++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...22

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “ครับ” น้ำหยดรับคำสั้นๆเช่นเคย แต่แววตาเป็นประกาย
แล้วคนทางด้านหลังก็ลุกขึ้นเสียงฝีเท้าย่ำลงบนพื้นหญ้าค่อยๆห่างออกไป น้ำหยดอยากจะหันไปดูเหลือเกินแต่ก็ต้องหักห้ามใจ เพราะไม่อยากผิดคำที่สัญญาไว้ สักพักก็หนึ่งก็ถอนหายใจยาวแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินกลับหอพัก แต่พอก้าวเดินออกมาเข้าสู่บริเวณถนน ก็ต้องแปลกใจเมื่อมองเห็นคนสองคนบนรถจักรยาน
“พี่น้ำ” ต้อยเรียกก่อนเป็นคนแรกด้วยน้ำเสียงตกใจ
“น้ำ” หมูเรียกเบาๆ แต่สีหน้าแสดงความตกใจไม่แพ้กัน
ตอนที่ ๔๕
น้ำหยดเดินออกมาจากบริเวณต้นชมพูพันทิพย์ เข้ามาหาคนทั้งสองพลางมองด้วยสีหน้าแปลกใจ หมูลงจากรถจักรยาน เตะขาตั้งออกมาให้จักรยานทรงตัวได้ แล้วเดินเข้าไปหาน้ำหยดอย่างรวดเร็ว
“น้ำไปอยู่ที่ไหนมา” หมูถามพลางคว้าข้อมือทั้งสองข้างของน้ำหยดไว้
“ก็...” น้ำหยดอึกอัก
“นั่งอยู่ตรงนี้แหละ” ใบหน้าของน้ำหยดแดงเรื่อ แต่หมูไม่ทันได้สังเกต เพราะอยู่ในเงามืด   
“พี่อยู่ตรงนี้ตลอดเลยเหรอ” ต้อยที่เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ถามขึ้น
“อื้อ” น้ำหยดหันไปตอบ “ก็ตั้งแต่ตอนที่ต้อยมาส่งน่ะแหละ ทำไมเหรอ”
“ก็เมื่อกี้...” ต้อยกำลังจะพูดว่า เมื่อกี้ไม่เห็นว่ามีใครอยู่เลย
“น้ำออกมาทำอะไรตรงนี้ดึกๆดื่นๆ” หมูรีบพูดขัด “เปลี่ยวก็เปลี่ยว มีดก็มืด”
“มาดูฟ้าตอนกลางคืน สวยดีออก” น้ำหยดพูดยิ้มๆ “แล้วนี่มาทำอะไรกัน”
“เราจะไปกินขนม พอดีเจอต้อย มันบอกว่าน้ำอยู่ตรงนี้ เราเลยมาชวนไปกินขนมด้วยกัน” หมูพยายามพูดให้เป็นปรกติ
“ขอบใจนะ แต่เรายังอิ่มอยู่เลย เมื่อกี้กินไปตั้งเยอะแล้ว ไม่เชื่อถามต้อยดิ๊ เรากินไปตั้งสองถ้วย” พูดแล้วก็หันไปยิ้มให้ต้อย ที่กำลังทำหน้ากระอักกระอ่วนอยู่
“งั้นไปนั่งเป็นเพื่อนเราหน่อย”
น้ำหยดเบ้หน้า ยังไม่ทันตอบอะไร ก็ถูกดึงตัวไปนั่งลงบนเบาะหลังจักรยาน แล้วหมูก็เตะขาตั้ง นั่งลงที่เบาะหน้าแล้วออกตัวรถจักรยาน พอรถจักรยานเริ่มออกตัว น้ำหยดกลับกระโดดลงจากเบาะ วิ่งไปซ้อนจักรยานต้อยแทน
“เรากลับหอดีกว่า ขืนไปด้วยนายจับเรากินขนมอีกแน่เลย” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ เมื่อเห็นหมูหยุดรถจักรยาน หันมามองด้วยสีหน้าดุๆ “ต้องกวนต้อยไปส่งหน่อยแล้วแหละ รีบไปเหอะ เดี๋ยวคนโมโหหิวอาละวาด”
ต้อยยิ้มแหยๆให้หมู ออกตัวรถจักรยาน หมูก็ถีบจักรยานตามหลังไป โดยมีเสียงน้ำหยดหัวเราะเบาๆอยู่ในสายลม
“พี่น้ำเนี่ยจริงๆเลย” ต้อยบ่น “ไอ้หมูเล่นงานผมอานแหง”
“ทำไมล่ะ” น้ำหยด ที่ลงจากเบาะรถจักรยานเมื่อมาถึงหอพัก มองหน้าต้อย ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ต้อยไปทำอะไรหมูเค้าเข้า”
“พี่น่ะแหละ คราวก่อนที่พี่เมาแล้วผมมาส่ง มันยังงอนผมไปหลายวัน”
“ไม่ใช่หรอก หมูเค้าไม่ได้งอนต้อย ตอนนั้นเค้าอารมณ์เสียเพราะพี่มากกว่า แล้วคงไปพาลต้อยเข้าน่ะ” น้ำหยดหัวเราะเบาๆ
“แล้วเมื่อกี้ ต้อยอุตส่าห์พาเค้าไปหาพี่ จะมาโกรธเรื่องอะไรได้ล่ะ ดูจากท่าทางเมื่อกี้ น่าจะอารมณ์เสียเพราะหิวมากกว่า”
ต้อยมองใบหน้าของน้ำหยด ที่ยิ้มกว้างจนตาหยีลงไปเกือบครี่ง แล้วถอนหายใจ พอคิดถึงสิ่งที่ประสบมาเมื่อสักครู่แล้ว ก็อดที่จะรู้สึกเย็นวาบไม่ได้
“ผมกลับหอก่อนนะพี่” ต้อยตัดสินใจ เพราะหากว่าอยู่ต่อไป อาจจะอดพูดอะไรออกไปไม่ได้ แต่ก็ยังหันหน้ากลับมาพูดกับน้ำหยดอีกประโยคหนึ่งจนได้
“ผมว่าพี่ห้อยสร้อยพระที่เพื่อนพี่ให้ไว้ อย่าถอดออกก็ดีนะพี่” พูดจบต้อยก็ถีบรถจักยานออกไปทันที
ทันทีที่ต้อยถีบจักรยานออกไป ใบหน้าที่ยิ้มแย้มขอน้ำหยดเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองลง คิ้วเริ่มขมวด ริมฝีปากเม้มแน่น แทนที่จะกลับเข้าหอพัก กลับเดินไปยังโต๊ะไม้ที่อยู่ในเงามืดของต้นหูกวาง ห่างออกไปทางถนนสายหลักของมหาวิทยาลัย ซึ่งอยู่ห่างออกจากหอพักไปพอสมควร
เมื่อนั่งลงแล้วน้ำหยดก็ถอนหายใจยาว นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ มันมีอะไรที่ติดข้องอยู่ในใจเหมือนกัน บางอย่าง น้ำหยดก็เคยคิดถึงมัน แต่ก็เลิกคิดไป เพราะไม่สามารถจะหาคำตอบในเหตุการณ์นั้นได้ นี่ยังไม่รวมถึงคำพูดแปลกๆของติ๊ก และต้อย
รุ่นพี่ที่เข้ามาทักทายโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง ไม่มีแม้เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาหา และจากไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้เลย เหมือนในยามวิกาลหลายครั้งที่ผ่านมา ในห้องพักภายในหอชาย ๙
น้ำหยดเคยคิดว่า รุ่นพี่คนนั้นคงจะต้องการให้ตกใจจึงเข้ามาอย่างเงียบๆ ตอนที่จากไปก็คงจะซ่อนตัวอยู่มุมใดมุมหนึ่งในละแวกนั้น รอจนน้ำหยดจากไป จึงจะออกมาจากที่ซ่อน เพราะจะย้ำให้น้ำหยดกลับหอพักทันทีที่เขาจากไป
แต่การมาของหมูและต้อย ทำให้น้ำหยดคิดถึงเรื่องเหล่านี้ขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทางของทั้งสองคนเหมือนจะมาถึงได้ครู่ใหญ่แล้ว และคงจะนานพอที่จะเห็นคนเดินจากไปจากที่ตรงนั้น แต่ทั้งสองคนกลับไม่พูดถึงเลย เหมือนกับไม่ได้พบเห็นเลยว่ามีบุคคลอื่นนอกจากน้ำหยดอยู่ด้วย แล้วยังแสดงท่าทางตกใจเมื่อเห็นน้ำหยดเสียอีก ที่สำคัญ ...
ทำไมตนเองถึงไม่ได้ยินเสียงรถจักรยาน หรือเสียงพูดคุยของทั้งสองคนเลย ราวกับจู่ๆ ทั้งสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหัน
หรือเป็นตัวน้ำหยดกันแน่ที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหัน ในสายตาของหมูและต้อย
ตอนที่ ๔๖
   ... อีกไม่นานหรอก แล้วเราจะได้คุยกัน เดินเล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปไหนต่อไหนด้วยกัน ไม่ต้องทำเหมือนหลบซ่อนแบบนี้อีก
   ประโยคนี้เอง ที่ทำให้น้ำหยดหยุดความสงสัยทุกอย่าง มันเป็นเหมือนคำสัญญาที่ให้ไว้ เพียงแต่ไม่ได้บอกว่าวันใดเวลานั้นจะมาถึง แต่เพียงแค่นั้นก็เหมือนเป็นสิ่งที่ทำให้น้ำหยดตัดสินใจได้เสียที ในสิ่งที่ลังเลมานาน ขอให้การสอบปลายภาคผ่านไปเสียก่อน น้ำหยดจะทำให้สิ่งที่คลุมเครือกันมานาน ชัดเจนขึ้นเสียที
   “น้ำ” เสียงเรียกดังๆมาจากคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม
   “หือ” น้ำหยดหันหน้ากลับมาจากภาพท้องฟ้าสีเหลืองอมแดง ในช่วงเวลาผีตากผ้าอ้อมนอกหน้าต่าง ชั้นที่ ๒ ของห้องสมุด
   “คิดอะไรของนาย เรียกตั้งหลายหนแล้วนะ” เสียงแหวๆของนุช ทำเอาคนหลายคน รวมทั้งเก๋ที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง
   “นั่นดิ๊ วันนี้ใจลอยผิดปรกตินะ คิดถึงเจ้าของสร้อยเหรอไง” เก๋ถามเบาๆ
   “คิดถึงทำไมกัน” น้ำหยดอมยิ้มเมื่อคิดถึงสีหน้าจริงจังของติ๊ก ตอนที่แขวนสร้อยลงบนลำคอของตน
   “ใครจะไปรู้ล่ะว่าคิดถึงทำไม หรือว่านายหมูตกกระป๋องซะแล้ว” นุชถามด้วยสีหน้าจริงจัง
   “ฮ่าๆ” น้ำหยดหัวเราะเสียงใส “คิดอะไรกันเนี่ย แค่สร้อยทองคำเส้นเดียว เอาใจเราไปไม่ได้หรอก อย่างน้อยต้องรถอีกคัน บ้านพร้อมที่ดินไม่ต้องใหญ่โต แค่ ๔-๕ ไร่ก็พอ แล้วเงินสดในธนาคารอีกร้อย สองร้อยล้าน ก็พอจะคุยกันได้”
   “แกนี่ ทำเป็นพูดเล่นอยู่เรื่อย” นุชค้อนวงใหญ่ให้
“ถามจริงๆเหอะ เค้าให้สร้อยพระนายทำไม”
   “แล้วคิดว่าไงกันล่ะ” น้ำหยดย้อนถาม ทำให้นุชกับเก๋มองหน้ากัน แล้วต่างก็ก้มหน้าอ่านหนังสือกันต่อ ไม่พูดไม่จา
   “ถามจริงๆเหอะ คิดอะไรกันแน่น่ะ” น้ำหยดไม่ยอมบ้าง
   “เอาน่า ... ที่สงสัยเอาไว้สอบเสร็จค่อยถามก็แล้วกัน ตอนนี้ท่องหนังสือเตรียมสอบก่อน” นุชเงยหน้าขึ้นมาตอบ แล้วก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ ทำให้น้ำหยดยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหน้าเบาๆ
   ... ว่าแต่เราที่ชอบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ชอบเลี่ยงประเด็น ตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ ...   
   เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ นุชเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามองหน้าน้ำหยด
   เรือนผมหยักศก ซอยไว้สั้นๆแค่ต้นคอ หน้าผากกว้าง คิ้วเรียวบาง ดวงตาโตสีดำเป็นประกาย จมูกเล็กๆ ริมฝีปากบางที่มักมีรอยยิ้มอยู่เสมอ กำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่อย่างตั้งใจ บางครั้งนุชรู้สึกเห็นใจเด็กสาวหลายคน ที่แอบชอบน้ำหยดอยู่เหมือนกัน ดูใบหน้า ดูรูปร่าง ดูนิสัย น้ำหยดสามารถเรียกว่าเป็น ‘สุภาพบุรุษในฝัน’ ได้อย่างเต็มปากเต็มคำทีเดียว
   “น้ำ นายเชื่อเรื่องผีมั๊ย นายว่าผีมีจริงรึเปล่า” นุชถามเบาๆ
   คำถามนี้ทำให้น้ำหยดและเก๋เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน ใบหน้าน้ำหยดแสดงออกถึงความสงสัย ในขณะที่เก๋มีสีหน้าตกใจ
   “ผีเหรอ” น้ำหยดทำหน้าครุ่นคิด “ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน”
   “อะไรของนาย ไก่กับไข่เกี่ยวอะไรด้วย” นุชขมวดคิ้ว
   “เอาน่า ... ลองตอบมา” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
   “นี่มันปัญหาโลกแตก ใครจะไปตอบได้” นุชแลบลิ้นใส่
“แล้วตกลงมันเกี่ยวอะไรกับผี”
   “ไก่กับไข่เนี่ย มันตอบไม่ได้ก็จริง แต่บางคนเค้าก็คิดว่าไก่เกิดก่อน แต่ฝ่ายที่คิดว่าไข่เกิดก่อนก็มี” น้ำหยดพูดช้าๆ
“เรื่องผีก็เหมือนกัน มันตอบยาก”
   “แล้วในความคิดนายล่ะ” คราวนี้เก๋ถามบ้าง พอจะเข้าใจแล้วว่า นุชคงจะ ‘หยั่งเชิง’ ดูก่อน
   “เผอิญเราถูกสอนมาให้เชื่อซะด้วยสิ” น้ำหยดตอบยิ้มๆ
“แต่เราไม่อยากเรียกว่าผีหรอกนะ เราเรียกว่าวิญญาณ เรียกว่าดวงจิตที่ไม่มีร่างอาศัย หรือไม่สามารถไปยังที่ของเขาได้มากกว่า”
   “ฟังยากหว่ะ ... แต่เอาเป็นว่าเข้าใจกันว่าเป็นผีแล้วกัน” นุชออกความเห็น
“แล้วนายกลัวมั๊ย”
   “ทำไมต้องกลัวล่ะ” น้ำหยดทำหน้าสงสัย “เค้าอยู่คนละภพ คนละมิติกับเรา ไม่เกี่ยวข้องกันแล้วจะกลัวทำไม”
   “เราหมายความว่าถ้านายเจอผีน่ะ นายจะกลัวมั๊ย” เก๋ถาม
   “อืม...” น้ำหยดทำท่าคิด
“ถ้าพวกเธอหมายถึงผีที่แลบลิ้นปลิ้นตา แหกอก ควักไส้ ก็คงกลัวแหละน่าสยองขวัญจะตาย” พูดแล้วน้ำหยดก็เบ้หน้า สักพักก็เปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆ “แต่ถ้ามาเหมือนคนปรกติ ก็คงไม่น่ากลัวมั๊ง”
   “ทำไมล่ะ” นุชถามด้วยความสนใจ
   “ทำไมดวงวิญญาณที่ควรไปยังที่ของเขาพวกนั้น ถึงมาปรากฏให้เห็นได้ล่ะ” น้ำหยดย้อนถาม นุชกับเก๋ส่ายหน้าเกือบจะพร้อมกัน
   “ห่วง” น้ำหยดยิ้มน้อยๆอีก
“พวกเค้ามีห่วง ถ้าพวกเธอเจอ สิ่งแรกที่ควรทำคือ ตั้งจิตแผ่เมตตาให้เขา ถ้าทำได้ก็ถามว่าเค้าห่วงอะไร แล้วก็ช่วยเหลือตามสมควร หรือเท่าที่ทำได้” นุชกับเก๋ทำหน้างงๆ น้ำหยดถึงกับหัวเราะเบาๆ
“วิญญาณแบบนั้นน่ะความจริงน่าสงสารนะ ลองคิดง่ายๆ ถ้าเราไปเมืองนอก แล้วคุยกับใครไม่รู้เรื่อง จู่ๆได้เจอคนที่เราสื่อสารด้วยได้ เข้าใจว่าเราพูดอะไร เราก็คงดีใจ แล้วอยากบอกให้เค้ารู้ถึงความในใจ หรือความต้องการของเรา วิญญาณพวกนั้นก็เหมือนกันแหละ บางทีเค้าก็ไม่รู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ภพเดียวกับเราแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปรากฏตัวต่อหน้าเราด้วยรูปร่างแบบไหน เพราะเขาควบคุมไม่ได้ เราว่าแทนที่จะกลัว น่าจะสงสารเขามากกว่า แล้วถ้าเราช่วยได้ เราก็ได้บุญ เขาก็ไม่ทำอะไรที่จะกลายเป็นบาป เราว่าดีออก”
   “ซ๊า........ทุ๊” นุชกับเก๋พูดลากเสียงยาว พร้อมกับยกมือพนมขึ้นเหนือหัว
   “เชิญนายดีไปคนเดียวเหอะ เราไม่เอาด้วยหรอก ทางที่ดีไม่ขอเจอดีกว่า” เก๋ทำหน้าแหยๆ
   “เราด้วย” นุชพูดพลางทำคอหด
   น้ำหยดมองดูเพื่อนทั้งสองคนแล้วอดหัวเราะไม่ได้ คนธรรมดาคงคิดอย่างนี้แหละ แต่เผอิญว่าเขาได้รับการสั่งสอนจากหลวงปู่ ความคิดของเขาจึงออกจะแปลกไปกว่าคนทั่วไปก็เป็นได้
ตอนที่ ๔๗
   “น้ำ” เสียงเรียกในขณะที่น้ำหยดกำลังไขกุญแจห้อง
   “ว่าไง” น้ำหยดยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกนั้นคือหมู พลางเปิดประตูเข้าไปในห้อง
   หมูเดินตามเข้าไป และปิดประตูบานเลื่อนตามด้วยประตูมุ้งลวด ในขณะที่น้ำหยดนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟ แล้วหยิบหนังสือเล่มหนา กับสมุดออกมาวางลงบนโต๊ะ พอแขวนเป้ไว้กับพนักเก้าอี้ก็หันมาเปิดหนังสือออกอ่านอย่างตั้งใจ ส่วนหมูเมื่อเดินเข้ามาในห้องก็นั่งลงบนเตียงแล้วหันไปมองน้ำหยดเงียบๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอขอบคุนคราฟ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

hgfkhkfhkghghjghjhgjhgjhjghkdtgujryuyruyut

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thanksssssssssssssssssssssssssssssssssss

Benz_omo

ขิอบคุณนะครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ