++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

เพียงแต่คนหนึ่งเป็นเหมือนสายน้ำเชี่ยวที่พร้อมจะไหลไปจากที่หนึ่งไปสู่อีกที่หนึ่งได้ทุกเมื่อและทิ้งไว้ซึ่งความแห้งแล้ง เมื่อหมดความชุ่มฉ่ำจากสายน้ำที่ไหลผ่านไป
แต่อีกคนหนึ่ง ถึงจะเป็นเพียงแค่น้ำหยด ไม่เฉพาะจุดที่หยดน้ำนั้นหยดลงหากเหมือนจะทำให้บริเวณรอบข้างมีแต่ความชุ่มชื้น จนความชุ่มชื้นนั้นกระจายไปทั่วด้วยน้ำที่ค่อยๆหยดทีละน้อย แต่สม่ำเสมอ
ตอนที่ ๔๓
   น้ำหยดนอนแผ่อยู่บนเตียงกว้างภายในห้อง มือหนึ่งรองศรีษะไว้ ส่วนอีกมือหนึ่ง ชูสร้อยทองคำขึ้นสูง พลางมองดูองค์พระเล็กๆบนสายสร้อยนั้นอย่างใช้ความคิด
   องค์พระพิมพ์ขนาดเล็ก เป็นรูปพระที่มีลักษณะอวบอ้วน ยกพระหัตถ์ขึ้นมาปิดพระพักตร์ไว้ เท่าที่น้ำหยดเคยอ่านพบในหนังสือ ความหมายเบื้องต้นของการปิดตาก็คือ การปิด ‘ทวาร’ หรือทางเข้าออกแห่งอาสวะกิเลสทั้งหลาย
   ‘ทวาร’ หมายถึง ประตูแห่งการเข้าออกทั้ง ๙ ทาง ได้แก่ ตา ๒ จมูก ๒ หู ๒ ปาก ๑ ช่องทางขับถ่ายด้านหน้าและด้านหลังอีก ๒ รวมเป็นทวารทั้ง ๙
   พระปิดตามหาอุด ป้องกันสรรพอันตรายทั้งปวง
   ติ๊กให้เขาห้อยพระองค์นี้ไว้ เพราะต้องการปกป้องเขาจากสิ่งใดกัน ถ้าเป็นสิ่งซึ่งเป็นที่เข้าใจกันว่า จะต้องใช้การปกป้องจากสิ่งที่อยู่ในมือเขาตอนนี้ ทำไมเขาถึงไม่เคยรับรู้ถึงตัวตนของสิ่งนั้นมาก่อน หรือว่า ... มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นสิ่งนั้นไปได้
   น้ำหยดลุกขึ้นนั่ง บิดขี้เกียจ ๒-๓ หน นำสร้อยคอไปเก็บไว้ในกล่องเล็กๆในตู้เสื้อผ้า จัดการลอคตู้ ปิดสวิชต์ไฟ ออกจากห้องพัก ลอคห้องจนเรียบร้อย แล้วเอาพวงกุญแจใส่ในกระเป๋ากางเกง
   “เฮ๊ย ! นั่นพี่น้ำนี่หว่า” อ้วนบอกเพื่อนๆที่นั่งกินขนมด้วยกันอยู่ที่โต๊ะ
   “แล้วแกจะไปสนใจอะไรเค้าวะ” พูดเหมือนไม่สนใจ แต่ชมพู่ก็อดหันไปมองน้ำหยด ที่เดินตรงไปยังร้านขายขนมหวานไม่ได้ เพราะคิดว่าจะเจอกับคนที่เธอต้องการ แล้วก็อดบ่นเบาๆไม่ได้ “ทำไมหมูไม่มาด้วย”
   “อะไรของแกวะ เค้าเดินกับไอ้หมู ก็ไปว่าเค้า พอเค้าไม่ได้มาด้วยกัน ก็บ่นอีก” มิตรพูดพลางส่ายหน้าเบาๆ ทำให้ชมพู่หันมาค้อนให้ แต่เพื่อนๆทั้งชายและหญิงพากันหัวเราะ
   “เดี๋ยวกูมานะ”
ต้อยบอกเพื่อนๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินเข้าไปหาน้ำหยด ที่จ่ายเงินให้คนขาย แล้วถือถ้วยขนมหวานไปนั่งลงที่โต๊ะเล็กๆตัวหนึ่ง พอไปถึงก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับน้ำหยด
“พี่น้ำ ไหงมาคนเดียวล่ะ” ต้อยทักทายพร้อมกับยิ้มให้
“อ้าว! ต้อย มากับใครล่ะ” น้ำหยดยิ้มตอบ
“มากับเพื่อนๆน่ะพี่ นั่งกันอยู่ทางโน้น” น้ำหยดหันมองไปตามที่ต้อยชี้ ก็เห็นมีบางคนโบกมือเหมือนทักทาย น้ำหยดจึงยิ้มแล้วโบกมือตอบ
“ไอ้หมูล่ะ ไม่มาด้วยกันเหรอพี่”
“หือ” น้ำหยดหันกลับมา “ไม่รู้สิ ยังไม่เจอกันเลย” ตอบแล้วก็ตักขนมเข้าปาก
“ต้อย กลับกันได้แล้ว” เสียงชมพู่ตะโกนเรียกมาจากกลุ่มเพื่อน
“ยังไม่กลับเว๊ย พวกแกกลับกันไปก่อนก็แล้วกัน” ต้อยตะโกนตอบไป แล้วหันมามองน้ำหยด ที่กำลังมองต้อยด้วยสีหน้าสงสัย
“ไม่กลับพร้อมเพื่อนๆล่ะ เดี๋ยวเพื่อนก็ว่าเอาหรอก” น้ำหยดถามเบาๆ
“โหย ... ใครจะว่าอะไรนอกจากยัยชมพู่เน่า” พูดแล้วก็หัวเราะเหมือนชอบใจอะไรนักหนา
“ดูเรียกชื่อเพื่อนเข้าสิ” น้ำหยดพูดแล้วก็ส่ายหน้าเหมือนเอือมระอา พลางค่อยๆกินขนมไปเรื่อยๆ
“ชื่อนี้ไอ้หมูมันตั้งให้เองนะพี่” ต้อยชะโงกหน้าเข้ามาพูดเหมือนกระซิบ
น้ำหยดเงยหน้าขึ้นจากถ้วยขนม มองต้อยด้วยใบหน้างงๆ
“จริงๆนะพี่ หมูมันเบื่อยัยนี่จะตาย ผมเองบางทียังเบื่อเลย”
น้ำหยดฟังแล้วอดกลั้นหัวเราะไม่ได้ เพราะดูจากสีหน้า ต้อยคงไม่ค่อยชอบชมพู่นัก
“แป๊บนะ พี่จะกินอีกถ้วย” น้ำหยดพูดยิ้มๆ ลุกขึ้นไปที่ร้านขนม แล้วเดินกลับมาพร้อมกับขนมในมืออีกถ้วยหนึ่ง
“โหพี่ เบิ้ลเลยเหรอ” ต้อยทำตาโต
“เดินมาไกลนี่” น้ำหยดตอบยิ้มๆ
“แล้วนี่กะจะเดินกลับเหรอพี่”
“ถึงได้กินอีกถ้วยไง” พูดแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้
“ผมถามอะไรพี่หน่อยนะ” จู่ๆต้อยก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง น้ำหยดพยักหน้าเหมือนจะบอกว่า ถามมาสิ
“พี่มีเรื่องอะไรกับไอ้หมูมันรึเปล่า ผมเห็นมันแปลกๆมาหลายวันแล้ว”
“ไม่มีนี่” น้ำหยดตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด “จะมีก็เมื่อคืนตอนเพื่อนพี่ที่มาจากกรุงเทพฯ เค้าค้างที่ห้องเพราะไม่อยากขับรถฝ่าฝน แต่หมูเค้าก็มาอยู่ที่ห้องทั้งคืนนี่นา”
“เหรอ...อืม...” ต้อยทำท่าคิด ว่าควรจะพูดให้น้ำหยดฟังดีหรือเปล่า
“แต่เมื่อเช้าน่ะ พวกผมเห็นพี่กับเพื่อนตอนอยู่ในรถ เพื่อนพี่เค้าเหมือนเอาอะไรคล้องลงบนคอพี่น่ะ ตอนนั้นหมูมันหน้าไม่ดีเลย”
“อ๋อ สร้อยพระน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“สร้อยพระ” ต้อยทวนคำ พลางมองไปที่ลำคอของน้ำหยด
“ไม่ได้ใส่มาหรอก” น้ำหยดบอกเมื่อเห็นสายตาของต้อย
“เดี๋ยวพี่จะไปนั่งเล่นริมบึงหน่อย เลยถอดเก็บไว้ที่ห้องน่ะ”
“บึงไหนเหรอพี่” ต้อยสงสัย
“บึงใหญ่ตรงสนามกีฬาไง ตอนเปิดเทอมใหม่ๆไปนั่งเล่นตอนประจำตอนดึกๆ แต่หลังๆไปแต่ช่วงกลางวัน”
“แล้วไปยังไงล่ะพี่”
“ขา” น้ำหยดตอบสั้นๆ
“โห ... งั้นเดี๋ยวผมไปส่งแล้วกัน แต่ผมว่านะ พี่ซื้อใส่ถุงไปอีกซัก ๒-๓ ถุงดิ๊ เผื่อหิวตอนเดินกลับ”
ตอนที่ ๔๔
   ... นายจะเลือกใคร ...
   คำถามของติ๊กยังคงอยู่ในความคิดของน้ำหยด แสงจันทร์ที่สะท้อนอยู่ในบึงน้ำ ทำให้น้ำหยดคิดถึงคำกล่าวที่เคยอ่านพบในหนังสือ
   ... เงาจันทร์ในน้ำ คือเงาของดวงจันทร์ฉายลงบนผิวน้ำ หรือเป็นเงาที่น้ำสะท้อนแสงจันทร์ ...
   สำหรับน้ำหยดตอนนี้คงเป็นคำถามที่ยากพอๆกัน
   คนหนึ่งเหมือนดวงจันทร์บนฟากฟ้า สวยงาม ชัดเจน มองเห็นรูปร่างได้เด่นชัด
   คนหนี่งเหมือนเงาจันทร์ในสายน้ำ ไม่มีรูปร่างแน่นอน แต่ก็มีเสน่ห์ชวนให้หลงไหลไปอีกแบบหนึ่ง
   “น้ำ” เสียงห้าวดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับมือที่แตะลงมาบนไหล่ทั้งสองข้าง ทำเอาน้ำหยดตกใจจนสะดุ้ง
   “พี่เหรอครับ”  น้ำหยดถามด้วยเสียงไม่ค่อยมั่นใจ เสียงคนข้างหลังหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
   “พี่ขอโทษที่ทำให้ตกใจ” คนทางด้านหลังเหมือนจะนั่งลงซ้อนหลังกับน้ำหยด มือที่แตะไหล่ ดึงตัวน้ำหยดไปพิงอยู่กับแผ่นอกอันแข็งแรง แล้วเลื่อนมากอดเอวไว้ น้ำหยดรู้สึกได้ถึงสัมผัสของลมหายใจบริเวณกลางกระหม่อม
   “ทำไมเงียบล่ะ” เสียงห้าวๆถามขึ้นมาอีก เมื่อเห็นว่าน้ำหยดนิ่งเงียบไปนาน
   “ผมไม่รู้จะพูดอะไร ถามไปพี่ก็คงไม่ตอบ” น้ำหยดพูดเบาๆ น้ำเสียงเหมือนน้อยใจ
   “อยากถามอะไรล่ะ ตอนนี้ถ้าตอบได้จะตอบ” เสียงห้าวๆพร้อมกับความรู้สึกชื้นๆ เหมือนริมฝีปากประทับลงมาที่ขมับ แล้วเลื่อนไปที่ปอยผมบริเวณหนือกกหูของน้ำหยด น้ำหยดก้มลงไปมองมือหยาบใหญ่ที่กุมมือตนเองไว้ เลยไปยังเรียวขายาวในกางเกงวอร์มและรองเท้าผ้าใบคู่ใหญ่
   มือหยาบใหญ่ นิ้วมือดูแข็งแรง ผิวขาวเหลืองดูเลือนลางอยู่ภายใต้กลางแสงจันทร์
   “ยกเว้นชื่อใช่มั๊ยล่ะครับ” พูดพลางยกมือใหญ่ข้างหนึ่งขึ้นมาจูบที่ฝ่ามือนั้นเบาๆ ไม่มีคำตอบ นอกจากเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับแรงกอดที่แรงขึ้น
   “เฮ๊ย หมู” ต้อยตะโกนเรียกคนที่ขี่จักรยานสวนกันบริเวณหอพักชาย
“ไปไหนวะ” ถามแล้วต้อยก็จอดรถจักรยาน
   “ไปกินขนมที่สาธิตหน่อยหว่ะ” หมูจอดรถจักรยาน ตอบไป
   “อ้าว ... เมื่อกี้กูเพิ่งเจอพี่เค้าที่สาธิต ยังถามอยู่ว่าทะเลาะกับเอ็งเหรอไง ถึงไปคนเดียว” ต้อยพูดกลั้วหัวเราะ
   “ทะเลาะอะไรตอนไหนวะ” หมูถามงงๆ
   “อ้าว! ก็เมื่อเช้าไง ตอนที่พี่เค้ามากับเพื่อนเค้า แล้วพวกเราเห็นเค้าเอาอะไรคล้องคอกัน กูเห็นหน้าเอ็งบูดเชียว”
   “สร้อยพระ ... กูรู้แล้ว” พูดจบหมูก็ถีบจักรยานออกไปด้วยความรวดเร็ว
   “เฮ๊ย รีบไปไหนวะ พี่น้ำเค้าไม่ได้อยู่ที่สาธิตแล้ว” ต้อยหันหน้าตะโกนบอก
   หมูเบรครถจักรยานทันที ต้อยส่ายหน้าเหมือนเอือมระอา หมุนรถจักรยานแล้วออกตัวถีบจักรยาน
   “ตามมา เดี๋ยวกูพาไป”
   ต้อยขี่จักรยานโดยมีจักรยานของหมูคู่กันไปเรื่อยๆ จนไปถึงบริเวณต้นชมพูพันทิพย์ริมบึงน้ำ ที่ต้อยพาน้ำหยดมาส่งเมื่อสักครู่นี้
   “ไหนวะ” หมูถามเมื่อจอดรถจักรยานอยู่ข้างๆต้อย ซึ่งกำลังมีสีหน้างงๆ
   “เมื่อกี้กูมาส่งตรงนี้แหละ แล้วพี่เค้าเดินไปตรงนั้น” ต้อยชี้ไปที่ต้นชมพูพันทิพย์ต้นใหญ่ ที่อยู่ริมบึงน้ำ
   “หรือเดินไปที่อื่นวะ” หมูถามต้อยเสียงไม่ค่อยดีนัก
   “เอาไงดี ถ้าไปที่อื่นคงเดินเข้าไปทางโน้น” ต้อยชี้มือไปที่บริเวณบ้านพักอาจารย์และบุคลากร “ หรือไม่ก็เดินไปอีกด้าน”
   “เอางี้ มึงไปทางโน้น” หมูชี้ไปทางบริเวณบ้านพักอาจารย์และบุคลากร “ส่วนกูจะวนไปอีกทาง แล้วเดี๋ยวเจอกัน” พูดจบหมูก็หันหัวรถจักรยานกลับ เพื่อวนรถจักยานกลับไปทางเดิม แล้วจะอ้อมไปอีกด้านของบึงน้ำ ที่เป็นรูปสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ต้อยเองก็ถีบจักรยนออกไปทางตรงข้าม
   “เจอมั๊ยวะ” หมูถามขึ้นเมื่อเจอกับต้อยในจุดตรงข้ามกับที่แยกกันเมื่อสักครู่
   “ไม่มีหว่ะ วนอีกรอบ เดี๋ยวเจอกันที่เดิม” ต้อยบอกเสียงตื่น พร้อมกับถีบจักรยานออกไปอย่างช้าๆ สายตาก็สอดส่ายมองสองฟากทางอย่างละเอียด
   “น้ำครับ ดึกแล้วกลับหอเถอะนะ เดี๋ยวจะมีคนเป็นห่วง” ต้นพูดเบาๆ มือหนาหนักยังลูบไล้อยู่บนศรีษะของน้ำหยดที่หลับตาพริ้มซบอยู่กับอก เหมือนกำลังหลับ
   “ต้องไปแล้วสินะครับ” น้ำหยดย้อนถามเบาๆ
“แล้วเมื่อไหร่พี่จะยอมให้ผมเห็นพี่ได้ซะที”
   “ไม่นานหรอกครับ ... อีกไม่นาน น้ำรอได้มั๊ยครับ”
   “ทำไมพี่ต้องให้น้ำรอขนาดนี้ด้วย” เสียงของน้ำหยดเริ่มสั่นเครือ
   “ไม่เอาน่า อย่าขี้แงสิ เชื่อพี่นะ อีกไม่นานหรอก แล้วเราจะได้คุยกัน เดินเล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปไหนต่อไหนด้วยกัน ไม่ต้องทำเหมือนหลบซ่อนแบบนี้อีก” เสียงห้าวๆพูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม
“ตอนนี้พี่ต้องไปแล้ว เดี๋ยวพอพี่ไป น้ำรีบกลับนะครับ มันดึกแล้ว ... แล้วอย่าหันมามองพี่ สัญญาได้มั๊ยครับ”
   “ครับ” น้ำหยดพูดสั้นๆ แล้วก็ผละตัวจากอ้อมอกอันอบอุ่น ก่อนที่คนทางด้านหลังจะลุกขึ้น น้ำหยดก็รู้สึกได้ถึงใบหน้าที่แนบมากระซิบอยู่ข้างหู
   “ต่อไปเรียกชื่อพี่นะครับ พี่ชื่อ ...” ชื่อนั้นถูกกระซิบทวนถึงสองครั้ง พร้อมกับคำพูด และคำขอร้องบางอย่าง
“น้ำคงทำได้นะครับ”
   “ครับ” น้ำหยดรับคำสั้นๆเช่นเคย แต่แววตาเป็นประกาย
แล้วคนทางด้านหลังก็ลุกขึ้นเสียงฝีเท้าย่ำลงบนพื้นหญ้าค่อยๆห่างออกไป น้ำหยดอยากจะหันไปดูเหลือเกินแต่ก็ต้องหักห้ามใจ เพราะไม่อยากผิดคำที่สัญญาไว้ สักพักก็หนึ่งก็ถอนหายใจยาวแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินกลับหอพัก แต่พอก้าวเดินออกมาเข้าสู่บริเวณถนน ก็ต้องแปลกใจเมื่อมองเห็นคนสองคนบนรถจักรยาน

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

gukfgjkghkdgkdjfdgjdhgjyjyutjuytjhjhjdk

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thanksssssssssssssssssssssssssssss  

Benz_omo

ขอบคุณครับ

Benz_omo

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ