++ สานฝันนิรันดร ++ # 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ดีแน่นอน ไม่มีใครหรอกครับเพื่อนๆที่คุณเคยเจอแล้วทั้งนั้น ไปนะครับ” ภูริทัตเปลี่ยนสายตาเป็นเว้าวอน
“ที่ไหนล่ะครับ”
ภูริทัตบอกชื่อสถานที่ ซึ่งเป็นลานกว้างหน้าห้างสรรพสินค้าใหญ่อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมนัก
“ถ้าอย่างนั้นคุณไปก่อนก็ได้ครับ ท่าทางเพื่อนๆจะรอนานแล้วเดี๋ยวผมไปเปลี่ยนชุดแล้วจะตามไป”
“ทำไมไม่ไปด้วยกันตอนนี้เลยล่ะ”
“คิดว่าที่นั่นคงไม่มีใครแต่งตัวแบบผมนะครับ แล้วถ้าเดินไปกับคุณแบบนี้ เดี๋ยวจะมีคนมองพวกเราแบบคืนวันนั้นอีก” สเตฟานก้มมองดูชุดสูทของตัวเอง แล้วเงยหน้ายิ้มให้ภูริทัต
ภูริทัตเองก็ก้มมองดูชุดเสื้อโปโลสีน้ำเงินสด กับกางเกงยีนส์ของตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมองสเตฟาน เมื่อทั้งสองคนสบตากัน ก็พากันหัวเราะออกมา
“ทำไมไม่ให้ผมไปนั่งรอคุณที่ห้องล่ะครับ” ภูริทัตพูดด้วยสายตาที่พยายามสื่อความหมายบางอย่าง
“ผมเกรงใจถ้าจะให้คุณต้องนั่งรอ คุณไปก่อนแล้วกันครับ แล้วผมจะตามไปภายใน ๑ ชั่วโมง”
“แต่ว่าคุณจะหาผมเจอได้ยังไง ที่นั่นคนเยอะแยะ”
“เจอสิ ... ยังไงผมก็หาคุณเจอแน่ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” สเตฟานพูดอย่างมั่นใจ จนแม้แต่ภูริทัตเองก็ยังแปลกใจในความมั่นใจนั้น
บทที่ ๙
“ไหนวะที่รักของเอ็ง ไม่เห็นมาซะที” รังสรรค์ถามขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปกว่าชั่วโมง
“นั่นดิ๊ แล้วจะหากันเจอเหรอ คนเยอะขนาดนี้” ปรีชาเองก็สงสัยไม่แพ้กัน
“อำพวกเราเล่นใช่มั๊ยพี่ ผมไม่เคยเห็นพี่สนใจใครซักคน จู่ๆมาบอกว่าจะควงที่รักมาด้วย แล้วก็มาคนเดียวเหมือนเคย” กรกฎพูดขึ้นบ้าง แววตาส่งประกายเหมือนมีความหวัง
“ว่าไปก็จริงหว่ะ คนเยอะขนาดนี้จะหากันเจอได้ยังไง โทรศัพท์มือถือก็เหมือนจะไม่มีซะด้วย” ภูริทัตเองก็เริ่มกังวลขึ้นมาบ้างเหมือนกัน เพราะใกล้เวลาเที่ยงคืนเข้าไปทุกที
“ว่าแต่ใครวะ” รังสรรค์ถามด้วยความอยากรู้ “หวังว่าคงไม่ใช่คนที่ข้าคิดนะ”
“ใครเหรอพี่” กรกฎถามรังสรรค์
“เดี๋ยวมาก็รู้น่า ว่าแต่ป่านนี้ยังไม่มา สงสัยจะหากันไม่เจอแหงหว่ะ” ภูริทัตถอนหายใจ
“เจอสิครับ ผมบอกแล้วไง ว่าหาคุณเจอแน่นอน” เสียงดังขึ้นทางด้านหลังของภูริทัต เมื่อทุกคนหันไปมองก็เห็นสเตฟาน ในชุดเสื้อยืดโปโลแขนยาวสีเขียวเข้ม กับกางเกงยีนส์สีดำ สวมรองเท้าผ้าใบ ที่น่าแปลกก็คือถุงมือหนังสีดำที่สวมอยู่
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกอย่างดีใจ ชวนให้สเตฟานนั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ
“ที่แท้คนที่นายบอก ก็คุณสเตฟานนี่เองเหรอ” ปรีชาพูดยิ้มๆ
“ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะครับ คุณสเตฟาน” รังสรรค์ยิ้มทักทาย
“ครับ คุณรังสรรค์ คุณปรีชา คุณกรกฎ” สเตฟานทักทายทุกคน
“ทำไมมาช้านักล่ะ” ภูริทัตถามพลางจ้องเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกต
ก่อนที่สเตฟานจะตอบ ก็มีการประกาศบนเวทีเพื่อให้นับถอยหลังเข้าสู่วันปีใหม่ แล้วเมื่อถึงเวลา ต่างคนก็ต่างหันไปสวัสดีปีใหม่กับคนรอบข้าง พลุถูกยิงขึ้นสู่ท้องฟ้า กระจายออกเป็นรูปร่างและสีสันตระการตา ภูริทัตโอบไหล่ของสเตฟานไว้ พลางชี้ชวนให้ดูพลุบนท้องฟ้า ด้วยความตื่นตาไม่แพ้คนอื่นๆ
“ผมมาช้าเพราะรอให้ทรงศักดิ์นำของชิ้นนี้มาให้” สเตฟานพูดพร้อมกับยื่นกล่องกำมะหยี่สี่เขียวสดให้คนข้างๆ
“อะไรเหรอครับ” ภูริทัตเลิกคิ้ว
“สำหรับคุณ” สเตฟานยิ้มน้อยๆ
“แลกของขวัญกันเมื่อคริสต์มาสไงครับ”
ภูริทัตยิ้มกว้าง รับกล่องนั้นมาด้วยความดีใจ
“อะไรวะ” รังสรรค์ชะโงกหน้าเข้ามาดู ในขณะที่ปรีชาและกรกฎต่างก็ชะโงกหน้ามาดูด้วยรู้สึกต่างกัน
เมื่อกล่องกำมะหยี่ถูกเปิดขึ้น ประกายสีเขียวก็ส่องประกายแวววาว อัญมณีขนาดเล็บก้อย อยู่กึ่งกลางโลหะสีเงินด้านที่ทำเป็นรูปร่างคล้ายโล่ห์ วางสงบนิ่งอยู่บนกำมะหยี่สีขาว
“อะไรน่ะครับ” ภูริทัตเงยหน้าขึ้นถาม
“เข็มกลัดครับ ใช้ติดเนคไทก็ได้ หรือติดแทนกระดุมเม็ดบนของเสื้อเชิตก็ได้ หรือใช้เป็นจี้ก็ได้ ... ถูกใจไหมครับ”
“สวยมากครับ โดยเฉพาะพลอยที่อยู่ตรงกลาง สีมันแปลกตาดี” รังสรรค์ตอบแทน
“ก็แค่พลอยกับตัวเรือนเงินเอง” กรกฎเปรยเบาๆ
“ขอโทษนะครับ” ปรีชาถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเคร่งขรึม พอๆกับสีหน้า
“ขอดูชัดๆหน่อยนะ” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบกล่องกำมะหยี่จากมือภูริทัต ซึ่งภูริทัตเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้มีความรู้ในเรื่องอัญมณีมากพอสมควร
ปรีชาพลิกกล่องกำมะหยี่ไปมา โดยไม่หยิบเครื่องประดับชิ้นนั้นขึ้นมาเลย สักครู่ก็ส่งคืนให้ภูริทัต แล้วทำท่าครุ่นคิด
“ดูเหมือนคุณจะทราบว่าเป็นอะไร” สเตฟานพูดยิ้มๆ
“ผมไม่แน่ใจ แต่ถ้าใช่ ...”
“ผมว่าคุณคงคิดไม่ผิด เพราะท่าทางคุณจะดูอัญมณีเป็น”
ปรีชาหันไปมองหน้าภูริทัตที่ทำหน้างงๆ แล้วหันไปมองหน้าสเตฟานอีกครั้ง รู้สึกว่ามันคงเป็นเรื่องประหลาดไม่น้อย ที่สเตฟานให้ของที่มีราคาสูงเช่นนี้กับเพื่อนของเขา โดยที่ไม่ได้คิดหวังอะไรในเบื้องหน้า
“ท่าทางคุณกรกฎไม่ค่อยพอใจที่คุณมาส่งผม” สเตฟานพูดกับภูริทัตขณะรอลิฟท์
“รายนั้นไม่ชอบทุกคนที่ผมเข้าไปใกล้ชิด” ภูริทัตเบ้หน้า
“ท่าทางเขาจะชอบคุณมาก”
“นั่นมันเรื่องของเค้า ผมไม่ได้ชอบเค้า แล้วตอนนี้ก็เหมือนจะมีอะไรกับเจ้าสรรค์”
“ทำไมคุณคิดแบบนั้น”
“โธ่ ...”ภูริทัตหัวเราะในลำคอ
“ผมน่ะเป็นเพื่อนกับเจ้าสรรค์มาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยนะ ทำไมผมจะดูไม่ออก”
“ลิฟท์มาแล้ว” สเตฟานเดินเข้าไปในลิฟท์ “พบกันใหม่นะครับ”
“คุณไม่ให้ผมไปส่งที่ห้องจริงๆเหรอครับ” ภูริทัตเอื้อมมือไปกันที่ประตูลิฟท์ไว้ ส่งสายตาหวานฉ่ำไปให้ “นะครับ สานฝัน ผมแค่อยากไปส่งคุณให้ถึงห้องเท่านั้นจริงๆ”
“ไม่ดีหรอกครับ เชื่อผมสิ” สเตฟานยิ้มน้อยๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็ ... กู๊ดไนท์นะครับ” พูดจบภูริทัตก็ขยับตัวอย่างรวดเร็วเข้าไปหอมแก้มสเตฟาน แล้วถอยออกมายิ้มด้วยใบหน้าแดงเรื่อ
“กู๊ดไนท์ครับ” พูดแล้วสเตฟานก็ขยับตัวเข้าไปจุมพิศที่แก้มของภูริทัตอย่างอ่อนโยน
“ฝันดีนะครับ”
“ครับ ... สานฝัน” ภูริทัตยิ้มกว้าง มองดูใบหน้าที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน จนประตูลิฟท์ปิดลง
ภูริทัตยังคงยืน อยู่หน้าลิฟท์ ยกมือขึ้นมาแตะที่แก้มที่ถูกจุมพิศเมื่อสักครู่ แล้วยิ้มละไมด้วยความรู้สึกเปี่ยมไปด้วยความสุข
“ปูกลับจะกลับเองหรือให้พี่ไปส่ง” รังสรรค์ถามเพื่อนรุ่นน้อง ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ในบริเวณลานกว้างหน้าห้างสรรพสินค้า
“ผมไม่อยากกลับบ้าน ไปค้างที่บ้านพี่ได้มั๊ยครับ”
“พี่ว่า” รังสรรค์พูดอย่างลังเล
“เราเลิกความสัมพันธ์แบบนี้กันจะดีมั๊ย”
“เลิกเหรอครับ” กรกฎพูดเบาๆ
“อื้อ พี่รู้ว่าปูไม่ได้ชอบพี่ ... พี่เองก็ไม่ได้คิดอะไรกับปู”
“แต่มันก็ไม่เห็นเป็นไรไม่ใช่เหรอครับ”
“ทำไมจะไม่เป็นไร อย่าลืมสิ คนที่ปูชอบจริงๆน่ะ เป็นเพื่อนสนิทของพี่ แล้วพี่ว่าทัตมันก็ดูออกว่าเราสองคน มีความสัมพันธ์กันแบบไหน” กรกฎขมวดคิ้ว มองดูรังสรรค์ด้วยแววตาประหลาดใจ ปนไปด้วยความตกใจ
“พี่ทัตรู้เหรอครับ”
“อื้อ พี่ถึงได้บอกว่าเราควรเลิก” รังสรรค์พูดพลางมองดูแววตาที่ตื่นตระหนกของกรกฎ
“ถ้าปูชอบเจ้าทัต อยากคบหากับเจ้าทัตจริงๆ ก็ควรเลิกกับพี่ แต่ถ้าคิดว่าอยากให้ความสัมพันธ์ของเรายังมีอยู่ต่อไป ปูต้องเลิกคิดเรื่องทัต”
“แล้วถ้าผมเลิกคิดเรื่องพี่ทัต พี่สรรค์จะมาคบกับผมแบบจริงจังเหรอครับ”
“ไม่รู้สิ” รังสรรค์พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“ปูก็รู้ พี่ยังไม่คิดคบกับใครจริงจัง กับปูเองตอนนี้เราก็เหมือนเป็น ‘เซกส์เฟรนด์’ กันมากกว่า พี่ยังไม่ได้คิดอะไรไกลไปกว่านั้น”
กรกฎก้มหน้าลงมองพื้น  รู้สึกสับสนเพราะความจริงเขาชอบภูริทัตมาก แต่กับรังสรรค์มันเหมือนกลายเป็นอาหารรสชาดดี ที่เขายังลิ้มรสได้อีกอย่างไม่เบื่อหน่าย
“เรื่องนี้เอาไว้คุยกันวันหลัง ตอนนี้เอาเป็นว่าพี่ไปส่งปูที่บ้านแล้วกันนะ” รังสรรค์พูดแล้วก็แตะไหล่กรกฎ แล้วพากันเดินไปยังที่จอดรถใต้ดินของห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น
สเตฟานจิบไวน์แดงในแก้วบาง สายตาที่มองดูแสงไฟภายนอกหน้าต่างเปี่ยมไปด้วยแววสับสน แรกทีเดียวเขาคิดเพียงว่าชายหนุ่มคนนั้นคือเด็กชายตัวเล็กบอบบาง ที่เคยนอนหลับซบอกเขาด้วยความอบอุ่น และมันก็นำพาความอบอุ่นมาสู่ร่างกาย และหัวใจที่แห้งระโหยมานานแสนนาน เพียงแว่บแรกที่เห็นชายหนุ่มในกลุ่มคนที่ทักทายเขาในวันแรก เขาก็จำได้ทันที
... เฮ้ เปย์มีไฟว์ฮันเดรด ไอวิวโกวิทยู โอเค๊ ...
ภาพของเด็กชายตัวเล็ก แขนขายาวเก้งก้าง ที่พูดกับเขาด้วยความตื่นเต้นแกมประหม่า ผุดขึ้นมาในความทรงจำ จนอดยิ้มออกมาไม่ได้
... ฮาย ...
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ทักทายเขาด้วยสีหน้าไม่ต่างจากครั้งนั้นนัก ทำให้เขารู้สึกนึกเอ็นดูชายหนุ่ม เช่นเดียวกับที่เขาเคยรู้สึกกับเด็กชายในครั้งนั้น เพราะความรู้สึกนี้เอง ที่ทำให้ยามที่ถูกชายหนุ่มจับมือ หรือโอบไหล่ เขาจึงรู้สึกเหมือนว่าชายหนุ่มนั้น เป็นเหมือนเด็กชายที่ต้องการความใกล้ชิด และความอบอุ่นจากใครสักคน เพื่อทดแทนในส่วนที่ขาดหายไป และเขาเองก็รู้สึกเหมือนเป็นพี่ชายคนโต ที่ให้ความคุ้มครอง และความอบอุ่นกับน้องชายคนเล็ก แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อสักครู่ ยามที่ถูกชายหนุ่มหอมแก้ม เขาพยายามข่มกลั้นไว้ภายในใจจนเกือบทนไม่ได้ ถึงแม้จะพยายามเข้าไปจุมพิศแก้มของชายหนุ่ม เหมือนเมื่อครั้งที่เขาเคยทำกับเด็กชายในอดีตก็ตามที เมื่อคิดขึ้นมาใบหน้าก็รู้สึกร้อนวูบ
แล้วสเตฟานก็ต้องรีบตั้งสมาธิโดยเร็ว เพราะความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้ ‘เกราะ’ ที่สร้างไว้เปิดช่องขึ้นมา เขาจะต้องทำจิตบางส่วนให้มีสมาธิสำหรับการควบคุมมันไว้ตลอดเวลา มิเช่นนั้นคนเหล่านั้นก็จะหาเขาพบ ซึ่งสเตฟานไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น ถึงแม้คนผู้นั้นจะไม่สามารถควบคุมเขาได้เหมือในอดีต และมั่นใจได้ว่าคนเหล่านั้นไม่สามารถทำอันตรายต่อเขาได้ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ประสงค์จะพบเจอ หรือถูกพบโดยคนในเผ่าพันธ์เดียวกันอยู่ดี เพราะมันอาจหมายถึงการเปิดเผยให้คนเหล่านั้นได้รู้ถึง ‘พลัง’ อันแท้จริงของเขา พลังซึ่งได้มาด้วยความบังเอิญ หรือด้วยชะตากรรมก็ตาม
พลัง ... อันเป็นที่ปรารถนาของบางคนในเผ่าพันธ์
พลัง ... อันเป็นที่น่ารังเกียจของคนหลายคนในเผ่าพันธ์
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความยิ่งใหญ่
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความเคารพ
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความหวาดกลัว
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความต้องการแย่งชิงพลังนี้ไปเป็นของตน
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความสูญสิ้นของตัวเขาหรือแม้กระทั่งความสูญสิ้นของเผ่าพันธุ์ทั้งหมด

peemakung

ขอบคุณครับ สนุกมากๆ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ