++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...25

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“เพื่อนอะไรกันยะ ดูโน่น เห็นมะโอบคอโอบไหล่กันขนาดนั้น” ชมพูดแล้วหันไปมองน้ำหยดที่โดมและชูโอบไหล่ไว้คนละข้าง กำลังเดินอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่กำลังออกจากโรงอาหาร
   “ทำไม แกไม่มีคนโอบแบบเค้าน่ะสิ ถึงได้คอยหาเรื่องซะจริง”ต้อยเบ้หน้า
   “แล้วทำไมแกถึงเข้าข้างเค้านัก หรือว่า …”ชมพู่หยีตา
“แกชอบเค้าเหรอไง” พูดแล้วก็ยิ้มเหยียดๆ
   “ใช่ เราชอบพี่น้ำ” ต้อยยอมรับ อย่างไม่กลัวเพราะเขายอมรับกับหมูไปแล้ว
“แต่เราชอบแล้วไม่ได้ไปคอยหาเรื่องใส่คนที่พี่เค้าคบอยู่ หาทางให้เค้าเลิกกัน แล้วมาคบกับเราเหมือนที่บางคนอยากให้มันเป็น”
   “นายว่าใคร” คราวนี้ชมพู่พูดโกรธๆ ... ความโกรธนั้นออกมาทั้งทางน้ำเสียง สีหน้าและแววตา จนทุกคนบนโต๊ะหันมามอง
   “ใครอยากจะรับว่าทำอยู่ก็รับไป”
พูดจบต้อยก็ลุกจากเก้าอี้ยาวเดินออกจากโรงอาหารไป ส่วนชมพู่เปลี่ยนสายตาที่โกรธเกรี้ยวไปยังน้ำหยดที่อยู่ไกลๆแทน
หมูที่นั่งเงียบอยู่นานก็ลุกขึ้นเดินตามต้อยออกไป ทำให้ชมพู่ยิ่งหน้าบึ้งด้วยความขุ่นเคือง
   รถสปอร์ตสีแดง ที่ดูคุ้นตาจอดอยู่ใกล้ๆหอชาย๙ ทำให้หมูรู้สึกแปลกใจ พอจอดรถจักรยายและลอคล้อเรียบร้อย จึงได้ยินเสียงทักทายดังมาจากคนที่เปิดประตูรถออกมา
   “หมู” เสียงทักทายพร้อมกันตัวของเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาใกล้
   “ว่าไง ติ๊ก” หมูทักตอบ
   “น้ำล่ะ” ติ๊กถามถึงคนที่ตนเองรีบมาหาเมื่อสอบเสร็จเมื่อตอนเที่ยง
   “อยู่กับพรรคพวกเค้ามั๊ง เห็นเดินออกมาจากโรงอาหารด้วยกัน” หมูตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
   “อ้าว ... เหรอ งั้นเดี๋ยวเรานั่งรอก่อนก็ได้”
   “งั้นเราขอตัวก่อนนะ” พูดจบหมูก็เดินเข้าหอพักไป ปล่อยให้ติ๊กยืนงงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในรถ ปรับเบาะนั่งให้เอยหลังลง พร้อมกับเปิดเพลงเบาๆฟังไปพลางในระหว่างที่นั่งรอ แต่พอเวลาผ่านไปสักพักก็ผลอยหลับไปไม่รู้ตัว
   “ติ๊ก ...อ้ายติ๊ก” เสียงตะโกนอยู่ข้างๆหู จนติ๊กสะดุ้งสุดตัว
   “ไอ้น้ำหยด” ติ๊กเรียกคนที่ยืนอยู่ข้างประตูรถที่เปิดอยู่ พลางโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆเขา
   “นอนหลับเข้าไปได้ไง เดี๋ยวก็ขาดอากาศตายหรอก” น้ำหยดพูดพลางขมวดคิ้วจนหน้าผากย่น พลางขยับตัวออกไป ติ๊กปิดเครื่องเสียงและแอร์ในรถ ออกมาปิดประตูแล้วลอคประตูด้วยกุญแจไฟฟ้า
   “รอนานไปหน่อยหว่ะ เลยเผลอหลับไป” พูดแล้วก็บิดขี้เกียจ
   ท่าทางบิดไปบิดมา ทำให้น้ำหยดยิ้มเพราะนึกขัน พอบิดขี้เกียจเสร็จ ติ๊กก็มองหน้าน้ำหยดนิ่ง
   “มองไร” น้ำหยดถามด้วยความสงสัย
   “บางทีเราก็สงสัยนะ ว่านายน่ะร่าเริงเกินไปรึเปล่า แล้วนี่มีเรื่องอะไรกับไอ้หมูมันเหรอไง” ติ๊กถามด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการพลางกอดอก
   “ไม่มีนี่ ทำไมเหรอ” น้ำหยดมองหน้าติ๊กอย่างงงๆ
   “เมื่อกี้เจอหมู หน้ามันหงิกเชียวตอนที่ถามถึงนาย”
   “เหรอ” น้ำหยดก้มหน้าครุ่นคิดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ “เราไม่ได้คุยกับหมูเลยตั้งแต่ศุกร์ที่แล้ว สัปดาห์นี้พวกปี๑ก็สอบกันทุกวัน คงเครียดกับเรื่องสอบมั๊ง ว่าแต่นายเหอะ ... มาทำไม”
   “มาหานายน่ะแหละ พ่อสั่งให้มา” พูดแล้วติ๊กก็โอบไหล่น้ำหยด
“ไปคุยกันที่ห้องนายดีกว่า เดี๋ยวคืนนี้เราค้างหน่อยนะ พรุ่งนี้สายๆค่อยกลับ”
   “อื้อ” น้ำหยดรับคำ พลางเดินเข้าหอพักไปกับติ๊ก
ตอนที่ ๕๒
   “ติ๊ก” เสียงเรียกมาจากชายกลางคนหน้าตาอิ่มเอิบสดใส ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์
   “ครับ” ติ๊กที่เพิ่งกลับถึงบ้านในเวลาเกือบสามทุ่ม เดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ
   “สร้อยพระอยู่กับตัวรึเปล่าลูก” คนถามยิ้มน้อยๆในหน้า แววตาบ่งบอกถึงความรักแกมเอ็นดูลูกชายคนเล็กไม่น้อย
   “เอ้อ...” ติ๊กอึกอัก
   “เอาไปให้ใครใส่ไว้หรือเปล่า” เสียงถามช้าๆอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้ติ๊กใจชื้นขึ้น
   “อยู่กับน้ำหยดน่ะครับ พ่อจำน้ำได้มั๊ยครับ” ผู้เป็นพ่อพยักหน้าน้อยๆ
“ผมให้น้ำหยดใส่ไว้ เดี๋ยวพอปิดเทอม ก็เอามาคืน”
   “อ้อ ... จะว่าไปพ่อไม่เห็นน้ำหยดมาเที่ยวบ้านเรานานแล้วนะ” น้ำเสียงบ่งบอกความคิดถึงอยู่ไม่น้อย
“ความห่วงใยเพื่อนน่ะเป็นสิ่งดี แต่บางครั้งการทำอะไรลงไป ที่เราคิดว่าเป็นการปกป้อง อาจเป็นสิ่งทำร้ายเขา หรือคนอื่นโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้” เสียงพูดเนิบๆช้าๆ เหมือนจะให้ผู้ฟังได้เก็บรายละเอียดของคำพูดให้ได้ทุกคำ
   “เรื่องนี้ผมก็พอเข้าใจครับ แต่ผมไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับสร้อยพระของผมตรงไหน” ติ๊กถามด้วยความข้องใจ
   “เอาเป็นว่ารีบไปเอาสร้อยพระคืนมาก็แล้วกันนะลูก ช่วงเสาร์อาทิตย์นี้เลยยิ่งดี เพื่อนของลูกคนนี้น่ะ ไม่จำเป็นต้องสวมใส่ของศักดิ์สิทธิ์ไว้ป้องกันตัวจากอะไรหรอก โดยเฉพาะช่วงนี้ อีกอย่างเพื่อนคนนึ้น่ะอย่าทำอะไรให้เสียเพื่อน เพราะลูกเองนั่นแหละที่จะต้องเสียใจมากที่สุด เขาเองก็ปกป้องเรามาไม่น้อยจากเรื่องที่ลูกคิดไม่ถึงเหมือนกัน”
   นั่นเป็นบทสนทนาระหว่างติ๊กกับพ่อเมื่อคืนวันอังคารที่ผ่านมา ไม่มีการอธิบายใดๆเพิ่มเติม จากพ่อผู้ถือศีลและปฏิบัติธรรมอย่างสม่ำเสมอ ติ๊กซึ่งมักจะไปวัดกับพ่อและแม่เป็นประจำผิดกับพี่ชาย จึงพอจะเข้าใจอะไรได้อย่างเลือนลาง และการที่พ่อของเขาบอกย้ำต่อมาอีกหลายครั้ง ทำให้เขาตระหนักว่ามันคงเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ ดังนั้นเมื่อสอบเสร็จในเวลาเที่ยงของวันศุกร์ และกินอาหารกลางวันกับเพื่อนๆเสร็จแล้ว เขาจึงขับรถมุ่งตรงมาหาน้ำหยดทันที
   “ตกลงมีอะไรถึงได้มาหาถึงนี่” น้ำหยดถามขึ้นหลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้ว และเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ปลายเตียง
   “อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะไอ้น้ำ ... มาเอาสร้อยคอน่ะ” ติ๊กที่นอนคว่ำเอาหมอนหนุนอกไว้บอกด้วยสีหน้าเซ็งๆ
   “ดูทำหน้าเข้า ยังกับถูกจับได้ว่ามีเมียซ่อนไว้ แล้วโดนเมียหลวงจับได้” น้ำหยดพูดพลางถอดสร้อยทองคำบนลำคอ ส่งให้ติ๊กที่ยื่นมือมารับ “ที่บ้านว่าเอาหรือไง”
   ติ๊กลุขึ้นนั่ง จบสร้อยพระไว้เหนือหัวก่อนจะสวมลงไปบนลำคอของตัวเอง
   “พ่อเราน่ะสิ ไม่รู้ว่ารู้ได้ไง ที่จริงก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่บอกให้รีบมาเอาคืนจะดีกว่า เพราะนายไม่จำเป็นต้องสวมพระ”
   น้ำหยดขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนที่จะถามอะไรออกไป ติ๊กก็พูดต่อ
   “เมื่อกี้เผลอหลับไปตั้งนาน หิวหว่ะ” พูดแล้วก็โยนหมอนไปที่หัวเตียง แล้วลุกจากเตียง ยืนบิดขึ้เกียจไปมา
“ออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
   “กินเหรอ เราเพิ่งกินขนมมากับเพื่อนๆเอง แล้วเดี๋ยวก็จะมื้อเย็นอยู่แล้ว ตอนนี้ยังจะกินอีกเหรอ”
   “สบายมาก เมื่อตอนกลางวันกินมานิดเดียวเอง เอางี้ไปหาขนมเบาๆกินก่อน แล้วไปเดินเล่นที่ห้างในเมืองกัน เดี๋ยวหามื้อเย็นกินกันแถวนั้น ดีป่ะ” ติ๊กพูดยิ้มๆ “อ้อ ชวนไอ้หมูมันไปด้วยดีมะ”
   “อื้อ ตามใจนาย”
น้ำหยดตอบพลางยิ้มน้อยๆ แต่ติ๊กกลับคิดว่าดวงตาของน้ำหยดไม่ได้ยิ้มไปด้วย เหมือนมีแววกังวลอย่างไรพิกล
ก๊อกๆ
“ครับ” เอกที่กำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ หันตัวไปเปิดประตู
“อ้าว น้ำมาหาไอ้หมูมันเหรอ”
น้ำหยดพยักหน้า มองข้ามไหล่เอกไปยังคนที่นั่งหันหลังอยู่บนเก้าอี้
“สวัสดีครับ ผมติ๊กเพื่อนไอ้น้ำ” ติ๊กแนะนำตัวทักทายกับเอก ที่เดินไปหยิบเสื้อยืดที่พาดไว้บนพนักเก้าอี้ขึ้นมาใส่   
“ดีครับ ไอ้หมู” เอกตอบแล้วหันไปทางหมู
“เป็นไรวะ น้ำมาหาเอาแต่นั่งงอนอยู่ได้ มันอารมณ์ไม่ดีมาหลายวันแล้ว” ประโยคหลังหันไปพูดกับน้ำหยด ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับติ๊ก
“คุยกันดีๆล่ะ พี่ขอตัวก่อน ไปออกกำลังหน่อย”
เอกพูดกลั้วหัวเราะ พลางเดินไปหยิบถุงเท้าในตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบรองเท้าผ้าใบจากชั้นวางของ เดินออกจากห้องไป
“หมู” น้ำหยดเรียกพลางเดินเข้าไปยืนข้างๆเก้าอี้ที่หมูนั่งอยู่ ส่วนติ๊กเดินไปนั่งลงบนเตียง
“ติ๊กชวนเข้าเมืองไปเดินเล่นแล้วกินข้าวเย็นแน่ะ ไปด้วยกันมั๊ย”
“เรานัดกินข้าวเย็นกับเพื่อนไว้แล้ว” หมูตอบด้วยสีหน้าบูดบึ้งจนน้ำหยดแปลกใจ
“ไม่สบายอะไรรึเปล่าอะ หน้าตาไม่ดีเลย” น้ำหยดถามด้วยความห่วงใย
“เราว่านายเลิกเสแสร้ง ทำท่าเป็นคนดีได้แล้ว” หมูพูดพลางลุกขึ้นยืนจ้องหน้าน้ำหยด
“เสแสร้งอะไร” น้ำหยดพูดด้วยความงุนงง
“เราคนเดียวไม่พอเหรอไง ถึงได้มั่วกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว” หมูโพล่งออกมาอย่างเหลืออด
“พวกที่ชอบไปหาบ่อยๆนั่นน่ะถึงไหนกันแล้วล่ะ เห็นถึงเนื้อถึงตัว จับแก้มบีบจมูก โอบคอโอบไหล่”
“นายพูดอะไรน่ะ พวกนั้นเพื่อนเรานะ” น้ำหยดเสียงสั่น เพราะความตกใจระคนความโกรธ
“แล้วพวกนั้นก็แกล้งเราแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่ใช้เพิ่งมาเป็นแบบนี้ซะที่ไหนกัน”
“จริงเหรอ” หมูหัวเราะในลำคอ “แค่เพื่อนจริงๆเหรอ ... แล้วเนี่ย แน่ใจนะว่าแค่เพื่อน” หมูหันไปมองที่ติ๊ก แล้วกลับมามองหน้าน้ำหยดที่ซีดลงไปถนัดตา “คิดถึงกันมากจนรอให้ปิดเทอมไม่ไหว ต้องรีบมาหากันตอนกำลังสอบเลยใช่มั๊ย”
ตอนที่ ๕๓
   “ไอติมละลายหมดแล้ว เล่นอะไรของนายอยู่ได้”  ติ๊กมองดูไอติมที่ค่อยๆละลายอยู่ในถ้วย โดยที่น้ำหยดกินไปเพียงไม่กี่คำ แล้วก็เอาช้อนจิ้มๆก้อนไอติมจนละลายเกือบหมดก้อน
   น้ำหยดไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้ม ติ๊กมองดูรอยยิ้มที่มุมปาก แล้วรู้สึกว่ามันขัดกันอยู่กับแววตาที่เศร้าหมองของเพื่อนเสียเหลือเกิน
   “วันนี้หมูมันเป็นอะไร ถึงได้พูดแบบนั้นออกมาได้ ถ้านายไม่ห้ามไว้ได้มีชกกันมั่ง”
   “ถ้าเป็นแบบนั้นก็ยิ่งแย่สิ” น้ำหยดยิ้ม ... พยายามยิ้มในความรู้สึกของติ๊ก  
“มันจะเหมือนว่าโกรธหมูที่พูดเรื่องระหว่างนายกับเรา”
   “แล้วนายไม่โกรธหรือไง ที่มันพูดถึงเพื่อนที่หอ ๕ แบบนั้น”
   “โกรธทำไมล่ะ เรื่องเหลวไหล”
   “ก็จริงของนาย” ติ๊กตักไอติมเข้าปาก
“แล้วเรื่องที่มันว่านายไปมีอะไรกับคนอื่นนอกจากมันล่ะ ทำไมนายไม่พูดอะไรมั่ง ว่ามันไม่จริง”
   “จะว่าอะไรได้ล่ะ” น้ำหยดยิ้มเศร้าๆ
“มันเรื่องจริงนี่นา ใครว่าไม่จริง” ติ๊กฟังแล้วก็รู้ว่าน้ำหยดหมายถึง ‘รุ่นพี่’ ที่เคยเล่าให้เขาฟัง
   “แต่ที่หมูมันพูด เหมือนกับว่านายมีคนอื่นอีกหลายคน แล้วยังพาลมาถึงเราอีก อยากรู้นักถ้ามันรู้ว่าคนที่เป็นคนอื่นจริงๆแล้วคือมันน่ะ จะทำหน้ายังไง” ติ๊กพูดอย่างหมั่นไส้
   “ให้เค้าเข้าใจอย่างตอนนี้ก็ดีไปอย่าง” น้ำหยดก้มหน้ามองถ้วยไอติมตรงหน้า
“เรื่องราวมันจะได้ง่ายขึ้น”
   “เรื่องของนายกับพี่คนนั้นน่ะเหรอ”
   “อื้อ” น้ำหยดรับคำ ใบหน้าเริ่มเป็นสีแดงเรื่อ แต่เพียงแว่บเดียว แววตาที่สดชื่นก็เปลี่ยนเป็นความกังวล
“แต่ที่นายพูดกับหมูน่ะ นายไม่น่าพูดให้มันเป็นเรื่องขึ้นมาอีกเลยนะ”
   “ทำไม” ติ๊กเหยียดปากสีหน้าแสดงความสะใจ “ดีแล้วให้มันคิดอะไรซะบ้างป่านนี้คงกำลังคิดอยู่มั๊งว่ามันเป็นแบบไหนกันแน่”
   หมูกำลังนั่งคิดอยู่จริงๆกับประโยคที่ติ๊กพูดใส่เขาก่อนที่จะออกไปจากห้องพร้อมกับน้ำหยด หลังจากที่มีปากเสียงกันเล็กน้อย กับการที่เขาพูดในทำนองว่าติ๊กกับน้ำหยดมีความสัมพันธ์กัน ในแบบเดียวกับตัวเขาและน้ำหยด

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่ออีกหน่อยนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

gjfhkjfhkhgkjgfgdstrdydtgfuhyiukfjhlfgjkgjkfyhj

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thanksssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุนครับ

wiput

ขอบคุณครับ