++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
อาคารรามิล กรุ๊ป : อาคาร 16 ชั้น กลางกรุง
ชายหนุ่มร่างเพรียวก้าวออกจากลิฟต์ก้มหน้าก้มตาเดินจ้ำอ้าวอย่างเร็ววันนี้เริ่มงานวันแรกก็มาสายตั้ง 20 นาที ...จะถูกตำหนิก็ไม่ว่า ขออย่างเดียวอย่าเปลี่ยนใจไม่รับเราเข้าทำงานเลย...
“โอ๊ะ!.. โอ๊ย!..”
ร่างเพรียวกระเด็นถอยหลังออกไปหลายก้าวในขณะที่ร่างสูงซึ่งเป็นฝ่ายถูกชนยังยืนนิ่งอยู่กับที่
“ขอโทษครับ” กานต์รวีกล่าวอย่างนอบน้อมรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดเพราะเดินไม่มองทางเอง
“ซุ่มซ่ามจัง เดินก้มหนาก้มตาแบบนี้จะเห็นทางได้ยังไง”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ ครับ”
“รีบร้อนแบบนี้คงมาทำงานสายล่ะซี อยู่บริษัทอะไร !...”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อถูกชายหนุ่มตรงหน้ามองด้วยสายตาตำหนิ ร่างสูงสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ปะขาด แต่งตัวไม่สุภาพอย่างมาก หน้าตาดีแต่ทำตัวเป็นนักเลงวัยรุ่นในผับ ...ทั้งที่ขอโทษแล้วยังพูดจาใหญ่โตต่อว่ากลับ...
“อยู่บริษัทอะไรไม่ใช่เรื่องของคุณ แต่งตัวจิ๊กโก๋ นิสัยยังเหมือนนักเลงอีก แค่เดินชนนิดหน่อยก็พูดจาต่อว่าใหญ่โต ผมเป็นฝ่ายผิดจริงแต่ก็ขอโทษแล้ว มาทำงานสายก็เรื่องของผม คุณไม่มีสิทธิมาตำหนิผมด้วยคำพูดและสายตาแบบนี้ ผมไม่ใช่ลูกจ้างคุณ !!...”
ร่างสูงยืนอึ้งเมื่อถูกหนุ่มหน้าหวานต่อว่ากลับเป็นชุดและจ้ำอ้าวผละจากไปโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดอะไรต่อ
“ที่นี่อนุญาตให้พนักงานมาสายได้ไม่เกิน 10 นาที เดือนละไม่เกิน 3 ครั้ง ถ้ายังไงอย่าให้เกิดขึ้นอีกนะ โดยเฉพาะในช่วงที่ยังไม่พ้นทดลองงาน”
“ขอบคุณครับ พรุ่งนี้ผมจะออกเร็วกว่านี้ จะไม่สายอีกแน่นอนครับ”
กานต์รวีกล่าวขอบคุณผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่แค่กล่าวเตือนการมาสายของเขา ไม่ได้ตำหนิและต่อว่าทั้งที่อยู่ในฐานะที่จะทำได้
“ผมจะพาไปห้องทำงาน..”
“เอ่อ.. ผมไปเองก็ได้นะครับ แค่บอกว่าอยู่ชั้นไหน”
“ที่ทำงานของคุณต้องสแกนลายนิ้วมือถึงจะเข้าได้ ผมต้องเป็นคนพาไป เชิญทางนี้..”
กานต์รวีเดินตามหลังผู้จัดการฝ่ายบุคคลไปยังห้องทำงานของตัวเอง พลางนึกในใจว่า ...ฝ่ายบัญชีที่นี่เข้มงวดจังแฮะ...
“ขอโทษนะครับ เรามาผิดชั้นรึเปล่า..” ใบหน้าหวานหันมองซ้ายขวา เมื่อถูกพาขึ้นมาบนชั้น 15 ของอาคารซึ่งเป็น Office ของประธานบริษัท
“ชั้นนี้เป็นที่ทำงานของคุณ..”
“เอ่อ.. ฝ่ายบัญชีอยู่ชั้นนี้ด้วยรึครับ”
“ที่นี่เป็นออฟฟิศของท่านประธาน ฝ่ายบัญชีอยู่ชั้นสาม..”
“เอ๊ะ!.. เอ่อ.. ผมสมัครพนักงานบัญชีนะครับ.. ไม่ได้ให้ผมนั่งที่ชั้น 3 เหรอ..”
ผู้จัดการหนุ่มใหญ่หยุดชะงัก สีหน้านึกขึ้นได้
“โอ๊ะ!.. จริงซี.. ขอโทษด้วยคุณกานต์รวี.. ตำแหน่งที่คุณสมัครไว้เขาได้คนแล้ว พอดีมีตำแหน่งเลขาผู้บริหารว่างอยู่ผมเลยเปลี่ยนให้ใหม่ นึกว่าเจ้าหน้าที่แจ้งให้คุณรู้แล้ว ไม่ทราบว่ามีปัญหารึเปล่า..”
ร่างเพรียวยืนตะลึงกับตำแหน่งที่ถูกเปลี่ยนกระทันหัน
“เอ่อ.. ผมเรียนบัญชีมานะครับ.. ผมทำงานเลขาไม่เป็น แล้วผมก็เป็นผู้ชายคงไม่เหมาะกับงานนี้”
“ถ้าที่พูดมาเป็นปัญหาของคุณล่ะก็ สบายใจได้ ท่านประธานไม่ต้องการเลขาที่มีประสบการณ์หรือร่ำเรียนมา แต่ขอให้มีความรู้เรื่องบัญชี ที่สำคัญท่านต้องการเลขาผู้ชาย เพราะฉะนั้นคุณมีคุณสมบัติพร้อมที่จะทำงานในตำแหน่งนี้..”
“แต่ว่าความรู้ภาษาอังกฤษของผมไม่เอาไหนนะครับ ”
“ตอนนี้ยังไม่จำเป็น ท่านไม่ได้รีเควสเรื่องนี้ ขอแค่ซื่อสัตย์และมีความรู้เรื่องการเงินและบัญชีก็พอ”
“แต่ผมคิดว่า__”
“บริษัทไม่มีตำแหน่งอื่นว่างแล้ว ที่นี่มีสวัสดิการพนักงานดีมาก ถ้าคุณไม่รับงานนี้ผมรู้สึกเสียดายแทน ผมให้เวลาคุณตัดสินใจ 5 นาที .. ”
ผู้จัดการหนุ่มเดินเลี่ยงไปนั่งคอยการตัดสินใจ ยังไม่ทันทรุดตัวลงนั่ง เสียงใสก็ท้วงขึ้น
“เดี๋ยวครับ!..” กานต์รวีใช้เวลาตัดสินใจแค่ 5 วินาที
...ถ้าไม่ทำงานนี้ก็ต้องไปหางานใหม่ กว่าจะได้งานไม่ใช่เรื่องง่าย เราไม่ได้ตัวคนเดียว มีภาระใหญ่หลวงรออยู่...
“เอ่อ.. ผมแค่รู้สึกกังวลกลัวว่าตัวเองจะทำงานไม่ได้ แต่ในเมื่อบริษัทให้โอกาสผมแล้ว ผมก็จะตั้งใจทำอย่างเต็มที่ครับ”
ผู้จัดการหนุ่มใหญ่ยิ้มอย่างพอใจและเดินเข้ามาตบไหล่พนักงานใหม่
“ดีมาก งั้นตามมาดูที่นั่งทำงานของคุณ”
กานต์รวี โชติช่วง เดินวนไปมาหน้าโต๊ะทำงานตัวเอง เขาเรียนจบมา 2 ปีแล้ว แต่อยู่ช่วยงานที่ร้านอาหารของพี่ชายและพี่สะใภ้ วันนี้เป็นวันแรกของการทำงานเป็นลูกจ้างในบริษัทจึงรู้สึกตื่นเต้นจนนั่งไม่ติด เขาจัดเอกสารและเครื่องใช้สำนักงานส่วนตัวเข้าที่เรียบร้อยแล้ว คุณศักดิ์สิทธิ์ ผู้จัดการบุคคล บอกให้นั่งคอยท่านประธานจะมาทำงานประมาณ 10 โมงเช้า นี่ปาเข้าไป 11 โมงครึ่งแล้วยังไม่เห็น
แม้แต่เงา
รามิล กรุ๊ป เป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่มีโครงการต่างๆ ในเครือมากมาย ช่วงที่เศรษฐกิจซบเซา เครือรามิล กรุ๊ป สามารถประคองธุรกิจให้อยู่รอดและบริหารงานจนเติบโต ปัจจุบันเป็นหนึ่งในบริษัทยักษ์ใหญ่ของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
กานต์รวียืนมองรูปติดผนังในห้องประชุม ...ท่าทางใจดี คงเป็นท่านประธานบริษัท เราต้องมาเป็นเลขาท่านประธานคนนี้เหรอ.. จะทำได้รึเปล่านะ...
ร่างเพรียวเดินสำรวจไปรอบๆ floor โอ่โถงสวยงามสมกับเป็นชั้นผู้บริหาร แค่ห้องท่านประธานก็กินพื้นที่กว่าครึ่งแล้ว มีห้องประชุมขนาดเล็กหนึ่งห้องอยู่ปีกซ้าย ส่วนที่ทำงานของเลขาอยู่ด้านหน้าห้องประธานซึ่งตอนนี้เป็นที่นั่งทำงานของเขา นอกจากเขาแล้วมีแม่บ้านประจำชั้นอยู่อีกหนึ่งคนเท่านั้น ไม่อยากเชื่อเลยว่า พื้นที่ทั้งฟลอร์มีผู้บริหารนั่งอยู่แค่คนเดียว เขารู้จากแม่บ้านว่าท่านประธานเปลี่ยนเลขามา 3 คนแล้ว และเลขาคนก่อนๆ ก็เป็นผู้หญิง เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่มารับงานนี้
กานต์รวียอมรับว่ารู้สึกตื่นเต้นและกลัวมาก ... จะไม่ให้กลัวได้ยังไง ก็เขาเรียนบัญชีมานี่นา.. จู่ๆ จับผลัดจับผลูต้องมาทำเลขา เขาพูดจาอ่อนหวานปรนนิบัติใครไม่เป็นด้วย จะทำงานนี้ได้ยังไง...
กานต์รวีนึกถึงใครคนหนึ่งแล้วก็เปลี่ยนความคิดยอมรับงานนี้ ลองทำดูก่อนก็ไม่เสียหาย ดีเท่าไรแล้วที่เข“คุณวีคะ ท่านประธานมาแล้วนะคะ.. ”
กานต์รวีผลุนผลันออกจากห้องน้ำสีหน้าตื่น เวลาขณะนี้ปาเข้าไปบ่ายสามแล้ว
“มาแล้วเหรอ.. ท่านเรียกผมรึเปล่า..”
“ไม่ได้เรียกค่ะ แค่ถามว่าวันนี้มีเลขาใหม่มาใช่มั้ย หนูบอกว่าใช่ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ”
กานต์รวีรีบไปประจำที่นั่งเผื่อถูกเรียกตัว นึกเสียดาย.. ท่านประธานไม่น่าเข้ามาตอนเขาเข้าห้องน้ำเลย อย่างน้อยก็ยังได้ทักทายกันตอนเดินเข้ามาบ้าง เขานั่งคอยอยู่หนึ่งชั่วโมงท่านประธานก็ยังไม่เรียกให้เข้าไปพบ รู้สึกอึดอัดทำอะไรไม่ถูกจึงต่อสายไปคุยกับคุณศักดิ์สิทธ์ ได้รับคำแนะนำว่าให้คอยก่อน ถ้าท่านต้องการพบก็จะเรียกเอง
...อะไรฟระ!!.. งานเลขานี่น่าอึดอัดชะมัด ต้องรอเจ้านายเรียกถึงจะเข้าไปได้งั้นเหรอ...ายังรับเราไว้... 5 โมงเย็น..
กานต์รวีเริ่มนั่งไม่ติด อีกครึ่งชั่วโมงก็จะเลิกงานแล้ว เขามีธุระต้องกลับถึงบ้านไม่เกินหนึ่งทุ่ม ป่านนี้ท่านประธานยังไม่เรียกเขาเข้าพบเพื่อแนะนำตัวหรือสั่งงานอะไรเลย ถ้าถึงเวลากลับบ้านแล้วอย่ามาเรียกนะ!.. ฮึ่ม!...
กานต์รวีนั่งกอดอกรอด้วยอารมณ์ขุ่นมัว แม่บ้านกลับไปแล้ว ก่อนกลับยังให้ความหวังเขาว่าเดี๋ยวท่านก็เรียกค่ะ ท่านชอบมีงานตอนเย็นๆ ฟังแล้วรู้สึกไม่สบอารมณ์ มาใช้งานตอนคนจะกลับบ้านเนี่ยนะ อาจเป็นเพราะเหตุผลนี้กระมัง ทำให้ต้องเปลี่ยนเลขามาแล้วถึง 3 คน ใครๆ ก็อยากได้เวลาส่วนตัวกันทั้งนั้น โดยเฉพาะเขา.. เขาไม่มีเวลาในช่วงเย็นให้กับงานที่บริษัทหรอกนะ หลังเลิกงานเขามีภารกิจต้องทำ สงสัยต้องหางานใหม่แล้ว...
“..คุณกานต์รวี.. เข้ามาพบผมหน่อย..”
ร่างเพรียวสะดุ้งเฮือก เสียงทุ้มดังจากเครื่องอินเตอร์โฟนเรียกเข้าไปพบ รีบยกข้อมือขึ้นดูเวลา 17.30 น. พอดี เป็นอย่างที่แม่บ้านบอกจริงๆ
...ให้ตายเถอะ!.. นี่มันเวลาเลิกงานแล้วนะเฟ้ย!.. นั่งรอทั้งวันทำไมไม่เรียก...
ก๊อก! ก๊อก!..
กานต์รวีเคาะประตูตามมารยาทก่อนเปิดเข้าไป ถึงจะนั่งอยู่บนฟลอร์ตลอดทั้งวันและเดินสำรวจห้องหับต่างๆ จนทั่วแล้ว แต่สำหรับห้องนี้เขาไม่ได้ย่างกรายเข้ามา แม้ในหน้าที่รับผิดชอบจะสามารถเข้าห้องเจ้านายได้ แต่เขาเพิ่งมาทำงานวันแรก ควรรอให้เรียกพบก่อนถึงจะเข้ามาได้
ห้องทำงานของท่านประธานสวยงามมากอย่างที่แม่บ้านคุยไว้ สวยจนกานต์รวีตื่นตะลึง พยายามระงับอาการสั่นที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและเดินสำรวมเข้าไปหา
ร่างสูงนั่งก้มหน้ารื้อหาของในลิ้นชัก กานต์รวีเดินไปหยุดเบื้องหน้าโต๊ะทำงาน แปลกใจเล็กน้อยที่เห็นชายหนุ่มนั่งอยู่แทนที่จะเป็นหนุ่มใหญ่ที่เห็นในรูป
“เชิญนั่ง..”
เสียงทุ้มเอ่ยอนุญาตทั้งที่ยังก้มหน้าหาของในลิ้นชัก กานตร์รวีทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ... ท่าทางจะหาของไม่เจอแฮะ...
“กำลังจะกลับบ้านล่ะซี..”
“เอ่อ.. ยังครับ”
“ก็ดี.. เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะ อย่างน้อยก็ต้องทำความรู้จักกันก่อน..”
เสียงถอนหายใจก่อนผลักลิ้นชักปิดด้วยอารมณ์ไม่ค่อยจอยเพราะหาไส้ปากกาไม่เจอ ใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นจากลิ้นชัก ร่างสูงขยับกายพิงพนักในท่าสบาย สายตาจับจ้องพนักงานหนุ่มตรงหน้า
“ผม เตชิต ประธาน รามิล กรุ๊ป ยินดีที่ได้ทำงานร่วมกัน คุณกานต์รวี..”
ดวงตากลมเบิกโพลง ร่างเพรียวนั่งตะลึงเมื่อพบว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเป็นประธานบริษัทที่เขาต้องทำงานด้วยในตำแหน่งเลขานุการ
“คะ คุณ~~ ”
ชายหนุ่มนั่งอมยิ้ม ใบหน้าหวานของเลขาหนุ่มมีสีหน้าตื่น!.. จึงแนะนำตัวเองย้ำกลับไปอีกครั้ง
“ผม เตชิต รามิล ยินดีที่ได้ร่วมงานกัน คุณกานต์รวี..”
ร่างเพรียวลุกพรวดขึ้นยืน เสียงใสสะท้านแต่หนักแน่น
“ขอโทษนะครับ ที่จริงแล้วผมมาสมัครพนักงานบัญชี ไม่ใช่เลขานุการ งานนี้ไม่เหมาะกับผม ผมคงรับตำแหน่งนี้ไม่ได้ ต้องขอโทษท่านด้วย ลาก่อนนะครับ ”
กานต์รวียกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าและเดินผละไปที่ประตูอย่างเร็ว
“จะรีบไปไหน คุณกานต์รวี.. จู่ๆ ก็ไม่รับงาน พูดจากลับไปกลับมาเหมือนเด็กเล่นขายของ ไม่เป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย..”
ร่างเพรียวหยุดชะงัก หันกลับมาเผชิญหน้าร่างสูงที่ลุกขึ้นยืนท้าวโต๊ะทำงาน กานต์รวีจ้องกลับอย่างไม่เกรงกลัว ...ยังไงเขาก็ไม่ทำงานที่นี่แล้ว..
“ผมไม่ได้สมัครตำแหน่งนี้ เพราะงั้นผมมีสิทธิจะรับงานนี้หรือไม่รับก็ได้ ผมไม่ใช่เด็กเล่นขายของ ผมเป็นผู้ใหญ่พอ.. และคนอย่างผมถ้าทำผิดก็พร้อมจะขอโทษ.. ไม่เหมือนคนบางคนที่ไม่รู้จักการให้อภัย ถือว่าเป็นเจ้านายใหญ่โตคิดจะพูดจาดูถูกใครที่ไหนก็ได้.. ”
ใบหน้าหวานเมินหนีและรีบจ้ำอ้าวไปที่ประตู พยายามเปิดแต่เปิดไม่ออก
“คุณไปไหนไม่ได้!  ถ้าผมไม่อนุญาต” เสียงทุ้มดังใกล้เข้ามา ร่างสูงเดินย่างเข้าหา
“ผมจะกลับ เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้!..”
“จะรีบไปไหน เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง”
“ผมไม่มีอะไรจะคุย ผมไม่ทำงานนี้แล้ว ช่วยเปิดประตูให้ด้วยครับ”
กานต์รวีสะกดกลั้นอารมณ์พูดดีด้วย ถ้ามีเรื่องตัวเองต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ตัวก็เล็กว่าแถมยังอยู่ในห้องส่วนตัวของเขาอีก
“ถ้าเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้าทำให้คุณไม่อยากทำงานกับผม ผมก็ขอโทษด้วย..” เตชิตกล่าวเสียงอ่อน
“ก่อนที่คุณจะปฏิเสธไม่รับงานนี้ ผมอยากให้เราได้คุยกันก่อน”
...พูดดีก็เป็นนี่นา ...
กานต์รวีครุ่นคิดในใจ ...ในเมื่อเขายอมเอ่ยขอโทษ เราก็น่าจะลองคุยก่อน ถ้าไม่ชอบใจและไม่อยากทำจริงๆ ค่อยบาย...
“ก็ได้ครับ ลองคุยดูก่อนก็ได้”
ใบหน้าคมยิ้มละมัย
“งั้นเชิญไปนั่งคุยกันที่โต๊ะ ” ร่างสูงเดินนำกลับไปที่โต๊ะทำงาน
เตชิต รามิล เป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อนเพราะรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าข้องใจในตัวเขา ภาพประธานบริษัทหนุ่มใหญ่ที่กานต์รวีเห็นที่ห้องประชุมเป็นบิดาของเขาเอง เตชิตเพิ่งมารับตำแหน่งแทนบิดาได้ 3 เดือน แค่ช่วงเวลา 3 เดือน เขาเปลี่ยนเลขาใหม่ถึง 3 คน เพราะรับไม่ได้กับนิสัยจุ๊กจิ๊กนินทาของผู้หญิง คนสุดท้ายไม่มีนิสัยชอบนินทาแต่แต่งตัวให้ท่าอย่างน่าเกลียด เพราะฉะนั้นเลขาคนใหม่ของเขาจึงต้องเป็นผู้ชาย
“’ตำแหน่งของคุณเป็นเลขาส่วนตัวของผม งานส่วนอื่นๆ ของบริษัทไม่ใช่หน้าที่ของคุณ ถ้าไม่ใช่ผมสั่งให้ทำไม่ต้องไปยุ่ง..”
คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยกับน้ำเสียงในประโยคสุดท้าย แต่ก็รับคำด้วยดี
“ครับ”
“ทุกวันจันทร์ผมจะเข้าบ่าย ยกเว้นมีประชุมพิเศษหรือนัดลูกค้า อังคารถึงศุกร์จะเข้างาน 10 - 11 โมง คุณจะเข้างานกี่โมงก็ได้แต่ต้องมาก่อนผม.. ถึงจะทำงานส่วนตัวให้ผมแต่คุณเป็นพนักงานของรามิลกรุ๊ป ได้สวัสดิการทุกอย่างเหมือนคนอื่น มีปัญหาอะไรจะถามไหม”
“มีครับ เวลาเลิกงานของผมเป็นเวลาเดียวกับพนักงานคนอื่นรึเปล่า”
“แน่นอน.. ที่นี่เลิกงาน 5 โมงครึ่ง ถ้าผมไม่อยู่หรือไปข้างนอกไม่กลับมาแล้ว คุณอยากจะกลับก่อนเวลาก็ได้ แต่ถ้าผมยังอยู่คุณต้องอยู่ด้วย..”
“เอ่อ..”
...ทำยังไงดี เรื่องนี้เป็นข้อจำกัดของเรา เราจำเป็นต้องกลับถึงบ้านก่อนหนึ่งทุ่ม เรามีภาระต้องทำ บอกไปคุณเตชิตจะเข้าใจรึเปล่า...
เตชิตรู้สึกขำกับสีหน้าลำบากใจของเลขาหนุ่ม
“มีเรื่องลำบากใจงั้นเหรอ..”
“ดึกมั้ยครับ เอ่อ.. ผมหมายถึงท่านจะอยู่ถึงกี่โมงครับ..”
“ก็ไม่ถึงกับดึก ปกติก็ไม่เกินหนึ่งทุ่ม ยกเว้นมีงานที่ต้องสะสางด่วน คุณไม่สะดวกที่จะอยู่ดึกงั้นเหรอ..”
“เอ่อ..” ใบหน้าหวานครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็ตัดสินบอกความจริง
“ครับ ผมมีภาระทางบ้านต้องดูแล จำเป็นต้องกลับถึงบ้านไม่เกินหนึ่งทุ่ม.. ผมขอโทษด้วยครับ เรื่องนี้เป็นข้อจำกัดของผม ถ้ามันทำให้ไม่สามารถรองรับงานท่านได้เต็มที่ ไม่ต้องรับผมทำงานนี้ก็ได้นะครับ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น
“ภาระทางบ้าน? บอกได้มั้ยว่าคืออะไร”
“เอ่อ..”
“ไม่เป็นไร” เตชิตตัดบทเมื่อเลขาหนุ่มหน้าหวานของเขามีสีหน้าลำบากใจ
“ผมแค่อยากรู้เผื่อจะช่วยจะหาทางออกได้บ้าง ไม่สะดวกที่จะบอกก็ไม่เป็นไร.. เอาเป็นว่าถ้าผมอยู่แต่ไม่มีงานอะไร คุณก็กลับตามเวลา แต่ถ้ามีงานเร่งด่วนที่คุณต้องอยู่ช่วยผม ผมจะพยายามบอกล่วงหน้าเพื่อให้คุณเคลียร์ภาระที่บ้านให้เรียบร้อย ตกลงกันตามนี้โอเคมั้ย..”
“เอ่อ.. ก็ได้ครับ” กานต์รวีจำใจรับคำแม้จะไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอ
...ภาระของเขาไม่สามารถเคลียร์ได้หรอก แต่เอาเถอะ รับไปก่อน ถึงเวลาค่อยหาทางแก้ปัญหา...
เตชิตรู้สึกขำเลขาหนุ่ม ปากรับคำแต่สีหน้าไม่ค่อยชอบใจกับข้อเสนอของเขา
“ผมมีค่าล่วงเวลาให้คุณกรณีที่ต้องอยู่เย็นเกินหนึ่งทุ่ม อย่างน้อยรายได้ส่วนนี้จะได้นำไปช่วยเคลียร์ภาระที่บ้านได้บ้าง มีปัญหาอะไรจะถามอีกมั้ย..”
“ไม่มีครับ..”
“โอเค..งั้นพรุ่งนี้เราค่อยมาเริ่มงานกัน ตอนนี้ 6 โมงแล้วรีบกลับเถอะ”
“ครับ..”
กานต์รวียกมือไหว้ประธานหนุ่มถึงจะไม่ได้อาวุโสอย่างที่คิดไว้แต่แรก แต่อายุมากกว่าเขาแน่นอน ร่างสูงลุกขึ้นเดินตามมาส่งกานต์รวีที่หน้าประตู
“จริงซี.. คุณมีชื่อเรียกง่ายๆ กว่านี้มั้ย..”
“เอ่อ.. เรียกผม วี.. ก็ได้ครับ..”

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

dream1995

ขอบคุณ๕รับ

mind19mindPSU

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

ืnneess

เรื่องนี้หวังว่าจะไม่เศร้านะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

x_man19

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

zadarm44

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอ

thae33001

ขอบคุณครับ

adan

ขอบคุณ๕รับ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

news

ขอบคุณเจ้า