++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
น้ำหยดรับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่ไม่ยอมอ่อนแรงหมูรับรู้ถึงจังหวะที่ตอบรับอยู่ภายในอย่างแผ่วเบาสักพักอารมณ์ของหมูครุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้งความรู้สึกพรักพร้อมขึ้นมาโดยไม่ต้องการการเล้าโลมกระตุ้นน้ำหยดมองหน้าหมูที่ยันตัวขึ้นนั่งแล้วถอนตัวออกจากร่างหมูพลิกร่างน้ำหยดให้นอนคว่ำลง ยกตะโพกให้อยู่ในท่าคุกเข่าแล้วเริ่มแทรกตัวเข้าไปอีกครั้ง เมื่อสำเร็จก็รั้งตัวน้ำหยดขึ้นมากอดไว้แนบอกจูบเลียไปตามด้านหลังของคอ และเนินไหล่ แขนกอดกระหวัดร่างของน้ำหยดไว้แนบชิดสองมือลูบไล้ไปตามหน้าอกและหน้าท้อง จนน้ำหยดอดครางออกมาไม่ได้การเคลื่อนไหวของหมูยาวนานกว่าครั้งแรกน้ำหยดถูกจับให้เปลี่ยนอริยาบทอยู่หลายครั้ง จนท้ายที่สุดหมูก็ฟุบร่างลงมาอยู่ในอ้อมกอดของน้ำหยดเหมือนครั้งแรกเมื่อทุกอย่างถึงจุดสุดท้ายของความปรารถนา
พักใหญ่ๆหมูจึงถอนตัวลงมานอนหงาย หลับตาหอบหายใจอยู่ข้างๆน้ำหยด แต่มือยังจับประสานมือของอีกฝ่ายไว้แน่น สักพักก็รู้สึกว่าน้ำหยดดึงมือออกไปจึงลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นน้ำหยดลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันร่างกายท่อนล่างไว้ คลุมผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่งไว้บนไหล่ หยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ด้วยขึ้นมา
“น้ำจะไปไหน” หมูลุกขึ้นมาจากเตียงโอบกอดน้ำหยดไว้ทางด้านหลัง
“อาบน้ำ จะได้กลับบ้าน”
“ต้องกลับอีกเหรอ” หมูถามเสียงอ่อยๆ ถูแก้มไปบนเรือนผมของน้ำหยด
“อื้อ”
“กลับไปจัดการเรื่องปีโป้เหรอ”
“เปล่าหรอก แม่จัดการเรียบร้อยแล้ว แต่พ่อบอกว่าหลวงปู่ท่านเรียกหา อยากให้ไปพบวันอาทิตย์เช้า”
“หลวงปู่??” หมูทวนคำ น้ำหยดแกะมือหมูที่โอบเอวออกแล้วหันหน้าไปหาหมู
“พ่อของพ่อ ปู่เราเอง ท่านบวชมาตั้งแต่ย่าเสีย ก่อนเราเกิดไม่กี่ปี ท่านเป็นคนตั้งชื่อให้เราว่า น้ำหยด”
“ที่บอกว่า พระท่านว่า...บอกไม่ได้น่ะเหรอ” หมูพูดเหมือนเห็นเป็นเรื่องตลก
“อื้อ ... หลวงปู่บอกว่า ชื่อจริงของเรากับความหมายของมันน่ะ ห้ามพูดให้ใครฟัง จนกว่าหลวงปู่จะอนุญาต”
ตอนที่ ๒๙
   น้ำหยดและหมูกราบหลวงปู่ แล้วช่วยกันประเคนสิ่งของหลายอย่าง ที่พ่อแม่ของน้ำหยดฝากมาถวาย ในสายตาของหมู หลวงปู่เป็นพระสงฆ์ที่ดูมีสง่าราศี ถึงจะมีอายุมากและค่อนข้างผอม แต่ใบหน้า ผิวพรรณ ดูอิ่มเอิบสดใส ดูราวกับมีประกายเปล่งออกมา ดวงตาที่มองเขาทั้งสองอย่างปราณี และรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปาก ทำให้หมูรู้สึกเลื่อมใสขึ้นมาทันทีที่ได้พบ น้ำหยดพูดคุยกับหลวงปู่อยู่พักใหญ่ ส่วนมากก็เป็นการเล่าเรื่องของการใช้ชีวิตในหอพัก และการเรียนในวิทยาเขตที่ย้ายไป หมูสังเกตเห็นได้อย่างหนึ่ง
   ... รอยยิ้มของน้ำหยด เวลายิ้มน้อยๆที่มุมปาก และแววตาที่อ่อนโยน ช่างละม้ายคล้ายรอยยิ้มของหลวงปู่เสียเหลือเกิน ...
   “แล้วตกลงว่าพ่อหนุ่มคนนี้น่ะ เป็นอะไรกับเรา” จู่ๆหลวงปู่ก็ถามขึ้นมา พลางเหลือบสายตาไปที่หมู
   น้ำหยดได้แต่ยิ้มแหยๆ ไม่ตอบ เพราะตอนที่เข้ามาบอกเพียงแค่ว่า คนที่มาด้วยนี้ชื่อหมู
   “เออ...ดีนะ กลัวจะมุสาก็ทำเงียบซะอย่างนั้น แต่ก็ดีที่รู้จักคิด ไม่โกหกแม้กระทั่งตัวเอง” หลวงปู่พูดยิ้มๆ
“เรื่องทางโลกน่ะ เดี๋ยวนี้มันเปลี่ยนไปเยอะ แต่ในเมื่อมันเป็นไปแล้ว หลวงปู่ก็ไม่อยากพูดอะไร ขอเพียงไม่ได้หลอกลวงกัน ไม่ได้แย่งชิงมาจากใคร ไม่ได้ขู่เข็ญบังคับ แล้วก็ไม่พากันทำตัวเหลวไหล คงไม่มีใครว่าอะไร ใช่ไหมน้ำหยด”
   “ครับ” น้ำหยดรับคำเสียงอ่อยๆ
   “อะไรที่มันคู่กัน มันก็หนีกันไม่พ้น” หลวงปู่พูดต่อ แล้วหันไปมองที่หมู
   “แต่อะไรที่ไม่ใช่ของเรา ถึงจะได้มาอยู่กับเรา ก็แค่ชั่วครู่ชั่วยาม แล้วมันก็ต้องจากเราไป อย่าไปฝืนดึงดันมันไว้ เมื่อเวลานั้นมาถึง
ควรปล่อยให้มันไปหาเจ้าของที่แท้จริงของมันเสีย”
   หลวงปู่เว้นจังหวะการพูด เปลี่ยนสายตามองไปยังที่ว่างทางด้านหลังของน้ำหยด
   “แล้วผู้ใดก็ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างปล่อยให้มันค่อยๆดำเนินไปตามครรลองของมัน เวลาของผู้ใดก็ย่อมมาถึงเอง เมื่อได้เวลาอันสมควร อีกไม่นานหรอก”
   หมูหันไปมองตามสายตาของหลวงปู่อย่างงุนงง แล้วหันกลับมามองใบหน้าของน้ำหยด ที่หันมามองเขายิ้มๆ ดูเหมือนน้ำหยดจะคุ้นเคยกับคำพูดและกิริยาแบบนี้ของหลวงปู่ ที่หมูรู้สีกว่ามันแปลกๆอย่างไรชอบกล
   “น้ำหยด” หลวงปู่เรียก ทำให้คนทั้งสองหันกลับไปมองที่ท่าน
   “จำได้ไหม ว่าชื่อจริงของเราน่ะ มีชื่อเต็มๆว่าอะไร”
   “ได้ครับ ก็ชื่อนี้หลวงปู่เป็นคนตั้งให้”
   “ไหน ... ลองว่ามาซิ”
   น้ำหยดหันไปมองหน้าหมู ที่ทำหน้างงๆ แล้วหันกลับไปมองหลวงปู่ ขมวดคิ้วเหมือนมีข้อสงสัย
   “พูดมาเถอะ วันนี้อนุญาตให้พูดเรื่องนี้ได้ ... แต่แค่ตอนนี้นะ” หลวงปู่ยิ้มอย่างปราณี
   น้ำหยดเปลี่ยนจากนั่งขัดสมาธิอย่างสบายๆ มาเป็นนั่งพับเพียบเรียบร้อยทันที ประสานมือทั้งสองไว้ที่หน้าตัก หมูมองกิริยาของน้ำหยด แล้วยิ่งสงสัยมากขึ้น เรื่องที่จะพูดคงสำคัญมาก จึงขยับตัวจะลุกเดินไปจากบริเวณนั้น
   “เราก็อยู่ฟังด้วย ไม่ต้องไปไหนหรอก” หลวงปู่พูดขึ้นทันทีที่หมูขยับตัว แล้วหันกลับไปที่น้ำหยด “เอ้า ... ว่ามา ชื่อจริงของเราน่ะ”
   “ครับ” น้ำหยดรับคำ
“น้ำเพียงหยดหนึ่ง ครับหลวงปู่”
   “แล้วมันหมายความว่ายังไง”
   “น้ำเพียงหยดหนึ่ง อาจทำให้หินมีรอยร้าว น้ำเพียงหยดหนึ่ง อาจทำให้หินที่มีรอยร้าวแตกสลาย น้ำเพียงหยดหนึ่ง อาจต่อชีวิตให้กับชีวิตหนึ่ง แม้ชีวิตนั้นจะต่ำต้อย หรือสูงศักดิ์เพียงไรก็ตาม”
   “ใช่” หลวงปู่พยักหน้า ยังคงยิ้มอย่างปราณี “แล้วยังมีอะไรอีก”
   “น้ำไม่สามารถเลือกได้ว่าจะหยดลงที่ไหน แต่ตัวน้ำหยด เลือกได้ว่าจะหยดลงที่ไหน จะหยดลงบนหินให้มันแตก หรือจะหยดลงบนดินแล้ง เพื่อต่อชีวิตให้แก่ชีวิตที่กำลังจะดับ”
   “ตอนนี้มีดินที่สมบูรณ์ต้องการหยดน้ำ เพื่อเพิ่มความสมบูรณ์ให้มากขึ้น กับชีวิตที่ใกล้ดับอยู่ในดินแล้ง น้ำหยดจะหยดลงที่ไหน” หลวงปู่ถามด้วยน้ำเสียงปราณี
   “ดินแล้งสิครับหลวงปู่ ชีวิตในดินที่สมบูรณ์ ขาดน้ำเพียงหยดเดียวไปคงจะไม่เป็นอะไร คงยังมีชีวิตอยู่ได้อีกนาน แต่ดินแล้ง ความชุ่มฉ่ำจากน้ำเพียงหยดเดียว คงพอช่วยต่อชีวิตให้ชีวิตเล็กๆในดินได้ ถึงจะไม่หมดก็ตาม”
   “ใช่ ชีวิตที่ยังสมบูรณ์อยู่น่ะ ขาดน้ำหยดนี้ไปก็ไม่เป็นไรหรอก” หลวงปู่เปลี่ยนสายตามองไปที่หมู แล้วมองกลับมาที่น้ำหยด “แต่ตอนนี้มีชีวิตหนึ่งใกล้แตกดับ จงเป็นน้ำเพียงหยดหนึ่ง ที่ต่อชีวิตให้กับชีวิตที่น่าสงสารนั้นเทอญ” พูดจบหลวงปู่ก็หลับตานิ่งไปสักพัก เหมือนเพ่งจิตไปที่ไหนสักแห่ง
   น้ำหยดและหมูเหม่อมองหลวงปู่ด้วยความประหลาดใจพอๆกัน
   “ยังไม่เข้าใจตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ต่อไปก็จะเข้าใจเอง” หลวงปู่ลืมตาขึ้น พูดแล้วยิ้มด้วยความปราณีเช่นเคย
   “โห ชื่อน้ำนี่สุดยอดเลย นึกไม่ถึงจริงๆนะ” หมูพูดขึ้นเมื่อเดินออกมาจากวัด รู้สึกไม่แปลกใจเลย กับอุปนิสัยหลายๆอย่างของน้ำหยด คงจะเป็นเพราะได้รับการอบรมจาหลวงปู่นี่เอง
   “หมูอย่าไปพูดให้ใครฟังนะ”
   “ทำไมล่ะ” หมูสงสัย
   “ก็ปรกติหลวงปู่ไม่ให้พูด แต่วันนี้แปลก ให้พูดต่อหน้านาย”
   “เราสงสัยนะน้ำ ว่าหลวงปู่ดูออกรึเปล่าว่าพวกเรา ...”
   “หลวงปู่ท่านรู้” น้ำหยดตอบทันที่ โดยที่หมูยังพูดไม่จบ
   “เราไม่สงสัยอะไรหรอก ที่ท่านถามอะไรที่นายคิดว่ามันเป็นคำถามแปลกๆ”
   “เราว่าไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอกนะที่แปลก”
   หมูคิดไปถึงสายตาของหลวงปู่ที่มองไปทางด้านหลังของน้ำหยด ที่ตรงนั้นว่างเปล่าแท้ๆ แต่เหมือนว่าหลวงปู่พูดอยู่กับใครสักคน ที่พวกเขาไม่สามารถมองเห็นตัวได้
ตอนที่ ๓๐
   น้ำหยดนอนเอามือประสานกันไว้ใต้ศรีษะ เหม่อมองฝ้าเพดานนิ่ง สักพักก็ถอนหายใจยาว ลุกขึ้นจากเตียงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ หยิบกระดาษปึกหนึ่งจากเก๊ะใต้โต๊ะเขียนหนังสือ หนีบไว้กับแผ่นไม้รองเขียน นำหนังสือนิยายเล่มหนาที่อ่านค้างไว้ ใส่ลงไปในย่ามใบเล็กๆ ไม่ลืมหยิบปากกาใส่ลงไปด้วย หยิบพวกกุญแจเดินออกจากห้องไป ตั้งใจว่าจะไปนั่งทำงานที่สวนหย่อมริมบึงน้ำ ที่ชอบไปนั่งเล่นเป็นประจำ
   หลังจากวันที่ไปพบหลวงปู่ หมูมาค้างกับน้ำหยดทุกวัน น้ำหยดรู้สึกว่าความผูกพันที่หัวใจพยายามปฏิเสธเริ่มมีมากขึ้น แต่ความรู้สึกที่มีให้กับคนที่มาหาในยามวิกาลนั้น ก็ไม่ได้ลดลงเลย กลับจะเพิ่มพูนขึ้นตามมา พร้อมกับความคิดถึงความสัมพันธ์ที่ห่างหายไปหลายสัปดาห์ น้ำหยดคิดว่า ‘จับปลาสองมือ’ ที่เคยใช้ว่าเพื่อนบางคน เป็นการกระทำแบบที่เขาทำอยู่ตอนนี้ใช่หรือไม่ ถ้าน้ำหยดเป็นผู้หญิง จะจัดเป็นผู้หญิงแบบกากี หรือนางวันทองสองใจในวรรณคดีหรือเปล่า
   กริ๊งๆ ... กริ๊งๆ
   เสียงกริ่งรถจักรยานดังขึ้น เมื่อเดินมาจนเกือบสุดบริเวณหอพักชาย พร้อมกับรถจักรยานคันหนึ่งมาจอดอยู่ข้างๆ
   “ไปไหนเหรอน้ำ” เอกในชุดวอร์มสีเขียวเข้ม มีผ้าขนหนูผืนเล็กๆพาดอยู่บนต้นคอ ส่งเสียงทัก
   “แล้วคู่แฝดไปไหนล่ะ”
   “คู่แฝด” น้ำหยดขมวดคิ้ว
   “ไอ้หมูไง หมู่นี้เห็นติดหนึบกันเป็นคู่แฝดเชียว” เอกหัวเราะ ขณะที่น้ำหยดหน้าแดงเรื่อโดยไม่รู้ตัว
   “เข้าเมืองไปกับพวกเพื่อนๆน่ะพี่”
   ช่วงบ่ายของวันพฤหัสบดี ส่วนใหญ่จะไม่มีการเรียนการสอน หมูไปกินข้าวที่ร้านอาหารในตัวเมืองกับเพื่อนๆในคณะ ส่วนเพื่อนๆของน้ำหยดก็กำลังเร่งทำรายงานกันเป็นระวิง เพราะหลายวิชาในภาควิชาเอก เพิ่งจะสั่งงานเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง
   “แล้วน้ำไม่ไปด้วยล่ะ”
   “ไม่ดีกว่าพี่” น้ำหยดพูดยิ้มๆ “ผมเข้ากับเพื่อนเค้าบางคนไม่ได้ งานเยอะด้วย นี่ว่าจะไปนั่งทำงานที่สวนหย่อม”
   …เข้าใจพูด แทนที่จะบอกว่าเพื่อนของหมูบางคนเข้ากับตัวเองไม่ได้ กลับบอกว่าตัวเองเข้ากับเพื่อนหมูไม่ได้ มิน่าหมูมันถึงหลงนัก ชื่อคล้ายกัน แต่อุปนิสัยต่างกันลิบลับ ... เอกคิดพลางอมยิ้ม
   “งั้นไปด้วยกันสิ พี่กำลังจะไปโรงยิมฯพอดี”
   “แต่ผมว่าจะแวะซื้อน้ำกับขนมที่โรงอาหารก่อน”
   “พี่ก็เหมือนกัน ขึ้นมาเหอะ”
   น้ำหยดจึงขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังของรถจักรยาน แล้วเอกก็ออกตัวถีบรถจักรยานตรงไปยังโรงอาหาร
   “เดี๋ยวผมนั่งดูอยู่แถวๆนี้แหละพี่”
   “ถ้าอยากลงสนามด้วยก็บอกนะ” พูดจบเอกก็เดนเข้าไปหากลุ่มคน ที่นั่งกันอยู่บริเวณกลางๆของอัฒจันทร์
   น้ำหยดเดินขึ้นไปนั่งบนที่นั่งสูงขึ้นไป ๓ ชั้น วางย่าม ถุงใส่น้ำและขนมไว้ข้างตัว นักศึกษาหนุ่มสาวในชุดกีฬากำลังเล่นบาสเกตบอลอยู่ในสนาม พอจะดูออกว่าแบ่งฝ่ายกันโดยที่ฝ่ายหนึ่งจะมีผ้าคาดหัวไว้ด้วย น้ำหยดมองดูด้วยความเพลิดเพลิน ในขณะที่เอกถอดชุดวอร์มออก เหลือเพียงกางเกงขาสั้น และเสื้อกล้าม แล้วเริ่มวอร์มร่างกายไปกับเพื่อนๆอยู่บริเวณข้างสนาม
   “เด็กเอ็งเหรอวะ” อิทธิ์ ที่วอร์มอยู่ข้างๆถามขึ้น
   “เฮ๊ย! กูไม่นิยมถั่วดำหว่ะ” เอกหัวเราะเบาๆ
   “รุ่นน้องที่หอน่ะ เด็กรูมเมทกู”
   “เด็กเมทมึง?” อิทธิ์เขยิบตัวเข้าไปใกล้เอก“แบบนี้มึงก็ได้เห็นของดีบ่อยๆดิ๊วะ”
   “บ้าเร๊อะมึงเค้าไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนั้นหรอก แต่เมทกูมันไปค้างห้องของน้ำมันบ่อยๆ”
   “ชื่อน้ำเหรอวะ” อิทธิ์เหมือนสะกิดใจในชื่อนี้แต่แว่บเดียวก็หมดความสนใจ    “แล้วรูมเมทมันล่ะไม่ว่าอะไรเหรอไง”
   “อยู่คนเดียว เลยทางสะดวก” เอกหัวเราะอีก

ืnneess

ขอบคุณนะครับ ^^

akeins

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขดบตุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

manza555

สนุกมากๆเลย

imseng

ขอบคุณนะคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า มันส์สุดๆ{:sm-18:}

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

6tuytreuyueyuiijhtjghjdjydjtyjutjiutjtddkuhjtukjtukru

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณคร้ับ

krittamm

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ