++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...29

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “เรื่องนั้นกูไม่เถียงแต่ที่มึงบอกว่าคนที่น้ำไปคบด้วยเป็นคนที่ชื่อต้น พันธ์พฤกษ์ น่ะมึงล้อกูเล่นใช่มั๊ย”
   “ล้อบ้านมึงเล่นสิ ถ้ากูล้อเล่นกูจะได้ประโยชน์อะไร พี่เค้าจะหันมาคบกับกูเหรอ” ต้อยเริ่มโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว
“กูบอกแล้วไงว่าพี่เค้าเป็นคนบอกกูเองแล้วกูก็เห็นมากับตาตอนที่พี่เค้าอยู่กับคนชื่อต้น”
   “มึงเห็นที่ไหน”
“ที่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ ริมบึงเมื่อก่อนปิดเทอม”
   “มึงหมายถึงต้นชมพูพันทิพย์ ต้นที่พวกเราเคยตามไปหาน้ำแล้วไม่เจอรึเปล่า” หมูถามหลังจากที่หยุดคิดอยู่ชั่วครู่
   ต้อยได้ฟังก็หยุดคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะแสดงอาการประหลาดใจออกมา
   “เออ ... จริงด้วย กูก็เพิ่งนึกออก ต้นนั้นแหละ จะว่าไปตอนนั้นก็ประหลาดนะเว๊ย ไม่รู้ว่าคนชื่อต้นโผล่มาจากไหน จู่ๆก็โผล่มาจากหลังต้นไม้”
   หมูนิ่งเงียบไป สีหน้าครุ่นคิด
   “กูเคยเห็นน้ำถูกผีอำ”
   “เกี่ยวอะไรด้วยวะ” ต้อยถาม
   “อาการมันผิดปรกติเว๊ย มันเหมือนกับว่าน้ำกำลังมีเซกส์กับใครสักคนอยู่”
   “เฮ๊ย ... อะไรวะ” ต้อยอุทานด้วยความตกใจ
   “แล้วมึงรู้มั๊ยว่าห้องนั้นน่ะ เมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
   “แล้วมึงรู้เหรอ”
   “อื้อ”
   แล้วเรื่องราวที่หมูได้รู้มาจากเอก ก็ได้ถ่ายทอดให้ต้อยได้รับรู้ความจริงอีกคนหนึ่ง
   “มึงจะบอกว่ากูเห็นผีเหรอวะ” ต้อยถามเสียงแผ่ว สีหน้าไม่สู้ดีนัก เมื่อฟังเรื่องราวทั้งหมดจบลง
   “กูก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่พอกูเอาเรื่องมาโยงกัน กูก็ว่าน่าจะเป็นไปได้” หมูพูดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
   “หรือพวกที่เคยอยู่โดนผีอำแบบนี้กันหมด” ต้อยทำสีหน้าครุ่นคิด “ผีอะไรวะ หื่นชะมัด มิน่าปิดปากกันหมด ไม่ยอมมีใครพูดเลยว่าเกิดอะไรขึ้นจนอยู่ไม่ได้” ต้อยหยุดคิดสักครู่ ก็ถามหมูต่อ “แล้วมึงจะเอาไง”
   “เดี๋ยวเสาร์นี้กูจะไปบ้านน้ำ”
   “กูอยากไปด้วยหว่ะ” ต้อยพูดอย่างจริงใจ “แต่คงไม่ค่อยเหมาะ มึงคงมีเรื่องคุยกับพี่เค้าเยอะ กลับมาแล้วบอกกูด้วยแล้วกันว่าเรื่องมันเป็นไง”
   “อื้อ” หมูรับคำ “กูรู้ว่ามึงก็ห่วงเค้าไม่น้อยกว่ากูเหมือนกัน”
   หมูยืนรออยู่หน้าประตูรั้วเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนออกมาจากตัวบ้าน จึงกดกริ่งอีกครั้งหนึ่ง ผ่านไปพักใหญ่ๆ ก็ยังไม่มีใครออกมาเช่นเคย ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลัง
   “มาหาใครคะ คุณ”
   หมูหันมาตามเสียงเรียก ก็เห็นผู้หญิงวัยกลางคน กำลังยืนมองเขาอยู่
   “มาหาน้ำหยดครับ”
   “คุณน้ำเหรอคะ” หญิงกลางคนมองหน้าหมูด้วยความสงสัย
   “ผมเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยครับ น้ำหยดไม่ได้ไปเรียน โทรมาก็ไม่มีคนรับสาย ผมเป็นห่วงเลยมาหาครับ” หมูอธิบาย
   “อ๋อ เพื่อนคุณน้ำหยดเองเหรอคะ คุณน้ำไม่อยู่หรอกค่ะ” หน้าตาที่แสดงความไม่ไว้ใจ เปลี่ยนเป็นยิ้มให้ “คุณๆก็ไม่อยู่ พอดีต้องไปทำงานต่างประเทศน่ะค่ะ คงอีกหลายเดือนกว่าจะกลับ”
   “แล้วคุณน้า ...” คราวนี้หมูถามบ้าง เพราะจำได้ว่าเมื่อครั้งที่เขามาบ้านน้ำหยดนั้น ไม่เคยเจอหญิงกลางคนคนนี้
   “น้าเป็นแม่บ้านที่บ้านใหญ่ค่ะ บ้านคุณแม่คุณผู้หญิง มาดูแลความเรียบร้อยสัปดาห์ละ ๒ ครั้ง วันนี้ก็จะมาทำความสะอาดบ้านพอดี จริงๆแล้วไม่ค่อยมีอะไรหรอกค่ะ ปัดกวาดเช็ดถูนิดหน่อย นอกนั้นคุณน้ำจัดการเองเรียบร้อย”
   “แล้วน้ำจะกลับกี่โมงเหรอครับ”
   “ไม่ทราบสิคะ คือตอนนี้คุณน้ำไปอยู่บ้านเพื่อน กลับบ้านสัปดาห์ละครั้งหรือสองครั้ง มาเอาเสื้อผ้าน่ะค่ะ”
   “บ้านเพื่อน ... บ้านใครครับ”
   “น้าก็ไม่ค่อยทราบเหมือนกันค่ะ”
   “แล้วจะติดต่อได้ยังไงครับ”
   “คุณชื่ออะไรล่ะคะ เดี๋ยวน้าจะจดไว้ที่กระดานข้อความ ให้คุณน้ำติดต่อกลับ” พูดจบก็หยิบสมุดฉีกเล่มเล็กๆ พร้อมปากกาออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กๆบนไหล่ เตรียมจะจด
   หมูบอกชื่อและหมายเลขโทรศัพท์ไว้ หันไปมองที่ตัวบ้านอีกครั้ง ก่อนจะเดินจากไป
ตอนที่ ๖๐
   “สวัสดีครับ” หมูพูดลงไปในโทรศัพท์มือถือ เมื่อกดปุ่มรับสายหลังจากที่ได้ยินเสียงสัญญาณ ว่ามีสายเรียกเข้าดังขึ้นหลายครั้ง
   “สวัสดีครับ” หมูพูดอีกครั้ง เมื่อไม่มีเสียงอะไรมาจากอีกด้านของสัญญาณ
   “หมู” เสียงเรียกชื่อเบาๆดังมาตามสาย
   “น้ำ ... น้ำเหรอ” น้ำเสียงของหมูตื่นเต้น เพราะจำได้ว่าเป็นเสียงของใคร
“น้ำอยู่ที่ไหน ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ทำไมดรอปที่มหาวิทยาลัยไว้ล่ะ แล้วตอนนี้น้ำไปอยู่กับใคร เราไปหาที่บ้านไม่เจอ” หมูถามด้วยความรวดเร็ว จนอีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์หัวเราะเบาๆ
   “ถามทีละเรื่องสิ ถามซะเยอะเราตอบไม่ทัน” คำตอบกลั้วเสียงหัวเราะ ทำให้หมูคิดไปถึงตอนที่เขาเห็นน้ำหยดคุยโทรศัพท์กับแม่ เมื่อตอนที่เขารู้จักน้ำหยดใหม่ๆ
   “น้ำ ... ทำไมถึงหายไปแบบนี้ เราเป็นห่วงนะ” หมูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
   เสียงจากอีกด้านหนึ่งเงียบไปชั่วครู่ จีงมีเสียงตอบมาอย่างช้าๆ
   “ขอบใจนะ ... ขอบใจที่หายโกรธเราแล้ว” น้ำเสียงที่อ่อนโยนตอบมา “เราสบายดี หมูไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หมูกับเพื่อนๆคงสบายดีนะ”
   “แล้วน้ำคิดถึงเราบ้างมั๊ย”
   เงียบลงไปอีกครั้ง ก่อนที่จะมีเสียงตอบกลับ
   “เราคิดถึงเพื่อนทุกคนเสมอ” เสียงตอบมาอย่างแผ่วเบา
   “เพื่อนเหรอ” หมูคราง
   “ถ้านายยกโทษให้เรานะหมู เราขอให้นายรับเราเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้มั๊ย เหมือนเมื่อตอนที่เราได้รู้จักกันใหม่ๆ”
   คราวนี้หมูเป็นฝ่ายเงียบบ้าง ถึงตอนนี้จึงได้รู้ความรู้สึกของตัวเองอย่างแท้จริง
   “หมูเราต้องวางสายแล้วหล่ะ ขอบใจอีกครั้งนะที่เป็นห่วงเรา หมูก็ถนอมสุขภาพนะ”
   “น้ำ เดี๋ยว....” หมูพูดออกไป แต่ช้ากว่าอีกฝ่ายหนึ่ง
“น้ำ ... กลับมาเถอะ  เราอยากเจอนายนะ เรา ... เราต้องการนาย” หมูพูดทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายวางหูโทรศัพท์ไปแล้ว
   นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่หมูได้ยินเสียงน้ำหยด ในสัปดาห์ต่อมาหลังจากที่เขาไปหาน้ำหยดถึงบ้าน จากนั้นก็ไม่มีการติดต่อใดๆอีกเลย แม้จะโทรศัพท์กลับไปยังหมายเลขโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา ก็ไม่มีคนรับสาย ทำให้คิดว่า น้ำหยดคงจะใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรเขามาหาเขาในครั้งนั้น
   “ปีใหม่ไปไหนวะ” เสียงดังขึ้นทำลายภวังค์
   หมูเงยหน้าจากหนังสือที่กางอยู่บนโต๊ะ โดยที่ตนเองไม่ได้สนใจตัวหนังสือในหน้านั้นเลย มองไปยังอ้วนที่นั่งลงตรงข้ามเขา พร้อมกับมิตร ส่วนต้อยนั่งลงข้างๆเขาบนม้าหินที่โต๊ะใต้ต้นหูกวางในบริเวณตึกคณะ
   “ถามกูเหรอ” หมูพูดสีหน้ากวนๆ
   “เออ” อ้วน ลากเสียงยาว
   “กลับบ้าน” หมูตอบห้วนๆ
   “แค่เนี๊ยนะ” มิตรพูดดังๆ ทำตาโต
   “เออ แล้วมึงล่ะ” หมูย้อนถาม
   “กลับบ้านเหมือนกันหว่ะ ฮ่าๆ” มิตรตอบแล้วหัวเราะร่วน
   หมูยกหนังสือบนโต๊ะ ตบเบาๆไปที่หัวของมิตรแต่ไม่โดน เพราะมิตรเอี้ยวตัวหลบ หลังจากนั้นเสียงพูดคุยหยอกล้อกันก็เข้ามาแทนที่ความงียบ ทำให้หมูหยุดคิดเรื่องที่อยู่ภายในใจไปชั่วขณะหนึ่ง
   “ปีใหม่ปีนี้บ้านเราคงครึกครื้น” ผกาพูดกับเด็กหนุ่ม ที่กำลังตักเกลือในกระปุกเติมลงไปในน้ำส้มคั้น
   “เหรอครับ” น้ำหยดพูดยิ้มๆ เงยหน้าขึ้นมองผกาด้วยความสนใจ
   “ปีนี้มีตาต้น แล้วยังมีหนูอีก”
   “น้ำเอาน้ำส้มไปให้พี่ต้นก่อนนะครับ” พูดจบน้ำหยดก็ถือแก้วน้ำส้มคั้นเดินออกไปจากครัว
   สักพักผกาก็เดินออกจากครัว ไปยืนอยู่บริเวณห้องรับแขก ยืนมองเด็กหนุ่มสองคน ที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่บนโซฟาตัวยาว ด้วยใบหน้าที่มีความสุข
   “แอบดูอะไรอยู่เหรอคุณ” เสียงของอรัญ สามีของเธอดังขึ้นข้างหลัง
   “ดูลูกเราน่ะสิคะคุณ ท่าทางมีความสุข” ผกาหันไปตอบ
   “คุณก็ด้วยแหละ” อรัญพูดยิ้มๆ เดินเข้าไปจับไหล่ภรรยา “น้ำหยดเองก็ท่าทางจะมีความสุขนะ หรือคุณว่ายังไง”
   “ค่ะ” ผกาตอบ แล้วหันกลับไปมองเด็กหนุ่มทั้งสองอีกครั้ง “ไม่น่าเชื่อนะค่ะคุณ ชั้นเองยังแทบไม่เชื่อเลยว่า ตาต้นจะดีขึ้นทันทีที่เด็กคนนี้ก้าวเข้ามาในบ้าน”
   “นั่นสิ ตอนที่คุณโทรฯไปบอกผม ว่าตาต้นฟื้นง่ายๆแบบนั้น ผมยังแทบไม่เชื่อเลย”
   “ทีแรกชั้นกลัวเหมือนกันนะค่ะ ว่าคุณจะไม่ยอมรับเด็กคนนี้”
   “ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ ... คงจะใช่” อรัญพูดยิ้มๆ “แต่ตอนนี้ขอแค่ตาต้นดีขิ้น ไม่ว่าเรื่องอะไรผมก็ยอมรับได้ทั้งนั้นแหละ ผมกลับคิดว่าพวกเราโชคดีนะ ตั้งแต่เด็กคนนี้เข้ามาในชีวิตพวกเรา ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะตาต้น”
   “เพราะเด็กคนนั้นแหละค่ะคุณ แกเหมือนหยดน้ำที่นำความชุ่มชื่นใจมาให้พวกเราจริงๆ” ผกาพูดพลางคิดถึงวันแรกที่น้ำหยดก้าวเข้ามาในบ้านของเธอในวันนั้น
ตอนที่ ๖๑
   “คุณผกาคะ คุณผกา” เสียงดังขึ้นทำลายความเงียบ พร้อมกับคนที่แต่งตัวคล้ายนางพยาบาล เดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยความรีบเร่ง ใบหน้าแตกตื่น
   “มีอะไรคะ” ผกาหันหน้าไปหาผู้เรียก
   “คุณต้นค่ะ คุณต้น” เสียงบอกอย่างตื่นเต้น “รีบเข้าไปดูเถอะค่ะ”
   แล้วทั้งสองคนก็พากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งหายไปทางด้านในของบ้าน ทิ้งให้น้ำหยดนั่งงุนงงอยู่ภายในห้องรับแขกเพียงคนเดียว เวลาผ่านไปนาน น้ำหยดนั่งนิ่งๆต่อไปไม่ไหว จึงลุกขึ้นไปยืนอยู่ที่บานประตูเลื่อนที่เป็นกระจก ทิวทัศน์ภายนอกเป็นภาพของบึงน้ำขนาดย่อม มีใบบัวและดอกบัวสารพัดสี กระจายกันอยู่เป็นกลุ่มๆบนผิวน้ำ ริมบึงมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาแก่พื้นหญ้าบริเวณนั้น รวมทั้งบึงน้ำบางส่วน ดูแล้วช่างคล้ายคลึงกับบริเวณริมบึงใหญ่ ที่มีต้นชมพูพันทิพย์อยู่รอบๆ ภายในมหาวิทยาลัยเสียเหลือเกิน
   น้ำหยดเหม่อมองอยู่สักพัก ก็เลื่อนสายตามองไปตามบริเวณอื่นเรื่อยๆ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงคนหลายคนเดินเข้ามาภายในบ้าน หันไปมองก็เห็นชายในชุดคล้ายเสื้อกราวด์แพทย์ ๔-๕ คน หิ้วกระเป๋าใบย่อม เดินอย่างรีบเร่งไปยังด้านที่คุณผกาเดินหายเข้าไป น้ำหยดมองด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยไว้ มองไปรอบๆห้องก็เห็นหนังสือนิตยสารหลายเล่มวางอยู่บนชั้นวางของ จึงเดินไปหยิบ แล้วกลับมานั่งลงที่โซฟาตัวเดิม อ่านนิตยสารเหล่านั้น เพื่อรอพบคุณผกาอีกครั้งหนึ่ง

ผกาเดินตามพยาบาลที่เธอจ้างมาเพื่อดูแลลูกชายเข้าไปในห้องที่แบ่งส่วนกั้นไว้เป็นพิเศษ ทางด้านหลังห้องรับแขกเมื่อเข้าไปถึงเธอก็เดินเข้าไปที่เตียงนอน ซึ่งวางอยู่เกือบจะกึ่งกลางห้องรอบๆเตียงเต็มไปด้วยเครื่องมือทางการแพทย์หลายอย่างคนบนเตียงกระพริบตามองดูเธอที่กำลังเดินเข้าไปหา
   “ตาต้น ตาต้น...” ผกาเรียกลูกชายเสียงเครือ

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

moyaya

ขอบคุณมากครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

dsfgabsdfhgdajdhdagafdshdfhdvbvbgdhbsdgbshdghbhfh

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

Benz_omo

ขอบคุณครับ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ                  

Eco

ขอบคุนคับ

krittamm

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ