++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...15

tanya

  ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เด็กเมทมึง?” อิทธิ์เขยิบตัวเข้าไปใกล้เอก“แบบนี้มึงก็ได้เห็นของดีบ่อยๆดิ๊วะ”
   “บ้าเร๊อะมึงเค้าไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนั้นหรอก แต่เมทกูมันไปค้างห้องของน้ำมันบ่อยๆ”
   “ชื่อน้ำเหรอวะ” อิทธิ์เหมือนสะกิดใจในชื่อนี้แต่แว่บเดียวก็หมดความสนใจ
   “แล้วรูมเมทมันล่ะไม่ว่าอะไรเหรอไง”
   “อยู่คนเดียว เลยทางสะดวก” เอกหัวเราะอีก
“พอดีกูเจอกลางทาง เห็นว่าจะมานั่งทำงานที่สวนหย่อมแถวนี้ เลยชวนมาด้วยกัน”
   “เห็นหุ่นล่ำบึ๊กของมึง เลยเปลี่ยนใจมาดูมึงล่ะสิ แล้วอยู่ห้องไหนวะ” อิทธิ์เอียงหน้าเข้าไปถามกลั้วหัวเราะ
   “ ๓๑๕ ” เอกหยุดการวอร์ม หันไปตอบอิทธิ์
“อะไรนะ ห้องนั้นน่ะเหรอวะ” อิทธิ์หน้าตาตื่น หันไปมองดูคนที่ตัวเองกำลังพูดถึง เอก็มองตาม ก็เห็นว่าน้ำหยดกำลังดูเกมส์ในสนามอย่างตั้งใจ
   ถึงน้ำหยดจะไม่ได้เล่นกีฬาบ่อยนัก แต่จากหลักสูตรพละศึกษาในระดับชั้นมัธยม ทำให้พอใจเข้าใจในกฎกติกาในการเล่นกีฬาหลายชนิด รวมทั้งบาสเกตบอลด้วย จึงมองดูเกมส์ที่กำลังขับเคี่ยวกันอยู่ในสนาม ด้วยความสนุกสนาน จนถึงกับปรบมือให้เมื่อมีคนชูตลูกลงไปในห่วงบนแป้นบาสได้
   “เฮ๊ย ... เชียร์ใครกันแน่วะไอ้น้อง” รุ่นพี่ผู้หญิงรูปร่างค่อนข้างใหญ่ตะโกนถาม เมื่อเห็นน้ำหยดปรบมือให้กับคนของทั้งสองฝ่ายที่ชูตลูกได้
   “เชียร์ทุกคนแหละพี่” น้ำหยดหันไปป้องปากตะโกนตอบ พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง และดวงตาที่หยีลงเกือบครึ่งหนึ่ง รอยยิ้มของน้ำหยด ทำเอารุ่นพี่คนนั้นอึ้งไป ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ
   “เช็ดน้ำลายหน่อยเว๊ย เห็นหนุ่มๆใสๆหน่อยไม่ได้นะเอ็ง” มีเสียงแซวมาจากกลุ่มคนที่นั่งอยู่ พร้อมกับเสียงหัวเราะ
   ระหว่างที่นั่งดูเกมส์ในสนาม น้ำหยดก็กำลังคิด
   ... รุ่นพี่คนนั้นจะอยู่ในกลุ่มคนพวกนี้หรือเปล่า
   ... รุ่นพี่คนนั้นจะเห็นเขาไหม
   ... ถ้ารุ่นพี่คนนั้นเห็นเขา ในสถานที่นี้ เวลาแบบนี้ จะเข้ามาทักทายเขาบ้างไหม
   คิดแล้วก็ต้องถอนหายใจยาวอย่างไม่รู้ตัว
ตอนที่ ๓๑
   น้ำหยดนั่งดูการขับเคี่ยวในสนามอยู่พักใหญ่ ก็ลุกขี้นหยิบย่ามขึ้นสะพายไหล่ ถือถุงน้ำและขนม เดินออกมาจากโรงยิมฯ อย่างไม่รีบร้อนไปจนถึงจุดหมาย
   บึงน้ำขนาดใหญ่ มีใบบัวอยู่บนผิวน้ำ กระจายกันอยู่เป็นหมู่ๆ ลมที่โชยพัดอ่อนๆทำให้เกิดระลอกคลื่นเล็กๆ ส่องประกายสะท้อนแสงแดดอยู่แวววับ น้ำหยดเดินไปนั่งลงในเงาของต้นชมพูพันทิพย์ แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน สักพักก็หยิบกระดาษพร้อมที่รองเขียน ขึ้นมาเขียนสิ่งที่คิดลงไปเป็นพักๆ สลับกับการอ่านข้อความในหนังสือ
   เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง น้ำหยดวางหนังสือในมือ และแผ่นไม้รองเขียนบนตักลงไปบนพื้น ยืดแขนทั้งสองขึ้นสูง บิดขี้เกียจไปมา มองไปรอบๆตัว ก็เห็นว่าพระอาทิตย์คล้อยต่ำลงมากแล้ว มองไปที่ขวดน้ำเปล่าและถุงขนมที่นำมาด้วย ทุกอย่างว่างเปล่า น้ำหยดหัวเราะเบาๆกับตัวเอง ที่เพลินกับงานจนลืมเวลา พลางค่อยๆเก็บของลงย่าม  ค่อยๆเดินช้าๆตั้งใจว่าจะไปยังห้องน้ำของตึกคณะสังคมฯ ที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นที่สุด เพื่ออาศัยใช้ห้องน้ำเสียหน่อย
พอเสร็จธุระแล้วก็เดินตรงไปยังตลาดแสงจันทร์ ซึ่งเป็นบริเวณที่ว่างข้างๆโรงอาหาร ในช่วงเวลาเย็น จะมีรถเข็นมาตั้งขายของกินอยู่หลายร้าน น้ำหยดซื้อผลไม้กับขนมหวานห่อเล็กๆหลายอย่าง กับคุ๊กกี้ที่แบ่งใส่ถุงไว้ คิดว่าเมื่อไปถึงห้องพักก็จะเก็บคุ๊กกี้ไว้ในกล่องขนม ซึ่งมักจะมีขนมอยู่เต็มเสมอ เผื่อว่าตัวเขาและหมู หรือเพื่อนที่แวะมาหา อาจจะหิวขึ้นมาในเวลาที่อยู่ในห้องพัก
“น้ำ มากินขนมด้วยกันสิ” เสียงเรียกดังมาจากในโรงอาหาร น้ำหยดหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเป็นใคร
“ไม่ล่ะพี่ ขอบคุณครับ พอดีผมว่าจะเอาขนมไปกินกับเพื่อนๆอยู่พอดี” น้ำหยดตอบ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม
“เมื่อกี้ไปอยู่ตรงไหนน่ะ ตอนออกมาจากโรงยิมฯว่าจะชวนกลับด้วยกัน” เอกถามพลางเอาไม้จิ้มกุ่ยไช่ทอดชิ้นใหญ่เข้าปาก
“ก็ริมบ่อน้ำใหญ่ใกล้ๆโรงยิมฯนั่นแหละพี่ สงสัยต้นไม้บังมั๊ง”
เอกกับอิทธิ์มองหน้ากัน เพราะไม่มีใครเห็นน้ำหยดเลย ตลอดทางที่ขี่จักรยานออกจากโรงยิม เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วมา
“น้ำนั่งอยู่ตรงไหน”
“ตรงต้นชมพูพันทิพย์ต้นใหญ่ที่สุดน่ะพี่ ต้นที่ใบมันหนาๆ”
“เฮ๊ย! กูว่ามันไม่เข้าท่าแล้วหว่ะ เอ็งบอกว่าน้ำอยู่ห้องนั้นด้วยใช่มะ” อิทธิ์ยื่นหน้าเข้าไปพูดกับเอกเบาๆ
“อะไรเหรอพี่” น้ำหยดได้ยินก็ถามออกไปด้วยความสงสัย มองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา
“ไม่มีอะไรหรอกน้ำ ว่าแต่ไปนั่งตรงนั้นบ่อยรึเปล่า” เอกหันมาถาม
“ก็บ่อยนะพี่ บางทีดึกๆก็ไปนั่งดูดาว มันเย็นสบายดี เห็นฟ้าชัดด้วย”
“แล้วเคยเจออะไรมั่งมั๊ย” อิทธิ์ถามบ้าง
“อะไรเหรอพี่” น้ำหยดทำหน้างงๆ “เคยเจอก็แต่คนเข้ามานั่งคุยด้วย”
“ใคร” คราวนี้เอกถามหน้าตาแสดงความสนใจ
“ไม่รู้เหมือนกันพี่ ความจริงเคยคุยกันหลายครั้งแล้วหล่ะ แต่พี่เค้าไม่ยอมบอกชื่อ” อิทธิ์มองเห็นใบหน้าของน้ำหยดเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ แล้วน้ำหยดก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“จริงสิ เค้าบอกว่าอยู่ปี ๔ คณะเดียวกับพี่นี่แหละ”
“คณะเดียวกับพี่เหรอ” เอกขมวดคิ้ว
“หน้าตาเป็นยังไง แล้วน้ำเห็นอยู่ในกลุ่มพรรคพวกพี่รึเปล่า”
“ไม่รู้สิพี่” น้ำหยดทำหน้าเหมือนเยาะเย้ย ... เยาะเย้ยกับตัวเอง
ไม่กล้าที่จะพูดออกไปว่า ตนเองไม่เคยเห็นใบหน้าของคนคนนั้นเลย แต่พอคิดถึงการได้ ‘พบเจอ’ กันในแต่ละครั้งขึ้นมา ใบหน้าของน้ำหยดแดงเรื่อขึ้นโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง อิทธิ์เห็นแล้วก็มองด้วยแววตาประหลาด เหมือนคิดอะไรออก
“น้ำไปก่อนนะพี่ เดี๋ยวพรรคพวกมันหายไปหมด” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกจากโรงอาหารไป
“เฮ๊ย ...” อิทธิ์เอื้อมมือไปเขย่ามือเอก
“อะไรวะ จับมือกูแบบนี้ เดี๋ยวชาวบ้านเค้าก็หาว่าเป็นคู่เกย์หรอก” เอกพูดให้เป็นเรื่องขำ
“เชี๊ยนี่ ... กูนึกออกแล้ว คนนั้นก็ชื่อน้ำเหมือนกัน” อิทธิ์พูดหน้าตาตื่น
“เออ ... กูนึกได้ตั้งนานแล้ว”
“แล้วที่ห้องนั้นน่ะ …”
“เออ ... กูยังจำได้” เอกพูดขัดขึ้นก่อนที่อิทธิ์จะพูดจบ
“แล้วต้นชมพูพันทิพย์ต้นนั้นน่ะ พวกนั้นชอบไปอยู่ด้วยกันที่นั่น”
“แล้วไงวะ” เอกพยายามไม่สนใจ แต่ไม่รู้ตัวเลยว่า ใช้ไม้จิ้มขนมกุ่ยไช่เข้าปากถี่ขึ้น
“หรือเมื่อกี้ผีบังวะ”
“กลางวันแสกๆเนี่ยนะมึง แล้วผีพ่อมึงเด๊ะ ยังไม่มีใครตายซะหน่อย” พูดจบเอกก็ยกมือตบไปที่ศรีษะของอิทธิ์
“โอ๊ย ... เจ็บนะเว๊ย เดี๋ยวหน้าหล่อๆของกูช้ำหมด” อิทธิ์ยกมือลูบหน้าผาก
“แล้วตอนนี้มันเป็นยังไงมั่งวะ ได้ข่าวมันบ้างรึเปล่า” อิทธิ์ละชื่อของเพื่อนคนนั้นไว้ ในฐานที่เข้าใจ ว่ากำลังพูดถึงใคร
“ไม่รู้เหมือนกันหว่ะ หลังเกิดเรื่องกูไปเยี่ยมอยู่ไม่กี่หนเอง”
เอกพูดแล้วก็นึกไปถึงรูมเมทเก่า ที่เคยพักอยู่ด้วยกันในห้อง ๓๑๕ เมื่อตอนที่เขาเรียนอยู่ชั้นปี ๑ และอยู่ด้วยกันจนถึงภาคเรียนแรกของการเรียนในชั้นปีที่ ๒
ชายหนุ่มผิวขาวเหลือง ใบหน้าคมสัน รูปร่างสูงโปร่ง เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ตึงแน่น สมส่วน ไหล่กว้าง หน้าอกผึ่งผาย เอวคอด จนร่างกายท่อนบนเกือบเป็นรูปตัววี ตะโพกและท่อนขาที่แข็งแกร่ง รวมทั้งเสียงทุ้มห้าว ที่แสดงออกถึงพลังของบุรุษเพศอย่างเต็มที่
ตอนที่ ๓๒
   จากเพียงแค่อาหารมื้อกลางวัน บวกเพิ่มด้วยไอศครีมร้านดังของจังหวัด ขยายตามออกไปด้วยหนังรอบบ่าย อาหารมื้อเย็น ปิดท้ายด้วยตลาดนัดยามค่ำคืน ยังไม่พอ ร้านขนมยามดึกบริเวณโรงเรียนสาธิตฯ จุดหมายสุดท้ายของอาหารมื้อดึก แล้วยังต้องพากันไปส่งเพื่อนผู้หญิงให้ถึงหอพัก ตามธรรมเนียมปฏิบัติที่รุ่นพี่ย้ำกับรุ่นน้องผู้ชายทุกคนนักหนา ว่ามันเป็นมารยาทอันพึงต้องปฏิบัติในยามค่ำคืน กว่าที่หมูจะกลับถึงหอพักก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม
   สิ่งแรกที่หมูอยากทำ คือรีบเอาบลูเบอรี่ชีสเค๊กชิ้นใหญ่ ที่ซื้อมาจากร้านเค๊กที่อร่อยที่สุดในตัวจังหวัด ไปฝากน้ำหยด หมูยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าที่ยิ้มจนตาหยี เวลาได้กินของอาหารหรือขนมรสชาดดีๆ
... และแน่นอน น้ำหยดคงต้องชวนเขากินด้วยแน่ๆ...
ถึงตอนนั้น เขาจะแกล้งเอาครีมรสเข้มข้นบนชีสเค๊ก ป้ายไปบนใบหน้าของน้ำหยด แล้วจะเช็ดมันออกด้วยริมฝีปากของเขา น้ำหยดคงตกใจไม่น้อย แล้วก็เขินจนหน้าแดงกล่ำ หมูคิดแบบนี้มาตั้งแต่ตอนเขาสั่งเค๊กชิ้นนี้
แต่เมื่อมาถึงหน้าห้อง ๓๑๕ ไฟในห้องยังมืดมิด น้ำหยดอาจจะไปอยู่ที่ห้องของเพื่อนคนใดคนหนึ่งในหอ ๕ หรือไปกินขนมกับเพื่อนๆที่สาธิตฯ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำ หมูอมยิ้มอีกครั้ง เมื่อคิดถึงสิ่งที่คิดไว้
“เดี๋ยวค่อยลงมาอีกทีก็ได้” หมูพูดกับตัวเองเบาๆ เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีแกว่งถุงเค๊กเล่น กลับไปห้องของตัวเอง
น้ำหยดออกจากหอสุมดตั้งแต่ตอนสองทุ่ม พร้อมกับไก่และชู มาเจอกับกลุ่มของนุช เก๋ และแขกที่โรงอาหาร ก็เลยซื้อขนมที่ตลาดแสงจันทร์ มานั่งกินด้วยกัน และคุยเล่นกันไปเรื่อยๆภายในโรงอาหาร นานพอสมควรพวกผู้หญิงก็กลับหอพักไป ส่วนน้ำหยดตามไปนั่งร้องเพลงและคุยเล่นกับเพื่อนๆ ในห้องพักของชูที่หอชาย ๕ จนนาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่ม น้ำหยดจึงกลับห้องของตัวเอง อาบน้ำชำระร่างกาย ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้านอนอ่านหนังสือบนเตียงจนผลอยหลับไป ทั้งๆที่ยังไม่ได้ปิดไฟ และยังไม่ได้ลอคห้อง
ความเสียวซ่านจากการถูกสัมผัสบริเวณหลังต้นคอ วนเวียนมาที่หลังใบหู ทำให้น้ำหยดตกใจตื่นขึ้น รู้สึกอึดอัดเพราะร่างกายที่นอนคว่ำอยู่ ถูกกดทับด้วยน้ำหนักของใครบางคน มือใหญ่แข็งแรงลูบอยู่บริเวณแก้ม เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าหลอดไฟในห้องที่เคยสว่างอยู่ ถูกปิดให้มืดมิดไปแล้ว
“ใคร” น้ำหยดถามเบาๆ แต่ไม่มีคำตอบ มือที่อยู่บนแก้ม เลื่อนเปลี่ยนมาลูบที่ไหล่เบาๆ ใบหูถูกโลมเลียไล้ด้วยลิ้นเปียกชื้น ปลายลิ้นที่แหย่เข้าไปในรูหู ทำให้น้ำหยดขนลุกชูชัน เสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก จนต้องส่งเสียงครางออกมาเบาๆ แต่ถึงกระนั้น น้ำหยดก็เริ่มขยับดิ้นรน เมื่อลิ้นชื้นๆไล่ไล้เลียลงมายังซอกคออีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับริมฝีปากที่ดูดเม้มผิวเนื้อ สลับกับการเล็มเลีย
“ใคร” น้ำหยดถามอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับการดิ้นรนที่แรงขึ้น
“ดิ้นแบบนี้ เหมือนจะยิ่งยั่ว ... รู้มั๊ย” เสียงทุ้มห้าวคุ้นหู พูดกลั้วหัวเราะ
“พี่เองเหรอครับ” น้ำหยดหยุดการดิ้นรน
“ก็ผมไม่รู้ว่าเป็นใครนี่ ผมก็กลัวสิ”
“หลัวเหรอ หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอ นิ้วมือหยาบใหญ่ไล้ลูบไปบนริมฝีปาก น้ำหยดแกล้งกัดเบาๆ
“แล้วครั้งแรกกลัวรึเปล่า”
“กลัวสิพี่ ... กลัวมากด้วย ตอนนี้ผมก็ยังกลัว” น้ำหยดตอบเสียงเบา
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” เสียงนุ่มกระซิบข้างหู มือใหญ่จับร่างน้ำหยดให้พลิกนอนหงาย
“พี่ออกจะถนอมน้องน้ำของพี่ออกขนาดนี้”
ริมฝีปากของน้ำหยดถูกประทับจูบอีกครั้ง พร้อมกับรู้สึกว่ามือใหญ่กำลังดึงชายเสื้อนอน เพื่อถอดมันออกทางศรีษะ น้ำหยดขยับตัว ชูแขนขึ้นสูง ทำให้เสื้อนอนถูกถอดออกไปโดยง่าย แล้วกางเกงนอนก็ถูกถอดตามออกไป ร่างหนักๆโถมทับลงมาอีกครั้ง พร้อมกับขยับตัวขืนสูง จูบลงไปบนหน้าผากของน้ำหยดอย่างแผ่วเบา น้ำหยดขยับใบหน้าจูบลงบนคางสาก และลำคอของคนที่ทาบทับ ไล่มายังแผ่นอกที่หนั่นแน่น ริมฝีปากที่อยู่นิ่งบนหน้าผากของน้ำหยด เลื่อนจูบไล่โลมเลียไปที่คิ้ว ดวงตา แก้ม คาง ซอกคอ เหมือนจงใจที่จะเว้นสัมผัสที่ริมฝีปากเอาไว้ น้ำหยดใช้มือลูบเบาๆไปตามแผ่นหลังกว้าง เอวที่โค้งคอด และสะโพกเนียนแน่นของอีกฝ่ายวนเวียนไปมา
“เฮ๊ย! หมู เป็นอะไร ... หลับคาโต๊ะเลย” เอกเรียกพลางตบไหล่หมู เพื่อปลุกให้ตื่น
“เผลอไปน่ะพี่” หมูงัวเงียเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กางอยู่บนโต๊ะเหลือบมองดูนาฬิกาปลุก  ที่บอกเวลา ๕ ทุ่มเศษๆมองไปบนโต๊ะ สายตาก็กระทบเข้ากับถุงพลาสติก ที่มีกล่องเค๊กอยู่ข้างในก็นึกถึงน้ำหยดขึ้นมา
“ผมไปห้องเพื่อนนะพี่” หมูคว้าถุงเค๊กกับพวงกุญแจแล้วลุกเดินออกจากห้องไป

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

akeins

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

manza555

สนุกมากๆเลย

imseng

ขอบคุณนะคับ

kiwwy

{:sm-19:}ขอบคุณขร๊ อ่านตอนหนาวๆ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

hdfjfhjdfjdfhjkfhkhfkhfkdhkdghjdfhjhfjkhkhg

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

sshheeeepp

เยี่ยม ๆ

krittamm

ขอบคุณครับ