++ สานฝันนิรันดร ++ # 32

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
คนทั้งสองหยุดเดินและหันหน้ามาทางโจชัวร์ ขณะนั้นเองไลล่าก็วิ่งออกมาจากซอยนั้นอีกคน และไป่เทียนก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาจากอีกด้านหนึ่งคนทั้งสามล้อมสเตฟานและรังสรรค์ไว้กึ่งกลาง
“สเตฟาน” ใบหน้าของโจชัวร์แดงกล่ำด้วยความปิติก้าวเท้าช้าๆเข้าไปหาสเตฟาน
“หยุดอยู่ตรงนั้น โจชัวร์” สเตฟานบอกด้วยภาษาอังกฤษ
“สเตฟาน ในที่สุดข้าก็ตัวเจ้าพบจนได้ วันนี้ข้าจะไม่ให้เจ้าหนีข้าไปได้อีก” โจชัวร์ชะงักการเดิน พูดกลับไปเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน
รังสรรค์มองดูโจชัวร์ด้วยความแปลกใจระคนสงสัย เขาจำได้ว่าเคยเห็นคนคนนี้มาแล้ว ๒-๓ ครั้ง และยังเคยสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับสเตฟานหรือไม่ และอย่างไร ... วันนี้เขาอาจจะได้คำตอบ
ชายหนุ่มชาวต่างชาติสองคน ที่ยืนประจัญหน้ากันอยู่ ต่างก็มีผิวสีขาวใส ละเอียดอ่อนราวหินอ่อน รูปร่างสูงโปร่ง หนาบางไล่เลี่ยกัน ใบหน้าสีขาวอมชมพู ริมฝีปากสีชมพูราวกลีบดอกไม้ คู่หนึ่งเชิดรั้งแสดงถึงความหยิ่งทะนง อีกคู่เผยอเล็กน้อยอยู่ตลอดเวลา ราวกับพร้อมจะสนทนากับผู้อื่นด้วยความเป็นมิตร จมูกของทั้งสองโด่งได้รูปงาม ดวงตาสีเขียวมรกตแฝงประกายอ่อนโยน ในขณะที่ดวงตาสีฟ้าทอแววแข็งกร้าว เรือนผมสีเงินยวงอ่อนนุ่มราวราตรีอันลึกลับ ในขณะที่เรือนผมสีทองอ่อนสลวยดูราวอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ ซึ่งกำลังทอประกายสว่างไสว
ทั้งสองที่ดูดังแสงและเงา ดูราวคู่แฝดที่มีทั้งความเหมือนและความแตกต่าง ทั้งรูปลักษณ์ ความรู้สึก กลายเป็นจุดสนใจของคนขายของ และคนที่เดินไปมาอยู่ในบริเวณนั้น
“ไปกับข้าเสียโดยดี ข้าไม่อยากลงมือในสถานที่แบบนี้” โจชัวร์พูดด้วยสีหน้าขึงขัง
“รวมทั้งคนรักของเจ้า ที่ยืนอยู่ข้างหลังเจ้าด้วย”
“ชายผู้นี้ไม่เกี่ยว” สเตฟานตอบช้าๆ
“ปล่อยให้ชายผู้นี้ไปเสียก่อน แล้วข้าจะสนทนากับท่าน”
“ไม่เกี่ยว ... เฮอะ” โจชัวร์เหยียดริมฝีปาก
“ถ้าไม่เกี่ยว ทำไมเจ้าต้องพาหนีมาจากไลล่า และต้องปกป้องมันด้วย”
“คงไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายให้ท่านเข้าใจ ในเมื่อท่านไม่เคยมีสิ่งที่เรียกว่ามิตร” สเตฟานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และถอนหายใจเบาๆ
“คุณคงเข้าใจอะไรผิดไป” รังสรรค์อดไม่ได้ จึงพูดออกมาบ้าง
“ผมเป็นเพื่อนกับสเตฟาน” เขาก้าวขึ้นมายืนเคียงข้างกับสเตฟาน
“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นคนรักของสเตฟานหรือไม่ ตอนนี้เจ้าต้องตามข้าไปด้วย” โจชัวร์หันไปพูดกับรังสรรค์ พร้อมกันนั้น ไลล่าและไป่เทียนก็เริ่มขยับตัว
“พวกเจ้าอย่าได้ทำอย่างที่คิดเด็ดขาด” สเตฟานพูดพลางเหลือบสายตาไปยังไลล่า แล้วเปลี่ยนสายตากลับมาที่โจชัวร์
“พวกเราเปลี่ยนสถานที่กันดีกว่า ท่านเองก็คงไม่อยากให้เกิดความวุ่นวายขึ้นที่นี่”
“ก็ดี พวกเจ้าตามข้ามา”
พูดจบโจชัวร์ก็กลับหลังหัน แล้วออกเดินนำหน้า สเตฟานจูงมือรังสรรค์ให้เดินตามไป โดยมีไลล่าและไป่เทียนเดินตามหลัง
“พวกนี้เป็นใครกัน” รังสรรค์เปลี่ยนเป็นพูดภาษาไทย เอียงหน้าเข้าไปถามสเตฟาน
“เอาไว้ผมจะเล่าให้คุณฟังที่หลัง ตอนนี้คุณอยู่เงียบๆก่อน คอยฟังที่ผมบอกดีๆหากผมส่งสัญญาณให้คุณทำอะไร คุณต้องทำทันที” สเตฟานตอบเบาๆ
เมื่อเดินไปได้พักหนึ่งหนึ่ง ก็พ้นย่านที่คนหนาแน่น จนมาถึงจุดที่เป็นบริเวณตึกอาคารสำนักงาน ซึ่งไม่ค่อยมีผู้คนเดินไปมา โจชัวร์จึงหยุดเดิน แล้วหันหน้ากลับมาหาคนทั้งสอง
“สเตฟาน เจ้าต้องไปกับข้า กลับไปอยู่กับข้าเหมือนที่เคยเป็น” โจชัวร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ดวงตากลับเป็นประกายวาววับ
“ข้าบอกท่านแล้ว ว่าข้าจะไม่ทำเช่นนั้น ข้าต้องการให้ท่านปล่อยข้าเป็นอิสระ ... ถึงแม้ว่าความจริงข้าเป็นอิสระจากท่านแล้วก็ตาม”
“อิสระงั้นเหรอ” น้ำเสียงของโจชัวร์เย้ยหยัน
“ที่เจ้าต้องหลบหนีข้านี่น่ะหรือ ที่เจ้าเรียกว่าอิสระ”
“ท่านก็รู้ว่าอิสระที่ข้าพูดนั้นหมายถึงอะไร” สเตฟานยิ้มน้อยๆ
“ท่านควบคุมข้าไม่ได้ ถึงจะเคยพิสูจน์มาแล้ว ท่านก็ยังไม่เชื่อ จนถึงเมื่อสักครู่ ท่านเองก็พยายามจะควบคุมข้า แต่ท่าทำไม่ได้”
“เจ้า” โจชัวร์พูดได้แค่นั้น ดวงตากะเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆด้วยความโกรธ เพราะเมื่อสักครู่ เขาพยายามส่งกระแสจิต เพื่อควบคุมสเตฟานเหมือนที่เคยทำในอดีต แต่มันไม่ได้ผล
“อิสระที่ข้าพูดนั้น หมายถึงอิสระจากการตามหาของท่านต่างหาก”
“เพื่อเจ้าจะได้เสพสุขกับมนุษย์ผู้นี้น่ะหรือ ข้าไม่ยอมหรอก” เหมือนความโกรธจะทวีมากขึ้น โจชัวร์ขบฟันจนบริเวณกรามเป็นสันนูนขึ้นมา “ไล่ล่า ไป่เทียน จับมนุษย์ผู้นี้ให้ข้า”
“ไลล่า ไป่เทียน พวกเจ้าอย่าขยับ ข้าไม่อยากทำร้ายพวกเจ้า” สเตฟานพูดเสียงแข็ง
“เช๊อะ...ท่าทางอย่างเจ้าน่ะเหรอจะทำอะไรข้าได้”  ไลล่าที่ยืนอยู่ข้าหลังแสยะยิ้ม พลางเดินเข้าไปหาคนทั้งสอง ไป่เทียนเองก็เริ่มขยับตัว
“ไปให้ห่างจากข้า” สเตฟานพูดพลางตวัดมือข้างที่ว่างอยู่ไปทางด้านหลัง
ไลล่าและไป่เทียน รู้สึกเหมือนมีลมแรงมาปะทะ จนไม่อาจต้านทานแรงลมนั้นได้ ต้องถอยหลังไป ๒-๓ ก้าว โดยไม่อาจขัดขืน
“เจ้าทำอะไร” โจชัวร์ตวาดเสียงดัง พลางสืบเท้าเข้าไปหาคนทั้งสองด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับเอื้อมมือไป หมายจะตะครุบตัวรังสรรค์เอาไว้ให้ได้
“หลับตา” สเตฟานพูดพลางกระตุกมือเป็นสัญญาณให้รังสรรค์
รังสรรค์เองก็กำลังงุนงงในเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่ลืมที่สเตฟานบอกเขาไว้ เมื่อได้ยินเสียงบอก ก็หลับตาลงทันที แล้วก็รู้สึกเหมือนรอบตัวมีลมพัดวูบ แม้แต่หูก็ได้ยินเหมือนเสียงลมกรรโชกแรง อุณหภูมิรอบๆเปลี่ยนแปลงเป็นร้อนๆเย็นๆอย่างกระทันหัน ถึงจะเกิดขึ้นเพียงไม่กี่วินาทีแต่เขาก็รู้สึกได้
บทที่ ๓๗
“อย่าเพิ่งลืมตานะครับ”
รังสรรค์ได้ยินเสียงสเตฟานบอกเบาๆ พร้อมกับมือที่ถูกกุมไว้ถูกปล่อยออก สักพักก็ได้ยินเสียงครืดคราด เหมือนเสียงบานเลื่อนเคลื่อนตัว ดวงตารับรู้ได้ว่า ภายนอกสว่างขึ้นมาโดยทันที
“ค่อยๆลืมตานะครับ” สเตฟานบอกอีกครั้ง
รังสรรค์ค่อยๆลืมตาขึ้น พบว่าอยู่ภายในห้องกว้าง มีชุดโซฟาเอนกประสงค์ บาร์เครื่องดื่มเล็กๆ เครื่องเสียงและโทรทัศน์วางอยู่บนชั้นด้านหนึ่ง อีกด้านมีชั้นหนังสือ เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างกว้าง ด้านนอกเป็นยามค่ำคืน ที่ยังสว่างไสวด้วยดวงไฟจากอาคารใหญ่น้อย
“ที่นี่ที่ไหนครับ แล้วเรามานี่ได้ยังไง” รังสรรค์ถาม พร้อมกับมองดูรอบๆตัวอีกครั้ง อย่างไม่เชื่อในสายตา
“ห้องพักในโรงแรมของผมเอง” สเตฟานตอบพลางเดินไปที่บาร์เครื่องดื่ม เปิดตู้เย็นขนาดเล็ก หยิบขวดน้ำรินใส่แก้ว
“โรงแรมของคุณ” รังสรรค์ทวนคำ ขมวดคิ้วเข้าหากัน “แต่เมื่อกี้ ...”
“นั่งก่อนดีกว่าครับ แล้วค่อยๆดื่มน้ำ” สเตฟานบอกพร้อมกับจูงมือรังสรรค์ให้มานั่งลงบนโซฟา แล้วยื่นแก้วน้ำให้ รังสรรค์ยื่นมือรับไว้ แต่แววตายังคงเต็มไปด้วยความสงสัย
“ผมงงไปหมดแล้ว คนพวกนั้นเป็นใคร แล้วเรามาที่นี่กันได้ยังไง เมื่อกี้เรายัง...” รังสรรค์พูดช้าๆ หลังจากนิ่งเงียบไปสักครู่
“ผมว่าคุณเหนื่อยมากแล้ว ดื่มน้ำก่อนดีกว่าครับ”
ดวงตาสีเขียวมรกตของสเตฟานส่องประกายวูบวาบ รังสรรค์ที่กำลังจ้องมองดวงตาคู่นั้น ค่อยๆยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว สเตฟานยื่นมือไปนำแก้วน้ำออกจากมือของรังสรรค์ แล้ววางลงบนโต๊ะเตี้ย
“คุณนอนพักดีกว่านะครับ มีอะไรพรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน” ประกายวูบวาบเป็นจุดๆอยู่ในดวงตาของสเตฟาน ส่องกระพริบถี่ขึ้น มองแล้วเหมือนจุดเหล่านั้นจะหมุนวนไปมา อยู่ในแก้วตาสีเขียวมรกตของชายหนุ่ม
“ครับ ... พรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน” รังสรรค์ตอบเหมือนสติไม่อยู่กับตัว
“หลับเสียนะครับ คุณรังสรรค์” สเตฟานพูดเบาๆ รังสรรค์ก็หลับตาลงเหมือนคนว่าง่าย พร้อมกับเอนตัวพิงไปกับพนักโซฟา ดวงตาหลับพริ้มลง
สเตฟานเดินไปยังโทรศัพท์ ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กอีกตัวหนึ่งข้างชุดโซฟา ยกหูโทรศัพท์ขึ้นพร้อมกับกดหมายเลขที่ต้องการ
“พอจะมีห้องว่างสักห้องหนึ่งไหม พอดีผมมีแขก” สเตฟานรออยู่สักครู่ก็มีคำตอบจากพนักงาน
“ช่วยเปิดห้องให้ผมด้วย อีก ๑๐ นาทีผมจะพาแขกไปที่ห้องเอง” แล้วสเตฟานก็วางหูโทรศัพท์ลง
โจชัวร์ยืนแน่วนิ่ง ขบคิดว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น
ขณะที่เขาพุ่งตัวเข้าไปหาคนทั้งสอง มือที่ยื่นออกไปกำลังจะสัมผัสตัวกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนนั้น จู่ๆทั้งสเตฟานและชายหนุ่มคนนั้นก็หายวับไปกับตา ... ไม่ใช่การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ในแบบที่เผ่าพันธ์แวมไพร์ทำได้ แต่เป็นการหายไปจากที่นั้น ราวกับสูญหายไปในพริบตา
“เมื่อกี้มันอะไรกัน” ไลล่าหันไปถามไป่เทียน
“ข้าก็ไม่รู้” ไป่เทียนตอบโดยที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับท่าทางครุ่นคิดของโจชัวร์
“สเตฟาน เจ้าได้พลังเช่นนี้มาจากไหน” โจชัวร์พูดเบาๆกับตัวเอง แล้วหันหน้าไปทางไลล่า
“ไลล่า เจ้ายังจำใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้นได้หรือไม่”
“ข้ายังจำได้”
“ดี ... จงส่งภาพของชายผู้นั้นให้ข้า ข้าจะส่งให้ไป่เทียน”
ไลล่าหลับตาลง ตั้งสมาธิคิดถึงภาพของชายหนุ่มผู้นั้นอีกครั้ง แล้วก็เริ่มครางออกมาเบาๆ เมื่อคิดจินตนาการไปมากกว่านั้น
“หึๆ ในเวลาเช่นนี้ เจ้ายังมีอารมณ์ได้อีกนะ” โจชัวร์หัวเราะในลำคอ ในขณะที่จิตของเขารับภาพเหล่านั้นมา และส่งต่อไปให้ไป่เทียน
“นายท่าน ข้าคิดว่าข้าจำชายหนุ่มผู้นี้ได้” ไป่เทียนโพล่งขึ้นมา หลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“เจ้าเคยเห็นมันมาก่อนหรือไง” โจชัวร์หันไปถาม
“ใช่ ข้าเห็นชายหนุ่มผู้นี้กับชายหนุ่มอีกสามคน คิดว่าคงเป็นเพื่อนกัน และหนึ่งในกลุ่มนี้เคยเป็นเหยื่อของนายท่านมาก่อน”
“เจ้าพอจะจำพวกมันได้หรือไม่” ดวงตาของโจชัวร์แฝงประกายความหวัง
“ข้าจำได้ไม่ชัดเจนนัก แต่หากข้าได้พบพวกมันอีกครั้ง ข้าคิดว่าข้าจะจำได้ทันที” ไป่เทียนตอบด้วยความมั่นใจ
“ดี” โจชัวร์แสยะยิ้ม
“จงตามหาพวกมันให้พบ ข้าจะใช้พวกมันตามหาสเตฟาน”
“ตื่นได้แล้วครับคุณรังสรรค์ สายมากแล้ว”
เสียงเรียกค่อนข้างดัง ทำให้รังสรรค์ต้องลืมตาขึ้นมา เมื่อสายตาปรับตัวได้แล้วก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มผืนหนาที่คลุมตัวอยู่ก็ร่นลงมากองอยู่บริเวณหน้าท้องที่เปลือยเปล่า จากสัมผัสของผืนผ้าที่ห่มคลุ่มท่อนล่างไว้ ทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าไม่มีอะไรสวมใส่อยู่เลย ... เขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ... รังสรรค์ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องขนาดย่อม ซึ่งคงเป็นห้องของโรงแรมนั่นเอง
“รีบอาบน้ำแต่งตัวสิครับ นี่มันเก้าโมงแล้ว เดี๋ยวสิบโมงเค้าจะเก็บอาหารเช้าซะก่อน”
รังสรรค์หันไปตามเสียง ก็พบกับทรงเดชเดินออกมาจากซอกหลืบด้านหนึ่ง ซึ่งคงเป็นด้านประตูห้องน้ำ ในมือถือผ้าขนหนูอยู่
“เสื้อผ้าผมไปไหนหมด” รังสรรค์ถามออกไป
“ส่งซักน่ะครับ” ทรงเดชตอบยิ้มๆพลางเดินเข้ามาใกล้เตียง
“เดี๋ยวคุณใส่ชุดที่อยู่ในตู้ไปก่อนแล้วกัน นี่ครับผ้าขนหนู” ทรงเดชยื่นผ้าขนหนูสีขาวสะอาดในมือให้รังสรรค์
“ขอบคุณนะครับ ความจริงไม่ต้องก็ได้” รังสรรค์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ยื่นมือไปรับผ้าขนหนูไว้
“ฮ่าๆ” ทรงเดชหัวเราะเสียงดัง
“ใจคอคุณจะเดินแก้ผ้าโทงๆต่อหน้าผมเหรอครับเอาอย่างนั้นก็ได้นะ ผมไม่ถือหรอก”
“ไม่ดีกว่า” รังสรรค์ใช้ผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้แล้วลุกขึ้นจากเตียง “เดี๋ยวคุณจะหวั่นไหว ผมก็แย่กันพอดี” แล้วรังสรรค์ก็หัวเราะร่วนเดินเข้าห้องน้ำไป
“หลงตัวเองมากไปรึเปล่าวะ” ทรงเดชบ่นตามหลังไปพลางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้นั่งเล่นหยิบหนังสือพิมพ์บนโต๊ะเล็กๆขึ้นมานั่งอ่านฆ่าเวลา

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ