++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “ครับ” พูดแล้วน้ำหยดก็ลุกขึ้นยืนแต่ต้องเซเล็กน้อย เอกรวบแขนน้ำหยดไว้ เพราะกลัวว่าจะล้มลง
   “โห ... เนี่ยนะนิดหน่อย”
   “แหะๆ ผมดื่มไม่เก่งน่ะพี่ เพิ่งหัด” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ หันไปที่ต้อย
   “ขอบใจนะต้อยที่มาส่ง”
   “ไม่เป็นไรครับพี่” ต้อยยิ้มเจื่อนๆ
“งั้นผมไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” พูดจบก็เดินออกไป
   “นี่ถ้าไม่เจอพี่ นายนั่นคงจะพาขึ้นไปส่งที่ห้องล่ะสิ” เอกมองตามต้อยที่เดินออกไป
   “ก็คงงั้นอ๊ะพี่” น้ำหยดมองหน้าเอกที่หันกลับมาด้วยความสงสัย
   “นั่นต้อย เค้าเป็นเพื่อนหมูน่ะ พี่น่าจะรู้จัก”
   เอกมองหน้าน้ำหยด ผิวสีน้ำตาลที่มีสีแดงอยู่เรื่อๆ เพราะฤทธิ์เหล้า หน้าตาของน้ำหยดฟ้องว่าไม่ได้คิดอะไรเลย
   “ป่ะ พี่พากลับห้องเอง”
   เอกพยุงน้ำหยดที่เริ่มจะประคองตัวไม่ค่อยได้ เดินขึ้นบันไดไปจนถึงห้อง เมื่อน้ำหยดหยิบพวงกุญแจขึ้นมา เอกก็คว้าไปเปิดประตูห้อง พาน้ำหยดเข้าไปนั่งลงบนเตียงที่ค่อนข้างใหญ่ เพราะนำอีกเตียงมาวางไว้ชิดกัน แล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงปลายเตียง มองไปรอบๆห้องด้วยความรู้สึกคุ้นเคย
   “ห้องนี้ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนเลยนะ ไม่มีอะไรแต่งห้องเหมือนเดิม”
   “พี่เคยเข้ามาห้องนี้เหรอครับ” น้ำหยดถาม แล้วมองหน้าเอกนิ่ง คิดประหวัดไปถึงอีกคนหนึ่ง
   “อื้อ ... เคยสิ” เอกหันมายิ้มให้
   “พี่มาห้องนี้บ่อยๆ”
ตอนที่ ๒๓
หน้าที่แดงเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้าของน้ำหยด เหมือนจะซีดลง เอกมองดูด้วยความประหลาดใจ
“พี่เอกเคยมาห้องนี้เหรอครับ” น้ำหยดถามอีกครั้ง เสียงสั่นเล็กน้อย
“ไม่เคยได้ยังไงล่ะ” เอกพูดกลั้วหัวเราะ
“ก็เมื่อก่อนพี่เคยอยู่ห้องนี้ ตั้งแต่ตอนเรียนปี ๑ พี่ก็ต้องเคยมาสิ”
“เคยอยู่” น้ำหยดทวนคำ แล้วระบายลมออกจากปาก “ผมนึกว่าพี่เคยเข้ามาเมื่อเร็วๆนี้”
คิ้วของเอกขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เพราะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่น้ำหยดพูด
“ตั้งแต่พี่ย้ายออกไปเมื่อตอนปี ๒ พี่ก็เพิ่งเข้ามานี่แหละ มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ ผมคงเข้าใจอะไรผิดไปเอง” น้ำหยดถอนหายใจ
“แล้วอยู่มาสองเดือนกว่านี่มีอะไรแปลกๆมั่งมั๊ย” เอกถามเหมือนไม่ตั้งใจ
“อะไรแปลกๆน่ะเหรอครับ” น้ำหยดหลับตาลง ยกมือขึ้นนวดขมับ “ไม่มีหรอกพี่ มีแต่คนแปลกๆ”
“อาบน้ำซะหน่อยมั๊ยครับ จะได้หายมึน” เอกมองดูน้ำหยดยิ้มๆ เพราะคิดว่าคนแปลกๆคงหมายถึงหมู
“ไม่ดีกว่าพี่ ไม่อยากนุ่งผ้าผืนเดียวฟุบอยู่กลางทางเดิน เกิดผ้าหลุด ... อายเค้าแย่” พูดแล้วก็หัวเราะออกมา แล้วยิ้มจนตาหยี “ผมนอนเลยดีกว่า”
“งั้นพี่ปิดไฟ ลอคห้องให้เลยแล้วกัน” เอกลุกขึ้นจากเก้าอี้ “พี่ไปนะครับ ราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่” น้ำหยดพูดเสียงอ้อแอ้ แล้วก็ฟุบตัวลงกับหมอน
เอกมองดูน้ำหยดแล้วอดยิ้มไม่ได้ เดินไปปิดไฟแล้วออกจากห้อง ปิดประตูมุ้งลวด ไม่ลืมกดลอคประตู ก่อนที่จะเลื่อนบานประตูให้ปิดลง
   หมูนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง รู้สึกหงุดหงิด เพราะเมื่อเขาไปหาน้ำหยดที่ห้อง กลับเห็นว่าเอกกำลังพยุงน้ำหยดเข้าไปในห้อง แต่แทนที่จะตามเข้าไป หมูกลับเดินมายังห้องของตัวเอง
   เอกเจอกับน้ำหยดได้อย่างไร !
   ทำไมเอกต้องประคองน้ำหยดแบบนั้นด้วย !
   แล้วเอกเข้าไปในห้องน้ำหยดทำไม !
   ยิ่งคิดหมูก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ แต่พอขยับตัวลุกจากที่นอน ตัดสินใจว่าจะกลับไปอีกครั้ง เอกก็เปิดประตูห้องเข้ามาพอดี
   “อ้าว หมู ... ยังไม่นอนอีกเหรอ”
   “กำลังจะไปหาเพื่อน” หมูตอบด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก หยิบพวงกุญแจขึ้นมาถือไว้
   “ไปหาน้ำเหรอ” เอกไม่ได้ใส่ใจ ถอดเสื้อออกโยนลงไปในถังพลาสติกข้างๆราวตากผ้า “น้ำเค้าเมามาแน่ะ สงสัยตอนนี้หลับไปแล้วมั๊ง”
เอกหันกลับมา แต่หมูเดินออกจากห้องไปแล้ว กำลังปิดประตูมุ้งลวด ท่าทางรีบร้อนจนเอกอดยิ้มไม่ได้ เพราะคงจะไม่ได้ยินที่เขาบอก
   “น้ำ” หมูเคาะประตูเบาๆ
   “น้ำ” หมูเรียกอีกครั้ง ไม่กล้าเรียกดังนัก เพราะเวลานี้ เป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่ ไม่ต้องการเสียงรบกวน
   หรือว่าหลับไปแล้ว ทำไมถึงหลับเร็วนัก ... หมูถอนหายใจ มองขี้นไปยังช่องลมที่มืดมิด แล้วหันหลังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง
   น้ำหยดกำลังเคลิ้มหลับ ได้ยินเสียงเคาะประตูกับเสียงเรียกอยู่อย่างแผ่วเบา เขาลืมตาขึ้นมาในความมืด อยากจะลุกขึ้นไปเปิดประตูให้หมูเหมือนกัน แต่รู้สึกหนักตัวจนลุกไม่ขึ้น จนกระทั่งเสียงที่หน้าห้องเงียบหายไป น้ำหยดก็คิดว่าหมูคงจะกลับไปแล้ว จึงหลับตาลง ระบายลมหายใจยาวๆออกจากปาก ก่อนจะหลับ น้ำหยดรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงของเม็ดฝนที่กำลังตกปรอยๆอยู่ด้านนอก
   “เด็กไม่ดี ริกินเหล้า” เสียงห้าวๆที่ไม่ได้ยินมานาน กระซิบอยู่ข้างหู เมื่อน้ำหยดรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
   “พี่เหรอครับ” น้ำหยดถามเสียงอู้อี้ จำได้ว่าเป็นเสียงของ ‘คนแปลกหน้า’ ที่ห่างหายไปนานนั่นเอง รู้สึกว่ามือที่สอดเข้าไปในเสื้อ
ลูบไล้อยู่บริเวณซอกแขน จนน้ำหยดรู้สึกเสียวสะท้านตามแรงมือ
   “ทำไมถึงกินเหล้า” เสียงนั้นถามขึ้นอีก น้ำหยดขยับตัวเล็กน้อย ให้อีกฝ่ายถอดเสื้อยืดออกทางศรีษะได้โดยสะดวก
   “เพื่อนชวน” น้ำหยดตอบสั้นๆ ยังรู้สึกมึนๆอยู่ ต่อมากางเกงก็ถูกถอดออกไปพร้อมกับกางเกงใน แล้วมือหนาหนักก็ตะโบมลูบไล้ สลับกับการบีบเบาๆ ไปตามต้นขาของน้ำหยด
   จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มดำเนินไปอย่างที่เคยเป็น ถึงน้ำหยดจะยังมึนงงอยู่เพราะฤทธิ์เหล้า  แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ใส่ใจ ไม่รังเกียจแม้กลิ่นเหงื่อ ที่หมักหมมมาตั้งแต่เช้า ชายลึกลับยังคงพรมจูบไปทั่ว โอบกอดน้ำหยดไว้แนบแน่น ราวกับกลัวว่าน้ำหยดจะหนีหายไป พร้อมกับโหมแรงเคลื่อนไหวอยู่ภายในร่างกายของน้ำหยด จนถึงจุดหมาย
   “ผมอยากรู้ชื่อพี่ ... นะครับ” น้ำหยดถามพลางแนบหน้ากับไหล่แข็งแกร่งที่อยู่เหนือร่าง รู้สึกถึงเสียงหอบหายใจข้างหู และเสียงฝนที่ยังตกอยู่ภายนอก มือลูบเบาๆอยู่ที่ต้นแขนที่แข็งแกร่งไปด้วยมัดกล้าม
   ไม่มีเสียงตอบ แต่ริมฝีปากเล็มเลียอยู่ที่ใบหู แล้วเลื่อนมาแนบกับริมฝีปากของน้ำหยดแน่วนิ่ง
ตอนที่ ๒๔
   หมูเหลียวมองไปยังเก้าอี้เลคเชอร์ที่ว่างเปล่า ในกลุ่มเด็กคณะมนุษยศาสตร์กลุ่มนั้นอยู่บ่อยครั้ง แต่มันก็ว่างเปล่ามาตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้น จนหมดคาบการเรียนวิชานั้น
   “มึงมองหาพี่น้ำเหรอ” ต้อยถาม ขณะที่กำลังลุกจากเก้าอี้
   “เออ”
   “สงสัยแฮงค์มั๊ง นั่งกินเหล้ากับเพื่อนซะดึกขนาดนั้น”
   “มึงรู้ได้ไง”
   “ก็...” ต้อยอ้อมแอ้มตอบ “เมื่อคืนกูเจอ เลยเดินไปส่งพี่เค้าที่หอ แล้วมีรุ่นพี่คนนึงพากลับไปที่ห้อง”
   “แค่พากลับห้องแน่เร๊อ.......” ชมพู่ลากเสียงยาว
   หมูขมวดคิ้ว เดินออกจากกลุ่มไปด้วยความรวดเร็ว ต้อยกับอ้วนหันไปมองหน้าชมพู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ แล้วเดินตามหมูไป ทิ้งให้ชมพู่หงุดหงิดอยู่คนเดียว
   น้ำหยดดูจะเป็นคนนิสัยเรียบง่าย ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ไม่ค่อยมีปากมีเสียงกับใคร เพื่อนว่าอะไรก็ว่าตามกัน และดูเหมือนเป็นคนที่ไม่ค่อยคิดอะไรมาก แต่บางครั้ง น้ำหยดมักจมอยู่ในความคิด ซึ่งเพื่อนๆไม่ค่อยได้เห็นนัก เหมือนอย่างตอนนี้
   น้ำหยดตื่นสาย ... สายจนไม่สามารถเข้าเรียนในคาบวิชาแรกได้ทัน หลังกินข้าวเช้าแล้ว ก็เดินเรื่อยๆมาถึงตึกคณะมนุษยศาสตร์ ม้าหินใต้ต้นกระถินณรงค์ตัวที่น้ำหยดชอบนั่ง ยังไม่มีคนมาจับจอง น้ำหยดจึงเดินไปนั่งลงยังม้าหินที่คุ้นเคย แล้วเริ่มคิด
   น้ำหยดคิดถึงเรื่องของหมู... เพื่อนรุ่นน้อง
น้ำหยดตั้งใจให้เป็นแบบนั้น ตั้งแต่ครั้งแรกที่หมูทักทายเขาในห้องพักผ่อนของหอพัก ระหว่างที่เขานั่งรอเพื่อนๆที่นัดกันไว้ จากนั้นเขาเจอหมูบ่อยๆ โดยเฉพาะตอนเช้าก่อนออกจากหอพัก ซึ่งหมูมักให้ซ้อนท้ายรถจักรยาน ไปกินข้าวเช้าพร้อมกันที่โรงอาหาร สองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนรู้ว่าใครเรียนวันไหน เวลาไหน ที่ตึกคณะไหน แล้วหมูก็ทำหน้าที่รับ-ส่ง จนหลายครั้งที่น้ำหยดรู้สึกเกรงใจ และเพื่อนๆเริ่มล้อเลียน
หมูเป็นคนรูปร่างหน้าตาดี ... ใช่ ... น้ำหยดยอมรับ แต่ตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะขี้เหร่ ถึงจะไม่หล่อชนิดที่เรียกว่าหล่อลากดิน ไม่ได้จัดอยู่ในประเภทตี๋อินเตอร์ หรือแม้กระทั่ง ดาร์ค-ทอลแอนด์แฮนซัมก็ตาม กระนั้นน้ำหยดออกจะภูมิใจในตัวเองอยู่ไม่น้อย ถึงแม้เขาจะไม่เคยบอกกับเพื่อนๆในวิทยาเขตนี้เลยว่า เขาเป็นเดือนคณะ และเป็นเดือนของชั้นปี๑ในวิทยาเขตที่เขาย้ายมา ... ถึงแมัจะเป็นวิทยาเขตเล็กๆก็ตาม
ที่น้ำหยดรู้สึกก็เพียงแต่ว่า ... หมูเป็นเพื่อนที่ดี ... เป็นแบบนั้นจนถึงวันรับน้องของมหาวิทยาลัย
คืนนั้นเอง ที่หมูก้าวข้ามผ่านความเป็นเพื่อน มาเป็นอะไรที่มากกว่านั้น ซึ่งน้ำหยดยังไม่อยากให้คำนิยามของความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองว่า แฟน คนรัก หรือแม้กระทั่ง เซกซ์เฟรนด์
ครั้งแรกของความสัมพันธ์ น้ำหยดตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่า ถ้าคืนนั้นไม่ได้เมา ตัวเองจะขัดขืนหรือคล้อยตาม แต่ครั้งที่สอง น้ำหยดมีสติ มีเรี่ยวแรง ถึงจะขัดขืนและหวาดกลัวอยู่บ้างในตอนที่หมูเริ่ม แต่สุดท้ายก็อดหวั่นไหวไปกับสัมผัสอันอ่อนโยนของหมูไม่ได้ และยังมีความสุขไปด้วยในท้ายที่สุด ความสัมพันธ์ที่ไม่ควรจะสานต่อ แต่น้ำหยดกลับปล่อยให้มันเกิดขึ้น และยังเกิดขึ้นอีกหลายครั้ง
แววตาของหมู ทำให้คำพูดที่คิดจะปฏิเสธถูกกลืนหายไป
สัมผัสจากมือของหมู ทำให้ร่างกายของเขาตื่นตัว พร้อมจะรับสัมผัสต่อมา สัมผัสจากริมฝีปาก ยิ่งทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน
หมูแสดงออกถึงความต้องการ ...และน้ำหยดแสดงออกถึงการยอมรับ ... อย่างไม่อาจหักห้ามตัวเองได้
หมูอ่อนโยน ... แต่ก็แฝงไว้ด้วยความรุนแรงของสัมผัส
หมูกระหาย ... แต่ไม่บีบบังคับหรือเร่งร้อน
หมูกระทำอย่างแผ่วเบา ... แต่หนักแน่นในความรู้สึก
หมูโหมกระหน่ำ ... แต่ยังรู้สึกว่าเขาทะนุถนอม
น้ำหยดถึงกับยอมรับว่า สัมผัสของหมูเหมือนจะกลายเป็นสิ่งเสพติดสำหรับตัวเองไปเสียแล้ว
เหมือนกับสัมผัสผู้มาเยือนยามวิกาลที่น้ำหยดไม่รู้ว่าเป็นใคร สิ่งเดียวที่รู้คือ เป็นรุ่นพี่ชั้นปีที่ ๔ คณะศึกษาศาสตร์ เอกพละศึกษา แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะจ้องมองกลุ่มนักศึกษาเอกวิชาพละศึกษาอย่างตรงๆ เมื่อได้เจอตามบริเวณต่างๆของมหาวิทยาลัย
น้ำหยดไม่รู้เลยว่าคนคนนั้นมีหน้าตาอย่างไร สูง ต่ำ ดำ ขาว เพราะทุกครั้งเห็นเพียงเงาลางๆในความมืด
ไม่รู้เลยว่า เข้ามาและออกไปจากห้องตอนไหน และอย่างไร
รู้แต่ว่า ... สัมผัสของเขาช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน
กับหมู ที่พบกันเกือบทุกวัน เห็นหน้ากัน คุยกัน ยิ้มให้กัน หยอกล้อกลั่นแกล้งกัน โกรธกันบ้างเป็นบางเวลา ไปไหนมาไหนด้วยกัน มองเห็นและสัมผัสได้ถึงตัวตนของกันและกัน และรับรู้ถึงกลิ่นอายของร่างกายอีกฝ่ายหนึ่ง แทบจะทุกตารางของร่างกายที่สามารถแตะตัองสัมผัสกันได้
แต่น่าแปลก ... ที่ต่างก็ไม่เคยพูดกันเลยสักครั้งว่าอยู่ในฐานะใดในความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่งกันแน่
สำหรับหมู ... น้ำหยดไม่รู้ว่าทำไม
แต่สำหรับตัวน้ำหยด ... มันเป็นความสับสนโดยเฉพาะเมื่อเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อคืนนี้หลังจากที่คนคนนั้นห่างหายไปนาน น้ำหยดยิ่งมั่นใจว่า

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

akeins

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊  อ่านต่อล่ะ{:sm-32:}

xiah01

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

fhxjghjhjhggjkgfkfjhkfdkhgkhgjgdhjghkgjkgf

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ