++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...31

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “ไม่มีคนรักน่ะสิวะ”พูดจบก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง สตาร์ทรถเตรียมจะขับออกไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะน้ำหยดเคาะเบาๆที่กระจกหน้าต่างติ๊กจึงกดสวิชต์เลื่อนกระจกหน้าต่างลง
   “ติ๊ก เรารักนายนะ ไอ้เพื่อนรัก” น้ำหยดพูดด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาหยี
   “เช๊อะ” ติ๊กเบ้หน้า “ก็ยังดีวะ ไปนะเดี๋ยวคืนส่งท้ายปีเก่าถ้าไม่มีที่ไปจะมาเคาท์ดาวน์ด้วย”
“ถ้ามาก็ดีสิ พี่ต้นคงดีใจ”
   “ไปหล่ะ นายเข้าบ้านเหอะ ออกมานานแล้วเดี๋ยวพี่เค้าจะเป็นห่วง” พูดจบก็กดสวิตช์เลื่อนบานกระจกขึ้น แล้วขับรถไปยังประตูรั้วที่ค่อยๆเปิดออกช้าๆ
   น้ำหยดยืนรอจนรถของติ๊กขับพ้นประตูรั้วออกไป และบานประตูเลื่อนปิดสนิท จึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน พอปิดประตูบ้านเรียบร้อยก็เดินไปนั่งลงข้างๆต้นไม้ ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา
   “พอดีน้ำคุยกับติ๊กนานไปหน่อย” น้ำหยดยิ้มกว้างให้ต้นไม้  เอื้อมมือไปจับมือต้นไม้แล้วบีบเบาๆ
“ติ๊กบอกว่าอาจจะมาเคาท์ดาวน์กับพวกเราด้วย พี่ต้นว่าดีมั๊ยครับ”
   “อื้อ” ต้นไม้ตอบเบาๆด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง พลางบีบมือของน้ำหยดอย่างแผ่วเบาเหมือนไร้เรี่ยวแรง
   น้ำหยดแนบแก้มไปกับต้นแขนอันซูบผอมของต้นไม้ บีบมือของต้นไม้เบาๆอีกครั้ง แล้วยิ้มอย่างมีความสุข
   “เพื่อนงั้นเหรอ เฮ้อ.....” ติ๊กนอนใช้แขนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงนอนในห้องของตัวเอง
“ถ้าเราทำแบบหมู นายจะรู้สึกกับเราแบบเดียวกับที่รู้สึกกับหมูมันหรือเปล่า แต่เราคงทนไม่ได้ถ้านายทำกับเราเหมือนที่ทำกับหมูตอนนี้”
ติ๊กถอนหายใจยาวอีกครั้ง แล้วพลิกตัวตอนตะแคง คิดถึงเรื่องของน้ำหยดกับต้นไม้จนหลับไป
“แกจะบอกว่าผีนายต้นไปลักหลับนายถึงห้องเหรอ” ติ๊กพูดด้วยความตกใจ เมื่อน้ำหยดเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังจนจบ
“ไม่ใช่ผี แต่เป็นดวงจิต” น้ำหยดพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “พี่เค้าไม่ได้ตายซะหน่อย”
“นั่นแหละ เหลือแต่วิญญาณแค่นั้น ไม่เป็นผีแล้วเรียกว่าอะไร”
วันนั้นเป็นวันที่ติ๊กนัดน้ำหยดออกมากินข้าวด้วยกัน หลังจากที่น้ำหยดกลับมากรุงเทพฯได้เกือบสัปดาห์
“บอกว่าดวงจิต นายจะเรียกวิญญาณก็ได้ ตามใจนายแต่ห้ามเรียกพี่เค้าว่าผี” น้ำหยดพูดโกรธๆ
“พี่เค้ายังไม่ตายนะ”
“ไม่ตายก็เกือบไปแหละ” ติ๊กไม่ยอมแพ้ “เหลือแต่วิญญาณสิงอยู่ในห้อง แล้วลักหลับจนคนเค้าเผ่นกระเจิง มีนายนี่แหละที่ไม่กลัว”
“ใครว่าไม่กลัว” น้ำหยดเถียง
“ตอนนั้นกลัวนะ แต่พออะไรๆมันผ่านไป ก็รู้สีกว่าพี่เค้าอ่อนโยนกับเรามากๆ เลยกลัวน้อยลง”
“เฮ๊อะ!” ติ๊กแค่นเสียง “ว่าแต่ทำไมจู่ๆถึงฟื้นขึ้นมาได้วะ หลับไปตั้ง ๒ ปี”
“ก็บอกแล้วไง ว่าดวงจิตหลงไปติดอยู่ที่โน่น” น้ำหยดหมายถึงห้อง ๓๑๕ ของหอชาย ๙
“พอรู้สึกมั่นใจในตัวเรา ก็เลยตามเรากลับมาเข้าร่าง”
“ทำไมนายเข้าใจอะไรได้งายจัง เป็นเรานะ” ติ๊กทำท่าหัวสั่นหัวคลอน
“บรื๊อ... แค่คิดก็ไม่ไหว”
“ฮ่าๆ” น้ำหยดหัวเราะในท่าทางของติ๊ก “คงเป็นเพราะหลวงปู่สั่งสอนมาดีมั๊ง” รอยยิ้มระบายไปทั่วใบหน้า
“อืม...คงจะจริง” ติ๊กพยักหน้าเห็นด้วย “แล้วนายจะทำยังไงต่อ”
“เราคงดรอปเรียนไว้ซักเทอม อยากอยู่เป็นกำลังใจให้พี่เค้า บางทีนะ อาจจะไปอยู่ที่บ้านพี่เค้าซักพัก”
“พ่อกับแม่นายจะยอมเหรอ” ติ๊กพูดด้วยสีหน้ากังวล “แล้วทางบ้านพี่ต้นเค้าจะยอมให้นายไปอยู่เหรอไง”
“เรื่องดรอปน่ะ ทีแรกพ่อกับแม่ก็ไม่เห็นด้วย แต่พอเราเล่าทุกอย่างให้ฟัง พ่อกับแม่ก็เข้าใจ” ติ๊กพยักหน้าทำท่าเข้าใจในสิ่งที่น้ำหยดพูด แต่ไม่ได้พูดขัดอะไร น้ำหยดจึงพูดต่อ
“ส่วนบ้านพี่ต้นน่ะ ตอนนี้เราก็ไปกลับเกือบทุกวันอยู่แล้ว ถ้าไปค้างซะเลยก็ไม่มีปัญหาหรอก”
“เราว่าผิดธรรมเนียมไปหน่อยนะ” ติ๊กทำสีหน้าขึงขัง
“ธรรมเนียมอะไร” น้ำหยดถามงงๆ
“อ้าว จู่ๆไปอยู่บ้านเค้าเลยได้ยังไง ต้องให้จัดผู้หลักผู้ใหญ่ไปสู่ขอก่อนสิ แล้วก็ยกขันหมากไม่ก็ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวไปรับ นี่หอบข้าวหอบของไปอยู่บ้านผู้ชายเค้าเลย ไม่เรียกผิดธรรมเนียมเหรอไง”
น้ำหยดฟังแล้วก็หัวเราะด้วยใบหน้าแดงกล่ำ ไม่รู้ว่าเพราะความขบขันหรือความเขินอาย
จากนั้นติ๊กก็เจอกับน้ำหยดอีก ๒-๓ ครั้ง ช่วงใกล้เปิดเทอมก็ได้รู้ว่า พ่อและแม่ของน้ำหยดมีความจำเป็นต้องไปทำงานต่างประเทศ ๓-๔ เดือน และน้ำหยดไปทำเรื่องดรอปการเรียนในมหาวิทยาลัยไว้เรียบร้อยแล้ว ผ่านไปอีกเดือนหนึ่ง ติ๊กจึงได้มีโอกาสตามน้ำหยดเข้าไปในบ้านของต้นไม้ และได้พบกับชายหนุ่มที่เป็น ‘ผู้มาเยือนยามวิกาล’ ของน้ำหยดเป็นครั้งแรก
ตอนที่ ๖๔
   ติ๊กมองดูชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง อย่างไม่ค่อยเชื่อในสายตาของตนเอง ชายหนุ่มคนนี้น่ะหรือที่ฆ่าตัวตาย แล้วต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรามานานถึง ๒ ปี มองดูไกลๆเทียบกับน้ำหยดที่เดินเข้าไปนั่งลงบนขอบเตียงแล้ว ชายหนุ่มคนนี้หากยืนขึ้นคงสูงกว่าน้ำหยดเกือบช่วงศรีษะ ไหล่ที่กว้างนั้นทำให้คิดว่า ยามที่คนคนนี้ยังแข็งแรงอยู่ คงมีเรือนร่างที่ใหญ่โตน่าดูทีเดียว ติ๊กเดินเข้าไปใกล้ เริ่มสังเกตดูเครื่องหน้าบนใบหน้ารูปไข่ กับผมสั้นเกรียนเหมือนคนโกนหัวแล้วผมเพิ่งจะเริ่มยาว ริมฝีปากบางเป็นรูปกระจับ ดูซีดเซียวแตกระแหง จมูกโด่งเป็นสัน แก้มซูบตอบ คิ้วดกหนา ดวงตากลมโตแต่ไม่สดใสเท่าที่ควรเป็น แววตาเท่านั้นที่บ่งบอกได้ถึงความรัก และซาบซึ้งที่มีต่อเพื่อนของเขา
   ... ตอนยังดีๆอยู่คงหล่อน่าดู ...
   นั่นเป็นความคิดของติ๊ก เมื่อได้พิจารณาดูต้นไม้อย่างเต็มตา
   “พี่ต้นครับ นี่ติ๊ก ... เพื่อนรัก เพื่อนคนสำคัญที่สุดของน้ำหยดที่เคยเล่าให้พี่ฟังไง” วันนั้นน้ำหยดบอกกับต้นไม้แบบนั้นแล้วหันมายิ้มกว้างให้กับเขา
   ... เพื่อนรัก เพื่อนคนสำคัญที่สุดของน้ำหยด ...
   คำนี้เองเหมือนเป็นกุญแจปลดพันธนาการที่ผูกมัดหัวใจของเขาอยู่ ความสุขจากการที่เคยทำอะไรให้กับน้ำหยด ยังไม่เท่ากับความสุขเมื่อตอนที่ได้ยินคำพูดนี้
   เกือบสองชั่วโมงที่เขาได้เห็นน้ำหยดดูแลต้นไม้ น้ำหยดไม่ได้อยู่นิ่งเลย ปากก็ชวนเขาคุยบ้าง หันไปพูดกับต้นไม้บ้าง ในขณะที่มือจับส่วนแขนหรือมือของต้นไม้ ให้ขยับไปมาอยู่เรื่อยๆ บางทีก็เลื่อนตัวไปขยับส่วนขาหรือเท้า ให้มีการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ ไม่ให้อยู่นิ่ง
   “แขนขาพี่ต้นยังไม่ค่อยมีแรง ต้องไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล เวลาอยู่บ้านพวกเราก็ต้องช่วยกันแบบนี้แหละ” น้ำหยดบอกเขาภายหลัง
   ต้นไม้ไม่ค่อยพูด เพราะร่างกายยังไม่ฟื้นฟู เสียงที่เปล่งออกมาเป็นคำๆอย่างลำบากจึงแหบแห้ง บางคราวแทบจะจับใจความไม่ได้เลยว่าพูดอะไรบ้าง แต่เขาก็เห็นน้ำหยดตั้งอกตั้งใจฟัง ทุกครั้งที่มีเสียงเปล่งออกมาจากปากของต้นไม้
   “เหนื่อยมั๊ยวะ” ติ๊กถามเมื่อตอนที่น้ำหยดเดินมาส่งเขาที่รถในวันนั้น
   “บางทีนะ” น้ำหยดตอบยิ้มๆ “ก็แค่เพลียๆแหละ เพราะบางคืนเรานอนไม่คอยได้นอน ถึงจะมีพยาบาลคอยดูแลก็เถอะ แต่พี่เค้าก็อยากให้เราอยู่ใกล้ๆ”
   “เอาวะ เดี๋ยวพี่เค้าหายดีแล้วคงตอบแทนนายเต็มที่แน่” ติ๊กทำสีหน้าล้อเลียน น้ำหยดคิดอยู่นานถึงได้เข้าใจความหมายที่ติ๊กพูด
   “นายนี่นะ วกเข้าเรื่องนี้ทุกที ตั้งแต่...” น้ำหยดหยุดพูด รอยยิ้มค้างอยู่บนใบหน้า แล้วเปลี่ยนเป็นเศร้าลง
   “คิดถึงหมูเหรอ” ติ๊กถามด้วยความเป็นห่วง
   “อื้อ” น้ำหยดมีสีหน้ากังวล “พอคิดถึงเรื่องของพี่ต้น เราก็อดเป็นห่วงหมูไม่ได้ หวังว่าเค้าคงไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามลงไป”
   “เฮ๊อะ! อย่างนายหมูนั่นน่ะเหรอ นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หมูมันไม่ใช่คนที่ฝังใจหรือทุ่มเทให้กับสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ หรอก” ติ๊กทำหน้าดูถูกคนที่พูดถึง
   นั่นเป็นคำพูดประโยคสุดท้ายของวันนั้น ก่อนที่เขาจะกลับออกมาจากบ้านของต้นไม้ แต่วันนี้นี่เอง ทำให้เขาสงสัยว่า อะไรกันแน่ที่ทำให้หมูมาหาเขาถึงวิทยาเขตเล็กๆที่เขาศึกษาอยู่
   หรือว่า ... หมูจะรักน้ำหยดจริงๆ
   กลีบดอกที่ร่วงหล่นจากกิ่งก้าน ทำให้พื้นหญ้าใต้ต้นชมพูพันทิพย์ ราวกับปูไว้ด้วยพรมสีชมพูอมม่วง เหมือนนาฬิกาบอกเวลาตามธรรมชาติ ที่บอกให้รู้ว่าฤดูร้อนได้มาถึงแล้ว และบอกให้นักศึกษารู้ว่าการสอบปลายเทอมในภาคเรียนที่สอง ได้ใกล้เข้ามาแล้ว
หมูนั่งอยู่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ริมบึงใหญ่ บางทีก็หยิบก้อนดินโยนลงไป แล้วมองดูวงคลื่นที่กระจายตัวออกเป็นวงซ้อนกัน อันเนื่องมาจากแรงกระทบของก้อนดิน ไม่ได้สนใจแม้แต่รถจักรยานคันหนึ่ง ที่มาจอดอยู่ข้างๆรถจักรยานของเขา เจ้าของจักรยานคันนั้นก็เดินมานั่งลงข้างๆหมู
   “อยู่นี่จริงๆด้วย” ต้อยทักเบาๆ แต่หมูไม่ตอบ ได้แต่มองผิวน้ำอย่างเงียบๆ
“กูว่าเค้าไว้ซะขนาดนั้น เค้าคงไม่ยกโทษให้กู” หมูพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน
“ไหนมึงบอกกูว่าพี่เค้าโทรหามึงไง แล้วเค้ายังส่งข้อความอวยพรปีใหม่ให้มึงด้วยไม่ใช่เหรอไง” ต้อยพูดพลางหันไปมองหน้าหมู จากที่เห็นเสี้ยวหน้าทางด้านข้าง มันดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน “กูว่าพี่เค้าไม่ได้โกรธอะไรมึงหรอก”
“มึงคิดอย่างงั้นเหรอวะ” หมูหันมามองหน้าเพื่อน
“กูว่านะ” ต้อยทำท่าคิด “ตอนนี่พี่เค้าคงไม่สะดวกอะไรสักอย่างแหละ พอเค้าว่างเดี๋ยวเค้าก็ติดต่อมึงแหละ”
“ขอบใจหว่ะที่ช่วยปลอบ” หมูหันหน้ากลับไปมองผิวน้ำที่กระเพื่อมน้อยๆในบึงใหญ่
“ตอนที่พี่เค้าคบกับมึง มึงเองก็ดีกับเค้าไม่น้อย ยังไงมันก็ต้องมีความผูกพันกันอยู่บ้างแหละ มึงคิดดูสิวะ ขนาดเพื่อนๆที่คณะเค้าอย่างพี่นุช พี่เก๋ สนิทกับพี่น้ำเค้าขนาดนั้น เค้ายังไม่ติดต่อด้วยเลย แปลว่าเค้าต้องยุ่งอยู่กับอะไรสักอย่างแน่ๆหว่ะ” ต้อยพยายามพูดปลอบใจเพื่อน
หมูฟังแล้วก็คิดตามไปด้วย
... นั่นสินะ ขนาดเพื่อนๆยังไม่ไดรับการติดต่อให้ได้รู้ข่าวคราวเลยแม้แต่น้อย น้ำหยดคงจะยุ่งอยู่กับเรื่องอะไรสักอย่าง จนไม่มีเวลา ไม่อย่างนั้นจะต้องถึงกับดรอปการเรียนเอาไว้เชียวหรือ แต่สิ่งนั้นคืออะไรล่ะ มันเกี่ยวข้องกับคนที่ชื่อต้นไม้ด้วยหรือเปล่า ...
ตอนที่ ๖๕
   หมูมองเห็นนักศึกษากลุ่มนั้นเดินเข้ามาในโรงอาหารตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนอกจากรู้สึกว่า วันนี้ทุกคนมากันพร้อมหน้ามากกว่าที่คิด และเหมือนจะล้อมใครสักคนไว้กึ่งกลาง หมูเหลือบมองดูแว่บหนึ่ง แล้วก็สนใจกับขนมที่ซื้อมาจากตลาดแสงจันทร์ต่อไป พร้อมกับฟังการสนทนาของเพื่อนๆด้วยอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก จนกระทั่งขนมต่างๆหมดลง หมูและเพื่อนๆก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพากันเดินออกไปจากโรงอาหาร
   “ไอ้หมู” ต้อยเรียกขณะที่กำลังเดินไปหารถจักรยาน ที่จอดไว้ข้างๆโรงอาหาร
   “ไร” หมูตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก
   “ตกลงมึงจะไม่คุยกับพี่เค้าหน่อยเหรอ”
   “คุยกับใคร” หมูหันกลับมามองหน้าต้อยที่ยืนอยู่ข้างหลัง
   “พี่น้ำไง มึงไม่เข้าไปหาเค้าหน่อยเหรอ” สีหน้าของต้อยเหมือนรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
   “คุยยังไงวะ อยู่ไหนกูยังไม่รู้เลย” หมูตอบแล้วก็เห็นต้อยขมวดคิ้ว
   “มึงไม่เห็นจริงๆเหรอวะ” ต้อยพูดช้าๆชัดถ้อยชัดคำ
   “เห็นอะไร” คราวนี้หมูขมวดคิ้วบ้าง
   “พี่น้ำไง มึงไม่เห็นพี่เค้าเหรอ”
   “ไหน ... มึงว่าเห็นน้ำที่ไหน” หมูถามอย่างตื่นเต้น
   “โน่นไง” ต้อยหันไปชี้ที่กลุ่มของนักศึกษาปี๒ คณะมนุษยศาสตร์ ที่นั่งกันอยู่ในโรงอาหาร “ที่ใส่แจคเกตสีน้ำเงินน่ะ”
   หมูฟังจบก็เดินกลับเข้าไปในโรงอาหารด้วยความรวดเร็วสายตาจ้องมองดูแผ่นหลังที่คุ้นตาของคนใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงินคนคนนั้นนั่งหันหลังให้เขาซึ่งกำลังเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ
   “อ้าวหมู มารับน้ำเหรอ” นุชพูดขึ้นทันทีที่มองเห็นหมูเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังคนใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงินที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

kk-t

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

fgtfdhgjhfgjhvbjhfjdfdfhjdfhsfhdtghseryht

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ชอบมากๆเลยครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ