++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...32

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“โน่นไง” ต้อยหันไปชี้ที่กลุ่มของนักศึกษาปี๒ คณะมนุษยศาสตร์ ที่นั่งกันอยู่ในโรงอาหาร “ที่ใส่แจคเกตสีน้ำเงินน่ะ”
   หมูฟังจบก็เดินกลับเข้าไปในโรงอาหารด้วยความรวดเร็วสายตาจ้องมองดูแผ่นหลังที่คุ้นตาของคนใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงินคนคนนั้นนั่งหันหลังให้เขาซึ่งกำลังเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ
   “อ้าวหมู มารับน้ำเหรอ” นุชพูดขึ้นทันทีที่มองเห็นหมูเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังคนใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงินที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ
“มาเร็วไปหน่อยมั๊ง พวกเรายังคุยกันไม่จุใจเลย”
   หมูก้มหน้าลงมองด้านหลังของคนที่ใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงิน ผมหยักศกเส้นหนาที่ซอยสั้น เปิดให้เห็นผิวต้นคอที่เป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ ราวสีน้ำผึ้ง รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขณะที่คนคนนั้นกำลังหันหน้ามาช้าๆ
   “น้ำ” หมูบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น อยากจะทำอะไรมากกว่าการยืนมองหน้าคนตรงหน้าอยู่เฉยๆแบบนี้
   “นี่ ตาน้ำ” น้ำหยดหันกลับไปตามเสียงเรียกของเก๋ “เบอร์โทรฯพวกเรา ก็ให้ไปหมดแล้วนะ เดี๋ยวปิดเทอมอย่าลืมโทรหาพวกเรามั่งล่ะ จะได้นัดกันออกมาคุยกันให้นานๆ”
   “อื้อ” น้ำหยดรับคำ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ
   “เดี๋ยวนายก็ไปส่งน้ำตอนกลับด้วยแล้วกันนะ” โดมที่นั่งข้างๆน้ำหยดลุกขึ้นมาพูดกับหมู แล้วกันกลับไปพูดกับน้ำหยดอีกครั้ง “ไว้เจอกันนะน้ำ พวกเราไปเว๊ย เจ้าของเค้ามารับแล้ว”
   พอโดมพูดจบ ทุกคนก็พากันลุกจากเก้าอี้ พูดจาล่ำลาน้ำหยดเล็กน้อยแล้วก็พากันเดินออกไปจากโรงอาหาร ส่วนน้ำหยดยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างเดิม
   “น้ำ ไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะ” หมูพูดเบาๆ พลางเอื้อมมือไปดึงต้นแขนของน้ำหยดเบาๆ น้ำหยดเองก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นหมูเลื่อนมือไปจับไว้ที่ข้อมือของน้ำหยด แล้วพาน้ำหยดเดินไปที่รถจักรยานที่จอดไว้ น้ำหยดซ้อนท้ายรถจักรยานโดยมีหมูเป็นคนขับขี่ ตรงไปยังหอชาย ๙
   เมื่อไปถึงหอชาย ๙ น้ำหยดลังเลใจเมื่อหมูชักชวนให้ขึ้นไปคุยกันที่ห้องพัก จึงเสนอให้นั่งคุยกันที่บริเวณโต๊ะหิน หรือโต๊ะไม้ในบริเวณหอพัก แต่สุดท้ายหมูก็จูงข้อมือน้ำหยด ขึ้นมายังห้องพักของเขาจนได้
   “พวกเพื่อนๆนายเหมือนจะคิดว่าเรายังคบกันอยู่ นายไม่ได้เล่าอะไรให้พวกเพื่อนๆฟังเลยเหรอ” หมูถามอย่างอ่อนโยน ขณะที่ตัวเขานั่งอยู่บนเตียง หันหน้าหาน้ำหยดที่นั่งอยู่ข้างๆ
   “เปล่า” น้ำหยดตอบพลางหลบสายตาของหมู ที่เหมือนมีประกายบางอย่างที่น้ำหยดไม่เคยเห็นมาก่อน
   “ทำไมล่ะ”
   น้ำหยดไม่ตอบ แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
   “แล้วที่ผ่านมานายหายไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมไม่ติดต่อเราบ้าง” หมูเอื้อมมือไปจับมือน้ำหยด ซึ่งน้ำหยดก็พยายามดึงมือออกแต่ไม่สำเร็จ เพราะหมูกำมือน้ำหยดไว้แน่น “น้ำไปอยู่กับคนชื่อต้นใช่มั๊ย”
   “อื้อ เราไปอยู่ที่บ้านพี่ต้น”
   “แล้วทำไมไม่ติดต่อเราบ้าง นายต้นห้ามไว้เหรอไง” เสียงของหมูเริ่มแสดงถึงความไม่พอใจ
   “เปล่า พี่ต้นไม่ห้าม”
   “เราโทรหาน้ำตั้งหลายหนรู้มั๊ย ทำไมน้ำเลิกใช้โทรศัพท์มือถือล่ะ”
   “ก็แม่เราน่ะสิ เอาเป้เราไปลงเครื่องซักผ้า”
   “เป้?…เกี่ยวไรกับมือถือ”
   “ก็ในเป้มีโทรศัพท์มือถือไง มันเลยพัง ไม่ไหวเลยแม่เรา ไม่รู้ว่าหวังดีประสงค์ร้ายรึเปล่า” น้ำหยดพูดแล้วก็หัวเราะน้อยๆด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาหยี หมูจ้องมองจนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
   “แล้ววันนี้น้ำมาทำอะไรบ้าง”
   “มาเยี่ยมเพื่อนๆน่ะ แล้วก็มาทำเรื่องคืนห้องพัก”
   “คืนห้อง” หมูทวนคำ “คืนทำไมล่ะ เทอมหน้าก็กลับมาเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ”
   “เปล่า” น้ำหยดก้มหน้าลง “เทอมหน้าเราจะไปเรียนที่เดียวกับพี่ต้น”
   “อะไรนะ” หมูเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “มันจำเป็นยังไง ถึงกับต้องเปลี่ยนที่เรียน ทำไมนายต้องทำขนาดนี้ด้วย”
   “เรา...” น้ำหยดลังเลที่จะเล่าเรื่องต่างๆให้หมูฟัง
“ช่างมันเหอะ พูดไปบางทีนายอาจจะไม่เข้าใจ”
   “ใช่เราไม่เข้าใจ เราไม่เคยเข้าใจนายเลย ไม่เคยเข้าใจแม้กระทั่งตัวเอง”  หมูจ้องหน้าน้ำหยดนิ่ง ดวงตาส่งประกายแวววาวอย่างที่น้ำหยดไม่เคยเห็นมาก่อน แต่แววตาแบบนี้ทำให้น้ำหยดรู้สึกกลัวขึ้นมา “เราไม่เคยเข้าใจกระทั่งนายจากเราไป”
   “หมู ... เราเจ็บ” น้ำหยดพูดเบาๆ เพราะแรงบีบจากมือของหมูที่กำมือตนเองไว้ เริ่มทวีแรงบีบมากขึ้น
   “น้ำ ... น้ำหยด... จำได้มั๊ย เราเคยบอกว่านายเหมือนหยดน้ำที่ค่อยๆหยดมาในใจเรา”  หมูเรียกพลางใช้สองมือจับไหล่ของน้ำหยดไว้ “เรารักนายนะน้ำ เราเพิ่งเข้าใจตัวเอง ว่าเรารักนาย”
   พูดจบหมูก็รวบตัวน้ำหยดเข้าไปกอดไว้อย่างแนบแน่น
ตอนที่ ๖๖
   “น้ำหยด” เสียงนุ่มทุ้มกรอกลงไปในโทรศัพท์มือถือ ที่มีระบบหมุดเลขหมายโดยการสั่งการด้วยเสียง แล้วฟังเสียงจากหูฟังบลูทูธ ก็ได้ยินแต่เสียงสัญญาณการเชื่อมต่อ แล้วตามมาด้วยเสียงของผู้หญิงคนเดิมอีกครั้ง
   “นี่แป็นเสียงจากเครื่องรับฝากข้อความอัตโนมัติ กรุณาฝากข้อความไว้ หลังได้ยินเสียงสัญญาณ”
   มือที่จับโทรศัพท์อยู่กดลงไปที่ปุ่มวางสาย ใบหน้าคมเข้มขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด
   “อ้าว! เป็นอะไรไปล่ะ หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว นายต้น”  อรัญถามขึ้นเมื่อหันไปเห็นใบหน้าของลูกชาย ที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างโซฟายาวที่เขานั่งดูโทรทัศน์อยู่
   “น้ำน่ะสิพ่อ ไม่ยอมรับโทรศัพท์” น้ำเสียงของต้นไม้แสดงออกว่าห่วงใยมากกว่าหงุดหงิด “ถึงบ้านรึยังไม่รู้”
   “อะไรเหรอลูก” ผกาเดินออกมาจากในครัว พร้อมถาดที่วางแก้วน้ำส้มคั้น ๓ ใบ นั่งลงข้างๆอรัญที่โซฟายาว แล้วยกแก้วน้ำส้มจากถาดมาวางลงบนโต๊ะ ตรงหน้าคนทั้งสาม
   “น้ำไม่รับโทรศัพท์น่ะแม่ ไม่รู้ถึงบ้านรึยัง”
   “ทำอะไรอยู่มั๊งลูก”
ผกามองหน้าลูกชายด้วยความเอ็นดู ปนขบขัน ใบหน้ารูปไข่ดูสมบูรณ์มากขึ้น แววตาเริ่มมีประกายสดใส ผมซอยสั้นเป็นทรงรับกับใบหน้า ถึงร่างกายจะไม่ล่ำสันเหมือนแต่ก่อน แต่อีกไม่นานก็คงฟื้นตัวได้เหมือนเดิม
“ไม่แน่นะลูก น้ำเค้าอาจจะนอนหลับก็เลยไม่ได้รับโทรศัพท์” อรัญพูดกลั้วหัวเราะ
“ปล่อยให้น้องเค้ามีเวลาส่วนตัวมั่งเถอะลูก พ่อเห็นน้องเค้ามาขลุกอยู่กับเราตลอดเวลา แทบจะไม่ได้ไปไหนเลย”
“แต่ผมเป็นห่วงนี่ครับพ่อ ไปตั้งไกลแล้วไปเจอใครบ้างก็ไม่รู้”
“โธ่ ... น้องเค้าก็ไปเจอเพื่อนๆเค้ามั่งสิ อยู่กับเรามาตั้งหลายเดือน ให้น้องเค้าได้สังสรรค์กับเพื่อนเค้าบ้างเถอะ” ผกาพูดพลางหันไปหัวเราะเบาๆกับอรัญ
“ยังไงผมก็เป็นห่วงอยู่ดี” ต้นไม้ทำท่าเหมือนไม่ยอมแพ้
“เอาน่า เชื่อพ่อกับแม่หน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องเค้าก็มาแล้วนี่นา กินน้ำส้มที่แม่เค้าคั้นมาให้ซะก่อนเถอะลูก เดี๋ยวจะหายเย็น” อรัญพูดพลางเลื่อนแก้วน้ำส้มคั้นไปให้ลูกชาย แล้วยกแก้วน้ำส้มคั้นของตัวเองขึ้นดื่ม
นาฬิกาบนผนังบอกเวลาประมาณสามทุ่มครึ่ง น้ำหยดนั่งอยู่บนเก้าอี้นวม ยกขาพาดไว้กับที่วางขาเข้าชุดกับเก้าอี้นวมที่นั่งอยู่ ถึงเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นแล้วหยุดไปหลายรอบ ก็ไม่ทำให้คิดจะลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับสาย ความเจ็บปวดจากสัมผัสที่ได้รับจากหมู ยังคงรู้สึกได้อยู่ในหลายจุดของร่างกาย โดยเฉพาะต้นแขนที่เป็นรอยช้ำเป็นวงๆ และรอยแดงเป็นจ้ำๆ รวมทั้งร่องรอยที่ปรากฏคล้ายแนวฟันบริเวณลำคอและแผ่นอก แต่ที่ยังคงเจ็บปวดมากกว่านั้นคือความรู้สึกภายในใจ ความรู้สึกที่น้ำหยดเคยหวั่นกลัว ในช่วงเวลาที่มีความสัมพันธ์กับหมูในระยะแรก กลับเป็นจริงขึ้นมา น้ำหยดไม่คิดเลยว่าหมูจะทำแบบนี้ได้
หมูบอกว่าสิ่งที่หมูทำลงไปนั้น เป็นเพราะ ... รัก
แต่ความรู้สึกที่ฝังใจเพราะการกระทำคล้ายๆกันนี้ น้ำหยดเคยถูกกระทำเพราะความเกลียด มันจึงเป็นความหวาดกลัวที่ฝังอยู่ในใจมานับตั้งแต่วันนั้น
   “คุณน้ำมาแล้วเหรอคะ ดีเลยค่ะ คุณต้นไม่ยอมทานข้าวเช้า บอกว่าจะรอคุณ” สาวใช้ปรี่เข้าไปหาทันทีที่น้ำหยดก้าวเท้าเข้ามาภายในตัวบ้าน
   “อ้าว นี่มันจะเก้าโมงแล้วนี่ แล้วพี่ต้นอยู่ที่ไหนเหรอครับพี่พุด”
   “นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียงแน่ะค่ะ เดี๋ยวพี่รีบไปตั้งโต๊ะให้คุณต้นเลย คุณน้ำจะทานด้วยรึเปล่าคะ”
   “ได้ครับพี่ แต่ของผมไม่ต้องมากนะครับ แล้วผมว่าพี่ยกไปที่ระเบียงเลยก็ดีนะครับ พี่ต้นจะได้ไม่ต้องเดินมาก” พุดได้ฟังแล้วก็ต้องอมยิ้ม คุณต้นของเธอแข็งแรงพอจะเดินไปมาภายในตัวบ้านได้แล้ว แต่ดูน้ำหยดก็ยังห่วงใย เหมือนเมื่อตอนที่คุณต้นของเธอยังไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ดี
น้ำหยดรีบเดินไปยังประตูที่จะเปิดไปยังระเบียง ที่ยื่นออกไปในบึงใหญ่ด้านข้างของตัวบ้าน มองเห็นต้นไม้นั่งอยู่บนเก้าอี้ของชุดโต๊ะไม้ หันหลังมาทางประตู จึงเปิดบานประตูเลื่อน แล้วเดินอ้อมไปนั่งตรงข้ามกับต้นไม้
“พี่พุดบอกว่าพี่ต้นไม่ยอมทานข้าวเช้า” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
“พี่รอน้ำ”
“วันหลังพี่อย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ นี่ถ้าน้ำไม่มา พี่ไม่หิวแย่เหรอครับ” น้ำหยดพูดด้วยความเป็นห่วง
“แต่พี่รู้ว่าน้ำต้องมา พี่ถึงรอไง” ต้นไม้พูดยิ้มๆ
“แล้วเมื่อวานน้ำถึงบ้านกี่โมง รู้มั๊ยว่าพี่โทรฯหาตั้งหลายครั้ง ทำไมไม่รับสายล่ะครับ”
“น้ำ...” น้ำหยดก้มหน้านิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“น้ำคิดอะไรเพลินไปน่ะครับ พอรู้ตัวก็ดึกมากแล้ว วันนี้น้ำเลยตื่นสายไปหน่อย”
ต้นไม้ได้ฟังก็ต้องขมวดคิ้ว นึกสงสัยว่าการกลับไปที่มหาวิทยาลัยครั้งนี้ของน้ำหยด ไปพบเจอเรื่องอะไรมา ขนาดต้องเก็บมาคิด จนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่เขาโทรฯหา แล้วยังอาการไม่ยอมสบตาเขาในตอนนี้ ทำให้ต้นไม่รู้ว่ามีสิ่งผิดปรกติเกิดขึ้นกับน้ำหยดแน่ๆ พอคิดได้แบบนั้น ก็ลุกจากเก้าอี้เดินไปที่เก้าอี้ยาวตัวเดียวกับน้ำหยด แล้วนั่งลงข้างๆ เอื้อมมือไปจับมือน้ำหยดขึ้นมาบีบเบาๆ
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าน้ำไปเจออะไรมาบ้างเมื่อวานนี้ แต่พี่อยากให้รู้ว่าทั้งพี่ แล้วก็พ่อกับแม่ของพี่ เป็นห่วงน้ำหยดมากนะครับ”
น้ำหยดยังคงก้มหน้านิ่ง แล้วต้นไม้ก็เห็นหยดน้ำร่วงจากดวงตาของน้ำหยด หยดลงไปบนโต๊ะ
“น้ำ...เป็นอะไรครับ” ต้นไม้เรียกด้วยความตกใจ เอื้อมมือไปเชยคางน้ำหยดขึ้นมา
ดวงตาของน้ำหยดเศร้าสลด หยาดน้ำตาไหลริน ริมฝีปากเม้มแน่น ต้นไม้ค่อยๆดึงตัวน้ำหยดเข้ามากอดไว้เบาๆ ริมฝีปากจูบลงไปบนเปลือกตา ค่อยๆเช็ดหยาดน้ำตาที่เค็มปร่านั้นด้วยริมฝีปาก ภาพนั้น ทำให้พุดที่กำลังเดินมาพร้อมกับถาดที่มีถ้วยบรรจุโจ๊กร้อนๆ ๒ ถ้วย ต้องหยุดยืนมองด้วยความฉงน
“คุณน้ำหยดเป็นอะไร หรือว่าคุณต้นรังแกอะไรคุณน้ำ” พุดพึมพำ พลางจ้องมองดูคนทั้งสองด้วยความห่วงใย
ตอนที่ ๖๗
   เย็นวันนั้นหมูเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีภายในห้องก็มืดมิดแล้ว ความอบอุ่นในอ้อมอกก็หายไปด้วยเช่นกัน มือเอื้อมไปลูบบริเวณฟูกที่เมื่อสักครู่อีกคนหนึ่งนอนอยู่ ไม่ได้รู้สึกถึงไออุ่นที่หลงเหลือไว้เลยแม้แต่น้อย แสดงว่าน้ำหยดจากไปนานแล้ว แต่ความอบอุ่นจากร่างกายที่ได้สัมผัสเมื่อตอนเย็น ยังคงรู้สึกเหมือนกับว่ายังคงติดอยู่กับผิวกายของหมูทุกสัดส่วน กลิ่นกรุ่นของผิวกายยังคงติดจมูกอยู่ไม่จาง พอคิดถึงสัมผัสที่เพิ่งจะผ่านมา ทำให้รู้สึก ‘ตื่นตัว’ ขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้ แต่แล้วความรู้สึกเสียใจเริ่มเกิดขึ้นในความรู้สึก
   “เราทำผิดไปหรือเปล่า” หมูพึมพัม พลิกตัวนอนหงายพลางยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก คิดถึงสิ่งที่ตนทำลงไปโดยไม่ได้ใส่ใจถึงการขัดขืนของน้ำหยดเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกผิดผุดขึ้นมาในใจ
   “ถ้าเจอกันอีกครั้งนายจะยิ้มให้เราเหมือนวันนี้อีกมั๊ย ไม่สิ...เราจะได้เจอนายอีกหรือเปล่า” หมูคิดพลางนึกถึงรอยยิ้มกว้างจนตาหยีของน้ำหยดที่เขาได้เห็นเมื่อเย็นที่ผ่านมา ...รอยยิ้มที่อยู่ในใจเขามาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกับน้ำหยดในห้องพักผ่อนของหอชาย๙แห่งนี้ แล้วคิดย้อนไปถึงสิ่งที่ตนเองทำลงไปเมื่อครู่

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

sugaritc

ขอบคุณครับ

parwlove24

fgsfdgsdfhgdhghgvbcvbxghfhfdghg

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ชอบมากๆเลย แต่แอบน่ากลัว

krittamm

ขอบคุณครับ

zfg111

ขอบคุณคับ

takeshi

ขอบคุณ​ครับ​