++ สานฝันนิรันดร ++ # 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“โต๊ะอยู่ทางขวานะครับเดี๋ยวผมตามออกไป”
ภูริทัตพยักหน้ารับ แล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์ดีเมื่อออกจากบ้านแล้วมองไปทางขวา ก็มองเห็นโต๊ะไม้กลมขนาดย่อมมีเก้าอี้ไม้วางอยู่รอบ กลางโต๊ะมีเชิงเทียน ปักเทียนไข ๓ เล่มจึงเดินไปวางถาดกาแฟลงบนโต๊ะ นั่งลงบนเก้าอี้แล้วตักน้ำตาลและครีมเทียมเติมลงไปในแก้วกาแฟ ที่ยกออกมาวางไว้นอกถาดสำหรับตัวเอง
“ของผมน้ำตาล ๒ ครีม ๒ นะครับ” เสียงของสเตฟานมาพร้อมกับเจ้าตัวที่นั่งลงตรงข้าม จานขนาดย่อม มีเค๊กชอคโกแลตชิ้นโตอยู่ ๒ ชิ้น ถูกวางลงแทนที่แก้วกาแฟที่ถูกยกออกจากถาด “อาหารว่างยามดึกครับ” สเตฟานพูดยิ้มๆ ยื่นมือรับแก้วกาแฟที่ภูริทัตส่งให้
“โอ้โห ... น่ากินจังเลย ของชอบผมเลยนะเนี่ย ขออนุญาตนะครับ” ภูริทัตพูดแล้วหยิบช้อนตักเค๊กคำโตเข้าปาก เคี้ยวเบาๆสีหน้ายิ้มแย้ม แสดงถึงความพอใจในรสชาดของมัน “อร่อยจังครับ”
สเตฟานมองดูชายหนุ่มกินเค๊กอย่างเอร็ดอร่อย พลางจิบกาแฟในแก้วช้าๆ
“คุณไม่กินเหรอ”
“ไม่ล่ะครับ แค่เห็นคุณกินผมก็อิ่มแล้ว”
“โห ... พูดยังกะว่าผมกินเป็นพายุ” ภุริทัตบุ้ยปากด้วยความไม่พอใจ
“ไม่ใช่แบบนั้น” สเตฟานหัวเราะเบาๆ  “ผมหมายถึงคุณกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำให้ผมรู้สึกไปด้วย”
“จริงสินะ คุณคงเพิ่งกินอาหารเช้าล่ะสิ” ภูริทัตพูดยิ้มๆ “ความจริงผมก็กินอะไรมาแล้วตอนอยู่ในรถ แต่พอเห็นเค๊กนี่แล้วอดไม่ได้”
“ในตู้เย็นยังมีอีกนะครับ ผมให้เตรียมมาสองปอนด์ แล้วยังมีสลัดผัก กับสปาเกตตี้ ถ้าจะกินคงต้องอุ่นหน่อย”
รายการอาหารที่ได้ยิน ทำให้ภูริทัตนิ่งไป
“มีอะไรรึเปล่าครับ” สเตฟานถามเบาๆ
“ผมคิดถึงเรื่องเก่าๆน่ะ จำได้มั๊ย ผมเคยเล่าให้คุณฟังว่าได้เจอคนที่คล้ายๆคุณ”
สเตฟานไม่ตอบ แต่ยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอบอุ่น
“ตอนนั้นเค้าสั่งอาหารให้ผมกิน มีสปาเกตตี้ สลัดผัก แล้วก็เค๊กชอคโกแลต” ภูริทัตจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกต
“แล้วเค้าก็ยิ้มให้ผมแบบนี้แหละ ยิ้มอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น”
“ขอบคุณนะครับ ที่ให้ผมได้เป็นตัวแทนของคนที่คุณคิดถึง” สเตฟานพูดอย่างอ่อนโยน
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่” ภูริทัตรีบพูด
“ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นตัวแทนเค้าเลยนะ ผมแค่บอกว่าคุณดูคล้ายๆเค้าเท่านั้นเอง”
“ครับ ผมเข้าใจ” สเตฟานยิ้มกว้าง
“ผมเพียงอยากจะบอกว่า ดีใจที่มีส่วนคล้ายคนสำคัญของคุณ”
“สานฝัน คุณเองก็สำคัญสำหรับหรับผมนะ” ภูริทัตส่งสายตาที่มีความหมายให้คนตรงหน้า
สเตฟานรู้ถึงความหมายที่ส่งผ่านออกมาทางสายตาของชายหนุ่ม รู้สึกได้ว่าหัวใจของตนเองเต้นแรงขึ้น ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้ พอรู้สึกตัวก็หลบสายตาของคนที่จ้องมองมา เสทำเป็นก้มหน้าจิบกาแฟในแก้ว พยายามควบคุมสติให้มั่นคง เพื่อไม่ให้ ‘เกราะ’ เกิดช่องโหว่ขึ้นได้
ภูริทัตมองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อ กับท่าทางของสเตฟาน แล้วอดคิดไม่ได้ว่า คนตรงหน้าคงกำลัง ‘เขินอาย’ ทำให้อดขันไม่ได้เหมือนกัน เพราะคิดมาตลอดว่าชาวต่างชาติน่าจะกล้าแสดงออกในเรื่องนี้มากกว่านี้ แต่กิริยาของคนตรงหน้า ราวกับคนไทยรุ่นเก่า ที่ไม่ค่อยกล้าแสดงออกในเรื่องเช่นนี้นัก
“สานฝัน ทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะ ดูแล้วมีแต่ป่า เห็นคุณทรงศักดิ์บอกว่าคุณตัดสินใจกระทันหัน ผมนึกว่าคุณมีธุระอะไรที่ไหนซะอีก ไม่คิดว่าจะมาอยู่กลางป่าแบบนี้”
“มันกระทันหันจริงๆ” สเตฟานตอบแล้วนิ่งไป ทำท่าครุ่นคิด “มีคนกำลังตามหาผมอยู่ แต่ผมไม่ต้องการพบคนเหล่านั้น”
“คุณก็เลยหลบมาที่นี่”
“ใช่”
“แล้วถ้าคุณหลบไม่พ้นล่ะ”
“ไม่รู้สิ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“สานฝัน คนพวกนั้นเป็นใครเหรอ คุณถึงต้องหลบหนีแบบนี้ หรือว่าคุณไปทำอะไรไว้ จนต้องหนีให้พ้นมือกฏหมาย”
สเตฟานหัวเราะในลำคอ ดวงตาแสดงออกถึงความขบขัน
“กฎหมายไม่มีความหมายสำหรับผมหรอก ... ผมหมายความว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด ถึงต้องกลัวว่าจะต้องถูกลงโทษตามกฎหมาย ไม่ว่าจะเป็นกฎหมายของประเทศนี้ หรือของประเทศไหนที่ผมเคยอยู่มาก็ตาม”
“แล้วคนพวกนั้นเค้าจะตามหาคุณทำไม หรือเป็นพวกมาเฟีย พวกเรียกค่าไถ่ พวกมิจฉาชีพ” ภูริทัตหน้าตาตื่น จนสเตฟานเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่ใช่หรอก ผมว่าเราคุยกันเรื่องอื่นดีกว่า”
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกแล้วลุกขึ้นเดินมาโอบสเตฟานทางด้านหลัง แนบแก้มลงไปบนเส้นผมสีทองอันอ่อนนุ่ม “หากพวกนั้นตามคุณจนพบ หากพวกนั้นคิดจะทำร้ายคุณ ผมจะปกป้องคุณเอง” ชายหนุ่มกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา
สเตฟานยกมือขึ้นแตะหลังมือภูริทัตเบาๆ อีกฝ่ายพลิกฝ่ามือขึ้นกุมมือนุ่มไว้ แล้วบีบเบาๆ เหมือนจะย้ำคำพูดนั้น ให้เป็นดังคำมั่นสัญญา โดยที่ไม่ได้เห็นใบหน้าที่แสดงถึงความขบขันปนไปด้วยความเอ็นดูของอีกฝ่าย
“เป็นไรวะ ท่าทางไม่ค่อยสนุกเลย” ปรีชาถามรังสรรค์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
ทั้งสองคนกำลังนั่งกันอยู่ที่โต๊ะเล็กๆ ภายในผัปฉพาะกลุ่มแห่งหนึ่ง ชายหลากหลายวัยภายในผัปแห่งนั้น บ้างก็นั่งดื่มเหมือนพวกเขา บ้างก็ยืนอยู่ตามมุมต่างๆ บ้างก็เต้นรำกันอยู่บนที่ว่างกลางผัป ซึ่งจัดเป็นที่สำหรับเต้นรำกันโดยเฉพาะ
“คิดถึงเจ้าทัตเหรอไง” ปรีชาถามอีก
“คิดให้โมโหเหรอวะ หนีไปเที่ยวไม่ชวนเพื่อนฝูง”
“งั้นก็ปู” ปรีชายื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ
“ฮ่าๆ” รังสรรค์หัวเราะ
“คิดถึงทำไม”
“อ้าว คบกันอยู่ไม่ใช่เหรอวะ”
“เปล่า” รังสรรค์ยักไหล่
“แค่ชั่ววูบหว่ะ”
“อย่างนั้นข้าจีบต่อ”
“ตามใจเอ็งสิ แต่ปูมันชอบเจ้าทัตอยู่ เอ็งก็รู้”
“เราก็รู้เหมือนกันว่าทัตมันไม่ได้สนใจอะไรนี่หว่า ตอนนี้ทัตมันกำลังหลงสานฝันของมัน” ปรีชาหัวเราะเบาๆ
“สานฝันเหรอ” ปรีชาทำท่าครุ่นคิด
“สเตฟาน ... สานฝัน”
“เข้าใจตั้งชื่อเน๊อะ นายว่าม๊ะ” ปรีชาหมุนแก้วในมือ
“น่าหลงไหลจนต้องเก็บไปฝัน พอตื่นแล้วก็ต้องสานต่อ”
“อ้าว เมื่อกี้ยังทำท่าสนใจเจ้าปู ตอนนี้ตาเชื่อมคิดถึงคนอื่นซะแล้ว”
“หรือนายว่าไม่น่าคิดล่ะ หล่อๆแบบนั้นเป็นแบบไหนก็ยอมวะ” พูดแล้วปรีชาก็หัวเราะร่วน
“แต่ข้าไม่ชอบความฝันหว่ะ ความจริงมันน่าสนใจกว่าเยอะ” รังสรรค์พูดจบก็ยักคิ้ว พร้อมกับส่งยิ้มให้ชายหนุ่มหน้าตาคมคายกลุ่มหนึ่ง ที่หันมามองเขาและปรีชา
บทที่ ๑๓
“หน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยนะเอ็ง เรียบร้อยกันไปแล้วสิ” รังสรรค์ถามแล้วเบะริมฝีปาก
“อะไรวะ ... เรียบร้อยอะไร” ภูริทัตยิ้มแล้วตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“เรียบร้อยก็ ...” ปรีชายักคิ้วหลิ่วตา
“อย่างว่าไงวะ สำเร็จตั้งแต่คืนแรกเลยรึเปล่าวะ”
“อ้อ” ภูริทัตยิ่งยิ้มกว้างขึ้น
“พวกเอ็งนี่คิดกันเป็นแต่เรื่องนี้เหรอวะ”
“อ้าว ไม่งั้นเอ็งจะตามไปทำไมวะตั้งไกล” รังสรรค์ทำหน้ากวนๆ
“ข้าไม่ไวไฟเหมือนพวกเอ็งสองคนหรอกวะ”
“อ้าว ... ตกลงไปตั้งสองวัน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหรอ” ประชาเลิกคิ้ว
“ข้าไม่กล้าหว่ะ เกิดเค้าไม่ยอมแล้วเกลียดข้าไปเลย” ใบหน้าของภูริทัตเปลี่ยนเป็นแววกังวลทันที
“ข้ารับไม่ได้หว่ะ”
“รับไม่ได้ ก็ต้องรุกสิวะ ฮ่าๆ” ปรีชาหัวเราะร่วน
“อะนะ ... ใครจะเหมือนเอ็งล่ะ รุกรับพลิกผัน ได้หมดทุกสภาวะและโอกาส” พูดแล้วภูริทัตก็อดหัวเราะไม่ได้
“อยากศึกษามั๊ยล่ะ จะสอนให้” ปรีชาส่งสายตากับรอยยิ้มให้เพื่อน
“หนอย หาเหยื่อไม่ได้เหรอไง ถึงได้จะกินกันเอง” ภูริทัตพูดทั้งที่ยังหัวเราะร่วน
“ก็นึกว่าอยากศึกษา ก็เลยจะอาสาสอนให้ไง หรือนายจะเรียนรู้กับไอ้สรรค์”
“อึ๊ย...” ภูริทัตทำท่าขยะแขยง
“ไอ้สรรค์นะให้สอนไอ้ปูก็พอแล้ว ไม่ต้องมาสอนข้า”
“อย่าไปแขวะใส่คนอื่นสิวะ” รังสรรค์ติง
“อ้าว ไม่จริงเหรอไง ทำมาสนใจข้า แล้วไปนอนกับเอ็ง แค่คิดก็เซ็งแล้ว” ภูริทัตส่ายหน้าเบาๆ
“ว่าแต่หายไปไหนวะ ตั้งแต่ปีใหม่ไม่ค่อยเห็นหน้าเลย”
“ไหนเอ็งว่าไม่สนใจไง ถามถึงทำไมวะ” รังสรรค์ถามด้วยความสงสัย
“อ้าว ... เพื่อนกันเจอกันบ่อยๆ อยู่ๆหายไปก็ต้องถามสิวะ”
“คงทำใจอยู่มั๊ง” ปรีชาตอบ
“เรื่องอะไรวะ หรือว่ามึงเบื่อแล้วทิ้ง” ภูริทัตชี้หน้ารังสรรค์
“เปล่าเว๊ย ข้าแค่ยื่นคำขาดให้เลือกซะที ว่าจะเอาใครแน่” รังสรรค์เค่นเสียง
“อืม...” ภูริทัตลูบคางเบาๆ “งั้นก็น่าเห็นใจหว่ะ พวกเรามันเสน่ห์แรงพอๆกัน เป็นใครก็เลือกยากวะ” พูดแล้วก็ยิ้มที่มุมปาก ยักคิ้วให้เพื่อน
“จ๊า....พ่อคนเสน่ห์แรง” ปรีชาแค่นเสียง “แรงจนโสดสนิท ฮ่าๆ”
“ยังไงตอนนี้ข้าก็มีสานฝันวะ” ภูริทัตยิ้มร่า
“ทำเป็นใจเย็นไปเหอะเอ็ง ระวังมอคอปอดอแล้วกัน” รังสรรค์พูดติดตลก
“ไม่กลัวหรอกเว๊ย ตอนนี้น่ะ ข้ามาวิน ไม่งั้นเค้าจะยอมให้ข้าตามไปถึงโน่นเหรอ”
“แต่ไอ้ทัตของพวกเรามันงี่เง่าหว่ะ เป็นข้านะ เหอะๆ” ปรีชาอมยิ้ม
“เอ็งจะทำไม” ภูริทัตพูดเสียงแข็ง
“อ้าว ไม่น่าถาม” ปรีชายิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่ปล่อยไว้ให้ข้ามคืนร๊อกรู้เรื่องตั้งแต่คืนแรกแล้วว่าใครรุกใครรับ จริงมั๊ยวะไอ้สรรค์”
รังสรรค์ไม่ตอบคำ ได้แต่อมยิ้ม พลางคิดไปว่าไม่ต้องรอให้ถึงเวลาแล้วค่อยรู้หรอก อย่างเขาน่ะเป็นได้เพียงอย่างเดียวและคนที่จะมาเป็นคู่ก็ต้องเป็นได้เพียงแบบที่ตรงกันข้ามเท่านั้น
“คุยกันแค่นี้นะครับ ดึกแล้ว” เสียงที่พูดมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ทำให้ภูริทัตขมวดคิ้ว
“อะไรกัน รังเกียจจะคุยกับผมเหรอ” ชายหนุ่มตัดพ้อมีเสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากปลายสาย
“ถ้าผมรังเกียจ แล้วผมจะโทรมาหาตามสัญญาหรือครับ”

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ