++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...24

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   เอกฟังแล้วยังคงทำหน้างงๆเอามือทาบหน้าผากตัวเอง แล้วชะโงกตัวจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เอามือไปทาบหน้าผากอิทธิ์ ที่นอนคว่ำหนุนหมอนคุยกับเขาอยู่แล้วเอนตัวกลับไปนั่งตัวตรงเหมือนเดิม แล้วมองหน้าอิทธิ์นิ่งใบหน้ายังคงแสดงออกถึงความงุนงงอยู่เหมือนเดิม
   “สาดนี่ ...” อิทธิ์ลุกขึ้นนั่งเอาหมอนที่หนุนนอนเมื่อสักครู่มากอดไว้ “มึงจะงงอะไรขนาดนั้นวะ”
   “ก็ไหนมึงพูดนักพูดหนาว่าไม่สนใจ ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวด้วยทำไมวันนี้มารำพันพร่ำเพ้อให้กูฟังวะ”
“ก็เมื่อวานนี้กูได้นั่งคุยกับน้องเค้าอยู่นาน กูเลยเพิ่งรู้แจ้ง เข้าถึงปัญญา ว่ากูอคติกับน้องเค้า เพราะกูแสลงกับชื่อ”
   “ฮ่าๆ” เอกหัวเราะเสียงดัง “มึงฝังใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ กะอีแค่เสียหนุ่มครั้งแรกกับคนชื่อนั้น”
   “ที่จริงกูก็ลืมเรื่องพวกนี้ไปแล้วนะ แต่มาคิดถึงอีก ก็ตอนที่มึงแนะน้ำให้รู้จักน้องเค้านี่แหล่ะ แล้วที่กูฝังใจน่ะ ไม่ใช่เรื่องกูเมาแล้วเสียตัวเว๊ย แต่กูฝังใจที่แฟนเพื่อนแท้ๆ ดันสำส่อนกับเพื่อนแฟนตัวเอง”
   “ทำเป็นคิดได้นะมึง ทำยังกับมึงยุ่งกับน้ำมันแค่ครั้งเดียว”
   “อย่ามาว่ากู มึงก็ด้วย แฟนรูมเมทมึงแท้ๆ”
   “อ้าว ... มาเสนอ ไม่สนองก็เสียเชิงชายดิ๊วะ” เอกพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“มีแต่กูกับมึงสองคนที่ไหนล่ะ น้ำ มันร่อนไปร่อนมา มั่วกับคนโน้นคนนี้ จนเค้ารู้กันทั่ว”
   “ก็มีแต่รูมเมทมึงนั่นแหละ ที่หลงซะจนไม่ยอมฟังอะไร”
   “อย่างว่าหว่ะ คนมันกำลังรัก กำลังหลง ว่าไปก็สงสารมันเหมือนกัน” เอกถอนหายใจ
   “น้ำมันเล่นละครเก่ง ต่อหน้ารูมเมทมึงก็ทำตัวเรียบร้อย ลับหลังยังกับคนละคน” อิทธิ์พูดแล้วถอนหายใจ
   “กูว่าอย่าไปพูดถึงมันเลย เปลี่ยนเรื่องดีกว่าหว่ะ”
   แล้วทั้งสองคนก็เปลี่ยนเป็นคุยกันเรื่องการเรียน โดยไม่ได้ใส่ใจกับประตูที่เปิดอยู่ มีแต่ประตูมุ้งลวดเท่านั้นที่ปิดเอาไว้ เสียงทีคุยกันแม้จะไม่ดังนัก แต่ก็พอที่จะทำให้คนที่เดินมาถึงได้สักครู่หนึ่งได้ยินอย่างชัดเจน ตั้งแต่ประโยคที่เอกพูดถึงชื่อของบุคคลที่สามเป็นครั้งแรก จนกระทั่งเปลี่ยนเรื่องที่คุยไปเป็นเรื่องอื่น คนที่อยู่หน้าห้องจึงค่อยๆเดินไปยังบันได แล้วเดินลงจากชั้นสองไป โดยที่ไม่ทันได้คิดเลยว่า บุคคลที่เอกและอิทธิ์พูดถึงนั้น เป็นคนละคนกับที่ตนเองรู้จัก
   ต้อยมองตามคนผิวสีน้ำตาลอ่อน ในเสื้อยืดสีเหลือสดกางเกงยีนส์สีน้ำตาลเข้ม ที่กำลังเดินออกไปจากโรงอาหารพร้อมกับเพื่อนชายอีก๓ คนที่คุ้นเคย แล้วหันไปมองหน้าคนที่กำลังใช้หลอดคนน้ำแข็งในแก้วน้ำ ด้วยใบหน้าบูดบึ้งตรงหน้า
   “มีเรื่องอะไรกันอีกวะ” ต้อยอดถามไม่ได้
   “ไม่มี” หมูตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ
   “นี่มึงยังงอนเรื่องเมื่อวันก่อนอยู่อีกเหรอไง” ต้อยพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“มึงนี่ขี้งอนฉิบหายเลย ขี้หึงก็ปานนั้น”
   “กูงอนอะไรใครที่ไหน” หมูตอบโดยที่ไม่เงยหน้าเหมือนเดิม
   “ก็เมื่อวันพฤหัสฯ ที่พี่น้ำเค้าไม่ยอมไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน แล้วตอนบ่ายมึงดันไปเห็นพี่เค้านั่งคุยอยู่กับพี่อิทธิ์ที่ริมบึงไง” ต้อยพูดพลางคิดถึงท่าทางยิ้มแย้มของคนทั้งสอง ที่ใต้ต้นชมพูพันทิพท์เมื่อสองวันก่อน
   “ถ้าแค่คุยกูจะไปคิดอะไร” ในน้ำเสียงของหมู ปนไปด้วยความโกรธ
“ทำท่าไร้เดียง หลอกให้เชื่อซะสนิทใจ”
   “หมายความว่าไงวะ” ต้อยถามด้วยใบหน้างุนงง
   “กูถามมึงหน่อย ไอ้ต้อย” หมูจ้องหน้าต้อยนิ่ง
“มึงชอบน้ำใช่มั๊ย”
   ต้อยขมวดคิ้ว สีหน้าเหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน แล้วค่อยๆระงับสติ ก่อนที่จะตอบไปอย่างระมัดระวัง
   “ทำไมวะ คนนิสัยดีแบบนี้ เป็นใครก็ชอบ จะเว้นก็แต่บางคนที่มีอคติบางอย่างเป็นส่วนตัว” ต้อยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
   “กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ... กูสังเกตเหมือนกันนะ กูรู้ว่ามึงชอบน้ำ”
   ต้อยนิ่งไป สีหน้าครุ่นคิด ลังเลใจว่าควรจะตอบอย่างไรดี แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจตอบไปตามความเป็นจริง
   “เออ ... ใช่ กูชอบพี่น้ำ” ต้อยพูดช้าๆ
“แต่กูก็ไม่คิดจะแย่งกับมึงหรอกนะ แล้วก็ไม่เคยคิดจะให้พี่เค้าเลิกกับมึง เพื่อจะได้เป็นโอกาสของกูบ้าง ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนเค้าเป็นเพื่อนรุ่นพี่คนนึง ก็เท่านั้น”
   “แล้วมึงเคยมีอะไรกับน้ำรึเปล่า” น้ำเสียงของหมูราบเรียบ แต่แววตาดุดัน จนต้อยตกใจ
   “เฮ๊ย ... กูจะทำแบบนั้นได้ไง พี่เค้าเป็นแฟนมึงนะ”
   “เออ ... ขอบใจที่มึงยังคิดได้” พูดจบหมูก็มองแก้วน้ำแน่วนิ่ง “แต่บางคนเค้าไม่คิด”
   “มึงหมายถึงพี่อิทธิ์น่ะเหรอ” น้ำเสียงและสีหน้าของต้อย แสดงถึงความตกใจ
   “ไม่แค่นั้นหรอก” หมูกัดฟันแน่น นิ่งเงียบไป
   ต้อยมองท่าทางของหมูด้วยความประหลาดใจ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งสองกันแน่
   “แล้วตอนนึ้มึงยังอยากได้เค้าอยู่อีกมั๊ย” หมูเหลือบสายตาจากแก้วน้ำขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
   “ทำไมมึงถามแบบนี้วะ” คราวนี้ต้อยยิ่งงงมากขึ้น
   “ถ้าอยากได้กูยกให้”
   พูดจบ หมูก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกจากโรงอาหาร ทิ้งให้ต้อยนั่งงงอยู่ที่เดิม
ตอนที่ ๕๐
   “โอ๊ย ...” โดมตะโกนเสียงดังพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่ง บนเก้าอี้หินบริเวณตึกคณะอย่างหมดแรง
   “อะไรวะ ดูทำเข้า” ไก่พูดพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี
   “โอ๊ย ...” เสียงของชูดังขึ้น พร้อมกับเจ้าตัวที่นั่งลงข้างน้ำหยดบนเก้าอี้หิน พร้อมกับแนบหน้าฟุบลงไปบนแขนที่วางลงบนโต๊ะหิน
   “อะไรของพวกนาย” น้ำหยดหัวเราะขึ้นมาบ้าง
“สอบแค่นี้ทำยังกับไปออกรบมา”
   “โหย ... ทำยังกะไม่รู้นะไอ้น้ำ พวกเราเป็นนักศึกษา การสอบก็คือการออกสนามรบนั่นแหละ” โดมตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ
   “ก็จริง” น้ำหยดพูดยิ้มๆ “แต่ข้อสอบแค่ข้อเดียวเอง จะเหนื่อยอะไรกันขนาดนี้”
   “ข้อเดียว แต่ให้เขียน๑๐หน้ากระดาษเนี่ยนะ แล้วกระดาษฟุลแกปเชียวนะ น้ำ” ชูผงกหัวขึ้นมาตอบ
   “ฮ่าๆ ... แต่นี้กระจอกหว่ะ ให้เขียน ๕๐ หน้า เรายังไหวเลย” ไก่พูดพลางหมุนปากกาในมือเล่น
   “แล้วมึงเขียนไปกี่หน้าวะ” โดมหันไปถามไก่
   “สิบ” ไก่ยักคิ้วตอบหน้าทะเล้น
   “ทำไมไม่เขียน ๕๐ หน้าล่ะ” น้ำหยดถามยิ้มๆ
   “เปลืองหมึก” ไก่ตอบแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ “สอบเสร็จแล้ว ไปฉลองกันดีกว่า”
   “ฉลองอะไรกันตอนนี้ เพิ่งเสร็จไปสัปดาห์เดียว” น้ำหยดขมวดคิ้ว
   “ฉลองหมดสัปดาห์แรกไง” ไก่พูดแล้วก็หัวเราะร่วน “ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
   “นั่นดิ เขียนซะจนมือหงิก หิวจนท้องร้องแล้ว” โดมบ่น
   “สอบบ่าย ตื่นซะเที่ยงครึ่ง ก็สมควรหิวหรอก” ชูหันไปพูดกับโดม
   “นั่นพวกสาวๆออกมากันแล้ว ชวนพวกนั้นไปด้วย” น้ำหยดหันไปยิ้มให้กับกลุ่มของ นุช เก๋ และแขก ที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาด้วยท่าทางไม่ค่อยต่างกับโดมและชูนัก
   “ทำไมหมู่นี้ไม่เห็นนายหมูมารับส่งนายเลย” นุชถามด้วยความสงสัย ระหว่างที่กินอะไรกันอยู่ในโรงอาหาร
   “หมูน่ะเหรอ” น้ำหยดตอบในขณะที่มือกกำลังฉีกไก่ทอดเป็นชิ้นเล็กๆ
“ไม่รู้ดิ๊ คงสอบอยู่มั๊ง ปี๑ก็งี้แหละ สอบทุกวัน แต่ก็ดีนะ สัปดาห์เดียวก็เสร็จแล้ว แถมบางวิชาสอบเสร็จกันตั้งแต่ก่อนปิดคอร์ส”
   “อย่างนี้มันก็กลับบ้านก่อนน่ะสิ เพราะกว่านายจะสอบเสร็จก็วันพุธ แล้วยังต้องรออยู่กินฟรีอีก” เก๋ถามบ้าง พลางใช้ส้อมจิ้มลูกชิ้นทอดเข้าปาก
   “อื้อ ... ก็คงกลับพรุ่งนี้เลยมั๊ง” น้ำหยดฉีกไก่ชิ้นเล็กๆส่งเข้าปากอีกชิ้น
   “อ้าว สัปดาห์หน้าก็นอนคนเดียวดิ๊วะ” โดมถามยิ้มๆ
   “ก็นอนคนเดียวมาตั้งนานแล้ว” น้ำหยดทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงทีละนิด
   “อ้าวเหรอ” ไก่พูดกลั้วหัวเราะ “งั้นเดี๋ยวพวกเราไปนอนเป็นเพื่อนนะ”
   “ไม่ต้องเลย ถ้ายกโขยงกันไปไม่ได้นอนกันพอดี” น้ำหยดเบ้หน้า
“คราวก่อนดีนะเราหนีกลับห้องก่อน ไม่งั้นแหกปากร้องเพลงกันทั้งคืน ช่ายป่ะชู” พูดพลางหันไปถามชู เพื่อนที่ชอบเล่นกีตาร์ให้เพื่อนๆได้ร้องเพลงกันบ่อยๆ
   “ทำเป็นพูดดีไป นายน่ะแหละที่ร้องเพลงไม่หยุด” ชูพูดพลางเอื้อมมือไปหยิกแก้มน้ำหยดแรงๆ
   “เฮ๊ย ไอ้ชู ... ทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวก็โดนดีหรอก” นุชโวยวาย
“เดี๋ยวก็โดนดีหรอก โน่น ... เจ้าของเค้ามองตาเขียวอยู่โน่น”
   ไม่เพียงแต่ชูที่รีบเอามือออกจากแก้มของน้ำหยด และตัวน้ำหยดเองเท่านั้นที่หันไปมอง แม้แต่เพื่อนๆในกลุ่มที่นั่งอยู่ด้วยกัน ต่างก็หันไปมองดูหมูที่เดินเข้ามากับกลุ่มเพื่อนๆ และมองมาทางน้ำหยดด้วยสีหน้าที่แสดงออกอย่างเด่นชัด ว่ากำลังอยู่ในสภาพขุ่นเคืองใจ
   น้ำหยดยิ้มให้หมูจนตาหยีเหมือนอย่างที่เคยยิ้ม เพราะไม่ได้คิดอะไรมากมายกับการหยอกล้อของชู แต่พอหมูเห็นรอยยิ้มนั้น ก็เหมือนจะยิ่งไม่พอใจยิ่งขึ้น สะบัดหน้าเดินไปกับเพื่อนๆของเขา ไปนั่งอยู่ที่โต๊ะอีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร
   “ไอ้น้ำเอ๋ย...” แขกลากเสียงยาว
“เตรียมคำตอบไว้ให้ดีๆนะเว๊ยเวลาโดนสอบสวน”
   “ตอบว่าไงดี” น้ำหยดทำท่าคิดแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
“ตอบไปว่าชูมันนวดหน้าให้เราดีมะ”
   “นวดหน้าเหรอ” โดมทำท่าคิดบ้าง
“งั้นเราช่วยนวด” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มน้ำหยดแรงๆ
   “เราช่วยด้วย” พูดจบไก่ก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มอีกข้างของน้ำหยด
   “โอ้ย ...” น้ำหยดโวยวาย ในขณะที่กลุ่มผู้หญิงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน “เล่นรายกันว๊า แก้มบวมหมดแล้ว” น้ำหยดบ่นด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พลางเอามือลูบแก้มตัวเอง
   “บอกหมูมันนะ เพื่อนๆมันเขี้ยวหว่ะ เพราะเอ็งมันน่ารักเหลือเกิน” โดมยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ พลางเอื้อมมือไปบีบจมูกน้ำหยดแรงๆอีกครั้ง
ตอนที่ ๕๑
“แหมดูสิ ท่าทางสนุกกันใหญ่เลย” ชมพู่พูดพลางยิ้มหยันๆ
   “ทำไม แกเห็นคนอื่นมีความสุขแล้วไม่ชอบใจเหรอไง” ต้อยเบือนสายตาจากกลุ่มของน้ำหยด มายังชมพู่ แล้วหันไปมองหน้าหมู
   “ก็ดูเด๊ะ ในโรงอาหารยังถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้ อยู่กันตามลำพังจะขนาดไหน เห็นว่าไปขลุกอยู่ด้วยกันบ่อยๆไม่ใช่เหรอ” ชมพู่ยังคงพูดต่อ
   “แกไปรู้เรื่องเค้าได้ไงวะ” อ้วนสงสัย
   “รู้ก็แล้วกัน” ชมพู่เหยียดปาก “เห็นว่าไปหอ๕บ่อยๆ บางทีก็อยู่จนดึกจนดื่น”
   “ก็เค้าเพื่อนกัน ก็ไปหากัน ... หรือแกจะให้เค้าไปขลุกอยู่หอหญิง” ต้อยพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ
“เพื่อนอะไรกันยะ ดูโน่น เห็นมะโอบคอโอบไหล่กันขนาดนั้น” ชมพูดแล้วหันไปมองน้ำหยดที่โดมและชูโอบไหล่ไว้คนละข้าง กำลังเดินอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่กำลังออกจากโรงอาหาร
   “ทำไม แกไม่มีคนโอบแบบเค้าน่ะสิ ถึงได้คอยหาเรื่องซะจริง”ต้อยเบ้หน้า
   “แล้วทำไมแกถึงเข้าข้างเค้านัก หรือว่า …”ชมพู่หยีตา

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

ujkfjkjkdhjhgjhjdhgjhgjgjhgjhgjhgjjhjhgj

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thanksssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ