++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...28

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ปิดเทอมไปเพียงเดือนเดียวหมูเปลี่ยนคนที่คบหาไปแล้วถึง๒คน หญิงหนึ่งชายหนึ่งเขาพบทั้ง๒คนในสถานบันเทิงยามค่ำคืน ล้วนแต่เป็นคนรูปร่างหน้าตาดีและเข้ากับเขาได้ แต่ก็มักจะรู้สึกว่าทั้งสองคนมีบางอย่างที่ขาดหายไปบางอย่างที่เขาต้องการ บางอย่างที่เขาคิดว่าเขาเคยได้รับจากน้ำหยดหลายครั้งแววตาที่เหมือนจะยิ้มให้เขาอยู่ตลอดเวลา แว่บเข้ามาพร้อมกับความคิดถึงเมื่อช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา
ทุ่มกว่าแล้ว หมูนอนก่ายหน้าผากมองฝ้าเพดานแน่วนิ่ง นึกประหลาดใจอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็ทำเป็นไม่ใส่ใจ ว่าทำไมตั้งแต่เปิดเทอมมาได้เกือบเดือนแล้วถึงไม่เห็นน้ำหยดเลย ไม่ว่าจะเป็นที่หอชาย๙นี้ หอชาย๕ที่น้ำหยดมักจะไปบ่อยๆ ตามบริเวณต่างๆของมหาวิทยาลัย หรือแม้กระทั่งในกลุ่มเพื่อนของน้ำหยด
ก๊อกๆ .....
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับบานประตูเปิดออกทีละบาน แล้วรูมเมทของเขาก็เดินเข้าห้องมา หมูขยับศรีษะขึ้นมองดูเอกที่กำลังปิดประตูให้เรียบร้อย พลางยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ไม่ออกไปไหนเหรอหมู” เอกหันมาทักทายหลังจากที่เก็บรองเท้าเรียบร้อย แล้ววางหนังสือลงบนโต๊ะ พลางหันตัวไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ เตรียมจะไปอาบน้ำ
“ไม่อะพี่ เซ็งๆ”
“ไม่ไปหาน้ำล่ะ จะได้หายเซ็ง” เอกพูดพลางหันมายิ้มล้อเลียนรูมเมทรุ่นน้อง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นหมูเหยียดริมฝีปาก เป็นท่าทางไม่พอใจ
“พี่คิดถึงก็ไปหาเองสิ”
“ฮ่าๆ ทะเลาะกันเหรอไง” เอกส่ายหน้า นั่งลงบนเก้าอี้ปลายเตียงของตัวเอง “พี่จะไปหาทำไมล่ะ แต่จะว่าไปพี่เองก็ฝึกสอน ยังไม่ได้เจอน้ำเลยตั้งแต่เปิดเทอม”
“พี่ไม่ต้องไป เค้าก็มาหาถึงห้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง พี่อิทธิ์อีกคน”หมูแค่นเสียงพูดด้วยความไม่พอใจ
“ใครมาหาพี่ถึงห้อง แล้วใครไปหาอิทธิ์” เอกย้อนถามด้วยความแปลกใจ
“จะใคร ก็น้ำของพวกพี่ไง ชอบกันนักไม่ใช่เหรอไง ต่อไปก็ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกนะ ยังไงก็ไม่ใช่แฟนผมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“หมายความว่ายังไง ใครชอบใคร แล้วใครไม่ได้เป็นแฟนใคร” เอกยิ่งงงมากขึ้น
“ผมกับน้ำหยดไม่ได้คบกันเป็นแฟน พี่จะมีอะไรกับเค้าก็ไม่ต้องทำมาเป็นเกรงใจผม พี่อิทธิ์ด้วย” หมูกัดฟันพูด จ้องหน้าเอกเขม็ง
“เฮ๊ย อย่ามั่วสิวะหมู ทะเลาะกันแล้วเรื่องอะไรเอาพี่กับไอ้อิทธิ์มันไปเกี่ยวด้วย มาหาว่าพวกพี่มีอะไรกับน้ำเค้า” เอกพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าสองสามที
“พี่อย่าปฏิเสธเลย ผมได้ยินกับหู ที่พี่กับพี่อิทธิ์พูดกันในห้องนี้เมื่อปลายเทอมที่แล้ว”
เอกขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นลูบคาง คิดอยู่สักครู่ก็คิดขึ้นได้
“อ๋อ เมื่อตอนสอบปลายเทอมใช่มั๊ย ไอ้บ้าเอ๊ย” เอกทำเสียงดุ แต่ใบหน้ายิ้มแย้ม
“นั่นพี่พูดถึงน้ำอีกคนหนึ่ง หมูจำได้รึเปล่าที่พี่เคยเล่าให้ฟังไง”
“น้ำอีกคนหนึ่ง หรือว่า...” คิดขึ้นมาได้หมูก็ จ้องหน้าเอกอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้ามีแต่ความตกใจอย่างมาก
“เออ ... พวกพี่พูดถึงน้ำที่ชื่อชลมารถ แฟนไอ้ต้นรูมเมทเก่าพี่” แล้วใบหน้าเอกก็แสดงออกถึงความตกใจแบบเดียวกับหมู เมื่อคิดถึงสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้
“หมู อย่าบอกพี่นะว่ามีเรื่องกับน้ำเพราะเรื่องนี้”
หมูไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้า ใบหน้าซีดลงถนัดใจ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” เอกถามด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้สึกเอ็นดูรูมเมทรุ่นน้องคนนี้และน้ำหยดอยู่มาก
“ตั้งแต่วันที่ผมได้ยินพี่พูด” หมูตอบเสียงเบา
“จนถึงตอนนี้เลยเหรอ” เอกถามพลางลุกขึ้นมานั่งลงข้างหมู “แล้วน้ำเค้าว่ายังไงบ้าง”
“เค้าไม่พูดอะไรเลยพี่” หมูตอบด้วยดวงตาแดงกล่ำ
“ทำไมน้ำเค้าไม่พูดอะไรเลยล่ะพี่ ผมดูถูกเค้า ผมว่าเค้าไปตั้งเยอะ ทำไมเค้าไม่ตอบโต้อะไรผมเลย”
“อันนี้พี่ก็ไม่รู้ หมูควรจะไปถามเค้าเองนะ”
“เดี๋ยวผมมานะพี่” หมูพูดแล้วก็ผลุนผลันลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดประตูออกไปจากห้อง
เอกส่ายหน้าเบาๆ พลางเดินไปหยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ข้างใน หยิบพวงกุญแจแล้วออกจากห้องไปอาบน้ำอย่างที่ตั้งใจไว้ โดยที่ไม่ได้ลอคห้อง เพราะคิดว่าถ้าหมูไม่เจอกับน้ำหยด จะได้กลับเข้าห้องได้ เมื่อเอกอาบน้ำเสร็จกลับมาที่ห้อง ก็เห็นหมูนั่งอยู่บนเตียง
“น้ำไม่อยู่เหรอ” เอกถามโดยไม่ได้หันไปมองดูหมู เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อกางเกงออกมาพาดไว้กับพนักเก้าอี้ แล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ว่าไงหมู ไม่เจอน้ำเหรอ” เอกถามอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหมูเงียบไปนาน
“น้ำไม่อยู่แล้วพี่” เสียงตอบมาแผ่วๆ น้ำเสียงนั้นทำให้เอกหันไปมอง ทั้งๆที่กำลังใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมอยู่
“ไม่อยู่เหรอ งั้นเดี๋ยวดึกๆก็ขึ้นไปหาอีกทีสิ”
“ไม่อยู่แล้วพี่ น้ำเค้าไม่อยู่แล้ว” เสียงของหมูแหบแห้ง พูดพลางก้มหน้านิ่ง จนเอกรู้สึกแปลกใจว่าสิ่งที่หมูพูดหมายถึงอะไรกันแน่
ตอนที่ ๕๘
   หมูเดินอย่างรีบเร่งขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม เดินเข้าไปใกล้ห้องของน้ำหยด มองไปก็เห็นว่าไฟในห้องยังคงมืดมิด เกือบที่จะหันกลังกลับเสียแล้ว แต่เมื่อเหลือบไปที่ประตู เห็นว่าบานประตูเลื่อนเปิดแง้มอยู่เล็กน้อย ไม่ได้ปิดสนิทเหมือนที่มันควรจะเป็น หมูเดินเข้าไปจับตรงที่จับของบานประตูแล้วลองขยับเลื่อนเบาๆ บานประตูก็เลื่อนเปิดออกตามแรง หมูอดยิ้มน้อยๆไม่ได้
   ... เผลอหลับอีกแล้วสิ ...
หมูคิดในใจพลางเดินเข้าไปในห้อง เอื้อมมือไปเปิดสวิชต์ไฟจนห้องสว่างไสว แล้วก็ต้องประหลาดใจที่เตียงนอนว่างเปล่า ฟูกนอนไม่ได้ปูผ้า หมอนไม่มีปลอกหมอนหุ้ม มองไปรอบๆห้องเห็นแต่เพียงชุดโต๊ะเก้าอี้ที่ว่างเปล่า กับราวตากผ้าเล็กๆ ที่เป็นชั้นวางของในตัว หมูเดินเข้าไปใกล้โต๊ะ มองเข้าไปในเก๊ะที่เคยเต็มไปด้วยหนังสือนานาประเภท ที่น้ำหยดต้องอ่านอยู่เสมอ ก็พบแต่ความว่างเปล่าอีก ราวตากผ้าไม่มีผ้าเช็ดตัวแขวนอยู่ดังเคย ใต้ราวตากผ้าที่เป็นเหมือนที่วางของ ก็ไม่มีรองเท้าแตะกับรองเท้าสานหุ้มส้น และรองเท้าผ้าใบที่เคยวางไว้เป็นประจำ หมูรู้สึงงุนงงจนทำอะไรไม่ถูก สักพักก็หมุนตัวเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดตู้เสื้อผ้าออกก็พบกับความว่างเปล่าอีกเช่นกัน ไม่มีเสื้อผ้าแขวนไว้ ไม่มีข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่มันเคยวางอยู่ ตู้เสื้อผ้าว่างเปล่าเหมือนกับไม่เคยมีคนใช้มันมาก่อน
“ไม่อยู่แล้วพี่ น้ำเค้าไม่อยู่แล้ว” หมูตอบเสียงแผ่วเบา ดวงตาเหม่อลอยจนเอกประหลาดใจ
“ทำไม ... น้ำเป็นอะไรไปเหรอไง” ถามแล้วก็นั่งลงข้างๆหมู
หมูเล่าถึงสิ่งที่พบมาเมื่อไปหาน้ำหยดที่ห้อง พอเล่าจบก็หันไปมองหน้าเอกเมือนจะขอความเห็น
   “ย้ายหอมั๊ง” เอกแสดงความคิดเห็น “ไม่น่าจะมีอะไรหรอก”
   “แต่ผมไม่เห็นน้ำเลยตั้งแต่เปิดเทอม” ใบหน้าของหมูซีดลงถนัดใจ
   “เค้าหลบหน้าล่ะสิ ตอนนี้มืดแล้ว พรุ่งนี้หมูลองไปถามกับเพื่อนๆเค้าสิ พี่ว่าเค้าคงย้ายไปอยู่กับใครสักคนในกลุ่มเพื่อนเค้านั่นแหละ” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปแตะบ่าหมู “พี่ไปกินข้าวก่อนนะ”
   เอกลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ส่วนหมูก็จมอยู่ในภวังค์ของความคิด ว่าตนเองใจร้อนเกินไป แล้วคิดไปถึงความรู้สึกของน้ำหยดว่า ตอนนั้นคงจะเสียใจมากที่ถูกเขาต่อว่าไป แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมน้ำหยดไม่โต้เถียงหรืออธิบายอะไรเลยสักคำ
   “อ้าว ว่าไงหมู” นุชที่กำลังเดินเข้ามาในโรงอาหาร พร้อมกับเก๋และแขกเอ่ยทักทาย เมื่อหมูเดินเข้าไปหา
   “พี่นุช น้ำเค้า” หมูพูดด้วยสีหน้ากังวล แต่ยังไม่ทันพูดต่อ นุชก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยสีหน้าดีใจ
   “น้ำมีอะไรฝากมาเหรอ เนี่ย... เงียบหายไปเลย พวกเราคิดถึงจะแย่แล้ว”
   “เงียบหายไปเลย ... หมายความว่ายังไงพี่ น้ำเค้าไม่ได้ย้ายออกจากหอไปอยู่ที่หออื่นหรอกเหรอ”
   “อ้าว ... นี่หมูยังไม่รู้เหรอ” นุชหันไปมองเพื่อนๆ ที่กำลังหันมามองหน้านุชด้วยสีหน้างงๆไม่แพ้กัน เหมือนจะถามว่า ควรจะบอกเรื่องของน้ำหยดให้หมูรู้หรือไม่
   “ทำไมล่ะพี่ น้ำเป็นอะไร” เสียงและใบหน้าที่ร้อนรนของหมู ทำให้นุชรู้สึกใจอ่อนลง แต่เก๋ที่ยืนอยู่ด้านหลัง เดินขึ้นมายืนอยู่ข้างๆ
   “แล้วนี่นายไม่ได้ติดต่อกับน้ำหยดเลยเหรอไง” เก๋พูดเสียงขุ่นๆ สายตาแสดงชัดว่าไม่ค่อยพอใจหมูนัก
   “ผม...” หมูอึกอัก “เราทะเลาะกันเมื่อตอนช่วงสอบ ก็เลยไม่ได้ติดต่อกันเลย”
   “แล้วนี่เปิดเทอมมาจะเดือนแล้ว เพิ่งคิดถึงเหรอไง” เก๋ถามอีก
   “พอแล้วน่าเก๋” นุชไกล่เกลี่ย แล้วหันไปพูดกับหมู “พวกเราไม่รู้หรอกนะว่าหมูกับน้ำทะเลาะอะไรกัน แต่เราว่าน้ำเค้าไม่โกรธหมูหรอก”
   “นั่นดิ๊ เราก็ว่างั้นแหละ” แขกสนับสนุน เก๋แค่นหัวเราะแล้วเดินถอยไปนั่งลงบนเก้าอี้ยาวที่อยู่ใกล้ๆ
   เก๋เองก็คิดอย่างนั้น จริงๆแล้วไม่มีใครรู้เลยว่า หมูกับน้ำหยดมีเรื่องอะไรกันกันตั้งแต่ก่อนปิดเทอม เพราะพวกเพื่อนๆยังล้อเลียนน้ำหยดถึงหมูอยู่ เมื่องานเลี้ยงที่บ้านของอาจารย์ที่ปรึกษา ก่อนปิดเทอม ตอนนั้นน้ำหยดก็ยังมีทีท่าขัดเขิดจนเพื่อนๆขบขันเหมือนเคย ไม่มีทีท่าเลยว่า มีเรื่องทะเลาะอะไรกับหมู หรือถึงจะมีเรื่องกันจริง น้ำหยดก็คงไม่ได้โกรธเคืออะไรแม้เต่น้อย ทีแรกเก๋ก็คิดอยู่ว่าน้ำคงจะบอกกับหมูแล้ว แต่เมื่อเห็นท่าทางของหมูที่ไม่รู้เรื่องอะไร แสดงว่าหมูไม่ได้สนใจกับเรื่องที่น้ำหยดหายไปเลย มันเหมือนกับว่าหมูไม่ได้ใส่ใจหรือเป็นห่วงเพื่อนคนสำคัญของเธอ สิ่งนี้แหละที่ทำให้เก๋รู้สึกโกรธขึ้นมา
   “น้ำเค้าทำเรื่องดรอปไว้เทอมนึง อาจารย์บอกว่ามาทำเรื่องดรอปก่อนเปิดเทอมไม่กี่วันเอง” นุชหมายถึงอาจารย์ที่ปรึกษา “แล้วก็หายไปเลย ไม่ได้ติดต่อกับใคร พวกเราก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามีเรื่องอะไรจนถึงกับต้องดรอปไป แต่ไม่รู้จะติดต่อยังไง”
   “เมื่อคืนผมลองโทรไปหา แต่เบอร์ที่ผมโทรไปหา เค้าระงับใช้ชั่วคราว” หมูตอบเสียงแผ่ว “โทรไปที่บ้านก็ไม่มีคนรับสายเลย”
   “นั่นสิ  นี่เสียดายนะ ถ้ารู้ว่าบ้านอยู่ไหน คงแห่กันไปหาแล้ว”
   บ้านเหรอ ... หมูดวงตาเป็นประกาย ... จริงสิ บ้านไง ไปหาที่บ้าน...
   “ขอบคุณครับพี่ เดี๋ยวศุกร์นี้เรียนเสร็จผมจะไปหาน้ำที่บ้านเลย ได้ข่าวยังไงเดี๋ยวผมมาบอก ขอบคุณครับ” พูดจบหมูก็เดินจากไปด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าสดชื่นขึ้น ผิดจากท่าทางที่มีแต่ความกังวลเมื่อสักครู่ ราวกับคนละคน
   “กูก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงไม่เห็นพี่เค้าเลยตั้งแต่เปิดเทอม ที่แท้ก็ดรอป” ต้อยพูดขึ้นมาเมื่อฟังหมูเล่าจบ ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่ชุดโต๊ะไม้บริเวณหน้าหอชาย ๖
   “อื้อ ดรอปเทอมนึง กูเป็นห่วงหว่ะ ว่าเป็นอะไรทำไมถึงต้องดรอปด้วย อีกอย่าง ...” หมูก้มหน้ามองดูมือของตัวเองที่วางไว้บนโต๊ะ
   “ทำไมวะ”
   “กูรู้สึกแย่มากๆเลย ที่ไปต่อว่าน้ำเค้าแบบนั้น ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องจริงเลย”
   “ไอ้หมู กูมีอะไรจะบอกมึง”
   “อะไร” หมูเงยหน้าขึ้นมองต้อย
   “พี่น้ำเค้ามีคนอื่นจริงๆ กูเห็นกับตา แล้วพี่เค้าก็ยอมรับกับกูแล้วด้วย”
   “ใคร” หมูถามเสียงแข็ง อารมณ์ที่กำลังเป็นห่วงและรู้สึกผิด กลับขุ่นมัวขึ้นมาอีกครั้ง
   “กูว่า คนนี้กูไม่เคยเห็นมาก่อน แต่กูรู้ชื่อ” ต้อยมองหน้าหมูที่จ้องหน้าตนเขม็ง ค่อยๆบอกชื่อของคนคนนั้นออกมาช้าๆ
ตอนที่ ๕๙
   “มึงว่าชื่ออะไรนะ” หมูถามต้อย เหมือนจะไม่เชื่อว่าจะเป็นคนคนนั้นจริงๆ
   “ชื่อต้น ชื่อจริง พันธ์พฤกษ์” ต้อยบอกอีกครั้ง
   “เป็นไปได้ยังไง มึงอย่าล้อกูเล่นแบบนี้นะ ไม่สนุกนะเว๊ย” หมูพูดด้วยสีหน้าดุๆ
   “ไอ้หมู...กูจะบอกอะไรมึงหน่อยนึงนะ” สีหน้าของต้อยจริงจัง
“อย่างแรก กูไม่ได้ล้อเล่น เรื่องแบบนี้ล้อเล่นได้ยังไง แล้วกูก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น พี่เค้าถึงได้มีคนอื่นแบบนี้ มึงเองก็เหอะ เป็นคนทำท่าทางว่าจะเลิกกับพี่เค้าก่อนด้วยซ้ำไป”
   “เรื่องนั้นกูไม่เถียงแต่ที่มึงบอกว่าคนที่น้ำไปคบด้วยเป็นคนที่ชื่อต้น พันธ์พฤกษ์ น่ะมึงล้อกูเล่นใช่มั๊ย”
   “ล้อบ้านมึงเล่นสิ ถ้ากูล้อเล่นกูจะได้ประโยชน์อะไร พี่เค้าจะหันมาคบกับกูเหรอ” ต้อยเริ่มโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว“กูบอกแล้วไงว่าพี่เค้าเป็นคนบอกกูเองแล้วกูก็เห็นมากับตาตอนที่พี่เค้าอยู่กับคนชื่อต้น”
   “มึงเห็นที่ไหน”

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

dsfsdafgfsdhfgshgdhgdhdghddgafdfgdfgdfg

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ                  

krittamm

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ