++ สานฝันนิรันดร ++ # 7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ผมคิดว่า หากคบกันไปอีกสักระยะท่านคงเล่าอะไรให้คุณฟังมากขึ้น เพราะเท่าที่ผมจำได้ท่านยังไม่เคยออกไปเที่ยวกับใครซ้ำเป็นครั้งที่สอง”
พอภูริทัตได้ยินก็ยิ้มออกมาได้
“ตกลงว่า ให้ผมจัดรถไปส่งนะครับ ไม่อย่างนั้นหากท่านถามผมก็ไม่ทราบจะตอบท่านยังไง”
ภูริทัตจึงยอมกลับบ้านด้วยรถของโรงแรม ที่ทรงศักดิ์จัดหาให้ แล้วก็นึกขึ้นมาได้ระหว่างทางว่า ทรงศักดิ์เรียกสานฝันหรือสเตฟานว่าท่านอยู่ตลอดเวลา ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหน ครั้งหน้าเขาอาจจะลองถามดู ... หากเขาไม่ลืม
ภูริทัตมองดูคนที่นอนหลับแนบใบหน้าอยู่กับแผ่นอกของเขา ด้วยความหลงใหลกึ่งเอ็นดู หน้าผากค่อนข้างกว้าง ดวงตาหลับสนิทจนมองเห็นแพขนตายาวงอนเป็นสีทอง สีเดียวกับเส้นผมที่ค่อนข้างนุ่ม สักพักร่างนั้นก็พลิกตัวนอนหงาย โดยที่ยังหนุนศรีษะไว้บนอกของเขา มือที่มีผิวขาวละเอียดไขว่คว้าเหมือนจะหาผ้าห่ม เขาจึงค่อยๆเลื่อนผ้าห่มมาคลุมอกที่เปลือยเปล่า พลางมองดูแก้มที่เป็นสีชมพู
สีเดียวกับริมฝีปากบางที่ชวนให้เสพลิ้มความหอมหวาน ชายหนุ่มอดใจไม่ไหว ขยับตัวออกให้ศรีษะของสเตฟานเปลี่ยนไปหนุนอยู่ที่แขนของตน ก้มหน้าลงประทับริมฝีปากสีชมพู ขบเม้มแผ่วๆแล้วเริ่มแรงขึ้น
กริ๊งๆ ... กริ๊งๆ ...
เสียงดังขึ้นทำให้ภูริทัตสะดุ้งสุดตัว เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่านอนอยู่บนตียงของตนเอง และคนที่ประทับจูบอยู่เมื่อสักครู่ กลายเป็นหมอนที่ใช้หนุนนอนอยู่ประจำ เสียงที่ดังมาอย่างต่อเนื่อง จนต้องเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือ ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดูชื่อคนที่โทรเข้ามา ก่อนจะกดปุ่มรับสาย
“โทรมาทำไมแต่เช้าวะ” ภูริทัตกรอกเสียงลงไปอย่างอารมณ์เสีย
“เช้าบ้านเมิงเด๊ะ ตะวันจะตรงหัวอยู่แล้ว เพิ่งตื่นเหรอไงวะ”
“เออดิ ... กำลังฝันดีซะด้วย เอ็งมันขัดจังหวะจริงๆเลยนะ ไอ้สรรค์”
“ฝันว่าอะไรวะ” เสียงหัวเราะของรังสรรค์ดังเข้ามาตามสาย
“เรื่องขอกู ว่าแต่มีอะไรวะ”
“ว่างๆหว่ะ เลยว่าจะชวนออกมาเดินเล่น ไม่ก็ดูหนัง”
“ขี้เกียจหว่ะ วันนี้อยากนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงไปเคาท์ดาวน์”
“อะไรกันวะ เมื่อคืนไปทำอะไรมา วันนี้ถึงไม่มีแรง”
“แต่นอนดึกเว๊ย” ภูริทัตตอบไปแล้วก็ต้องอมยิ้ม
แล้วรังสรรค์ก็ชวนคุยต่อไปอีกยาว และนัดหมายกันไปเที่ยววันส่งท้ายปีเก่า ในวันพรุ่งนี้
ตอนที่ 8
รังสรรค์เดินเตร็ดเตร่มาจนถึงโรงแรมแห่งนั้น หลังจากที่ทานอาหารเย็นและดูหนังรอบค่ำ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป ก็มองเห็น
สเตฟานเดินออกมาจากประตูโรงแรม เสื้อโคตสีน้ำตาลอ่อนทำให้ผิวสีขาวดูสว่างขึ้น แล้วริมฝีปากบางสีชมพูก็เผยอยิ้มให้ เมื่อหันมาเห็นเขา รังสรรค์จึงเดินเข้าไปหา พร้อมกับทักทาย
“สวัสดีครับ คุณสเตฟาน”
“สวัสดีครับ ถ้าผมจำไม่ผิด คุณรังสรรค์ใช่ไหมครับ คุณรังสรรค์เพื่อนของทัต”
“ใช่ครับ ดีใจที่คุณจำผมได้ จะออกไปเที่ยวเหรอครับ”
“คืนนี้อากาศดี ผมก็เลยอยากออกไปเดินเล่น คุณล่ะ”
“ทีแรกผมว่าจะเข้าไปนั่งกินกาแฟข้างใน แต่พอเห็นคุณเดินออกมาก็เลยเปลี่ยนใจ ผมไปเดินเล่นด้วยคนได้รึเปล่าครับ”
“ยินดีครับ” สเตฟานตอบพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วเดินนำออกไป โดยมีรังสรรค์เดินคู่กันไป
“นอนไม่หลับเหรอครับ ถึงต้องออกมาเดินเล่นดึกๆ”
“เปล่าหรอกครับ” ตอบแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“ผมเพิ่งตื่นเมื่อตอนพระอาทิตย์ตกดินนี่เอง”
“เพิ่งตื่น … นอนกลางวันเหรอครับ นอนมากๆระวังอ้วนนะครับ” คำเตือนนี้เหมือนจะเรียกเสียงหัวเราะมากขึ้นจากฝ่ายตรงข้าม รังสรรค์มองดูแล้วอดยิ้มไม่ได้ แล้วก็ต้องพูดออกไปอย่างที่ใจคิด
“ดูคุณจะอารมณ์ดีทุกครั้งที่ได้เจอกัน”
“คงเพราะนอนกลางวันมากไป ผมเลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ” คราวนี้รังสรรค์หัวเราะขึ้นบ้าง
“ผมโดนย้อนซะหงายเลย”
“ว่าแต่คุณไปไหนมาหรือครับ”
“ก็ไม่มีอะไรมาก กินข้าว ดูหนัง แล้วก็กะว่าจะไปหาอะไรกินเบาๆก่อนจะกลับบ้าน”
“แล้วพรุ่งนี้ไม่ทำงานหรือครับ”
“อะไรกัน” คราวนี้รังสรรค์หยุดเดิน ทำให้สเตฟานหยุดเดินไปด้วยอีกคน
“พรุ่งนี้วันส่งท้ายปีเก่า บริษัทไหนๆก็หยุดกันทั้งนั้นแหละครับ นี่ผมได้หยุดยาว ๔ วัน เพราะวันอังคารเป็นวันปีใหม่ กว่าจะทำงานก็วันพุธ”
“อ้อ ผมก็ลืมไป เพราะคืนพรุ่งนี้ผมยังต้องเล่นดนตรีเหมือนเดิม ไม่ได้หยุดเหมือนคนอื่นเขา” พูดแล้วสเตฟานก็ยักไหล่ แล้วหมุนตัวเดินต่อ รังสรรค์ก็ก้าวเดินตามไป
“แต่คุณก็คงไปฉลองกับครอบครัว หรือคนรักสินะครับ”
“ผมไม่มีครอบครัว ทุกคนจากผมไปหมดแล้ว” สเตฟานถอนหายใจ สีหน้าเศร้าลง
“ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องมันก็นานมาแล้ว”
“แล้วคนรักล่ะครับ”
สเตฟานไม่ตอบ แต่ยิ้มเศร้าๆ แล้วก้าวเดินต่อไปอีก รังสรรค์ก็ก้าวเท้าเดินตาม
“คุณบอกว่าไปดูหนังมา เล่าให้ผมฟังบ้างได้ไหมครับ ว่าเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับอะไร”
รังสรรค์จึงเล่าถึงหนังที่เขาเพิ่งจะไปดูมาเมื่อตอนเย็น ระหว่างที่เดินกันไปเรื่อยๆ จนไปถึงย่านบันเทิงของคนราตรี ทั้งสองชวนกันไปนั่งทานกาแฟภายในร้านกาแฟ ที่หน้าร้านเปิดกว้าง โต๊ะและเก้าอี้บางส่วนตั้งเลยจากภายในร้าน ออกไปอยู่บนทางเท้า แล้วนั่งคุยกันอยู่อีกครู่ใหญ่จนกาแฟในแก้วของรังสรรค์หมดลง
“ผมคงต้องกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะฉลองส่งท้ายปีเก่าไม่ไหว”
“ครับ” สเตฟานตอบสั้นๆ
รังสรรค์มองดูผิวหน้าที่เป็นสีขาวอมชมพู เหลือบมองดูกุหลาบดอกตูมสีชมพู ที่ปักอยู่ในแจกันเล็กๆบนโต๊ะ แล้วก็หยิบดอกกุหลาบขึ้นมาส่งให้เสตฟาน
“ผมว่ากุหลาบดอกนี้เหมาะกับคุณ สีของมันรับกับสีผิวคุณดี”
“ผมไม่ใช่สาวน้อยที่คุณควรมอบกุหลาบให้หรอกนะครับ” สเตฟานยิ้มขัน
“จะสาว หรือจะหนุ่ม หากผมพอใจ ผมก็มอบกุหลาบให้ได้”
รังสรรค์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ถือดอกกุหลาบค้างไว้ตรงหน้า แต่สเตฟานก็ไม่รับไป จึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปเสียบดอกกุหลาบลงไปบนกระเป๋าเสื้อ ตรงบริเวณหน้าอกของเสื้อโคตสีน้ำตาลอ่อน
“ฝันดีนะครับ แล้ว เราคงมีโอกาสได้ออกมาเดินเล่นกันนานกว่านี้นะครับ”
โดยไม่รอคำตอบ รังสรรค์เดินออกไปจากร้านกาแฟ ทิ้งให้สเตฟานนั่งยิ้มด้วยความขบขันอยู่คนเดียว แล้วเขาก็ยกมือขึ้นหยิบดอกกุหลาบจากกระเป๋าเสื้อโคตออกมาถือไว้ ดอกกุหลาบตูมสีชมพูที่ดูสดใสราวกับเพิ่งตัดมาจากกิ่งก็เกิดการเปลี่ยนแปลง กลีบดอกที่ตึงแน่นค่อยๆแห้งลงอย่างช้าๆ สีชมพูอ่อนสดใสค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล แล้วค่อยๆแห้งเหี่ยวหลุดจากขั้วทีละกลีบ จนเหลือเพียงขั้วดอกที่แห้งเหี่ยวอยู่ในมือของชายหนุ่ม และเมื่อเงยหน้าละสายตามาจากกุหลาบดอกนั้น ก็พบกับสายตาที่กำลังจ้องมองมาอย่างประหลาดใจ จากชายหนุ่มผิวขาว ร่างสันทัดที่ถือแก้วกาแฟยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่เขานั่งอยู่
“คุณสนใจกลของผมหรือครับ” สเตฟานถามชายหนุ่มคนนั้นพลางยิ้มให้
“กลเหรอครับ มันเหมือนว่าจู่ๆกุหลาบมันเหี่ยวลงทันทีที่คุณจับมัน” ชายหนุ่มขยับเก้าอี้แล้วนั่งลงตรงข้ามกับสเตฟาน
“มันเป็นมายากล”
“อย่างนั้นลองทำให้ผมดูอีกครั้งได้มั๊ยครับ” ชายหนุ่มพูดพลางหมุนตัวไปหยิบดอกกุหลาบ มาจากแจกันอีกโต๊ะหนึ่งส่งให้
สเตฟานยิ้มแล้วรับกุหลาบมาจากมือของชายหนุ่ม ทันทีที่นิ้วเรียวยาวสัมผัสก้านกุหลาบ กลีบสีชมพูสดใสพลันค่อยๆเปลี่ยนเป็นหมองซีด ผิวที่ตึงแน่นค่อยๆเหี่ยวย่น เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลทีละน้อย จนแห้งแล้วหลุดออกจากขั้วดอกทีละกลีบ จนเหลือเพียงขั้วดอกที่เหี่ยวแห้ง กับก้านที่มีสภาพไม่ต่างกัน
“คุณทำได้ยังไงน่ะ” ชายหนุ่มจ้องมองการเปลี่ยนแปลงของดอกกุหลาบอย่างตื่นเต้น ดวงตาแทบจะไม่กระพริบ
“ถ้าผมบอกออกไป มันก็ไม่เป็นกลสิครับ” สเตฟานพูดแล้วหัวเราะน้อยๆ
“คุณยังมีกลอื่นพอจะเล่นให้ผมดูอีกมั๊ยครับ”
“น่าเสียดาย ผมเรียนรู้มาเพียงอย่างเดียว” สเตฟานยักไหล่ แบมือออกทั้งสองข้าง
“แต่ผมมีกลให้คุณดู ถ้าคุณสนใจ ทานกาแฟแล้ว เราไปหาที่เงียบๆ ผมจะแสดงกลให้คุณดู”
“หวังว่ากลของคุณคงทำให้ผมตื่นเต้นได้ไม่น้อยกว่ากลของผมนะครับ” สเตฟานยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างท้าทาย
พูดด้วยความรำคาญลงไปในโทรศัพท์มือถือ
“อย่าช้านักนะเว๊ย ขาดทุนไม่รู้ด้วย ข้าจะหารเท่ากันทุกคน” เสียงของรังสรรค์พูดกลั้วหัวเราะมาตามสาย
“เออๆ แต่นี้นะ แล้วไม่ต้องโทรตามนัก เดี๋ยวยั๊วะไม่ไปขึ้นมาอย่ามาบ่น”
“ถ้าไม่มากับพวกข้าก็ไม่ง้อนะเว๊ย หน้าอย่างเอ็งจะไปกับใครได้วะ”
“อ้าว ... พูดงี้เดี๋ยวชิ่งจริงๆนะเว๊ย ไม่ไปหาพวกเอ็ง ข้าจะได้ฉลองส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ กับที่รักของข้า”
“ใครวะ” คราวนี้เสียงของรังสรรค์แผ่วเบาลง
“เดี่ยวก็รู้เว๊ย ฮ่าๆ” ภูริทัตพูดจบก็กดปุ่มวางสาย แล้วเดินยิ้มกริ่มเข้าประตูโรงแรมไป
เสียงเปียโนแผ่วพริ้วลอยอยู่ในอณูของอากาศ ภูริทัตมองไปยังผู้เล่น ซึ่งกำลังหันหน้ามาทางเขาพอดี เมื่อมองเห็นเขาสเตฟานก็ยิ้มให้ พลางพยักหน้าเป็นสัญญาณบอกให้หาที่นั่งก่อน ภูริทัตจึงเดินไปนั่งที่ชุดโซฟาซึ่งอยู่ห่างออกไปแต่ไม่ไกลนัก เพราะที่นั่งด้านเวทีมีคนนั่งอยู่เต็มแล้ว ภูริทัตสั่งกาแฟมานั่งจิบระหว่างนั่งรอ สายตาก็จับจ้องเรียวนิ้วที่เคลื่อนพรมไปตามคีย์บอร์ด เสียงเพลงอันนุ่มหูยิ่งทำให้เขาสบายใจ บทเพลงจบลงไปเพลงแล้วเพลงเล่า จนถึงเพลงสุดท้าย เมื่อการบรรเลงจบลง สเตฟานก้าวลงมาจากเวทีเตี้ยๆ แขกที่นั่งอยู่บนชุดโซฟาด้านหน้าทักทาย และชวนสเตฟานพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง สเตฟานพูดคุยกับแขกอีกหลายคน กว่าจะเดินมานั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับเขา
“แขกชอบคุณมากเลยนะ” น้ำเสียงแสดงออกถึงความไม่พอใจ จนสเตฟานยิ้มด้วยความขบขัน
“ขอโทษด้วยแล้วกันนะครับ ถ้าทำให้คุณรอนาน”
“รอน่ะผมรอได้ แต่ทำไมคุณต้องคุยกับแขกตั้งนานด้วย”
“พวกเขาเป็นแขกของทางโรงแรม” สเตฟานกลั้นหัวเราะ
“ผมก็ต้องพูดคุยด้วยตามมารยาท”
“แค่นั้นจริงๆนะ” ภูริทัตคาดคั้น สเตฟานยิ้มแล้วพยักหน้า
“ว่าแต่คืนนี้คุณไม่ไปกับเพื่อนๆหรือครับ”
“ก็กำลังจะไปอยู่พอดี เห็นว่ามันใกล้ๆกัน ก็เลยจะมาชวนคุณไปด้วยกัน”
“จะดีหรือครับ”
“ดีแน่นอน ไม่มีใครหรอกครับเพื่อนๆที่คุณเคยเจอแล้วทั้งนั้น ไปนะครับ” ภูริทัตเปลี่ยนสายตาเป็นเว้าวอน
“ที่ไหนล่ะครับ”
ภูริทัตบอกชื่อสถานที่ ซึ่งเป็นลานกว้างหน้าห้างสรรพสินค้าใหญ่อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมนัก
“ถ้าอย่างนั้นคุณไปก่อนก็ได้ครับ ท่าทางเพื่อนๆจะรอนานแล้วเดี๋ยวผมไปเปลี่ยนชุดแล้วจะตามไป”
“ทำไมไม่ไปด้วยกันตอนนี้เลยล่ะ”

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟผม ^^

pearl9845

ขอบคุณครับ