++ สานฝันนิรันดร ++ # 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แล้วตอนนี้คุณอยู่ไหน”
“ไม่ไกลจากกรุงเทพฯนัก”
“เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นวันหยุดผมไปหาคุณได้มั๊ย” เสียงทางปลายสายเงียบไปสักครู่
“ถ้าคุณจะมาหาผม คุณต้องปฏิบัติตามที่ผมบอก”
“มีอะไรมั่งล่ะ คงไม่ต้องถึงกับต้องแต่งสูท หรือม่อฮ่อมหรอกนะ”ภูริทัตพูดอย่างกระตือรือร้นแฝงแววขี้เล่น ทางปลายสายหัวเราะมาเบาๆ
“ข้อแรกคุณต้องไม่ถามถึงเหตุผลของสิ่งที่ผมให้คุณทำ ข้อสองคุณมาหาผมและอยู่กับผมได้ในช่วงกลางคืน ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น
คุณจะต้องไปอยู่อีกที่หนึ่งที่ผมจัดไว้ให้”
“ทำไมล่ะ”
“ยังไม่ทันที่คุณจะมาหาผม คุณก็ผิดกฏข้อแรกซะแล้ว”
“โธ่ ... คุณจะให้ผมทำตามทันทีเลยเหรอครับ” ภูริทัตโอดครวญ
“อะไรที่ผมอธิบายได้ ผมก็จะบอก อย่างข้อนี้ ตอนกลางวันผมต้องนอนพักผ่อน แล้วคุณจะทำอะไรล่ะครับ”
“แล้วมีข้อสามมั๊ยครับ” ... เดี๋ยวถึงเวลาก็มีอะไรให้ทำเองนั่นแหละ ... ภูริทัตคิดในใจ
“สำหรับข้อสามก็คือ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมแล้วคุณมีข้อสงสัย ให้กลับไปดูข้อแรกใหม่”
“ฮ่าๆ คุณนี่ขี้โกงดีจริง”
“เรียกว่ารอบคอบดีกว่านะครับ” เสียงหัวเราะเบาๆมาจากทางปลายสาย
“แล้วผมจะไปหาคุณได้ยังไงล่ะ”
“คุณจะมาหาผมวันไหนล่ะครับ”
“ศุกร์นี้เลยได้มั๊ย ผมคิดถึงคุณ อยากเจอคุณเต็มทีแล้ว ความจริงอยากไปหาที่โรงแรมตั้งแต่เมื่อวานด้วยซ้ำไป แต่พอโทรฯไป ถึงได้รู้ว่าคุณไปต่างจังหวัดซะแล้ว ทำไมคุณตัดสินใจกระทันหันจัง”
“เอาไว้ผมจะเล่าให้ฟังตอนเราเจอกันแล้วกันนะครับ วันศุกร์ ... พรุ่งนี้สินะครับ เลิกงานแล้วคุณไปที่โรงแรม แล้วทรงศักดิ์จะจัดการทุกอย่างเอง แล้วเจอกันนะครับ”
“เดี๋ยวสิครับ จะไม่คุยกับผมต่ออีกหน่อยเหรอ” เสียงของภูริทัตเหมือนจะออดอ้อน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เราเจอกัน ค่อยคุยกันก็ได้นี่ครับ นี่มันก็ดึกแล้วคุณจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปทำงานอย่างสดชื่น นะครับ แล้วพรุ่งนี้เราเจอกัน”
“ครับ พรุ่งนี้เจอกันครับ”
ภูริทัตวางหูโทรศัพท์ลง แล้วล้มตัวลงนอนหงายลงบนเตียง กางแขนแผ่ออกไปจนสุด พึมพำเรียกชื่อคนที่คิดถึงออกมา พลางยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
“สานฝัน ...”
หลังจากที่โทรศัพท์คุยกับทรงศักดิ์ ถึงเรื่องของภูริทัตเรียบร้อยแล้ว สเตฟานก็เดินออกมาภายนอกบ้าน ท่ามกลางความมืดมิด ปราศจากความสว่างจากแสงซึ่งมนุษย์สังเคราะห์ขึ้น ทำให้มองเห็นประกายของดวงดาวบนท้องฟ้าได้อย่างชัดเจน กลางป่าที่แวดล้อมไปด้วยเงาไม้ เสียงของแมลงที่กรีดเสียงในยามค่ำคืน บรรยากาศของธรรมชาติแตกต่างจากแสงสีเสียงของตัวเมืองอย่างสิ้นเชิง ทำให้คิดไปถึงบ้านเกิดที่เคยแวดล้อมไปด้วยธรรมชาติเช่นเดียวกัน บ้านที่ก่อสร้างด้วยไม้และอิฐ แสงสว่างจากโคมไฟ ความอบอุ่นจากเตาผิงในเวลาที่อากาศเย็น คิดไปถึงทุ่งกว้างที่เคยขี่ม้าเล่นท่ามกลางแสงอาทิตย์อันอบอุ่น เหล่าเพื่อน ครอบครัว และบริวาร ซึ่งล้วนล้มหายตายจากไปตามกาลเวลา และบางคนที่จากไปด้วยน้ำมือของเขาเอง
คิดมาถึงตอนนี้ก็ต้องทอดถอนใจ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่อาจแก้ไขอะไรได้ ความดุร้าย ความโหด`ตัวเงินตัวทอง`ม และการกระทำของเขา ซึ่งเกิดจากอำนาจบงการของคนผู้นั้น มาถึงบัดนี้เขาสามารถควบคุมมันได้ แต่ก็ยังไม่อาจหลุดพ้นจากมันโดยสิ้นเชิง นอกจากนี้เขายัง ‘กลายพันธ์’ ออกไปจากการถ่ายทอดพลังมาจากผู้ที่เขาได้พบโดยบังเอิญ ทำให้ได้รับพลังอำนาจใหม่มา และทำให้พลังอำนาจเดิมของเขานั้นเพิ่มขึ้น เขาสามารถสร้างสิ่งที่เหมือนเป็นกำแพงแก้ว กั้นจิตของเขาไว้ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหาเขาพบได้โดยง่าย แต่ในเวลาจิตของเขาไม่มั่นคง กำแพงแก้วนั้นก็อาจมีรอยโหว่ ทำให้อีกฝ่ายสามารถรับรู้ถึงจิตของเขา และติดตามมาจนพบตัวได้ แม้เพียงวูบเดียวที่เกิดขึ้นในวันนั้น ก็อาจเป็นอันตรายมาถึงตัวเขาและคนใกล้ชิด เขาจึงต้องออกมาจากกรุงเทพฯให้เร็วที่สุด เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้อีกฝ่ายหาเขาพบ แม้ว่าโอกาสในการเป็นไปได้จะมีน้อยมาก แต่เขาก็ควรป้องกันไว้ก่อนจะเป็นการดีกว่าที่จะให้มันเกิดขึ้นได้
ระหว่างที่คิดอยู่นั้น สเตฟานก็เดินออกห่างจากตัวบ้านเข้าไปสู่หมู่ไม้ ถึงแม้ยามค่ำคืนจะมืดมิด แต่เขาก็สามารถมองเห็นได้ดุจเวลากลางวัน มองเห็นได้แม้แต่ลายเส้นภายในใบไม้ใบใหญ่ของต้นไม้ที่รายรอบทาง เขาเดินลึกเข้าไปมากแล้วหยุดยืนอยู่กลางหมู่ไม้
สเตฟานหลับตาพริ้ม กางแขนทั้งสองข้างออก ราวกับอากาศที่สงบนิ่งมีการเคลื่อนไหว กิ่งก้านของต้นไม้โดยรอบสั่นไหวน้อยๆ เสื้อผ้าและเส้นผมของสเตฟานกระพือไหวราวกับโดนลมพัดโหม ทั้งๆที่ในเวลานั้นไม่มีเลมเลยแม้แต่น้อย หากใครมีตาทิพย์คงมองเห็นไอสีขาวระเหยออกมาจากต้นไม้ที่รายรอบ แล้วจับกลุ่มเคลื่อนเข้าล้อมรอบตัวเขาไว้ ไอขาวหมุนวนอยู่รอบตัว แล้วค่อยๆซึมหายเข้าไปในร่างกายจนหมด และเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ประกายตาสีเขียวมรกตเปล่งประกายราวกับจะล้อกับแสงดาว และใบหน้าสีขาวอมชมพูราวกับจะเปล่งปลั่งมากขึ้นกว่าเดิม
“กระเป๋าอะไรวะนั่น” รังสรรค์ถามขึ้นเมื่อเจอกับภูริทัตหน้าลิฟท์ ภายในตึกของบริษัทในตอนเช้าวันศุกร์
“เดี๋ยวเย็นนี้จะไปต่างจังหวัดหน่อยหว่ะ” ภูริทัตตอบ
“จังหวัดไหนวะ แล้วไปทำไม”
“ไม่รู้” ภูริทัตยักไหล่ “สานฝันไม่ได้บอก บอกแต่ว่าให้ไปขึ้นรถที่โรงแรม”
“จะไปหาคุณสเตฟานเหรอวะ” รังสรรค์เปลี่ยนเป็นถามเสียงเบา
“เออ” ภูริทัตยิ้มกว้าง ลืมคิดไปว่ารังสรรค์รู้ได้อย่างไรว่าสเตฟานอยู่ต่างจังหวัด
การสนทนาหยุดลง เมื่อลิฟท์เปิดประตู ทั้งสองคนจึงเดินเข้าไปในลิฟท์ พร้อมกับคนอีกหลายคนที่ต้องการขึ้นไปยังชั้นต่างๆบนอาคาร ตอนกลางวันภูริทัตก็ปลีกตัวไม่ทานข้าวร่วมกับเพื่อนๆ บอกว่ามีธุระจะต้องไปจัดการให้เรียบร้อย และในตอนเย็นเมื่องานเลิก ก็รีบไปยังโรงแรม ตามเวลาที่นัดหมายกับทรงศักดิ์ไว้ ในเวลาประมาณ ๖ โมงเย็น
“คุณภูริทัตทานอะไรมารึยังครับ” ทรงศักดิ์ถามชายหนุ่ม
“ยังเลยครับ แล้วนี่ต้องนั่งรถนานมั๊ยครับ” ภูริทัตถามเพื่อจะได้คิดว่า ควรทานอาหารก่อนหรือไม่
“ก็หลายชั่วโมงอยู่เหมือนกัน ผมคิดอยู่แล้วว่าคุณต้องรีบมา ก็เลยจัดอาหารไว้ให้ ไม่ทราบว่าจะทานก่อน หรือจะทานในรถดีครับ”
“ทานในรถก็ได้ครับ ไปตอนนี้จะได้ถึงเร็วๆ” ภูริทัตตอบโดยไม่ต้องคิด เพราะต้องการพบคนที่คิดถึงโดยเร็วที่สุด
“งั้นเชิญที่รถเลยครับ ผมจัดไว้เรียบร้อยแล้ว” ทรงศักดิ์ยิ้มอย่างพอใจ เพราะเป็นอย่างที่เขาคิด ชายหนุ่มคนนี้ซื่อตรง ไม่อ้อมค้อม
รถที่ทรงศักดิ์จัดไว้เป็นรถตู้ ภายในนั่งได้ราวๆ ๖ คนไม่รวมที่นั่งด้านหน้า มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครับ ทั้งโทรทัศน์ ตู้เย็นขนาดเล็ก โต๊ะวางอาหารติดกับเก้าอี้ ซึ่งสามารถพับเก็บได้ มีคนขับรถ ๒ คน ไว้ผลัดเปลี่ยน ที่น่าแปลกใจก็คือ ทรงศักดิ์เองก็ติดตามไปด้วย เมื่อขึ้นรถแล้วทรงศักดิ์จึงจัดการหยิบอาหารซึ่งบรรจุในกล่อง ให้กับชายหนุ่มและตนเอง ทานไปคุยกันไปถึงเรื่องการงานของภูริทัต และในตอนหนึ่งของการสนทนา ทรงศักดิ์ก็ถามในเรื่องที่เขาสงสัย
“คุณภูริทัตคิดว่าโรงแรมของเราเป็นยังไงมั่งครับ”
“ก็ดีนี่ครับ บรรยากาศดี อาหารอร่อย ราคาก็เหมาะสม”
“แล้วห้องพักล่ะครับ”
“ก็ดีนะครับ ผมว่าห้องกว้างขวาง เครื่องอำนวยความสะดวกครบครับ สั่งอะไรก็สะดวกรวดเร็ว”
“คุณภูริทัตเคยเข้าพักเหรอครับ”
“จะว่างั้นก็คงได้ครับ” ภูริทัตหัวเราะเบาๆ พลางลูบคลำท้ายทอย “คือตอนเด็กผมเคยมาพักครั้งนึงกับ เอ้อ...กับคนที่ผมรู้สึกเหมือนเป็นญาติน่ะครับ ตอนนั้นยังจำได้ว่าดึกมากแล้ว เค้าสั่งอาหารให้ผม พอผมอาบน้ำเสร็จออกมาก็เจออาหารเต็มโต๊ะเลย แล้วตอนเช้าก็มีคนเอาเสื้อผ้าที่ส่งซักมาให้ ทั้งๆที่เพิ่งส่งไปเมื่อกลางดึก  ผมยังจำได้เลยว่าอาหารเช้าแบบ อเมริกันบุฟเฟห์วันนั้นอร่อยมากๆเลย ผมกินซะเต็มที่”
ดวงตาของทรงศักดิ์ เต็มไปด้วยความพอใจในคำตอบที่ได้รับ มันเป็นการยืนยันได้แล้วว่า ชายหนุ่มคนนี้คือเด็กชายในตอนนั้นจริงๆ พลางคิดว่าดวงชะตาช่างเล่นตลกนัก ที่ทำให้คนสองคนที่เคยเจอกันในอดีตมาพบกันอีกครั้ง
ฝ่ายหนึ่งเปลี่ยนจากเด็กชายตัวผอมเก้งก้าง มาเป็นชายหนุ่มที่ทั้งหล่อเหลา สง่างาม แต่กลับจดจำอีกฝ่ายไม่ได้ ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงรูปลักษณ์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งยังจดจำอีกฝ่ายหนึ่งได้ทันทีที่ได้พบ  ถึงแม้กาลเวลาจะทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนแปลงไปโดยแทบจะสิ้นเชิง
สิ่งที่เหมือนกันก็คือ ต่างเก็บอีกฝ่ายไว้ในความทรงจำของตน แต่จะด้วยความรู้สึกอย่างไร เขาเองก็ไม่รู้ กงล้อแห่งชะตากรรมจะนำพาทั้งสองไปยังจุดใดก็ตาม ขอเพียงอย่าให้ชายหนุ่มผู้นี้นำพาอันตรายใดๆมาสู่ ‘คุณท่าน’ ที่แสนดีของเขาเลย
บทที่ ๑๒
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านไม้ ทันทีที่ลงจากรถ เมื่อไปถึงตัวก็เอื้อมมือไปจับมือสเตฟานไว้แน่น
“ผมคิดถึงคุณจัง”
“ผมก็คิดถึงคุณ” คำพูดนี้ทำให้ภูริทัตยิ้มกว้าง แล้วก็เห็นคนตรงหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อย จึงหันหลังไปมองตามสายตาที่แสดงสงสัยของ
สเตฟาน ก็มองเห็นทรงศักดิ์ยืนอยู่ข้างหลังเขา
“ผมตามมาด้วย เผื่อคุณท่านต้องการอะไรเพิ่มเติมน่ะครับ” ชายสูงอายุพูดอย่างนอบน้อม
“มีคนรถมาถึง ๒ คนหากมีอะไรผมก็สั่งกับพวกเขาได้ คุณไม่น่าลำบากเลย” คำพูดของสเตฟานแสดงถึงความห่วงใย มากกว่าการตำหนิ
“ผมเกรงว่าจะไม่ถูกใจท่าน ผมเลยมาเองดีกว่า เผื่อจะมีเรื่องฉุกเฉินอะไร ผมคงจัดการได้ดีกว่าน่ะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบใจมาก เอาของเข้าไปเก็บแล้วพวกคุณรีบไปพักผ่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ต้องมากันแต่เช้าอีก อ้อ...พรุ่งนี้เช้าน่ะให้คนขับรถมาเพียงคนเดียวก็พอ คุณไม่ต้องมาด้วย หากมีอะไรผมจะบอกกับคนขับรถ”
“ครับ ท่าน” ทรงศักดิ์ตอบด้วยความนอบน้อม แล้วเดินไปบอกให้คนขับรถทั้งสองนำสิ่งของที่จัดมา เข้าไปไว้ในที่ที่เหมาะสมภายในบ้านไม้
“คุณเดินทางมาคงเหนื่อย ผมจะพาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็แล้วกัน”
สเตฟานพาชายหนุ่มข้าไปในบ้านไม้ ภูริทัตมองดูสภาพของตัวบ้านอย่างคร่าวๆ บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ชั้นเดียว ด้านหน้ามีห้องรับแขกและประตูเข้าไปสู้ห้องอื่นๆอีกหลายห้อง สเตฟานพาเขาเดินเข้าไปในห้องซึ่งเป็นห้องนอน มีเตียงขนาดใหญ่ ตู้เสื้อผ้าใบย่อม โต๊ะวางของ ๒-๓ ตัว บานหน้าต่างของห้องนั้นเปิดกว้าง ทำให้มีอากาศถ่ายเทเข้ามาอย่างเต็มที่ บานมุ้งลวดทำให้ไม่ต้องกลัวว่าจะมีแมลงหรือยุงเข้ามากร้ำกราย
“ห้องอาบน้ำอยู่ทางนี้ ผมเตรียมผ้าเช็ดตัวไว้ให้แล้ว ส่วนเสื้อผ้าคุณจะใช้ของผมในตู้ก็ได้ ตอนเช้าจะได้ไม่ต้องจัดกระเป๋าอีก” สเตฟานเดินไปเปิดบานประตูไม้ ทางด้านหนึ่งของห้อง
“ตามสบายนะครับ ผมจะไปคุยกับทรงศักดิ์หน่อย” พูดแล้วสเตฟานก็เดินออกจากห้องไป
ภูริทัตอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ เสร็จแล้วก็ออกมาเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกกางเกงผ้าฝ้ายขายาว กับเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนแขนสั้นออกมาสวมใส่ สายตามองไปเห็นชุดคลุมผ้าแพรหลายตัวแขวนอยู่ในตู้ ทำให้คิดไปถึงเรื่องเมื่อวัยเด็กขึ้นมา
“สานฝัน คุณอยู่ไหนน่ะ” ภูริทัตเรียกด้วยเสียงค่อนข้างดัง เมื่อออกมาจากห้องนอนแล้วไม่พบใครแม้แต่คนเดียว
“ผมอยู่ในครัว” เสียงตอบลอดออกมาจากประตูด้านหนึ่ง
ภูริทัตเดินไปตามเสียง ก็เห็นสเตฟานกำลังจัดถ้วยกาแฟอยู่
“ทานกาแฟกันที่ไหนดี ห้องนั่งเล่น หรือว่าข้างนอก” สเตฟานพูดพลางรินกาแฟ จากโถแก้วของเครื่องต้มกาแฟ ลงไปในแก้วเคลือบ แล้ววางลงบนถาดที่มีกระปุกน้ำตาล นม และครีมเทียมวางอยู่ก่อนแล้ว
“ข้างนอกดีกว่า อากาศน่าจะเย็นดี” ภูริทัตพูดแล้วเดินเข้าไปยกถาดกาแฟ
“ผมยกไปเอง”
“โต๊ะอยู่ทางขวานะครับเดี๋ยวผมตามออกไป”
ภูริทัตพยักหน้ารับ แล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์ดีเมื่อออกจากบ้านแล้วมองไปทางขวา ก็มองเห็นโต๊ะไม้กลมขนาดย่อมมีเก้าอี้ไม้วางอยู่รอบ กลางโต๊ะมีเชิงเทียน ปักเทียนไข ๓ เล่มจึงเดินไปวางถาดกาแฟลงบนโต๊ะ นั่งลงบนเก้าอี้แล้วตักน้ำตาลและครีมเทียมเติมลงไปในแก้วกาแฟ ที่ยกออกมาวางไว้นอกถาดสำหรับตัวเอง

chatgo

่อ่านแล้วชอบมาก

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟผม

pearl9845

ขอบคุณครับ