++ สานฝันนิรันดร ++ # 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ฮาย .... กู๊ดเพอฟอร์ม” รังสรรค์ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้ผ่านไป ส่งเสียงทักขึ้นทันที
“ขอบคุณครับ” นักดนตรีชาวต่างชาติหันมายิ้มให้แล้วเดินตรงไปยังเคาเตอร์เครื่องดื่ม ตอนนั้นเองที่ทั้งสามคนได้เห็นใบหน้าของนักดนตรีชาวต่างชาติอย่างชัดเจน
ใบหน้ารูปไข่ แลดูอ่อนโยนเมื่อมีรอยยิ้มดวงตาสีเขียวมรกตดูเปล่งประกาย เหมือนจะล้อกับแสงไฟที่ส่องอยู่บนเพดานห้อง
“ไปต่อกันดีกว่าหว่ะ” รังสรรค์พูดขึ้นทันทีที่ชาวต่างชาติคนนั้นลับสายตาไป
“อ้าว นึกว่าจะอยู่คั่วต่อ … ไปไหนกันดีวะ”ปรีชาหันไปถามทัต
“สีลมดีมะ ใกล้ดี ไปถึงแล้วค่อยคิดว่าจะเข้าร้านไหน” ภูริทัตออกความเห็น
เมื่อทุกคนเห็นพ้องต้องกันก็เรียกพนักงานมาเก็บค่าเครื่องดื่ม แล้วพากันเดินออกไปจากโรงแรม
ความสนใจในตัวชาวต่างชาติคนนั้น เหมือนจะถูกลืมเลือนไปโดยสิ้นเชิง จนมาถึงวันศุกร์อีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มทั้งสามและเพื่อนอีกหลายคน พากันไปทานอาหารเย็นกันที่ร้านข้าวต้มชื่อดังย่านสีลม แล้วท่องราตรีกันต่อล่วงเข้าเที่ยงคืน จึงได้พากันแยกย้ายกลับไปยังที่พักของตน โดยที่เพื่อนบางคนมีคนที่ได้เจอกันในสถานบันเทิงติดตามกลับไปด้วย แต่ภูริทัตยังคงกลับเพียงลำพังคนเดียวเช่นที่เคยเป็นมา
เวลาเกือบเที่ยงคืน ชายหนุ่มยังคงเดินเล่นดูร้านค้าต่างๆ ที่ตั้งเรียงรายกันอยู่ริมทางเดิน แล้วก็ต้องหยุดเดินเมื่อมาถึงบริเวณห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง บนบันไดทางเดินเข้าห้าง มีเด็กชายอายุราวๆ ๑๐-๑๔ นั่งกันอยู่หลายคน ใบหน้าของชายหนุ่มสลดลงเมื่อคิดถึงสภาพของ ‘เด็ก’ เหล่านี้
... อายุเท่าไหร่แล้ว …
… สิบสามครับ …
…โซ ยัง เธอยังเด็ก สำหรับคนไทย เธอเด็กเหลือเกินที่ทำแบบนี้ ...
ตอนนั้นเขารู้สึกเสียหน้า เพราะคิดว่าตัวเองโตพอแล้ว แต่พอมาถึงจุดนี้ จากเด็กชายอายุ ๑๓ มาเป็นชายหนุ่มอายุ ๒๘ เขาจึงได้เห็นด้วยกับคำพูดนั้น ... เด็กเหล่านี้ยังเด็กเหลือเกิน ... คิดขึ้นมาได้แล้วก็ต้องถอนหายใจยาว แล้วสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับเด็กชายคนหนึ่ง ที่ลุกขึ้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มชาวต่างชาติ ที่เดินมาจากอีกด้านหนึ่ง เด็กชายพูดอะไรบางอย่าง ชาวต่างชาติคนนั้นส่ายหน้าพลางโบกมือเหมือนปฏิเสธ เด็กชายจึงเดินคอตกกลับไปนั่งที่เดิม เขาเห็นชาวต่างชาติคนนั้นทำท่าเหมือนถอนหายใจ แล้วหันหลังเดินย้อนกลับไปทางเดิมที่เดินมา
ชายหนุ่มเดินตามไปห่างๆ เมื่อชาวต่างชาติคนนั้นข้ามถนนเขาก็ข้ามตาม ไปจนถึงบริเวณสวนสาธารณะ จนไปหยุดยืนอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เอื้มมือไปแตะที่ลำต้น แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนกิ่งก้านของต้นไม้นั้นส่ายไหวราวกับมีลมพัด ครู่หนึ่งชาวต่างชาติคนนั้นก็ถอนมือออก เขาทำแบบนี้กับต้นไม้ใหญ่อีก ๓ ต้น แล้วจู่ๆก็หันหน้ามาทางเขา ภูริทัตไม่รู้จะทำอย่างไรจึงยืนนิ่งอยู่แบบนั้น
ดูเหมือนว่าชายหนุ่มชาวต่างชาติคนนั้นจะยิ้มน้อยๆ เมื่อหันมาเห็นเขา สักครู่ก็เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าทัต
“ฮาย ...” ภูริทัตส่งเสียงทักทาย
“สวัสดีครับ” ชาวต่างชาติกลับทักทายตอบกลับมาเป็นภาษาไทย
“เราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่า”
“เอ้อ ... ผมเคยไปฟังคุณเล่นเปียนโนที่ลอบบี้โรงแรม”
“อ้อ ...แล้วไม่ทราบว่าทำไมคุณถึงตามผมมาแบบนี้”
“คุณทำให้ผมคิดถึงใครบางคน” ภูริทัตตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“เหรอครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยโทนเสียงสูง
“ว่าแต่ผมทำให้คุณคิดถึงใคร พอจะบอกได้ไหมครับ”
“ชาวต่างชาติคนหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร ถึงจะเจอกันเพียงครั้งเดียว แต่ก็เป็นคนที่ทำให้ผมได้ตระหนักถึงอะไรหลายๆอย่างในตอนนั้น”
“ผมเหมือนเขาหรือครับ”
“ไม่รู้สิ ผมจำได้แต่ว่า ตอนนั้นเค้าคงจะอายุพอๆกับคุณ ผมเค้าเป็นสีทอง ที่สำคัญดวงตาเค้าเป็นสีเขียว ... ส่องประกายเหมือนมรกตเม็ดงาม เหมือนดวงตาของคุณ”
“พอเห็นผม คุณจึงประหวัดคิดถึงเขา”
“ใช่” ภูริทัตพยักหน้าหลายครั้ง
“ใช่ ผมยังคิดถึงเค้า ผมอยากขอบคุณเค้า ดูสิผมพูดเอาพูดเอา ทั้งๆที่เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจตั้งหลายปี” ชายหนุ่มหัวเราะแห้งๆ
“คุณคงเก็บมันไว้นานเกินไป พอได้ระบายมันจึงได้พรั่งพรูออกมา” น้ำเสียงเหมือนจะปลอบโยน
“ผมว่าคนคนนั้นคงไม่ได้ทำเพราะต้องการคำขอบคุณของคุณหรอกครับ แล้วตอนนี้ถ้าเขาได้รู้ว่าคุณอึดอัดเขาคงไม่สบายใจนัก”
“นั่นสิ คุณอาจจะพูดถูก”
“สบายใจขึ้นบ้างไหม”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ยังไงว่างๆก็เชิญไปฟังเพลงอีกนะครับ”
“ผมถามอะไรอีกอย่างได้มั๊ยครับ” ภูริทัตถามด้วยความลังเล ไม่มีคำตอบนอกจากรอยยิ้ม
“คุณคิดยังไงกับเด็กที่เข้ามาหาคุณเมื่อกี้นี้”
“โซ ยัง” ชายหนุ่มตอบทันที คำตอบทำให้ใจของทัตเต้นแรง
“ยังเด็กเหลือเกิน เด็กพวกนั้นควรจะบริสุทธิ์ สดใส แต่จะทำอย่างไรได้ เด็กหลายคนมีทางเลือกไม่มากนัก และบางคน ... ไม่มีทางเลือก” สีหน้าของชายหนุ่มเศร้าหมองลง
“แล้วคุณไม่คิดเหรอครับว่า หากให้เขาไปกับคุณ แล้วคุณให้สิ่งที่เขาต้องการ ผ่านคืนนี้ไปโดยไม่ทำอะไรเค้า พอพรุ่งนี้เช้าก็ให้เค้ากลับ”
“มันอาจจะเป็นความคิดที่ดี หากว่าเด็กคนนั้นได้คิด และเลิก ‘งาน’ นี้ไป” ชายหนุ่มยิ้มละไม
“แต่เด็กคนนั้นไม่เหมือนอย่างที่คุณคิด พรุ่งนี้เขาก็จะเอาไปโอ้อวดกับเด็กคนอื่น และจะมองหาผม หรือคนที่จะให้เขาอีกแบบผมในคืนถัดไป และถัดไป มันอาจจะเป็นการช่วยเหลือที่ดีสำหรับครั้งแรก แต่ครั้งต่อไปล่ะ”
คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้า ทำให้ภูริทัตคิดตาม
“ผมคงต้องไปแล้ว” เสียงพูดทำให้ความสนใจของทัตกลับมา ชายหนุ่มชาวต่างชาติยิ้มให้แล้วหันหลังกำลังจะเดินจากไป
“เดี๋ยวครับ คุณชื่ออะไรเหรอครับ”
“สเตฟาน ผมชื่อสเตฟาน หรือคุณจะเรียกผมว่า สานฝัน ก็ได้” ชายหนุ่มชาวต่างชาติหันกลับมาบอกยิ้มๆ
“สานฝัน …” ภูริทัตทวนชื่อเบาๆ
“ครับ สานฝัน คนไทยคนหนึ่งตั้งชื่อนี้ให้ผม” สายตาที่ทอแววอ่อนโยนของชายหนุ่มทอดยาวไปไกล แล้วกลับมามองที่ทัต
“ทัตครับ ผมชื่อภูริทัต เรียกผมทัตก็ได้”
“ครับ คุณทัต แล้วพบกันใหม่นะครับ” สเตฟานหรือสานฝัน หันหลังกลับอีกครั้ง แล้วเดินออกไปช้าๆ
ภูริทัตมองดูเงาหลังขอชายหนุ่ม สักครู่ก็หัวเราะเบาๆ ขบขันกับการกระทำของตัวเอง แล้วหันหลังเดินไปยังอีกทางหนึ่งอย่างช้าๆ
บทที่ ๓
…โซ ยัง เธอยังเด็ก สำหรับคนไทย เธอเด็กเหลือเกินที่ทำแบบนี้ …
…โซ ยัง ยังเด็กเหลือเกิน ...
เด็กชายงัวเงียตื่นขึ้นมากลางดึก รู้สึกว่าหมอนข้างที่นอนกอดอยู่ ทำไมวันนี้ขนาดของมันดูจะใหญ่โตผิดปรกติ จนเขาสามารถนอนหนุนแทนหมอนธรรมดาได้ แล้วยังนุ่มนิ่มและอบอุ่นเหลือเกิน เด็กชายพลิกตัวเปลี่ยนท่าจากนอนตะแคง เป็นนอนหงายทั้งๆที่ศรีษะยังหนุน ‘หมอนข้าง’ ใบนั้นอยู่ แล้วก็ต้องรู้สึกเย็นบริเวณหน้าอก จึงควานหาผ้าห่ม ทันทีก็เหมือนมีคนเลื่อนผ้าห่มมาคลุมแผ่นอกเขาไว้ แล้วเหมือนมีมือนิ่มลูบเบาๆที่หัวไหล่ ลมอุ่นๆแผ่วเบากระทบกับเส้นผมบนศรีษะ
“เด็กน้อย หลับเถอะนะ”
เสียงแผ่วเบาเหมือนกระซิบ เด็กชายรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยน เอื้อมมือไปดึงมือบนไหล่ให้มาโอบกอดตนเองไว้ด้วยความลืมตัว พลางจับมือนั้นไว้แน่น แล้วก็ผลอยหลับไปอีกครั้ง ก่อนที่เด็กชายจะหลับนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีลมอุ่นๆและความชื้นของริมฝีปากใครบางคน มาสัมผัสอย่างแผ่วเบานุ่มนวลที่แก้มของตน
กริ๊ง ...
เสียงนาฬิกาปลุกที่อยู่ตรงหัวเตียงดังขึ้น ภูริทัตเอื้อมมือไปกดปุ่มปิดเสียงปลุกนั้นตามความเคยชิน แล้วลุกขึ้นนั่งสลัดศรีษะให้หายงัวเงีย คิดถึงความฝันเมื่อคืน ก็ต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ความฝันที่เขาฝันถึงบ่อยๆ บางครั้งยังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ที่ยังหลงเหลืออยู่ที่ฝ่ามือและแก้มเมื่อยามตื่นขึ้นมา แล้ววูบหนึ่งก็คิดถึงใบหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มบางๆ และดวงตาสีเขียวมรกต ก็ต้องยิ้มกว้าง ส่ายศรีษะเบาๆอีกครั้ง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ ทำกิจวัตรประจำวัน เพื่อเตรียมตัวจะออกไปทำงานตามปรกติ
ชายหนุ่ม ๓ คน ที่นั่งอยู่บนโต๊ะในร้านอาหาร เคยเป็นจุดสนใจของสาวๆหลายคนในบริษัท ด้วยรูปร่างหน้าตาที่จัดว่าดีไปคนละแบบ และบุคลิกที่ชวนมองต่างกัน พอเวลาผ่านไปก็เริ่มกลายเป็นจุดสนใจน้อยลง โดยเฉพาะเมื่อทั้ง ๓ ต่างเปิดเผยโดยท่าทีว่า มีความสนใจในเพศเดียวกันมากกว่าเพศตรงข้าม ทำให้สาวๆคนเกิดอาการ ‘อกหัก’ กันไปหลายคน แต่ในทางตรงข้ามบุรุษที่นิยมชมชอบในบุรุษด้วยกัน ก็ ‘สมหวัง’ กับสองในสามหนุ่มไปไม่น้อย ถึงแม้จะเป็นความสัมพันธ์ในระยะสั้นๆ หรือบางคนเป็นเพียงความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนเท่านั้น มีเพียง ภูริทัต เท่านั้น ที่ยังไม่เคยทำให้ใคร ‘สมหวัง’
“เอ็งก็ทำเป็นเล่นตัวอยู่ได้ ไม่ตกลงปลงใจกับมันไปซะที” รังสรรค์พูดถึงหนุ่มรุ่นน้องที่ทำงานอยู่ในแผนกเดียวกัน
“เห็นใจมัน ก็รวบซะเองสิ” ภูริทัตพูดแล้วหันไปสั่งเครื่องดื่ม
“ถ้ามันสนใจข้านะ เอ็งก็รู้ข้าไม่เคยฝืนใจใคร” รังสรรค์ตอบกลั้วหัวเราะ
“ส่งมาให้เราก็ได้” ปรีชาพูดพลางนึกถึงชายหนุ่มร่างบาง ใบหน้ากลมๆ คิ้วบางดวงตาเล็กๆ และผิวขาวละเอียดของชายหนุ่มที่ชื่อกรกฎ หรือที่เพื่อนๆเรียกกันว่าปู
“อยากได้ก็คั่วเองดิ๊วะ” รังสรรค์พูดแล้วก็หันไปรับจานอาหารจากพนักงานที่ยกมาเสริฟให้
“ได้เลย คอยดูฝีมือเรานะ” ปรีชาพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย เพราะมองเห็นชายหนุ่มคนที่พวกตนกำลังพูดถึง เดินเข้ามาในร้านอาหารพอดี “ปู ทางนี้” ส่งเสียงพร้อมกับโบกมือเรียก
ชายหนุ่มร่างบาง ในชุดทำงานโทนสีหวาน กางเกงสีน้ำตาลเข้ม เสื้อสีชมพูอ่อน เนคไทสีม่วงเข้ม ยิ้มกว้างแล้วเดินตรงเข้าไปหาคนทั้งสาม
“นั่งด้วยกันสิ” รังสรรค์ชวน ในขณะที่ภูริทัตหันไปรับจานอาหารและแก้วเครื่องดื่มจากพนักงาน
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ว่างที่อยู่ตรงข้ามกับภูริทัต ดวงตาจับจ้องคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่วางตา ในขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งเริ่มรับประทานอาหาร โดยไม่ให้ความสนใจเขาเลย ความรู้สึกน้อยใจแสดงผ่านออกมาทางดวงตาเรียวเล็กอย่างปิดไม่มิด
“จะไม่ทักน้องมันหน่อยเหรอวะ ห่วงแต่กินอยู่ได้” รังสรรค์พูดพลางตบไหล่ภูริทัตเบาๆ
“หิวนี่หว่า เจอกันแทบทุกวันอยู่แล้ว วันละตั้งหลายรอบ ทักไม่ทักไม่ต่างกันหรอก” ภูริทัตพูดอย่างไม่ค่อยสนใจนัก
ปรีชาและรังสรรค์หัวเราะกับท่าทางของเพื่อน แล้วกันไปชวนกรกฎที่สั่งอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว คุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยๆระหว่างรับประทานอาหารมื้อนั้น
“เห็นพวกพี่ๆชอบฟังเพลงกัน พอดีผมมีตั๋วคอนเสริทที่ศูนย์วัฒนธรรมคืนพรุ่งนี้ ไปดูด้วยกันมั๊ยครับ” กรกฎพูดขึ้นมาในระหว่างสนทนา
“คอนเสริทอะไร” ภูริทัตแสดงความสนใจขึ้นมา ทำให้กรกฎเริ่มยิ้มกว้าง และบอกชื่อวงออเครสตราที่มีชื่อเสียงวงหนึ่งออกมา “ก็น่าสนใจนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากันดีกว่า”
แล้วคืนวันต่อมาซึ่งเป็นคืนวันพุธ ทั้งสี่คนก็นั่งอยู่ภายในหอประชุมใหญ่ศูนย์วัฒนธรรม ดื่มด่ำกับเสียงเพลงตั้งแต่เริ่มรายการไปจนถึงช่วงพัก จึงออกมายืนคุยกันอยู่ที่ห้องลอบบี้ของหอประชุม
“นี่ดูฝรั่งคนนั้นสิพี่ ชุดเท่ห์น่าดู” กรกฎชี้ไปที่ชาวต่างชาติคนหนึ่งที่ยืนห่างออกไปอีกมุมหนึ่ง
ทั้งสามคนมองตามไป ก็เห็นชายหนุ่มต่างชาติอยู่ในชุดสูทเทียมคอปกตั้งแบบคอจีน เนื้อผ้าเป็นกำมะหยี่ สะท้อนแสงไฟจนดูวาววับสะดุดตา สีของเนื้อผ้าบางทีก็ดูดำขลับ แต่บางทีก็เหมือนจะเป็นสีน้ำเงินเข้ม แต่บางครั้งกลับทอประกายเขียวขาบออกมาเป็นบางจุด แต่ก็ยังไม่เด่นเท่าใบหน้ารูปไข่ คิ้วสีทองอ่อนๆ รับกับสีของเส้นผมที่ยาวระต้นคอ จมูกโด่งจนเป็นสัน ริมฝีปากสีชมพูอ่อน ผิวแก้มเปล่งสีชมพูจางๆ และดวงตาสีเขียวเป็นประกายวาววับ
“สานฝัน” ภูริทัตเอ่ยชื่อของชาวต่างชาติคนนั้นออกมาเบาๆใบหน้าแสดงความยินดีจนเพื่อนๆสังเกตุได้
ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวเดินไปหา สเตฟานหรือสานฝันก็หันตัวเดินเข้าประตูห้องประชุมไปเพราะมีเสียงประกาศว่าการแสดงในครึ่งหลังกำลังจะเริ่มขึ้น

peemakung

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ยังไงนะ

pearl9845

ขอบคุณครับ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

pt200

ขอบคุณครับ

Sahapad

eg1

ขอบคุนครับ

Tedap

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ