยักคิ้ว ถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ
   “มีโอกาสกูก็ขุดหว่ะ บางวันกูขุดหลายรอบด้วย” พูดจบทั้งสองคนก็พากันหัวเราะ
   “เป็นไงมั่งวะ ดีมั๊ย ... ถ้าดีเผื่อกูขอขุดมั่ง” ต้อยจ้องหน้าหมู
   “มึงหมายความว่ายังไง” หมูขมวดคิ้ว
   “ฮ่าๆ กูหมายถึงขุดนิสัยเว๊ย” ต้อยหัวเราะกลบเกลื่อน “แล้วเรื่องพาพี่น้ำมาเข้ากลุ่มกับพวกเราบ้าง เอ็งว่าไง”
   “จะดีเหรอวะ วันก่อนไม่เห็นเหรอไง ชมพู่มันกัดขนาดไหน” หมูทำท่าเหมือนไม่เห็นด้วย
   “ก็ชมพู่มันแอบชอบมึงอยู่นี่หว่า มันก็เลยหึงออกนอกหน้าไปหน่อย” ต้อยพูดจบก็เห็นหมูเบ้หน้า
   “แล้วอย่างนี้ มึงจะให้กูพาน้ำมาเข้ากลุ่มอีกเหรอไง กูน่ะไม่เท่าไหร่ อย่างมากก็ไม่สนใจยัยชมพู่ แต่น้ำน่ะ กูคิดไม่ออกเลยว่า ถ้าเค้าไม่ทนขึ้นมา มันจะเป็นยังไง” หมูคิดไปถึงตอนที่น้ำหยดตอบเขาเรื่องแฟน มันช่างเป็นคำพูดที่ตรง เสียจนหากคนบางคนได้ฟังคงแทบกระอัก
   “เอางี้ มึงชวนพี่เค้ามากินข้าวเย็นกับพวกกูซักวัน เดี๋ยวกูดูฤกษ์ปลอดชมพู่ให้”
   “มึงจะทำแบบนี้ทำไมวะ”
   “ไอ้หมู คนเราจะคบกันน่ะ คิดแต่ว่าเป็นเรื่องของคนแค่สองคนมันไม่ใช่นะเว๊ย อย่างน้อยนะ รอบๆตัวเอ็งก็มีเพื่อน รอบๆตัวพี่เค้าก็มีเพื่อน แล้วเพื่อนนี่แหละตัวสำคัญ ถ้าเข้ากับเพื่อนของอีกฝ่ายไม่ได้ บางทีมันจะสร้างปัญหาได้ในวันข้างหน้านะเว๊ย”
   “พี่น้ำว่าไอ้หมูมันเป็นยังไงบ้าง” ต้อยถามยิ้มๆ ระหว่างที่กินข้าวด้วยกัน
   หมูพาน้ำหยดมากินข้าวเย็นกับเพื่อนเขา ในร้านอาหารเล็กๆร้านหนึ่งข้างรั้วมหาวิทยลัย มีเพียงต้อยและอ้วนที่มาร่วมโต๊ะกินข้าวมื้อนี้ กับข้าวเป็นผัดผัก๒จาน ผัดเผ็ด๑จาน และต้มยำไก่ สร้างความเอร็ดอร่อยได้ตามสภาพของร้านอาหารราคาย่อมเยา สำหรับนักศึกษาที่พากันเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย
   “ยังไงเหรอ” น้ำหยดถามยิ้มๆ
   “พี่ชอบมันตรงไหน” ต้อยแกล้งถามตรงประเด็นไม่มีการอ้อมค้อม พลางจ้องหน้าเหมือนจะค้นหาความจริง น้ำหยดหันไปมองหมูที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ แล้วหันกลับมาที่ต้อย
   “ไม่ได้คิดจะชอบหรอก แต่โดนประกบจนหนีไปไหนไม่ได้” น้ำหยดตอบพลางอมยิ้ม
   “ตกลงประกบร่างกันไปเรียบร้อยแล้วเหรอพี่” อ้วนถามแล้วหันไปหัวเราะกับต้อย ส่วนหมูอมยิ้มหันไปมองหน้าน้ำหยดที่ไม่พูดอะไร แต่หน้าแดงกล่ำ
   “หมูมันบอกว่าพี่อยู่หอเดียวกับมันเหรอ” ต้อยถามขึ้นอีก
   “อื้อ” น้ำหยดตอบสั้นๆเหมือนเดิม แต่ยังยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
   “ห้องไหนเหรอพี่ เผื่อว่างๆพวกผมจะได้ไปนั่งคุยกับพี่บ้าง” ต้อยถามต่อ
   “ ๓๑๕ ”
   “พี่อย่าหลอกพวกผมน่า” อ้วนหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีเป็นนิจ
   “รุ่นพี่ผมเล่าให้ฟังว่าห้องนั้นน่ะ ไม่มีใครอยู่ได้หรอก”
   “เอ๊ะ! ทำไมล่ะ อยู่มาตั้งเดือนกว่าแล้ว ไม่เห็นมีอะไรนี่” น้ำหยดสงสัย
   “ไม่มีจริงๆเหรอพี่” ต้อยถามย้ำ
   “อื้อ ... ไม่มี”
น้ำหยดตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก พลางนึกไปถึง ‘ผู้มาเยือน’ ที่รู้แต่เพียงว่า เป็นนักศึกษาชั้นปีที่ ๔ คณะศึกษาศาสตร์ เอกสาขาวิชาพละศึกษาเท่านั้น
ตอนที่ ๑๘
   เวลากว่าสองเดือนที่น้ำหยดไปไหนมาไหนกับหมูเป็นประจำ ไม่นับรวมถึงการอยู่ร่วมกันในยามค่ำคืน สร้างเป็นความคุ้นเคย และความเคยชินในการดำเนินชีวิตประจำวันของน้ำหยด ดังนั้นการที่ไม่เห็นหมูออกจากหอพัก มากินข้าวเช้าด้วยกัน แล้วไปยังห้องเรียนที่ตึกคณะวิทยาศาสตร์ในตอนเช้าวันจันทร์ เพราะเรียนวิชาเดียวกัน ก่อนจะแยกไปนั่งอยู่กับเพื่อนร่วมคณะของตนเองนั้น ทำให้น้ำหยดรู้สึกเหมือนเช้านี้ขาดอะไรไปสักอย่าง ยิ่งเมื่อเห็นอาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เริ่มต้นทำการสอน ก็ยังไม่เห็นวี่แววของหมูจะเข้ามาภายในห้องเรียน ยิ่งทำให้น้ำหยดรู้สึกไม่สบายใจเลย เพราะหมูเป็นคนเอาใจใส่กับการเรียน ไม่เคยขาดเรียนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
   “ต้อย ... ต้อย” น้ำหยดเดินไปเรียก เมื่ออาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว หลังจากหมดคาบเรียน
   “ไรเหรอพี่น้ำ” ต้อยหันไปหาน้ำหยด มีชมพู่มองตามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
   “หมูไม่มาเรียนเหรอ” น้ำหยดถาม แล้วหันไปยิ้มให้อ้วนกับมิตรที่ส่งเสียงทักทายมา
   “มันไม่สบายรึเปล่าพี่ เมื่อคืนไปเที่ยวหาดกันแล้วฝนตกหนัก จักรยานมันยางรั่ว ก็เลยเดินเข็นมาจากหาดจนถึงหอ”
   คาบวิชาที่สอง น้ำหยดแทบจะไม่เป็นอันเรียน พออาจารย์ออกจากห้อง ก็หันไปพูดกับนุช
   “นุช เรายืมจักรยานหน่อยได้ป่ะ จะไปที่หอหน่อย”
   “ไปเอาของเหรอ เดี๋ยวเราไปส่งก็ได้”
   “งั้นเดี๋ยวเราถีบเองแล้วกัน”
   น้ำหยดจึงได้ถีบรถจักรยาน มีนุชซ้อนท้าย และมีเก๋ถีบจักรยานอีกคันหนึ่งตามมา เมื่อไปถึงหอชาย๙ นุชกับเก๋นั่งรออยู่ที่โต๊ะหินใต้ต้นหูกวางหน้าหอ ส่วนน้ำหยดถอดรองเท้าไว้ที่บันไดหน้าหอ วิ่งขึ้นไปบนชั้น ๒ ไปหยุดอยู่หน้าห้อง ๒๐๗ แล้วเคาะประตูเบาๆ
   “หมู” เงียบ ... ไม่มีเสียงตอบ
   “หมู” น้ำหยดเรียกเสียงดังขึ้น แล้วเคาะประตูแรงขึ้น ไม่มีเสียงตอบเช่นเคย
   น้ำหยดเอื้อมมือไปลองขยับบานประตูดู บานประตูก็เลื่อนเปิดออกตามแรง น้ำหยดผลักบานประตูมุ้งลวดเข้าไป ก็มองเห็นหมูนอนขดตัวอยู่บนเตียง มีผ้าห่มคลุมตัวไว้มิดชิด
   “หมู” น้ำหยดเดินเข้าไปเรียกใกล้ๆ แต่หมูยังคงหลับอยู่
   น้ำหยดมองดูใบหน้าของหมูที่แดงกล่ำ เอื้อมมือไปแตะหน้าผาก ลำคอและตามข้อพับแขน อุณหภูมิที่สัมผัสได้นั้นร้อนจัด ... หมูเป็นไข้ ... ไข้ขึ้นสูงด้วย
   “หมู ... หมูตื่น” น้ำหยดเขย่าตัวหมูแรงๆ จนหมูรู้สึกตัว
   “น้ำเหรอ” หมูงัวเงียอยู่สักพักจึงลืมตาขึ้นมอง แล้วทักขึ้น น้ำหยดพยายามดึงตัวหมูให้ลุกขึ้นนั่ง
   “หมูไม่สบายนี่ เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วกินยารึยัง” น้ำหยดถามรัวเป็นชุด
   “เป็นตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าเลย” หมูตอบพลางเอามือลูบท้องเบาๆ
   “ไปหาหมอดีกว่า หมูเป็นเยอะนะ ลุกเร็ว ไปหาหมอ”
   “เดี๋ยวน้ำ ไปตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวอายแย่”
   “อายยังดีกว่าตายนะ อย่าดื้อ” น้ำหยดทำเสียงดุ แต่สีหน้าปิดไม่มิดว่าเป็นห่วงหมูแค่ไหน
   “คืองี้น้ำ” หมูยิ้ม
“เราใส่ชุดนี้นอนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ได้ใส่กางเกงใน ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้มะ” พูดจบก็หัวเราะเบาๆ
   “ยังมาทำหน้าทะเล้นอีก”  น้ำหยดดุอีก
   “เห็นน้ำเป็นห่วงก็รู้สึกว่าไข้ลดไปกว่าครึ่งแล้ว” หมูทำเสียงออดอ้อน
   “เซี๊ยว ... รีบเร็ว นุชกับเก๋รออยู่ข้างล่าง”

akeins

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

arzugima

ขอบคุณครับผม

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

Hot_G

อยากอ่านจังเลยยย

kiwwy

ขอบคุณขร๊ อ่านต่อล่ะนร๊{:sm-32:}

dung

ขอบคุณนะครับ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ปวันรัต

ขอบคุณคร้าบบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

adgfdsgadfujhfgkjklhdyhjudyhikfuytjdeyjkdyhkhgk

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ