++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แต่น่าแปลก ... ที่ต่างก็ไม่เคยพูดกันเลยสักครั้งว่าอยู่ในฐานะใดในความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่งกันแน่
สำหรับหมู ... น้ำหยดไม่รู้ว่าทำไม
แต่สำหรับตัวน้ำหยด ... มันเป็นความสับสนโดยเฉพาะเมื่อเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อคืนนี้หลังจากที่คนคนนั้นห่างหายไปนาน น้ำหยดยิ่งมั่นใจว่า
[hide]... เขาคิดถึงรุ่นพี่คนนั้นมากกว่าหมู ...
และยิ่งกว่านั้น ... เขารู้สึกผิดต่อหมู
จนต้องแสดงออกด้วยท่าทาง ที่เหมือนไม่ใส่ใจตัวหมูเลยในบางครั้ง หรืออาจจะบ่อยครั้งเสียด้วยซ้ำ
ตอนที่ ๒๕
   “น้ำ” เสียงเรียกดังมาจากประตูห้องพักผ่อนของหอ น้ำหยดเพิ่งจะเดินมาถึงประตูหอชาย๙ กำลังถอดรองเท้าผ้าใบ เมื่อได้ยินเสียงเรียกก็เงยหน้าขึ้นมองดูคนที่กำลังเดินเข้ามาหา
   “เมื่อเช้าทำไมไม่ไปเรียน เห็นต้อยมันบอกว่าเมื่อคืนเมา น้ำตื่นไม่ทันเหรอ” หมูถามอีก
   “อื้อ” น้ำหยดตอบแล้วเดินขึ้นบันได หมูเดินตามไป และเดินตามเข้าไปในห้องเมื่อน้ำหยดเข้าไปแล้ว
   น้ำหยดกดเปิดสวิชต์ไฟกลางห้อง เดินไปนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือที่อยู่ปลายเตียง หยิบหนังสือเล่มหนาออกมาจากกระเป๋า แล้ววางกระเป๋าไว้ข้างโต๊ะ เปิดโคมไฟสำหรับอ่านหนังสือ จากนั้นก็เปิดหนังสือออกอ่าน หมูเลื่อนปิดประตู กดลอค แล้วปิดประตูมุ้งลวด เดินไปนั่งลงบนเตียง ใกล้ๆกับที่น้ำหยดนั่งอยู่ จ้องใบหน้าของน้ำหยด สักพักก็เลื่อนสายตามาที่หนังสือที่น้ำหยดอ่านอยู่
   “นิยายนี่นา นึกว่าตำราเรียน อ่านซะตั้งใจเชียว” หมูเอ่ยทำลายความเงียบ
   “ต้องแอนนาไลซ์ส่งตอนปลายเทอม” น้ำหยดตอบทั้งๆที่ตายังอยู่ที่หนังสือ
   “ตั้งปลายเทอม เอาไว้ก่อนก็ได้” หมูขยับตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น เอื้อมมือไปปิดหนังสือ
   “ทำไรอ๊ะ” น้ำหยดหันไปมองหน้าหมู แล้วหันกลับมาเปิดหนังสือใหม่ แต่หมูเอื้อมมือจับมือน้ำหยดไว้
   ก่อนที่น้ำหยดจะโวยวาย หมูเอื้อมมืออีกมือไปโน้มคอน้ำหยดให้เอนตัวเข้ามาใกล้ แล้วยื่นหน้าไปประทับจูบอย่างหนักหน่วง
   “คุยกับเราก่อนดีกว่า” หมูเอ่ยขึ้น เมื่อถอนริมฝีปากออกมา สบตากับน้ำหยดแน่วนิ่ง
   “ก็คุยมาดิ๊” น้ำหยดนั่งตัวตรง ทำท่าเหมือนไม่สนใจ ทั้งๆที่ใบหน้าแดงระเรื่อ ใจเต้นแรงเพราะรสจูบ
   “มานั่งนี่” หมูขยับตัวเข้าไปกลางเตียง นั่งยืดขาพิงผนังห้องไว้ เอามือตบลงบนฟูก บริเวณข้างๆตัว
   “นั่งนี่ก็คุยได้”
   “น้ำจะมานั่งตรงนี้กับเรา หรือจะให้เราย้ายไปนั่งกับน้ำที่เก้าอี้นั่น”
หมูยักคิ้ว ทำสีหน้ากวนๆ น้ำหยดจึงต้องลุกจากเก้าอี้ ไปนั่งข้างๆหมู แต่หมูกลับดึงตัวน้ำหยดไปกอดไว้ ให้ศรีษะพิงอยู่กับอก ใช้จมูกคลอเคลียไปมาที่ขมับของน้ำหยด
“เมื่อคืนพี่เอกมาส่งน้ำที่ห้องเหรอ”
“อื้อ”
“ทำไมพี่เค้าต้องเข้ามาในห้องด้วย ดึกขนาดนั้น” หมูเลื่อนมือไปจับมือน้ำหยดไว้แล้วบีบเบาๆ
“คงอยากเข้ามาดูมั๊ง ก็เมื่อก่อนพี่เค้าเคยอยู่ห้องนี้นี่”
“เหรอ” หมูขมวดคิ้ว “แล้วเข้ามาทำอะไรกันมั่ง”
“ก็คุยกันนิดนึง จำไม่ได้แล้วเรื่องอะไรมั่ง ตอนนั้นมันมึนๆ”
“แค่คุย?” หมูถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
น้ำหยดยันตัวขึ้นนั่งตรง ดึงมือออกจากมือของหมู หันหน้าไปมองหน้าหมูด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ถามแบบนี้หมายความว่าไง นายคิดว่าเรากับพี่เอกทำอะไรกัน” น้ำเสียงของน้ำหยดแสดงชัดว่าโกรธ
“ก็เราไม่ชอบนี่ มันดึกแล้ว แล้วนายก็เมา”
“นายเลยคิดว่า พี่เค้าจะทำแบบนาย” คราวนี้น้ำหยดโกรธจนหน้าแดง
“หรือนายคิดว่า พอเราเมาแล้วต้องคว้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆมามีเซกซ์ด้วย”
“เปล่านะน้ำ อย่าพูดประชดเราอย่างนั้นสิ เรารู้ว่าน้ำไม่ใช่คนแบบนั้น”หมูขยับตัวไปกอดน้ำหยดไว้ “เราแค่หงุดหงิดน่ะ ก็เมื่อคืนนี้ เราน่าจะได้อยู่ด้วยกัน” มือของหมูเริ่มลูบไปตามแผ่นหลังและไหล่ของน้ำหยด เอียงหน้าไปกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“อย่าเพิ่งโกรธเรานะ”
ความอบอุ่นที่แนบชิด ลมหายใจที่เป่ารดอยู่บนใบหู สัมผัสจากมือที่ลูบไล้อยู่แผ่วเบา ทำให้ร่างกายของน้ำหยดเริ่มสั่นน้อยๆ อย่างควบคุมไม่ได้ มันกลายเป็นสิ่งปลุกเร้าอารมณ์อย่างดี จนหมูเริ่มหายใจแรง ซุกจมูกลงไปบนซอกคอของน้ำหยด แล้วไล้ทั้งจมูกและริมฝีปากของตน วนเวียนขึ้นไปจนถึงคาง ริมฝีปากของน้ำหยด ไล่ขึ้นไปที่จมูก ดวงตาที่หลับพริ้ม แล้ววกกลับมาประกบแนบแน่นที่ริมฝีปากอีกครั้ง
“พี่น้ำ ... หมู อยู่กันรึเปล่า” เสียงเรียกดังขึ้นหน้าห้อง พร้อมกับเสียงเคาะประตู น้ำหยดอยู่ในภวังค์จนไม่ได้ยินเสียงเรียก ส่วนหมูนั้นถึงจะได้ยินก็ไม่สนใจ เพราะเขากำลังดื่มด่ำอยู่กับริมฝีปากของน้ำหยด
“พี่น้ำ ... พี่น้ำ” เสียงเรียกดังขึ้น จนน้ำหยดสะดุ้งรู้สึกตัว ผลักร่างหมูออกไปแล้วผลุนผลันลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตู ปล่อยให้หมูถอนหายใจอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ
“ว่าไงเหรอ ต้อย” น้ำหยดทักขึ้นเมื่อเปิดประตู แล้วเห็นคนที่มาเรียกว่าเป็นใคร
“หมู อยู่กับพี่รึเปล่า” ต้อยยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อยู่ มีอะไร” หมูเดินมายืนอยู่ข้างหลังน้ำหยด ตอบไปด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
“หน้าบูดเป็นตูดหมาเชียวเอ็ง ทำไมวะ กูมาขัดจังหวะเหรอ” ต้อยพูดกลั้วหัวเราะ
“เออ ... หมูเค้าจะหามเสือกเอาคานเข้ามาสอด” หมูพูดด้วยอารมณ์ดีขึ้น
“มีอะไรวะ”
“กูว่า ... กูกำลังเอาคานมาหามหมูที่กำลังจะสอดมากกว่าหว่ะ” ต้อยหัวเราะร่วน
“พรรคพวกให้มาตามไปกินข้าวเย็นด้วยกันที่หาด”
“น้ำ ไปด้วยกันมะ” หมูหันไปชวนน้ำหยด ที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ใบหน้าแดงเรื่อ โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัวเอง
“ไม่ดีมั๊ง ไปกันเพื่อนๆหมูทั้งนั้นนี่ เรารู้จักไม่กี่คนเอง” น้ำหยดตอบ เหลือบมองเห็นว่าสีหน้าต้อยไม่ค่อยดีนัก เมื่อหมูเอ่ยชวนให้ไปด้วยกัน
“เอาน่า ไปด้วยกัน” หมูเดินไปหยิบพวงกุญแจห้องของน้ำหยดที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ยัดใส่มือน้ำหยด แล้วหยิบรองเท้าของตัวเองมาถือไว้
“น้ำยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอไง ไปกินพร้อมๆกันนี่แหละ”
น้ำหยดไม่รู้ว่าจะขัดได้อย่างไร จึงเดินไปหยิบรองเท้า จัดการลอคห้อง แล้วเดินตามหมูลงไปข้างล่าง
ตอนที่ ๒๖
   “เราอยากไปกินข้าวต้มที่สาธิตฯ หมูไปกับเพื่อนๆเหอะ” น้ำหยดบอกกับหมู เมื่อมองเห็นสายตาคู่หนึ่ง ในกลุ่มเพื่อนราวๆ ๑๐ คน
ของหมู
   หมูหันไปมองดูในกลุ่มเพื่อน ก็พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
   “ไปยังไง ตั้งไกล ตอนเดินไปไม่เท่าไหร่ ตอนเดินกลับ ย่อยหมด แล้วหิวใหม่พอดี” หมูพยายายามพูดให้เป็นเรื่องตลก
   “เดี๋ยวไปชวนพวกที่หอ ๕”
    “แล้วถ้าไม่เจอล่ะ”
   “ไปกันได้ยังหมู หิวแล้ว” ชมพู่ตะโกนเร่งเสียงดัง
   “เอารถเราไปแล้วกัน” หมูบอกพลางยื่นพวงกุญแจรถจักรยานให้
   “ไม่ต้องหรอก ถ้านายเอารถให้เราใช้ คงมีคนอยากให้นายขี่รถให้เค้าซ้อน ... เอางั้นเหรอ” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
   หมูนิ่งคิด เข้าใจในสิ่งที่น้ำหยดพูด อดยิ้มออกมาไม่ได้ ที่น้ำหยดพูดออกมาแบบนี้ คงจะ ... หึง
   “ไปเหอะ เพื่อนๆหิวแย่แล้ว” พูดจบน้ำหยดก็เดินออกไป หมูยิ้มพลางมองตาม แล้วขึ้นนั่งบนเบาะรถจักรยาน ออกตัวตามเพื่อนๆที่เริ่มทยอยกันออกไปจากบริเวณนั้น
   หมูไม่รู้หรอกว่า น้ำหยดคิดว่าตัวเองไม่ควรเป็นน้ำที่หยดลงไปบนรอยแตกของหิน เพราะน้ำเพียงแค่หยดเดียว อาจทำให้หินเกิดรอยร้าว และน้ำเพียงแค่หยดเดียว อาจจะทำให้หินที่มีรอยร้าวนั้นแตกลงได้
   หมูมองดูชมพู่ที่คอยตักกับข้าวให้เขา แล้วอดไม่ได้ที่จะนึกเปรียบเทียบกับกับน้ำหยด
   ชมพู่ดูเอาอกเอาใจเขาเป็นพิเศษ ชวนคุย ชวนให้กินโน่นกินนี่  แล้วยังตักกับข้าวให้เขาบ่อยๆ ... แต่ความสนใจของชมพู่อยู่กับเขาเพียงคนเดียว บางครั้ง สลับจานกับข้าวมาไว้ข้างหน้าหมู โดยที่ไม่สนใจว่ามีเพื่อนบางคนกำลังตักกับข้าวจานนั้นอยู่ มิหนำซ้ำยังสั่งกับข้าวบางอย่างที่ตัวเองชอบอยู่คนเดียว โดยไม่สนใจว่าใครจะกินด้วยหรือไม่
   ผิดกับน้ำหยด ที่เคยร่วมวงกินข้าวกับเพื่อนๆเขาเพียงไม่กี่ครั้ง เวลาสั่งอาหาร ก็จะถามทุกคนว่า เห็นด้วยมั๊ย ถ้ามีเพียงคนเดียวไม่ชอบอาหารนั้น น้ำหยดจะไม่สั่งอาหารนั้นเด็ดขาด
มากินด้วยกันไม่ใช่เหรอ ก็น่าจะสั่งอะไรที่กินได้ทุกคนสิ ถ้าอยากกินอะไรพิเศษ ที่เรากินได้คนเดียว ก็เอาไว้ไปกินคนเดียว ไม่ต้องเอาคนอื่นมาหารกับเรา ... เป็นคำตอบของน้ำหยด เมื่อมีคนบอกให้สั่งอาหารได้ตามใจ
   มีอยู่ครั้งหนึ่ง ต้อยเคยถามน้ำหยดว่า ไม่ตักกับข้าวให้หมูบ้างหรือ
   ... อยากกินอะไรก็ตักเองสิ ตักไม่ถึงก็บอกมา จะตักให้ แต่ถ้าให้ตักให้ มันเหมือนบอกว่า กินซะนะ ฉันอุตส่าห์ตักให้ แล้วถ้าตอนนั้นยังไม่อยากกินไอ้ที่ตักให้ อยากจะกินอย่างอื่น มันก็เหมือนบังคับกันเกินไป แล้วถ้าบังคับกันกระทั่งเรื่องกินนะ เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง ...
   ตอนนั้นพวกเขายังหัวเราะกันใหญ่ เพราะคิดเลยเถิดไปกันใหญ่ ว่าเรื่องอื่นที่น้ำหยดว่า มันหมายถึงเรื่องอะไรบ้าง
   เสร็จจากมื้อเย็น หมูถูกลากให้ไปนั่งเล่นกับเพื่อนๆที่หาด กว่าจะกลับกันก็ราวๆสามทุ่ม แต่แทนที่จะได้แยกย้ายกลับไปยังที่พัก กลับถูกลากให้ไปยังร้านอาหารบริเวณโรงเรียนสาธิตฯ ที่มีขนมหวานหลากชนิดขายอยู่จนถึงเที่ยงคืน แล้วยังต้องยกโขยงไปส่งเพื่อนผู้หญิงตามหอพักหญิง ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของตัวมหาวิทยาลัยอีกด้วย ระหว่างที่หมูและเพื่อนๆ ขี่รถจักรยานผ่านบึงน้ำใหญ่ ที่อยู่ในบริเวณนั้น ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ที่มีใบดกหนาที่สุด หมูมองเห็นเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่ง นั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่ใต้ต้นไม้ ถึงจะดูค่อนข้างคุ้นตา แต่หมูก็ไม่ได้เอะใจอะไร กลับรีบเร่งปั่นรถจักรยานให้ไปถึงหอโดยเร็วที่สุด
   “น้ำ” เสียงห้าวๆดังขึ้นทางด้านหลัง น้ำหยดสะดุ้งตกใจ ทำท่าจะหันไปมองว่าใครที่เรียกเขาอยู่
   “อย่าหันมา พี่เอง” เสียงนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับรู้สึกว่ามีมือมาจับอยู่บนไหล่
“เขยิบออกไปหน่อย พี่นั่งด้วยคน” น้ำเสียงห้าวๆนั้นดูอ่อนโยนผิดกลับทุกครั้ง ที่มักจะพูดสั้นๆและห้วนๆ
   มือนั้นเลื่อนช้าๆขึ้นมาปิดตาน้ำหยดไว้ แล้วเหมือนว่าคนคนนั้นนั่งลงข้างๆ มืออีกข้างหนึ่งโอบไหล่ ดึงตัวน้ำหยดที่ขยับตัวออกจากการพิงต้นชมพูพันทิพย์ เข้าไปพิงไว้กับอ้อมอกกว้างและบึกบึนแทน แขนข้างที่โอบไหล่ไว้นั้น เปลี่ยนมาโอบรอบเอวน้ำหยดไว้ ความรู้สึกตกใจกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เพราะถูกปิดตา จึงเริ่มเบาบางลง
   “พี่มาทำอะไรแถวนี้น่ะครับ” น้ำหยดถามเบาๆ รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง
   “เหมือนน้ำนั่นแหละ พี่มาดูท้องฟ้าตอนกลางคืน”
   “พี่เอามือที่ปิดตาผมออกได้มั๊ย ผมไม่มองพี่หรอก ถ้าพี่ไม่อยากให้ผมเห็น”
   “ไม่โกรธเหรอ ที่พี่ทำแบบนี้”
   “พี่คงต้องมีเหตุผล ไม่เป็นไรหรอกครับ น้ำพยายามจะเข้าใจ” ... แต่ผมก็อยากเห็นหน้าพี่นะครับ ... น้ำหยดอยากจะพูดประโยคนี้ แต่ก็ต้องกล้ำกลืนไว้
   คนคนนั้นไม่ได้พูดอะไรอีก แต่มือที่ปิดตาอยู่ เปลี่ยนมาลูบใบหน้าน้ำหยดเบาๆ แล้วเลื่อนผ่านลำคอ หน้าอกอย่างช้าๆ ทำเอาน้ำหยดถึงกับสะดุ้งน้อยๆ หายใจแรง จากสัมผัส แล้วมือนั้นก็มาหยุดประสานกับอีกมือหนึ่งตรงเอวของน้ำหยด
   “ฟ้าสวยจังนะครับ อยู่กรุงเทพฯ ไม่ค่อยเห็นหรอก ฟ้าโปร่งแบบนี้” น้ำหยดมองท้องฟ้า พลางยิ้มพราย เมื่อไม่มีคำตอบ จึงหลับตาลง เอียงหน้าซบลงไปกับซอกคอคนคนนั้น แนบใบหน้ากับลำคอล่ำสัน
[/hide
   “ดึกมากแล้ว น้ำกลับหอเถอะ” เสียงห้าวๆพูดขึ้นมา เมื่อผ่านไปครู่ใหญ่
   “แล้ว ... เอ้อ...” น้ำหยดอึกอัก   “พี่จะกลับพร้อมผมมั๊ยครับ”
   “ไม่หล่ะ คืนนี้พี่ต้องไปที่อื่นแล้วพี่คงไปหาไม่ได้สักพักนะ” มีเสียงถอนหายใจตามมา

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

akeins

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า {:sm-07:}

watkrub

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

arasi22

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ