++ สานฝันนิรันดร ++ # 44

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ผมว่าเด็กคนนี้” ทรงเดชพูดช้าๆชี้รูปเด็กชาย แล้วหันมองหน้าภูริทัต
“ดูคล้ายคุณทัตนะ พวกคุณว่ามั๊ย”
“เออเน๊อะ พูดขึ้นมาแล้วผมก็ว่าอย่างนั้น” รังสรรค์ตอบพลางเพ่งมองดูเด็กชายในรูปอย่างพิจจารณา
“คล้ายๆเอ็งตอนเด็กๆนะ”
“นั่นสิ ผมเองยังคิดว่าคล้ายเลย ผิดกันแค่สีผิว กับสีผมเท่านั้นเอง”ภูริทัตยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเบาๆความทรงจำเมื่อตอนเด็กวูบขึ้นมาในสมอง
... อายุเท่าไหร่แล้ว ... ภาพของสเตฟานถามเขาเบาๆ
... สิบสามครับ ... ตอนนั้นเขาตอบไป
...โซ ยัง เธอยังเด็ก สำหรับคนไทย เธอเด็กเหลือเกินที่ทำแบบนี้ ... สเตฟานพูดแล้วถอนหายใจ
“คนวาดนี่เก่งนะ วาดออกมายังกับภาพโบราณ” รังสรรค์ยังคงชื่นชมกับความงามของภาพวาด
“ถ้าผมบอกว่ามันเป็นภาพโบราณจริงๆล่ะครับ” ทรงเดชหัวเราะเบาๆ
“ล้อกันเล่นแล้ว ถ้าเป็นภาพโบราณจริงๆ ตอนนี้สเตฟานไม่อายุเป็นร้อยๆปีเหรอไง” รังสรรค์เองก็หัวเราะไปด้วย
... แล้วคุณอายุเท่าไหร่ ทำไมพูดไทยเก่งจัง ...ตอนนั้นเขาจำได้ว่าถามสเตฟานด้วยความอยากรู้ของเด็กๆ
... ลองเดาดูสิ ... สเตฟานยิ้มให้กับเขา อย่างอ่อนโยนและเอ็นดู
... ยี่สิบต้นๆ ...เขาคาดเดา สเตฟานได้ฟังก็หัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ทำให้เขาคลายความวิตกลงไป
... ฉันอายุมากกว่าที่เธอคิดมาก  มากจนเธอคิดไม่ถึง ... ตอนนั้นเขายังคิดว่าสเตฟานเป็นชายหนุ่มอายุสามสิบต้นๆ
“แล้วนี่ครอบครัวคุณสเตฟานอยู่ที่ไหนล่ะครับ” รังสรรค์ถามอย่างสนใจ
“ไม่อยู่แล้วครับ ทุกคนเสียชีวิตไปหมดแล้ว ตอนนี้คุณสเตฟานตัวคนเดียวครับ” น้ำเสียงของทรงเดชมีความเสียใจปนอยู่ไม่น้อย
“แล้วคนรักล่ะ ไม่มีเหรอ” รังสรรค์ถาม
“เคยมีครับ” ทรงเดชยิ้มเศร้าๆ
“อะไรกัน กระทั่งคนรักก็ตายเหรอ” ปรีชาคาดไม่ถึง
“เปล่าครับ ... แต่ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่ คนนั้นเขาจำคุณสเตฟานไม่ได้” ทรงเดชพูดพลางเหลืบสายตามองดูสีหน้าของภูริทัต
“ฟังแล้วแย่จังนะครับ” รังสรรค์ถอนหายใจ
“น่าสงสารคุณสเตฟาน คงเศร้าน่าดู”
“ถ้าพูดถึงความเศร้า ผมคิดว่าคงไม่มีใครในโลก เก็บความรู้สึกแบบนั้นไว้มากมายเท่าคุณสเตฟานอีกแล้ว คนเราไม่ว่าจะสุขจะเศร้ายังไง พอตายแล้วมันก็จบ” ทรงเดชพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณพูดยังกับว่าสเตฟานไม่มีวันตายอย่างนั้นหล่ะ”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ในโลกนี้ไม่มีใครหรอกครับที่จะไม่มีวันตาย เพียงแต่ว่าบางทีช่วงชีวิตของบางสิ่งบางอย่าง กว่าจะถึงวันสิ้นอายุ มันอาจจะยาวนาน จนเป็นสิ่งที่เราเรียกกันว่านิรันดรก็ได้”
“แหม ถ้าผมเป็นอย่างนั้นได้ คงมีความสุขน่าดู” ปรีชาพูดแล้วพริ้มตาลง
“แต่ผมว่ามันคงเป็นทุกข์มากกว่า” ทรงเดชพูดช้าๆ
“คุณจะดูหนุ่มอยู่ตลอด ในขณะที่คนรอบๆข้างคุณแก่ลง แล้วตายไปในที่สุด คนแล้วคนเล่า ไม่มีใครอยู่เคียงข้างใช้ชีวิตร่วมกับคุณได้ แม้แต่คนที่คุณรัก หรือถ้าคุณมีคนรักใหม่ คุณก็จะต้องสูญเสียเขาไป เป็นแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า แบบนี้แล้วคุณยังอยากจะเป็นอีกไหม”
คนทั้งสามไม่มีคำตอบ มีเพียงภูริทัตที่มีแววตาครุ่นคิดอย่างจริงจัง แล้วหันไปมองรูปของชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีเขียวมรกตอีกครั้ง
บทที่ ๕๒
ภูริทัตจ้องมองคนตรงหน้าแน่วนิ่ง ความรู้สึกหลายอย่างปะปนกัน ทั้งดีใจ ประหลาดใจ หวาดหวั่น ... และปรารถนา
“เป็นคุณ” ภูริทันเอื้อมมือไปจับมือของสเตฟาน
“ผมคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นคุณ”
“ใช่ ... ผมเองที่คุณได้พบเมื่อ ๑๖ ปีก่อน”
“แล้วทำไมคุณถึงไม่เปลี่ยนแปลงเลย” ภูริทัตมองดูสเตฟานไปทั่วทั้งตัว
“ผมคิดว่าคุณน่าจะรู้คำตอบแล้วว่า ... ทำไม” สีหน้าของสเตฟานสลดลง
“อื้อ” ภูริทัตพยักหน้า เงียบไปครู่หนึ่ง “ผมรู้แค่ว่า คุณคงไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา”
“แล้วคุณไม่กลัวผมหรอกหรือ” สายตาที่จ้องมองภูริทัตเศร้าสร้อย แต่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
“นั่นสิ ...” ภูริทัตยกมืออีกข้างขึ้นไปแตะที่แก้มของสเตฟานอย่างแผ่วเบา
“ทำไมผมไม่กลัวคุณ ทำไมผมถึงอยากสัมผัสคุณแบบนี้ ... หรือ ...” ภูริทัตอึกอัก “หรือมากกว่านี้”
สเตฟานพริ้มตาลง หยาดน้ำตาไหลรินลงมาอย่างไม่อาจข่มกลั้น
“ผมเป็นแวมไพร์ ... แวมไพร์ที่คร่าชีวิตของมนุษย์ ...แวมไพร์ที่มนุษย์ถือว่าเป็นปีศาจ... ปีศาจที่คอยหลอกลวงมนุษย์ให้หลงใหล
แล้วแย่งชิงชีวิตและวิญญาณของมนุษย์” น้ำเสียงของสเตฟานสั่นเครือ
ภูริทัตแปลกใจในความรู้สีกของตัวเอง ความจริงที่ได้รับรู้น่าจะทำให้เขาหวาดกลัวต่อคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า แต่ท่าทางที่อ่อนแอ ปวดร้าวราวจะแตกสลายไปได้ทุกเวลา ผิดไปจากแวมไพร์อันน่าหวาดกลัว ที่เขาเคยได้รับรู้จากหนังสือที่อ่าน หรือภาพยนต์ทั้งจอเงินและจอแก้ว กลับทำให้เขาเจ็บปวดในหัวใจ และรู้สึกว่าเขาต้องการปกป้องคนคนนี้ ถึงแม้จะเป็นแวมไพร์ก็ตาม ยิ่งกว่านั้น ความรู้สึกอีกอย่างหนึ่ง กลับประทุรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าคุณเป็นแวมไพร์ ... ถ้าคุณเป็นปีศาจ” ภูริทัตพูดช้าๆ ค่อยๆเช็ดน้ำตาบนแก้มเนียน
“คุณจะแย่งชิงวิญญาณของผมไหม ... คุณจะเอาชีวิตของผมหรือเปล่า”
“ไม่... ผมไม่มีทางทำแบบนั้นกับคุณเด็ดขาด”  สเตฟานตอบด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าและดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก จับจ้องอยู่บนใบหน้าของภูริทัต
“ตอนที่ผมเจอคุณเมื่อตอนเด็ก คุณดีกับผมมาก ผมยังจำได้” ภูริทัตเลื่อนตัวเข้าไปใกล้สเตฟานมากขึ้นอีก
“คุณยังจำอะไรได้อีก” สเตฟานถาม
“มีอะไรมากกว่านั้นอีกเหรอ” ภูริทัตขมวดคิ้ว “หรือว่าระหว่างคุณกับผม ยังมีเรื่องราวมากกว่านั้นอีก”
“คุณยังจำไม่ได้” สเตฟานถอนหายใจเบาๆ
“คุณเล่าให้ผมฟังได้มั๊ย”
“มันเป็นเรื่องของคริสมาสต์เมื่อ ๒ ปีที่แล้ว แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อคุณจำมันไม่ได้”  สเตฟานดึงมือที่ภูริทัตกุมไว้ออกมา ลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมุนตัวเหมือนจะเดินจากไปจากที่นั้น  ภูริทัตก็ลุกขึ้นตามอย่างรวดเร็ว
“ทำไมล่ะ หรือคุณไม่อยากให้ผมจำได้ ว่ามีอะไรเกิดขึ้น ... ระหว่าเรา”
สเตฟานหันกลับมา มองดูภูริทัตด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความรัก
“ผมอยากให้คุณคิดออกเองมากกว่า”
“แล้วถ้าผมนึกไม่ออกตลอดไปล่ะ” ภูริทัตถามเสียงด้วยสีหน้าตัดพ้อ
“ผมรอได้ ... คุณคงรู้ว่าเวลาของผมมีมากมาย มากจนเกือบเป็นนิรันดร์” น้ำเสียงเจือไปด้วยความขมขื่น ผิดกับสีหน้าที่เรียบเฉย พูดจบ
สเตฟานก็เดินจากไป
ภูริทัตมองดูสเตฟาน แล้วก้าวเท้าตามอย่างช้าๆ จากห้องรับแขก ขึ้นบันไดไปเดินเข้าห้องนอนและปิดประตูลง ชายหนุ่มเดินไปหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูบานนั้น ดวงตาทอแววสับสน ความคิดหลากหลายวนเวียนเป็นคำถามอยู่ในสมอง หลายคำถามที่สมองของเขาปฎิเสธ แต่หัวใจกลับยอมรับมัน ความนึกคิดในส่วนสมอง กำลังต่อสู้กับความรู้สึกของหัวใจ ในความรู้สึกของชายหนุ่ม ช่วงเวลาแห่งการต่อสู้นี้มันช่างยาวนานเหลือเกิน
...ในที่สุดฝ่ายหลังก็ได้ชัยชนะ ...
ภูริทัตเอื้อมมืออันสั่นทาออกไปจับลูกบิดไว้ แล้วค่อยๆหมุนเปิดบานประตู ก้าวเข้าไปในห้องที่มีเพียงแสงสลัวของไฟกิ่ง กวาดสายตาไปทั่วห้อง ก็เห็นร่างสูงโปร่งของสเตฟานยืนอยู่บริเวณหน้าต่างบานใหญ่ เขาปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา แล้วก้าวเท้าเข้าไปหาร่างนั้นอย่างช้าๆ
บทที่ ๕๓
“สานฝัน” ภูริทัตเรียก แล้วโอบกอดร่างนั้นไว้ วางคางลงบนไหล่ แนบแก้มลงไปบนต้นคอที่อบอุ่น
สเตฟานสะดุ้งน้อยๆ ร่างกายสั่นสะท้าน ด้วยความรู้สึกหลากหลายที่พลุ่งพล่านขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะยกมือของตน วางลงบนมือหนาใหญ่ที่โอบเอวอยู่ แล้วลูบไล้อย่างแผ่วเบา
ภูริทัตรู้สึกได้ถึงร่างกายที่อบอุ่นในอ้อมกอด ความรู้สึกปรารถนาเริ่มครุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ มือที่อยู่เฉยเริ่มไล่เปะปะไปตามร่างกายของอีกคนหนึ่ง เสียงหอบหายใจบ่งบอกความรัญจวนของอีกฝ่าย ชายหนุ่มเริ่มไล่จมูกและริมฝีปากไปตามซอกคอเนียนนุ่ม ขาของเขาก็เริ่มก้าวถอยหลัง พาคนในอ้อมกอดให้ตามมายังเตียงทางเบื้องหลัง
ทั้งสองคนต่างก็ลืมเลือนสถานะของตนและอีกฝ่ายจนสิ้นเชิง  สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงการเคลื่อนไหวและเสียงหอบหายใจ ที่เป็นไปตามแรงปรารถนาอันซ่อนเร้นมานาน ซึ่งประทุขึ้นโดยไม่มีสิ่งใดมาขัดขวางได้อีกต่อไป
ในตอนนั้น ...
ความแตกต่างของเผ่าพันธ์ ไม่ใช่สิ่งขวางกั้น
ความทรงจำเก่าๆ ไม่ใช่สิ่งที่ต้องนำมาคิดคำนึง
ถึงแม้วันข้างหน้า เขาจะยังจดจำไม่ได้ ชายหนุ่มก็ไม่ได้กังวล
ขอเพียงมีคนที่อยู่ในอ้อมกอดอยู่เคียงข้างเขา และร่วมกันสร้างความทรงจำขึ้นมาใหม่
ภูริทัตมั่นใจว่า มันคงไม่ต่างจากความทรงจำเก่าๆที่เขาลืมไปสักเท่าไรนัก
มาจนถึงบัดนี้ ...
กาลเวลาพิสูจน์แล้วว่าเขาคิดไม่ผิด
ภูริทัตเหลียวหน้ามองดูคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงที่เขานั่งพิงพนักหัวเตียงอยู่ ถึงดวงตาของเขาจะไม่สดใสเช่นวัยหนุ่ม แต่ในแววตายังคงเต็มไปด้วยความรักต่อคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาสีมรกตสดใสคู่นั้น ก็มองดูเขาด้วยแววตาที่บ่งบอกความหมายไม่ต่างกันนัก
“กี่ปีมาแล้วนะ ตั้งแต่วันนั้น” ภูริทัตถามช้าๆ เสียงแหบพร่า แต่ยังคงอ่อนโยน
“วันไหนล่ะ” สเตฟานย้อนถามอย่างอารมณ็ดี
“วันที่คุณเป็นของผมอย่างแท้จริงไง” รอยยิ้มจางๆผุดขึ้นบนใบหน้าของภูริทัต
“ผมเคยบอกคุณแล้วไง ว่าผมเป็นของคุณ ตั้งแต่วันแรกที่เราพบกันแล้ว” สเตฟานตอบแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไปนั่งลงบนเตียงกว้างเคียงข้างภูริทัต “ผมไม่อยากจำว่ามันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว ผมอยากจำเพียงความสุขของพวกเราเท่านั้น” พูดแล้วก็ซบหน้าลงไปบนไหล่ของภูริทัต
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกเบาๆ
“ต่อไปในความทรงจำของคุณ ผมจะเป็นเด็กชายตัวผอมๆ หรือชายหนุ่มแรกรัก ... หรือว่าเป็นชายแก่ที่ใกล้หมดลมหายใจคนนี้”
“ผมจดจำไว้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาไหน ขอเป็นช่วงเวลาที่ผมได้อยู่กับคุณ ผมจะเก็บมันไว้ทั้งหมด” น้ำตาของสเตฟานเริ่มก่อตัวอยู่ในดวงตา แล้วไหลผ่านแก้ม บางส่วนหยดลงไปบนลำคอของภูริทัต
“คุณสัญญาแล้วไง ว่าจะไม่ร้องไห้” ภูริทัตยกมืออันเหี่ยวย่นเพราะความชราภาพ ขึ้นเช็ดน้ำตาให้สเตฟาน
“อย่าทำให้ผมเป็นห่วงสิ คุณไม่ต้องเสียใจไปหรอก มันเป็นธรรมดาของชีวิต”
“ผมไม่ได้เสียใจ” สเตฟานยกแขนขึ้นโอบภูริทัตไว้

“น้ำตาผมไหลเพราะความสุขต่างหากความสุขจากการที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับคุณ”
“ต่อไปคุณก็ต้องมีความสุข ถึงผมจะไม่อยู่แล้วก็ตาม” เสียงของภูริทัตเริ่มแผ่วเบาลง
“สานฝันของผม ผมรู้ว่าพ่อหนุ่มคนนั้นก็รักคุณผมอยากให้เขาทำให้คุณมีความสุข รับปากผมนะ” ภูริทัตคิดไปถึงชายหนุ่มผิวสองสีรูปร่างสูงโปร่ง ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าคล้ายคลึงกับเขาเมื่อวัยหนุ่มอยู่บ้าง

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ