++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...33

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “เราทำผิดไปหรือเปล่า” หมูพึมพัม พลิกตัวนอนหงายพลางยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก คิดถึงสิ่งที่ตนทำลงไปโดยไม่ได้ใส่ใจถึงการขัดขืนของน้ำหยดเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกผิดผุดขึ้นมาในใจ
   “ถ้าเจอกันอีกครั้งนายจะยิ้มให้เราเหมือนวันนี้อีกมั๊ย ไม่สิ...เราจะได้เจอนายอีกหรือเปล่า” หมูคิดพลางนึกถึงรอยยิ้มกว้างจนตาหยีของน้ำหยดที่เขาได้เห็นเมื่อเย็นที่ผ่านมา ...รอยยิ้มที่อยู่ในใจเขามาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกับน้ำหยดในห้องพักผ่อนของหอชาย๙แห่งนี้ แล้วคิดย้อนไปถึงสิ่งที่ตนเองทำลงไปเมื่อครู่
“น้ำ ... น้ำหยด... จำได้มั๊ย เราเคยบอกว่านายเหมือนหยดน้ำที่ค่อยๆหยดมาในใจเรา”  หมูเรียกพลางใช้สองมือจับไหล่ของน้ำหยดไว้ “เรารักนายนะน้ำ เราเพิ่งเข้าใจตัวเอง ว่าเรารักนาย”
   พูดจบหมูก็รวบตัวน้ำหยดเข้าไปกอดไว้อย่างแนบแน่น น้ำหยดรู้สึกตกใจแต่ก็ระงับไว้ได้ แต่แรงกอดรัดที่แน่นขึ้น ทำให้เริ่มรู้สึกอึดอัด
   “หมู เราหายใจไม่ออก” น้ำหยดพูดออกไปเบาๆ
   แทนที่หมูจะคลายวงแขน กลับกระชับแน่นเข้าไป จมูกและปากเริ่มซอกซอนไปที่กกหู เลื่อนลงมาที่ซอกคอ ไล่กลับขึ้นไปที่ริมฝีปากที่โหยหา แต่น้ำหยดกลับเบี่ยงหน้าหนี
   “อย่าหมู เราไม่ได้คบกันแล้วนะ นายลืมไปแล้วเหรอ”
   “หมายความว่ายังไง” หมูชะงักคลายอ้อมกอดลง แต่มือยังคงจับอยู่ที่ต้นแขนของน้ำหยด พลางจ้องหน้าน้ำหยดนิ่ง
   “ก็พวกเราตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ” น้ำหยดพยายามพูดด้วยความใจเย็น
   “เพราะตอนนี้นายมีคนที่ชื่อต้นงั้นเหรอ”
   น้ำหยดมองหน้าหมู ยิ้มเศร้าๆ เงียบไปสักพัก
   “นายลืมแล้วเหรอ นายเองเป็นคนอยากเลิกคบกับเรา ตอนนั้นถึงจะมีพี่ต้นหรือเปล่า นายก็จะเลิกคบกับเราอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เรามีพี่ต้น นายอย่าทำแบบนี้กับเราเลยนะ”
   “ทำไม เกิดจะหวงเนื้อหวงตัวขึ้นมาเหรอไง เราสู้นายต้นนั่นไม่ได้ตรงไหน ยังไงเราก็มาก่อน แล้วพวกเราก็ยังไม่ได้เลิกคบกัน ตอนนั้นเราแค่เข้าใจผิด นายต้องให้โอกาสเรา” น้ำหยดจับได้ถึงความขุ่นเคืองใจที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของหมู
   “มันสายไปแล้วหมู ตอนนี้เรามีพี่ต้น” น้ำหยดพยายามอธิบาย “ยังไงพวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่เหรอ ที่ผ่านมานายก็ดีกับเรามาก นายเป็นเพื่อนที่ดีของเรานะ”
   “เพื่อนเหรอ เพื่อนที่เคยมีความสัมพันธ์กันน่ะเหรอ เราไม่ยอมหรอก เราไม่ยอม นายต้องเป็นของเรา เรารักนายนะ น้ำ เรารักนาย”
   หมูไม่สนใจอีกแล้ว ผลักร่างของน้ำหยดให้นอนลงไปบนฟูก แล้วทาบทับลงไปด้วยความรวดเร็ว ริมฝีปากเริ่มซอกซอนไปตามซอกคอ กกหู พยายามจะจูบปาก แต่น้ำหยดดิ้นรนขัดขืน แสดงให้เห็นชัดว่าไม่ยินยอม ปากก็พูดห้ามหมูไม่หยุด
   การขัดขืนของน้ำหยด เหมือนการเติมเชื้อฟืนลงไปในกองไฟที่กำลังลุกโพลง ไม่เพียงความต้องการของหมูจะยิ่งเพิ่มขึ้น ความรู้สึกโกรธยิ่งทวีตามขึ้นมา โดยที่ไม่คาดคิด หมูจับชายเสื้อแจคเกตของน้ำหยดดึงตวัดขึ้นไปบนศรีษะ แล้วมัดแขนของน้ำหยดไว้ มันยิ่งทำให้น้ำหยดรู้สึกตกใจมากขึ้น
   “หมู นายจะทำอะไร อย่านะ” น้ำหยดส่งเสียงห้าม และเริ่มส่งเสียงดังขึ้น
   หมูนั่งคร่อมตัวน้ำหยดไว้ ถอดเสื้อของตัวเองออก แล้วทำในสิ่งที่น้ำหยดแทบจะไม่เชื่อ หมูใช้เสื้อตัวนั้นมัดปิดปากน้ำหยดไว้ ดวงตาของน้ำหยดเบิกโพลงด้วยความหวาดกลัว และดิ้นรนมากขึ้น หมูถลกเสื้อยืดของน้ำหยดขึ้นมา แล้วโน้มตัวลงไปใช้ริมฝีปากและลิ้นไล้เลียไปตามแผงอก ดูดเม้มยอดติ่งสลับไปมา บางครั้งก็ขบกัดอย่างแรงจนเป็นรอยสีแดงเป็นจ้ำๆ และมีแผลเป็นรอยฟันอยู่บนแผงอก แล้วหมูก็ใช้ทั้งปาก ลิ้น จมูก รวมถึงฝ่ามือทั้งสอง สัมผัสไปทั่วทั้งตัวของน้ำหยด บางครั้งก็ขบกัดอย่างแรง บางครั้งก็ใช้มือบืบไปที่แขนขาของน้ำหยดอย่างแรง ลืมคิดไปว่า น้ำหยดหยุดดิ้นรนไปแล้ว ไม่ได้ใส่ใจว่าเริ่มมีเสียงสะอื้นดังแผ่วออกมาจากริมฝีปากของน้ำหยด ที่ถูกปิดมัดไว้ด้วยเสื้อของตนตั้งแต่เมื่อใด จนเมื่อได้แทรกตัวเข้าไปในร่างกายของน้ำหยด โน้มตัวลงไปแนบแก้มกับใบหน้า แล้วเริ่มจูบไล้ ถึงได้รู้สึกถึงรสเค็มปร่าอยู่ภายในริมฝีปาก หมูเอื้อมมือไปปลดปมผ้าที่มัดแขนของน้ำหยดไว้ ถอดเสื้อแจคเกตออกตามด้วยเสื้อยืด แล้วแก้ผ้าที่มัดปากน้ำหยด ขยับใบหน้าประกบริมฝีปากจูบน้ำหยดอย่างดูดดื่ม พลางเริ่มขยับร่างกายท่อนล่างเป็นจังหวะช้าๆ แล้วเริ่มโหมกระหน่ำ ระหว่างนั้นทั้งปากและจมูกก็เคลียไล้ไปตามใบหน้าและซอกคอ บางครั้งก็ขบกัดอีก จนกระทั่งทุกอย่างผ่านพ้นไป หมูฟุบหน้าแนบกับลำคอของน้ำหยดพลางจูบเคลียเบาๆ แต่ตลอดเวลาไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆจากน้ำหยดเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่เสียงครวญครางด้วยความรัญจวน ไม่มีการขยับร่างกายโต้ตอบกับหมูเหมือนที่เคยเป็น
   “น้ำ ... น้ำหยด เรารักนายนะ” หมูพูดพลางพลิกตัวลงนอนหงาย สอดแขนไปใต้ศรีษะของน้ำหยด แล้วรวบตัวน้ำหยดเข้ามานอนกอด ดึงแขนน้ำหยดให้มากอดเอวตัวเองไว้ แล้วเอื้อมมือลูบไปตามแขนของน้ำหยดเบาๆ อีกมือหนึ่งก็ลูบไล้ไหล่ของน้ำหยด แล้วสักพักก็ผลอยหลับไป โดยไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่า น้ำหยดไม่ตอบคำอะไรเขาเลย
ตอนที่ ๖๘
   “กินอาหารญี่ปุ่นดีมะ” ชมพู่ถามคนที่เดินอยู่ข้างๆ
   “อื้อ” หมูตอบอย่างไม่ใส่ใจ
   “หรือว่าจะกินพิซซ่าดี” ชมพู่ถามอีก
   “อื้อ” หมูตอบสั้นๆอีก
   “หรือจะกินอาหารไทย” ชมพู่ลองถามอีกครั้ง
   “อื้อ” หมูตอบสั้นๆเช่นเคย
   “นี่หมู ถามอะไรก็ตอบแต่ อื้อ...อื้อ...อื้อ ทำยังกับไม่พอใจอะไรอย่างนั้นแหละ” ชมพู่เริ่มไม่พอใจ
   “ก็ไหนว่ามากันทั้งเจ้าต้อย เจ้าอ้วน เจ้ามิตร แล้วทำไมมีแต่เธอคนเดียว” หมูตอบอย่างไม่พอใจเหมือนกัน
   “เอาน่า ไหนๆก็มาแล้ว กินข้าวกันดีกว่า” ชมพู่เสียงอ่อนลง เมื่อเห็นว่าหมูเริ่มไม่พอใจ
   “งั้นต่างคนต่างกินแล้วกัน ง่ายดี แล้วเราไม่ชอบร้านอาหารในห้างด้วย เราไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า ไปหล่ะ” พูดจบหมูก็เดินจากไป ปล่อยให้ชมพู่ยืนงงอยู่คนเดียว
   ปิดเทอมมาได้เดือนกว่าแล้ว เมื่อวานเขาได้รับโทรศัพท์จากชมพู่ นัดให้มาเดินเที่ยวกันในห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งนี้ โดยบอกว่าได้นัดต้อย อ้วน และมิตร ไว้เรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อเขามาถึง กลับพบแต่ชมพู่เพียงคนเดียว หมูจึงรู้สึกเหมือนถูกหลอก ปรกติเขาเองก็ไม่ชอบนิสัยของชมพู่นัก การกระทำของชมพู่ครั้งนี้ ยิ่งทำให้ไม่ชอบชมพู่มากขึ้นไปอีก
   หมูเดินหนีชมพู่อย่างรวดเร็ว เมื่อหันหลังมองกลับไปแล้วเห็นว่า ชมพู่ไม่ได้เดินตามมา จึงผ่อนฝีเท้าลง แล้วก็เริ่มเดินอย่างสบายใจมากขึ้น จากการเดินอย่างเบื่อหน่าย ก็เริ่มมีความสบายใจในการดูสิ่งของต่างๆที่ตั้งโชว์ในตู้กระจกของร้านค้า แล้วก็เริ่มมองดูคนที่เดินไปเดินมาไปด้วย พลันสายตาก็สะดุดกับร่างของคนคนหนึ่ง
   “ติ๊กนี่หว่า”
หมูพูดกับตัวเองเบาๆ เร่งฝีเท้าเดินตามติ๊ก ที่เดินขึ้นบันไดเลื่อนไป พอใกล้จะทันก็เปลี่ยนเป็นเดินตามห่างๆ จนมาถึงชั้นที่เต็มไปด้วยร้านอาหารนาๆชนิด หมูเห็นติ๊กเดินเข้าไปในร้านพิซซ่าชื่อดัง เมื่อมองตามเข้าไป ก็เห็นติ๊กโบกมือให้กับคนสองคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่ง
คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มร่างใหญ่ ใบหน้ารูปไข่คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงบางเป็นสีแดงเรื่อ ใบหน้าและเรือนร่างที่ชวนมองของชายหนุ่มคนนี้ยังไม่สะดุดตาเขา เท่ากับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าที่ดูอ่อนโยนนั้น เป็นใบหน้าที่เขาคิดถึงและอยากพบเจออยู่ทุกวัน หมูเดินเข้าไปในร้าน แล้วสืบเท้าเข้าไปยังโต๊ะตัวนั้นอย่างช้าๆ แล้วหยุดยืนอยู่ด้านหลังของติ๊ก ชายหนุ่มร่างใหญ่เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสงสัย จนคนที่อยู่ข้างๆเงยหน้าขึ้นมามองเขาบ้าง
“น้ำ ... น้ำหยด”  หมูเรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน บ่งบอกถึงความคิดถึง แต่คนที่ถูกเรียกชื่อกลับเม้มปากแน่น ใบหน้าซีดลงถนัด จนติ๊กที่มองเห็นต้องรู้สึกสะกิดใจ
“อ้าว...หมู มาได้ยังไง” ติ๊กพูดทักทาย เมื่อหันกลับมามองเห็นว่าเป็นหมู
“ผ่านมา เห็นนายเลยเดินเข้ามาเผื่อจะเจอใครที่เราอยากเจอ” หมูหันมาตอบติ๊ก
“เรากำลังหาอะไรกินพอดี นั่งด้วยคนได้มั๊ย”
“เพื่อนติ๊กเหรอครับ” ชายหนุ่มร่างใหญ่ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม พร้อมกับรอยยิ้ม
“นั่งสิครับ ทานกลางวันด้วยกัน”
“หมู เอ้อ....เพื่อนน้ำน่ะพี่” ติ๊กอึกอัก คนที่ได้ยินคำตอบจึงหันไปมองน้ำหยด เหมือนต้องการคำยืนยัน
“หมูน่ะครับพี่ คนรู้จักของน้ำเอง” น้ำหยดหันไปบอกคนข้างๆด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สายตาหลบลงมองเมนูอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
... คนรู้จัก ... คำนี้ไม่เพียงสะดุดหูหมูเท่านั้น แต่ทำให้ติ๊กขมวดคิ้วด้วยความงุนงง แล้วก็คิดขึ้นมาถึงสีหน้าของน้ำหยดเมื่อสักครู่ ไม่บ่อยนักที่เขาจะเห็นน้ำหยดแสดงอาการและคำพูดเช่นนี้ กับคนที่เป็น ‘เพื่อน’ เท่าที่อยู่ในความทรงจำของเขา มีเพียงสองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกเมื่อสมัยที่เรียนชั้นมัธยมปลาย หลังจากที่เขาผิดนัด ทำให้น้ำหยดไปดูหนังกับตั๊กโดยลำพัง เมื่อเขาเห็นน้ำหยดพบกับตั๊กอีกครั้งหลังจากวันนั้น น้ำหยดแสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้ ครั้งที่สอง คือตอนที่เขากับน้ำหยดได้เจอกับวิทย์ เพื่อนของพี่ชายเขา ตอนนั้นน้ำหยดก็เป็นแบบนี้เช่นกัน และครั้งนี้คือครั้งที่สาม
“น้ำไม่แนะนำให้เรารู้จักกับคนที่นั่งข้างๆเหรอ” หมูหันหน้าไปถามน้ำหยด
“พี่ชื่อต้นครับ ... ต้นไม้ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ หมู” ต้นไม้ตอบด้วยรอยยิ้ม
“ครับ พี่ต้น ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเคยได้ยินเรื่องของพี่มาบ้างเหมือนกัน” หมูยิ้มให้ แต่ในรอยยิ้มแฝงแววบางอย่าง ที่ทำให้ต้นไม้รู้สึกเหมือนคนผู้นี้ไม่เป็นมิตรกับเขาเลย
“น้ำเล่าให้ฟังเหรอครับ น้ำไปนินทาอะไรพี่ไว้” ประโยคหลังต้นไม้หันไปพูดกับน้ำหยด
“เปล่า ... น้ำหยดไม่ได้เล่าให้ผมฟังหรอก ผมได้ยินมาจากพี่เอก รู้จักมั๊ยครับ พี่เอกคณะศึกษาฯ เอกพละ"
คำถามของหมู ทำให้ต้นไม้ขมวดคิ้ว ดวงตาจ้องมองหมูแน่วนิ่ง รู้สึกว่ารอยยิ้มของหมูเหมือนยิ้มที่ถากถางอย่างไรชอบกล
   “สั่งอาหารดีกว่าครับ น้ำหิวแล้ว” น้ำหยดเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
   “นั่นดิ๊ สั่งอะไรมากินดีกว่า กินไรดี” ติ๊กรีบแสดงอาการเห็นด้วย หันไปเรียกพนักงานมาเพื่อสั่งอาหาร
   หมูสังเกตุเห็นว่า น้ำหยดจะให้ต้นไม้กับติ๊กเป็นคนสั่งอาหาร โดยไม่ออกความเห็นอะไร หมูเองก็ปล่อยให้ทั้งสองคนสั่งอาหารไปจนเสร็จ
   “เดี๋ยวครับ ขอเพิ่มขนมปังกระเทียมหอยลายด้วยครับ” หมูสั่งอาหารเพิ่มกับพนักงาน แล้วหันไปทางน้ำหยด “น้ำชอบกินไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่สั่งล่ะ”
   “อ้าว ... พี่ไม่รู้เลยนะ ทำไมน้ำไม่สั่งล่ะครับ” ต้นไม้หันไปถามน้ำหยดยิ้มๆ
   “ก็พี่ไม่กินนี่ครับ ติ๊กก็ไม่ชอบ น้ำก็เลยไม่สั่ง” น้ำหยดตอบเบาๆ
   “แบบนี้ยิ่งต้องสั่งสิ น้ำจะได้กินคนเดียวให้สมใจเลยไง” ต้นไม้พูดพลางยกมือขยี้ผมบนหัวของน้ำหยดอย่างเอ็นดู
   “น้ำเค้าก็แบบนี้แหละ อะไรที่กินคนเดียวเค้าไม่สั่งหรอก เค้าจะสั่งอะไรที่กินกันได้ทุกคน” หมูพูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนยิ้มเยาะเช่นเคย
   “อืม ... ขอบใจนะหมู ที่ทำให้พี่ได้รู้นิสัยน้องเค้ามากขึ้น อย่างว่าแหละครับ พี่ไม่ค่อยได้ไปไหนกับน้ำพร้อมคนอื่น ได้แต่อยู่กันตามลำพังสองคน น้ำเค้าอะไรก็ตามใจพี่ เลยยังไม่ค่อยรู้นิสัยเค้ามากนัก มีอะไรอีกหมูก็บอกให้พี่รู้ด้วยนะ”  คราวนี้รอยยิ้มของต้นไม้แฝงแววเยาะเย้ย
   พอติ๊กได้เห็น ก็เข้าใจถึงสภาพที่ว่า ... หัวเราะที่หลังดังกว่า สภาพแบบนี้ติ๊กก็เลยได้รู้ว่า ต้นไม้พอจะดูอะไรออกอยู่บ้างเหมือนกัน ถึงความสัมพันธ์ระหว่างน้ำหยดและหมู
ตอนที่ ๖๙
“ไอ้น้ำเอ๊ย ... เราจะชอคตายอยู่แล้ว” ติ๊กพูดกับน้ำหยดที่กำลังล้างมืออยู่ที่อ่างล้างมือ
   “เรื่องไร” น้ำหยดทำไม่รู้ไม่ชี้
   “ก็พี่ต้นกับไอ้หมูน่ะดิ๊ แต่จะว่าไปเราไม่เห็นนายเป็นแบบนี้มานานแล้วนะ”  ติ๊กพูดแล้วก็คิดถึงสภาพขณะกินพิซซ่าเมื่อสักครู่นี้
   น้ำหยดไม่แตะต้องอาหารที่หมูตักให้เลยแม้แต่คำเดียว ปล่อยให้ทุกอย่างถูกวางค้างอยู่บนจานแบบนั้น
   ...หมู พี่ว่าหมูคงลืมไปนะว่าน้ำเค้าไม่ชอบให้ใครตักของกินให้ หรือว่าไม่ได้เจอกันนาน เลยลืมหมด... ตอนนั้นต้นไม้ถามยิ้มๆ
   “น้ำ ถามจริงๆเหอะ หมูทำอะไรนายแน่”
   “เปล่านี่” น้ำหยดปฏิเสธ
   “ไม่จริง เราจำได้ว่าตอนนั้นหมูว่านายซะเสียหายนายยังไม่ทำแบบนี้เลย  รู้ตัวรึเปล่าว่าท่าทางนายตอนนี้เหมือนตอนที่เลิกกับตั๊กมันใหม่ๆแปลว่าหมูมันต้องทำอะไรกับนาย ขนาดที่นายไม่ยกโทษให้เด็ดขาด”
   “เราบอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ” น้ำหยดพูดแล้วเดินไปเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องน้ำของห้างสรรพสินค้าอย่างรวดเร็ว

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่ออีกนะครับพี่

arzugima

ขอบคุณครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

dung

ขอบคุณนะครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

parwlove24

ipuiyuyu7tyryghghrrtgyte adfdzsgfsdgbvdhzv

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ