++ สานฝันนิรันดร ++ # 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

คิดพลางชำเลืองมองดูคนที่อยู่ภายในผัปไม่มีเลยสักคนที่เขารู้สึกว่ามีรูปลักษณ์เหนือกว่าภูริทัต ...หรือแม้แต่จะเทียบกับรังสรรค์ แล้วสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับชายหนุ่มชาวต่างชาติคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในผับ
รูปหน้าเรียวยาว ผิวหน้าสีขาวอมชมพู จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเรียวยาวริมฝีปากได้รูปสีชมพูเผยอเล็นน้อยราวกับจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา
... สเตฟาน ... ชื่อนี้แว่บขึ้นมาทันทีในความคิดของกรกฏ
“เอ๊ะ ...” ชายหนุ่มอุทานเบาๆ เมื่อจ้องมองให้ชัดอีกครั้ง
ชายหนุ่มชาวต่างชาติผู้นี้น่าจะมีอายุมากกว่าคนที่เขารู้จัก เรือนร่างสูงหนากว่า ที่สำคัญ เรือนผมเป็นสีเงินยวง เมื่อเพ่งมองให้ดี ก็เห็นดวงตาคู่นั้นเป็นสีฟ้าสดใส แล้วกรกฏก็คิดว่าคงเป็นเรื่องปรกติ เพราะในสายตาของเขา ชาวต่างชาติหลายคนที่มีรูปร่างหน้าตากล้ายคลึงกัน จนทำให้คิดได้ว่าเป็นญาติกันในทางใดทางหนึ่ง แต่ในความเป็นจริง คนทั้งสองอาจจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย คนคนนี้ก็คงจะเป็นเช่นเดียวกัน เป็นเพียงคนที่คล้ายคลึงกันสองคนเท่านั้น
กรกฏลอบชำเลืองมองดูความเคลื่อนไหว จนกระทั่งชาวต่างชาติผู้นั้นออกไปจากผับพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง
“หึ...” กรกฏแค่นเสียง
“น่าจะเป็นคนเดียวกัน จะได้ถ่ายคลิปไปให้พี่ทัตดูซะเลย อยากรู้นักว่าจะยังหลงอยู่อีกมั๊ย” พึมพำเบาๆแล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ ...นั่นสินะ ทำไมเขาไม่ทำล่ะ ภายในผัปมืดๆแบบนี้ แยกไม่ออกหรอกว่าใครเป็นใคร ... คิดแล้วก็ต้องหันมองไปทางประตูผัปด้วยความเสียดาย
ร่างกายอวบอ้วนเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายอันอวบอัดของหญิงสาวผิวดำ แขนของหญิงสาวกระหวัดรอบศรีษะของชายวัยกลางคน ริมฝีปากเล็มเลียไปตามใบหู ดวงตากลมโตหรี่ปรือ ริมฝีปากค่อนข้างหนาส่งเสียงครวญครางแผ่วๆ ยิ่งทำให้ฝ่ายชายย่ามใจ เพราะคิดว่าลีลาของตนนั้นทำให้หญิงสาวพอใจ ตะโพกของคนทั้งสองส่ายไหวโต้ตอบกันไปมาอย่างไม่ยอมแพ้กัน เมื่อฝ่ายชายก็ถึงจุดที่ทำไม่ไหว ปลดปล่อยทุกอย่างให้พุ่งออกมาจากร่างกาย เขาไม่เกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุจนเกิดชีวิตใหม่ได้ เพราะเขาป้องกันไว้ด้วยถุงยางอนามัยแล้ว ฝ่ายชายส่งเสียงครางด้วยความเสียวกระสัน ฟุบใบหน้าลงคลึงเคล้ากับอกอวบอิ่มของฝ่ายหญิง โดยไม่ทันตั้งตัวร่างอวบใหญ่ก็ถูกจับให้พลิกหงาย แล้วหญิงสาวก็นั่งคร่อมฝ่ายชายไว้ ทั้งสองส่งยิ้มให้กันราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร แล้วฝ่ายหญิงก็ก้มหน้าลงโลมเลียแผ่นอกที่นูนขึ้นมาเพราะความอวบอ้วน ไล้ลิ้นดูดอมเม็ดติ่งบนยอดอก จนฝ่ายชายเสียวกระสันเกิดความต้องการขึ้นมาอีก หญิงสาวเลื่อนใบหน้าลากลิ้นสากชื้นขึ้นมาวนเวียนแถวลำคอ ทำให้ฝ่ายชายถึงกับหลับตาพริ้มด้วยความเสียวกระสัน และโดยไม่คาดคิด ...
“อ๊าก...”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมาจากปากของฝ่ายชาย เมื่อคมเขี้ยวของหญิงสาวฝังลงบนคอ ฝ่ายชายพยายามดิ้นรนแต่ไม่เป็นผล แขนทั้งสองถูกมือที่บอบบางกว่า แต่เปี่ยมไปด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลจับกดไว้จนเคลื่อนไหวไม่ได้ ชายกลางคนรู้สึกได้ว่าของเหลวในร่างถูกดูดออกไป จนสติเริ่มเลือนรางและสลบไปในที่สุด
“พอได้แล้วไลล่า คุณจะดูดเลือดมันจนหมดเหรอไง เดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่องหรอก” เสียงของไป่เทียนดังขึ้นข้างเตียง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นแววตาส่อความเสียดาย
“เชอะ” ไลล่าแค่นเสียงด้วยความไม่พอใจ
“เลือดแค่นี้จะอิ่มอะไรกัน” พูดแล้วก็ยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บริเวณริมฝีปาก แล้วใช้ลิ้นเลียเลือดที่เปรอะอยู่บนมือ เมื่อหมดแล้วก็เดินไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง
“ลืมอะไรรึเปล่า” ไป่เทียนเตือนด้วยน้ำเสียงยียวน
“ขืนลืมแบบนี้ก็แย่สิ ‘เจ้านาย’ สั่งนักสั่งหนา ว่าที่นี่เป็นตัวเมืองใหญ่ เป็นถึงเมืองหลวง อย่าทิ้งร่องรอยไว้ให้พวกมนุษย์ได้รู้ถึงการคงอยู่ของพวกเรา”
สีหน้าที่ไม่พอใจของไลล่าเปลี่ยนเป็นแววเห็นด้วย ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบอีกฝ่ายนัก เพราะเป็นคู่แข่งกันอยู่กลายๆ แต่ก็อดนึกขอบใจไม่ได้ที่เตือนเรื่องสำคัญเช่นนี้ ด้วยความสัมพันธ์กึ่งมิตรกึ่งศัตรูเช่นนี้ ทำให้คนทั้งสองได้อยู่เคียงข้าง ‘เจ้านาย’ ได้อย่างไม่มีปัญหา
ไลล่าเดินไปที่เตียง ขึ้นไปนั่งคล่อมร่างของชายกลางคนไว้อีกครั้ง ก้มหน้าลงเพ่งดวงตาไปที่ดวงตาที่ปิดสนิทของอีกฝ่าย พึมพัมถ้อยคำที่ได้เรียนรู้มา แล้วดวงตาชองชายกลางคนก็ลืมขึ้น แต่แววตานั้นกลับเลื่อนลอยราวกับไร้ความรู้สึก
“จงฟัง เจ้าจงลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้น จงลืมข้า จงลืมเหตุการณ์ในห้องนี้ เมื่อตื่นขึ้นมา เจ้าจงรู้เพียงว่าได้เสพสุขกับสาวต่างชาติจนพอใจ แล้วหล่อนก็จากไป”
น่าแปลกที่ชายกลางคนพยักหน้าเหมือนรับรู้
“ดี ... งั้นจงหลับซะ เมื่อตื่นขึ้นมาเจ้าจะอ่อนเพลีย จงคิดว่าเป็นเพราะศึกหนักระหว่างเจ้ากับข้า ที่เจ้ากระทำซ้ำแล้วซ้ำอีกจนหมดแรง”
ดวงตาของของชายกลางคนค่อยๆปิดลง ไลล่ากลับลงมายืนบนพื้น มองร่างบนเตียงด้วยความพอใจ แล้วหันหน้ากลับไปทางไป่หลง
“คราวหน้าก็อย่าลืมตัวอีกก็แล้วกัน นี่ดีนะที่ผมแวะเข้ามา” พูดจบก็เดินไปคล้องแขนของอีกฝ่าย “ไปกันเถอะ หรือถ้ายังไม่อิ่มยังมีเวลาหาเหยื่อได้อีกซักราย”
“ถ้างั้น” ไลล่ายิ้มด้วยสายตาแวววาว
“ไปหาเหยื่อกันต่อดีกว่า คราวนี้ข้าอยากชิมเลือดสาวเอเซียดูมั่ง”
“ฮ่าๆๆ ความคิดเดียวกันเลย งั้นจะช้าทำไม ไปกันเถอะองค์หญิง”
แล้วทั้งสองคนก็เดินควงแขนกันออกจากห้อง ไปยังจุดหมายที่ต้องการ
บทที่ ๑๕
“โห ... เอ็งนี่” รังสรรค์ส่ายหน้าเบาๆสีหน้าเบื่อหน่าย
“ควายเรียกพ่อได้เลยนะเอ็ง”
“อ้าว ไมมาว่ากูแบบนี้วะ”
“คลุกวงในขนาดนั้นแล้วเสีอกหลับ ตกลงมึงเอาไงแน่วะ” รังสรรค์ยื่นหน้าเข้าไปไกล้
“แปลว่าไร ที่ว่าเอายังไง” ภูริทัตขมวดคิ้ว ยกมือเกาท้ายทอย
“ก็ตกลงมึงจะเอาเค้าเป็นเมียหรือเป็นแม่วะ” พูดจบก็ต้องหลบหมัดที่พุ่งเข้ามา
“ให้มาเป็นแม่มึงดิ๊ ถามแบบนี้หาเรื่องกันนี่หว่า”
“ก็ดูเอ็งทำ เค้าให้กอดขนาดนั้นแล้ว ทำไมไม่จัดการเลยล่ะวะ”
“ก็ตอนนั้นกูเคลิ้มๆหว่ะ รู้สึกอบอุ่นยังไงบอกไม่ถูก แล้วสายตาที่เค้ามองกู กูว่ามันไม่เหมือนคนทีชอบกูแบบนั้นหว่ะ กูเลยไม่ค่อยกล้า”
“เฮ๊ย...ฟังนะเว๊ยไอ้ทัต” รังสรรค์ตบไหล่เพื่อนเบาๆ “เท่าที่เอ็งเล่ามา สเตฟานเค้าอาจจะยังรู้สึกเหมือนเค้าเป็นพี่ชายคนโต แล้วเอ็งเป็นน้องชายคนเล็ก แต่ข้าว่ายังไงเค้าต้องมีใจมั่งหล่ะ”
“จริงเหรอวะ” สีหน้าของภูริทัตดีขึ้นทันที
“ข้าว่าข้าดูไม่ผิดนะ เหมือนเค้าจะสนใจเอ็งเป็นพิเศษ ... เอางี้” รังสรรค์โอบไหล่เพื่อนเข้ามาใกล้ๆ “เอ็งลองรุกทีละนิดสิวะ ถ้าเค้าไม่ชอบใจ เอ็งก็หยุด แล้วก็ขอโทษเค้าซะ แต่ถ้าเค้าไม่ขัดขืน” ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม “เอ็งก็จัดการซะ”
“แล้วกูจะรุกยังไงวะ”
“เดี๋ยวให้ไอ้ชาสอนให้แล้วกัน”
“ไม่เอาเว๊ย” ภูริทัตสะบัดตัว ลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวข้าหาความรู้เองได้ ขืนให้พวกเอ็งสอนนะ .... บรื๊อ” ภูริทัตทำท่าขยะแขยง
ความจริงเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องยากเลย ในเมื่อสื่อเร้าใจต่างๆหาได้ง่ายดาย ทั้งจากแหล่งขายหลายที่ หรือแม้แต่ในโลกอินเตอร์เนต แล้วใช่ว่าเขาจะไม่เคยดูสื่อเหล่านั้น ไม่ว่าแบบไหนเขาก็ดูมาแล้วเกือบทุกแบบ จะเว้นก็แต่พวกวิปริตผิดรูปแบบระหว่างคนกับสัตว์ หรือประเภททรมานแส้เฆี่ยนเทียนหยด ที่เขาได้ดูครั้งแรกก็รู้สึกรังเกียจ ฉะนั้นทางทฤษฎีเขาจึงมีความรู้อยู่เพียบพร้อม ขาดเพียงการปฏิบัติจริงเท่านั้น ซึ่งมันก็เกือบจะเกิดขึ้นตั้งแต่เขาอายุได้เพียง ๑๒ ปี หากแต่ชาวต่างชาติคนนั้นเห็นว่าเขายังเป็นเด็ก เขาจึงได้ผ่านคืนนั้นมาได้โดยไม่เกิดอะไรขึ้น แต่มันก็ทิ้งรอยบางอย่างไว้ในใจของเขาตลอดมา เมื่อคิดถึงความอ่อนโยนอบอุ่นของชาวต่างชาติคนนั้น และเมื่อมองไปยังคนที่กำลังล้างถ้วยชามอยู่ ก็ให้รู้สึกวาบหวามในใจไม่ได้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปทางด้านหลัง แล้วรวบวงแขนกอดเอวอีกฝ่ายไว้หลวมๆ วางคางลงไปบนไหล่ จมูกสูดได้กลิ่นหอมอ่อนๆของออดิโคโลญชั้นดี
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกเบาๆ
“ครับ” สเตฟานตอบ มือวางจานใบสุดท้ายลงไปบนตะแกรง
“กอดผมแบบนี้ผมทำงานไม่สะดวกนะครับ”
ภูริทัตจึงคลายวงแขน แล้วถอยหลังออกมา ๒ ก้าว ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยด้วยความขัดเขิน สเตฟานหยิบผ้าผืนเล็กขึ้นมาเช็ดมือ
เมื่อเรียบร้อยแล้วก็แขวนผ้าไว้กับตะขอ แล้วหันมายิ้มให้ภูริทัต
ชายหนุ่มเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้อีกครั้ง ยกมือทั้งสองขึ้นแตะเอวอีกฝ่าย สเตฟานก้มลงมองมือของชายหนุ่ม แล้วกลับมามองหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัย ภูริทัตขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ แล้วจุมพิศที่แก้มขาวอมชมพูอย่างแผ่วเบา ไม่มีอาการขัดขืนใดๆ นอกจากรู้สึกว่าใบหน้าของอีกฝ่ายร้อนผ่าว ภูริทัตจึงเลื่อนมือที่จับเอวของอีกฝ่ายไว้ เปลี่ยนเป็นรวบตัวเข้ามากอด ริมฝีปากเลื่อนจากพวกแก้มอุ่น ไปประกบกับริมฝีปากสีชมพูอย่างแนบแน่น
จูบที่ขัดเขินค่อยๆเปลี่ยนเป็นรุนแรงขึ้น เนิ่นนานภูริทัตถึงได้รู้สึกว่าไร้การตอบสนองจากฝ่ายตรงข้าม จึงถอนริมฝีปากออกขยับใบหน้าห่างออกมามองดูใบหน้าของสเตฟาน แล้วก็พบว่าใบหน้าของอีกฝ่ายแดงกล่ำ ดวงตาปิดพริ้ม ริมฝีปากสีชมพูเปลี่ยนกลายสีแดงเพราะแรงจูบ แล้วเขายังรู้สึกได้ว่าร่างของอีกฝ่ายสั่นน้อยๆ
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกชื่อเบาๆ อีกฝ่ายเหมือนจะตั้งสติได้ ลืมตาช้าๆ มองกลับมาด้วยแววตาสับสน
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ผม ... ผม” สเตฟานอึกอัก
“ผมสับสน ผม...”
“คุณไม่ชอบผมบ้างเลยเหรอ” ภูริทัตตัดพ้อ มือที่โอบร่างสเตฟานไว้ เปลี่ยนมาจับมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายแล้วบีบเบาๆ
“ผมชอบคุณมาก ภูริทัต แต่ ...” สเตฟานเว้นระยะเหมือนจะคิดว่าควรจะพูดอย่างไร
“ผมสับสน ผมพยายามคิดว่าคุณเป็นเหมือนน้องชายของผม ... ผมเคยมีน้องชายที่น่ารักมาก เรือนผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตากลมโต พอผมเห็นคุณผมคิดถึงเค้า”
“แล้วน้องคุณตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” ภูริทัตเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของสเตฟาน
“เค้าไม่อยู่แล้ว เค้าตายไปเมื่ออายุได้ ๑๒”
ภูริทัตขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “แต่ผมน่ะ ๒๗ แล้วนะ คุณจะมาเห็นว่าผมเหมือนเค้าได้ยังไงกัน ถ้าคุณเห็นผมตอนผมอายุ ๑๒ แล้วคิดถึงเค้าละว่าไปอย่าง” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“ผม...” สเตฟานก้มหน้าลง แล้วเงยหน้าขึ้นมา “ผมคิดว่าถ้าเค้ายังอยู่ เค้าคงโตเท่าๆกับคุณ สูงใหญ่ แล้วก็ดูงดงามเหมือนคุณตอนนี้”
“งดงาม” ภูริทัตทวนคำ แล้วก็หัวเราะออกมา ยกมือขึ้นเกาท้ายทอย
“ผมเขินเลยนะเนี่ย มาบอกว่าผมงดงาม”
ท่าทางขัดเขินแบบชายหนุ่มของภูริทัต ทำให้สเตฟานยิ้มออกมา
“แต่ผมไม่อยากเป็นน้องนี่” ภูริทัตพูดขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ แล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
“ผมอยากเป็นคนรักของคุณ ได้มั๊ย สานฝัน”
เมื่อไม่ได้รับคำตอบ ชายหนุ่มจึงยกมือขึ้นเชยคางสเตฟาน แล้วประทับจูบลงไปบนริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง ครั้งนี้ชายหนุ่มประกบริมฝีปากไว้เนิ่นนาน แล้วค่อยๆรวบร่างของอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แนบแน่น มือข้างหนึ่งก็ลูบไล้ไปตามไหล่และแผ่นหลัง ริมฝีปากที่ประกบไว้ก็เริ่มเคลื่อนไหวบดเบียดกับริมฝีปากอีกคู่ไปมา แล้วเริ่มดูดดุนไปทั่วทั้งริมฝีปาก เมื่อริมฝีปากของคนทั้งสองผละจากกัน ไม่มีคำพูดใดๆ
มีแต่แววตาที่บ่งบอกถึงความปรารถนาในหัวใจ ภูริทัตจูงมือสเตฟานเข้าไปในห้องนอน แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปตามแรงปรารถนาแห่งหัวใจของคนทั้งสอง

ถึงเขาจะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ แต่ก็ยังดูออกว่าช่วงเวลา๒ คืนที่ผ่านมา อีกฝ่ายหนึ่งเหมือนจะควบคุมความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ไม่ได้ปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่เหมือนตัวเขา ตัดเรื่องที่ไม่มีใจให้เขาออกไปเพราะไม่ว่าเขาจะ ‘เสนอ’ ออกไปในรูปแบบไหนอีกฝ่ายก็ ‘สนอง’ ตอบต่อเขาโดยไม่มีการขัดขืนทั้งสองคืนไม่รู้ว่าเขา ‘สุขสม’ ไปกี่ครั้งแต่เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีความสุขทางร่างกายเหมือนเขาเลยทำให้อดเกิดความเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้ หรือนอกจากการแพ้แสงแดดแล้วสเตฟานยังมีโรคประจำตัวอะไรที่ไม่ยอมบอกต่อเขาอีก

chatgo

อยากดูอีกรอบจัง

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ