++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “ปรกตินายไม่ใช่คนนอนขี้เซานี่หว่าแต่นายบอกว่าพอรู้ตัว ฝ่ายนั้นก็เข้าถึงตัวแล้ว”
   “อื้อ”
   “แล้วพอเช้าขึ้นมา ก็ไม่เหลือร่องรอยอะไรเลย”
   “อื้อ”
   “น่าแปลกหว่ะ” แล้วอยู่ๆตั๊กก็ทำตาโต
“หรือว่า ....”
   ก๊อกๆ ...
   “น้ำ ... น้ำเปิดประตูหน่อยสิ” เสียงที่คุ้นเคยเรียกอยู่หน้าห้อง
   “หมู” น้ำหยดบอกกับติ๊ก แล้วลุกจากเก้าอี้เดินไปเปิดประตูห้อง
   หมูยืนอยู่หน้าประตู ตัวเปียกโชก คงจะฝ่าฝนมาจากที่ไหนสักแห่ง พอเห็นน้ำหยดก็ทำท่าอึกอัก แต่เมื่อน้ำหยดเห็นสภาพของหมูก็ปิดประตูลง ทำเอาหมูงงจนทำอะไรไม่ถูก แล้วสักพักประตูก็เปิดออก พร้อมกับน้ำหยดที่มีผ้าขนหนูอยู่ในมือ น้ำหยดปิดประตูมุ้งลวดไว้แล้วขยับเข้าไปใกล้ๆหมู
   “ทำอะไรมา เป็นลูกหมาตกน้ำมาเชียว” น้ำหยดพูดพลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้หมู ทำเอาหมูนิ่งไป
   “น้ำ”
   “หือ มีไรเดี๋ยวค่อยคุยก็ได้ ตอนนี้รีบไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวได้ไม่สบายต้องไปหาหมออีกหรอก”
   “เราเห็นรถคนที่ชื่อตั๊กจอดอยู่ข้างหอ นายนั่นอยู่ข้างในเหรอ” หมูถามด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
   ยังไม่ทันที่น้ำหยดจะตอบอะไร ประตูมุ้งลวดก็ถูกเปิดขึ้น หมูมองเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาคมสันเดินออกมา
   “รถเราเอง เราชื่อติ๊ก นี่เหรอนายหมูที่นายว่าน่ะ” ประโยคหลังติ๊กหันไปพูดกับน้ำหยด
   หมูมองหน้าติ๊ก แล้วหันไปมองหน้าน้ำหยด สีหน้าเหมือนมีคำถาม
   “ไปอาบน้ำก่อน มีอะไรเดี๋ยวค่อยถาม” น้ำหยดพูดพลางเลื่อนผ้าเช็ดตัว เช็ดไปตามแขนของหมู แต่หมูก็ยังไม่ยอมขยับ ทำเอาติ๊กหัวเราะเบาๆ พลางคิดว่า น้ำหยดยังคงเป็นน้ำหยดคนเดิม หากมีเพื่อนคนใดเปียกปอนมาเคาะประตูห้องแบบนี้ น้ำหยดก็คงทำแบบนี้เหมือนๆกัน
   “สงสัยน้ำต้องพาไปอาบด้วยตัวเองซะแล้วหล่ะ ไปเหอะเดี๋ยวเราเฝ้าห้องให้” พูดจบติ๊กก็เดินกลับเข้าห้องและปิดประตูลง
   ... นี่เหรอวะคนที่ชื่อหมู รูปร่างหน้าตาดีแบบนี้ ดูแล้วก็เหมาะกับน้ำหยดอยู่หรอก ... ติ๊กคิดพลางอมยิ้ม
   “แต่อีกคนนี่สิน่าสงสัย” ติ๊กพึมพัมเบาๆ ขมวดคิ้วมองไปรอบๆห้อง มือลูบคลำไปที่องค์พระที่ร้อยอยู่กับสร้อยทองคำ ภายในเสื้อ แล้วก็ยักไหล่ ล้มตัวนอนลงบนตียง หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาเปิดอ่านระหว่างรอคอย
ตอนที่ ๓๗
   “นายนั่นเป็นใคร มาทำอะไรที่ห้อง” หมูถามขึ้นทันทีที่เข้าไปในห้องของเขา พร้อมกับน้ำหยด
   “เพื่อนเรา มาส่งเราเมื่อบ่ายแล้วก็เลยพาดูโน่นดูนี่ พอดีฝนตกหนัก เลยไม่อยากขับรถฝ่าฝนกลับกรุงเทพฯ” น้ำหยดพูดพลางเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะหนังสือ บริเวณหัวเตียงของหมู
   “แล้วนายตั๊กล่ะ อยู่ในห้องด้วยรึเปล่า” หมูเดินตามมาถามอีก
   “พี่ตั๊กเกี่ยวอะไร” น้ำหยดแหงนหน้ามองหน้าหมูพลางขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่พอใจ
   “ไปอาบน้ำได้แล้ว”
   “ตอบมาก่อน อย่ามาทำเลี่ยง” เสียงของหมูเหมือนจะเริ่มโมโห
   “เราเห็นนะ รถของนายตั๊กจอดอยู่ข้างหอ”
   “นั่นมันรถติ๊ก คราวก่อนพี่ตั๊กเค้าเอามาขับ ติ๊กเป็นน้องพี่ตั๊ก” น้ำหยดตอบเสียงอ่อยๆ
   “แล้วเรื่องอะไรต้องมาค้างห้องนาย ไม่ไปค้างโรงแรม”
   “เวง ...” น้ำหยดถอนหายใจ “หรือจะให้เค้ามานอนห้องนายเหรอไง”
   “อื้อ” หมูตอบสั้นๆ น้ำหยดมองหน้าหมูแล้วขมวดคิ้ว
   “หรือไม่งั้น นายก็มานอนนี่” หมูพูดต่อ
   “ได้ไง เป็นนาย นายจะให้เพื่อนไปนอนที่อื่น หรือปล่อยให้เพื่อนอยู่ในห้องนายคนเดียวงั้นเหรอ” น้ำหยดพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ
   หมูถึงได้คิด ... น้ำหยดพูดถูก
   “กลัวนักก็ไปนอนเฝ้าเราไว้แล้วกัน” น้ำหยดพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู “รีบไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้ไม่สบายเดือดร้อนเราพาไปหาหมออีก” น้ำหยดหันมาพูดก่อนจะเดินออกจากห้อง แล้วปิดประตูมุ้งลวดเดินจากไป
   “อ้าว! ทำไมมาเร็วนักวะ นึกว่าอีก ๒ ชั่วโมงถึงจะมา” ติ๊กทักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แล้วน้ำหยดก็เปิดประตู เดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงาน
   “ทำอะไรกันมากมาย ตั้ง๒ชั่วโมง” น้ำหยดเปิดสมุดงานขึ้นทำงานต่อ
   “อย่าทำไม่รู้ไม่ชี้ดิ๊วะ ไหนเห็นบอกว่าหมูมันเก่งไง ๒ ชั่วโมงท่าจะน้อยไป” ติ๊กเขยิบตัวเข้าไปแซวใกล้ๆน้ำหยด
   ป๊อก ~~~~~~~~~~~~~~
   น้ำหยดขยับปากกาในมือด้วยความรวดเร็ว เคาะไปที่หน้าผากของติ๊ก
   “ไปอ่านหนังสือไกลๆเลย จะทำงาน” น้ำหยดทำหน้าดุใส่ตั๊ก ที่เอามือลูบหน้าผากทำหน้าเหย
   “ดุฉิบ มีลูกแล้วขอตัวนึงนะเว๊ย” พูดแล้วก็ขยับตัววูบถอยหลังด้วยความรวดเร็ว เมื่อน้ำหยดหันขวับมาทันที
   “ตูไม่มีมดลูกเว๊ย รอไปแล้วกันถ้ารอไหว” พูดจบน้ำหยดก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปทำงานต่อ
   “เออ ... จะรอ” พูดจบ ติ๊กก็ล้มตัวนอนคว่ำอ่านหนังสือต่อ
   ก๊อกๆ ...
   เสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อเวลาผ่านประมาณ ๕ นาที น้ำหยดเดินไปเปิดประตู ก็เห็นหมูแต่งตัวด้วยชุดนอน พร้อมสมุดและหนังสือหลายเล่มในมือ น้ำหยดมองดูหมูด้วยสีหน้างงๆ
   “อะไรเนี่ย” น้ำหยดทำหน้าสงสัย
   “ก็น้ำบอกให้มา” หมูตอบห้วนๆ
“ไม่ใช่ ... ที่ถามเนี่ย คือนายอาบน้ำแล้วเหรอ”  หมูไม่ตอบแต่พยักหน้า ทำท่าจะเดินเข้าไปในห้อง
   “วิ่งผ่านน้ำน่ะสิ ไปอาบใหม่เลย ไม่งั้นไม่ต้องเข้ามา” น้ำหยดทำหน้าดุ
   “อ้าว ... ได้ไง” หมูโวยวาย
   “บอกแล้วไง ให้ไปคุมก็ไม่เชื่อ” ติ๊กเดินมายืนหัวเราะคิกคักอยู่ด้านหลังของน้ำหยด
   น้ำหยดถอดหายใจ คว้าของจากมือของหมู เดินกลับเข้าไปในห้อง
“อย่าตามเข้ามานะ” น้ำหยดหันมาพูดกับหมูก่อนจะหายเข้าไปในห้อง
น้ำหยดเอาหนังสือและสมุดวางลงบนโต๊ะข้างๆโต๊ะของตัวเอง แล้วเดินออกมาจากห้อง จากนั้นก็จูงมือหมูที่ทำหน้างงๆ เดินตรงไปที่บันได แล้วเดินลงบันไดไป ปล่อยให้ติ๊กยืนหัวเราะอย่างขบขัน ในท่าทางของทั้งสองคน สักพักก็หยุดหัวเราะ ส่ายหน้าเบาๆ
   “น้ำเอ๊ย นายเลือกผิดรึเปล่าวะ ไอ้หมูน่าจะชนะใจนายมากกว่าคนนั้นนะ” ติ๊กพึมพำเบาๆ แล้วปิดประตูห้อง เดินกลับไปนอนอ่านหนังสือต่อ
ตอนที่ ๓๘
ผ่านไปราวๆ ๒๐ นาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น น้ำหยดเดินเข้าห้องมาพร้อมกับหมู น้ำหยดเดินไปที่หัวเตียง หยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาตั้งเวลา หมูเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานอีกตัวหนึ่ง ซึ่งวางไว้ติดๆกันกับโต๊ะทำงานของน้ำหยด แล้วเริ่มกางสมุดงานออกทำงาน พลางชำเลืองมองดูน้ำหยดกับติ๊ก
   “จะนอนแล้วเหรอวะ” ติ๊กถามพลางมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มครึ่ง
   “เปล่า ตั้งเวลาไว้ก่อน เผื่อเผลอหลับ” พูดพลางเดินไปที่โต๊ะทำงาน ขยับโคมไฟให้แสงส่องไปทางหมูบ้าง แล้วเดินไปหาอะไรในตู้เสื้อผ้า เมื่อเจอแล้วก็เดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ ยื่นของในมือให้หมู
   “กินซะ” น้ำหยดพูดพลางรินน้ำจากขวดน้ำบนโต๊ะใส่แก้ว ยื่นให้หมู
   หมูมองดูแผงยาสีเขียวๆที่น้ำหยดส่งให้ เห็นเป็นยาแก้ไข้หวัด ก็หันไปมองหน้าน้ำหยดอย่างสงสัย
   “กันไว้ เม็ดเดียวก็พอ ตากฝนมาซะโชกขนาดนั้น” น้ำหยดพูดเหมือนไม่ค่อยใส่ใจ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ
   หมูอมยิ้ม แกะยากิน แล้วทำงานของตัวเองบ้าง
   เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง น้ำหยดและหมูยังคงทำงานอยู่ ส่วนติ๊กนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงกว้าง เปลี่ยนท่านอนไปหลายท่า แล้วเหมือนจะคิดอะไรได้ อมยิ้มวางหนังสือคว่ำลงบนเตียง
   “เออนี่ ... น้ำ” ติ๊กขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้ๆน้ำหยด ทำท่าเหมือนคิดอะไรได้
   “เราเปลี่ยนใจแล้วหว่ะ ไม่เอาแล้วนะลูกนายน่ะ”
   “ลูกอะไร” น้ำหยดหันหน้ามาถาม หมูได้ยินก็หันมาทำหน้าสงสัยอีกคน
   “ก็ที่ขอไว้เฝ้าบ้านเมื่อกี้ไง” ติ๊กเหลือบมองไปทางหมู แล้วทำหน้ากวนๆ
   “กลัวออกมาแล้วว่าง่ายแบบไอ้หมู คงเฝ้าบ้านไม่ไหวหว่ะ” พูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง
   เพี๊ยะ ...
น้ำหยดหน้าแดง เอื้อมมือไปตีหน้าผากติ๊กเสียงดัง ส่วนหมูเองฟังแล้วก็หัวเราะขึ้นมาอีกคนหนี่ง
ติ๊กรู้ว่าหมูคงไม่ชอบเขานัก เพราะดูจากสายตาที่มองเขาในตอนแรก จึงพยายามชวนคุย แรกๆถามคำหมูก็ตอบคำ จนกลายเป็นคุยกันอย่างออกรส โดยที่น้ำหยดหันมาคุยด้วยเป็นพักๆ จนดึกพอสมควรจึงพากันลอคห้อง ปิดไฟ และนอนกันอยู่บนเตียงกว้างในห้องน้ำหยดนั่นเอง
   น้ำหยดต้องตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ทาบทับร่างอยู่ พร้อมกับความรู้สึกเสียวซ่านบริเวณซอกคอ
   “อย่า ... ไม่อายเหรอไง เดี๋ยวติ๊กตื่นมาเห็น” น้ำหยดพูดเบาๆ
   “ไม่หรอก” เสียงทุ้มห้าวกระซิบบอก พร้อมกับใบหน้าที่เลื่อนมาซอกซอน ขบกันใบหูของน้ำหยดเบาๆ
   “พี่” น้ำหยดอุทาน รู้สึกตกใจมากขึ้น เมื่อคิดถึงหมูที่นอนอยู่ข้างๆ และติ๊กกที่นอนอยู่อีกด้านหนึ่งบนเตียง
   ริมฝีปากของน้ำหยดถูกประกบจูบอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆรุนแรงขึ้น มือที่สอดประคองอยู่ที่ท้ายทอย ลูบไล้เบาๆ ริมฝีปากชื้นเลื่อนไปตามซอกคอ มือหนาเลื่อนไปเริ่มปลดกระดุมเสื้อนอนของน้ำหยดออก
   “อย่าพี่” น้ำหยดด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่ยังแผ่วเบา เพราะกลัวว่าหมูกับติ๊กจะได้ยิน
   “เพื่อนผมอยู่ด้วย ... อย่า” น้ำหยดพยายามดิ้นรน
   “ไม่มีใครหรอก นอกจากเราสองคน” น้ำหยดพยายามเพ่งมองในความมืด มองเห็นเงาตะคุ่มอยู่บนร่างของตัวเอง หันไปมองทั้งสองข้าง ก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีร่างของหมูและติ๊กอยู่บนเตียง
   ก่อนที่น้ำหยดจะได้พูดหรือคิดจะทำอะไร เสื้อของน้ำหยดก็ถูกกระชากออกอย่างแรง และกางเกงก็ถูกถอดออกด้วยความรวดเร็ว เรือนร่างหนาหนักทาบทับลงมา ประกบจูบลงบนปากอย่างรุนแรง  แล้วช่องทางที่ส่วนล่างของร่างกาย ก็ถูกลุกล้ำด้วยความรวดเร็ว จนน้ำหยดถึงกับผวาไปกับความรุนแรง ที่ผิดไปจากทุกครั้ง จากนั้นมือหนาใหญ่ก็ประคองใบหน้าของน้ำหยดไว้ จูบอันดุดันเริ่มผ่อนกำลังลง แต่ยังไม่ผละจากริมฝีปากของน้ำหยด พร้อมๆกับการเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ ที่ค่อยๆเริ่มต้นอย่างช้าๆ และเริ่มเร่งเร็วขึ้น มือหนาลูบไล้วนไปตามใบหน้าและลำคอของน้ำหยดไม่หยุดยั้ง ริมฝีปากชื้นยังเฝ้าจูบไม่ยอมผละจากริมฝีปากของน้ำหยด การเคลื่อนไหวที่รุนแรง กลับผ่อนช้า แล้วแน่นิ่ง พร้อมกับจูบที่เริ่มหนักหน่งรุนแรงขึ้น จนน้ำหยดแทบสำลักกับความดูดดื่มที่แฝงเร้นอยู่ สักพักคนที่อยู่ด้านบนก็เริ่มขยับร่างกายท่อนล่างอีกครั้ง
   น้ำหยดหอบหายใจแรง รู้สึกเหมือนความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั้งร่าง จากการเคลื่อนไหวของสิ่งที่ลุกล้ำอยู่ในร่างกาย และจากริมฝีปากที่จูบน้ำหยดอย่างดูดดื่ม น้ำหยดเริ่มตวัดแขนโอบกอดร่างที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านบน แล้วลูบไล้ไปบนแผ่นหลังกว้าง
   แต่แล้วจู่ๆน้ำหยดรู้สึกเหมือนร่างกายกระตุกอย่างรุนแรง สติดับวูบลงไปทันที
ตอนที่ ๓๙
“น้ำ ... น้ำ” เสียงเรียกของหมูไม่เบานักทำให้ตั๊กพลอยตื่นขึ้นมาอีกคน “น้ำเป็นอะไร”
   น้ำเสียงที่แสดงความตกใจของหมูทำให้ตั๊กรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟ เมื่อเห็นสภาพของน้ำหยด ก็ต้องตกใจจ้องมองจนตาค้าง

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

hhfjhfjdhjhjbvnjchvhmhgjhgjhgjhjhgjhgjhjhjhg

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thanksssssssssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ