++ สานฝันนิรันดร ++ # 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“มีสิ ... ผมรักคุณนะ สานฝัน” ภูริทัตเชยคางสเตฟานขึ้นมา แล้วจ้องมองลงไปในดวงตาสีเขียวมรกต “แล้วคุณล่ะ”
“ผมก็รักคุณ ภูริทัต บางที..บางทีผมอาจจะรักคุณตั้งแต่ ‘วันแรก’ ที่ผมได้เจอคุณก็ได้”
“จริงเหรอ” ภูริทัตยิ้มกริ่ม “ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าปิดกั้นความรู้สึกไว้สิ ปลดปล่อยมันออกมาให้หมดให้ผมได้รับรู้ว่าคุณรักผมแค่ไหน นะ...สานฝัน ของผม”
“แต่ผมมีข้อแม้ ถ้าผมทำแบบนั้นคุณต้องทำตามที่ผมจะบอก”
“อะไรล่ะ”
“ตีสาม คุณต้องไปจากที่นี่ทันที”
“อะไรนะ” ภูริทัตพูดอย่างไม่เชื่อหู
“ยังไม่หมดนะ ครั้งต่อไปที่เรามีอะไรกัน คุณต้องไปทันที โดยไม่มีข้อแม้ คุณจำได้มั๊ย ครั้งแรกที่คุณมาหาผม คุณรับปากผมแล้วว่าจะทำตามที่ผมบอก ถ้าคุณทำได้ ผมจะไม่ฝืนตัวเองอีก”
ภูริทัตแทบไม่เชื่อหู ในสิ่งที่ได้ยิน ขบคิดเท่าไรก็ไม่เข้าใจในเหตุผลว่าทำไมสเตฟานถึงยื่นข้อแม้เช่นนี้
“ผมสงสัยซะแล้ว ว่าคุณรักผมจริงรึเปล่า” ในที่สุดเขาก็พูดในสิ่งที่ไม่อยากพูดออกไป
“รับปากผมสิ แล้วคุณจะรู้ว่าผมรักคุณแค่ไหน” น้ำเสียงของสเตฟาน ปนไปด้วยความรัก ความอาทร ไม่ได้ทำให้ภูริทัตรู้สึกเลยว่า เป็นการท้าทาย หรือประชดประชัน “บอกผมสิ ว่าคุณรับปาก แล้วผมจะได้เป็นของคุณอย่างแท้จริง” แววตาราวกับจะขอร้อง ทำให้ภูริทัตหมดความคลางแคลงใจ
“ได้ ผมรับปากคุณ ผมจะไปจากที่นี่ทันทีตอนตีสาม”
“ดวงใจน้อยๆของผม แล้วคุณจะรู้ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน”
พูดจบสเตฟานก็ยื่นหน้าเข้าไปจูบภูริทัตอย่างดูดดื่ม จนภูริทัตเองก็ยังตกใจในความเร่าร้อนครั้งนี้ ชายหนุ่มสนองตอบอย่างรวดเร็ว และเสนอสัมผัสต่อมาในทันที แล้วชายหนุ่มก็ได้รู้ว่า ความสุขที่ผ่านมานั้นเป็นเพียงแค่ความสุขเล็กน้อยเท่านั้น ความสุขที่แท้จริงคือครั้งนี้ต่างหาก ทั้งร่างกายและหัวใจของทั้งสอง ราวกับจะผสานกันเป็นหนึ่งเดียวอย่างแท้จริง สัมผัสที่ตอบโต้กลับมา ทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายรักเขามากแค่ไหน มันมากมายจนเขาเองยังคิดไม่ถึง เขาไม่รู้เลยว่าการแสดงออกครั้งนี้ เกิดจากความรู้สึกที่เก็บไว้มานานถึง ๑๕ ปี และสเตฟานมั่นใจแล้วว่า ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยเขาก็หาวิธีป้องกันคนที่เขารัก จากเงื้อมือของคนผู้นั้นได้อย่างแน่นอน
บทที่ ๑๗
“ไม่ ....” เสียงตะโกนร้องด้วยความโมโหของโจชัวร์ ตามด้วยเสียงแตกของแก้วไวน์ ที่ถูกเขวี้ยงกระทบฝาผนัง
ไลล่า และไป่เทียนมองสบตากันด้วยความวิตก ... เกิดอะไรขึ้นกับโจชัวร์
“ข้าไม่ยอม เจ้าต้องเป็นของข้าคนเดียว ข้าไม่ยอม” โจชัวร์ยังคงตะโกนร่ำร้องด้วยความโมโห เดินวนพล่าน กำหมัดแน่น หน้าตาที่สวยงามหล่อเหลาตอนนี้ดูราวอสูรร้าย ดวงตาสีแดงส่องประกายแวววาว ราวกับจะแผดเผาทุกอย่างให้เป็นผุยผง ความแค้นต่อสิ่งที่ได้รับรู้จากจิตของคนที่ตนตามหามานาน ทำให้ขุ่นใจจนแทบคลั่ง
ทั้งสองคนต่างมองดูโจชัวร์ บางครั้งก็หันมาสบตากันบ้าง แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะท่ามกลางความโกรธเกรี้ยว ที่พวกตนไม่เคยเห็นมาก่อนแบบนี้ หากพูดอะไรผิดพลาดไป อาจหมายถึงการสิ้นสุดของชีวิตตนก็ได้
“สเตฟาน ... เจ้า ... เจ้า...” โจชัวร์เค่นเสียงออกจากไรฟัน “เจ้าบังอาจนัก ... เจ้าจะเป็นของใครไม่ได้ นอกจากข้า”
... ปล่อยข้าเถอะ โจชัวร์ ข้ารักมนุษย์คนนี้ ปล่อยข้าเถอะ หากท่านเห็นแก่ข้าจริง ท่านควรปล่อยข้า ... หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดก็มีเสียงแผ่วเบา ส่งเข้ามาภายในจิตของโจชัวร์
“ไม่มีวัน ไม่มีวันที่ข้าจะปล่อยเจ้า เจ้าจงมาหาข้า ที่นี่ และเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเฉียบขาด เพราะคิดว่าตนมีอำนาจเหนือกว่าอีกฝ่าย และสามารถควบคุมได้เหมือนที่เคยเป็น
... ไม่ ข้าไม่กลับไปหาท่าน และท่านจะไม่มีวันพบตัวข้า ถึงแม้ท่านจะติดตามจิดของข้าได้ และออกเดินทางเดี๋ยวนี้ก็ตาม กว่าท่านจะมาถึงที่ๆข้าอยู่ ก็รุ่งสางแล้ว ท่านจะทำอะไรได้ ยิ่งกว่านั้น ข้าก็คงจากไปไกลแล้ว ...
“เจ้า ... ทำไมถึงไม่ทำตามที่ข้าสั่ง หรือว่า ...” แล้วโจชัวร์ก็ทำท่าเหมือนครุ่นคิด “ทำไมตลอดเวลาที่ผ่านมาข้าถึงตามจิตของเจ้าไม่ได้ ไม่ใช่เพียงข้า ไม่ว่าผู้ใดในเผ่าพันธ์ก็ไม่รู้สึกถึงจิตของเจ้า”
... ข้าเปลี่ยนไปแล้วโจชัวร์ ท่านควบคุมข้าไม่ได้แล้ว ตอนนี้ข้ามีอำนาจเหนือกว่าท่าน ...
“ไม่จริง ถ้าเจ้ามีอำนาจเหนือข้าจริง ทำไมเจ้าต้องหลบข้า แล้วทำไมข้าถึงยังตามจิตของเจ้าได้” ความสุขุมเริ่มกลับคืนมา ดวงตาสีแดงกล่ำเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าทีละน้อย จนกลายเป็นสีฟ้าสดใส ใบหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสงบลง
... นั่นเพราะท่านยังคงเป็นผู้ให้กำเนิดข้า เป็นผู้ทำให้ข้ากลายเป็นแวมไพร์ นั่นเป็นกฎตายตัวของพวกเรา ที่ไม่มีสิ่งใดสามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่พลังอำนาจไม่ใช่สิ่งตายตัว ท่านควรยอมรับ เพราะการที่ท่านควบคุมข้าไม่ได้ คือข้อพิสูจน์ ...
“ข้าไม่เชื่อ” โจชัวร์แค่นเสียง ความโกรธเริ่มกลับมาอีกครั้ง “ข้าจะตามหาเจ้าให้พบ และเจ้าต้องกลับมาเป็นของข้า”
คราวนี้ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา อีกฝ่ายปิดกั้นจิตเสียแล้ว
“อ๊าก....” โจชัวร์ตะโกนก้องด้วยความโมโห มองไปรอบๆตัว เพื่อจะหาที่ระบาย แต่ทั้งไลล่าและไป่เทียนไม่อยู่ในห้องเสียแล้ว จึงต้องเดินออกจากห้อง มุ่งหน้าไปหาเหยื่อที่จะมารองรับทั้งตัญหา และความโกรธเกรี้ยวของเขา
“ไปแล้ว” เสียงไลล่ากระซิบบอกไป่เทียน ทั้งสองคนยืนเบียดกันอยู่ที่มุมหนึ่งของซอกหลืบ
“น่าสงสารเหยื่อคราวนี้ ท่าจะน่วม” ไป่หลงระบายลมหายใจอย่างโล่งอก “นี่ถ้าไม่ชวนกันออกมาไม่รู้จะโดนอะไรมั่ง”
“นั่นสิ อารมณ์เสียแบบนี้ ถ้าไม่ฝังเขี้ยวใส่พวกเรานะ ชั้นจะยกเหยื่อของชั้นให้เธอเลย” ไลล่าพูดติดตลก
“ยังมาทำตลกอีก เกือบตายกันทั้งคู่ล่ะไม่ว่า” ไป่เทียนดุ “ไหนๆเจ้านายก็ไปแล้ว พวกเราไปหาเหยื่อกันมั่งดีกว่า ไม่รู้จะได้รึเปล่า อีกไม่กี่ชั่วโมงก็สว่างแล้ว”
แล้วทั้งสองคนก็ยิ้มให้กัน พากันเดินตรงไปยังลิฟท์ เพื่อออกไปหาเหยื่อตามสถานที่เริงรมย์กันต่อไป
“ไปเถอะครับ พวกทรงศักดิ์มารอแล้ว” สเตฟานพูดพลางยิ้มน้อยๆให้ภูริทัต
“ไปบอกคุณทรงศักด์ไว้ตั้งแต่ตอนไหน ว่าจะให้ผมกลับตอนตี๓” ภูริทัตแปลกใจ
“ตั้งแต่เมื่อตอนหัวค่ำ ผมแวะไปหาทรงศักดิ์ ให้จัดการเรื่องคืนห้องพักให้เรียบร้อย จะได้ไม่ฉุกละหุก” สเตฟานเอื้อมมือไปจับปกเสื้อของภูริทัตให้เรียบร้อย
“ทำยังกับรู้ล่วงหน้า หรือคุณคิดไว้แล้วว่าจะให้ผมกลับตอนตี ๓” ภูริทัตเอื้อมมือไปจับมือนุ่มไว้
“เพราะผมตั้งใจไว้แล้ว กลับตอนนี้ก็จะถึงกรุงเทพฯประมาณเที่ยง คุณจะได้ใช้เวลาอีกครึ่งวันเพื่อพักผ่อน”
“อ้าว แล้วทำไมคุณถึงทำเหมือนมันเป็นข้อแม้ ที่ผมต้องทำตาม เพื่อจะให้คุณรับปากผมเรื่องนั้น”
“ผมล้อคุณเล่น เหมือนที่คุณแกล้งโกรธผมไง” สเตฟานพูดกลั้วหัวเราะ
“อ้าว” ภูริทัตทำหน้าเหรอหรา
“ไปเถอะครับ พวกนั้นรอแย่แล้ว”
“ผมยังไม่อยากกลับเลย” ภูริทัตเว้าวอน ดึงตัวสเตฟานเข้ามากอด
“คุณรับปากแล้วนะ ต้องทำสิครับคนดี แล้วสัปดาห์หน้าถ้าคุณอยากพบผมอีก ก็เดินทางมาหาผม”
“ผมอยากมาหาคุณทุกวันเลย” ภูริทัตยังคงอ้อยอิ่ง รั้งร่างสเตฟานเข้ามากอด “ไม่ได้เจอกัน ผมคิดถึงแย่ จะทำงานได้มั๊ยเนี่ย”
“ถ้าถูกไล่ออก ผมไม่รับเข้าทำงานหรอกนะ” สเตฟานพูดติดตลก แล้วผละร่างออกมาจากอ้อมกอด ยื่นหน้าเข้าไปจุมพิศที่แก้มของชายหนุ่มเบาๆ “ผมรักคุณ ภูริทัต”
อ้อยอิ่งอยู่นาน ภูริทัตจึงได้ยอมออกจากบ้านไม้ไปขึ้นรถ เพื่อเดินทางกลับเข้าสู่กรุงเทพฯ สเตฟานมองดูรถที่แล่นออกไปจนลับสายตา แล้วกลับเข้าไปในบ้านไม้ นั่งลงบนโซฟาตัวยาวอย่างสบาย แล้วเริ่มส่งกระแสจิต คุยกับคนที่ตนต้องการ
สเตฟานทอดถอนหายใจ ผ่านมาหลายร้อยปีโจชัวร์ยังคงเหมือนเดิม ทั้งถือทิฐิ แข็งกร้าว ซ่อนความโหด`ตัวเงินตัวทอง`มไว้ภายในใจ ทำไมเวลาหลายร้อยปีไม่ทำให้โจชัวร์ได้คิดอะไรได้บ้างเลยหรือ การดำเนินชีวิตที่เข่นฆ่ามนุษย์ทำให้บางคนในเผ่าพันธ์ถูกตามล่า รวมถึงตัวเขาเองเมื่อตอนที่กลายมาเป็นแวมไพร์ใหม่ๆ เพื่อนบางคนกลายเป็นเหยื่อของเขาและโจชัวร์ รวมทั้งคนในครอบครัวอีกหลายชีวิต ตอนนั้นเขายังอยู่ในอำนาจของโจชัวร์ ถูกบังคับแม้แต่เรื่องความสัมพันธ์บนเตียงที่แสนจะรังเกียจ มีใครบ้างจะเป็นสุขกับคนที่เข่นฆ่าคนในครอบครัวของตนได้ เมื่อเขาเริ่มควบคุมตัวเองได้บ้าง จึงเริ่มหลบหนี แต่ก็ถูกตามจิตจนพบเสมอ จนกระทั่งเขาหนีเข้าไปในหุบเขาแห่งหนึ่งในตะวันออกกลาง ที่นั่นเองที่เขาได้พบกับ ‘กรีนอายส์’
‘กรีนอายส์’ แวมไพร์ที่มีสภาพร่างกายเหมือนคนชราภาพ บ่งบอกถึงช่วงเวลาของชีวิตที่ผ่านมา อาจจะมากถึงหลายพันปี และที่นั่นเอง เขาได้รับการถ่ายทอดวิธีการปิดกั้นจิตจากแวมไพร์ตนอื่น วิธีการดำเนินชีวิตโดยไม่ต้องอาศัยโลหิตมนุษย์ รวมทั้งวิธีทำลายความอมตะของแวมไพร์ด้วยกัน
สเตฟานถอนใจอีกครั้ง เริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดในบางส่วนของร่างกาย เพราะการปลดปล่อยอารมณ์ที่แท้จริงของเขาออกมา ยิ่งทำให้ภูริทัตบุกรุกเขาอย่างรุนแรงกว่าที่เคยเป็น แต่ถึงร่ายกายจะเจ็บปวด ดวงใจกลับอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อคิดถึงรอยยิ้มกับวงหน้าภายใต้เรือนผมสีน้ำตาลเข้ม
“ภูริทัต เด็กน้อยของผม ... ที่รักของผม ผมจะอยู่กับคุณได้นานเท่าไรกันนะ”
ใบหน้าที่เปี่ยมสุขกลับเศร้าสลดลง เมื่อคิดถึงความแตกต่างกันของเผ่าพันธ์ สเตฟานถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะกระชับปกเสื้อให้แน่นเข้า แล้วเดินออกจากเรือนไม้ไป
เมื่อสเตฟานเดินผ่านต้นไม้ใหญ่ กิ่งก้านที่อยู่ในระดับต่ำสั่นไหวน้อยๆ ราวกับมีลมพัด หากมองเห็นได้ จะมองเห็นสิ่งที่เป็นเหมือนหมอกสีขาวบางเบา พุ่งออกมาจากลำต้นเข้าหาชายหนุ่ม แล้วซึมหายเข้าไปในร่างกาย ที่กำลังเดินช้าๆอย่างมีสมาธิอยู่ตลอดเวลา แล้วสักพัก ร่างของสเตฟานก็ค่อยๆเลือนหาย ราวกับสูญสลายไปกับอากาศ
เพราะความที่ต้องคอยระมัดระวังตัว ไม่ให้พวกมนุษย์รู้ถึงการคงอยู่ของเผ่าพันธ์ มันทำให้ต้องระมัดระวังกับเหยื่อให้มากขึ้น กฎที่เขาตราไว้สำหรับตัวเขาเองและ ‘ลูก’ ก็คือต้องไม่ดูดเลือดเหยื่อจนถึงแก่ชีวิต และต้องสะกดจิดไม่ให้เหยื่อจำพวกเขาได้ สุดท้ายพวกตนจะต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับเหยื่อรายเดิมอีกเป็นครั้งที่สอง ทั้งสามข้อเป็นเหมือนกฎเหล็กที่ทุกคนต้องยึดถือโดยเคร่งครัด และได้รับการปฏิบัติตามเป็นอย่างดี ทั้งจากแวมไพร์ตนอื่นๆด้วยเช่นกัน แต่ด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ยังเหลืออยุ่ เขาเกือบจะสังหารเหยื่อรายนี้เข้าเสียแล้ว
ชายหนุ่มร่างเล็ก ใบหน้าคมคายไม่น้อย เมื่อมองดูอย่างพิจารณา ก็พบว่าเขาเคยเห็นชายหนุ่มคนนี้หลายครั้ง และมักจะถูกชายหนุ่มคนนี้มองเขาอย่างสนใจอยู่ทุกครั้งที่ได้เห็น บางครั้งก็เห็นชายหนุ่มคนนี้ยกสิ่งที่เรียกว่า โทรศัพท์มือถือ ขึ้นมา คงจะเป็นการถ่ายรูป เขารู้มาว่าด้วยเทคโนโลยีทางวิทยาศาสตร์ มนุษย์สามารถสร้างเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็ก ที่ทำงานได้หลากหลาย รวมทั้งการถ่ายรูป หรือการบันทึกภาพเขานั่นเอง นับว่าเป็นโชคที่ทุกครั้งท่ามกลางชุมชน เขาใช้พลังสร้างภาพของตัวเองให้สามารถปรากฏอยู่ในกระจก และสื่อบันทึกภาพได้ แต่ต่อไปเขาควรจะระวังตัวให้มากขึ้น มันคงเป็นที่น่าสงสัยไม่น้อย หากมีคนบันทึกภาพเขาหรือ ‘ลูก’ ของเขาไว้ แต่เมื่อนำไปดูกลับไม่ปรากฏภาพออกมาให้เห็น
โจชัวร์แต่งตัวเรียบร้อยแล้วหันไปมองร่างเล็กๆที่อยู่บนเตียงอีกครั้งหนึ่ง ลีลาการร่วมรักของชายหนุ่มคนนี้ทำให้เขาพอใจได้ไม่น้อยทีเดียว ยิ่งเขาโหมกระหน่ำเพราะความโกรธเกรี้ยวก็เหมือนชายหนุ่มคนนี้จะยิ่งพอใจ น่าเสียดายที่เขาไม่ต้องการใครอีก ไลล่าและไป่เทียน เพียงแค่ ๒ คน ก็ทำให้เขาปวดหัวได้มากพอแล้ว อีกประการหนึ่งคนที่เขาปรารถนาจริงๆมีเพียงคนเดียวเท่านั้น
“สเตฟาน เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก”

chatgo

ชอบมากครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

sosarin

ขอบคุณครับ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟผม ^^

pearl9845

ขอบคุณครับ