++ สานฝันนิรันดร ++ # 5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ก็ไม่เห็นมีอะไร” รังสรรค์ตอบ แล้วก็ต้องเปลี่ยนความสนใจไปที่พนักงานซึ่งนำอาหารและเครื่องดื่มมาเสริฟ
แล้วการสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องของงานและเรื่องจิปาถะที่ริ่มมาตั้งแต่เช้าวันนี้ ซึ่งเป็นวันจันทร์ วันแรกของสัปดาห์ระหว่างสนทนา รังสรรค์ก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนวันเสาร์ไม่ได้หนุ่มรุ่นน้องที่ไปค้างกับเขาที่บ้านถึงปากเขาจะพูดว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนในแผนกเดียวกัน แต่เมื่อถึงเวลาเข้าจริงเขาก็อดเคลิบเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าไม่ได้ ต้องยอมรับว่า ‘ลีลา’ของเด็กรุ่นน้องคนนี้ ทำเอาเขาติดใจไม่น้อยทีเดียว
“แล้วคืนนี้ไปเที่ยวไหนกันดี” ปรีชาพูดขึ้นมาระหว่าทานอาหาร
“อะไรกัน วันศุกร์เพิ่งเที่ยวไปหยกๆ วันนี้จะไปอีเหรอ” ภูริทัตถามอย่างสงสัย
“ก็วันนี้มันคริสต์มาส” ปรีชาลากเสียงยาว
“ว่าไงปู ไปไหนกันดี”
“ขอตัวดีกว่าครับพี่ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานไปอีกหลายวัน” กรกฎตอบยิ้มๆ
“เหมือนกันหว่ะ” รังสรรค์ตอบสั้นๆ
“นายล่ะ” ปรีชาหันไปถามภูริทัต ที่เหมือนจะกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ได้สนใจการสนทนา จนปรีชาต้องถามซ้ำ “ทัต นายเอาไง ไปด้วยกันป่ะ”
“หือ ...” ภูริทัตหันมามองปรีชา “อ๋อ คืนนี้น่ะเหรอ ... ขอตัวหว่ะ ไว้รวบยอดตอนปีใหม่แล้วกัน”
๒๒.๑๕ คืนวันอังคารที่ ๒๕ ธันวาคม ๒๕๕๒
ภูริทัตเดินเข้าไปบริเวณห้องลอบบี้ของโรงแรม เสียงเปียโนแผ่วพริ้ว มองไปยังผู้เล่น แล้วก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อสายตาคู่นั้นมองมาที่เขาพอดี อีกฝ่ายระบายยิ้มบางๆ และพยักหน้าเล็กน้อยเหมือนเป็นการทักทาย ภูริทัตจึงทำท่าทางเหมือนบอกให้รู้ว่า จะไปนั่งรออยู่ภายในห้องลอบบี้
“เมอรี่ คริสต์มาส ครับ” ภูริทัตพูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญใบเล็กๆให้ เมื่ออีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้โซฟาด้านตรงข้าม
“เอ๋” สเตฟานทำหน้าสงสัย มองกล่องของขวัญเล็กๆ ในอุ้งมือของภูริทัต แล้วมองหน้าของอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
“ของขวัญเหรอครับ เนื่องในโอกาสอะไร”
“อ้าว” ภูริทัตยกมืออีกข้างขึ้นเกาท้ายทอย
“ก็วันนี้วันคริสต์มาส เค้าต้องให้ของขวัญกันไม่ใช่เหรอครับ”
“คริสต์มาส” สเตฟานทวนคำ
“อ๋อ ... หมายถึงวันเกิดของพระคริสต์น่ะเหรอครับ”
“คุณไม่ได้นับถือคริสต์เหรอครับ” ภูริทันมองดูท่าทางหัวเราะน้อยๆของสเตฟานอย่างจดจ้อง
“ครับ ผมไม่ใช่ชาวคริสต์ ผมไม่ได้นับถืออะไร” สเตฟานยิ้มมากขึ้น เมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนจะยิ่งงุนงงของคนที่นั่งตรงข้าม
“คุณหมายถึง ไม่มีศาสนาน่ะเหรอครับ” พูดแล้วเลื่อนมือที่ส่งกล่องของขวัญค้างอยู่มาไว้บริเวณตัก
“ถ้าหมายถึงตัวศาสดา หรือผู้นำทางศาสนา ผมไม่ได้นับถือใคร แต่ผมเคารพในคำสอนของหลายศาสนา แต่มันไม่สำคัญไม่ใช่เหรอครับ” สเตฟานเหลือบมองไปที่ห่อของขวัญเล็กๆ แล้วมองภูริทัตอีกครั้ง
“ของขวัญกล่องนั้น เตรียมมาให้ผมเหรอครับ”
“ก็ตั้งใจไว้แบบนั้นแหละครับ แต่ในเมื่อคุณไม่ใช่คนคริสต์ จะให้คุณโดยไม่ใช่โอกาสพิเศษ คุณคงไม่ยอมรับ”  พูดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ
“ถ้าอย่างนั้นมาแลกของขวัญกันดีมั๊ยครับ ถึงจะไม่ใช่ชาวคริสต์ ก็แลกของขวัญกันได้ ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับมิตรภาพแล้วกัน”
“งั้น นี่ครับ” ภูริทัตยื่นกล่องใบเล็กนั้นให้ สีหน้าสดชื่นขึ้นทันที
“ผมไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้คุณเลยน่ะสิครับ ว่าแต่มันเป็นอะไรกันแน่ ในกล่องนี้”
“แกะดูสิครับ” ภูริทัตคะยั้นคะยอ
สเตฟานจึงค่อยๆแกะห่อของขวัญนั้นออกอย่างช้าๆ เมื่อเปิดกล่องใบเล็กออก ก็พบกับพวงกุญแจ ที่มีสโนว์บอยตัวเล็กๆห้อยไว้ด้านหนึ่ง
“ชอบมั๊ยครับ” ภูริทัตจ้องมองใบหน้าที่ยิ้มน้อยๆของสเตฟาน
“น่ารักมาก แต่ผมจะให้อะไรคุณดี” สเตฟานทำท่าคิด
“ถ้าคิดไม่ออก ก็ไปดูคอนเสิร์ตเป็นเพื่อนผม คืนพรุ่งนี้ ดีมั๊ยครับ ผมจะมารับตอนหกโมงเย็น หาอะไรทานกันก่อนแล้วค่อยไป”
“คอนเสิร์ตอะไรหรือครับ”
ภูริทัตบอกโปรแกรมออกไป
“ถ้าอย่างนั้นให้ผมจัดการเรื่องตั๋วเองนะครับ” ภูริทัตพยักหน้ารับอย่างดีใจ สเตฟานจึงพูดต่อ “อาหารเย็นผมคงต้องขอตัวครับ ผมไม่สะดวก มารับผมสักทุ่มครึ่งจะสะดวกกว่า ส่วนพาหนะ ทางผมเป็นคนจัดการเองแล้วกันนะครับ”
“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะมารับที่นี่ตอนทุ่มครึ่ง” ภูริทัตยิ้มกว้าง “ผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้เช้าผมต้องทำงานอีก”
บทที่ ๖
เสียงดนตรีภายในห้องประชุมดังกระหึ่ม วงออเครสตราบนเวทีกำลังบรรเลงอย่างออกรส ภูริทัตเหลือบสายตามองเสี้ยวหน้าของคนข้างๆ ที่กำลังดื่มด่ำอยู่กับเสียงดนตรี สันจมูกที่โด่งเป็นสัน ผิวขาวอมชมพูยิ่งดูขาวนวลมากขึ้น ในเสื้อเชิตสีน้ำตาลเข้ม นึกไปถึงตอนที่เขาไปรับที่โรงแรม สเตฟานอยู่ในชุดสูทชุดที่เขาเคยเห็นเมื่อสัปดาห์ก่อน แต่พอมองมาเห็นเขาในชุดเสื้อเชิต กางเกงผ้า ซึ่งเป็นชุดทำงาน สเตฟานก็ถอดเสื้อสูทส่งให้ชายสูงอายุที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งเขารู้ภายหลังว่า ชายสูงอายุคนนั้นมีชื่อว่า ทรงศักดิ์
“เพลงเพราะดีนะครับ ขอบคุณมากที่ชวนผมมาดู” สเตฟานพูดขึ้นระหว่างที่เดินออกจากหอประชุม
“ถามจริงๆเหอะ ถึงผมไม่ได้ชวน คุณก็ตั้งใจจะมาอยู่แล้วใช่มั๊ย”
สเตฟานไม่ตอบ แต่รอยยิ้มก็เหมือนเป็นคำตอบอยู่ในที
“หิวมั๊ย” สเตฟานเปลี่ยนเรื่อง
“ไปทานอะไรหน่อยก็ดีเหมือนกัน พอคุณพูดขึ้นมาผมรู้สึกหิวนิดๆขึ้นมาทันทีเลย” พูดแล้วภูริทัตก็ลูบท้องตัวเองเบาๆ
แล้วทั้งคู่ก็มานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟในย่านคนกลางคืน ต่างก็สั่งกาแฟกันคนละแก้ว ภูริทัตสั่งแซนวิชเพิ่มอีกชุดหนึ่ง ทั้งสองคนคุยกันเรื่องดนตรี จิบกาแฟไปด้วย จนกระทั่งภูริทัตกินแซนวิชหมดไป
“คุณไม่หิวอะไรเลยเหรอ”
“ปรกติผมก็ไม่ทานอะไรมากอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” สเตฟานตอบ
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกเบาๆ
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกอีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ เพียงแต่เลิกคิ้วนิดหนึ่ง
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกอีก จนอีกฝ่ายหัวเราะ
“ทำไมเรียกหลายครั้ง ผมก็อยู่ตรงนี้แล้ว”
“ผมชอบชื่อคุณจัง ... สานฝัน” ภูริทัตพูดพลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกต
“ตอนที่ผมเจอคุณ มันเหมือนผมได้เจอคนที่ผมคิดถึงมานาน”
“ดึกมากแล้ว ผมว่าคุณควรกลับบ้าน” สเตฟานยกแขนขึ้นดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ
“คุณไม่อยากคุยกับผมต่อเหรอ ถึงได้อยากให้ผมกลับเร็วๆ” น้ำเสียงตัดพ้อ จนสเตฟานรู้สึกขัน
“พรุ่งนี้คุณต้องทำงานไม่ใช่เหรอ”สเตฟานอธิบาย
“ผมอยากให้คุณกลับไปพักผ่อนต่างหาก เรื่องคุยเอาไว้ครั้งหน้าที่เราเจอกันก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นวันศุกร์ผมไปหาคุณอีกนะ” น้ำเสียงภูริทัตดีขึ้นทันที
“ยินดีเสมอ ไปกันเถอะ คุณจะได้ตื่นทำงานพรุ่งนี้ได้โดยไม่เพลียมาก”
สเตฟานเรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน แล้วเดินออกจากร้านพร้อมกับภูริทัต ไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก คนขับรถรีบเปิดประตูให้ เมื่อทั้งสองคนเดินมาถึง
“เดี๋ยวให้รถไปส่งคุณที่บ้านนะ”
“อ้าว แล้วคุณล่ะ”
“ผมอยากเดินเล่นสักหน่อย เอาไว้พบกันนะครับ”
ภูริทัตมองสเตฟานด้วยแววตาลึกซึ้ง แล้วจึงเข้าไปนั่งบนเบาะหลัง คนขับรถจัดการปิดประตูให้ เดินไปเปิดประตูด้านหน้าเข้าไปนั่งที่คนขับ แล้วรถยุโรปคันใหญ่ก็ค่อยๆแล่นออกไป
สเตฟานมองดูรถที่แล่นห่างออกไปจนลับตา ใบหน้ายิ้มน้อยๆ หันหลังเดินไปตามทางเดิน ผ่านร้านค้าต่างๆและฝูงคนที่เดินอยู่บนทางเดิน ไปจนถึงสี่แยก เมื่อข้ามถนนไปก็เป็นสวนสาธารณะ บนทางเดินริมกำแพง เรียงรายด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ สเตฟานเดินตรงเข้าไปหาต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เอื้อมมือแตะลำต้นแข็งแรงของมันเบาๆ กิ่งก้านที่นิ่งอยู่พลันก็ไหวน้อยๆ ราวกับร่างของหญิงสาวที่สั่นเทิ้มเพราะแรกสัมผัสจากชายหนุ่ม ครู่หนึ่งจึงถอนมือออกมา กิ่งก้านที่สั่นไหวก็สงบนิ่งลง สเตฟานเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่อีกต้นหนึ่ง แล้วทำเช่นเดิมอีกครั้ง กิ่งก้านของต้นไม้ก็เกิดอาการสั่นไหว เช่นเดียวกับต้นไม้ต้นแรก สเตฟานทำเช่นเดียวกันกับต้นไม้ที่อยู่เรียงรายไปจนสุดถนน ใบหน้าขาวอมชมพูเหมือนจะเปล่งปลั่งมากขึ้น รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นมาบนใบหน้า
“สองวันนี้อารมณ์ดีจริงนะ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตั้งแต่เมื่อวาน” รังสรรค์อดแซวไม่ได้
“พอๆกับเอ็งนั่นแหละ อารมณ์ดีมาตั้งแต่วันจันทร์แล้วนี่นา สัปดาห์ที่แล้วเจออะไรดีๆมาเหรอไง” ภูริทัตพูดอย่างเอารมณ์ดี
ปรีชาเองก็จ้องมองดูรังสรรค์ เขาสังเกตุเห็นเหมือนกันว่า สัปดาห์นี้รังสรรค์ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ความเคร่งขรึมที่เป็นมาดซึ่งสาวๆและหนุ่มบางคนแอบปลื้ม เหมือนจะลดน้อยลง โดยเฉพาะเมื่ออยู่กับกรกฎ หรือว่าเมื่อคืนวันศุกร์ที่ผ่านมา จะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้ แต่มันคงไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด เพราะกรกฎยังคงแอบมองดูภูริทัตบ่อยๆเหมือนที่เคยทำ แต่สีหน้าที่มักแสดงออกถึงความไม่พอใจ เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจ เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความน้อยใจแทน
“เสร็จงานเลี้ยงคืนนี้แล้วจะไปต่อกันมะ” ปรีชาถามเพื่อนๆ
“งานเลี้ยง” ภูริทัตขมวดคิ้ว
“จริงด้วย ลืมไปได้ยังไงวะ”
“อะไรกัน ลืมกระทั่งงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าของบริษัท เอ็งนี่ท่าจะเป็นเอามาก” รังสรรค์พูดพลางส่ายหน้า
“ขอสายคุณสานฝันครับ” ภูริทัตพูดผ่านบลูทูธ ที่เสียบอยู่ในหูของเขา
“ห้องไหนค่ะ” เสียงพนักงานรับโทรศัพท์ตอบมา
“ผมไม่ทราบครับ ทราบแต่ว่าเป็นนักเปียนโนที่เล่นในลอบบี้คืนวันจันทร์ อังคาร กับวันศุกร์น่ะครับ”
“เอ๊ะ เราไม่มีนักดนตรีชื่อสานฝันนะคะ”
“เอ้อ ... ผมหมายถึงสเตฟานน่ะครับ ชาวอังกฤษที่เล่นเปียนโนน่ะครับ”
“อ๋อ เดี๋ยวดิฉันจะโอนสายให้คุยกับคุณทรงศักด์แทนนะคะ กรุณาถือสายรอสักครู่ค่ะ”
ภูริทัตสงสัยเหมือนกันว่า ทำไมต้องโอนสายไปให้คนที่ชื่อทรงศักด์ รออยู่ครู่ใหญ่ ก็มีเสียงพูดเข้ามา
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใครต้องการเรียนสายกับคุณสเตฟานหรือครับ”
“ผมภูริทัตครับ”
“ภูริทัต” ทรงศักดิ์พูดทวนชื่อ
“ใช่คนที่ไปดูดนตรีกับคุณท่านเมื่อคืนวันพุธหรือเปล่าครับ”
“ใช่ครับ ผมเอง”
“คือว่า ตอนนี้คุณสเตฟานไม่สะดวกที่จะรับสาย คุณมีธุระด่วนหรือเปล่า ฝากเรื่องไว้กับผมก็ได้ครับ”
“คือคืนนี้ผมนัดสเตฟานไว้น่ะครับ แต่ลืมไปว่ามีงานเลี้ยงที่บริษัท ก็เลยไม่ทราบว่าจะปลีกตัวไปได้รึเปล่า”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะเรียนท่านให้”
“แล้วก็” ภูริทัตรู้สึกเหมือนตัวเองหน้าแดง
“ถ้าสะดวกให้โทรกลับหาผมด้วยได้ไหมครับ”
“เรื่องนี้” ทรงศักดิ์เงียบไปครู่หนึ่ง “ผมจะลองถามท่านแล้วกันนะครับแต่หากท่านจะโทรกลับก็คงเป็นช่วงหลังหกโมงเย็น”
“เค้ายุ่งมากเลยเหรอครับ” เสียงของภูริทัตเหมือนจะน้อยใจ
“เปล่าหรอกครับ” ทรงศักดิ์หัวเราะเบาๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

Sahapad

pearl9845

ขอบคุณครับ

view99

มันมาก