หลอนจิตหลุด

MACK_ZAA

"หลานแยม" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากห้องสยองขวัญ "เวลาสุข ก็มัวเมา เวลาเศร้า ก็มืดมน เป็นอาการ ของบุคคล ผู้ยังด้อย น้อยปัญญา" ข้อความที่เอ่ยถึงดิฉันไม่ได้เขียนเองนะคะ แต่คัดลอกมาจากข้างฝาห้องเช่าข้างโรงหนังเฉลิมสิน สะพานควาย เมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว ขณะที่ดิฉันทำงานเป็นแคชเชียร์อยู่ที่คาเฟ่แห่งหนึ่งในย่านนั้นซึ่งมีมากมายไม่ต่ำกว่าสิบแห่ง ห้องเช่าที่ดิฉันอยู่ค่อนข้างเก่าและคับแคบ ห้องน้ำรวม โทรศัพท์ไม่มีค่ะ ยกเว้นในห้องของคนดูแล ด้านหน้า ถ้ามีโทร.ถึงใครต้องไปเรียกที่ห้อง คิดค่าเรียก 5 บาท ตอนบ่ายๆ จะมีหลายคนไปรอรับโทรศัพท์ กับโทร.ไปหาแฟน ไม่สะดวกเหมือนยุคนี้ที่มือถือเกลื่อนเมือง ดิฉันอยู่คนเดียวก็ไม่เหงาหรอก อ่านหนังสือดารา นิยายรักเล่มละ 10 บาท เปิดวิทยุฟังเพลง เล่นเทป คาสเซ็ตของนักร้องคนโปรดอย่างพุ่มพวง ศิรินทรา สุนารี ฯลฯ หรือไม่ก็อ่านคติสอนใจสารพัดลายมือที่เขียนไว้แทบเต็มผนังห้องทั้งสามด้าน แม้แต่ที่ประตูก็มี "จงอย่าหวัง พึ่งใคร ในทุกสิ่ง จะพึ่งพิง ก็ต่อเมื่อ เหลือวิสัย พึ่งคนอื่น ได้บ้าง เพียงบางราย คนพึ่งได้ ทุกเหตุการณ์ คือท่านเอง" "ขอดีกว่าขโมย แต่หยาดเหงื่อของเราดีกว่าอะไรทั้งหมด" "วิธีต้อนรับความทุกข์ที่ถูกต้อง คือหัวเราะใส่ หน้ามัน" คติที่ชอบมากก็คือ "เข้าป่า...ระวังสัตว์ป่า เข้าเมืองหลวง...ระวังคนป่า" กับ "เมื่อคนเราเกิดมา วินาทีนั้นเท่ากับว่าเขากำลังก้าวเข้าไปหาความตายแล้ว" พูดถึงความตายต้องยอมรับว่าหดหู่มาก! ทำไมคนเราต้องตาย...ตายแล้วไปไหน? ยิ่งนึกถึงตอนดับไฟมืดนอนคนเดียวยิ่งเสียวสันหลัง...ห้องนี้เคยมีคนตายมั่งหรือเปล่านะ? ดิฉันนอนดึกราวตีสามเศษทุกคืน ไม่ถึงกับง่วงหรอกค่ะ เพราะกว่าจะตื่นก็เที่ยงหรือบ่ายแล้ว บางคืนง่วงๆ มา พอผลัดผ้าอาบน้ำเสร็จก็กลับหูตาสว่าง เปิดเทปฟังเพลงตั้งนานกว่าจะม่อยหลับ บางคืนรู้สึกเหมือนมีใครมานอนด้วย ในความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นน่ะคิดว่าเป็นผู้หญิงค่ะ เนื้อนุ่ม ผมยาว...คิดว่าเป็นเพื่อนที่เคยอยู่ด้วยกัน แต่เธอแยกห้องไปได้ไม่นานน่ะซีคะ แต่บางคืนก็นึกได้ว่าเรานอนคนเดียวนี่นา...ลืมตาโพลง เปิดไฟหัวเตียงก็ไม่เห็นมีใครสักคน พัดลมตั้งโต๊ะยังส่ายไปมาแต่รู้สึกว่าอากาศเยือกเย็นผิดปกติ แถมได้ยินเสียงใครถอนหายใจยืดยาวอยู่ใกล้ๆ เล่นเอาลุกพรวดพราดขึ้นมาขยี้ตามอง สรรพสิ่งว่างเปล่า เงียบเชียบ นานๆ มีเสียงรถในซอยดังแว่วมาเลยดับไฟนอนต่อ กระทั่งคืนสยองขวัญมาถึง! คืนนั้นเมื่อกลับจากทำงานมาอาบน้ำแล้วก็เปิดเทปเพลงพุ่มพ่วง ดับไฟนอน...นึกได้ว่าวันนั้นจิตใจว้าวุ่นสับสนโดยไม่มีสาเหตุ หงุดหงิดรำคาญใจง่ายอย่างไม่เคยเป็น หรือจะเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่าง...จนกระทั่งเคลิบเคลิ้มไป ร่างนิ่มๆ ผมยาวมานอนเบียดอีกแล้ว กลิ่นหอมแปลกประหลาดอวลกรุ่น แว่วเสียงกระซิบว่า...ขออยู่ด้วยคนนะ อย่ากลัว! คนเรามีร่างกายเป็นบ้าน...แต่ฉันไม่มีบ้านอยู่แล้ว... เสียงเบาๆ ดังอยู่ข้างหู...ดิฉันคงฝันไปน่ะ แต่ทำไมร่างที่นอนเบียดชิดกับเสียงกระซิบเคล้าสะอื้นนั้นถึงได้ดูสมจริงเหลือเกิน หันไปจ้องมองก็เห็นสาวผมยาวนอนตะแคงมองตอบมา เธอยิ้มเศร้าๆ เห็นได้ชัด...แต่เรายังไม่ได้เปิดไฟนี่นา! "ฉันอยู่ในห้องนี้มานานแล้ว...เหงาเหลือเกิน! เพื่อนเธอเห็นฉันก็เลยไม่ยอมอยู่ที่นี่ แต่เขาไม่กล้าบอกเธอ...ขอร้องเถอะ อย่ากลัวฉันเลยนะ..." ดิฉันไม่รู้ว่าหัวใจตัวเองหยุดเต้นหรือเปล่า? ตรงข้าม มันอาจจะเต้นครึกโครมจนแทบทะลักออกมานอกอกก็เป็นได้ ที่แน่ๆ คืออยากกรีดร้องให้สุดเสียง ร้องให้สาสมกับความกลัว ความอัดอั้นตันใจสุดขีด แต่ก็อ้าปากไม่ออก อยากจะโดดผลุงจากเตียงแล้วเผ่นพรวดออกจากห้อง แต่ร่างกายแข็งทื่อเหมือนถูกสาป... ดิฉันมองเห็นภาพสยองนั้นได้ชัดเจนก็เพราะใบหน้าของเธอเรืองแสงน่ะซีคะ คุณพระช่วย! น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย ตาดำขลับฉายแวววิงวอนสูงสุด...ดิฉันรู้สึกสมองแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ สติดับวูบไปบัดดล! รุ่งเช้ายังไม่แน่ใจว่าฝันหรือจริง แต่ก็ต้องยอมทิ้งค่ามัดจำเพื่อย้ายไปอยู่กับเพื่อน...ไม่อยากช็อกตายเพราะถูกผีหลอกค่ะ! ขอบคุณ แหล่งที่มาหนังสือพิมพ์