++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...30

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผกาเดินตามพยาบาลที่เธอจ้างมาเพื่อดูแลลูกชายเข้าไปในห้องที่แบ่งส่วนกั้นไว้เป็นพิเศษ ทางด้านหลังห้องรับแขกเมื่อเข้าไปถึงเธอก็เดินเข้าไปที่เตียงนอน ซึ่งวางอยู่เกือบจะกึ่งกลางห้องรอบๆเตียงเต็มไปด้วยเครื่องมือทางการแพทย์หลายอย่างคนบนเตียงกระพริบตามองดูเธอที่กำลังเดินเข้าไปหา
   “ตาต้น ตาต้น...” ผกาเรียกลูกชายเสียงเครือ
“ฟื้นแล้วเหรอลูก ตาต้นลูกแม่” ผกาเอิ้อมมือข้างหนึ่งจับมือของลูกเธอไว้ อีกมือหนึ่งลูบไปบนแก้มที่ซูบตอบ
   “ใจเย็นๆนะคะ หนูให้คนโทรตามคุณหมอแล้ว” พยาบาลเดินเข้าไปพูดเบาๆ ผกาหันหน้ามาพยักหน้ารับรู้แล้วหันกลับไปมองหน้าลูกชาย ด้วยน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินลงมาด้วยความดีใจ ที่ลูกชายของเธอได้ฟื้นขึ้นมาจากการเป็นเจ้าชายนิทราถึง ๒ ปี
   พักใหญ่ๆกลุ่มนายแพทย์ก็เข้ามาตรวจดูลูกชายของเธอ พร้อมทั้งถอดอุปกรณ์ทางการแพทย์บางอย่างออกไปจากร่างกายของผู้ป่วย หลังจากนั้นเธอพูดคุยกับกลุ่มแพทย์อยู่นาน ถึงอาการที่ดีขึ้นโดยกะทันหัน และนัดหมายถึงการตรวจครั้งต่อไป จนกระทั่งกลุ่มแพทย์กลับไปแล้ว เธอจึงเข้าไปกุมมือลูกชายของเธอไว้อีกครั้งหนึ่ง
   “...” ต้นพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง ผกาก็สังเกตเหมือนกันว่าลูกชายเธอมีท่าทางเหมือนจะพูดอะไรมาตั้งแต่คืนสติ
   “อะไรเหรอลูก”
   “น้ำ” เป็นเสียงแผ่วๆ ที่ผกาพยายามจับน้ำเสียงออกมาจนได้
   ผกาจึงหันไปหยิบแก้วน้ำ ที่มีช้อนคันเล็กๆอยู่ด้วย เธอใช้ช้อนตักน้ำส่งเข้าปากต้น
   “หิวน้ำเหรอลูก”
   แต่ต้นกลับปิดปากสนิท จนผกาต้องเอาแก้วน้ำกลับไปวางไว้ที่เดิม
   “น้ำ” ต้นพยายามพูดอีก ด้วยความลำบากดวงตาเหลือบมองไปที่ทางเดินที่ทอดออกไปยังห้องรับแขก
   “น้ำเหรอลูก หรือว่า...” ผกาคิดขึ้นมาได้ถึงเด็กหนุ่มที่อยู่ในห้องรับแขกเมื่อสักครู่ แล้วก็ต้องตกใจว่าเธอทิ้งให้เด็กหนุ่มคนนั้นอยู่ในห้องรับแขก เป็นเวลานานมากแล้ว ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นยังรออยู่หรือว่ากลับไปเสียแล้ว
   ผกาผลุนผลันเดินออกมา ก็เห็นว่าน้ำหยดยังนั่งอยู่บนโซฟา อ่านหนังสือนิตยสารอยู่อย่างเงียบๆ เมื่อได้ยินเสียงเธอเดินเข้าห้องรับแขก ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มน้อยๆให้เธอ
   “หนูน้ำ” ผกาเอ่ยชื่อเบาๆรู้สึกสบายใจขึ้นที่เห็นน้ำหยดยังอยู่ภายในห้องรับแขก
“ขอโทษนะจ๊ะที่ให้นั่งรอเสียนาน นี่น้าคิดว่าหนูกลับไปแล้ว” พูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
   “ยังไม่ได้ลาคุณน้าเลย แล้วไม่มีใครที่พอจะบอกได้เลย ผมก็เลยรออยู่น่ะครับ อีกอย่าง ...” ใบหน้าของน้ำหยดแดงระเรื่อขึ้น “ผมยังไม่ได้เจอพี่ต้นเลย”
   “นั่นสินะ” ผกานั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับน้ำหยด “อยากเจอต้นมากเหรอจ๊ะ”
   “ครับ” น้ำหยดพูดพร้อมกับพยักหน้ารับคำ “สัญญากับพี่เค้าไว้แล้วด้วย ว่ายังไงวันนี้ก็จะมาหาพี่เค้า”
   “หนูแน่ใจเหรอจ๊ะว่าอยากเจอต้น” ผกาถามย้ำอีกครั้ง
   “เอ๋ ...” ความประหลาดใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของน้ำหยดทันที “ทำไมเหรอครับ”
   “เปล่าจ๊ะ ตาต้นก็อยากเจอหนูเหมือนกัน อยู่ข้างในแน่ะ ตามน้ามาสิจ๊ะ” พูดแล้วผกาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปด้านใน โดยมีน้ำหยดลุกจากโซฟาเดินตามไปด้วยความงุนงงไม่น้อย
   “นั่นไงตาต้น เข้าไปหาสิ” ผกาบอกพลางพยักหน้าไปที่เตียงในห้องนั้น น้ำหยดมองตามไปยังร่างนี่นอนอยู่บนเตียงด้วยความงุนงง
   ผิวที่ขาวซีด ใบหน้ารูปไข่ คิ้วคมเข้ม ดวงตากลมโต ริมฝีปากที่เกือบจะเป็นรูปกระจับแต่ซีดเซียว กับใบหน้าที่ซูบผอม ทำให้น้ำหยดเหม่อมองพลางค่อยๆขยับเดินเข้าไปใกล้ๆด้วยความไม่แน่ใจ แววตาดำขลับถึงจะไม่สดใสอย่างที่เคยเห็น แต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก และความหวัง ที่ส่งประกายตอบกลับมานั่นเอง ทำให้น้ำหยดมั่นใจว่า คนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นคนคนเดียวกับที่ตนได้เห็นหน้าอย่างชัดเจนเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว น้ำหยดเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียง เอื้อมมือทั้งสองข้างไปกุมมือใหญ่โตที่ซีดเซียวไว้ พลางบีบเบาๆ
   “พี่ต้น น้ำมาหาตามสัญญาแล้วนะครับ” น้ำหยดพูดเบาๆ เบ้าตากลับเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาของความสงสาร และความตื้นตัน เมื่อเข้าใจเรื่องราวหลายๆอย่างขึ้นมาได้ ถึงแม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม
   “น้ำอยู่นี่แล้วนะครับ น้ำไม่ไปไหนเด็ดขาด ยังไงน้ำก็ไม่ทิ้งพี่ต้นไปไหนแน่นอนครับ” น้ำหยดพูดด้วยรอยยิ้มกว้างจนดวงตาหยีลงเกือบครึ่ง ทำให้หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ ไหลรินลงมาอย่างช้าๆ
ตอนที่ ๖๒
   หมูเคยได้รู้มาเหมือนกันว่า วิทยาเขตแห่งนี้เป็นวิทยาเขตเล็กๆ แต่ที่เห็นในตอนนี้ มันเล็กยิ่งกว่าที่เขาคิดเสียอีก อาคาร ๔ หลัง ที่ถูกแวดล้อมด้วยอาคารต่างๆของโรงเรียนสาธิตมัธยมของมหาวิทยาลัย และตัวอาคารของโรงเรียนมัธยม ที่มีชื่อเสียงประดับประเทศอีกแห่งหนึ่ง ภายในพื้นที่ขนาดใหญ่ หมูมองไปที่ใต้อาคารหลังหนึ่งซึ่งมีโต๊ะยาวหลายตัวเรียงรายอยู่ มีนักศึกษานั่งกันอยู่ไม่น้อย มองไปอีกทางหนึ่งมีชุดโต๊ะหินและชุดโต๊ะไม้อย่างละชุด อยู่ตรงเนื้อที่ว่างเล็กๆ ระหว่างอาคารของมหาวิทยาลัย กับโรงเรียนสาธิต หมูตัดสินใจเดินไปที่โต๊ะใต้อาคารตัวที่ใกล้ที่สุด
   “ขอโทษนะครับ โต๊ะมนุษย์ฯเอกไทย โต๊ะไหนเหรอครับ” หมูเอ่ยถามนักศึกษาคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในกลุ่มนักศึกษาสิบกว่าคน
   “โต๊ะนั้นครับ” นักศึกษาชายคนนั้นชี้ไปที่โต๊ะบริเวณที่ว่างระหว่างอาคาร ที่ไม่มีคนอยู่เลย หมูหันไปมองตามมือ แล้วหันมามองคนตอบด้วยความสงสัย “ไปเรียนกันอยู่ เดี๋ยวคงลงมา จวนหมดคาบแล้ว” นักศึกษาคนนั้นพูดต่อหลังจากที่มองดูนาฬิกาข้อมือ
   “ขอบคุณครับ” หมูพูดแล้วเดินไปนั่งรอที่ม้าหิน
   พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันหยุดยาวในช่วงปีใหม่ และวันนี้หมูมีเรียนแค่คาบวิชาในช่วงเช้าเพียงวิชาเดียว จึงตัดสินใจเข้ากรุงเทพฯทันที เพื่อมาหาคนที่เขาคิดว่าพอจะช่วยตอบปัญหาบางอย่างในใจได้ นั่งรออยู่ไม่นานนัก ก็มีนักศึกษากลุ่มใหญ่ประมาณยี่สิบกว่าคน เดินเป็นกลุ่มย่อยๆมาทางโต๊ะที่เขานั่งอยู่ มีหลายคนที่ทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้น แล้วหมูก็มองเห็นคนที่เขาต้องการพบ หมูจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา
   “ติ๊ก” หมูส่งเสียงเรียก เพราะติ๊กกำลังคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน
   “อ้าว หมู ... มาได้ยังไง” ติ๊กทักตอบ
   “นายว่างมั๊ย เรามีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย”
   “เรื่องอะไร” ติ๊กถามอย่างสงสัย
   “น้ำหยดรอไปเรียนไว้เทอมนึง แล้วตอนนี้บ้านน้ำไม่มีใครอยู่เลย นายรู้เรื่องพวกนี้รึเปล่า” หมูถามแล้วจ้องหน้าติ๊กนิ่ง
   ติ๊กจ้องตอบด้วยสายตาแข็งกร้าว ในใจคิดว่าถึงแม้เพื่อนเขาจะรู้สึกว่าเป็นความผิดของตัวเอง แต่เขาก็ยังคิดว่าคนคนนี้ต้องรับผิดชอบด้วยเหมือนกัน
   “ว่าไง นายรู้ใช่มั๊ยว่าน้ำอยู่ที่ไหน” หมูจ้องตอบบ้าง “หรือว่าน้ำอยู่ที่บ้านนาย”
   “เหอะ” ติ๊กแค่นเสียงเบาๆ “อะไรมันอยู่ในหัวนายกันแน่ ถึงได้คิดว่าน้ำอยู่บ้านเรา”
   “ถ้างั้น ... น้ำอยู่ที่ไหน”
   “บ้านแฟนเค้ามั๊ง” ติ๊กตอบด้วยน้ำเสียงหยันๆ “สมใจนายแล้วไม่ใช่เหรอไง”
   “แฟน? ... ใคร” หมูขมวดคิ้ว “คงไม่ใช่นายตั๊ก พี่ชายนายหรอกนะ”
   “นั่นมันเรื่องตั้งนานแล้ว” แว่บหนึ่งทีใบหน้าของติ๊กเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มหยันๆเช่นเคย “ตอนนี้น้ำอยู่กับพี่ต้น”
   “พี่ต้น” หมูทวนชื่อ คิ้วขมวดเหมือนไม่เชื่อ “ต้น พันพฤกษ์น่ะเหรอ”
   “ใช่” ติ๊กตอบสั้นๆ
   “ไม่น่าเป็นไปได้” หมูก้มหน้าครุ่นคิด “หรือว่าเราคิดไปเอง”
   “อะไรของนาย ที่ว่าไม่น่าเป็นไปได้น่ะ” ติ๊กสงสัยในท่าทางของหมู จนอดถามออกไปไม่ได้
   “ติ๊ก นายจำคืนที่ไปค้างที่ห้องของน้ำได้มั๊ย” หมูเงยหน้าขึ้นถาม
   “ทำไม”
   “ทีแรกเราคิดว่ามันเกี่ยวกับคนชื่อต้นนี่แหละ หาที่นั่งคุยก่อนดีกว่า เราว่าอาจจะคุยกันยาว”
   “เอางั้นก็ได้”
ติ๊กฟังแล้วอยากรู้ว่าหมูรู้อะไรบ้าง จึงเดินนำหมูไปทางสนามบาสที่ห่างออกไป แล้วนั่งลงบนม้ายาวใต้ต้นแปรงล้างขวดที่อยู่ข้างสนาม แล้วหมูก็เริ่มเล่าเรื่องของต้น พันธ์พฤกษ์ ที่รู้มาจากเอก รวมทั้งเรื่องที่ไปหาน้ำหยดที่บ้านแต่ไม่พบ และเรื่องที่น้ำหยดโทรศัพท์มาหาเขา ให้ติ๊กได้รู้ทั้งหมด ติ๊กนั่งฟังอย่างเงียบๆ ใบหน้าครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา
“นายเอาเบอร์โทรฯนายมาแล้วกัน ถ้าเราบอกอะไรได้  เราจะโทรฯไปบอก” ติ๊กพูดขึ้นเมื่อหมูเล่าเรื่องจบ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา เตรียมบันทึกหมายเลขโทรศัพท์ของหมู
หมูบอกหมายเลขโทรศัพท์ไป รู้สึกเหมือนกันว่ามีบางอย่างผิดปรกติ แต่ก็คิดไม่ออก
“พอดีเรามีธุระ ขอตัวก่อนนะ” พูดจบติ๊กก็ลุกเดินออกไปทันที แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังด้านประตูรั้วโรงเรียนสาธิต
เมื่อติ๊กลับสายตาไปแล้ว หมูจึงนึกขึ้นได้ถึงสิ่งผิดปรกติ
ทำไมติ๊กพูดว่า ... ถ้าบอกอะไรได้จะโทรฯมาบอก ... หมายความว่าติ๊กรู้เรื่องอะไรบางอย่างอยู่แล้ว แต่บอกไม่ได้ การที่จะบอกเรื่องอะไรให้หมูรู้จะต้องไปถามคนบางคนเสียก่อนหรือเปล่า
ถ้าใช่ ...  คนคนนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากน้ำหยด
“โธ่เว๊ย !” หมูสบถเบาๆ เมื่อรู้ว่าพลาดโอกาสที่ดีไปเสียแล้ว
“สวัสดีครับคุณติ๊ก มาเยี่ยมคุณน้ำหยดเหรอครับ” เสียงทักทายมาจากป้อมยาม เมื่อติ๊กชะโงกหน้าเข้าไปหา
“ครับลุง อยู่กันรึเปล่าครับ” ติ๊กยิ้มทักทายอย่างอารมณ์ดี
“อยู่สิครับ เชิญเลยครับเดี๋ยวผมเปิดประตูให้” พูดจบก็เอื้อมมือไปกดสวิชต์ ให้ระบบเลื่อนไฟฟ้าทำงาน บานประตูรั้วก็ค่อยๆเลื่อนเปิดออกช้าๆ
“ขอบคุณครับลุง”
ติ๊กเดินกลับไปที่รถ ในขณะที่ประตูค่อยๆเลื่อนเปิด แล้วขับรถเข้าไปที่บริเวณบ้านที่อยู่ริมบึงน้ำขนาดย่อมทางด้านขวาของพื้นที่ขนาดใหญ่ภายในรั้วบ้าน ติ๊กดับเครื่องรถยนต์ ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านขนาดย่อม โดยไม่ลืมใช้กุญแจไฟฟ้าลอคประตูรถให้เรียบร้อยเสียก่อน เมื่อเปิดประตูเลื่อนเข้าไปด้วยความคุ้นเคย ก็มีเสียงทักมาจากโซฟารับแขก
“อ้าวติ๊ก ว่างเหรอ” น้ำหยดลุกขึ้นมาจากโซฟา เดินเข้าไปหาติ๊ก “ดีจังมีคนกินข้าวเย็นเพิ่มขึ้นอีกคน วันนี้คุณน้าไปงานเลี้ยงกันทั้งคู่ เราอยู่กับพี่เค้าสองคน”
“งั้นก็ดีดิ๊ ประหยัดค่าอาหารไปอีกมื้อ จริงมั๊ยครับพี่ต้น ” ติ๊กหันไปถามอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟา กำลังมองมาทางติ๊กด้วยรอยยิ้ม
ตอนที่ ๖๓
   “น้ำหยด นายนี่มันอดทนดีจริงๆเลยนะ” ติ๊กพูดกับน้ำหยดที่มาส่งเขาถึงรถ น้ำหยดได้แต่ยิ้มไม่ตอบอะไร
“เมื่อตอนบ่าย หมูมันไปหาเราที่มหาวิทยาลัย” ติ๊กบอกกับน้ำหยดที่มาส่งเขาถึงรถ
   “เหรอ” ดวงตาที่สดใสของน้ำหยดเศร้าลงถนัด เมื่อได้ยินชื่อนี้
   “มันมาถามว่านายอยู่ที่ไหน แล้วอยู่กับใคร แล้วก็...” ติ๊กเว้นระยะเหมือนลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่
“หมูรู้เรื่องเก่าๆของพี่ต้นด้วย”
   น้ำหยดยังคงนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มบางๆที่มุมปาก
   “เอาไงกับหมูมันดีล่ะ” ติ๊กถามด้วยความกังวล
   “ปล่อยไว้แบบนี้แหละ ให้เรื่องมันค่อยๆจางหายไป หมูมาหานายถึงที่แปลว่าคงร้อนรนน่าดู ถ้าเราโผล่ไปตอนนี้ คงเป็นเรื่องขึ้นมาอีก”
   “นายยอมรับเหอะว่ารักหมูมันเหมือนกัน” ติ๊กยิ้มเศร้าๆ
   “หมูขาดเราได้ แต่พี่ต้นถ้าไม่มีเรา...” น้ำหยดไม่ตอบตรงๆ แววตาเปลี่ยนเป็นหม่นหมองลงอีกครั้ง
   “เอาเหอะ แล้วแต่นายแล้วกัน แต่นายห้ามลืมนะว่า ถ้ามีอะไรต้องบอกเรา ว่าไปก็เซ็งหว่ะ”
   “เซ็งไร”
   “ไม่มีคนรักน่ะสิวะ”พูดจบก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง สตาร์ทรถเตรียมจะขับออกไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะน้ำหยดเคาะเบาๆที่กระจกหน้าต่างติ๊กจึงกดสวิชต์เลื่อนกระจกหน้าต่างลง
   “ติ๊ก เรารักนายนะ ไอ้เพื่อนรัก” น้ำหยดพูดด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาหยี
   “เช๊อะ” ติ๊กเบ้หน้า “ก็ยังดีวะ ไปนะเดี๋ยวคืนส่งท้ายปีเก่าถ้าไม่มีที่ไปจะมาเคาท์ดาวน์ด้วย”

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขแนคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

fgsdfghgdhjgfhadghsdhghsghghgdhsghhg

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ                  

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ                  

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ                  

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ                  

Eco

ขอบคุนคับ

krittamm

ขอบคุณครับ