++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เผลอไปน่ะพี่” หมูงัวเงียเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กางอยู่บนโต๊ะเหลือบมองดูนาฬิกาปลุก  ที่บอกเวลา ๕ ทุ่มเศษๆมองไปบนโต๊ะ สายตาก็กระทบเข้ากับถุงพลาสติก ที่มีกล่องเค๊กอยู่ข้างในก็นึกถึงน้ำหยดขึ้นมา
“ผมไปห้องเพื่อนนะพี่” หมูคว้าถุงเค๊กกับพวงกุญแจแล้วลุกเดินออกจากห้องไป
“ป่านนี้น้ำหลับไปแล้วมั๊ง”  เอกพูดไล่หลังไป แล้วก็ต้องส่ายหน้ากับท่าทีรีบเร่งของเพื่อนร่วมห้องพัก แล้วเหลือบไปมองดูนาฬิกาปลุกบนโต๊ะเขียนหนังสือของหมู
“อ้าวนาฬิกาตายนี่หว่า มิน่า ...” เอกยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาบนข้อมือของตน ที่บอกเวลาเกือบจะตี๒อีกเพียงไม่กี่นาที
หมูเดินขึ้นบันไดแล้วเดินต่อจนถึงหน้าห้อง ๓๑๕ มองที่ช่องลมด้านบน เห็นแสงไฟในห้องยังเปิดอยู่ก็ยิ้มออกมา เพราะถ้าไฟในห้องยังเปิดสว่างอยู่แบบนี้ หมายความว่าน้ำหยดยังไม่เข้านอน หรือถ้าเผลอหลับไปก็ยังไม่ลอคประตูห้อง
“น้ำ ... น้ำหลับรึยัง” หมูเคาะประตู แล้วเรียกเบาๆ
“น้ำ” หมูเคาะประตูแล้วเรียกอีกครั้งหนึ่ง ... ยังคงไม่มีเสียงตอบ
หมูเอื้อมมือลองขยับบานประตูดู มันก็เลื่อนเปิดไปด้านข้างตามแรง หมูยิ้มแล้วเปิดประตูกว้างขึ้น ผลักประตูมุ้งลวดเดินเข้าไปในห้อง แล้วหันหลังไปปิดประตูทั้งสองบานให้เรียบร้อย โดยไม่ลืมกดลอคประตูห้องไว้
“อ่านหนังสือจนหลับอีกแล้วล่ะสิ” หมูพูดกลั้วหัวเราะแล้วหันไปมองบนเตียง
“เฮ๊ย! ...น้ำ” หมูอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นน้ำหยดอยู่บนเตียงในสภาพที่คิดไม่ถึง
ตอนที่ ๓๓
   กริ๊ง ~~~~~~~~
   นาฬิกาปลุกบนโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียง ทำหน้าที่ของมันอย่างตรงเวลาในยามเช้า น้ำหยดงัวเงียลืมตาขึ้น พลิกตัวจะเอื้อมมือไปกดปุ่มนาฬิกาปลุกให้เงียบเสียงลง แต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจ จนต้องทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่ง เมื่อพบว่ามีคนนอนอยู่บนเตียงอีกคนหนึ่ง
   “น้ำตื่นแล้วเหรอ” หมูปรือตาขึ้นมอง เอื้อมมือไปกดปุ่มนาฬิกาปลุกด้วยความคุ้นเคย ทำให้เสียงของมันเงียบลง แล้วหันมามองดูน้ำหยดที่มีสีหน้าตกใจ เมื่อเห็นเขาอยู่บนเตียง
   “หมูมาตั้งแต่ตอนไหน แล้วเข้ามาได้ยังไง” น้ำหยดถามอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ใส่ใจกับร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง ที่มีผ้าแพรสีทับทิมผืนบางคลุมท่อนล่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่
   “เมื่อคืนตอนดึกๆ กี่โมงไม่รู้ น้ำไม่ได้ลอคห้อง เราเลยเข้ามาได้” หมูลุกขึ้นนั่ง บิดขี้เกียจนิดหน่อย หันหน้ามองไปตามลาดไหล่ และต้นแขนที่เปลือยเปล่าของน้ำหยด ไล่สายตาไปตามหน้าอกที่เป็นสันนูนขึ้นมาเล็กน้อย มองต่ำลงไปยังหน้าท้องแบนเรียบ จนถึงไรไหมบางที่โผล่พ้นผ้าแพรออกมา ผิวสีน้ำตาลอ่อนราวสีน้ำผึ้งของน้ำหยด เหมือนจะเป็นประกายอ่อนๆอยู่ในความสว่างของยามเช้า ที่ผ่านหน้าต่างมุ้งลวดเข้ามา
   แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาได้เห็นเมื่อคืนนี้ ทำให้หมูต้องขมวดคิ้ว และล้มเลิกความคิด ที่จะทำในสิ่งที่เขาต้องการขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นร่างกายของน้ำหยด
   “น้ำไม่เป็นอะไรนะ” หมูถามด้วยความเป็นห่วง
   “ไม่ ... ไม่นี่” น้ำหยดอ้อมแอ้มตอบ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ เริ่มดึงผ้าแพรให้สูงขึ้นมาเหนือเอว เมื่อตอนที่เห็นแววตาของหมู เป็นประกายแวววับขึ้นมาวูบหนึ่ง
   หมูเอื้อมมือออกมา ใช้หลังมือแตะเบาๆไปที่หน้าผาก และลำคอของน้ำหยด
   “ทำอะไรอะ” น้ำหยดขมวดคิ้วน้อยๆ
   “ไม่มีอะไร” หมูรีบปฏิเสธ พลางลุกขึ้นจากเตียง
“เราไปอาบน้ำก่อน น้ำด้วย แล้วเดี๋ยวเจอกันหน้าหอนะ” พูดจบก็หมุนตัวผลุนผลันเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้น้ำหยดนั่งอยู่บนเตียงด้วยความงุนงงและสงสัย
   หมูนั่งอยู่ที่โต๊ะหินใต้ต้นหูกวาง ในบริเวณตึกคณะวิทยาศาสตร์ ใช้มือเคาะปากกาลงบนสมุดงานที่วางอยู่ตรงหน้าเป็นจังหวะช้าๆ ใบหน้าเหม่อลอย เหมือนกำลังใช้ความคิด ในระหว่างที่เพื่อนๆ ต่างก้มหน้าก้มตาเร่งทำงานที่อยู่ตรงหน้ากันอยู่
   “หมู ... มึงเป็นอะไรของมึงวะ” อ้วนถามขึ้น เพราะหมูอยู่ในลักษณะแบบนั้นมาพักใหญ่แล้ว แต่เหมือนว่าหมูจะไม่ไดยิน
   “ไอ้หมู” คราวนี้อ้วนตะโกนเสียงดังจนหมูสะดุ้ง
   “อะไรว่า อยู่ห่างกันแค่นี้ แม่งตะโกนซะยังกับอยู่ห่างกัน ระหว่างเชียงรายกับสุไหง-โกลก” หมูต่อว่าอย่างอารมณ์เสีย
   “ถ้าไม่ตะโกนแบบนี้มึงจะรู้ตัวเหรอวะ” อ้วนลอยหน้าลอยตาเถียง
“นั่นดิ๊ หมูเป็นอะไรเหรอ เห็นนั่งเหม่ออยู่ตั้งนาน” ชมพู่ถาม พยายามให้ดูอ่อนหวานและห่วงใยอย่างที่สุด แต่หมูก็ไม่ได้สนใจ
“ห่างกันวันเดียว ห่อเหี่ยวหัวใจ ทำอะไรไม่ได้เลยเหรอไงวะ” ต้อยพูดแล้วหันไปหัวเราะกับอ้วน “ตอนนี้เค้าทำอะไรอยู่น๊า คิดถึงเราบ้างหรือเปล่าหนอ” ต้อยพูดต่อ เงยหน้ามองฟ้า เอามือก่ายหน้าผาก ทำตาปรอย จนอ้วนกับมิตรพากันหัวเราะดังลั่น
“เป็นเป็นพวกข้าวใหม่ปลามันนะมึง ห่างกันหน่อยไม่ได้” มิตรแซวบ้าง
“พวกนายพูดอะไรกัน หมูมันคิดถึงใคร” ชมพู่เสียงเขียว
ดูเหมือนชมพู่จะเป็นคนเดียว ที่ทำท่าเหมือนไม่รับรู้ถึงความสัมพันธ์ของหมูกับน้ำหยด เพื่อนคนอื่นๆก็มีปฏิกิริยาต่างกันไป บางคนเฉยๆ บางคนไม่ชอบแต่ก็ถือว่าธุระไม่ใช่ พวกที่ชอบอกชอบใจกึ่งสนับสนุนก็มีไม่น้อย อย่างเช่นต้อย อ้วนและมิตร ที่มักนำมาพูดล้อเลียนบ่อยๆ แม้แต่นักศึกษาปี๑คณะมนุษยศาสตร์ ที่รู้จักกับเขาบางคน ยังเรียกเขาว่า ‘พี่เขย’ ก็มี
“ก็ ...” อ้วนทำท่าจะตอบ
“ไม่มีอะไรเว๊ย” หมูรีบพูดขัดขึ้นมา “กูกำลังคิดถึงห้องนั้น ว่าเมื่อก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ห้องไหนวะ” อ้วนเป็นคนถาม แต่ทุกคนนิ่งเงียบรอคอยคำตอบ
“ก็ห้องนั้นที่หอกูไง” หมูตอบให้เป็นที่รู้กัน เพราะไม่อยากให้ชมพู่รู้ว่ากำลังพูดถึงห้องของใคร
“แล้วห้องไหนล่ะวะ หอมึงมีตั้งหลายห้อง” มิตรถามบ้าง
“ห้องนั้นน่ะ” หมูตอบอย่างรำคาญ
“อ๋อ ห้องของ …” ต้อยคิดออกเป็นคนแรก กำลังจะพูดออกไป
“เออ ห้องนั้นแหละ” หมูรีบพูดขัดอีกครั้ง พลางบุ้ยปาก เหลือบสายตาไปที่ชมพู่
ต้อย อ้วนและมิตร หันมองหน้ากัน ทำทำท่าเหมือนจะนึกได้ เพราะสำหรับชมพู่ ชื่อของน้ำหยดเหมือนเป็นคำต้องห้าม เวลาที่เธออยู่ด้วย
“เมื่อก่อนตอนพวกกูทัก ไม่เห็นมึงสนใจ” ต้อยพูดเหมือนน้อยใจ
“ไปเจออะไรมาเหรอวะ” อ้วนยื่นหน้าเข้าไปถามหมู
“เปล่า”
หมูตอบสั้นๆ พลางคิดย้อนไปถึงสภาพของน้ำหยด ตอนที่เขาเข้าไปในห้อง เมื่อคืนวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา แล้วทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องราวของห้องพักห้องนั้น ตามที่เคยได้ยินกันมา ก็ได้ข้อสรุป ที่พากันสรุปเองว่า
ห้อง ๓๑๕ ... ห้องที่ ๑๕ บนชั้น ๓ ของหอชาย ๙... ห้องที่มีคนฆ่าตัวตายภายในห้องนี้เมื่อสองปีที่แล้ว ถึงแม้ร่างกายของคนผู้นั้นจะสูญสลายไปแล้ว แต่วิญญาณไม่ยอมไปไหน ยังคอยเฝ้าหลอกหลอนทุกคนที่เข้ามาพักในห้องนี้ ด้วยแรงแค้นที่เคยมีต่อคนที่ทำให้เขาเสียใจ จนต้องฆ่าตัวตาย
ตอนที่ ๓๔
   “น้ำ ... น้ำหยด ... ไอ้น้ำหยด ทางนี้” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากโต๊ะตัวหนึ่ง ในบริเวณสวนอาหารของศูนย์การค้าใหญ่กลางกรุงเทพฯ ทำเอาหลายๆคนหันมามองเพราะชื่อที่ค่อนข้างประหลาด
   น้ำหยดมองดูคนที่โบกมือเรียก แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อมองเห็นว่าไม่มีใครติดตามเพื่อนคนนี้มาด้วย จึงยิ้มกว้างให้พลางเดินเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ ทางฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ
   “นึกยังไงถึงได้โทรไปที่บ้าน นัดให้ออกมาเจอกัน” น้ำหยดถามเด็กหนุ่มหน้าตาคมสัน ที่นั่งอยู่หมุนแก้วพลาสติกในมือ อยู่ด้านตรงข้าม
   “ก็วันก่อนอ๊ะดิ ไอ้พี่ตั๊กมันบอกว่าเจอนาย” ติ๊กพูดแล้วดูดน้ำอัดลมในแก้วเข้าไปอีกอึกหนึ่ง
   “มันเล่าว่านายควงอยู่กับไอ้ตี๋ที่โน่นเหรอวะ รสนิยมเปลี่ยนไปนะ”
   “เปลี่ยนอะไรกัน เราไม่เคยตั้งเสปคอะไรไว้นี่นา” น้ำหยดยักคิ้ว
   “อ้าว ...” ติ๊กลากเสียงยาว “เรานึกว่านายชอบพวกหล่อเนี๊ยบ สำอางค์ แบบไอ้พี่ตั๊กซะอีก”
   “เลิกพูดถึงพี่ชายนายได้แล้ว” พูดแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ
   “เออ ก็ได้วะ ว่าแต่ไอ้ตี๋นั่นน่ะมันใคร เห็นว่าหล่อเอาเรื่องเหมือนกันนี่หว่า พอจะสู้เราได้มะ” ติ๊กพูดพลางยกมือขึ้นลูบคาง ยิ้มจนเห็นเขี้ยวเล็กๆทั้งสองข้างตรงมุมปาก
   “ฮ่าๆ” น้ำหยดหัวเราะอย่างขบขัน “นายก็รู้ว่าเราไม่เคยเอาใครมาเทียบกับใคร แต่ละคนก็ดูดีในแบบของคนคนนั้น จะว่าไปหมูเค้าก็หน้าตาดีนะ คงเพราะมีเชื้อจีน ก็เลยผิวพรรณดี ดูสะอาดสะอ้าน”
   “อ้อ ... ชื่อหมู” ติ๊กลากเสียงยาว “เอาแต่ชมคนอื่น นายเองก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะวะ ผิวนี้เนียนเชียว” พูดแล้วติ๊กก็เอื้อมมือลูบข้อมือของน้ำหยดเบาๆ
   “หมู่นี้ไม่มีสาวให้จีบเหรอ ถึงได้มาจีบกันเอง” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ ไม่ได้ปรามในการกระทำของติ๊ก เพราะเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมปลาย
   “ชิ ... พูดซะหมดอารมณ์เลยเอ็ง” ติ๊กชักมือกลับ “ว่าแต่ว่า ... ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
   “อะไรของนาย ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ช่างมันเหอะ แต่ตอนนี้หิวแล้ว ไหนว่าจะชวนออกมากินข้าวเที่ยงกันไง” น้ำหยดทำเป็นมองไปรอบๆตัว เหมือนจะดูว่ามีอาหารอะไรบ้าง ภายในศูนย์อาหาร “จะกินที่นี่หรือไปที่อื่นล่ะ”
   “เออ กินก่อนก็ได้วะ หิวเหมือนกัน พิซซ่ามะ”
   น้ำหยดพยักหน้า ทั้งสองคนจึงเดินออกจากโต๊ะ ตรงไปยังร้านพิซซ่าไสตร์อิตาลี่ ซึ่งอยู่บนชั้นเดียวกับสวนอาหารนั่นเอง
   “จะบอกได้รึยังว่าตั้งแต่เมื่อไหร่” ติ๊กวกกลับมาถามเรื่องเดิมอีกครั้ง เมื่อสลัดหมดจาน และพิซซ่าหมดไปครึ่งถาด
   “ปีโป้น่ะเหรอ ก็เพิ่งบอกไปหยกๆ ว่าเกือบเดือนแล้ว” น้ำหยดตัดพิซซ่าเป็นชิ้นเล็กๆพอคำ ส่งเข้าปากอีกคำหนึ่ง
   “ปีโป้น่ะรู้แล้วเว๊ย ที่ถามเนี่ย ... ไอ้ตี๋ที่ชื่อหมู เลิกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้แล้ว” พูดพลางติ๊กก็หยิบพิซซ่าชิ้นใหญ่ในจานขึ้นมากัดคำใหญ่ๆ
   “อยากรู้อะไร ถ้าเล่าได้จะเล่า” น้ำหยดตัดพิซซ่าเข้าปากอีกคำ
   “เอาตั้งแต่รู้จักกัน” ติ๊กหยุดกิน ตั้งท่ารอคำตอบ
   “ยาวไปขี้เกียจเล่า” น้ำหยดพูดด้วยรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
   “โหย เจ้าเล่ห์เหมือนเดิมนะ ไม่อยากรู้ก็ได้วะ” ติ๊กบ่นอุบ
“ว่าแต่ว่า เรียบร้อยกันไปรึยังวะ”
   “อะไรของนาย เรียบร้อย” น้ำหยดทำไม่รู้ไม่ชี้อีก แต่ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
   “เออ เออ ไม่ต้องตอบก็ได้ รู้แล้ว” ติ๊กพูดพลางหัวเราะชอบอกชอบใจ
   “ยังคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่นายจะเจอคนถูกใจซะที ตั้งแต่ตอนนั้น นายก็ไม่ได้สนใจใครอีก เราเองยังถูกหักอกดังเป๊าะ”
   “ก็ใครใช้ให้นายเป็นน้องพี่เค้าล่ะ คงจะดีหรอก เลิกคบพี่ มาควงน้อง” น้ำหยดทำหน้าเหมือนเยาะเย้ย แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ
   “น้ำ” ติ๊กเรียก มองหน้าน้ำหยดด้วยสีหน้าจริงจัง
   “เราเคยเสียใจนะ ที่นายปฏิเสธเรา แต่ตอนนี้เราดีใจ ที่เรายังเป็นเพื่อนซี้กันเหมือนเดิม”
   น้ำหยดไม่ตอบอะไร แต่ตัดพิซซ่าในจานของตัวเองเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วใช้ส้อมจิ้มส่งเข้าปากติ๊ก ซึ่งอ้าปากรับไปกินอย่างเต็มใจ ทั้งสองคนมองหน้ากัน ยิ้มให้กันด้วยมิตรภาพ ไม่ได้สนใจกับบางคนที่หันมามองกิริยาของพวกเขา
   “ติ๊กนี่นา มาทำไรแถวนี้” เสียงทักดังขึ้น พร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาตบไหล่ติ๊ก
   “อ้าว พี่วิทย์ผมมากินข้าวเที่ยงกับเพื่อนน่ะพี่ นี่น้ำหยดเพื่อนผม ไอ้น้ำนี่พี่วิทย์นะเป็นเพื่อนไอ้พี่ตั๊กอีกที” ติ๊กหันไปทักทายแล้วแนะนำให้คนทั้งสองรู้จักกัน
   น้ำหยดเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาตี๋ๆ ใส่แว่นกรอบดำเข้ม ในชุดลำลองเสื้อยืดกางเกงยีนส์แบบง่ายๆ แล้วก็ต้องรีบก้มหน้าลงทันที พร้อมกับใบหน้าที่ซีดลง
   “พี่ก็มากับเพื่อน นั่งกันทางโน้น” วิทย์ชี้ไปที่โต๊ะอีกฟากหนึ่งของร้าน มีคนนั่งกันอยู่หลายคนทั้งผู้ชายผู้หญิง

ืnneess

ขอบคุณนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อเลยะนะครับ กำลังตื่นเต้นเลย

arzugima

ขอบคุณครับผม

manza555

ใครกันแน่ ไม่ใช่พี่เอกแล้วเป็นค้ายยยยย

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อ่านต่อล่ะ{:sm-17:}

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

nvmcnnhmdghmgmngmgjmgmnbcnhnhnhngnhnh

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thanksssssssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับผม