++ สานฝันนิรันดร ++ # 31

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“อ้าว ทำไมล่ะวะ” รังสรรค์หยุดเดินหันมาถาม
“พ่อกับน้ามาหว่ะ สุดสัปดาห์นี้เลยต้องเป็นเด็กดี” ภูริทัตตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเซ็งๆ เพราะะวันหยุดสุดสัปดาห์นี้คงไม่มีโอกาศไปหาคนที่ตนคิดถึง “พวกเอ็งก็เที่ยวเผื่อด้วยแล้วกันแล้วนี่นัดกันไปไหนล่ะ”
“ไม่ได้นัด” รังสรรค์ทำสีหน้าเบื่อหน่าย
“ไอ้ชามันไปกับปูแล้ว”

“อ้าวเหรอ ตั้งแต่กลับมาจากไปเที่ยวนี่ ไอ้ชามันติดไอ้ปูหนึบเชียว หรือมันเรียบร้อยกันไปแล้ววะ”
“เออ ... คืนก่อนกลับนั่นแหละ ข้าไปนอนที่อื่น ไอ้ชามันเลยรวบซะเลย” พูดแล้วรังสรรค์ก็หัวเราะเบาๆ
“งั้นคืนนี้เอ็งก็ฉายเดี่ยวสิ”
“คงงั้น”
“งั้นก็ขอให้โชคดีนะเว๊ย” ภูริทัตตบบ่าเพื่อนเบาๆ
“ไปกันดีกว่า พ่อข้าสั่งให้กลับเร็วๆซะด้วย”
พูดจบ ทั้งสองคนก็ชวนกันเดินออกไปจากอาคารสำนักงาน แล้วก็แยกย้ายกันไปตามทางของตน
รังสรรค์พาตัวเดินเรื่อยๆจนมาถึงจุดหมาย ลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเดินเข้าประตูของโรงแรมเข้าไปยังห้องลอบบี้ เวทียกพื้นยังคงตั้งแกรนด์เปียโนหลังใหญ่อยู่เช่นเดิม นักเปียโนสาวในชุดกระโปรงยาวสีครีม กำลังบรรเลงเพลงเบาๆขับกล่อมคนที่นั่งพักผ่อนอยู่ในห้องลอบบี้ รังสรรค์กวาดสายตาไปก็พบกับโต๊ะว่าง จึงเดินไปนั่งลงบนโซฟา และกวักมือเรียกพนักงานเข้ามาสั่งกาแฟร้อน และเมื่อเครื่องดื่มถูกยกมาเสริฟ รังสรรค์ก็นั่งจิบกาแฟไปเรื่อยๆ พร้อมกับปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับเรื่องราวต่างๆ จนกระทั่งความคิดหยุดลงที่คนคนหนึ่ง
“สวัสดีครับ คุณรังสรรค์” เสียงทักทายดังขึ้น พร้อมกับชายหนุ่มเจ้าของเสียงนั่งลงบนโซฟาตรงข้าม
“นั่งใจลอยคิดอะไรอยู่ครับ”
“ถ้าบอกแล้วคุณจะเชื่อมั๊ย” รังสรรค์พูดพลางยิ้มให้คนตรงข้าม
“ผมกำลังคิดถึงคุณอยู่พอดีเลย คุณทรงเดช”
“อึ๊ย ...” ทรงเดชเบ้หน้า “งั้นผมไปดีกว่า” พูดแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้น
“เดี๋ยวสิครับ จะรีบไปไหนกัน นั่งคุยกันก่อนสิครับ ผมกำลังเหงาพอดี”
“อย่างคุณน่ะมีเหงาด้วยเหรอครับ” ทรงเดชพูดกลั้วหัวเราะ
“วันนี้วันศุกร์ นี่ก็เพิ่งจะหัวค่ำ ดึกอีกหน่อยก็ครึกครื้นแล้ว ขี้คร้านคุณจะหายเหงา”
“นั่นสินะครับ เดี๋ยวดึกอีกนิด ผมไปเที่ยวผัปทที่ไปประจำก็คงหายเหงาลงหน่อย แต่ตอนนี้ผมยังเหงาอยู่นี่ครับ อยู่คุยเป็นเพื่อนผมก่อนแล้วกัน”
“อ้าว แล้วเพื่อนๆไปไหนหมดล่ะครับ คุณทัต คุณชา คุณปู”
“ทัตกลับบ้านไปแล้วครับ พ่อกับแม่เลี้ยงมาหา ก็เลยต้องกลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดีซะหน่อย ส่วนไอ้ชา มันไปกับปู ตอนนี้เลยเหลือผมคนเดียว” รังสรรค์พูดสายตาละห้อย
“ผมถามคุณจริงๆเหอะ” ทรงเดชชะโงกหน้าเข้าไปพูดเบาๆ
“คุณจะคุยกับผม หรือจะให้ผมตามใครให้มาคุยกับคุณกันแน่”
“เกลียดคนรู้ทันจริงๆเลย” รังสรรค์ยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
“แล้วอยู่มั๊ยครับ”
“อยู่น่ะอยู่”  ทรงเดชยักคิ้วหลิ่วตา “แต่ผมว่ามันคงไม่ค่อยจะดีมั๊ง”
“อะไรไม่ค่อยดีหรือครับ” เสียงนุ่มๆดังขึ้น พร้อมกับคนอีกคนหนึ่งนั่งลงบนโซฟาที่ว่างอยู่
“ทรงเดชเค้าบอกว่า คงไม่ดีถ้าผมจะชวนคุณออกไปข้างนอกกันน่ะสิครับ” รังสรรค์พูดด้วยดวงตาเป็นประกาย
“คืนนี้เจ้าทัตต้องอยู่บ้าน ให้ผมพาคุณสเตฟานไปเที่ยวนะครับ”
“ไปไหนหรือครับ”
“ก็ไปเดินเล่น ฟังเพลง เราไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้วนะครับ”
“งั้นพวกเราก็ไปด้วยกันดีมั๊ย” สเตฟานพูดแล้วหันไปทางทรงเดช
“ผมขอตัวดีกว่าครับ พรุ่งนี้คุณปู่ให้ผมไปหาแต่เช้า เดี๋ยวผมคงต้องกลับไปพักผ่อน” ทรงเดชตอบยิ้มๆ
ทั้งสามคนนั่งคุยกันอยู่อีกพักใหญ่ๆ ทรงเดชจึงแยกตัวออกไป แล้วรังสรรค์ก็ชวนสเตฟานเดินออกจากโรงแรมตรงไปยังจุดหมาย ซึ่งก็คือผัปที่รังสรรค์ไปกับเพื่อนๆเป็นประจำนั่นเอง
“เป็นยังไงบ้างครับ ที่นี่” รังสรรค์ถามสเตฟานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ โต๊ะตัวเล็กๆสำหรับวางเครื่องดื่มเท่านั้น ทำให้มีโต๊ะเก้าอี้จำนวนพอเพียง ที่จะรองรับผู้มาเที่ยวได้จำนวนหนึ่ง ซึ่งก็มีมากราวๆสิบกว่าตัวทีเดียว
“ก็คงจะดีมั๊งครับ ปรกติผมเองก็ไม่ได้เข้ามาในสถานที่แบบนี้” สเตฟานตอบพลางมองไปรอบๆ
โต๊ะที่คนทั้งสองนั่งอยู่ตั้งอยู่ใกล้ๆที่ว่าง ซึ่งทางร้านจัดไว้สำหรับให้คนที่มาเที่ยวได้เต้นรำ หรือทำกิจกรรมซึ่งทางร้านจะจัดขึ้นในบางช่วงเวลา วงดนตรีซึ่งกำลังบรรเลงเพลงในจังหวะค่อนข้างเร้าใจ ทำให้ในลานที่ว่างนั้นมีคนเต้นรำกันอยู่หลายคนทีเดียว ขณะที่สเตฟานมองไปรอบๆ ก็มีคนส่งยิ้มให้และทำท่าเหมือนจะทักทาย แต่สเตฟานก็เฉยเสีย
“คุณรู้ตัวมั๊ย ว่ามีคนสนใจคุณเยอะ” รังสรรค์ถามยิ้มๆ
“คุณเองก็มีไม่น้อยเหมือนกันนะครับ” สเตฟานตอบด้วยเสียงไม่เบานัก เพราะท่ามกลางเสียงเพลงของวงดนตรี การสนทนาจึงต้องใช้เสียงดังในระดับหนึ่งจึงจะคุยกันรู้เรื่อง
เวลายิ่งผ่านไป คนในผัปก็ยิ่งหนาแน่นมากขึ้น โต๊ะทุกตัวเต็มไปด้วยคนที่มาเที่ยว คนที่เต้นรำกันอยู่บนลานว่างก็วาดลวดลายกันอย่างสนุกสนาน ตามจังหวะดนตรีและเสียงเพลง ที่ราวจะปลุกเร้าอารมณ์ดิบของผู้ฟัง ให้ทวีมากขึ้น คนทั้งสองก็ยังเป็นที่สนใจของผู้คนในผัป มีคนเดินเข้ามาทักทายและชวนคุยอยู่เรื่อยๆ สเตฟานก็จะพูดในเชิงปฏิเสธความสัมพันธ์ไปอย่างสุภาพ หลายคนก็ปลีกตัวออกไปโดยดี แต่บางคนก็ยังรุกเร้าจนรังสรรค์ต้องออกตัวว่าเป็นคนรักของสเตฟาน นั่นแหละคนเหล่านั้นจึงจะยอมหยุด
“มิน่าเจ้าทัตมันถึงไม่ยอมให้คุณมาเที่ยวด้วย” รังสรรค์พูดราวกับบ่น แต่ก็ยังยิ้มแย้ม
“ทำไมล่ะครับ” สเตฟานถามด้วยสีหน้าแสดงความสงสัย
“ก็ดูสิ ขนาดผมทำหน้าที่แทนยังเหนื่อยขนาดนี้ นี่ถ้าเป็นเจ้าทัตนะ ผมว่าคงจะมีเรื่องกันเลยด้วยซ้ำ” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
ทั้งสองคนยังคนสนทนากันต่อไป โดยไม่รู้ว่ามีคนคนหนึ่งกำลังจ้องมองรังสรรค์ จากทางด้านหลังของสเตฟานอยู่ด้วยความสนใจ
หญิงสาวผิวสีชอคโกแลตรูปร่างอวบอิ่ม ที่เพิ่งจะเข้ามาในผัปได้ครู่หนึ่ง หล่อนเดินสำรวจดูผู้คนไปทั่ว บางครั้งก็โปรยยิ้มให้คนที่หล่อนเดินผ่าน บางครั้งก็หยุดทักทายคนที่หล่อนสนใจ แต่ยังหรอก ... หล่อนยังไม่ตกลงใจที่จะเลือกใครเป็น ‘เหยื่อ’ สำหรับคืนนี้ เพราะหล่อนยังมีภาระกิจที่จะต้องทำอยู่ และหล่อนเองยังรู้สึกว่า คนเหล่านี้ยังไม่น่าสนใจเพียงพอ หล่อนจึงยังใช้เวลานี้สำหรับ ‘ทำงาน’ และเลือกดูคนที่หล่อนพอใจไปด้วยในคราวเดียวกัน ไม่แน่หรอก หากหล่อนพอใจใครมากๆ หล่อนอาจจะขอเสพสุขกับเหยื่อของหล่อนจนพอใจก่อนที่จะทำงานต่อก็ได้ ซึ่งหล่อนเองก็ทำมาหลายครั้งแล้ว ซึ่งก็ไม่ได้รับลงโทษหรือแม้กระทั่งการกล่าวตำหนิจาก ‘นายท่าน’ แม้แต่ครั้งเดียว ... แล้วหล่อนก็พบกับคนที่หล่อนต้องการ
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ดูแล้วน่าจะสูงมากกว่า ๑๘๐ เซนติเมตร หล่อนนึกไปถึงเรือนร่างภายใต้เสื้อเชิต คงจะเต็มไปด้วยมัดกล้ามขนาดกำลังดี แผงอกหนั่นแน่นชวนให้ลูบไล้ มองสำรวจท่อนข้อมือซึ่งโผล่พ้นออกมาจากแขนเสื้อที่พับไว้ รวมทั้งมือใหญ่โตดูแข็งแรง หล่อนก็คิดไปถึงความสุขที่จะได้รับจากการลูบไล้ของฝ่ามือคู่นี้ เมื่อมองต่ำลงไปถึงโคนขาที่อวบแน่น ทำให้คิดไปถึงสิ่งที่อยู่ระหว่างกลางขาคู่นั้น มันคงจะทำให้หล่อนสำลักความสุขทีเดียว แล้วหล่อนก็รู้สึกขัดใจขึ้นมาเมื่อพบว่า ชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้มาเพียงคนเดียว โต๊ะตัวที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ ยังมีชายหนุ่มนั่งอยู่อีกคนหนึ่ง และกำลังสนทนากับชายหนุ่มที่หล่อนหมายตาไว้ ซึ่งหล่อนเห็นแต่เพียงแผ่นหลังของชายหนุ่มคนนั้น
“เช๊อะ ถึงจะมาด้วยกันฉันก็ไม่สนหรอกนะ” ไลล่า แค่นเสียงเบาๆ
“เอ๊ะ ...” หล่อนอุทานเมื่อสังเกตได้ถึงความผิดปรกติของผู้ที่หันหลังอยู่
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ในชุดลำลองกางเกงสีครีม เสื้อเชิตสีเหลืออ่อนปล่อยชายไว้ตามสบาย มือที่ถือแก้วเครื่องดื่มอยู่นั้นสวมถุงมือสีครีมไว้ แต่ช่วงแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมาทำให้รู้ว่า ชายหนุ่มมีผิวขาว เนียนใสราวกับหินอ่อน ต้นคอที่เนียนขาวดูเหมือนจะเป็นประกายอยู่ในความมืด เช่นเดียวกับเรือนผมสีทองของชายหนุ่มผู้นั้น  แต่สิ่งที่หล่อนเพิ่งสังเกตุเห็นก็คือ ออร่าที่บางเบารอบๆตัวชายหนุ่มผู้นั้น มันบางเบาจนหล่อนต้องตั้งสมาธิให้แน่วนิ่ง เพื่อจะมองเห็นและรู้สึกได้ถึงออร่านั้นให้ชัดเจนมากขึ้น
ไลล่าสามารถแยกแยะเผ่าพันธ์เดียวกัน ออกจากเหล่ามนุษย์ได้อย่างง่ายดาย เพราะในดวงตาของแวมไพร์จะมองเห็นออร่าของแวมไพร์ด้วยกัน เพียงแต่ออร่าที่ไลล่าเคยเห็น มันมองเห็นและรู้สึกได้อย่างชัดเจน ส่วนใหญ่มักเต็มไปด้วยความกระหายอยากในตัณหารูปแบบต่างๆ บ้างก็แฝงความดุร้ายตามแบบฉบับของแวมไพร์โดยทั่วไป มีน้อยมากที่จะมีออร่าที่ดูสงบเยือกเย็น แต่ไม่เคยเลยที่หล่อนจะรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนอบอุ่น ... สิ่งที่หล่อนเกือบจะลืมเลือนไปแล้ว ... เหมือนออร่าของแวมไพร์ตนนี้
บทที่ ๓๖
... มีแวมไพร์อยู่ในบริเวณนี้ ... เป็นสิ่งที่สเตฟานรับรู้ และรู้สึกได้ว่าแวมไพร์ตนนั้นกำลังใกล้เข้ามา
“สเตฟาน”
เสียงแผ่วเบามาจากทางด้านหลัง สเตฟานหันไปตามเสียงนั้น ก็พบกับหญิงสาวผิวสีชอคโกแลต รูปร่างอวบอัด ซึ่งกำลังมองมาด้วยสีหน้าตื่นเต้นยิดดีอย่างเหลือประมาณ รังสรรค์เองเมื่อเห็นสเตฟานหันหน้าไป ก็เลื่อนสายตามองตาม และต้องแปลกใจเมื่อหญิงสาวคนหนึ่ง ยืนนิ่งไม่ขยับ สายตามองมาทางพวกเขา แบบที่เรียกว่าจ้องตาไม่กระพริบทีเดียว แต่เพราะมุ่งความสนใจไปทางหญิงสาวคนนั้น และไม่เห็นใบหน้าของสเตฟาน เขาจึงไม่ได้เห็นสิ่งผิดปรกติที่เกิดขึ้น แต่ถึงเขาจะเห็นมัน ก็อาจจะคิดว่ามันเกิดจากแสงไฟวูบวาบภายในผัป สะท้อนกับแก้วตาของสเตฟาน จนเกิดประกายสีเขียวมรกตเรืองรองขึ้นมาวูบหนึ่งเท่านั้นเอง
เพราะทันทีที่สเตฟานมองเห็นไลล่า ดวงตาสีเขียวมรกตทั้งคู่ ส่องประกายแวววับดุจดังดวงไฟ ปฏิกิริยาของไลล่าที่จะเดินเข้ามาหา กลับชะงักงัน ... หญิงสาวยืนนิ่งสนิทราวรูปปั้น
“คุณรู้จักผู้หญิงคนนั้นเหรอครับ” รังสรรค์ถามขึ้น
“พวกเราไปกันดีกว่าครับ” สเตฟานหันมาตอบ พร้อมกับฉุดมือของรังสรรค์ให้ลุกขึ้นเดินตามออกจากผัป
“มีอะไรเหรอครับ ดูคุณรีบร้อนจัง” รังสรรค์ถามอีก เมื่อพ้นประตูผัปออกมา
“อย่าเพิ่งถามเลยครับ ตอนนี้พวกเรารีบไปให้พ้นจากที่นี่ก่อน”
สเตฟานพูดแล้วก็เดินอย่างรวดเร็ว โดยฉุดดึงรังสรรค์ไปด้วย เรี่ยวแรงนั้นทำให้รังสรรค์แปลกใจไม่น้อย แต่ก็ยังเดินตามไปแต่โดยดี
“สเตฟาน”  โจชัวร์แค่นเสียงออกมาทางไรฟัน แล้วรีบเดินออกจากผัปที่ตนอยู่ มุ่งตรงไปยังซอยเล็กๆอีกซอยหนึ่ง
... ไลล่า รั้งตัวสเตฟานไว้ให้ได้ ... โจชัวร์สั่งด้วยกระแสจิต แต่ก็ต้องประหลาดใจ ที่ไม่มีคำตอบ
...ไลล่า ตอบข้ามาเดี๋ยวนี้ เจ้าอยู่ที่ไหน ไลล่า... โจชัวร์เรียกอีกครั้ง ด้วยกระแสจิตที่รุนแรงกว่าเดิม
ความรุนแรงของกระแสจิต ทำให้ไลล่าที่ยืนนิ่งอยู่สะดุ้งเล็กน้อย และเกิดความมึนงงอยู่ชั่วครู่ เมื่อตั้งสติได้ก็รีบมองไปยังโต๊ะเล็กตัวนั้น แต่ปรากฏว่า คนทั้งสองหายไปเสียแล้ว
... นายท่าน ข้าเสียใจ สเตฟานหนีไปแล้ว ...
... เจ้าโง่ รีบตามหาเดี๋ยวนี้ ...
ไลล่ารับคำ แล้วรีบเดินสำรวจไปทั่วผัปแห่งนั้นอย่างรวดเร็ว
โจชัวร์เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เขาสามารถเคลื่อนที่ไปเร็วได้กว่านี้ แต่เพราะผู้คนค่อนข้างมากที่เดินอยู่บนถนน ทำให้เขาไม่สามารถทำได้ เพราะไม่ต้องการสร้างความแตกตื่นให้กับผู้คนเหล่านั้น แล้วสายตาของเขาก็มองเห็นคนสองคน เดินอย่างรวดเร็วออกมาจากซอยเล็กๆทางเบื้องหน้า คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวสองสีค่อนข้างคล้ำ หน้าตาคมเข้ม แม้แต่เขายังรู้สึกสะดุดตา แต่ก็ยังไม่สะดุดตาเท่าชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีขาวสะอาดดูเนียนใสราวผิวของหินอ่อน ผิวหน้ากลับเป็นสีขาวอมชมพู ริมฝีปากสีชมพูราวกลีบกุหลาบ จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเรียวงาม เรือนผมสีทอง และดวงตาสีเขียวมรกต
ดวงตาสีเขียวมรกต ที่ส่องประกายแวววับ เปล่งประกายอ่อนโยนอยู่เสมอ ประกายตาอันอบอุ่นที่เขาถวิลหาอยู่ตลอดเวลา
“สเตฟาน” โจชัวร์เรียกด้วยความตื่นเต้น และเดินเข้าไปใกล้
คนทั้งสองหยุดเดินและหันหน้ามาทางโจชัวร์ ขณะนั้นเองไลล่าก็วิ่งออกมาจากซอยนั้นอีกคน และไป่เทียนก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาจากอีกด้านหนึ่งคนทั้งสามล้อมสเตฟานและรังสรรค์ไว้กึ่งกลาง
“สเตฟาน” ใบหน้าของโจชัวร์แดงกล่ำด้วยความปิติก้าวเท้าช้าๆเข้าไปหาสเตฟาน
“หยุดอยู่ตรงนั้น โจชัวร์” สเตฟานบอกด้วยภาษาอังกฤษ

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ