++ สานฝันนิรันดร ++ # 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อ้าว ไม่น่าถาม” ปรีชายิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่ปล่อยไว้ให้ข้ามคืนร๊อกรู้เรื่องตั้งแต่คืนแรกแล้วว่าใครรุกใครรับ จริงมั๊ยวะไอ้สรรค์”
รังสรรค์ไม่ตอบคำ ได้แต่อมยิ้ม พลางคิดไปว่าไม่ต้องรอให้ถึงเวลาแล้วค่อยรู้หรอก อย่างเขาน่ะเป็นได้เพียงอย่างเดียวและคนที่จะมาเป็นคู่ก็ต้องเป็นได้เพียงแบบที่ตรงกันข้ามเท่านั้น
“คุยกันแค่นี้นะครับ ดึกแล้ว” เสียงที่พูดมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ทำให้ภูริทัตขมวดคิ้ว
“อะไรกัน รังเกียจจะคุยกับผมเหรอ” ชายหนุ่มตัดพ้อมีเสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากปลายสาย
“ถ้าผมรังเกียจ แล้วผมจะโทรมาหาตามสัญญาหรือครับ”
“ก็แค่รักษาสัญญา ไม่ให้เสียคำพูดรึเปล่า”
“แค่การรักษาสัญญาคงไม่คุยกันได้เป็นชั่วโมงแบบนี้หรอกครับ” เสียงเงียบไปพักหนึ่ง “ผมเห็นว่ามันดึกแล้ว พรุ่งนี้คุณเองก็ต้องตื่นเช้าไปทำงานอีก ผมกลัวว่าคุณจะตื่นไปทำงานไม่ไหว หรือไปง่วงนอนระหว่างทำงาน จนโดนเจ้านายตำหนิได้หรอกนะครับ เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันต่อก็ได้” คำพูดที่ห่วงใยทำให้ภูริทัตยิ้มออกมาได้
“งั้นพรุ่งนี้คุณต้องโทรมาอีกนะครับ”
“ได้ครับ ผมสัญญา ราตรีสวัสดิ์นะครับ”
“ครับ ราตรีสวัสดิ์” อยากจะบอกไปด้วยซ้ำว่า ...คืนนี้ผมจะฝันถึงคุณ ... แต่ก็ไม่กล้าชายหนุ่มค่อยๆวางหูโทรศัพท์ลงอย่างช้าๆ
ภูริทัตเดินไปรินน้ำจากเหยือกแก้ว แล้วดื่มจนหมด เข้าห้องน้ำทำกิจธุระจนเรียบร้อย แล้วจึงปิดไฟ ล้มตัวลงนอน คิดถึงสองคืนที่ใช้เวลาอยู่กับสเตฟาน แล้วค่อยๆหลับไป
“แย่จัง พอหนังท้องตึง หนังตาเริ่มหย่อน” ภูริทัตพูดขึ้นเมื่ออาหารทุกอย่างหมดลง
“ง่วงก็ไปนอนสิครับ อย่าฝืนเลย”
“แต่ผมอยากอยู่กับคุณนานๆ” ภูริทัตส่งสายตามีความหมาย
“คืนพรุ่งนี้ก็ยังมีนี่ครับ ถ้ายังไม่พอ ก็ยังมีคืนต่อๆไปอีก ที่เราจะได้เจอกัน” สเตฟานพูดยิ้มๆ “ไปเถอะครับ ถ้าง่วงมากก็ไปนอน เดี๋ยวผมเก็บของแล้วจะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อน”
“งั้นผมช่วยคุณเก็บของก่อน”
พูดจบก็หยิบจานอาหารวางซ้อนกัน แล้วยกขึ้นถือเดินเข้าไปในตัวบ้าน สเตฟานเองก็เก็บแก้วกาแฟวางลงบนถาด แล้วถือเดินตามเข้าไป
“คุณไปนอนเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง” สเตฟานหันไปบอกขณะที่กำลังล้างถ้วยชามอยู่ แต่ภูริทัตยังยืนนิ่งอยู่ข้างๆ สีหน้าบอกว่าไม่ยินยอม จนสเตฟานอดขำไม่ได้ “นะครับคนดี ไปนอนก่อน เดี๋ยวผมจัดการเรียบร้อยแล้วจะเข้าไป”
“คุณต้องเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนผมจริงๆนะ” ชายหนุ่มส่งสายตาอ้อนวอน
“ครับ ผมจะโกหกทำไม เดี๋ยวผมตามเข้าไป”
เมื่อได้รับคำรับรองอีกครั้ง ภูริทัตจึงเดินออกจากครัว ไปยังห้องนอน ล้มตัวลงนอนคว่ำบนที่นอนหนานุ่ม สักพักก็พลิกตัวนอนหงาย ชั่วครู่ก็รู้สึกเหมือนกำลังจำหลับ แต่ก็ต้องลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนมาห่มผ้าให้
“คุณมานอนข้างๆเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”
สเตฟานยิ้มให้ชายหนุ่ม เดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของเตียง แล้วกึ่งนั่งลงพิงหลังกับผนังด้านหัวเตียง เหยียดขาไปตามความยาวของเตียง ภูริทัตลองขยับตัวเข้าไปแนบใบหน้ากับบริเวณตะโพกของอีกผ่าย ไม่มีการขยับหนี แต่กลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของมือที่ลูบเบาๆบนเรือนผม
“ง่วงนักก็หลับนะครับคนดี ผมจะอยู่เป็นเพื่อนข้างๆคุณจนกว่าคุณจะตื่น”
ชายหนุ่มหลับตาพริ้ม ยกแขนขึ้นโอบกอดขาของอีกฝ่ายราวกอดหมอนข้าง แล้วค่อยๆเข้าสู่นิทรารมณ์ไปในที่สุด
ภูริทัตงัวเงียตื่นขึ้นมา เมื่อมองดูรอบๆก็พบว่าตัวเองนอนอยู่คนเดียวบนเตียงกว้าง จากแสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้คิดว่าน่าจะเป็นเวลาสายมากแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดประตูห้อง แล้วเดินออกจากห้องนอนเข้าสู่บริเวณที่เป็นเหมือนห้องอเนกประสงค์ ที่มีชุดโต๊ะเก้าอี้นั่งเล่น พร้อมกับชั้นวางโทรทัศน์ตั้งอยู่
“สานฝัน” ชายหนุ่มเรียกชื่อคนที่ตนต้องการพบ
“สานฝัน...คุณอยู่ไหนน่ะ”
“คุณสเตฟานไปพักผ่อนแล้วครับ” เสียงดังมาจากทางห้องครัว เมื่อภูริทัตหันหน้ามองไปตามเสียง ก็พบกับทรงศักดิ์ เดินยิ้มออกมาจากห้องครัว
“ไปพักผ่อนที่ไหนล่ะครับ ไหนว่าตอนเช้าจะให้ผมไปแล้วเค้าจะนอนพักที่นี่ไม่ใช่เหรอครับ” ภูริทัตถามด้วยความสงสัย
“ท่านบอกว่าคุณกำลังหลับสบาย ไม่อยากปลุก” ชายสูงอายุตอบด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเบาๆ “ท่านสั่งไว้ว่าให้พาคุณไปเที่ยวน่ะครับ เดี๋ยวคุณอาบน้ำแต่งตัวก่อนสิครับ จะได้มาทานอาหารเช้า”
“นี่มันกี่โมงแล้วครับ”
“เก้าโมงกว่าแล้วครับ เดี๋ยวผมเตรียมอุ่นอาหารเช้าให้ กาแฟกับไข่ดาว ไส้กรอก เบคอน แล้วก็ขนมปังนะครับ”
“งั้นขอเป็นพวกไส้กรอกนิดหน่อยกับขนมปัง ๒ ชิ้นแล้วกันนะครับ”
“เบคอนด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะทอดกรอบๆ แล้วเดี๋ยวเราค่อยคุยกันระหว่างอาหารเช้า ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกันดี”
“ครับ” ภูริทัตรับคำ พลางนึกประหลาดใจว่าทำไมทรงศักดิ์รู้ว่าเขาชอบกินเบคอนทอดกรอบๆ
ช่วงกลางวันของวันนั้น ภูริทัตใช้เวลาเดินเล่นในบริเวณป่าใกล้ๆบ้านพัก นั่งอ่านหนังสือบ้าง ดูโทรทัศน์ที่รับคลื่นผ่านทางจานดาวเทียมบ้าง จนถึงช่วงกลางคืนจึงได้พบกับสเตฟานอีกครั้งหนึ่ง คืนที่สองนอกจากพูดคุยกันแล้ว สเตฟานยังนำเครื่องดนตรีที่พกพาออกมาอีกหลายชิ้น บางชิ้นเขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน นำมาเล่นให้เขาฟัง แต่ที่ภูริทัตชอบที่สุด คงเป็นการเปิดหนังสือเพลงให้สเตฟานเล่นกีตาร์คลอไป ขณะที่ทั้งสองคนช่วยกันร้องเพลงที่พอจะรู้จักไปจนจบ แล้วเมื่อเวลาล่วงเลยไปถึงประมาณตีสาม ภูริทัตก็เข้านอน โดยมีสเตฟานนอนเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ เหมือนเมื่อคืนแรก เพียงแต่คืนนี้ ภูริทัตได้นอนซบศรีษะลงบนแผ่นอกของสเตฟาน แขนของเขาโอบกอดไว้ที่เอวของอีกฝ่ายหนึ่ง และมือของสเตฟานก็วางอยู่บนหลังมือของเขา พร้อมกับลูบไล้เบาๆบนหลังมือ ราวกับจะกล่อมให้ชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่น ตลอดนิทราของคืนนั้น
บทที่ ๑๔
“ปล่อยข้าเป็นอิสระได้หรือไม่” น้ำเสียงปนสะอื้น พูดวิงวอนต่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ข้าก็ไม่ได้กักขังเจ้าไว้ เจ้าอยากไปไหน เมื่อไร ก็สามารถไปได้” ชายหนุ่มผมสีเงินยวง ยืนกอดอกพูดกับชายหนุ่มผมสีทอง
“แต่ท่านก็ติดตามข้าไปทุกที่ อิสระที่ข้าต้องการ คืออิสระในการดำเนินชีวิตของตัวเอง โดยปราศจากการควบคุมของท่าน”
“สเตฟาน” ชายผมสีเงินยวง เรียกชื่อของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน เอื้อมมือไปเชยคางชายหนุ่มไว้
“เจ้าก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ข้าชอบเจ้ามาก ชอบเจ้ามากจริงๆ จนถึงขนาดมอบชีวิตนิรันดร์ให้แก่เจ้า” พูดพลางขยับตัวเข้าไปใกล้
“ชีวิตนิรันดร์” สเตฟานแค่นหัวเราะ
“ท่านก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่ ... จริงไหมโจชัวร์” ดวงตาสีเขียวมรกต เขม้นมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าของอีกฝ่ายแน่วนิ่ง
“พวกเราเพียงแต่มีชีวิตที่ยืนยาวกว่าคนปรกติเท่านั้น แล้วที่ท่านบอกว่าชอบข้ามาก นั้นก็ไม่ใช่”
โจชัวร์ขมวดคิ้ว ดวงตาทอแววสงสัยและคาดคั้นราวกับจะถามไถ่ให้ได้ความจริง
“ท่านรักเพียงตัวเอง ท่านชมชอบข้ามากกว่าผู้อื่น เพราะข้ามีรูปลักษณ์คล้ายท่าน” น้ำเสียงปนไปด้วยความเหยียดหยาม
“ก็คงจะจริง” โจชัวร์ยักไหล่
“แต่อย่างไร เจ้าก็เป็นของข้า ไม่ว่าเจ้าจะหนีไปอยู่ที่ใด ข้าจะติดตามไปอยู่เคียงข้างเจ้า เจ้าก็รู้ดีไม่ใช่หรือ พวกเราเหมือนพ่อกับลูก เหมือนคู่รักที่ไม่มีวันแยกจากกันไปได้ เราทั้งสองรับรู้ได้ถึงจิตของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะทำสิ่งใด หรืออยู่ที่ไหนก็ตาม”
“ไม่ใช่เราสอง ไม่ใช่แต่เพียงข้ากับท่าน” สเตฟานท้วง
“เพราะท่านเป็นผู้ทำให้ข้าเป็นเช่นนี้  ดวงจิตของข้าจึงอยู่ในความควบคุมของท่าน แต่พวกเราทุกคนรับรู้ได้ ถึงการคงอยู่ของจิตของผู้เป็นเผ่าพันธ์เดียวกันอยู่แล้ว ไม่ว่าจะอยู่แห่งไหนก็ตาม”
“รู้เช่นนี้แล้ว เจ้ายังคิดฝันถึงอิสระอีกหรือ ทำไมเจ้าไม่ใช้ชีวิตนิรันดร์นี้ให้มีความสุข เหมือนดั่งข้าและผู้อื่น”
“ความสุข” สเตฟานยิ้มเศร้าๆ  
“ความสุขอันปราศจากครอบครัว ปราศจากมิตร หรือแม้กระทั่งบุคคลอันเป็นที่รัก ข้าไม่ต้องการ”
“เจ้าจะคิดถึงคนเหล่านั้นทำไมกัน ครอบครัวที่ไม่เคยใส่ใจกับเจ้า มิตรที่คอยแต่จ้องจับผิด ในเรื่องที่เจ้าชมชอบเพศเดียวกัน” โจชัวร์แค่นเสียง
“กระนั้นข้าก็รักครอบครัวของข้า ข้ารักมิตรของข้า ถึงคนเหล่านั้นจะไม่ดีต่อข้านัก อย่างไรเสียคนเหล่านั้นก็ไม่เคยทำร้ายข้า แต่ท่าน ... ท่านทำร้ายข้า” สเตฟานเริ่มกรีดเสียง หยาดน้ำตาเริ่มก่อตัว
“ทำร้าย” โจชัวร์ขึ้นเสียงสูง “ข้าให้ชีวิตนิรันดร์แก่เจ้า ข้ารักเจ้า มันผิดตรงไหน”
“เพราะนิรันดรที่ท่านมอบให้ ทำให้ข้าฆ่าคนที่ข้ารัก บิดาข้า มารดาข้า พี่ชายของข้า” น้ำเสียงของสเตฟานสั่นสะท้าน
“แม้กระทั่งน้องชายตัวน้อยของข้า ท่านก็เป็นคนพรากชีวิตของเขาไป” หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตา ด้วยความรู้สึกทั้งแค้น ทั้งเศร้าสร้อย ทั้งอับจนปัญญาที่จะกระทำสิ่งใดได้
“ข้ายังจำได้ เด็กชายคนนั้น รสชาดของโลหิตช่างหอมหวาน และหวานชื่นยิ่งนัก” แววตาของโจชัวร์เหมือนจะเคลิบเคลิ้ม เมื่อคิดถึงอดีต แล้วเปลี่ยนสายตามามองสเตฟานด้วยความต้องการ
“ไปกันเถอะสเตฟาน ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขเอง”
ร่างของสเตฟานสั่นระริก เมื่อมือหยาบใหญ่มาแตะที่ต้นแขน จิตใต้สำนึกทั้งเกลียดทั้งกลัวคนเบื้องหน้า แต่ร่างกายกลับไม่อาจควบคุมแข็งขืนต่ออำนาจจิตที่เหนือกว่า ต้องเดินตามโจชัวร์เดินขึ้นบันไดเข้าสู่ห้องนอน ตามแรงปรารถนาของอีกฝ่ายโดยที่ไม่มีทางขัดขืน
“คุณยังคิดถึงมันอยู่อีกเหรอ” หญิงสาวผิวคล้ำที่โอบกอดอยู่ทางด้านหลัง ส่งเสียงกระเง้ากระงอด เมื่อเห็นชายหนุ่มตกอยู่ในภวังค์
“นั่นสิ มีพวกเราอยู่ด้วยแบบนี้ ยังไม่พอใจอะไรอีก” เสียงของชายหนุ่มชาวเอเซียที่กำลังปลุกเร้าอวัยวะส่วนกลางของชายหนุ่ม พูดด้วยความไม่พอใจ
“หุบปาก” ชายหนุ่มผมสีเงินยวงส่งเสียงดุ ดวงตาสีฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ผลักคนทั้งสองออกห่าง
“อยู่กับพวกเจ้ามีแต่เรื่องตัญหา หรือไม่ก็กระหายอยากอาหาร ทำไมพวกเจ้าถึงไม่มีเรื่องอื่นอยู่ในหัวเลย” พูดแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดกับความเปลี่ยนแปลงของตนเอง เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่า เมื่อกาลก่อนตัวเขาก็เป็นเหมือนคนทั้งสอง
“ก็ตอนนี้ตามหายังไงก็ไม่เจอ ทำไมพวกเราไม่มาหาความสุขกันเหมือนที่เคยทำล่ะ” พูดแล้วหญิงสาวก็เข้าไปคลอเคลียกับชายหนุ่มอีกครั้ง
“นั่นสิ จริงอย่างที่ไลล่าบอก ตอนนี้พวกเราจับจิตของมันไม่ได้แล้ว ตามหาไปก็เปล่าประโยชน์” ชายหนุ่มชาวเอเซียพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“หากคุณไม่พอใจพวกเรา ฉันกับไป่เทียนจะออกไปข้างนอกก็ได้” ไลล่ากระซิบข้างหู ขณะที่กำลังขบเล็มใบหูของอีกฝ่าย
“งั้นก็ไปซะ ตอนนี้ข้าหงุดหงิด แล้วอย่าทำอะไรจนเป็นเรื่องล่ะ”
ไลล่าแค่นเสียงอย่างไม่พอใจ ชักชวนไป่เทียนให้สวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนชายหนุ่มเดินลงจากเตียงทั้งที่เปลือยเปล่า ตรงเข้าไปเปิดตู้เย็น หยิบประป๋องเบียร์ออกมาเปิดแล้วยกขึ้นดื่มช้าๆ สักพักก็เดินไปที่หน้าต่าง มองไปยังแสงไฟเบื้องนอก
“สเตฟาน ... ไม่ว่าจะหลบซ่อนอยู่ที่ไหน ข้าจะหาเจ้าให้เจอ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าใช้วิธีไหนปิดกั้นจิตของเจ้าจากข้าได้ แต่ต้องมีสักวันที่เจ้าเผลอเหมือนเช่นวันนั้น”
พูดแล้วก็คิดถึงเมื่อหลายวันก่อน ที่เขาจับกระแสจิตของคนที่ค้นหามานานได้ ถึงแม้จะเพียงแว่บเดียวก็ตามที ทำให้รู้ว่าคนที่เขาตามหานั้น อยู่ในเมืองหลวงของประเทศนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด เดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำแล้วออกมาแต่งตัว ออกจากห้องพักไปอีกคน
เสียงเพลงในท่วงทำนองเร้าใจ ภายในผัปเฉพาะกลุ่มแห่งนี้ ไม่ได้ทำให้กรกฏรู้สึกสนานไปด้วยเลยสักนิด ตั้งแต่ปีใหม่เป็นต้นมา เขามักใช้เวลาในยามค่ำคืนวนเวียนไปตามผัปต่างๆ หลายครั้งที่มีสายตาบางคู่มองมาด้วยแววตาบ่งบอกความนัยอย่างชัดเจน ใจหนึ่งก็ก็อยากจะตอบสนอง แต่อีกใจหนึ่งก็คิดถึงคำพูดของรังสรรค์
เขาชอบภูริทัต ... ชอบมากจริงๆ และมั่นใจว่ามันเป็นความรัก
แต่เขาก็ลังเลอีกครั้งเมื่อมีความสัมพันธ์กับรังสรรค์ ... ตกลงว่าเขาชอบภูริทัตจริงๆหรือเปล่า
... หรือเพียงแต่หลงไปกับรูปลักษณ์ภายนอกอันชวนมอง และน่าหลงไหล
คิดพลางชำเลืองมองดูคนที่อยู่ภายในผัปไม่มีเลยสักคนที่เขารู้สึกว่ามีรูปลักษณ์เหนือกว่าภูริทัต ...หรือแม้แต่จะเทียบกับรังสรรค์ แล้วสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับชายหนุ่มชาวต่างชาติคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในผับ
รูปหน้าเรียวยาว ผิวหน้าสีขาวอมชมพู จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเรียวยาวริมฝีปากได้รูปสีชมพูเผยอเล็นน้อยราวกับจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา
... สเตฟาน ... ชื่อนี้แว่บขึ้นมาทันทีในความคิดของกรกฏ

chatgo

สนุกมากอยากอ่านต่อ

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟผม

mcga

สนุกมากๆเลยครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ