++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เราใส่ชุดนี้นอนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ได้ใส่กางเกงใน ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้มะ” พูดจบก็หัวเราะเบาๆ
   “ยังมาทำหน้าทะเล้นอีก”  น้ำหยดดุอีก
   “เห็นน้ำเป็นห่วงก็รู้สึกว่าไข้ลดไปกว่าครึ่งแล้ว” หมูทำเสียงออดอ้อน
   “เซี๊ยว ... รีบเร็ว นุชกับเก๋รออยู่ข้างล่าง”
น้ำหยดรอให้หมูผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ลืมบอกให้หมูเอากระเป๋าสตางค์ไปด้วย ส่วนพวงกุญแจห้อง น้ำหยดหยิบจากโต๊ะมาถือไว้นานแล้ว เมื่อลงมาข้างล่าง น้ำหยดให้หมูซ้อนรถจักรยานของนุช ตัวเขาเองเป็นคนถีบตรงไปยังสถานีอนามัย ซึ่งอยู่ติดกับรั้วมหาวิทยาลัย โดยมีนุชนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานของเก๋ ถีบตามไปด้วยความเป็นห่วง
   ที่สถานีอนามัย น้ำหยดวุ่นวายอยู่กับการกรอกเอกสารต่างๆ ส่วนหมูลงชื่อท้ายเอกสารไว้ แล้วไปนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ยาว มีเก๋กับนุชนั่งคุยกันอยู่บนเก้าอี้ยาวอีกตัว สักพักน้ำหยดก็เดินไปพยุงให้หมูเดินไปนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจ และเดินเข้าไปด้วยเมื่อหมอเรียกคนไข้เข้าพบ
   “ไม่ฉีดยาได้มั๊ยครับ” หมูต่อรอง
   “ทำไมอ๊ะ อย่าบอกนะว่ากลัวเข็ม” น้ำหยดหันมาถาม ทำให้หมอวัยกลางคนอมยิ้ม
   “แหะๆ ... โดนดักคอแบบนี้ ตกลงขอเป็นยากินแทนได้ ใช่มั๊ยครับหมอ” หมูถามหมอ
   “ไม่ตกลง” น้ำหยดตอบแทน ทำเอาคุณหมอหัวเราะเบาๆ “ฉีดยาซะดีๆ จะได้หายเร็วๆ พรุ่งนี้จะได้ไปเรียนได้”
   “ขึ้นไปนอนคว่ำบนเตียงนะครับ เดี๋ยวหมอจะฉีดตะโพก” คุณหมอยิ้มอย่างคนใจดี
   หมูยิ้มแหยๆ เดินไปนั่งลงบนเตียงในห้องตรวจ ไม่ยอมนอนลง หมอเดินเข้าไปหลังบังตา เพื่อเตรียมยาสำหรับการฉีด น้ำหยดถอนหายใจ ส่ายหน้าเบาๆ ลุกจากเก้าอี้เดินไปยืนใกล้ๆหมู ทำท่าบอกให้นอนคว่ำลงด้วยสีหน้าดุๆ หมูจึงต้องยอมนอนคว่ำลงบนเตียง เอามือกอดหมอนไว้ หันหน้ามาทำหน้าเศร้า น้ำหยดเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ เอื้อมมือไปกุมมือหมูไว้ แล้วบีบเบาๆเหมือนจะให้กำลังใจ
   “รอเราหายก่อนเหอะ จะจับนาย ‘ฉีดยา’ มั่ง” หมูพูดพลางส่งสายตาแวววาวให้น้ำหยด
   “พูดอย่างนี้ไม่ต้องฉีดดีกว่ามั๊ย จะได้หายช้าๆ” น้ำหยดโน้มใบหน้าลงไปกระซิบเบาๆ
   “ฉีดก็ได้ ตอนนี้อยากหายเร็วๆแล้ว” หมูยิ้มให้ พลางส่งสายตาหวานฉ่ำให้น้ำหยด แล้วบีบมือน้ำหยดไว้แน่น
ตอนที่ ๑๙
   หมูนอนหลับเพราะฤทธิ์ยา จนกระทั่งเย็นมากแล้ว หมูตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงอะไรดังกุกกักอยู่ใกล้ๆตัว พอลืมตามอง ก็เห็นน้ำหยดกำลังทำอะไรง่วน อยู่ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ ที่อยู่ตรงหัวเตียง
   “อ้าว หมู ตื่นแล้วเหรอ เรากำลังจะปลุกพอดี”
   หมูได้กลิ่นอะไรหอมๆลอยมาเข้าจมูก พอลุกขึ้นนั่งก็มองเห็นชามใบใหญ่อยู่บนจางรองอีกที วางอยู่บนโต๊ะ มีควันลอยอยู่เหนือชาม น้ำหยดกำลังเทสิ่งที่เหมือนข้าวต้มจากถุง ใส่ลงในชามอีกใบหนึ่ง
   “กินข้าวต้มก่อนนะ เดี๋ยวจะได้กินยา”
   หมูลุกจากเตียงมานั่งลงบนเก้าอี้ น้ำหยดเดินไปยกเก้าอี้จากชุดโต๊ะอีกด้านหนึ่งของห้อง มานั่งลงข้างๆหมู
   “น้ำซื้อข้าวมาให้เราเหรอ” หมูมองหน้าน้ำหยดนิ่ง
   “อื้อ แล้วจักรยานที่ยางรั่วน่ะ เราเอาไปซ่อมให้แล้วนะ” น้ำหยดพูดพลางยื่นช้อนให้หมู
   “ขอบใจนะ น้ำ” หมูตอบ แล้วใช้ช้อนคนข้าวต้มในชามเบาๆ ในชามข้าวต้มมีกระเทียมเจียวที่เขาชอบลอยอยู่เต็ม ไม่มีต้นหอมและผักชีที่เขาไม่ชอบกลิ่นของมันเลย เหลือบตาไปในที่ชามของน้ำหยด มองเห็นทั้งต้นหอม ผักชี กระเทียมเจียวลอยฟ่อง
   “ไม่เป็นไรหรอก จักรยานน่ะ เราจะได้เอาไว้ใช้ตอนไปซื้อข้าวให้นาย”
   หมูมองน้ำหยดที่ยิ้มจนตาหยี ไม่พูดอะไรต่อ ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจนิสัยของน้ำหยดมากขึ้นแล้ว หากพูดอะไรมากไปน้ำหยดอาจจะรำคาญ หาว่าเขาคิดอะไรหยุมหยิม กับเรื่องเล็กน้อยๆ แต่ดูจากการกระทำแล้ว น้ำหยดดูจะคิดอะไร ‘หยุมหยิม’ มากกว่าเขาเสียอีก เพราะหมูมองเห็นน้ำดื่ม๒ขวด แก้วน้ำ๒ใบ ถุงผลไม้อีกถุงใหญ่อยู่บนจานพลาสติก วางอยู่บนโต๊ะนั่นเอง
   “แล้วนี่น้ำไปเอาจานชามที่ไหนมาเยอะแยะ”หมูอดถามไม่ได้เมื่อกินข้าวต้มไปได้สักพัก
   “ยืมที่ร้านมา แก้วน้ำก็ด้วย เดี๋ยวกินเสร็จค่อยเอาไปคืน”
   ทั้งสองคนกินข้าวพลางคุยกันไปเรื่อยๆ ผ่านไปครู่ใหญ เสียงประตูบานนอกถูกเลื่อนเปิดออก แล้วเอกเปิดประตูมุ้งลวดเข้ามาในห้อง
   “อ้าวหมู นึกไงกินข้าวในห้อง” เอกถามพลางปิดประตูมุ้งลวด แล้วเดินไปวางหนังสือลงบนโต๊ะ
   น้ำหยดเห็นแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำท่าจะยกเก้าอี้ไปคืนไว้ที่โต๊ะของเอก
   “ไม่ต้องหรอกครับ ตามสบายเหอะ พี่แค่เอาของมาเก็บ เดี๋ยวว่าจะออกไปกินข้าวเหมือนกัน” เอกยิ้มให้ “แล้วนี่...” เอกชี้นิ้วไปที่น้ำหยดที่นั่งลงอย่างเดิม หันไปมองหน้าหมูเป็นเชิงถาม
   “น้ำ เพื่อนผมเองพี่”
   “ชื่อน้ำเหรอ” เอกขมวดคิ้ว เหมือนสะดุดใจกับชื่อนี้ แต่ก็เพียงแว่บเดียวเท่านั้น
   “น้ำหยดครับ เรียกน้ำเฉยๆก็ได้” น้ำหยดบอกอย่างสุภาพ เพราะเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ พลางมองดูรูปร่างล่ำสัน ที่สูงกว่าเขาเกือบช่วงศรีษะ
    “น้ำหยดเหรอ ชื่อแปลกดีนะ ความจริงพี่ก็เคยเห็นหลายหนแล้วนะ ไม่คิดว่าเป็นเพื่อนหมู แล้วชื่อน้ำหยดนี่มีความหมายอะไรมั๊ยเนี่ย” เอกนั่งลงไปบนเตียง ชวนคุยด้วยเสียงห้าวๆ
   “พี่” หมูหันมาหาเอก ยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปาก เป็นทำนองว่าห้ามพูด “พระท่านว่า ... บอกไม่ได้” พูดจบหมูก็หัวเราะร่วน เอกส่ายหน้า หัวเราะเบาๆกับท่าทางของหมู หันไปถามน้ำหยด
   “แล้วชื่อจริงล่ะ คงเป็นอะไรเกี่ยวกับน้ำรึเปล่า”
   “น้ำหยดนี่แหละครับชื่อจริง ชื่อเล่นผมชื่อธารา”
   “ฮ่าๆ เอาอย่างนั้นเลยเหรอ” เอกหัวเราะชอบใจ คิดว่าเป็นอารมณ์ขันของน้ำหยด
   “ผมพูดจริงนะพี่ น้ำหยดน่ะเป็นชื่อย่อของชื่อจริงผม” น้ำหยดตอบยิ้มๆ
   “โหนี่ขนาดชื่อย่อนะ ชื่อเต็มไม่อยากคิดเลย” หมูพูดแล้วหัวเราะเบาๆ น้ำหยดได้แต่อมยิ้ม
   “พี่ชื่อเอก อยู่ศึกษาฯปี ๔ เอกพละ น้ำอยู่คณะอะไรเหรอครับ” เอกส่ายหน้า แล้วแนะนำตัวกับน้ำหยด
   “ปี ๔ ศึกษาฯ พละเหรอครับ” น้ำหยดทวนคำ  ใบหน้าแดงระเรื่อ นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ
   “น้ำอยู่มนุษย์ฯ”
   “เอ๊ะ! หอเราไม่มีเด็กมนุษย์ฯปี ๑ นี่”
   “น้ำเค้าอยู่ปี ๒น่ะพี่” หมูตอบ แล้วตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก
   “อ้าวปี ๒ หรอกเหรอ” เอกทำท่าคิด
   “นึกออกแล้ว ได้ยินมาเหมือนกันว่ามีน้องปี ๒ ย้ายมาจากวิทยาเขตอื่น น้องน้ำนี่เอง เป็นไงมั่งล่ะที่นี่ ดีกว่าที่เก่ามั๊ย”
   “น่าอยู่มากเลยพี่ อากาศก็ดีกว่าอยู่ในกรุงเทพฯเยอะเลย แล้วหอพักสะอาด อยู่สบายกว่าที่คิด” พูดจบน้ำหยดก็ตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก เก็บชามของหมูมาซ้อนกับชามของตัวเอง
   “ผมเอาชามไปล้างแป๊บนึงนะครับ” พูดจบก็ถือชามเดินออกไปจากห้อง
   เอกมองตามร่างสูงโปร่ง ผิวสีน้ำตาล รูปร่างค่อนข้างสมส่วน เดินออกไปจากห้อง แล้วลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ มองดูผลไม้ในจาน ที่หมูเทออกมาจากถุง เห็นมีทั้งฝรั่ง แตงโม สับปะรด หยิบฝรั่งชิ้นหนึ่งขึ้นมากิน
   “คนนี้รึเปล่าที่อยู่ห้องนั้นน่ะ”
   “ห้องไหนพี่”
   “ห้องนั้นไง ห้อง ๓๑๕ ”
   “อ๋อ ... ใช่ ทำไมเหรอพี่”
   “แล้วเค้าเคยเล่าให้ฟังว่าเจออะไรแปลกๆมั่งมั๊ย”
   “ไม่มีนี่พี่ ผมไปนอนค้างบ่อยๆ ก็ไม่เห็นจะมีอะไร” หมูหยุดกินฝรั่ง เปลี่ยนมาเอาไม้จิ้มสับปะรดเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ
   “ไม่มีก็ดี นี่มันสองเดือนกว่าเข้าไปแล้ว รายก่อนๆ เห็นอยู่ได้ไม่ถึงเดือน บางรายก็แค่ไม่กี่วันก็ย้ายออกหมด”
   “ตกลงไอ้ห้องนั้นมันมีอะไรกันแน่เหรอพี่ เห็นเล่ากันหลายอย่างเหลือเกิน”
   “จริงๆมันก็ไม่ถึงขนาดที่เค้าเล่ากันหรอก แต่งแต้มระบายสีกันจนไปกันใหญ่” เอกถอนหายใจเบาๆ
   “ไว้พี่จะเล่าให้ฟังแล้วกันว่าจริงๆมันเป็นยังไง ตอนนี้ขอไปกินข้าวก่อน หิวแล้ว”
   พูดจบเอกก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้อง เจอกับน้ำหยดตรงหน้าประตูห้องพอดี เอกยิ้มให้แล้วเดินตรงไปทางบันได น้ำหยดได้แต่มองตามร่างสูงหนา ด้วยแววตาสับสน ในใจคิดถึงคนที่หายไปหลายสัปดาห์ จนกระทั่งเอกเดินลงบันไดไป
ตอนที่ ๒๐
   เสียงสัญญาณบอกเวลาหมดคาบเรียนวิชาแรก ในช่วงบ่ายของวันศุกร์ดังขึ้น สักพักใหญ่ๆ ก็มีนักศึกษาพากันเดินลงจากบันได ออกมาจากตึกคณะมนุษยศาสตร์ ส่วนใหญ่เดินไปยังรถจักรยานที่จอดเรียงรายกันอยู่ในบริเวณข้างตึก พากันนำรถจักรยานของตัวเองออกมา หลายคนจับกลุ่มกันเดินช้าๆออกไปจากบริเวณตึก ชายหนุ่มร่างสันทัดค่อนข้างสูง ในชุดลำลองสีสดใส ยืนพิงรถสปอร์ตสีแดงเลือดหมู ที่จอดอยู่บริเวณด้านหน้าของตัวตึก ขยับแว่นกันแดดเพ่งมองดูนักศึกษาที่ทยอยเดินออกมา แล้วก็ต้องยิ้มที่มุมปาก เมื่อมองเห็นคนที่เขาต้องการพบ
   “น้ำ...น้ำหยด” ชายหนุ่มตะโกนเรียก พลางโบกมือให้ มืออีกข้างหนึ่งถอดแว่นกันแดดใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อ ทำให้เห็นใบหน้าที่ประดับด้วยคิ้วดกหนา ดวงตาคมเข้ม เมื่อรวมกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากรูปกระจับที่เป็นสีแดงเรื่อ ยิ่งดูน่ามอง
   “น้ำทำไมหน้าซีดอย่างนั้นล่ะ แล้วนั่นใครน่ะ ที่เรียกนายอยู่” แขกถามด้วยความสงสัย
   “คนรู้จัก แล้วไว้เจอกันวันจันทร์นะ” น้ำหยดโบกมือให้เพื่อนๆ แล้วเดินไปหาตั๊กช้าๆ
   “พี่ตั๊กมานี่ได้ยังไง” น้ำหยดทักทายด้วยน้ำเสียงหวาดๆ
   “ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ เหมือนไม่ดีใจเลยที่เจอกัน พอดีพี่ผ่านมาก็เลยแวะเข้ามาดู เผื่อเจอจะได้ขออาศัยค้างคืนหน่อย” ตั๊กมองน้ำหยดด้วยสายตาแวววาว เอื้อมมือไปวางไว้ที่ไหล่น้ำหยดแล้วลูบเบาๆ
   “ขึ้นรถสิ พักที่ไหนพี่จะไปส่ง” ตั๊กยิ้มกริ่ม
   “ไม่เป็นไรครับ ผมนัดเพื่อนไว้ เดี๋ยวจะมารับไปท่ารถ เข้ากรุงเทพฯด้วยกัน” น้ำหยดขยับตัวถอยไปข้างหลัง ทำให้มือของตั๊กหลุดจากไหล่ไปอย่างสุภาพ แต่มือนั้นกลับเปลี่ยนมาจับข้อมือของน้ำหยดแทน
   “ทำไมทำเย็นชากับพี่แบบนี้ล่ะ อย่างน้อยเราก็เคยเป็น ... เป็นเพื่อนกันมาก่อนไม่ใช่เหรอ น้ำหยด” ตั๊กไล้นิ้วโป้งไปตามหลังมือของน้ำหยด
   ... เพื่อนเหรอ ถ้าเป็นเพื่อนคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก ... น้ำหยดคิดในใจ
   หมูถีบจักรยานช้าๆอย่างอารมณ์ดี ตลอดมาเขาไม่ค่อยแน่ใจว่าน้ำหยดคิดอย่างไรกับเขากันแน่ แต่ตอนที่เขาไม่สบายเมื่อสัปดาห์ก่อน ทำให้เขารู้สึกว่าน้ำหยดคงมีใจให้เขาเหมือนกัน เพราะเฝ้าดูแลเขาอย่างดีเสียเหลือเกิน ถึงมันอาจจะยังไม่มากพอที่จะเรียกว่า ‘รัก’ ก็ตาม ซึ่งคนรุ่นเขาไม่ค่อยมีใครพูดถึงสิ่งนี้กันอย่างจริงจังมากนัก เพียงแค่ความ ‘พึงตาต้องใจ’ นิดหน่อย ก็จูงมือไปหาความสุขด้วยกันได้ไม่ยาก หากถูกใจกันมากก็อาจจะคบหาเป็นแฟนกัน พอเบื่อหรือเจอคนใหม่ ก็เลิกลากันไป ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขา ซึ่งมีประสบการณ์ในเรื่องทำนองนี้ มาตั้งแต่เริ่มเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมปลาย
   สำหรับน้ำหยด แน่นอนว่า ‘พึงตา’ เขาตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งท่าทาง ‘เอาเรื่อง’ เมื่อตอนที่ถามถึงแฟนเก่า ยิ่งทำให้เขา ‘ต้องใจ’ แล้วเพียงแค่สัมผัสแรกในคืนที่มีงานรับน้องของมหาวิทยาลัย เขาแน่ใจได้เลยว่าน้ำหยดนั้น ‘เอาเรื่อง’ เฉพาะท่าทางภายนอกเท่านั้น แต่ความจริงกลับ ‘ไร้เดียงสา’ เสียจนเขารู้สึกแปลกใจ
   หมูเบรครถจักรยาน เอาเท้ายันพื้นไว้ จ้องมองไปที่รถเก๋งสีแดงเลือดหมู ชายหนุ่มท่าทางดีคนหนึ่ง ที่เขาไม่เคยเห็นหน้า กำลังคุยอยู่กับน้ำหยด แต่มือของชายหนุ่มคนนั้นจับข้อมือน้ำหยดไว้
   ... หึง ?...
   คงใช่ ... หมูบอกกับตัวเองถึงอาการที่เขารู้สึก เพราะดูจากท่าทางแล้ว ชายหนุ่มคนนี้คงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาของน้ำหยดแน่ หมูใช้เท้าเตะขาตั้งรถออกมา จอดรถจักรยานไว้ตรงนั้น แล้วเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่
   “น้ำ” หมูส่งเสียงเรียก น้ำหยดหันหน้ามา มีสีหน้าตกใจนิดหน่อยรีบดึงมือออกจากมือของตั๊ก
   หมูเดินไปถึงก็โอบไหล่น้ำหยดไว้
   “นี่เหรอ เพื่อนที่น้ำหยดนัดไว้น่ะ” ตั๊กพูดยิ้มๆ แต่หมูรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้น เหมือนจะเยาะเย้ยอย่างไรอยู่
   “ครับ นี่หมูเพื่อนน้ำเอง แล้วนี่พี่ตั๊กเป็นพี่ชายของเพื่อนเรา” น้ำหยดแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน

akeins

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

ผีแน่ๆเลย ทำไงดีๆๆๆ

arzugima

ขอบคุณครับผม

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

kiwwy

ขอบคุณเจ้ค่ะ  ขออ่านก่อนนอนนะเจ้าค๊ะ{:sm-38:}

dung

ขอบคุณนะครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

ghmkgfdunfhyrjmfgnh ,mghmnfghmgkghk.h;g

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

rine_chan

Thanksssssssssssssssssssss {:4_112:}

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssss {:4_112:}

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssssssssssssssss {:4_112:}