++ สานฝันนิรันดร ++ # 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

พลัง ... อันเป็นที่ปรารถนาของบางคนในเผ่าพันธ์
พลัง ... อันเป็นที่น่ารังเกียจของคนหลายคนในเผ่าพันธ์
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความยิ่งใหญ่
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความเคารพ
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความหวาดกลัว
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความต้องการแย่งชิงพลังนี้ไปเป็นของตน
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความสูญสิ้นของตัวเขาหรือแม้กระทั่งความสูญสิ้นของเผ่าพันธุ์ทั้งหมด
บทที่ ๑๐
อังคารที่ ๑ มกราคม ๒๕๕๓
เวลาประมาณ ๒๐.๐๐ น.
รังสรรค์มองคนที่เล่นเปียโนอยู่บนเวทีเล็กๆนั้นด้วยความแปลกใจ หญิงสาวอายุประมาณ ๒๐ ต้นๆ ผมยาวสลวยรวบไว้ด้วยริบบินสีชมพูสดใส ในชุดยาวสีชมพูอ่อน แทนที่จะเป็นชายหนุ่มคนที่เขาคุ้นเคย และคิดว่าจะได้พบในวันนี้ ด้วยความสงสัย รังสรรค์จึงเดินตรงไปที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงแรม
“ขอโทษนะครับ คุณสเตฟานที่เล่นเปียโน วันนี้ไม่มาเหรอครับ”
“คุณสเตฟานเหรอคะ ตอนนี้มีคุณ รรินทร มาเล่นแทนแล้วค่ะ”
“แล้วจะติดต่อคุณสเตฟานได้ยังไงครับ คือ...ผมเป็นเพื่อนคุณสเตฟาน”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ให้ข้อมูลไม่ได้ เรื่องของคุณสเตฟาน ต้องติดต่อกับคุณทรงศักดิ์โดยตรงค่ะ”
“ทรงศักดิ์” รังสรรค์ทวนชื่อที่เพิ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรก “ใครเหรอครับ แล้วผมจะติดต่อได้ยังไง”
“คุณทรงศักดิ์เป็นผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมเราค่ะ วันนี้ท่านก็ไม่ได้เข้ามาเพราะเป็นวันหยุด คงต้องรอติดต่อพรุ่งนี้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“แล้วผมจะติดต่อกับคุณทรงศักดิ์ได้ยังไงล่ะครับ”
“ปรกติคุณทรงศักดิ์จะมาทำงานแต่เช้าค่ะ บางวัน ๗ โมงเช้าก็มาถึงแล้ว คุณโทรเข้ามาติดต่อกับทางโรงแรมได้โดยตรง นี่หมายเลขโทรศัพท์ของทางโรงแรมค่ะ” หญิงสาวยื่นกระดาษเล็กๆ ซึ่งคล้ายนามบัตรให้รังสรรค์
“ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
รังสรรค์เดินช้าๆไปทางประตูโรงแรม พลางคิดว่าจะไปที่ไหนดี แล้วชายหนุ่มก็ตัดสินใจว่าจะเดินสูดอากาศบริสุทธิ์บนถนนสายที่ร่มรื่น และไม่ค่อยมีรถแล่นสายนี้ ไปยังจุดหมายที่อยู่ไม่ไกลนัก การเดินเป็นระยะทางหลายกิโลเมตรเช่นนี้ ไม่เคยอยู่ในความคิดของเขาเลย แต่นับตั้งแต่วันที่เขาได้เดินบนถนนสายนี้กับสเตฟาน ทำให้เขาได้รับรู้ถึงความสดชื่นของบรรยากาศบนถนนสายนี้ ต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกเรียงรายอยู่นี้ ตอนช่วงกลางวันคงนำความร่มรื่นให้แก่คนที่เดินไปมา แม้แต่ยามกลางคืน เขายังรู้สึกได้ว่าถนนสายนี้ร่มรื่นกว่าถนนสายอื่นที่เขามักเดินเที่ยวอยู่เสมอ ยิ่งได้มาเดินคนเดียวแบบนี้ เขาจึงคิดว่าพอจะเข้าใจว่า เหตุใดสเตฟานจึงชอบออกมาเดินเล่นในยามค่ำคืน
“อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะเว๊ย ทัต” ปรีชาพูดเสียงเบา
“เราว่านายเอาเข็มกลัดนี่ทำเป็นจี้แล้วใส่ไว้ในเสื้อจะดีกว่า”
“ทำไมวะ ติดกับเนคไทแบบนี้ก็สวยดีออก” ภูริทัตพูดพลางจับเนคไท ส่วนที่ติดโลหะสีเงินด้านรูปโล่ห์ขึ้นมาให้เพื่อนๆดู ประกายสีเขียวของอัญมณีที่อยู่ตรงกลาง ส่องประกายแวววับ ถึงแม้จะอยู่ในแสงไฟอ่อนๆในร้านอาหาร
“จะได้อยู่ใกล้ๆหัวใจไง ใช่มั๊ยวะไอ้ชา ฮ่าๆ” คำหยอกล้อของรังสรรค์ ทำให้ภูริทัตอมยิ้ม ใบหน้าเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ
“ก็ดีเหมือนกัน แต่แบบนี้เหมือนได้เห็นหน้าคนให้” ภูริทัตพูดพลางพลิกเข็มกลัดไปมา
“นายนี่เป็นเอามากหว่ะ” ปรีชาพลอยขบขันกับอาการของเพื่อนไปด้วย
“แต่มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกเว๊ย นายเอามาใส่โชว์แบบนี้ มันอันตราย พวกมิจฉาชีพที่ตาถึงมันมีไม่น้อยนะเว๊ย”
“ทำไมวะ เกี่ยวอะไรกับมิจฉาชีพ” ภูริทัตถาม
“พวกเอ็งฟังดีๆนะเว๊ย เอาแค่ตัวเรือนก่อน พวกนายคิดว่าเป็นอะไร”
“เงิน” ภูริทัตตอบทันที
“หรือว่าเป็นทองคำขาว”
“เหรอ” ปรีชาทำหน้าเบื่อหน่าย
“งั้นที่อยู่ตรงกลางล่ะ คิดว่าเป็นอะไร”
“พลอยสี” ภูริทัตตอบโดยไม่คิด
“ไม่รู้หว่ะ ทีแรกก็คิดเหมือนไอ้ทัต แต่มันแวววาวเหลือเกิน” รังสรรค์ตอบแล้วก็เริ่มสงสัยขึ้นมา
“งั้นพวกเอ็งฟังแล้วอย่าตกใจ แล้วก็อย่าแสดงท่าทางอะไรทั้งนั้น เงียบๆไว้” ปรีชาพูดพลางกระดิกนิ้วให้ทุกคนเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ
“ตัวเรือนน่ะ ทองขาว แพลทตินั่มน่ะ รู้จักรึเปล่า”
“เฮ๊ย” รังสรรค์อุทาน “เอ็งดูผิดรึเปล่าวะ”
“ไม่ผิดเด็ดขาด แล้วพวกนายรู้จักแฟนซีไดมอนมั๊ย” ประชาถามอีก
“หมายถึงเพชรสี ที่มันแพงกว่าเพชรธรรมดาน่ะเหรอ” ภูริทัตพูดพลางรู้สึกเหมือนมีเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผาก
“แล้วสีเขียวก็เป็นสีที่แพงที่สุด เม็ดนี้ซักการัตได้” ปรีชาพูดแล้วก็มองหน้ารังสรรค์ ซึ่งกำลังมองดูหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดของภูริทัต
“เอาไงดีวะ ของมีราคาขนาดนี้ ข้าไม่กล้ารับไว้หว่ะ” ภูริทัตขอความเห็น
“เอ็งก็ไปบอกเค้าสิวะ แต่ตอนนี้ระวังไว้หน่อยก็ดี อย่างที่ไอ้ชามันบอก” รังสรรค์ให้ความเห็น
“เออ ยังพอมีเวลา พวกเอ็งไปซื้อสายสร้อยเป็นเพื่อนข้าหน่อยแล้วกัน”
แล้วทั้งสามคนก็พากันเดินออกจากร้านอาหาร ตรงไปยังบริเวณตลาดนัดขายของในบริเวณที่ทำงานนั่นเอง
“สวัสดีครับ คุณภูริทัต” ทรงศักดิ์กรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์
“สวัสดีครับ คุณทรงศักด์ ผมมีเรื่องจะรบกวนหน่อยครับ คือผมคิดว่าวันนี้จะแวะไปหาสานฝัน ... เอ่อ ... สเตฟาน ไม่ทราบว่าจะสะดวกไหมครับ”
“ต้องเสียใจด้วยจริงๆนะครับ คุณท่านไปต่างจังหวัด คงกลับมาประมาณเดือนหน้าครับ”
“อะไรนะครับ ไปต่างจังหวัดตั้งเดือนเชียวเหรอครับ” น้ำเสียงของภูริทัต แสดงออกถึงความประหลาดใจ “ทำไมวันก่อนไม่เห็นเค้าพูดถึงเลย”
“ผมเองก็ตกใจเหมือนกันครับ ท่านไปกระทันหันมากเมื่อวันปีใหม่ คุณภูริทัตมีเรื่องอะไรสำคัญจะพบท่านหรือเปล่าครับ”
“เรื่องของขวัญปีใหม่ที่เค้าให้ผมน่ะครับ”
“ของขวัญปีใหม่ ...” ทรงศักดิ์ขมวดคิ้ว
“เป็นกล่องกำมะหยี่สีเขียวหรือเปล่าครับ”
“ใช่ครับ”
“อ๋อ” ทรงศักดิ์ยิ้ม หัวเราะน้อยๆอย่างอารมณ์ดี
“ชอบใจมั๊ยครับ ท่านเลือกของอยู่นานทีเดียว กว่าจะให้ผมไปประกอบกันใหม่”
“คุณทรงศักดิ์ทราบเหรอครับ ว่าเป็นอะไร ผมไม่ค่อยสบายใจเลยครับ ทีแรกผมคิดว่าเป็นแค่เงินกับพลอยสี” น้ำเสียงของภูริทัตดูเป็นกังวล ทำให้ทรงศักดิ์ยิ่งมองดูชายหนุ่มในแง่ดีมากขึ้น ที่ไม่ตื่นเต้นดีใจเมื่อได้รับของกำนัลล้ำค่า มีราคาแพงเช่นนี้
“ผมยอมรับนะครับว่าราคาของมันสูงมาก จนหลายคนตกใจทีเดียว แต่ผมคิดว่าคุณค่าของมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกนะครับ”
“เอ๋ ...”
“ตอนนี่คุณท่านเลือกตัวเรือนกับเพชรเม็ดนั้น ท่านคิดแต่เพียงว่าคุณจะชอบลักษณะตัวเรือนกับสีสันของมันรึเปล่า ท่าไม่ได้คิดเรื่องราคาของมันหรอกครับ หากท่านรู้ว่ามันทำให้คุณไม่สบายใจ ท่านคงเสียใจมาก”
“จริงเหรอครับ” เสียงของภูริทัตเหมือนอยู่ในอาการครุ่นคิด
“ครับ ผมคิดว่าผมดูไม่ผิด ผมอยู่กับท่านมานาน นานมากทีเดียว”
“หมายความว่าคุณทรงศักดิ์รู้จักกับสานฝันมาตั้งแต่เด็กเลยเหรอครับ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” ...เพราะผมเห็นท่านมาตั้งแต่ผมยังเด็กทีเดียว
“แล้วระหว่างนี้ผมจะติดต่อกับสานฝันได้ยังไงล่ะครับ เค้าไปจังหวัดไหน เผื่อวันหยุดผมจะได้ตามไปเที่ยวด้วย”
“เห็นว่าจะไปหลายที่ แต่ช่วงนี้อยู่ไม่ไกลกรุงเทพฯนักหรอกครับ ขับรถไปไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง แต่เดี๋ยวให้ผมสอบถามท่านก่อนจะดีกว่า ว่าท่านสะดวกจะให้คุณพบหรือเปล่า ได้เรื่องยังไงผมจะโทรบอกให้คุณทราบอีกที อย่างเร็วคงรู้เรื่องคืนนี้ดึกๆ อย่างช้าก็คืนพรุ่งนี้”
“ถ้าอย่างนั้น ผมรบกวนด้วยนะครับ อ้อ แล้วคุณทรงศักดิ์อย่าบอกว่าผมกังวลเรื่องของขวัญนะครับ เดี๋ยวระหว่างรอผมขอคิดดูก่อน ว่าจะให้อะไรเป็นการตอบแทนของขวํญล้ำค่าชิ้นนี้ดี”
“ผมว่า ...” น้ำเสียงของทรงศักดิ์เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “คุณอย่ากังวลที่จะหาของเพื่อเป็นสิ่งตอบแทนเลยนะครับ ของมีค่าน่ะ ท่านมีมากมายกว่าที่คุณคิด บอกกับคุณตามตรงนะครับ คุณสเตฟานท่านมีเพื่อนน้อยมาก โดยเฉพาะเพื่อนคนไทย ดังนั้นแค่น้ำใจกับมิตรภาพของคุณ ท่านก็คงดีใจมากพอแล้ว”
“ผมจะลองคิดดูครับ แต่ยังไงถ้าผมไม่ได้ให้อะไรบ้าง ผมคงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก”
“อย่าเพิ่งให้ช่วงนี้เลยครับ เพราะมันเหมือนเป็นการให้ของตอบแทนมากกว่า ไว้อีกสักระยะสิครับ คงมีวันที่เป็นวันสำคัญพอที่คุณจะให้ของขวัญแก่ท่าน”
“อืม ... เดี๋ยวผมค่อยๆคิดแล้วกันครับ ขอบคุณนะครับคุณทรงศักดิ์ ผมคงขอรบกวนแต่นี้นะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วถ้าผมได้คุยกับท่านแล้ว ผมจะโทรฯบอกนะครับ” แล้วทรงศักดิ์ก็วางหูโทรศัพท์ลง
เขาเพิ่งจะจำได้ ถึงเด็กชายตัวเล็ก แขนขายาวเก้งก้าง ที่เขาได้รับคำสั่งให้ดูแล พร้อมกับมอบซองจดหมายปิดผนึกครั่งอย่างดี ให้แก่เด็กคนนั้นเมื่อ ๑๕ ปีก่อน เขาไม่รู้หรอกว่าเด็กชายคนนั้นเป็นใคร ในซองจดหมายที่ค่อนข้างหนานั้นมีสิ่งใดบรรจุอยู่ แต่เขาพอจะจำได้ว่าเด็กชายคนนั้นเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ และเสียใจไม่น้อยที่จะไม่ได้พบ ‘คุณท่าน’ ของเขาอีก ทรงศักดิ์คิดว่า เค้าหน้าของภูริทัตคล้ายคลึงกับเด็กชายคนนั้นเป็นอย่างมาก ถ้าชายหนุ่มผู้นี้คือเด็กชายคนนั้นจริงๆ คงไม่เป็นที่น่าแปลกใจถึงความเอาใจใส่ที่สเตฟานมีต่อภูริทัต เขายังจำได้ในวันแรกที่สเตฟานมาถึงประเทศไทย เมื่อต้นเดือนธันวาคมปีที่แล้ว ประโยคหนึ่งที่สเตฟานพูดขึ้นมา เมื่อพบเขา
... ทรงศักดิ์ ไม่รู้ว่าคุณจำเด็กน้อยคนนั้นได้ไหม ไม่รู้ว่าทำไม ผมคิดถึงเขาเสียเหลือเกิน อยากจะพบกับเขาอีกสักครั้ง แต่ถ้าเจอกันจริงๆ เขาคงจำผมไม่ได้แล้ว ...
ตอนนั้นทรงศักดิ์ก็ยังคิดไม่ออก ว่า ‘คุณท่าน’ ของเขาพูดถึงเด็กคนไหน จนกระทั่งเมื่อคืนวันส่งท้ายปีเก่าที่เพิ่งจะผ่านมา ตอนที่ทรงศักดิ์นำกล่องกำมะหยี่สีเขียวมรกตใบเล็กๆ มาให้กับสเตฟาน เขาแปลกใจมาตั้งแต่ช่วงวันคริสต์มาส ที่สเตฟานให้นำของมีค่าทั้งสองชิ้นไปประกอบกันเป็นเครื่องประดับที่สามารถใช้งานได้หลายอย่าง และย้ำให้เขาเร่งทำให้เสร็จก่อนวันปีใหม่ เขายังถามว่าจะมอบให้ใคร
... ผมจะให้เป็นของขวัญแก่เด็กน้อยที่แสนน่ารักคนนั้นไง ทรงศักดิ์ ...
ทรงศักดิ์จำได้ว่า ขณะที่ ‘คุณท่าน’ พูดถึง ‘เด็กคนนั้น’ เหมือนจะมีความอ่อนโยนเป็นพิเศษอยู่ในน้ำเสียงและแววตา ซึ่งเขาไม่เคยเห็นการแสดงออกต่อผู้อื่นเช่นนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่เขาจำความได้
บทที่ ๑๑
กริ๊งๆ .....
เสียงโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียงดังขึ้น ภูริทัตเดินเข้ามาภายในห้องพอดี จึงรีบเดินไปยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วนั่งลงบนเตียงก่อนจะกรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ ทรงศักดิ์บอกว่าคุณต้องการคุยกับผม” เสียงที่พูดมาเป็นเสียงที่ชายหนุ่มจำได้ดี
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกชื่อคนที่อยู่อีกปลายสายด้วยความดีใจ “คุณไปต่างจังหวัด ทำไมไม่บอกผมเลย” ชายหนุ่มตัดพ้อ
“ต้องขอโทษด้วย ผมตัดสินใจกระทันหัน ไม่ได้บอกใครเลย นอกจากทรงศักดิ์ เพราะเขาต้องทำงานให้ผม”
“แล้วตอนนี้คุณอยู่ไหน”
“ไม่ไกลจากกรุงเทพฯนัก”
“เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นวันหยุดผมไปหาคุณได้มั๊ย” เสียงทางปลายสายเงียบไปสักครู่
“ถ้าคุณจะมาหาผม คุณต้องปฏิบัติตามที่ผมบอก”
“มีอะไรมั่งล่ะ คงไม่ต้องถึงกับต้องแต่งสูท หรือม่อฮ่อมหรอกนะ”ภูริทัตพูดอย่างกระตือรือร้นแฝงแววขี้เล่น ทางปลายสายหัวเราะมาเบาๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ