++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “อ้าว พี่วิทย์ผมมากินข้าวเที่ยงกับเพื่อนน่ะพี่ นี่น้ำหยดเพื่อนผม ไอ้น้ำนี่พี่วิทย์นะเป็นเพื่อนไอ้พี่ตั๊กอีกที” ติ๊กหันไปทักทายแล้วแนะนำให้คนทั้งสองรู้จักกัน
   น้ำหยดเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาตี๋ๆ ใส่แว่นกรอบดำเข้ม ในชุดลำลองเสื้อยืดกางเกงยีนส์แบบง่ายๆ แล้วก็ต้องรีบก้มหน้าลงทันที พร้อมกับใบหน้าที่ซีดลง
   “พี่ก็มากับเพื่อน นั่งกันทางโน้น” วิทย์ชี้ไปที่โต๊ะอีกฟากหนึ่งของร้าน มีคนนั่งกันอยู่หลายคนทั้งผู้ชายผู้หญิง
“พอดีหันมาเห็นเลยเข้ามาทัก พี่ไปก่อนนะ” วิทย์เหลือบมองน้ำหยดอีกครั้ง ใช้ความคิดอย่างรวดเร็วว่าเคยเห็นเด็กหนุ่มคนนี้ที่ไหนมาก่อน แล้วก็ต้องยักไหล่เดินกลับไปหาเพื่อนๆ เพราะคิดไม่ออก
   “น้ำเป็นอะไรน่ะ ทำหน้ายังกับคนถูกข่มขืน” ตั๊กถามเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดลงถนัดของน้ำหยด
   น้ำหยดสั่นหน้า แล้วยิ้มให้ พลางใช้มีดตัดพิซซ่ากินต่อ แต่ในสมองน้ำหยดกำลังใช้ความคิด ... คิดถึงชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่เคยเจอเมื่อ
๓ ปีก่อน
น้ำหยดจำได้ ... จำได้อย่างแม่นยำ ในวันที่ติ๊กนัดเขาไปดูหนัง แล้วเจอตั๊กพร้อมกับเพื่อนอีก ๒ คนแทน วิทย์ก็คือคนหนึ่งในนั้น และเป็นคนที่กระทำกับน้ำหยดอย่างรุนแรงที่สุด ความหยาบคาย กักขฬะ ช่างต่างกับใบหน้า ผิวพรรณที่ดูสะอาดสะอ้านโดยสิ้นเชิง น้ำหยดหวังว่าเขาคงจำน้ำหยดไม่ได้ หรือถ้าจำได้ ก็ขอให้เขาอย่าได้แสดงท่าทางหรือคำพูดอะไร ที่เกี่ยวกับเรื่องนั้นออกมาเลย โดยเฉพาะต่อหน้าติ๊กในขณะนี้ น้ำหยดไม่ต้องการให้เพื่อนรักคนนี้รู้ว่า ... พี่ชายของเขาเคยทำอะไรไว้กับเพื่อนคนนี้บ้าง
ตอนที่ ๓๕
   “ห้องน่าอยู่นี่หว่า” ติ๊กนั่งลงบนเตียงกว้าง เพราะนำเตียงในห้องทั้งสองหลังมาวางให้ติดกัน มองสำรวจไปรอบๆห้อง แล้วนอนหงายลงไปบนเตียง กางแขนแผ่ออกไปเต็มที่
“ได้อยู่คนเดียวอีกต่างหาก โชคดีหว่ะ”
   “นั่นดิ๊ ตอนแรกยังกลัวๆอยู่เหมือนกัน ว่ารูมเมทจะเป็นยังไง” น้ำหยดหยิบเสื้อผ้าจากกระเป๋าเป้ ออกมาแขวนกับไม้แขวนเสื้อ แล้วแขวนไว้ในตู้ เก็บของอีกหลายอย่างให้เข้าที่ แล้วเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ
   “เดี๋ยวเทอมหน้า นายหมูคงย้ายมาอยู่ด้วยหรอก” พูดแล้วก็หันหน้าไปมองดูน้ำหยดที่นั่งอยู่
   “ไม่หรอก เทอมหน้าเราก็อยู่คนเดียวแบบนี้แหละ หมูเค้าก็อยู่ห้องเดิม เพิ่งหมดเขตทำเรื่องย้ายหอไปเมื่อวันศุกร์ เราวว่าอยู่คนเดียวแบบนี้มันสบายดี”
   “ทำไมวะ อยู่กับแฟนมันต้องดีกว่าสิ” ติ๊กลุกขึ้นนั่ง
   “อย่าเรียกแบบนั้นเลยหว่ะ ทุกวันนี้เรายังสับสนตัวเองอยู่เลย” น้ำหยดพูดแล้วก็ถอนหายใจ
   “อะไรวะ ยังไม่มั่นใจอีกเหรอว่าเป็นเกย์” ติ๊กทำหน้าล้อเลียน “หรือคิดจะเปลี่ยนมาเป็นผู้ชายวะ”
   “ไม่ใช่เว๊ย!” น้ำหยดถลึงตาใส่ “เรื่องนั้นยังไงเราก็ไม่สับสนหรอก”
   “มั่นใจฉิบนะเอ็ง” ติ๊กพูดแล้วส่ายหน้า “แล้วจะสับสนอะไรวะ หรือว่า ...” ติ๊กลากเสียงยาว ทำตาโต ทำให้น้ำหยดมองด้วยท่าทีสงสัย
   “วันนี้มาเจอเรา เลยสับสนว่าไม่น่าปฏิเสธเราเลย” ติ๊กทำหน้าตาล้อเลียน จนน้ำหยดอดไม่ได้ ยกเท้าขึ้นเตะไปเบาๆที่เข่าของติ๊ก แล้วสองคนก็พากันหัวเราะ
   “ป่ะ ... เราพาเที่ยว” น้ำหยดลุกขึ้นยืน แล้วหยิบพวงกุญแจที่เสียบค้างอยู่กับลูกกุญแจลอคตู้ มาถือไว้ในมือ
   “เราอยากเห็นที่ที่นายชอบไป” ติ๊กพูดพลางเดินตามน้ำหยด ที่เดินออกไปนอกห้อง
   หมูขี่รถจักรยานกลับหอพักเพื่อเก็บของ ก่อนที่จะไปหาอะไรกินเล่นในช่วงบ่ายแก่ๆ ในตลาดที่ต้องนั่งรถสองแถวออกไปอีกประมาณ ๒-๓ กิโลเมตร กับเพื่อนๆที่แยกย้ายกันเอาของไปเก็บ และจะไปเจอกันที่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัย
   “น้ำนี่หว่า กลับมาเร็วจริง” หมูพูดกับตัวเองเมื่อมองเห็นน้ำเดินอยู่กับใครสักคน เดินตรงไปที่รถสีแดงเลือดหมู ซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลจากตัวตึกนัก คนทั้งสองก็ขึ้นรถคันนั้น สักพักก็แล่นออกไปจากบริเวณหอพัก
   “ตั๊ก” หมูพึมพัมพลางขมวดคิ้ว เขาจำรถคันนี้และคนที่เคยมากับรถคันนี้ได้ ถึงแม้จะเคยเห็นเพียงครั้งเดียว
   “ตกลงนายสับสนอะไรวะ ไอ้น้ำ” ติ๊กถามพลางหยิบก้อนดินเล็กๆโยนลงไปในบึงใหญ่ ที่มีต้นชมพูพันทิพย์เรียงรายอยู่โดยรอบ
   “บอกไม่ถูกหว่ะ” น้ำหยดนั่งอยู่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ หมุนดอกหญ้าในมือที่เด็ดมาจากริมทางเล่น
   “ไม่รู้จะเล่าให้นายฟังยังไงดี”
   “ทำไมวะ นายไม่ได้ชอบเค้าเหรอไง ... ไหนเห็นพูดนักถ้าไม่รัก ไม่ชอบ ไม่นอนด้วย” ติ๊กเดินมานั่งลงข้างๆน้ำหยด
   “ก็นะ ... คงชอบ” น้ำหยดก้มหน้าถอนหายใจ
   “หมูนิสัยดี เราสองคนเข้ากันได้ดี บางทีเราคงจะรักหมูแล้ว ถ้า...”
   ติ๊กมองดูใบหน้าด้านข้างของน้ำหยด ที่เงยขึ้นทอดสายตาไปบนผิวน้ำ รอคอยให้เพื่อนพูดต่อ
“เซกซ์มันห่วยเหรอ หรือวิตถาร” ติ๊กพูดขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำหยดเงียบไปนาน
“คงต้องบอกว่าเก่ง” น้ำหยดเปลี่ยนสายตามองพื้น
“เรื่องนั้นน่ะ เราว่าหมูคงมีประสบการณ์มาเพียบ” น้ำหยดหันมายิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
“หรือว่าพลังมันเหลือเฟือ บุกทุกคืน จนนายรับมือไม่ไหว ยิ่งอ่อนๆอยู่ด้วยนี่หว่า” ติ๊กหัวเราะ เอื้อมมือไปดีดใบหญ้าข้างๆตัวเล่น
“อ้าย....ติ๊ก” น้ำหยดหันไปมองหน้าเพื่อน ทำหน้าดุๆ แต่หน้ายิ่งแดงเข้มขึ้น
“คิดเรื่องอะไรไม่ออกเหรอไงวะ”
“อ้าว ก็ฟังดูแล้ว หมูมันก็นิสัยดี อะไรอะไรก็ดีไปหมด แล้วมันจะมีเรื่องอะไรให้คิดอีกล่ะวะ นอกจากเรื่องบนเตียง” แล้วติ๊กก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรได้
“หรือว่า ... หมูมันมีคนอื่นด้วย ไม่ได้มีนายคนเดียว”
น้ำหยดหน้าซีดลงทันที
“เฮ๊ย! ได้ไงวะ ไปเลยไอ้น้ำ พาเราไปหามันเดี๋ยวนี้” ติ๊กฉุดแขนน้ำหยดให้ยืนขึ้น
“เดี๋ยวดิ๊ หมูไม่ได้มีใครที่ไหนหรอก เราตะหากที่มีคนอื่น” น้ำหยดพูดออกไป ใบหน้าเศร้าลงถนัด
ติ๊ก หยุดโวยวาย มองดูน้ำหยด เหมือนไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้มาก่อน เงียบกันไปสักพัก น้ำหยดถอนหายใจโล่งอกที่พูดสิ่งที่อัดอั้นออกมาได้ ติ๊กนั่งลงไปข้างๆน้ำหยดเหมือนเดิม ต่างคนต่างเงียบกันไป
ในความทรงจำของติ๊ก ตั้งแต่รู้จักกับน้ำหยดเมื่อตอนมัธยมชั้นปีที่ ๔  เพื่อนหลายๆคนกระวนกระวาย อยากมีแฟนกับเขาบ้าง เพื่อนบางคนจะเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น และเพื่อนบางคนมีแฟนคราวละหลายๆคน หรือแม้กระทั่งชอบ ‘เก็บคะแนน’ บางคนอาจจะเรียกว่า เป็นการเก็บเกี่ยวประสบการณ์... แต่ไม่ใช่น้ำหยด
น้ำหยดดูจะเฉยเมย ไม่สนใจกับการหาแฟน ไม่สนใจแม้แต่คนที่เสนอตัวเข้ามา หรือคนที่เพื่อนๆหามาให้ จนได้รู้จักกับตั๊ก พี่ชายของเขา  ทั้งสองคนเหมือนจะคบหากันอยู่ระยะหนึ่ง แล้วก็เลิกลากันไป ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ค่อนข้างมั่นใจว่า เกิดขึ้นในวันที่เขาโทรศัพท์ นัดให้น้ำหยดออกมาพบกับตั๊กตามลำพัง ตอนนั้นเขายังไม่เห็นน้ำหยดทำท่าเศร้าแบบนี้เลยสักนิด
ไม่สิ ... น้ำหยดอาจจะเป็นมากกว่านี้ก็ได้ แต่ไม่มีใครเคยเห็น เพราะน้ำหยดไม่แสดงอะไรออกมาเลย ไม่แม้แต่จะพูดให้ใครฟังถึงสาเหตุของการเลิกลา มีเพียงคำพูดสั้นๆ ... มันจบไปแล้วหล่ะ และตามมาด้วยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
ตอนนี้น้ำหยดคงอึดอัดมากจริงๆ และคงไม่มีใครในวิทยาเขตนี้ ที่น้ำหยดสนิทพอจะระบายความรู้สึกในใจ หรือปรึกษาเรื่องแบบนี้ได้ ถึงได้พูดออกมาให้เขาฟัง
“เราใจง่ายใช่มั๊ย”
“...”
“เราจับปลาสองมือใช่มั๊ย”
“...”
“เรา ...”
“พอแล้วไอ้น้ำ” ติ๊กหันไปมองน้ำหยดด้วยความเห็นใจ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปโอบไหล่เพื่อนไว้ โยกเบาๆเหมือนจะปลอบโยน แล้วก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ไปด้วยเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าๆของน้ำหยด กับดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ เหมือนจะร้องไห้
ตอนที่ ๓๖
เมฆดำที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่ตอนกินข้าวเย็นไปสักครู่ เริ่มกลายเป็นละอองฝน จากนั้นก็กลายเป็นเม็ดฝน และกลายเป็นพายุฝนในที่สุด โดยไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดตก ถึงแม้จะเริ่มเบาบางลงบ้างแล้ว แต่ก็เริ่มตกหนักขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ติ๊กจึงตัดสินใจค้างคืนที่ห้องพักของน้ำหยด และโทรศัพท์บอกทางบ้านว่าติดฝนอยู่กับเพื่อนๆ ที่ขับรถออกมาเที่ยวกันถึงเมืองชายทะเลแห่งนี้ และจะกลับบ้านในตอนสายของวันพรุ่งนี้
   หลังจากอาบน้ำ แต่งตัวด้วยเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นของน้ำหยดแล้ว ก็มานอนอ่านหนังสือเล่นบนเตียง บางทีก็เหลือบสายตามองน้ำหยดที่ ใส่ชุดนอนผ้าแพรสีส้ม นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือปลายเตียง สักพักก็คว้าหมอนไปนอนคว่ำหน้าอยู่ใกล้ๆน้ำหยด
   “นี่ไอ้น้ำ แล้วตกลงว่าอีกคนนึงนี่ใครวะ” ติ๊กส่งเสียงเหมือนกระซิบถาม
   “จิ้งจกที่ไหนมาร้องอยู่แถวนี้” น้ำหยดทำเป็นไม่สนใจ
   ติ๊กรู้สึกหมั่นไส้ หยิบหมอนที่รองนอนอยู่เขวี้ยงใส่น้ำหยด ซึ่งรับเอาไว้แล้วเอาไปกอด พลางทำงานต่อ ติ๊กทำปากขมุบขมิบ หยิบหมอนอีกใบมารองนอนแทน
   “ทำไมบอกไม่ได้วะ นายอย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่าเป็นใคร”
   “อื้อ” น้ำหยดยังคงไม่เงยหน้าจากงานที่ทำอยู่
   “เฮ๊ย! ถามซีเรียส อย่ามาตอบเล่นๆแบบนี้สิวะ”
   “เราก็ตอบซีเรียส”
   “บ้าน่า ไม่รู้ได้ยังไงวะ นายจะบ้าเหรอ นอนกับใครยังไม่รู้”
   “คงบ้าจริงๆอย่างที่นายว่า นอกจากไม่รู้แล้ว ยังหลงรักอีกด้วย” น้ำหยดวางปากกาแล้วถอนใจ
   ติ๊กเปลี่ยนมานั่งขัดสมาธิ จ้องมองน้ำหยดนิ่ง
   “หลงรัก” ติ๊กทวนคำช้าๆ
   “โอ๊ย! กูจะบ้า ไอ้น้ำหยด ทำไปได้ยังไงวะ แล้วหน้าตาเป็นไง สงสัยไอ้คนชื่อหมูแพ้กระจุย”
   “ไม่รู้ ... ยังไม่เคยเห็นหน้า” น้ำหยดหันมายิ้มเศร้าๆให้ติ๊ก
   “นายว่าน่าสมเพชมะ หลงรักคนที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อ ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้า แล้วก็ยังยอมนอนกับผู้ชายอีกคนนึง”
   “อะไรของนายวะ แล้วไปหลงรักเค้าได้ไง” ติ๊กมองด้วยสายตาคาดคั้น “นายเล่ามาเดี๋ยวนี้”
   “...” น้ำหยดมองหน้าตั๊ก เหมือนลังเล
   “น้ำหยด นายไม่ไว้ใจเราเหรอไง” ติ๊กยังคงมองด้วยสายตาเช่นเดิม
   “เราสัญญาเลย เราไม่ไปพูดให้ใครฟัง” ติ๊กชูนิ้วมือขึ้นมา ๓ นิ้วไว้ข้างตัว เหมือนลูกเสือทำเวลาปฏิญาณตน
   น้ำหยดถอนหายใจยาว แล้วก็เริ่มเล่าทุกอย่างให้ติ๊กฟัง ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ในห้องนี้ คิ้วของติ๊กเริ่มขมวดมุ่นมาตั้งแต่แรก และเหมือนจะยิ่งมากขึ้นเมื่อน้ำหยดเล่าจบลง
   “มันแปลกๆนะ นายว่านายลอคห้องเรียบร้อย” ติ๊กตั้งข้อสังเกต
   “อื้อ” น้ำหยดพยักหน้ารับ
   “แล้วมันเข้ามาทางไหน ถ้าทางหน้าต่าง” ติ๊กมองหน้าต่างทั้ง ๔ บาน ซึ่งมีบานเกล็ดดอยู่ ๓ บาน อีกบานหนึ่งมีบานเกล็ดอยู่เพียงครึ่งบาน ทุกบานมีหน้าต่างมุ้งลวดปิดอยู่อีกทีหนึ่ง
   “มันก็ต้องมีเสียงดัง”
   “เราคิดว่าอาจจะมีกุญแจห้อง แต่มันก็ไม่น่าจะมีได้ เพราะอีก ๒ ดอกที่เหลือ อยู่ที่อาจารย์หอ แล้วลูกกุญแจนี่มันเป็นแบบพิเศษ ปัมป์ตามร้านไม่ได้”
   “ปรกตินายไม่ใช่คนนอนขี้เซานี่หว่าแต่นายบอกว่าพอรู้ตัว ฝ่ายนั้นก็เข้าถึงตัวแล้ว”
   “อื้อ”
   “แล้วพอเช้าขึ้นมา ก็ไม่เหลือร่องรอยอะไรเลย”
   “อื้อ”
   “น่าแปลกหว่ะ” แล้วอยู่ๆตั๊กก็ทำตาโต

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

dhyjhgjfhdfhryjuyhfjdyjtyjyuhdkjhjkhgjhjtktu

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kozaka

ขอบคุณครัชช

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ

pop0032

ขอบคุณครับ

0966

ขอบคุณคับ