++ สานฝันนิรันดร ++ # 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“สานฝัน” ภูริทัตเอ่ยชื่อของชาวต่างชาติคนนั้นออกมาเบาๆใบหน้าแสดงความยินดีจนเพื่อนๆสังเกตุได้
ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวเดินไปหา สเตฟานหรือสานฝันก็หันตัวเดินเข้าประตูห้องประชุมไปเพราะมีเสียงประกาศว่าการแสดงในครึ่งหลังกำลังจะเริ่มขึ้น
“มองหาใครวะ” รังสรรค์ถามภูริทัตที่จ้องมองไปรอบๆห้องลอบบี้ ตั้งแต่เดินออกมาจากห้องประชุมเมื่อการแสดงจบลง เมื่อเวลาประมาณสี่ทุ่ม
“มองหาคนชื่อสานฝันเหรอพี่” กรกฎพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก แต่ภูริทัตก็ไม่สนใจ
“ใครวะ สานฝัน” ปรีชาเดินไปแตะไหล่ภูริทัต
“แอบไปจีบสาวที่ไหนไว้เหรอไง” เขายังพูดแหย่เพื่อนต่อไปอีก
ภูริทัตไม่ตอบ แต่ยังสอดส่ายสายตาไปทั่ว รังสรรค์มองดูเพื่อนแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางหันไปชวนกรกฎเพื่อนรุ่นน้อง คุยถึงการแสดงที่เพิ่งจะจบไป ปรีชาเองก็ร่วมวงคุยด้วย พร้อมๆกับพากันเดินออกจากหอประชุมไปยังลานจอดรถ
กลางฤดูหนาวปลายเดือนธันวาคม ช่วงกลางคืนเช่นนี้บางครั้งก็มีลมเย็นพัดอ่อนๆ แต่กิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งพัดไหว ราวกับโดนลมแรงโชยพัดใส่ จนภูริทัตรู้สึกได้ สายตามองไล่จากยอดไม้ต่ำลงมา ยังโคนต้น เรือนร่างสูงเพรียว เรือนผมสีทองยาวระต้นคอ แม้เห็นเพียงด้านหลังเขาก็จำได้ทันที โดยไม่รอช้า ภูริทัตก้าวเท้าเดินออกจากกลุ่มเพื่อน ตรงเข้าไปหาชายชาวต่างชาติผู้นั้นทันที
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกเบาๆ
“ภูริทัต” สเตฟานเอ่ยชื่อชายหนุ่ม เมื่อหันมาเห็นว่าเป็นใคร
“เราพบกันอีกแล้ว”
“ผมดีใจที่ได้พบคุณอีก” ภูริทัตยิ้มกว้าง ใบหน้าที่คมคายอยู่แล้ว ยิ่งชวนมอง
“ใครน่ะครับพี่” กรกฎ ที่เดินตามมาพร้อมกับรังสรรค์และปรีชา แล้วมาหยุดยืนอยู่ด้านข้างของภูริทัต ถามขึ้น
“ผมสเตฟานครับ เคยพบคุณภูริทัตมาหลาย ครั้งแล้ว”
ภูริทัตขมวดคิ้ว พลางคิดว่าเขาเพิ่งจะได้เจอกับสเตฟาน หรือสานฝันแบบ ‘จังๆ’ เพียงแค่ ๒ ครั้งเท่านั้น แต่เอาเถอะ มากกว่า ๑ ครั้ง ก็นับเป็นหลายครั้งได้เหมือนกัน
“คุณสเตฟาน ที่เล่นเปียนโนที่โรงแรม *** รึเปล่า ที่เราไปนั่งเล่นกันเมื่อสองสัปดาห์ก่อนไง ใช่มั๊ยวะชา” รังสรรค์หันไปถามปรีชา
“คงใช่มั้ง มิน่าดูคุ้นๆ” ปรีชานึกออกทันที ความจริงเขาไม่น่าลืมได้เลย ชายหนุ่มชาวต่างชาติหน้าตาท่าทางดูอ่อนโยน สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อน บนผิวหน้าขาวๆนั้นอย่างไม่วางตา
“ผมรังสรรค์ครับ นี่ปรีชา แล้วนี่กรกฎ พวกเราทำงานที่เดียวกับนายทัต” รังสรรค์แนะนำตัว แล้วชี้ไปที่เพื่อนๆทีละคน
“เดี๋ยวคุณจะกลับยังไงครับ” ภูริทัตถามขึ้น
“เดี๋ยวอีกสักครู่ คนขับรถของผมจะเอารถมารับ” สเตฟานตอบยิ้มๆ เพราะรู้สึกขบขันกับท่าทางไม่พอใจของกรกฎ และท่าทางที่จ้องมองเขาอย่างสนอกสนใจเต็มที่ของปรีชา ผิดกับท่าทางที่ดูเฉยๆของรังสรรค์ แต่แววตาลอบสำรวจเขาไปทั่วร่าง
“เหรอครับ” ภูริทัตพูดอย่างผิดหวัง
“คุณพักที่ไหนเหรอครับ” ปรีชาถามอย่างด้วยความสนใจ
“นั่นสิ แล้วคุณเล่นเปียนโนที่โรงแรมวันไหนบ้างครับ นอกจากวันศุกร์” ภูริทัตถามแทรกขึ้นมา ก่อนที่ปรีชาจะได้รับคำตอบ
“คนที่เล่นเปียนโนประจำอยู่ลาออกกระทันหันไปคนนึง ผมคงต้องทำหน้าที่แทนจนกว่าจะหาคนใหม่มาได้ ช่วงนี้ผมเล่นเปียนโนคืนวันจันทร์ อังคาร กับวันศุกร์” สเตฟานตอบคำถามของภูริทัตก่อน แล้วหันไปยิ้มให้กับปรีชา
“ผมพักอยู่ที่โรงแรมนั้นแหละครับ”
“ถ้าอย่างนั้น ว่างๆผมไปหาคุณสเตฟานที่โรงแรมได้ใช่มั๊ยครับ” ปรีชาถามด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ถ้าไปฟังเปียนโนล่ะก็ เชิญได้ทุกเมื่อครับ” สเตฟานตอบ แล้วหันไปมองทางประตูทางออกเล็กๆ ที่เป็นทางออกไปสู่ลานจอดรถ
“รู้สึกว่ารถของผมจะมาแล้ว ผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ เอาไว้พบกันโอกาสหน้า” พูดแล้วก็ยิ้มให้กับทุกคน แล้วเดินตรงไปยังประตูทางออก
ชายหนุ่มทั้งสี่มองตามหลังชายหนุ่มต่างชาติไป ก็เห็นเขาเดินออกไปขี้นรถยุโรปคันใหญ่สีดำ ติดฟิล์มกรองแสงสีทึบ มองดูรถคันนั้นแล่นออกไปจนลับสายตา
“สงสัยจะรถของทางโรงแรม เค้าเล่นเปียนโนด้วยเหรอพี่” กรกฎพูดขึ้นมาระหว่างที่เดินไปยังลานจอดรถ คิดว่าเป็นการชวนภูริทัตคุย
“ใช่” ภูริทัตตอบสั้นๆ
“ท่าทางเทห์ดีเน๊อะ สูงกำลังดีเลย ซัก ๑๗๕ ได้มั๊ย” ปรีชาพูดพลางคิดถึงส่วนสูงของตัวเองที่สูงราวๆ ๑๗๓
“น่าจะได้  พอฟัดพอเหวี่ยงกับเอ็งนั่นแหละ ดูๆก็น่าคั่วนะเว๊ย ผิวพรรณดีเชียว สะอาดสะอ้าน ดูปากดิ๊ สีชมพู .... น่าจูบ”รังสรรค์พูดกลั้วหัวเราะ
“นั่นดิ๊วะ ได้มานะจะจูบให้หนำใจ” ปรีชาพูดพลางหลับตาทำปากจู๋ จูบกับอากาศ
“ผมไม่เห็นจะชอบเลย ฝรั่งที่ดูท่าทางนิ่มๆอย่างนั้น ผมชอบคนที่ดูแมนๆมากกว่า” กรกฎพูดพลางเปิดประตูรถทางด้านหลังอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เพราะภูริทัตเปิดประตูรถด้านหน้า ขี้นไปนั่งคู่กับรังสรรค์ซึ่งเป็นเจ้าของรถ
“สเปคนายน่ะ คงต้องสูงซัก ๑๘๐ ตัวเพรียวๆ กล้ามนิดหน่อยพองาม จมูกโด่งนิดๆ ท่าทางเข้มแข็ง อย่างไอ้ตัวหน้ากระจกตัวนี้ใช่มั๊ย” รังสรรค์พูดพลางพยักเพยิดไปที่ภูริทัต มือก็สอดกุญแจเพื่อนสตาร์ตรถ
“แหมพี่ พูดขนาดนั้นผมก็แย่สิ” หากในรถสว่างกว่านี้ คงเห็นใบหน้าของกรกฎเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
“แย่อะไรกัน ของอย่างนี้ ชอบก็ต้องบอกว่าชอบด็ จริงมั๊ยวะทัต” ปรีชาพูดแล้วชะโงกหน้าไปถามคนที่นั่งทางด้านหน้า
“ไม่รู้เว๊ย” ภูริทัตตอบกึ่งรำคาญ แต่ก็ทำให้ปรีชาและรังสรรค์หัวเราะเสียงดัง เพราะคิดว่าเพื่อนอาย
แล้วรังสรรค์ก็ขับรถไปส่งปรีชาก่อน แล้วตามด้วยการไปส่งกรกฎ ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะบอกให้ไปส่งภูริทัตซึ่งอยู่ไกลกว่าก่อน เพราะมีความคิดที่จะทำอะไรบางอย่างอยู่ในใจ แต่เหตุผลที่ว่าต้องเสียเวลาในการย้อนกลับมาส่งอีกครั้ง จึงต้องจำยอมให้รังสรรค์ไปส่งตนเอง อย่างที่บอกไว้ตั้งแต่แรก แล้วจึงไปส่งภูริทัตเป็นคนสุดท้าย ก่อนจะขับรถกลับสู่บ้านของตนเอง ซึ่งอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก ในเวลาห้าทุ่มเศษๆ
บทที่ ๔
ดวงตาสีเขียวมรกตของชายหนุ่ม จ้องมองเด็กชายที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยความเอ็นดู แก้มเนียนใสที่แนบซบอยู่บนอก กับแขนเรียวเล็กที่โอบเอวเขาไว้ ทำให้รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของร่างกายมนุษย์ ที่เขาไม่ได้รู้สึกมานาน เด็กชายพลิกตัวนอนหงาย ยังคงหนุนศรีษะอยู่บนอกเขา ผ้าห่มที่เคยคลุมตัวเด็กชายไว้ เลื่อนออกมาอยู่ที่ระดับเอว เนื่องจากการขยับพลิกตัวของเด็กชาย เมื่อรับรู้ได้ถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศ เด็กชายควานมือเหมือนจะหาผ้าห่ม ชายหนุ่มจึงเอื้อมมือออกเลื่อนผ้าห่ม ให้คลุมอกที่เปลือยเปล่าของเด็กชายอีกครั้ง แล้วขยับมือไปลูบไหล่ของเด็กชายแผ่วๆ อดไม่ได้ที่จะเลื่อนใบหน้าไปจุมพิศเบาๆ ที่เรือนผมสีน้ำตาลเข้มที่สั้นเกรียนของเด็กชาย
... เด็กน้อย หลับเถอะนะ ... ชายหนุ่มพูดแผ่วเบาราวกระซิบ
เหมือนเด็กชายจะได้ยิน จึงเอื้อมมือไปดึงมือของชายหนุ่ม ให้โอบกอดตัวเองไว้ และจับมือใหญ่นั้นไว้ไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มระบายยิ้มอันอ่อนโยนทั่วใบหน้า พลางมองดูใบหน้าของเด็กชายที่กำลังหลับไหล ไล่จากหน้าผากมน คิ้วสีน้ำตาลเค้ม ดวงตาที่ปิดสนิท ขนตาเส้นเล็กๆ สันจมูกที่ค่อนข้างโด่งเป็นสันน้อยๆ ริมฝีปากแดง คางมน แล้วเลื่อนใบหน้าลงจูบที่แก้มของเด็กชายเบาๆ
มาถึงวันนี้ เด็กชายรูปร่างผอมบาง แขนขาเก้งก้างในอดีต เติบโตขึ้นจนกลายเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ดูจากภายนอกก็คงจะมีกล้ามเนื้อแต่พองาม ตามแบบของคนที่ออกกำลังกายบ้าง แต่คงจะไม่ค่อยบ่อยนัก  ผมที่เคยสั้นเกรียนเมื่อวัยเด็ก ตอนนี้ยาวขึ้นมาก และตัดเป็นทรงรับกับใบหน้าเรียวยาว เสริมให้ใบหน้าคมเข้มด้วยคิ้วเรียวหนา ดวงตากลมโต จมูกเป็นสัน ริมฝีปากแดง ยิ่งน่ามองยิ่งขึ้น
คิดมาถึงตอนนี้ สเตฟานก็ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง สายตาที่ทอดมองผ่านหน้าต่างห้องชั้นบนของตึกสูง มองเห็นแสงไฟที่ส่องสว่างอยู่ทั่ว กรุงเทพฯยามราตรี จึงต่างกับเมืองที่มืดมิดหลายเมืองที่เขาเคยใช้ชีวิตอยู่ รอยยิ้มบางๆฉาบอยู่บนใบหน้าเกลี้ยงเกลา ริมฝีปากสีชมพูเผยอยิ้มน้อยๆ แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเสียงจากนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะเล็กตรงหัวเตียงดังขึ้น สเตฟานเดินไปกดปุ่มปิดเสียงปลุกของนาฬิกา ที่บอกเวลาห้านาฬิกาครึ่ง แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ เดินไปหยิบกล่องสีเหลี่ยมเล็กๆบนโต๊ะหน้าโซฟา วางแก้วไวน์ลง หันไปทางหน้าต่าง แล้วกดปุ่มบนกล่องนั้นเบาๆ ชัตเตอร์เหล็กด้านบนของหน้าต่างก็เลื่อนลงมาช้าๆ จนปิดบานหน้าต่างมิดชิด ผ้าม่านหนาหนักทางด้านข้างทั้งสองผืน ก็ค่อยๆเลื่อนปิดตาม เมื่อหันตัวยกกล่องนั้นขึ้นไปทางเครื่องปรับอากาศ แล้วกดอีกปุ่มหนึ่ง เครื่องปรับอากาศก็เปลี่ยนเป็นระบบพัดลมระบายอากาศ แทนการพ่นลมเย็นออกมา และเมื่อกดอีกปุ่มหนึ่ง ดวงไฟในห้องทั้งหมดก็ดับลง สเตฟานวางกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ หรือรีโมทคอนโทลนั้น ลงบนโต๊ะที่หัวเตียงข้างๆนาฬิกา แล้วเดินตรงไปยัง ‘ที่นอน’ เพื่อเข้าสู่นิทรารมย์
“ไปไหนกันต่อดี” รังสรรค์ถามพรรคพวก หลังจากที่แยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน ที่มารับประทานอาหารเย็นด้วยกัน แต่ศุกร์นี้นอกจากปรีชาและภูริทัต ที่เป็นเพื่อนเที่ยวประจำแล้ว ยังมีกรกฎติดตามมาด้วยอีกคน
“ยังหัวค่ำอยู่เลยไปหาที่นั่งเล่นก่อนดีกว่า เหยื่อยเอ็งยังไม่ค่อยมีหรอกตอนนี้” ภูริทัตหันไปล้อเลียนปรีชา
“ทำมาเป็นแขวะนะไอ้ทัต รู้หรอกน่าว่าอยากไปไหน” ปรีชาพูดยิ้มๆ
“อยากไปนั่งฟังเปียนโนใช่มั๊ยล่ะ”
“ดีเหมือนกันนะพี่ นั่งคุยไปฟังเพลงไป” กรกฎพูดอย่างไม่ได้คิดอะไร
อีกครู่ใหญ่ๆ ทั้ง ๔ คนก็มานั่งอยู่ภายในลอบบี้โรงแรม นั่งจิบกาแฟและคุยกันไปได้สักครู่ ภูริทัตจึงหันไปถามกับพนักงานที่เดินผ่านมา
“วันนี้ไม่มีเปียนโนเหรอครับ”
“อ๋อ ... ตอนนี้เป็นช่วงเบรคครับ เดี๋ยวสักครู่คุณคนเล่นคนใหม่ก็จะมาแล้วครับ”
“คนใหม่” ภูริทัตขมวดคิ้ว
“คนเล่นเปียนโนวันนี้ไม่ใช่คุณสเตฟานเหรอครับ”
“คุณสเตฟานจะเล่นช่วงสองทุ่มถึงสี่ทุ่มครึ่งนี่แหละครับ คนที่เล่นช่วงห้าโมงครึ่งถึงสองทุ่มเพิ่งจะกลับไปเมื่อสักครู่เองครับ” แล้วพนักงานก็เดินจากไป เมื่อภูริทัตกล่าวคำขอบคุณ
“สเตฟาน คนที่เจอกันเมื่อคืนวันศุกร์น่ะเหรอครับ” กรกฎถามขึ้น
“นั่นแหละ คนนั้นแหละ” ปรีชาตอบแทน
“เล่นถึงสี่ทุ่มเหรอ เดี๋ยวชวนไปเที่ยวด้วยกันซะเลยดีมะ”
“ไหนว่าจะไปหาเหยื่อไง จะเปลี่ยนใจคว้าเอาแถวๆนี้เหรอไง” รังสรรค์ขัดคอ
“นั่นดิ๊ แถวนี้ก็น่าสน” พูดพลางส่งสายตาแวววาวไปยังกรกฎ ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
สี่หนุ่มนั่งคุยกันไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงเปียนโนบรรเลงด้วยสำเนียงอ่อนพริ้ว แล้วความสนใจของภูริทัตก็ไปอยู่ที่นักเปียนโน จนไม่ค่อยสนใจกับการสนทนามากนัก ถึงกรกฎจะไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรที่คิดว่าอาจเป็นการทำให้ภูริทัตไม่พอใจ เพราะดูเหมือนว่าภูริทัตจะสนิทสนมกับชายหนุ่มชาวต่างชาติคนนี้มาก
กรกฎค่อนข้างจะภูมิใจกับรูปร่างหน้าตาของตนเองพอสมควร ถึงแม้ตนเองจะสูงเพียง ๑๗๐ แต่ก็คิดว่ามันเป็นความสูงที่ได้มาตรฐานสำหรับคนทั่วไป อาจจะดูบอบบางแต่ก็ไม่ถึงกับผอมแห้งจนเห็นซี่โครง ผิวของเขาก็ขาวละเอียด ดวงตาถึงแม้จะเล็กหยีแต่ก็เรียวยาว คิ้วบางเบา ปากนิดจมูกหน่อย แต่เมื่อเทียบกับชายหนุ่มคนนั้น ตนเองคงเหมือนกับคนไทยที่สามารถพบเจอได้ทั่วๆไป แต่อีกฝ่ายกลับเป็นชาวต่างชาติที่ดูดี ราวกับรูปสลักหินอ่อน ความรู้สึกริษยาจึงพุ่งขึ้นทันที โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าคนที่ตนชอบ หันไปให้ความสนใจกับอีกฝ่ายมากกว่าตนเอง
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้เจอพวกคุณอีก”
ช่วงที่กำลังบรรเลงเปียนโนอยู่ สเตฟานมองมาเห็นคนทั้งสี่ เมื่อถึงเวลาพักเบรค จึงเดินตรงเข้ามาทักทาย
“นั่งก่อนสิครับ” ภูริทัตขยับตัว เพื่อให้เก้าอี้ยาวมีเนื้อที่พอที่จะนั่งได้อีกคน ทำให้เข้าไปชิดกับกรกฎที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกัน
“จะดีเหรอครับ ผมกลัวจะรบกวนความสนุกของพวกคุณ”
“คนยิ่งเยอะก็ยิ่งคุยสนุกมากขึ้นกว่า จริงมั๊ยครับครับ” รังสรรค์เอ่ยชวนอีกคนหนึ่ง
“หรือว่าทางโรงแรมมีกฎห้ามนักดนตรีนั่งกับลูกค้า”ปรีชาพูดพลางเหลือบมองชายหนุ่มไปทั่วทั้งตัว
“ถ้าเป็นลูกค้าทั่วไปละก็คงไม่เหมาะ แต่พวกเราเป็นสหายเก่ากันคงไม่เป็นไร” สเตฟานพูดพลางหันไปยิ้มให้ภูริทัตแล้วนั่งลงไปบนเก้าอี้ยาว
“วันนี้คุณเล่นเพลงเพราะมาก ผมชอบเสียงเปียนโนของคุณ” ภูริทัตเอ่ยชม

peemakung

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ดีจัง

pearl9845

ขอบคุณครับ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

pt200

ขอบคุณครับ

Sahapad

pearl9845

ขอบคุณครับ